Sunday, February 28, 2010

ပံုၿပင္မဟုတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕မွတ္စု (ဒုတိယပိုင္း)

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္၊

လာႀကိဳသူမ်ားက အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့အတြက္၊ အားလံုးအဆင္ေျပခဲ့သည္၊
ေလယာဥ္ကြင္း အျပင္ခဏထြက္ျပီး ကိုယ္နိုင္ငံရဲ႕ေလကို တစ္ဝႀကီးရႈသြင္းလိုက္မိသည္၊ တစ္ျခားသူေတြနဲ႔ေတာ့ ကြာပါလိမ့္မယ္၊ က်မအတြက္ ဒီေလေတြဟာ ေလွ်ာ႔ေပါ့မူ နွင့္ လြတ္လပ္မူတစ္ခ်ဳိ႕ ကိုေပးေစခဲ့ပါတယ္။
ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ခ်စ္သူ၊ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ အျပံဳးေအာက္မွာ က်မရဲ႕နာက်ဥ္ျခင္း နွင့္ ေဝဒနာတစ္မ်ဳိး ခံစားေနရတဲ့စိတ္ေတြ ယာယီေပ်က္ကြယ္သြားတယ္၊
‘ဟိုနိုင္ငံလူဝင္မူႀကီးၾကပ္ေရးမွာ ျပသာနာ တက္တယ္ဆို၊’
‘ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ’္ ဆိုၿပီး စကားျဖတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္၊
ဒီလိုနဲ႔ က်မသန္လ်င္အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

ခ်စ္သူကို မိဘနွင့္ တစ္ရက္နွစ္ရက္ေလာက္ေနခ်င္ေသးတယ္၊ ဖုန္းပဲဆက္ေပါ့၊ ရပါတယ္ဆိုၿပီးျပန္သြားပါတယ္၊ သူ့ ့အတြက္ဝယ္လာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေပးလိုက္တယ္၊
ပစၥည္းေတြေနရာခ်ၿပီးတာနဲ႔ က်မ ပထမဦးဆံုးလုပ္မိတာက ေဖေဖ နွင့္ ေမေမကို ထိုင္ကန္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ က်မမ်က္ရည္ေတြက်လာပါသည္၊ ေဖေဖ နွင့္ ေမေမလည္း မ်က္ရည္ေတြဝဲ၊ မ်က္ရည္ေတြက်လာပါသည္၊ က်မဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြက်သလဲ၊ ေဖေဖ နွင့္ ေမေမတို ့ ဘာလိုမ်က္ရည္က်ရသလဲ၊ အဓိပၸါယ္ေတာ့ကြာပါလိမ္႔မည္၊
ဒါေပမဲ ့ခ်စ္ျခင္း၊ေမတၱာေၾကာင့္ဆိုတာ ျငင္းလို႔ရမယ္မထင္ပါ။
ေဖေဖ နွင့္ ေမေမ ေပးေသာဆု၊ ေမေမရဲ႕ ‘ဝမ္းသာဝမ္းနည္းျဖစ္မေနပါနဲ ့သမီးရယ္ ဆက္လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ’္ ဆိုတဲ့နွစ္သိမ္႔မူေတြနွင့္ က်မအားေတြေမြးယူခဲ့သည္၊
ဟုတ္တယ္ေလ ဘဝကိုဒီလိုနဲ ့ ရပ္ထားလို ့ဘယ္ျဖစ္ပါမလဲ။
သံုးရက္ဆိုေသာ အခ်ိန္ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိ၊ ေလးရက္ေျမာက္မွာခ်စ္သူေရာက္လာပါသည္၊

ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာရေအာင္ က်ိိဳက္ေခါက္ဘုရားေပၚတက္ခဲ့ပါသည္၊
ဟိုတုန္းကဆိုရင္ ခ်စ္သူနွင့္ သန္လ်င္ဘက္တြင္ ဘယ္ေတာ့မွမေတြ႔၊ ရန္ကုန္ဘက္တြင္သာ ေတြ႔ေနက်ျဖစ္သည္။
သန္လ်င္ကက်ဥ္းသည္၊ စကားေတြမရႈပ္ခ်င္၍ျဖစ္သည္၊ မွတ္မွတ္ရရ ခ်စ္သူနွင့္ နတ္စင္တစ္ရာ သြားဘူးသည္၊ ခ်စ္သူကိုရွင္းျပခ်င္လို ့ျဖစ္သည္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘာလို႔သြားတာလဲ စံုတြဲေတြမသြားရဘူး၊
တျခားစံုတြဲေတြလဲဲေတြ႔ခဲ့တယ္ ရိုးရိုးသားသား သြားဆုေတာင္းတာပါ လို ့ျပန္ေျဖခဲ့သည္၊
နိုင္ငံျခားမထြက္ခင္ တစ္ရက္က က်မတို ့ ေရနံဝင္းစပ္က လြမ္းေစတီကိုသြားဖူးၾကသည္၊ ႀကီးမားတဲ့ေညာင္ပင္အိုႀကီးရဲ ့ေအာက္မွာ ငဇင္ကာအုတ္ဂူဆိုတာကို ၾကည့္ရင္း အလြမ္းေတြသဲၾကသည္၊
အဲဒီလိုပဲ ဘာလို ့ လြမ္းေစတီဘက္သြားတာလဲ ဆိုၾကျပန္သည္၊ တညင္က ရာဇဝင္နဲ ့ေလ ၊ ခ်စ္သူေတြ နတ္စင္တစ္ရာ မသြားသင့္၊ ရွင္ေမြးလြန္းလြမ္းေစတီ မသြားသင့္၊ ဒုကၡ ေရာက္မယ္၊ ကြဲၾကမယ္စသျဖင့္ေပါ့။

………………………. …………………………. ……………………




ေၾသာ္ခ်စ္သူ အေၾကာင္းေျပာၾကရေအာင္၊


ခ်စ္သူ နာမည္က ရဲလင္းေအာင္ ရန္ကုန္ အလံု မွာေနသည္၊ စက္မူတကၠသိုလ္က B.E. Electrical ဘြဲ႔ရထားျပီး၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း Company တြင္ Project အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္ေနသည္၊ မိဘေတြက လခစား အရာရွိေတြျဖစ္ၿပီး ေအးေဆးသည္။
က်မတို ့ေတြ႔ပံုကေတာ့ ရုိးရုိးေလးပါပဲ၊ က်မက အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္မွာ ေက်ာင္းတက္တယ္၊ ရန္ကုန္ စက္မူတကၠသိုလ္ထဲ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီ Drawing set သြားဝယ္ရင္း၊ မိတ္ဆက္ေပးရာကေန သိကၽြမ္းခဲ့ရသည္၊ က်မထက္ အသက္သံုးနွစ္ႀကီးသည္၊
ဒီေနာက္မွာေတာ့ က်မတက္ေနတဲ့ ဂ်ီတီအိုင္ကို သူေရာက္ေရာက္လာသည္၊ အျပန္ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ ဆိပ္ထိပုိ႔ေပးသည္၊ ထိုစဥ္က သန္လ်င္တံတား မျပီးေသး ေဆာက္ေနဆဲျဖစ္သည္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက နင္ကိုခိုက္ေနၿပီ လိုက္ေနၿပီဆို၏၊
ေရြစင္ညိဳဘာလို ့ဝဲသလဲဆိုတာသိေပမဲ့၊ ရင္ခုန္သာယာေနမိသည္၊
က်မသြားခ်င္ေသာ ေနရာေတြကိုလိုက္ပို ့ေပးသည္၊ နွစ္ေယာက္ထဲဆိုင္ထိုင္ျဖစ္သည္၊ စကားေတြေဖါင္ဖြဲ႔ေျပာျဖစ္္ၾကသည္၊ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ္႔အေၾကာင္း ေဘးလူေတြအေၾကာင္း၊ ရုပ္ရွင္ဂီတစာေပ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကသည္၊ က်မဘဝမွာ ၾကည္နူးဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေလးေတြပါပဲ။

က်မသည္ ဆယ္တန္းအထိ ကေလးလိုေနခဲ့သည္၊ ဂ်ီတီအိုင္ ဒုတိယနွစ္ေရာက္မွ ရင္ခုန္ျဖစ္ခဲ့သည္၊
ရဲလင္းေအာင္ မတိုင္ခင္ က်မကို ႀကိဳက္တဲ့သူေတြရွိပါသည္၊ အမ်ားအားျဖင့္ ေရနံခ်က္စက္ရံုမွ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား နွင့္ ဓါတုေဗဒ အရာရွိငယ္မ်ား ျဖစ္သည္၊ က်မထက္ အသက္ ေျခာက္နွစ္ မွ ဆယ္နွစ္ထိႀကီးၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊
သူတို ့ဆီက ရီးစားစာ အေစာင္ ၃၀ ေက်ာ္ရဘူးပါသည္၊
က်မတို႔အိမ္သည္ သန္လ်င္ၿမိိဳ႕လယ္မွာ ရွိသည္ဟုဆိုနိုင္သည္၊ ဆီခ်က္ဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္္္ ၿပီးရင္ က်မတို႔အိမ္ပါပဲ ကုန္စံုဆိုင္ဖြင့္ထားသည္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္္္၊ ဆီခ်က္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္္မ်ား၏ သမီးမ်ားသည္ က်မ၏ သူငယ္ခ်င္း မ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ ေရနံခ်က္စက္ရံုမွ သူမ်ားနဲ႔စည္ကားေလ့ရွိသည္၊ သန္လ်င္က ေကာင္မေလးမ်ားကို ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကိုႀကိဳက္လို ့ မသိခ်င္မွအဆံုး၊ က်မတို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ရလိုက္တဲ့ရီးစားစာေတြ၊ ထိုစာမ်ားထဲတြင္ အသက္ၾကီးၾကီး ဓါတုေဗဒ အရာရွိငယ္ တစ္ဦး၏ ရီးစားစာက က်မကို အမွတ္တရျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္၊ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ျပီး အမွတ္အမ်ားဆံုးေပးခဲ့ပါသည္၊ စစ္ကိုင္းဘက္ကျဖစ္ၿပီး ယခု ေက်ာက္တန္းတြင္ အိမ္ေထာင္က် ေနၿပီျဖစ္သည္။
‘အစ္ကိုႀကီး ခ်စ္ရပါေသာ ညီမ မိုးစႏၵာ၊ ရိုေသေလးစားစြာျဖင္႔လဲ သူမ်ားေတြ ေခၚသလို စႏၵာလို ့ မေခၚပဲ၊ မိုးလို႔ပဲေခၚပါရေစ’ ဟု ပထမစာတြင္ အစခ်ီလာသည္၊ “ဟို အစ္ကိုႀကီးရဲ ့မိုးစႏၵာ၊” ဇာတ္လမ္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊
က်မ မွာ ရီးစား ရွိေနပါၿပီဟု အသိေပးေသာလည္း ကိုႀကီးရဲ ့ အခ်စ္ဟာ ထာဝရပါ၊ အိမ္ေထာင္မက်မခ်င္း ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နွင့္ ဆက္ၿပီးခ်စ္ခြင့္ျပဳပါ မိုးစႏၵာ ညီမရယ္ဆိုၿပီး ေနျပန္္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲဒီ အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္ အရင္ျပဳသြားပါတယ္၊ေၾသာ္ ထာဝရ အခ်စ္ေတြေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ တြဲသြားတြဲလာ လုပ္ေနၾကရင္း ဆယ္လေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ရဲလင္းေအာင္ က်မကို ခ်စ္ေရးဆိုလာပါတယ္၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ္မွာပါ၊ က်မ ေက်ာင္းျပန္ ေနာက္က်ရင္ ဗိုလ္တစ္ေထာင္က ဦးေလးအိမ္ဝင္အိပ္ပါတယ္၊ ဦးေလးအိမ္မဝင္ခင္ ဘုရားဝင္ဖူးေလ့ရွိပါတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ရဲလင္းေအာင္ လိုက္လိုက္လာပါတယ္။
က်မ ကလည္း နင္ခ်စ္ေရးဆိုတာကို ငါအသိအမွတ္္ျပဳပါတယ္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ငါတို ့ ဒီလိုပဲဆက္ေနရေအာင္ ဆိုေတာ့၊ ရပါတယ္ နင္အနားငါအၿမဲရွိေနရရင္ ေက်နပ္ပါတယ္တဲ့၊

