Sunday, July 31, 2011

ခုက်မနဲ႔အိပ္ေနတဲ့သူဟာ က်မေယာက်္ားမဟုတ္ဘူး


















က်မ စိတ္ေရာဂါဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ ျပသင့္ေနၿပီလုိ႔ က်မကုိယ္က်မ ထင္ေနမိတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ပညာရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားတုိင္ပင္ခ်င္သည့္ စိတ္ေတြလည္းျဖစ္ေပၚေနသည္၊ ကုိယ္ဟာေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီလား၊ ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အစပ်ဳိးမႈ႔ေတြျဖစ္ေနၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္ကုိကုိယ္ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္လုိ႔ ထင္ျမင္မိေနတာလား၊ လားေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကုိယ္ကုိကုိယ္ျပန္လည္သုံးသပ္ရင္းနဲ႔ပင္ ဆရာဝန္နဲ႔မျပျဖစ္ခဲ့၊ စိတ္ပညာရွင္နဲ႔ မတုိင္ပင္ျဖစ္ခဲ့၊ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကေတာ့ ကုိယ္ခံစားေနရတာကုိ ေရလည္ေအာင္ေျပာျပဘုိ႔ကလည္း ဘာသာစကား အားနည္းခ်က္က ကုိယ္ဘက္မွာရွိေနသည္၊ ေနာက္ၿပီးကုိယ္ကုိတုိင္ကလည္းဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္မဟုတ္ပါလား။

ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေနသည္ကုိ ဘယ္လုိအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိသလဲ က်မ မသိပါ၊ ခုလုိလူတစ္ေယာက္ ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ က်မတစ္ေယာက္ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ မ်က္ႏွာအပ္ထားခဲ့သည္ ေဖ့ဘြတ္၊ ခ်ပ္တင္း၊ဂ်ီေတာ့၊ဘေလာက္ဂင္းထဲမွာက်မရဲ႕ ညတစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အျမဲတမ္းကုန္းဆုံးသြားခဲ့ရေလသည္၊ ကုလားေသကုလားေမာအိပ္ေနသူထက္ က်မရဲ႕အြန္လုိင္းေပၚကမိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ပုိရင္းႏွီးလာသည္ဟု က်မထင္ျမင္မိေနျပန္သည္၊ က်မ၏ကုန္ဆုံးခဲ့ေသာညေတြကုိ ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္မည္ဆုိရင္ အဓိပၸါယ္မရွိေသာအဓိပၸါယ္ရွိျခင္းမ်ားနဲ႔ျပည့္ေနေပလိမ့္မည္၊ ဒီလုိျဖစ္ခဲ့တာဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ၊ ေရွ႕ဒီလုိပဲဆက္သြားမလား ဘာေတြကုိဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ စတဲ့အေတြးေတြဝင္လာမိရင္၊ ဘေလာက္ထဲကစာေတြအကုန္လုိက္ဖတ္၊ ေဖ့ဘြတ္ေတြေလွ်ာက္လည္နဲ႔ အြန္လုိင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္လုိ႔ က်မအတြက္အေျဖသည္ မရွိျဖစ္ခဲ့ရသည္။

……………………………………………………
က်မတြင္ရည္စားတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဘူးပါသည္၊ တကယ္ခ်စ္သလားမခ်စ္သလား က်မျပန္လည္ မစဥ္းစားမိခဲ့ပါ၊ ေက်ာင္းပုိ႔ ေက်ာင္းႀကိဳ၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ ဘုရားသြား၊ ဟုိသြားဒီသြား၊ ငါ့ဘဲကဘယ္လုိ နင့္ဘဲကဘယ္လုိ၊ ငါ့လူကဒီလုိ နင့္လူကဒီလုိ ေျပာဘုိ႔ေျပာလုိ႔ရသည္၊ က်မမွာရည္စားတစ္ေယာက္ရွိသည္ေပါ့၊ က်မရည္းစားသည္ ရည္းစားတာဝန္ေက်ျပြန္ခဲ့ပါသည္၊ ေက်ာင္းၿပီးအလုပ္ဝင္ၿပီးမၾကာခင္မွာပင္ က်မနဲ႔က်မရည္းစားတုိ႔လမ္းခြဲဘုိ႔ ၾကံဳလာခဲ့သည္၊ အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ၊