ဆယ္ေက်ာ္သက္ က်မဘဝကို ရင္ခုန္မူ ေတြေပးသလို၊ ေပ်ာ္ရြင္ၾကည္နူးမူေတြေပးေလေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ဒါလားေဟ့ ဆိုျပီး က်မ ရဲလင္းေအာင္ကို ခ်စ္သူ အျဖစ္ အေျဖေပးခဲ့ပါသည္။ အဲဒီေန ့ဟာက်မ ေနာက္ဆံုးနွစ္ စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ေန ့ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ခ်စ္ေရးဆိုတာကို တစ္မ်ဳိးတစ္ဖုံ ရင္ခုန္ျခင္း၊ တေထြတထူး ဘာမွ် မခံစားခဲ့ရပါ။
ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီးမွ ရန္ကုန္နွင့္ သန္လ်င္ နီးေပမဲ့၊ က်မတုိ႔ ေတြ႔ခ်ိန္နည္းလာသည္၊
သူကလည္း ေနာက္ဆံုးနွစ္၊ ႀကိဳ႕ကုန္းအေဆာင္တြင္သြားေနတာမ်ားသည္၊ က်မကလဲ အိမ္ကုိကူ၊ တဘက္မွာ စာေပးစာယူ တက္ျဖစ္ေတာ့ က်မရန္ကုန္လာတဲ့အခ်ိန္၊ သူ႔ေက်ာင္းအားခ်ိန္ ေတြမွာပဲေတြ႔ျဖစ္သည္၊ ဖုန္းထဲမွာပဲေတြ႔ၾကၿပီး ဖုန္းခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့သည္၊ ေတြ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ ေလွ်ာက္လည္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့သည္။

- ခ်စ္သူသိေလ…
သတိရလွ်င္၊ ေဒသအကြာ
ေနရတာကြဲ၊ ဘယ္လုိခြဲခြာ
ဘယ္ေလာက္ကြာမလဲ..
ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ တြယ္တာရစ္ငင္
ထာဝရထင္ေသာ၊ ရင္ထဲအရိပ္
စြဲလမ္းစိတ္ျဖင့္ ..
အိမ္မက္တုိင္းမွာ ရွိေနသူ…..




ဒီကဗ်ာေလးကုိ ရြတ္ျပေသာအခါ၊ သူ ပီတိေတြျဖာခဲ့သည္၊ က်မ ကဗ်ာ ႀကိဳက္တာကုိသိ၍ သူတုိ႔ေက်ာင္းႏွင့္ မိန္းထဲကထုတ္ေသာ လက္ေရး ကဗ်ာ စာအုပ္ေတြ ဝယ္ဝယ္ေပးတတ္သည္၊ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)၏ ကဗ်ာစာအုပ္ဝယ္ေပးေသာေန႔က မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ကုိအထူးေက်းဇူးတင္မိသည္၊ ‘ငါနင့္ကုိေက်းဇူး တင္လုိက္တာ’ ဟုအႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာမိသည္။

က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က မင္းနဲ႔ငါနဲ႔နင္နဲ႔ ပဲေျပာသည္။ ‘ေမာင’္လုိ႔ ေခၚရမလားဆုိရင္ သူျပံဳးသည္၊ ‘ကုိ’လုိ႔ ေခၚရမလားဆုိရင္ သူရယ္သည္၊ က်မကလည္း ေခၚဘုိ႔မႀကိဳးစားခဲ့၊ သူကလည္း မတုိက္တြန္း ခ်စ္သူနွစ္ဦးရဲ႕ နားလည္မူေပါ့။
က်မ ရုပ္ရွင္ႀကိဳက္သည္၊ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္ၾကည္႔ျဖစ္သည္၊ သမၼတ ရုပ္ရွင္ရုံတြင္ အမ်ားဆုံး ၾကည္႔ျဖစ္သည္၊ အဲဒီလုိနဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ရင္း က်မသ႔ူကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္နမ္းခြင္႔ေပးခဲ့သည္၊ နဝေဒး ရုပ္ရွင္ရုံတြင္ မင္းသား ေက်ာ္သူ ကား ၾကည္႔သည္႔ေန႔ကျဖစ္သည္၊ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းကုိ က်မ မမွတ္မိခဲ့ပါ။
က်မကုိ သူ႔ေက်ာင္းသုိ႔ ေခၚသြားတတ္သည္၊ က်မလဲလုိက္သည္၊ ေႏြေအးဆုိင္တြင္ထုိင္ၾကသည္၊ ဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသူရွားလုိ႔ ငါ႔ကုိႀကိဳက္တာလားဆုိရင္ မဟုတ္ပါဘူး ေက်ာင္းသူေတြေပါပါတယ္ မိန္းမရွားလုိ႔၊ ဟုိမွာၾကည္႔ အဲဒါဂ်ီေဟာသူဆုိတာ၊ သူျပေသာ ဂ်ီေဟာသူေတြကုိ ၾကည္႔ၿပီး က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရယ္ျဖစ္သည္။
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမဂ်ာစုံကျဖစ္သည္၊ ေႏြေအးဆုိင္ေရာက္လာရင္ အိပ္မႈံစုံဖြားေတြနဲ႔ မုိးလင္းထိ စာက်က္ၾကသည္ထင္သည္၊ (ေနာက္မွသိရသည္မွာ ဖဲဝုိင္းကထလာၾကျခင္းျဖစ္သည္)၊
သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြကေတာ့ ကုိတုိး၊ နိုင္သာထက္ေက်ာ္ ႏွင့္ ကုိညီတုိ႔ျဖစ္သည္၊ ကုိညီသည္ မုိးကုတ္ကျဖစ္ျပီး ကုိည့ီအခန္းတြင္ သူ႔အိပ္ေလ့ရွိသည္၊ သာထက္ေက်ာ္က နယ္မွျဖစ္သည္ စကားႀကီးစကားက်ယ္ သိပ္ေျပာသည္၊ ကုိတုိးက ရန္ကုန္က အစုိးရအရာရွိႀကီးႀကီး၏ သားျဖစ္သည္၊ မာဇဒါဂ်စ္ႏွင္႔ ေက်ာင္းတက္သည္၊ သူ႔ ေကာင္မေလးက Chemical ကယ္မီကယ္ ကျဖစ္ၿပီးစာေတာ္သည္တဲ့၊
ကုိတုိးက ဒီေကာင္ကုိ ဖဲရုိက္ေလွ်ာ႔ခုိင္းဆုိ၍ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားရသည္၊ ကုိတုိးကေတာ့ ဟဲဟဲ ….ဟဲဟဲနဲ႔။

သန္လ်င္တံတားၿပီးသြားေသာအခါ၊ သန္လ်င္၊ ေက်ာက္တန္း ဖြံၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းမ်ားဝင္လာသည္၊ ေရနံခ်က္စက္ရုံႀကီးကလည္း မလည္သည္ကမ်ားသည္၊ သန္လ်င္ၿမိဳ႕၏ စီးပြားေရးပုံစံေျပာင္းလဲသြားသည္၊ မုိးက်ေရႊကုိယ္ စီးပြားေရးသမားေတြ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိ၊ ထုိအခ်က္မ်ားသည္၊ က်မတုိ႔ အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးကုိ ထိခုိက္ေစခဲ့သည္။
အိမ္၏ လုပ္ငန္းကုိ သမီးႀကီးတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ အေဖကုိ ကူညီကာ ဝုိင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္၊ ကုန္စုံဆုိင္မက ကုန္မာ ကုိပါ ေခတ္နွင့္အညီ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီး၍ သေဘၤာလုိက္ရန္ ေရတပ္ထဲတြင္ ေဒါ႔ခ္ ဆင္းေနသည္၊ မနက္ပုိင္း ေဒါ႔ခ္ဆင္း၊ ညေန က်မကုိလာေတြ႔၊ က်မႏွင့္ ေစ်းဝယ္လုိက္ ပုံမွန္တာဝန္လုိ ထမ္းေဆာင္ေနသည္၊
က်မ အိမ္အေျခအေနကုိ သူ႔ကုိရွင္းျပသည္၊ ‘အားကုိးရမွာလားဟင္’ ဟုေမးေသာအခါ၊ ‘ရပါတယ္၊ ျဖစ္သြားမွာပါ’ ဟုဆုိသည္၊ သေဘၤာေပၚတက္ သေဘၤာလုိက္ရုံနဲ႔ အိမ္ေထာင္တခု ထူေထာင္လုိ႔ရၿပီလား၊ အိမ္ေထာင္တခု အတြက္အဆင္ေျပသြားမွာလား၊ စလုံးေရးစရမည္ေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အားကုိးပါရေစခ်စ္သူရယ္…။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္လား၊ ေခတ္က အေျပာင္းျမန္လုိ႔လား၊ က်မတုိ႔ အိမ္ရဲ႕ သမရုိးၾက စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ခက္ခဲလာသည္၊ ရဲလင္းေအာင္က သူ႔ ေဒါ႔ခ္မဆင္းေတာ့၊ ပင္လယ္ထဲတြင္ ကုိးလ၊ တစ္နွစ္ မေနနုိင္ဟုဆုိသည္၊ ကြန္ျပဴတာ ႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတစ္ခ်ဳိ႕တက္ေနသည္၊ က်မလဲ သူ႔ကုိအားေပးသည္၊ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါလုိ႔ ။
က်မတုိ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေနာင္ေရးေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား၊ ဘာမွမေရရာပဲျဖစ္ေနသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က မင္းတုိ႔ပညာတတ္ေတြပဲ၊ တစ္ခုခုလုပ္ၾကေလ ဆုိရင္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုေျဖၿပီး ဘာလုပ္ရမည္မသိ၊ အတူတူေနၾကရေအာင္လို ့ ႏွစ္ဦးစလံုး မေျပာျဖစ္က်။
က်မနဲ႔ အေဖၾကားမွာ မတူတဲ့ စီးပြားေရးအျမင္ေတြရွိလာသည္၊ က်မတားေနသည္႔ၾကားက အေဖကားေရာင္းလုိက္သည္၊ အေဖေရာင္းၿပီး သုံးလအၾကာ ကားေစ်းေတြ အဆမတန္တက္သြားသည္၊
က်မနဲ႔အေမတုိ႔ အေဖကုိဝုိင္းေျပာၾကသည္၊ အေဖဘာမွ ျပန္မေျပာပါ၊ ေနာက္ေတာ့ အေဖမွာဒီထြက္ေပါက္ပဲ ရွိေတာ့တာ ဆုိတာက်မနားလည္လုိက္သည္၊ အေဖလဲခံစားရမွာပါ၊ က်မ အားလုံးကုိ နားလည္ေနပါၿပီ၊
အဆင္မေျပေသာ အိမ္ စီးပြားေရး အေျခအေနနွင္႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသာ သမီးႀကီး တစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကုိ နားလည္ေစခ်င္သည္။

ရဲလင္းေအာင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ သေဘၤာလုိက္သြားၾကသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕တပ္ထဲဝင္သြားသည္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အစုိးရအလုပ္လုပ္ဘုိ႔စိတ္မကူးၾက၊ က်မ၏တုိက္တြန္းခ်က္အရ ကုိတုိး အေဖ အစုအစပ္ပါေသာ စက္ရုံတြင္ ရဲလင္းေအာင္ အင္ဂ်င္နီယာ ဝင္လုပ္သည္၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကုိညီ ဂ်ပန္သုိ႔ထြက္သြားသည္၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္မွ အစ္မဝမ္းကြဲ မရီခိုင္ AIT တက္ရန္ ဘန္ေကာက္သုိ႔ ထြက္သြားသည္၊ တစ္ခုခုလုပ္ပါလားလုိ႔ေျပာၿပီး ဘာလုပ္စရာမွ မရွိေသာ ထုိအခ်ိန္က လူငယ္မ်ား၏ ထြက္ေပါက္ကုိ လူငယ္မ်ားကရွာၾကသည္။
မရီခိုင္ AIT တက္ခြင္ ့ရေသာ္လည္း full scholarship မရ၍၊ ေဘးနိုင္ငံသို ့အလုပ္လုပ္ရန္ထြက္သြားသည္၊ မရီခိုင္ အလုပ္ရွာရာတြင္ ကံေကာင္း၍ အလုပ္ေကာင္းတစ္ခုရသည္၊ တစ္ေန ့၁၂နာရီ လုပ္ရသည္၊ တစ္လမွာ ၂ရက္တာ နားရသည္၊ ဝင္ေငြေကာင္းသည္။
မရီခိုင္ အဆင္ေျပျခင္း၊ က်မအိမ္၏ စီးပြားေရးအေျခအေနအရ က်မနိုင္ငံျခားထြက္ဖုိ႔စိတ္ကူးမိခဲ့သည္၊ အိမ္၏ အေျခအေနကို သိေသာ မရီခိုင္က ညီမ လာခဲ့ပါဟုလွမ္းေခၚသည္၊ ထိုကိစၥကို ရဲလင္းေအာင္နွင့္ တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။
နိုင္ငံျခားထြက္ၾကသည္ ဆိုရာ၌၊ ပိုက္ဆံရွာရန္၊ ေရၾကည္ရာျမက္နုရာရွာ အေျခခ်ရန္၊ ဘာမွလုပ္စရာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္စရာ ဒီမွာ မရွိ၍ ေရစီးေၾကာင္း အတိုင္းလိုက္ထြက္ျခင္း၊ နိုင္ငံေရးအေျခအေနရ
ေနလို ့မျဖစ္၍ထြက္ရျခင္း၊ စသျဖင့္ လူငယ္အမ်ားစု နိုင္ငံျခားသို ့ထြက္ၾကသည္။ အရင္တုန္းက သေဘၤာသား အလုပ္ျဖင႔္သာ နိုင္ငံျခားေငြရ၍ နိုင္ငံျခားသို ့ထြက္ၾကသည္။

က်မကေတာ့ ပိုက္ဆံရွာရန္ နိုင္ငံျခားသို ့ထြက္မည္၊ အေျခအေနကေပးသည္၊ လူရင္း အစ္မဝမ္းကြဲ ရွိသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ နွင့္ အေၾကအလည္ ေဆြးေႏြးၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ သေဘာတူခဲ့သည္၊ ခ်စ္သူနဲ႔ေရာ အေဖအေမနဲ႔ေရာ အေဝးကို ဘာလို ့ခြဲခ်င္မွာလဲ၊ အေျခအေနအရ က်မ နိုင္ငံျခားသို ့ထြက္ခဲ့သည္။
နိုင္ငံျခားမထြက္ခင္ည လြမ္းေစတီ ေညာင္ပင္အိုႀကီးရဲ ့ေအာက္မွာ က်မတုိ ့ေတြ ့ျဖစ္္ၾကသည္၊ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အမွာစကားေတြ ေခၽြၾကသည္၊ ေနာက္ဆံုးမခြဲခင္ကေလးက်မကို တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားရင္း ကိုယ္သင္းန႔ံေလး တစ္ဝႀကီး ရႈပါရေစ ဆိုၿပီး၊ အနမ္းေတြေဝခဲ့သည္၊ က်မလည္း ခ်စ္သူ့ကို ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ နမ္းခဲ့သည္ ရင္ခုန္ျခင္းမ်ားျဖင့္ က်မတုိ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့သည္။

ခ်စ္သူရယ္
အပင္တိုင္းဟာ ပန္းပြင္႔မယ္ဆိုရင္
ဘဝဆုိတာ ပန္းခင္းႀကီးေပါ့၊
ပန္းပြင္႔တိုင္းဟာ ေမႊးမယ္ဆိုရင္
ေလာကမွာ သာယာၾကည္နူးဆုံးေပါ့၊
ဒါထက္ျပည္႔စုံတာကေတာ့
ခ်စ္သူႏွင့္ အတူေနရျခင္းပါပဲ။


ခ်စ္သူရယ္
ခ်စ္တဲ့သူတုိင္း အတူေနရမယ္ဆုိရင္
လြမ္းတယ္ဆုိတာ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ၊
ခ်စ္တဲ့သူတုိင္း မခြဲၾကဘူးဆုိရင္
ေဆြးတယ္ဆုိတာ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ၊
ရင္နာေပမဲ့လဲ စဥ္ကာအေျခမေပးေလေတာ့
ခ်စ္သူရယ္
ၾကင္နာစြာျဖင့္လဲ ခဏ ခြဲၾကတာေပါ့။
……………………. ………………………. ………………………


က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကုိသြား၍ သူ႔မိဘေတြကုိ ကန္ေတာ့ၿပီး လက္ေဆာင္တစ္ခ်ဳိ႕ေပးသည္၊
အျပန္တြင္ အင္းလ်ားလမ္းက ဒင္နူိဝင္ၿပီး အေအးေသာက္ကာ ေရွ႕ေရးေဆြးေႏြးျဖစ္သည္၊
‘တစ္လႏွစ္လ အတြင္းမွာ ငါတုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ရေအာင္၊’ ရဲလင္းေအာင္ကေမးသည္၊
‘တစ္လေတာ့ ငါနားပါရေစဦး၊ ေနာက္ တစ္လႏွစ္လ အတြင္းမွာလုပ္ေပါ့၊’ ျပန္ေျဖမိသည္၊
‘ရတယ္၊ နင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အစီအစဥ္ကုိေျပာဦးေလ၊’
‘ရပါတယ္ နင္ေလ့လာထားၿပီပဲ၊ ငါ့အေမႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီးလုပ္လုိက္ပါ၊’
‘ဖုန္းထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ နင္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ နင္လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊’
‘ဟုတ္တယ္၊ ခုမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊’
‘နင္ဘယ္လုိျဖစ္ေနသလဲ၊ တခုခုျဖစ္ေနသလား၊ ငါကုိေျပာပါ၊’ ရဲလင္းေအာင္က က်မမ်က္နာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔၍ ေမးသည္၊
‘ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါ နင္နွင့္ အတူတူေနဘုိ႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရေအာင္ ျပန္လာခဲ့တာပဲ၊’
‘ဒါေပမဲ့ ငါတစ္ခုေျပာမယ္၊ ငါတုိ႔ ရန္ကုန္မွာပဲေဆာင္မယ္၊ သန္လ်င္မွာ မေဆာင္ေတာ့ဘူး၊
ငါ႔အေမနဲ႔ တုိင္ပင္ၿပီးလုပ္ပါ။’ က်မလဲ ရဲလင္းေအာင္ မ်က္နာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္႔၍ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။
မဂၤလာေဆာင္စိတ္၊ မဂၤလာေဆာင္အေတြးမ်ား ေလာေလာဆယ္ က်မ စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွမရွိပါ၊ မဂၤလာေဆာင္ကုိ ရင္ဆုိင္ရမည္ကုိ ရင္ေလးေနမိသည္၊ ဟုိဟာလုပ္ပါ၊ ဒီဟာလုပ္ပါ ဆုိတာေတြ၊ ေနာက္ၿပီး အေရာင္ဆုိးထားေသာ လူေတြကုိ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးျပရဦးမည္၊ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေနာက္ဆုိတာကုိလည္း ထည္႔မစဥ္းစား၊ တကယ္လုပ္ခ်င္တာက လူေတြမရွိသည္႔ေနရာကုိသြားေနခ်င္သည္၊ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ျပန္လာတာ မဂၤလာေဆာင္ရမွာေပါ့ေလ ဆုိၿပီး စိတ္ကုိေလ်ာ႔ ေပးလုိက္သည္။

က်မ ေရႊက်င္ရိပ္သာမွာ တရားစခန္း တစ္ပတ္ဝင္ေနသည္႔အခ်ိန္၊ အေမနဲ႔ရဲလင္းေအာင္တုိ႔ မဂၤလာေဆာင္ေန႔ နွင့္ ေနရာကုိေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္လုိက္ၾကသည္။ ဒီလုိနဲ႔ က်မ ခ်စ္သူႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ၿပီး၊ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္၊ က်မတုိ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ဆုေတာင္းျပည္႔ခဲ့သည္ေပါ့၊

နွစ္ဘက္ မိဘမ်ားက ဟန္နီးမြန္းထြက္ခုိင္းသည္၊ က်မကုိ ဘယ္ေနရာသြားခ်င္လဲေရြးပါဆုိသည္၊ က်မ စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔သြားသည္၊ သီေပါ ေဘာ္ႀကိဳ ကုိေရြးသည္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အင္းေလး မုိင္းေသာက္၊
ဟန္နီးမြန္းထြက္တဲ့ ေနရာေတြမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္မွာေနမလဲ၊ တည္းမလဲ ဟုဆုိၾကသည္၊ က်မကလဲ ဟန္နီးမြန္းထြက္တဲ့ေနရာဆုိတာ ဘယ္သူသတ္မွတ္ထားတာလဲ၊ ဟန္နီးမြန္းဆုိတာ နွစ္ေယာက္ထဲ သီးသန္႔ ေအးေဆးစြာေနခ်င္တာဟု ေစာဒကတက္လုိက္သည္၊ ေနာက္ဆုံး သီေပါ ေဘာ္ႀကိဳ ကုိေရြးလုိက္သည္၊
ဝုိင္းဝန္းစီစဥ္ေပးၾကသျဖင့္၊ က်မတုိ႔လင္မယား နွစ္ေယာက္ သီေပါ ကုိေရာက္ခဲ့သည္၊ တည္းခုိတဲ့ ေနရာကေတာ့ သီေပါ နွင့္ ေဘာ္ႀကိဳၾကား၊ လားရႈိးလမ္းမေပၚကျခံႀကီးတြင္ျဖစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ အေဖကစီစဥ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္၊ ဦးစုိင္းလွေအး၊ေဒၚေထြးတုိ႔ ျခံျဖစ္သည္၊ ျခံထဲတြင္ ႏွစ္ထပ္တုိက္ခံအိမ္ အႀကီးႀကီးတစ္ခုရွိသည္၊ ဦးစုိင္းလွေအးသည္ SSA မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားသူျဖစ္သည္၊ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ၿပီ၊ ေလာေလာဆယ္ ရပ္ရြာလူႀကီးျဖစ္သည္၊သားသုံးေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္၊ သားသုံးေယာက္မွာ ဒီမွာမေန၊ သမီး နန္းလွေထြးသာ အတူတူေနသည္၊ က်မတုိ႔လင္မယားကုိ ေအာက္ထပ္က ဧည္႔သည္အခန္းတြင္ထားသည္။

ေရာက္စ နွစ္ရက္တြင္ က်မအိမ္ႀကီးနွင့္ ျခံထဲကုိေလ့လာရင္း အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္၊ က်မ နန္းလွေထြးနွင့္ ရင္းနီးလာသည္၊ က်မထက္ ၆နွစ္ေလာက္ငယ္သည္၊ ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ က်မ နန္းလွေထြးနွင့္ ေဘာ္ႀကိဳ သီေပါ တစ္ဝႈိက္ လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ၾကသည္၊ အထူးသျဖင္႔ ေဒသရွိ ပန္းမ်ားကုိ ေလ့လာမိျခင္းျဖစ္သည္၊ နန္းလွေထြး၏ ထူးျခားခ်က္မွာ ေသနတ္ပစ္တတ္သည္၊ ပစၥတုိ၊ေျခာက္လုံးျပဴး ကၽြမ္းက်င္စြာပစ္တတ္သည္၊ ယူသြားေလ့လဲရွိသည္။
က်မ နန္းလွေထြးနွင့္ လွည္႔ပတ္ေနခ်ိန္တြင္ ရဲလင္းေအာင္တစ္ေယာက္ ရြာက ေထာ္လာဂ်ီ၊ ေရစုပ္စက္၊ မီးစက္ေတြ ျပင္ေနရသည္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေရာက္ေနသည္ သတင္းေၾကာင့္ အနီးနားမွ ေထာ္လာဂ်ီမ်ား၊ စက္မ်ား ဦးစုိင္းလွေအးျခံတြင္ ပုံေနေတာ့သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ေတာ့ ဘယ္လုိေနသည္မသိ၊ ဦးစုိင္းလွေအးေတာ့ သေဘာက်ေနသည္။
သီေပါ တြင္ေနရျခင္းကုိ က်မသိပ္ေပ်ာ္သည္၊ ပန္းနွင့္လိပ္ျပာတုိ႔ရဲ႕ အလွေတြ၊ ေတာေတာင္ရႈခင္းေတြကုိ ၾကည္႔ၿပီးသာယာေနတတ္သည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိ၊ ရဲလင္းေအာင္ လာလက္တုိ႔မွသိသည္၊ ‘မ နင္ရပ္ၾကည္႔ေနတာ ၂နာရီေလာက္ရွိၿပီ၊’ ‘ဟုတ္လား ငါမသိလုိက္ဘူး ရဲလင္း၊’ လင္မယားျဖစ္လာေသာအခါ က်မကသူ႔ကုိ ရဲလင္းဟုေခၚၿပီ၊ သူက က်မကုိ မ ဟုေခၚသည္၊ က်မက စႏၵာ ေခၚတာလဲမႀကိဳက္၊ မုိးဟု ေခၚတာလဲမႀကိဳက္၍ ျဖစ္သည္၊
‘မ နင္တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္၊’
က်မ သက္ျပင္းကုိေျဖးညွင္းစြာခ်လုိက္ၿပီး၊ ‘ငါ႔စိတ္ေတြကုိငါလုိက္ဖမ္းေနတာ၊’
‘ငါ႔စိတ္ေတြ ငါ႔ဆီျပန္ေရာက္ေအာင္ေပါ့၊’
က်မ သူ႔ကုိ ဟုိနုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ခဲ့သည္႔ ကိစၥ ေျပာျပလုိက္သည္။
သူ႔ေၾကာင္႔ျဖစ္သြားရတာပါ၊ သူ႔အနူးအညြတ္ေတာင္းပန္းသည္၊ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ရဲ့ အဆုံးစြန္ဆုံးေတာင္းပန္မူကုိ ထင္ဟပ္ေစတဲ့ ဘယ္လုိမွ ေဖၚျပလုိ႔မရတဲ့ မ်က္နွာကုိ က်မ ရဲလင္းေအာင္ ဆီမွာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။