မိဘတုိ႔ဝတၱရားရွိသည့္အတုိင္း က်မကုိအိမ္ေထာင္ခ်ေပးၾကမည္ဆုိ၍ျဖစ္ပါသည္၊ “အိမ္ကငါကုိအိမ္ေထာင္ခ်ေပးေတာ့မယ္၊ ငါလည္းသေဘာတူလုိက္ရတယ္၊ ဒီေန႔ ငါနဲ႔နင္ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ျခင္းပဲ၊” ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့၊ က်မရည္းစားလည္း သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္၊ က်မသည္လည္း က်မေရြးခ်ယ္ရာလမ္းကုိေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။

က်မနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳရမိသူသည္ က်မထက္ ၇ ႏွစ္ႀကီးပါသည္၊ သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကုန္းေပၚတြင္အေျခခ်ရန္ ၾကံစည္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္၊ ဒီလုိပဲ အိမ္ကစီစဥ္ေပးလုိ႔ ေစ့စပ္ေပးလုိ႔ ယူျဖစ္သြားတဲ့သူေတြ က်မတုိ႔အသုိင္းဝုိင္းတြင္ အမ်ားအျပားပင္၊ ထုိအတြက္လည္း ထုိသူနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳဘုိ႔ က်မနက္နက္နဲနဲ မေတြးမိခဲ့ပါ၊ ၆လအတြင္းမွာပင္ က်မတုိ႔မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပင္ သူအေျခခ်ေနထုိင္ရာစကၤာပူသုိ႔ က်မေရာက္လာခဲ့သည္၊ အမ်ားစုကေတာ့ က်မကုိ ကံေကာင္းလုိက္တာလုိ႔ ဆုိၾကပါသည္၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ အေျခခ်ေနထုိင္သူတစ္ေယာက္ကုိ လက္ထပ္လုိက္ရၿပီး ထုိႏုိင္ငံသုိ႔လုိက္ပါလာရျခင္းကုိ ကံေကာင္းသည္ဟုဆုိၾကပါသလား၊ ဒီလုိဆုိရင္ ကံေကာင္းသည္ဟုဆုိေသာအဓိပၸါယ္ကုိ ျပန္လည္သုံးသပ္သင့္သည္ဟု က်မထင္ျမင္မိပါသည္။

………………………………………………………….
အရာရာကုိ သိပ္ေလးေလးနက္နက္ မေတြးတတ္သူက်မအတြက္ စကၤာပူေရာက္ခါစက်မသည္ အစစအဆင္ေျပခဲ့သည္ဟုဆုိႏုိင္ပါသည္၊ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ပထမတြင္ သူမ်ားငွါးထားေသာအိမ္တြင္ အခန္းငွါးေနထုိင္ၾကပါသည္၊ အဆင္ေျပသလုိေနတတ္ေသာက်မအတြက္ ဘာမွမျဖစ္ေသာ္လည္း၊ သူ၏တစ္ခါတစ္ေလ လြတ္လပ္စြာေနခ်င္တယ္ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ က်မတုိ႔ကုိယ္ဟာကုိယ္ အိမ္တစ္အိမ္လုံးငွါးေနျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊ ေျပာရဦးမည္ သူကက်မကုိညီမဟုေခၚၿပီး၊ သူကုိယ္သူအစ္ကုိႀကီးလုိ႔ဆုိပါသည္၊ ဘယ္သူကုိမွ အိမ္ငွါးမတင္ေသာက်မတုိ႔အတြက္ ဒီငွါးေနေသာအိမ္ေလးသည္ ညီမႏွင့္အစ္ကုိႀကီးတုိ႔ရဲ႕ အိမ္ကေလးဆုိရင္မွန္ပါေပလိမ့္မည္။