‘ငါ နင့္ကုိ သိပ္ခ်စ္လုိ႔ပါ၊’ ‘ငါ နင့္ကုိဘယ္နည္းနဲ႔မွ မခြဲနုိင္လုိ႔ပါ၊’ ဟုေျပာရင္း
ရဲလင္းေအာင္ က်မကုိတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားသည္၊
‘ကုိတုိးႀကီးႏွင္႔ သူ႔ဆရာမတုိ႔ ကြဲသြားၾကတယ္၊’ ‘ငါ နဲ႔ နင့္ကုိ အဲဒီလုိအျဖစ္မခံနုိင္ဘူး၊’
‘ငါတုိ႔ အတူတူေနေနရၿပီပဲ၊’ ‘ငါ႔စိတ္ေတြကုိ ငါျပန္ဖမ္းေနတယ္ေလ၊’
က်မ ေျပာရင္းသူဆီက ခြာလုိက္သည္၊ က်မသိလုိက္ရသည္မွာ သူရင္ခြင္သည္ က်မအတြက္ေႏြးေထြးမူကုိ မခံစားရေတာ့ပါ။

ကုိတုိး ေကာင္မေလး ေက်ာင္းၿပီးေသာအခါ Chemical တြင္ ဆရာမ ဝင္လုပ္သည္၊ ကုိတုိးက စီးပြားေရးလုပ္သည္ ေအာင္ျမင္သည္၊ ဆရာမက နုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမူတြင္ပါၿပီး၊ ထုိအထဲမွ နုိင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးရဲ႕ေျမးႏွင့္ ေတြ႔ကာ မဂၤလာေဆာင္သြားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္က ကုိတုိးဆုံးရႈံးသြားသည္၊ အသဲကြဲသြားၿပီဟုဆုိသည္၊ ကုိတုိးကေတာ႔ သူဘာမွ မဆုံးရႈံးသြားပါ အျမဲတမ္း ဆရာမကုိ ခ်စ္ေနမည္ဟုဆုိသည္၊ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အတူမေနရေပမဲ့ ဆရာမ သူကုိခ်စ္ေနပါမွာတဲ့၊ ကုိတုိး ယေန႔ထိလူပ်ဳိႀကီးပါ။ ရဲလင္းေအာင္က မဂၤလာေဆာင္လုိက္ရင္ သူပုိင္ဆုိင္ရၿပီထင္ေနတာကုိး။

က်မ ညည အိပ္မေပ်ာ္ပါ၊ ၾကယ္ေတြထၾကည္႔၊ ေကာင္းကင္ထၾကည္႔၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မ စာေတြဖတ္ျဖစ္သည္၊ က်မ ရန္ကုန္က စာအုပ္ေတြ ယူလာသည္၊ ျမသန္းတင္႔ရဲ႕ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေဝးလဲပါသည္၊ နံနက္ေလးနာရီ၊ ငါးနာရီ ေလာက္အိပ္ျဖစ္ကာ ဆယ္တစ္နာရီေလာက္ ထသည္၊
စားေသာက္ၿပီးေနာက္ နန္းလွေထြးနွင့္ လွည္႔ပတ္သည္ နန္းေမွ်ာ္ေခ်ာင္းထိေတာင္ေရာက္သည္၊
က်မ က နန္းလွေထြးကုိ မမညီမေလး ျဖစ္ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဆုိရင္၊
အမ ေမာင္နဲ႔ေပးစား ရန္ကုန္လုိက္လာမယ္၊ က်မကလည္းလာခဲ့ စီစဥ္ေပးမယ္ ဟုဆုိကာ ႏွစ္ဦးသားရယ္မိၾကသည္၊
‘အမ နုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္ဆုိ၊’ ‘ရွယ္ပဲ၊’
‘မရွယ္ပါဘူး၊ နန္းေထြးရယ္ အမစက္ရုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ၊’
‘ေျပာျပေလအမ၊’
တကယ္ေတာ့ က်မလုပ္ခဲ့ရသည္႔ အလုပ္က ရွယ္လုိ႔ေျပာမွာလား၊
ဝတ္စုံသစ္ေတြကုိ၊ ေန႔တုိင္းဝတ္ၿပီး၊ မီးထိန္ထိန္လင္းေနေသာ အေအးခန္းထဲတြင္လုပ္ခဲ့သည္၊
ကြန္ျပဴတာ ဟာဒ္ဒခ္ အစိတ္အပုိင္း တစ္ခုကုိ ထုတ္လုပ္ေသာ စက္ရုံျဖစ္သည္၊
စက္ထဲကက်လာေသာ အစိတ္အပုိင္းေလးကုိ ေကာင္းမေကာင္းစစ္၊ ေကာင္းရင္ ပက္ကင္းထဲထည္႔၊ မေကာင္းရင္ Reject ပုံးထဲထည္႔၊ Start ျပန္ႏိွတ္၊ ဒီလုိနဲ႔လည္ေနသည္၊

………….. တိုက္ပြဲဝင္ခဲ႔

တစ္ေန႔လာလဲ ဒီေနရာနဲ႔
တခါလာလဲ ဒီအလုပ္ပဲ
ဝမ္းေရးအတြက္ အလုပ္ခြင္မွာ
စက္ရုပ္ေလးေတာ့ ……………..

အလုပ္ကလြယ္သည္ဟု ေျပာလုိ႔ရေပမဲ့၊ ‘ခ်ပ္ စလူးစြတ္ ဂ်က္’၊ ‘ခ်ပ္ စလူးစြတ္ ဂ်က္’ ႏွင္႔ တစ္ေန႔ ၁၂နာရီ တစ္လတြင္တစ္ရက္ပဲနားသည္၊ ပုိက္ဆံပုိလုိခ်င္၍ စက္ငါးလုံးကုိင္သည္၊ ဆူပါဗုိင္ဆာလုပ္သည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဆယ္လုံးေလာက္ကုိင္လုိက္သည္၊ ယေန႔ထိ ‘ခ်ပ္ စလူးစြတ္ ဂ်က္’ မ်ား ၾကားေနျမင္ေနသည္၊

နန္းေထြးကုိနားလည္ေအာင္ေျပာလုိက္သည္၊ ‘ခ်ပ္ စလူးစြတ္ ဂ်က္’ ႏွင္႔ ေနည မသိ စက္ရုပ္ပါ။

က်မလဲ နန္းလွေထြးႏွင္႔ သီေပါ ေဘာ္ႀကိဳ ေနရာစုံခဲ့ၿပီ၊ ရဲလင္းေအာင္လဲ ျပင္စရာ စက္မရွိေတာ့၊
က်မတုိ႔ ဟန္နီးမြန္းလည္း ၁၅ ရက္ျပည္႔ခဲ့ၿပီ၊ နက္ျဖန္ဆုိ မႏ ၱေလး ဆင္း၊ အဲဒီက ရန္ကုန္ ျပန္ရေတာ့မည္။




ဒုတိယပိုင္းၿပီးပါၿပီ။





ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း) နွင့္ ျမတ္မြန္ တုိ႔၏ ကဗ်ာ အပုိင္းအစ မ်ားကုိ ယူထားသည္၊

Saturday, February 6, 2010

ပံုၿပင္မဟုတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕မွတ္စု

အပုိင္း(၁)


က်မလက္မွ pp စာအုပ္ကို ထိုးေပးလိုက္သည္။
စစ္တဲ့သူ လူဝင္မူႀကီးၾကပ္ေရး အရာရွိက စာမ်က္နွာေတြကိုလွန္ အခါခါ ၾကည့္သည္၊ လူကိုၾကည့္လိုက္ စာအုပ္ကိုျပန္ၾကည့္လုိက္၊ ေနာက္ဆံုး ရံုးခန္းကိုသြားရမယ္ လိုက္ခဲ့ဆိုၿပီး အခန္းတခုထဲ ပုိ႔လိုက္သည္၊
တာဝန္ၾကပ္ကို ဒီမွာေစာင့္ပါ၊ ဒါပဲေျပာၿပီး အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္သြားသည္။
သိလိုက္ပါၿပီ၊ ဒါကိုယ္႔ရဲ႕မိုက္မဲရူးသြပ္မူႏွင့္ အဲဒါရဲ႕အက်ိိဳးဆက္ပဲ၊ မိုက္မဲရူးသြပ္ရေအာင္လည္း ဖိအားေတြရွိခဲ့တယ္ အေပးခံခဲ့ရသည္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တာဝန္ၾကပ္ဆိုတာေရာက္လာတယ္၊ ဒီလိုမ်က္နွာမ်ဳိးေတြကို လံုးဝမၾကည့္ခ်င္ဆံုးပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီနိုင္ငံမွာ ဒီလိုမ်က္နွာမ်ဳိးေတြ အမ်ားဆံုးပဲ၊ လက္ထဲမွာ ကိုယ္စာအုပ္နွင့္ စာရြက္တစ္ခ်ဳိ႕ ၊ ေသခ်ာထိုင္ နားေထာင္ဆိုၿပီး၊ စာရြက္ေတြနွင့္ စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚပစ္ခ်လိုက္တယ္၊ အသံျမည္တာေပါ့ ျမည္ေအာင္လုပ္တာပဲ။
‘မင္းျပန္လို႔မရဘူး၊’
ဘာေၾကာင့္လဲဟု ေမးလိုက္တယ္၊
‘မင္းအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္၊’
‘ျပန္ခြင္႔မရွိပဲ ျပန္ရန္ႀကိဳးစားတယ္၊ မင္းအလုပ္ရွင္က မင္းခိုးျပန္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္၊ ဒါႀကီးမားတဲ့ အျပစ္ပဲ။’
‘မင္းဟာအျပစ္ရွိတဲ့ တရားခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ၊ သက္ဆိုင္ရာလက္ထဲ ငါတို႔လြဲေပးလိုက္မယ္၊’
‘ငါ႔ကို ျပန္ခြင္႔ျပဳပါ၊ ငါ မင္းတို႔နိုင္ငံကုိဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာဘူး၊’
‘မရဘူး၊ မင္းဟာအျပစ္က်ဳးလြန္ထားၿပီးၿပီ ဥပေဒအရ ရံုးပို႔ရလိမ့္မယ္၊ မင္းရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြကို ေလေႀကာင္းလိုင္းကို ခ်ခိုင္းလိုက္ၿပီးၿပီ။’
လူတိုင္းျပန္ေနၾကတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူ့႔နည္းသ႔ူဟန္နွင့္ ျပန္ရတာ၊ ပံုမွန္အားျဖင့္ အလုပ္ရွင္က အကုန္လုပ္ေပးေနက်၊
ငုိျပလုိ႔မရ၊
ျပန္ရင္လြယ္လြယ္ကူကူပဲရမယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္၊ မြန္ထူေနခဲ့လုိ႔ မိုက္မဲရူးသြပ္စြာ လုပ္ခဲ့တဲ့အမွား၊
ဒီနိုင္ငံရဲ႕ဥပေဒေတြဟာ အဆက္အစပ္ မရွိဘူးလုိ႔ ဆိုၾကတာ ကိုယ္ကဂရုမစိုက္ခဲ့၊ မွားသြားခဲ့ၿပီ၊ ဘာလုပ္ရမလဲ တကယ္ကို ဘာမွမသိ၊ ေလာေလာဆယ္ဗလာျဖစ္ေနတယ္။

မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ တံခါးကို အျခားဘက္က ဖြင့္သံၾကားရသည္။ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ေခါင္းျခံံဳ မိန္းမနွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္၊ အၾကည့္ေတြက ဘာဆိုလိုမွန္းသိလိုက္ၿပီ၊ တစ္ေယာက္က ‘မရာမ မရာမ’ ဆိုၿပီးရြတ္ေနသည္၊
ေၾသာ္ ျမန္မာ ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ၊
ေလးနွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီးၿပီမို႕ ဘယ္လုိအၾကည့္က ဘာအခ်ဳိးလဲ ဆုိတာကုိသိေနသည္။

‘ဆန္ဒါ မင္းဆန္ဒါ ဟုတ္တယ္ဟုတ’္

က်မလဲ ‘ဟုတ္’ ဟုေျဖလိုက္သည္၊
‘မတ္တတ္ရပ္’
က်မမတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္၊
‘ထိုင္’
က်မထိုင္လိုက္သည္၊
က်မကို ေနာက္ျပန္ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီး၊ ‘ထ’ ဆိုကာ ေက်ာကုန္းကို အတင္းတြန္းထိုးကာ ခပ္ၾကမး္ၾကမ္းဆြဲေခၚသြားသည္။

အခ်ဳပ္ကားေပၚတင္သည၊္ ေခါင္းျခံံဳတစ္ေယာက္ ေဘးနားဝင္ထိုင္သည္၊ ကားထဲတြင္ ကုလားနွစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရၿပီး တစ္ေယာက္ကမ်က္ရည္ဝဲေနသည္ ကိုယ္လိုပဲ ျပန္ခ်င္တာျဖစ္မည္၊ ကိုယ္ကမိန္းခေလးမို႕ အံ့အားသင့္ေနၾကသည္ထင္သည္၊
ကိုယ္ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ အေတြးေတြကိုျပန္ေခၚယူေနမိသည္၊ အလုပ္ရွင္ကို အသိမေပးတာကလြဲလုိ႕ ဘာမွမလုပ္ခဲ့၊ အိုဗာတိုင္လစာေတာင္ ထုတ္မယူလာခဲ့၊ ၃လ တစ္ခါ အလုပ္ရွင္က လက္မွတ္ထိုး ဗီဇာတိုးေပးသည္၊ ဒါကလဲ ဒီနိုင္ငံမွာ အားလံုးနီပါးလုပ္ေနက်၊ ေတြးရင္း ေတြးရင္း……
………………………. ………………………………..

ဒီနိုင္ငံကို ကိုယ္ေရာက္လာေတာ့ အသက္ ၂၃ နွစ္ပဲရွိေသးသည္၊ ကိုယ္ကဂ်ီတီအိုင္ ဒီပလိုမာ ရထားသည္ အစ္မဝမ္းကြဲ အကူအညီနွင့္  ေရာက္လာခဲ့သည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲ နွင့္မတူေသာ အျခားစက္ရံုတခုမွာ အလုပ္ရသည္၊ မိန္းခေလးဆိုျပီးမေၾကာက္ခဲ့ တက္ၾကြစြာအလုပ္လုပ္ခဲ့သည္၊ လစာထဲက တစ္လ ၁၂ဝ ျဖတ္သည္ အလုပ္သြင္းေပးခဆိုသည္၊ အဲဒီကတည္းက အလုပ္နွင့္ ေနတဲ့ေနရာ အိုဗာတိုင္ ဒါနဲ႔ပဲ ပတ္ခ်ာလည္ခဲ့သည္၊ ေငြလႊဲတဲ့ေန႔ေတြပဲ ၿမိိဳ႕ထဲေရာက္ျဖစ္သည္၊ ဒီနိုင္ငံသည္္ ဓေလ႕ထံုးတမ္းဥပေဒ၊ ဘာသာေရးဥပေဒ ေတြအရ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ နိုင္ငံျဖစ္သည္၊ အရႈပ္အရွက္ မျဖစ္ခ်င္၍ အျပင္ထြက္နည္းသည္၊
သန္လ်င္သူ က်မအတြက္ ရန္ကုန္မွာတိုက္ခန္းဝယ္နိုင္ခဲ့သည္၊ မိသားစုလုပ္ငန္းတိုးခ်ဲ႕ အဆင္ေျပသျဖင့္ က်မလုပ္ရက်ိိဳးနပ္သည္ဟုခံယူထားသည္။

က်မမွာရည္းစား တစ္ေယာက္ရွိသည္၊ ငယ္ခ်စ္လုိ႔ေခၚမလား အခ်စ္ဦးေပါ့၊ ဆယ္တန္းေလာက္ထဲက ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနွင့္ ရည္းစားသက္တမ္း ရွစ္နွစ္ရွိၿပီ၊ က်မအလုပ္လာလုပ္တဲ့ ေလးနွစ္ႏုတ္လိုက္ရင္ ေလးနွစ္ေလာက္ အတူတူေပါ့။

က်မကိုယ္က်မ လွလိုက္တာလုိ႔ မဆိုေပမဲ့၊ ဆြဲေဆာင္မူ ရွိတယ္လုိ႔ခံယူတယ္၊ အထူးသျဖင့္ မ်က္လံုးေပါ့၊ ခ်စ္သူကလညး္ ဒီမ်က္လံုးရိုင္းၾကီးေတြနဲ႔ ဆိုၿပီး စိုးလြင္လြင္ရဲ႕သီခ်င္းကို ဆိုဆိုျပတယ္၊ ေနာက္ၿပီး က်မက အရပ္ျမင့္တယ္ တရုတ္စပ္တယ္ သန္လ်င္သူထဲမွာရွာမွရွားပါပဲ။
ခ်စ္သူကရန္ကုန္က၊ စကားေျပာေကာင္းတယ္ ခ်စ္တတ္ေလရယ္လုိ႔ က်မဆို္ခ်င္တယ္၊ က်မတုိ႔ျဖဴစင္စြာ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။
က်မဒီမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူဟာ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး၊ ဂ်ပန္ပဲသြားမလိုလို တစ္ခုခုလုပ္မလို က်မကိုေစာင့္ေနသလိုလို စက္မူတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ တစ္ခုခု လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ဆိုရင္ ေခတ္ကိုအျပစ္ပံုခ်ၿပီး ျဖစ္သြားမွာပါတဲ့၊ တစ္ခုခုလုပ္ေနၿပီလုိ႔ဆိုျပန္တယ္။

က်မဒီမွာ သံုးနွစ္အျပည့္ သူကျပန္လာပါ အတူေနရေအာင္ လက္ထပ္ၾကရေအာင္လုိ႔ ဆိုလာတယ္၊
စဥ္းစားၾကည့္ေလ က်မကဒီမွာ ရွာလုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ သူကအဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလား ဆိုေတာ့မဟုတ္၊
ဒီလိုနဲ႔ စကားေတြမ်ား ဖုန္းခေတြကုန္လုိ႔၊ ေနာက္ဆံုး က်မရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားကိုပါ ထိခိုက္လာသည္၊
‘ငါဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ လင္လာရွာတာမဟုတ္ဘူး၊’
‘ငါကုိယုံပါ ’
‘ယုံေစခ်င္ရင္ျပန္လာခဲ့၊ မင္းအသက္ ၂ရ နွစ္ရွိၿပီေနာ္၊’
ဒီလုိႏွင္႔စကားေတြ ရင္႔လာသလားလုိ႔၊ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ပဲေျပာသည္။ က်မလည္း အိမ္ေထာင္တခုကုိ ထူေထာင္ခ်င္တာေပါ့ စိတ္ကူးေတြလဲ ယဥ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ အိမ္ေထာင္တခု မွာအရာရာလုိအပ္တာပဲ ကုိယ္႔မိသားစုကုိယ္ေတြ႔မုိ႔၊ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေပ်ာ္ေနတယ္လုိ႔မ်ား ထင္ေနသလား။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ႔ သူကပြဲၾကမ္းလာပါတယ္၊ သူဒီကုိမလုိက္နုိင္ဘူး၊ တနုိင္ငံကုိႏွစ္ေယာက္အတူ သြားၾကမယ္၊ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္၊ အေျခခ်မယ္ေပါ့၊ ျပန္မလာရင္ေတာ႔ ေနာက္ဆုံးလုိ႔တာမွတ္ေတာ႔၊ ေနာက္ထပ္ခြဲရမဲ့အတူတူ ခြဲၾကစုိ႔၊ ကြဲၾကမယ္စကားေတြႏွင္႔၊ ေနာက္ထပ္ဆက္မေစာင့္နုိင္လုိ႔ပါ တအားလြမ္းေနလုိ႔ပါ ဆုိျပီး စကားတတ္တဲ့သူဆုိေတာ့၊ က်မလည္း ငယ္ခ်စ္ဦးႏွင္႔ မခြဲနုိင္ပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ဒီစက္ရုံမွာက အလုပ္ထြက္ရင္ ႏွစ္လ ႀကိဳေျပာရတယ္၊ က်မက အလုပ္ၾကပ္ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ႔ ပုိဆုိးတာေပါ႔၊ အလုပ္ၾကပ္ဆုိတာက နည္းနည္းပုိေပးၿပီးေတာ့ ေလးေယာက္ငါးေယာက္စာ အလုပ္ကုိလုပ္ခုိင္းတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ လကုန္ၿပီး ၂ ရက္မွာ အလုပ္ထဲက အမႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကုိေျပးခဲ့တာပါ၊ ျပန္ရင္လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ရမယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တာကုိး၊ တကယ္ေတာ့ pp စာအုပ္မွာ သုံးလတုန္း ဆုိတာ အၾကံအဖန္၊ နားလည္မူ႔ ယူထားတဲ႔ဟာ အလုပ္ရွင္က အခြန္လြတ္ေအာင္လုပ္ထားတာ၊ လူဝင္မူကလည္း အလုပ္ရွင္ကုိ ရကြက္ပဲဆုိၿပီး ကိုယ္႔ကိုကုိင္ထားၿပီ။

ဒီနိုင္ငံက အေပးအယူ နွင့္ စားတယ္ ဆုိတာ ျမန္မာျပည္က ေပးတာကမ္းတာ စားက်တာ ေလာက္ေတာ့ ရီတာေပါ့၊
ငါရဲ႕မိုက္မဲရူးသြပ္စြာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင္႔ပဲလုိ႔ ကုိယ႔္ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္လုိက္ပါသည္။
………………………. ………………………………..