မဟာရန္ကုန္နယ္ပယ္ထက္ပင္ မႀကီးေသာစကၤာပူႏုိင္ငံေလးသည္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနထုိင္လာေသာက်မအတြက္ သြားစရာေနရာမက်န္ေတာ့ပါ၊ ဒီလုိနဲ႔ က်မအလုပ္ဝင္လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ က်မတုိ႔ေခတ္က ပညာေရးပေရာဖက္ရွင္နယ္လုိင္းတြင္ ဆရာဝန္လုိင္းရဘုိ႔မလြယ္ တကယ္စာေတာ္မွ ႀကိဳးစားမွ ဆရာဝန္ျဖစ္လာႏုိင္သည္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီဆရာဝန္ေတြကုိ ဒီႏုိင္ငံေတြမွာအသိအမွတ္မျပဳ၊ ဒီမွာဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ႏုိင္ဘုိ႔ ရပ္တည္ႏုိင္ဘုိ႔ အဆင့္ဆင့္ထပ္ႀကိဳးစားရဦးမည္၊ စာကုိဆက္လက္သင္ယူလိုစိတ္မရွိေသာက်မအဖုိ႔ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ႏုိင္ငံျခားတြင္လုပ္ကုိင္ရန္ ဆႏၵမရွိေတာ့ေခ်၊ ေနာက္ၿပီးက်မအဂၤလိပ္စကားေျပာညံ့ပါသည္၊ စကားေျပာညံ့သည့္ၾကားမွာပင္ က်မသည္ ေဆးႏွင့္ေဆးပစၥည္းေရာင္းေသာ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရခဲ့ပါသည္၊ အလုပ္ကေတာ့စာရြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္ ေဆးအညႊန္းမ်ားကုိ အေရာင္းဌာနအတြက္ အေထာက္အကူလုပ္ေပးရန္ျဖစ္သည္၊ အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပင္ က်မတုိ႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ မေလးရွားဘက္သုိ႔ အလုပ္အားရက္မ်ားတြင္ အလည္လြန္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ မေလးရွားမွ လည္စရာေနရာေတြျဖစ္ေသာ ပီနန္ ေကအယ္လ္ မွသည္ ကင္မရြန္ မလကၠာနွင့္ ဂ်န္းတင္းတုိ႔သည္လည္းထပ္လာခဲ့သည္၊ အလုပ္သြားအိမ္ျပန္ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ အိပ္လုိက္ အလုပ္သြား ဒီလုိနဲ႔ ပတ္လည္ႀကီးကုိရုိက္၍ က်မတုိ႔သည္အခ်ိန္မ်ားကုိလည္ပတ္ေစခဲ့ၾကသည္။

ဒီလုိ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ လည္ပတ္ေနရာမွ ဘဝဆုိတာဘာလဲလုိ႔ က်မစဥ္းစားမိခ်ိန္မွာေတာ့၊ က်မဘဝအတြက္ေျပာင္းလည္မႈ တစ္ရပ္ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ က်မမွာကုိယ္ဝန္ရွိခဲ့ေလသည္၊ အလုပ္ရွင္ကလည္းေစ်းေပါေပါနဲ႔ရထားသည့္ က်မကုိ ကုိယ္ဝန္ ၇လထိလုပ္ခြင့္ေပးခဲ့သည္၊ ဒီလုိနဲ႔ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကုိ သမီးေလးဝင္ေရာက္လာသည္၊ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေခၚအေဝၚမ်ားလည္းေျပာင္းလည္းလာခဲ့သည္၊ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ အေမႀကီး၊ အေဖႀကီး ဆုိၿပီးေခၚျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရရွိလုိက္ျခင္းသည္ က်မဘဝကုိ ျပန္လည္အသက္ဝင္ေစခဲ့သည္ ဆုိလွ်င္ မွန္ပါေပလိမ့္မည္၊ ညီမဘဝမွ အေမႀကီးအဆင့္သုိ႔ ရာထူးတုိးခံရသလုိ၊ အစ္ကုိႀကီးသည္လည္း အေဖႀကီးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္၊ သမီးေလးကုိအသဲပုိေသာ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္အားလုံးနီပါးကုိ သမီးေလးအတြက္ျဖစ္ေစခဲ့သည္၊ သမီးေလးနာမည္ကုိလည္း ျမန္မာလုိ သဲသဲ၊ တရုတ္လုိ စင္း Xin လုိ႔အမည္ေပးခဲ့သည္၊ က်မကေတာ့ သဲသဲလုိ႔ပင္ေခၚမိပါသည္၊ အႏွီးထဲမွာတုန္းကလည္းအသဲပုိ ေလးဘက္သြားကာစကလည္း အသဲပုိ၊ လမ္းေလွ်ာက္စခါစကလည္းအသဲပုိ၊ စကားစေျပာခါစကလည္းအသဲပုိ ေန၍ သမီးေလးကုိ က်မရဲ႕ မသဲပုိလုိ႔ ေခၚရမလုိျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

သမီးေလးစကားစေျပာကတည္းက က်မအတြက္ ရင္ဆုိင္မႈအခ်ဳိ႕ကုိ ၾကံဳခဲ့ရသည္၊ သမီးအတြက္ အစ ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ က်မအတြက္စိမ္ေခၚမႈေတြျဖစ္ေပလိမ့္မည္၊ က်မသည္ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေခါင္းမာသည္လုိ႔ဆုိရမလား တစ္ဇြတ္ထုိးႏုိင္သည္လုိ႔ဆုိရမလား ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိဇြတ္လုပ္တတ္ပါသည္၊ အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္က အေဖႏွင့္အေမကုိ ပါးပါး မားမား၊ ဒယ္ဒီ မာမီ၊ အပါး အမားေတြကုိ လွဳိင္လွိဳင္ေခၚေနခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕သမီးေလးကုိ က်မကုိ ေမေမလုိ႔ပဲေခၚေစခ်င္သလုိ၊ သူ႔အေဖကုိလည္း ေဖေဖလုိ႔ပဲေခၚေစခ်င္ပါသည္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သမီးေလးက က်မကုိ ေမေမလုိ႔ပဲေခၚခဲ့သည္ ယေန႔အထိပင္၊ သူ႔အေဖကုိေတာ့ က်မေခၚသလုိ အေဖႀကီးတဲ့၊ က်မရဲ႕ ဝမ္းအသာဆုံးမ်ားတြင္ သမီးေလးက ေမေမလုိ႔ေခၚတာလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။

စကၤာပူႏုိင္ငံတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ သူမ်ားတန္းတူ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဘုိ႔ကလြယ္လြယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်၊ စားစရိတ္မ်ားတက္လာေသာ ဒီႏုိင္ငံမွာ ကေလးစရိတ္သည္ တကယ္ႀကီးေၾကာင္း က်မကုိယ္ေတြ႔သိလာရသည္၊ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္သည္လုိ႔ ေျပာရမလား က်မတုိ႔မိသားစုေလး ဒီႏုိင္ငံတြင္ PR အျမဲတမ္းေနထုိင္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္၊ ဒီဟာႏွင့္အတူ သမီးေလးအတြက္ အထုိက္အေလွ်ာက္ အခြင့္အေရးတစ္ခ်ဳိ႕ရရွိခဲ့သည္၊ သူ႔အေဖရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈအရ သမီးေလးကုိ ကေလးထိမ္းေက်ာင္းထားခဲ့သည္၊ အေနာက္ႏုိင္ငံကလာဖြင့္ေသာေက်ာင္း ျဖစ္သျဖင့္ ကေလးေတြကုိ ငါးႏွစ္မျပည့္မခ်င္း အေျခခံစာကုိမသင္ေပးပါ၊ သမီးေလးသည္ တစ္ခါလုံး သီခ်င္းဆုိ၊ ပုံစြဲ၊ အကေတြနဲ႔ပင္ အခ်ိန္ကုန္ေစသည္၊ က်မက တျခားကေလးေတြလုိ႔ A B C တတ္ေစခ်င္ၿပီ၊ 1 2 3 ဂဏန္းေတြ ေရးတတ္ေစခ်င္ၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ သမီးေလး အဂၤလိပ္လုိ ေျပာတတ္လာသည္ကုိေတာ့ က်မဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္မိပါသည္။

တစ္ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ သူ႔အေဖနဲ႔အတုိက္အခံလုပ္ကာ မူလတန္းႀကိဳေက်ာင္းကုိေျပာင္းထား ႏုိင္ခဲ့သည္၊ ဒီေက်ာင္းမွာထားႏုိင္ဘုိ႔အေရး က်မေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားယူခဲ့ရသည္၊ သမီးေလးသည္ ေကတူးလုိ႔ေခၚသည့္ အတန္းမွာပင္ အဂၤလိပ္စာ၊ တရုတ္စာကုိ အေျခခံသိရွိေနၿပီျဖစ္သည္၊ ပန္းကေလးကုိ တရုတ္လုိ႔ ဝွာ အဂၤလိပ္လုိ႔ ဖလားဝါးဟု ဆုိလာေသာအခါ၊ က်မေပ်ာ္လုိက္ရသည္ျဖစ္ျခင္း၊ ဝမ္းသာလုိက္ရသည္ျဖစ္ျခင္း၊ သူ႔အေဖကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလုိပင္၊ ကေလးပဲကြာ ေက်ာင္းကသင္ေပးတာတတ္မွာေပါ့တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ ထုိဝမ္းသာၾကည္ႏူးမႈသည္ တစ္ခ်ိန္မွာ က်မအတြက္ လြန္စြာဝမ္းနည္းစရာ စိတ္ထိခုိက္စရာျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ထုိအခ်ိန္က က်မလုံးဝမထင္ခဲ့မိပါ။