ကၽႊီ ကနဲ႔ ကားရပ္သြားသည္၊ ဆက္သြားသည္ ဂိတ္တခုကုိျဖတ္သည္၊ ေနာက္ဆုံးရပ္သြားသည္၊
‘ဆင္း၊ ရပ္ေန၊’
က်မတုိ႔ေနပူထဲတြင္ရပ္ေနရသည္၊ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ နီညိဳေရာင္ ဆင္တူ အေဆာက္အဦး ၂ လုံးရွိသည္ သုံးထပ္အေဆာက္အအုံျဖစ္သည္။ ယူနီေဖါင္းဝတ္ မိန္းမႏွင္႔ ေယာက္်ား ၂ ေယာက္ထြက္လာသည္၊ မိန္းမဆုိရင္ ဟုိဘက္လုိက္သြားဆုိၿပီး က်မကုိညာဘက္ အေဆာက္အဦး သုိ႔ ေခၚသြားသည္။
ဒုတိယထပ္သုိ႔ တက္ၿပီး ေဖါင္ျဖည္႔ရသည္။ လက္ေဗြႏွိတ္သည္ ကုိယ္တကယ္ တရားခံ ျဖစ္သြားပါေရာလား။
ေဖါင္ျဖည္႔ေနတုန္း ယူနီေဖါင္းဝတ္ ေခါင္းျခံံဳေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ လာၾကည္႔ၾကသည္၊
‘မရာမ မရာမ’ နဲ႔ မိန္းမ ဆူမုိ တစ္ေယာက္ ကုိယ္ကုိေသခ်ာ စုိက္ၾကည္႔ေနသည္၊
‘ဝင္ဘုိ႔အသင္႔ျပင္’ အမိန္႔သံႏွင္႔အတူ အခန္းတခုသုိ႔ေခၚသြားသည္၊ အခန္းထဲမွာ ဘာမွမရွိ  နံရံတြင္ အညိဳေရာင္ လက္စက ေအာက္အရွည္ ဝတ္စုံတထည္ခ်ိတ္ထားသည္၊
တံခါးပိတ္သံႏွင္႔အတူ ‘အကုန္ခၽြတ္’ ဟုအမိန္႔သံ ထြက္လာသည္၊ အခန္းကုိ တပတ္ၾကည္႔လုိက္သည္ မိန္းမခ်ည္းပဲ၊
‘ဘာေႏွးေနတာလဲ ခၽြတ္၊’
အိကႌ် ႏွင္႔ ေဘာင္းဘီ ကုိ ခၽြတ္ လုိက္သည္၊ ‘ဘရန္းဒက္ပဲ မဆုိးဘူးေဟ’႔ ဆုိကာ ေလွာင္ရယ္ၾကသည္၊ ကုိယ္ရဲ႕ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ႏွင္႔ ဘရာဆီယာကုိ ေျပာျခင္းျဖစ္မည္၊ နံရံံဆီသြားၿပီး ဝတ္စုံယူဘုိ႔ လွမ္းလုိက္သည္၊
‘ေဖါင္း ျဖန္း’ အကန္ခံလုိက္ရသည္ နားရင္းတီးခံလုိက္ရသည္၊ ရုတ္တရက္မုိ႔ ပစ္လဲသြားသည္။
 ‘မတ္တတ္ရပ္စမ္း’ ‘အကုန္ခၽြတ္ ဆုိတာနားမလည္ဘူးလား’
မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္၊
‘ျဖန္း’ ေနာက္ေက်ာကုိ အရုိက္ခံရျပန္သည္၊ ကုိယ္ကအပ်ဳိ ေရးခ်ဳိးရင္ေတာင္ ထမိန္နဲ႔ ခ်ဳိးခဲ့တာ၊ လူတစ္ကုိယ္လုံးတုန္၍ ထုံေနသည္၊
‘ဘုန္း’ တင္ပါးကုိအကန္ခံရျပန္သည္၊
‘ဝုန္းဒုိင္း’ ကုိယ္ နရံသုိ႔ လြင္႔သြားသည္၊ ဆူမုိ၏လက္ခ်က္ျဖစ္သည္၊
‘ထ’ လုိ႔ဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ကဆြဲထူကာ ‘နားမလည္ဦး’ ‘နားမလည္ဦး’ ဆုိကာ နံေဘးကုိ လက္သီးႏွင္႔ထုိးသည္၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္မွန္းမသိ၊ ပါး၊ ရင္ဘတ္ သုံးေလးခ်က္ ဆက္တုိက္ အရုိက္ခံရသည္၊ ‘ေသြးမထြက္ေစနဲ႔၊’ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ကုိယ္႔ဘရာဆီယာ တဖက္ကၽြတ္ေနၿပီ၊
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ လက္ႏွစ္ဘက္ အေပၚသုိ႔ေျမာက္ထားလုိက္မိသည္၊
ေဟးဆုိၿပီ ျပိဳင္တူေအာ္သံေတြ ထြက္လာသည္၊
‘ခၽြတ္’ ‘အကုန္ခၽြတ္ ၂ မိနစ္ အခ်ိန္ေပးမယ္၊’
နာက်င္ျခင္း ရွက္ေၾကာက္ျခင္း ေတြႏွင္႔အတူ အျမင္ေတြမႈန္ဝါးေနသည္၊ ‘ဟိတ္’ ဆုိတဲ့ ေအာ္သံႏွင္႔အတူ ဘိနပ္နဲ႔ ၾကမ္းကုိခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနင္းလုိက္သည္၊ ဆူမုိ ျဖစ္သည္၊ ကုိယ္တုန္သြားသည္ က်န္ဘရာဆီယာ တဖက္ ခၽြတ္မိသားျဖစ္သြားသည္၊ ‘နိတ္ဝမ္း’ အမိန္႔သံ ထြက္လာသည္၊ အကုန္ခၽြတ္လုိက္ရသည္။
တကယ္ပါ က်မတစ္သက္မွာ ဘယ္သူမွ က်မကုိမရုိက္ဖူးဘူး၊ ေဖေဖ ေမေမ ဆရာသမား ဘယ္သူမွ က်မကုိ မရုိက္ခဲ့၊ ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အရုိက္ခံရျခင္းပဲ တစ္ခ်က္ထဲမဟုတ္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ။
အဲဒီလိုပဲ က်မ ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ လူေတြၾကားမွာ ခၽြတ္ျပရျခင္းပါ။

‘ခ်က္’ ဆုိတဲ့ အမိန္႔သံ ထြက္လာသည္၊ အေရွ႕ တစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာ တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ ညပ္္ကာစစ္သည္၊ ‘ထုိင္ ထ’ ‘ထုိင္ ထ’ ‘ဟုိဘက္ေစာင္း ဒီဘက္ေစာင္း’ ကုိးႀကိမ္ေလာက္လုပ္ခုိင္းသည္၊ တင္ပါး တဘက္ ကုိညစ္ၿပီး ျဖန္းကနဲ႔ ရုိက္လုိက္သည္၊ ‘ရပ္ေတာ႔’ အမိန္႔သံ ထြက္လာသည္၊
‘ကလီးယား’ လို႔စစ္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေအာ္လုိက္သည္၊ ေသခ်ာၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေနာက္ေက်ာကတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားမပုံစံ၊ ဆူမုိက အညိဳေရာင္ဝတ္စုံ ယူေပးသည္ ဝတ္ဟုဆုိသည္၊ အျမန္ဝတ္လုိက္သည္၊ ၿပီးေနာက္ ဆူမုိ ေနာက္လုိက္ရသည္၊ သုံးထပ္ကုိတက္ၿပီး အသင္႔ဖြင္႔ထားေသာ အခန္းထဲ ဝင္ဟုဆုိသည္။

ကုိယ္ေနရမဲ့ အခန္းဆုိတာသိလုိက္သည္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ေစာင္တစ္ထည္ ခ်ထားသည္၊ ‘မင္းနာမည္မရွိဘူး နံပါတ္မရွိဘူး’ ကုိယ္ဘာမွနားမလည္၊ ဘာမွလဲျပန္မေမးေတာ႔၊ ‘ဂ်ိန္း’ ေသာ႔ပိတ္သြားသည္၊ အခန္းထဲတြင္ သုံးေယာက္ရွိေနသည္၊ တရုတ္မတစ္ေယာက္ နင္႔ သူတုိ႔လူမ်ဳိး ႏွစ္ေယာက္။
တရုတ္မက ဝင္ဝင္လာခ်င္း ‘က်ဳံးေကာ႔ယန္’ (ျပည္ႀကီးတရုတ္) လားလုပ္ေနသည္၊ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျဖလုိက္သည္၊ တစ္ကုိယ္လုံးနာေနသည္၊ လွဲလုိ႔မရ ေျခဆင္းဒူးေပၚေခါင္းတင္ကာ နာတာကုိ ႀကိတ္ခံရသည္။
တရုတ္မ နာမည္က နာညီးတဲ့ စကားတုိးတုိး လာေျပာသည္၊ ရက္ေက်ာ္ေနမိလုိ႔ဆုိသည္၊ ဘာနဲ႔လည္းလုိ႔ေမးသည္ ‘အလုပ္ရွင္မသိပဲခိုးျပန္လုိ႕၊’ ‘ဟာ’ ‘ႏွစ္မႈ ၿငိတာပဲ နင္႔မွာေငြရွိလား’ လုိ႔ေမးသည္၊
‘၁၀၀၀ ေလာက္ရွိတယ္ သူတုိ႔သိမ္းထားတယ္၊’
‘ဘယ္ရမလဲ၊ သူေဌးက တရားစြဲမွာ’
‘ႀကိမ္ရုိက္ခဲ႔ရင္ေကာ’
သူႏွင္႔စကားေျပာမွ ပုိနာလာသည္၊
‘အျပင္ဘက္မွာ ဘယ္သူရွိလဲ '
ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလ႔ုိေျဖလုိက္သည္၊ ဘယ္သ႔ူကုိမွ ဒုကၡ မေပးခ်င္ေတာ႔၊
‘အသင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ေကာ အဆက္အသြယ္ရွိလား၊ ဘာသာေရး လူမူေရးေတြေလ၊’
မရွိဘူးလုိေျဖလုိက္ျပန္သည္၊ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ ၁၀၀ ဘုိးရရင္ ၁၀ ဘုိးေလာက္ ဒုကၡေရာက္သူကုိေပးသည္၊အသုံးမဝင္၊
နာညီးစိတ္ပ်က္သြားသည္႔ပုံပဲ၊ သူ႔မွာ အစ္ကုိ ဝမ္းကြဲ ရွိသည္တရားဝင္ေနထိုင္တာဟုဆုိသည္။
ဟုိဘက္က ႏွစ္ေယာက္က ေဆးမႈ႔ သံသယ ေတြ၊


နာလြန္းလုိ႔ ခဏ အိပ္ပါရေစလုိ႔ သူကုိေျပာလုိက္သည္၊
‘ငါတုန္းက တစ္ခ်က္ပဲခံရတယ္ ငါခ်က္ခ်င္း အကုန္ခၽြတ္လုိက္တယ္၊’ ကုိယ္လဲထင္ၿပီးသားပါ၊
ႀကိမ္ရုိက္ခဲ႔ရင္ခံနုိင္ပါမလား၊ ေလွ်ာ္ေၾကးအတြက္ ေငြမရွိ ျမန္မာျပည္ကုိ အကုန္လြဲထားသည္ ၁၀၀၀ ပဲ ဘန္ေကာက္ဝင္မွာမုိ႔ အိတ္ေဆာင္ထားထားသည္၊ လူတစ္ေယာက္ကေျပာဘူးသည္၊ ဒီနိုင္ငံမွာ လူ႔အခြင္႔အေရးလုိ႔ ေျပာတဲ့ သူဟာ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ နုိင္သူသာျဖစ္မည္တဲ့၊ မိန္းခေလးေတြကိုေတာင္ ႀကိမ္ဒဏ္ေပးတဲ့နိုင္ငံ၊ မိန္းမ အခြင္႔အေရး ဆိုတာ ရီစရာေကာင္းလိုက္တာ။

ထမင္း၊ ငါးျပဳတ္၊ အရြက္ျပဳတ္၊ ဆန္ျပဳတ္ႏွင္႔ ေလးရက္ရွိသြားၿပီ၊
အမ႔ူမဖြင္႔ေသး၊ အလုပ္ရွင္ႏွင္႔ ညွိေနတာျဖစ္နုိင္သည္၊
ျမန္မာျပည္က ခုေလာက္ဆုိသိေလာက္ၿပီထင္သည္၊ ဝဋ္ ပါခဲ့လုိ႔ ဆပ္ရတာဟု ကိုယ့္ကုိကုိယ္ေျဖရသည္၊
ထူးျခားသည္က ျမန္မာျပည္ကုိ ေမ႔ထားလုိ႔ရေနသည္၊ ဘုရားတရား အာရုံျပဳ ၊ ေမာရသုတ္ မၾကာခဏ ရြတ္ေနမိေတာ့သည္၊ ေမာရသုတ္ သင္ေပးခဲ့ေသာ အေမကို သတိတရ ေက်းဇူးတင္မိသည္၊
တရုတ္မ ဒီေန႔ထြက္သြားသည္ ျပန္မလာေတာ့။

ညက စကားေျပာေဖၚမရွိ၊ ေစာေစာ အိပ္လုိက္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ကာစ ကိုယ့္ဆံပင္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဆြဲလိုက္သည္၊ ဆံပင္ကိုဆြဲ ပါးကိုလွန္ကာရိုက္သည္၊ အိပ္ေနတာမုိ႔ခံလိုက္ရသည္၊ ကိုယ္ကေမွာက္ခံု အိပ္ေတာ့ ေက်ာေပၚတက္ထိုင္ကာ လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္၊ တစ္ဘက္ကိုလွိမ့္ထြက္ၿပီး သူရင္ဝကို ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္၊ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္၊ သူကလညး္ထဖို႔ ႀကိဳးစားသည္ က်န္တစ္ေယာက္က သူ႔လူကို ဘာမွမလုပ္နဲ႔ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေနစမ္းပါ ဟုထေဟာက္သည္၊ ဟိုတစ္ေယာက္ၿငိမ္သြားသည္၊ က်မကိုလဲ မင္းအိပ္ေတာ့ ဟုဆိုသည္၊ နာေနပါတယ္ဆိုမွ ထပ္နာရသည္၊ က်မလဲ ဒီေဆးသမားေတြနဲ႔ ဆက္မျဖစ္ခ်င္ေတာ့၊ ေနာက္ေတာ့သူတုိ႔အိပ္သြားၾကသည္ ညည္းေနလုိက္ၾကတာ၊ ဒီနိုင္ငံမွာ မိန္းခေလး ေဆးစဲြ ေနတာ အမ်ားသား ဒီအထဲထိ ေဆးရေနတာပဲၾကည့္ေတာ့၊ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မရခဲ့။

မနက္ ေရခ်ဳိးခ်ိန္ မတုိင္မွီ ေယာက္်ားမ လာေခၚသည္၊ အဝတ္လဲဟုဆုိသည္၊ အျပာႏုေရာင္နဲ႔ လဲရသည္၊
ေရာ႔ မင္းဟာေတြျပန္ဝတ္ ကုိယ္အတြင္းခံေတြျပန္ေပးသည္၊ နံေနမည္မွာေသခ်ာသည္၊ ကုိယ္လဲတာကုိ ေသခ်ာထုိင္ၾကည္႔ေနသည္ သူ႔တာဝန္လုိ႔ မွတ္လုိက္သည္၊ ေခါင္းျခံံဳတခုေပး၍ ေခါင္းကိုစြတ္လိုက္သည္၊ လိေမၼာ္ေရာင္ အိတ္တစ္အိတ္ေပးသည္ စည္းစီးထားသည္ ကိုယ့္ပစၥည္း ေတြပဲျဖစ္မည္၊ ကုိယ္ကုိရုံးထုတ္ေတာ့မည္ ထင္သည္။
ရုံးခန္း ေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္က စစ္ခ်က္မယူရေသး၍ ေလဆိပ္သြားၿပီး အစစ္ခံရမည္ဆုိ၏၊ တရုတ္မက ေျပာသြားသည္ အမူမဖြင္႔ပဲ ဒီစခန္းမွာ ငါးရက္ထက္ပုိခ်ဳပ္၍မရ ဘယ္ပုိ႔ ဦးမယ္မသိ၊ ဒီလုိနဲ႔ ကားေပၚပါခဲ့သည္။
………………………. ………………………………..

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ရဲတစ္ေယာက္ လာေခၚသည္၊ အခန္းေတြအမ်ားႀကီး ျဖတ္ၿပီး လံုျခံဳေရး ဌာန သုိ႔ေရာက္သြားသည္၊ မွန္လံုအခန္းငယ္ေလးတြင္ ကိုယ့္ကို ထည့္လိုက္ၿပီး ေသာ့ပိ္တ္သြားသည္၊
အခန္းကေအးစက္ေနသည္၊ ကုိယ္ကုိတိုင္ကပဲ ေအးစက္ေနလို႔လား၊ ျဖစ္လာသမ်ွ ျဖစ္လာသမ်ွေပါ့၊ ဘာတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ၊ ႀကိမ္ရုိက္ခံရရင္ ခံနိုင္ေအာင္ အဆံုးစြန္ထိေတာင့္ထားဘို႕ပဲ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတာပဲ
အျပစ္ လို႔ေျပာမလား
ေဒါသမျဖစ္၊ ေဒါသျဖစ္ဘို႕ စြမ္းအားမရွိတာေသခ်ာတယ္၊
တိတ္ဆိတ္မူဟာ စိတ္ဓါတ္ကို ပိုက်ဆင္း၊ ခႏၶာကိုယ္က နာေနဆဲျဖစ္သည္၊
ငိုေၾကြးလိုက္တယ္၊
ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိ၊ ကိုယ္ကုိပစ္ထားသည္ ကိုယ္ကဘာမွာ မဟုတ္တာကုိး၊
စိတ္ကိုျပန္စုစည္းလိုက္တယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေလ႔လာမူလုပ္သည္၊
ဟိုဘက္မွာ VIP ေနရာပဲ ၊ VIP ခ်ယ္နယ္ျဖစ္သည္၊ လူတစ္ခ်ဳိ႕ ကိုယ္ကို ၾကည္႔ေနက်တယ္၊
ဘုရားတရား အာရုံျပဳ၊ ေမတၱာပို႕၊ ေမာရသုတ္ရြတ္ေနလိုက္တယ္၊
ဒီနိုင္ငံမွာ ဘုရင္ရွိတယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲေတြလုပ္ၿပီး ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ေပမဲ့ ဘုရင္႔ရဲ႕ အရာသက္ေရာက္မူက အေရးပါသည္၊ ဘုရင္က လြတ္ၿငိမ္းခြင္႔ ေပးနိုင္သည္၊ ဘုရင္ကိုလည္း ေမတၱာပို႕ လိုက္သည္။

အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု ဝတ္ထားတဲ့ လူတစ္စု အခန္းထဲကို လွမ္းၾကည္႔ေနၾကသည္၊ ကရုဏာနွင္႔ ၾကည္႔တာလား၊ ႏွိမ္ခ်တဲ့အၾကည္႔နွင္႔ ၾကည္႔တာလား၊ အိုင္အိုင္အမ္ (Illegal Immigrant) တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ၾကည္႔တာလား၊ ေတြးမေနေတာ့၊ စစ္ခ်က္ယူမဲ့သူေပၚမလာေသး၊
အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု ဝတ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ နွင္႔ ရဲတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္၊ အခန္းေသာ့ ဖြင့္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးဝင္လာသည္၊ ‘တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကေတြ႕ခ်င္လို႔၊’ ထူးျခားေနသည္ က်မလုိ တရားခံ တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ဖို႔ေရွ႕ေျပးလာေနစရာမလို၊ စစ္ခ်က္ယူမဲ့သူလားဟု ေမးလိုက္သည္၊ မဟုတ္ဘူးဟုျပန္ေျဖသည္၊ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္မိ၏။
ရဲထြက္သြားသည္၊ ရင္ဘတ္ကနာလာသျဖင့္ မဲ့ကာညည္းလိုက္မိသည္၊ အမ်ဳိးသမီးကက်မကို စိုက္ၾကည္႔ေနသည္၊ သူဆီက ေရေမြးနံ႔ံ သင္းသင္းရသည္၊ ကိုယ္ကေတာ့ နံေစာ္ေနမည္၊ ေရမခ်ိဳး၊ သြားမတိုက္ပဲ ပါးလုတ္ပဲက်င္းထားရသည္မွာ ငါးရက္ရွိၿပီ၊ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၾကပါေတာ့ စိတ္ဓါတ္က အၾကီးအက်ယ္က်ေနျပီ၊ ဘယ္အခ်ဳပ္ကို ျပန္ေရာက္မလဲ ေတြးေနမိသည္။

အမ်ဳိးသား နွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္၊ တစ္ေယာက္က လူငယ္ လူရည္သန္႔ သန္႔တာမွေတာ္ေတာ္ သန္႔သည္၊ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု ဝတ္ထားသည္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထိပ္နဲနဲေျပာင္ၿပီး အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု ကုတ္မပါ၊ အဂၤလိပ္ လိုေျပာၾကသည္၊ ထိပ္ေျပာင္က “ ျမန္မာမေလးေပါ့၊ ခင္ဗ်ား စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ၊ Immigration အခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕နွင္႔ ၿငိေနလို႔ စစ္ေဆးေနတာ၊ ငါးရက္ရွိၿပီ၊ ေမးၾကည့္ေလ၊”
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျခာက္ရက္ရွိၿပီ ဘာမွ မစစ္ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာျဖစ္ေနသည္၊ အမ်ဳိးသမီး နွင္႔ လူရည္သန္႔အမ်ဳိးသားတို အခ်င္းခ်င္း က်မနားမလည္ေသာ ဘာသာစကား တခုနွင့္ေျပာေနၾကသည္၊ အဲဒီေနာက္ အမ်ဳိးသမီး နွင္႔ ထိပ္ေျပာင္ တ႔ို ထြက္သြားသည္။
ကုတ္ကုိခၽြတ္ျပီး က်မေရွ႕ကခံုမွာ ထိုအမ်ဳိးသားဝင္ထိုင္လိုက္သည္၊ က်မေခါင္းင႔ံုထားသည္ ဘယ္အဖ႔ြဲအစည္းက လာေတ႔ြ တာပါလိမ့္၊ ေခါင္းေထာင္ၿပီးအားယူကာ ၾကည္႔လိုက္မိသည္၊ က်မမ်က္ရည္ေတြ ဝဲၿပီး အလိုလိုက်ေနသည္၊ ‘ဟယ္လို’ က်မကိုနူတ္ဆက္လိုက္သည္၊ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ကို မ်က္ရည္ေတြၾကားက ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည္႔လိုက္မိသည္၊ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ရဲ့ မ်က္လံုးကို က်မဘဝမွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည္႔မိသည္၊ သူကလည္း ကုိယ္မ်က္နွာကုိ ေသခ်ာၾကည္႔ေနသည္။
‘ကုိယ္ကျမန္မာပါ ဘာကူညီလုိသလဲလုိ႔ ဝင္ၾကည္႔တာ၊’
ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ မ်က္ရည္ေတြပုိက်လာသည္၊ က်မေရွ႕ကုိ ယုိင္သြားသည္၊ သူလဲေရွ႕သုိ႔တုိးလာသည္၊ က်မသူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္ထင္သည္၊ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေၾကြးမိသည္၊ ဘာမွမသိေတာ့ ‘ေကာင္းသြားမွာပါ’ ‘will be all right’ လုိ႔ တတြက္တြက္ေျပာရင္း ကုိယ္ဆံပင္ေတြကုိ ပြတ္သတ္ရင္း နွစ္သိမ္႔ေပးေနသည္၊
ဘယ္ေလာက္ထိၾကာသြားလဲမသိ၊ သူ႔ အိကႌ် မွာ ကုိယ္ရဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ႏွာရည္ေတြ သေရေတြ စြဲစုိေနၿပီ၊
‘ထုိင္ငါ႔ညီမ ေရေသာက္လုိက္ဦး’ ေရပုလင္း ထုိးေပးသည္၊
ေရယူေသာက္လုိက္သည္ ၊ ‘အစ္ကုိ’ လုိ႔ေခၚမိသည္၊ ငုိမိျပန္သည္ ‘ကူပါ အစ္ကုိရယ္၊’
‘က်ေနာ္႔နာမည္ ေဇာ္ဦးပါ၊ ဒီနုိင္ငံရဲ႕ရုိရြယ္ သိပၸံအင္စတီက်ဳ မွာလုပ္ပါတယ္၊’
‘ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ ဆြဲထားတယ္ဆုိလုိ႔ အခန္းထဲမွာ ျမင္တာနဲ႔ အကူအညီေပးရေအာင္ ဝင္ေမးတာပါ၊’
‘နာေနသလား ညီမ’
‘ဟုတ္ကဲ့၊’ ‘က်မ နာမည္ စႏၵာပါ၊’
‘ေျပာျပပါဦး ညီမ ဘာေတြျဖစ္တာလဲ၊’
‘အိမ္ျပန္မလုိ႔’
က်မ ငုိလဲငုိ ေျပာလဲေျပာနဲ႔ အစအဆုံး ေျပာျပလုိက္သည္၊
သူေသခ်ာ နားေထာင္ေနသည္။

အမ်ဳိးသမီး ျပန္ေရာက္လာသည္ လက္ထဲတြင္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ကြက္ကီး သုံးခု သယ္လာသည္၊
‘က်ေနာ္႔ရဲ႕ အတြင္းေရးမႈးပါ’
‘ေကာ္ဖီေသာက္ ကြက္ကီး စားလိုက္ပါဦး၊’
အမ်ဳိးသမီးက က်မနားမကပ္၊ စုတ္ျပတ္သတ္ေနလုိ႔၊ နံေနလုိ႔ ဒါမွမဟုတ္ သူ ့ဆရာေၾကာင့္လားမသိ၊
က်မ တစ္ကိုယ္လံုးကို စိုက္ၾကည္႔ေနသည္၊
‘က်ေနာ္ ဘယ္လိုကူညီရမယ္ဆိုတာ သြားေမးၾကည္႔လိုက္ပါဦးမယ္ ေစာင့္ေနလိုက္ပါ၊’
‘ဟုတ္ကဲ့ ’
အမ်ဳိးသမီးေရာ ကိုေဇာ္ဦး ေရာ ထြက္သြားၾကသည္၊
က်မဘဝမွာ အေကာင္းဆံုး ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ ေသာက္ရျခင္းပါပဲ၊ ညာသြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါေစနဲ ့
ေစာင့္ေနမိသည္။
………………………….. …………………………..