သမီးေလးမႈလတန္းေက်ာင္သုိ႔ေျပာင္းရေတာ့ ေတြ႔ရတဲ့အခက္အခဲေတြက လူကုိစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းပါသည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးေလးကုိ အိမ္နားက မႈလတန္းေက်ာင္းမွာပဲ ထားခ်င္သည္၊ တကယ္တန္းေတာ့မလြယ္ ဝန္ႀကီးဌါနလည္းေရာက္ခဲ့ရသည္၊ သြားလုိက္ရသည့္ ေက်ာင္းမ်ားကာအႀကိမ္ႀကိမ္၊ ေနာက္ဆုံးအိမ္နဲ႔ မနီးမေဝး မႈလတန္းေက်ာင္းတစ္ခုမွာ သမီးေလးပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့သည္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သူမ်ားေတြလုိ ပါလီမန္အမတ္မင္းနဲ႔ သြားေတြ႔စရာမလုိခဲ့ေပ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ စကာၤပူလုိ နုိင္ငံတစ္ခုက မႈလတန္းေက်ာင္းေနဘုိ႔ ခက္ခဲေနရပါသနည္း၊ ေထာက္ျပသူတစ္ခ်ဳိ႕က ဒါကုိ စကာၤပူပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုလုိ႔ဆုိၾကသည္၊ အစုိးရ၏ေျပာင္းလဲေနေသာ ပညာေရးစနစ္မွာ ဒီအခ်က္ကုိပါျပဳျပင္ဘုိ႔ ထည့္သြင္းထားသည္ဟုဆုိသည္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ စကာၤပူ အေျခခံလူတန္းစားမိဘေတြ ႀကံဳေတြ႔ရေသာ သားသမီးေတြအတြက္ ပညာေရးအခက္အခဲ အစကုိ က်မကုိယ္တုိင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေပသည္။


ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္၊

23 comments:

ahphyulay said...

အင္း...
တကယ့္အၿဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို
စ,တင္ဖတ္မိၿပီလို ့ထင္ပါသည္။
ေခါင္းစဥ္က ရိုးစင္းေပမဲ ့
ထက္လြန္း၊ ရွလြန္း လွပါသည္။
ဆက္လက္ေစာင္ ့စားေနပါမည္။

မင္းဧရာ said...

ေအးဗ်ာ......
အျဖဴေလး ေျပာသလိုပဲ နည္းနည္းေတာ့ေမာသြားတယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္
ေပးဆက္ ပံ့ပိုးရတာပဲ ခက္ခဲလည္း ၾကိဳးစားရမွာပဲမဟုတ္လား။

အနာဂတ္ မ်ိဳးဆက္ေတြ ဒီလိုတိုးတတ္လာမွာကို ျမင္ေတာ့
ဘာမွ မဆိုင္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေဘးကေန ၀မ္းသာေနမိေသးတယ္။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

အင္း...ကုိဆုိဆီ့ထုံးစံအတုိင္း စိတ္၀င္စားစရာပုိစ့္တစ္ပုဒ္ပါပဲ....
အဆက္ကုိေစာင့္ဖတ္မယ္ေနာ္။

SHWE ZIN U said...

ကိုဆိုဆီ ေရ

စိတ္ဝင္စားစြာ နဲ႕ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမယ္ ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္
ေက်းဇဴး

ျမတ္မြန္ said...

ဘဝေတြ...
နိုင္ငံျခားေရာက္တာကို သိပ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ထင္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးၾကိဳက္တယ္ ကိုဆိုဆီ..။
ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္..။

Anonymous said...

ဒီမိသားစုေလးဘာဆက္ ျဖစ္မလားဆုိတာကုိ စိတ္ဝင္စားေနပါသည္၊ က်မဆုိတဲ့ အမ်ုဳိးသမီးကုိ ပုံေဖၚၾကည့္မိပါသည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္
Min Min

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါ တည္ျငိမ္ေအး---ေရ
မိသားစုတိုင္းသိသင့္တဲ ့အခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးပါ-ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေသေသျခာျခာေရးတတ္လိုက္တာ။ ဆက္ရန္ဆိုတာကို
ေတာ့မၾကိုက္ဘူး-ရင္ထဲမွာရွင္းေနေအာင္မဖတ္လိုက္ရလို ့
မတင္မက်ၾကီးဗ်ာ-

Anonymous said...

ဒီလုိဆုိ ကံေကာင္းျခင္းလား ကံဆုိးျခင္းလား က်မရယ္

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

ကံေကာင္းျခင္း၊ ကံဆိုးျခင္ဆိုတာ ေျပာဘို ့ခက္မယ္ထင္ပါတယ္။ နိုင္ငံျခားဆိုတာ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ မဟုပ္သလို ပိုလည္းရုန္းကန္ရပါတယ္။ဘဝင္ျမင့္ စရာ မရွိသလို၊ အားငယ္စိတ္ဝင္စရာလဲ မဟုပ္ပါဘူး။ ကေလးေတြ ေမြးကတည္းက တတ္တာဘာမွ မရွိဘူး။ ကိုယ္လိုသလို လုပ္တတ္ေအာင္ ၊ လုပ္လို ့ရေအာင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ရမွာ ကိုယ္တာဝန္ပဲ။

ေစာ(အဝါရောင်မြေ) said...

ခံစားမိပါတယ္။ ဆက္ရန္ကိုလည္း ေစာင့္ေနပါတယ္။

Angelhlaing(May everybody be happy and healthy! said...

အကိုေရ ၿမန္ၿမန္ေလးေနာ္ သိခ်င္လွၿပီ...:)
ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္..

khin oo may said...

စိတ္ဝင္စားစရာပါဘဲ။ တစ္ခါတည္းတင္လုိ္ကရင္ေတာင္ အၿပီးဖတ္ဘို႕ ထုိင္ေစာင႕္ေနပါတယ္။ ကုိယ္႕ဘာသာကိုယ္ေတာင္ plot ရုိက္ၿပီးသြားပီ။ (ဇတ္လမ္းဆင္ၿပီးသြားပီ) ။

ေမဓာ၀ီ said...

ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္ၿပီး လန္႔သြားတယ္။ ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေမာသြားတယ္။ အားလံုးၿပီးေအာင္ ေစာင့္ဖတ္ၿပီးမွ ကြန္မန္႔ေရးမလို႔ပဲ။ ဆက္ရန္ေလး ျမန္ျမန္ေရးျဖစ္ေအာင္ အရင္လာၿပီး တိုက္တြန္းလိုက္တာ ကိုဆိုဆီေရ ... ။

nyan gyi said...

အရင္ေရးတာေတြလုိပဲ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနသလုိပါပဲ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္ျမန္ေလးဆက္ေပးပါ၊

Anonymous said...

ဘာေၾကာင့္ မဟုတ္တာလဲ
???

flowerpoem said...

ဆက္ရန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ေစာင့္ရမလည္း ရွင္. . . :P

မဒမ္ကိုး said...

ေစာင္႕စားေနပါသည္...

အားေပးလွ်က္

မဒိုးကန္

T T Sweet said...

စိတ္၀င္စားပါသည္။ ဒုတိယပို႔စ္ကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနပါသည္။

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

ၾကားဖူးတဲ့ဘေလာဂ္ဂါတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းနဲ႔ ဆင္ေနသလိုပဲ။ တိုက္ဆိုင္တာပါ။

ေမသိမ့္သိမ့္ေက်ာ္ said...

S'pore မွာ ပညာေရးက အဲလိုပဲ အမရယ္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံသားေတြေတာင္ အဲေလာက္ၾကီးအဆင္မေျပဘူး ေလ။ ပညာေရးခရီးက ရွည္လ်ားလြန္းေနေတာ့ ဘြဲ႔ရထက္ ပိုလီေတြမ်ားေနတယ္။

အမေရ တကယ္ကို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္ရွင္။ ဒုတိယပိုင္းအရင္ဖတ္ျပီးမွပထမပိုင္းဖတ္ရေပမယ့္ တကယ္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနပါတယ္။


ခင္တဲ့

ျမေသြးနီ said...

Comment ေတြ ေပးလို႕ရတုန္း အေျပးအလႊားေရာက္ခဲ့တယ္ ကိုဆိုဆီေရ...။
ဖတ္ၿပီးသားေပမယ့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဖတ္ခ်င္လာတာ..။ အပိုင္း (၂) ကို ကူးလိုက္ဦးမယ္...။

သိ ဂၤ ါ ရ said...

ဆက္ဖတ္ခ်င္ပါသည္ ကိုတည္ၿငိမ္ေအး ခင္ဗ်ား ... ၊

Anonymous said...

Hi there would you mind letting me know which webhost you're utilizing?
I've loaded your blog in 3 different web browsers and I must say this blog loads
a lot quicker then most. Can you recommend a good hosting provider at
a honest price? Thanks a lot, I appreciate it!

Review my web page: demenagement sherbrooke