ဒီနိုင္ငံမွာ VIP အဆင့္ရသည္ဆိုေတာ့ သူဘာလုပ္သလဲ၊
အတြင္းေရးမႈး ႏွင္႔ ဘာႏွင္႔ သူ ့ကိုဆက္ဆံတာကလဲ တေလးတစားနဲ ့
ေၾသာ္ နိုင္ငံျခားမွာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ျမန္မာေတြလဲ ရွိသားပဲ၊
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ျပန္ေရာက္လာသည္၊ မကူညီနိုင္ရင္ေတာင္မွ ရလာတဲ့ စိတ္ဓါတ္အတြက္ ေက်းဇူးပါ၊
သူ ့မ်က္နွာ၊ သူ ့မ်က္လံုး၊ သူ ့ကိုယ္သင္းနံံ႔ ျပန္စဥ္စားလိုက္သည္။
နာရီဝက္ ေလာက္အၾကာ၊
ထိပ္ေျပာင္၊ ေခါင္းျခံံဳ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ႏွင္႔ ယူနီေဖါင္းဝတ္ နွစ္ေယာက္ အခန္းထဲဝင္လာသည္၊ ေခါင္းျခံံဳ အမ်ဳိးသမီးလက္ထဲမွာ ကိုယ့္ရဲ႕စာအုပ္၊ ထိပ္ေျပာင္က ‘မိန္းခေလး သူတို႔ႏွင္႔ လိုက္သြားပါ၊’
ေခါင္းျခံံဳ အမ်ဳိးသမီးက လိုက္ခဲ့ ဟုဆိုက ေရွ႕ကထြက္သြားသည္၊ ကိုယ္လဲ ထလိုက္ခဲ့သည္၊ စိတ္ထဲက ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘကို တိုင္တည္ကာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါေစ ဒီေနရာက လြတ္ေျမာက္နိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

က်မကို VIP Lounge Room ထဲေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္၊ တစ္ေနရာတြင္ အတြင္းေရးမႈးမ ကိုေတြ႔ရသည္၊ ေခါင္းျခံံဳ အမ်ဳိးသမီးက “ကံေကာင္းပါေစ” လုိ႔ေျပာျပီး က်မစာအုပ္ကို အတြင္းေရးမႈးမကို ေပးလိုက္သည္၊
အတြင္းေရးမႈးမက ‘မင္း အိမ္ျပန္လုိ႔ရျပီ၊’
‘တကယ္၊’ ‘ဟုတ္တယ္၊’
ဘယ္လိုမွ မယံုၾကည္နိုင္၊ ဘုရားမ တာ၊ နတ္မ တာ၊
လူ တစ္ေယာက္က ကူညီလိုက္တာ၊ ျမန္မာ တစ္ေယာက္က ကူညီလိုက္တာ၊
ေက်းဇူးၾကီးပါေပတယ္၊ အစ္ကုိဟာ က်မရဲ႕ ေမခလာ၊
တစ္ခါမွ မခံစားဘူးတဲ့ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိး က်မဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ခံစားဘူးျခင္းျဖစ္သည္၊
အတြင္းေရးမႈးမက ‘လာေရသြားခ်ဳိး ရေအာင္၊’ ဘယ္ေလာက္စုတ္ျပတ္သတ္ေနလဲမသိ၊
VIP Lounge Room ေရခ်ဳိးခန္းကိုေခၚသြားျပီး အထုပ္တစ္ထုပ္ေပးသည္ အထဲမွာ အဝတ္အစားေတြနွင့္ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း ေတြပါသည္ေျပာသည္၊ ‘မင္း ေအးေအးေဆးေဆး ခ်ဳိးပါ၊ ငါဒီမွာရွိေနမယ္၊’
က်မေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္လိုက္သည္ ေရခ်ဳိးေနရာ အလွျပင္ေနရာ အိမ္သာ တြဲထားသည္၊အဆင္႔ျမင္႔ သန္႔စင္ခန္းပါပဲ၊
က်မေရခ်ဳိးလိုက္သည္ က်မ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ဘာအဝတ္မွ မပါပဲေရခ်ဳိးျခင္းျဖစ္သည္၊ က်မ ဘဝမွာ အေကာင္းဆံုး ေရခ်ဳိးရျခင္းလဲျဖစ္သည္။
ေရခ်ဳိးၿပီးလုိ႔ အဝတ္အစားေတြ ထုတ္ၾကည့္ေတာ့ အတြင္းခံေတြက တကယ့္အေကာင္းစား၊ အိကႌ်က ဘေလာက့္ အရွည္ ပန္းနုေရာင္၊ ပန္းေရာင္က က်မအႀကိဳက္ဆံုး၊ ၿပီးေတာ့ နူတ္ခမ္းနီ၊ မိတ္ကပ္၊ ေဖါင္ေဒးရွင္း၊ အိုင္ရွဲဒိုးနွင့္ ေဒါက္မနိမ့္မျမင့္ ဘိနပ္တစ္ရံ၊ ေနာက္ထပ္ရွိေသးသည္ လက္ကိုင္အိပ္၊ အနီေရာင္ၾကိဳးနွင့္နာရီ၊ ပန္းေရာင္ လက္ပတ္ၾကိဳးနွင့္ ဆြဲၾကိဳး၊ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္္ေတြပဲ လုိ႔မွတ္ယူကာ ဝတ္ဆင္လိုက္ေတာ့သည္။ က်မဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး ကိုယ္မသိတဲ့ လူဆီက လက္ေဆာင္္ရယူျခင္းပဲျဖစ္သည္။
က်မထြက္လာေတာ့ အတြင္းေရးမႈးမက ‘You are so beautiful’ ဟုဆို၏၊ ‘မင္း နဲ ့ေတာ္ပါမလားလုိ႔ စိုးရိမ္ေနတာ၊’ ‘ငါနာမည္ ဂ်ဳိလင္း စင္ကာပူက၊ ငါက ဆုိဒ္ေရြးတာ၊ ဆရာေဇာ္က အဆင္ေတြေရြးတာ၊’ ‘ၾကိဳက္တယ္မဟုတ္လား၊’
‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဆင္ေျပပါတယ္၊’
ေၾသာ္ အဝတ္အစားနွင့္အသံုးအေဆာင္္ပစၥည္း တို ့သည္ လူ၏အေရာင္ကို ေျပာင္းေစပါလား၊
‘ဒါမင္း အိတ္ေတြမဟုတ္လား၊’ ‘ဟုတ္ ’
က်မရဲ႕ အိတ္ေတြြ ဒီမွာေရာက္ေနသည္၊ ‘ဒီ အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး ဒီဟာေတြနွင့္ အဝတ္ေတြထည့္လိုက္ပါလား၊’ ‘ဟုတ္’
အဝတ္ေတြထည့္ၿပီး ပုတီးကိုထုတ္ယူထားလိုက္သည္၊
‘လာ ဆရာေဇာ္ဆီ သြားရေအာင္ ငါလက္မွတ္စီစဥ္ရဦးမယ္၊’ ‘ဟုတ္’
Private လုိ႔ ေရးထားတဲ့ အခန္းထဲ တံခါးေခါက္ၿပီးဝင္ခဲ့ၾကသည္၊
အခန္းထဲဆိုဖါေပၚတြင္ ကိုေဇာ္ဦးထိုင္ကာ TV ၾကည့္ေနသည္၊
‘အဆင္ေျပၾကတယ္ မဟုတ္လား ‘ဟုေမးသည္၊
‘Everything is all right’ ဟု ဂ်ဳိလင္းကျပန္ေျဖသည္၊ ဂ်ဳိလင္း ထြက္သြားသည္။
ကိုေဇာ္ဦးက ‘ထိုင္ပါ’ ဟုဆိုကာ ဆိုဖါကို လက္ညိုးထိုးျပသည္၊
‘မစႏၵာေရ ခင္ဗ်ား လက္မွတ္က သံုးမရေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ အဲဒါနဲ ့ ဂ်ဳိလင္းကို အသစ္စီစဥ္ ခိုင္းလိုက္တယ္၊’
‘စႏၵာ လုိ႔ပဲေခၚပါ အစ္ကို၊ နာမည္ အျပည့္အစံုက မိုးစႏၵာ ပါ၊’
‘ဟုတ္ကဲ့ ’ ‘က်ေနာ္လဲ ဘန္ေကာက္သြားမွာနဲ ့ ေလယာဥ္တစ္စီးထဲပဲ ၾကံဳသြားတာေပါ့ဗ်ာ၊’
‘စႏၵာက ဘန္ေကာက္မွာ နွစ္နာရီေလာက္နားၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္စီးရမွာ
က်ေနာ္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္ဝင္ရဦးမယ္၊’
‘စိတ္မပူပါနဲ ့ ေလယာဥ္ေပၚထိတင္ေပးလိုက္မယ္၊’
‘ေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္ အစ္ကိုရယ္၊’ က်မေအာက္ဆင္းၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့ လိုက္သည္၊
‘ဟာ ညီမကလဲ၊’
‘ကန္ေတာ့ပါရေစ အစ္ကိုရယ္၊ကန္ေတာ့ထိုက္လုိ႔ပါ၊’
က်မလက္ထဲက ပုတီးကိုၾကည့္ၿပီး ဘုရား တရား နွင့္ ေနတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့တဲ့၊
က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာပဲ အျမဲထားနိုင္တယ္၊
အစ္ကိုက သူေတာ္ေကာင္းပါ ၊ ဒီေန ့ အစ္ကိုကူညီိလိုက္တာ၊ က်မ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး၊ မိဘေတြေရာ ခ်စ္သူေတြပါ စိတ္ဆင္းရဲ လူဆင္းရဲ ျခင္းကလြတ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာ လူခ်မ္းသာ ပါတယ္အစ္ကို၊
အဲဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး စႏၵာရယ္၊ ငယ္ငယ္ ကတည္းက သင္ယူခဲ့ရတဲ့ “ေကာင္းမ႔ူတစ္ခု ေန႔စဥ္ျပဳ ၊”
လဲေနသူ ထူေပးပါ၊ ေရထဲကလူ ဆယ္ယူပါ၊” အဲဒါေလးေတြ လိုက္နာက်င့္သံုးေနတာပါ၊
ဂ်ဳိလင္း ေရာက္လာျပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ရေအာင္လုိ႔ ဆိုသည္၊
က်မတုိ႔ ဂ်ဳိလင္းေနာက္လိုက္ျပီး ေလယာဥ္ေပၚတက္ခဲ့ၾကသည္။
က်မ Immigration မျဖတ္ခဲ့ရပါ။

က်မတုိ႔ ရုိရြယ္ Royal Class ကစီးရသည္၊ ထိုင္ခံုစုစုေပါင္း ၁၀ ခံုပဲရွိသည္၊ က်မဘဝမွာ ေလယာဥ္ပ်ံကို တစ္ႀကိမ္တည္းေသာ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေဈးအႀကီးဆံုး စီးဖူးျခင္းျဖစ္သည္။
က်မနွင့္ ကိုေဇာ္ဦးက နွစ္ခံုတြဲ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္သည္ ဂ်ဳိလင္းက ေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္သည္၊ Royal Class တစ္ခုလံုး က်မတို ့ သံုးေယာက္သာရွိသည္၊
ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကိုေဇာ္ဦးက သူ ့အေၾကာင္းေျပာျပသည္၊ မႏ ၱေလး ဇာတိ က်မထက္ ေလးနွစ္ပဲႀကီးသည္၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ ့ရၿပီး၊ ဥေရာပ တကၠသိုလ္တစ္ခုက ဘြဲ ့လြန္ရထားသည္၊
ဘုရင္ စိတ္ဝင္စားၿပီး ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္တဲ့ မ်ဳိးပြားျခင္း ပံုတူပြားျခင္း စီမံကိန္းတြင္ ဦးေဆာင္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည၊္
က်မကလဲ က်မအေၾကာင္း ေနာက္ဆံုး မဂၤလာ ေဆာင္ရန္ျပန္သည႔္ အထိေရာက္သြားသည္၊
က်မကုိ ကြန္ဂရက္က်ဳေလးရွင္းလုပ္သည္၊
ေနာက္ပိုင္း ကိုေဇာ္ဦးက နားေထာင္သူျဖစ္ခဲ့သည္။

ထိပ္ေျပာင္သည္ ဘုရင့္ အိမ္ေတာ္ အရာရွိခ်ဳပ္ ဟုသိရေသာအခါ အံ့ၾသမိသည္၊
သူ ့ကိုေက်းဇူးတင္ရမယ္ဟု ကိုေဇာ္ဦးကေျပာသည္၊
ကိုေဇာ္ဦးကို က်မက အခ်ဳပ္အေနွာင္ခံရတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးေတြ ဒီမွာကုန္ပါေစ၊ ဆုေတာင္းမိတယ္လုိ႔၊
ေနာင္ဆို အိမ္မွာ ေရႊငါးေလးေတြ၊ ငွက္ကေလးေတြ မေမြးေတာ့ဘူး မေလွာင္ေတာ့ဘူး၊
ကိုေဇာ္ဦးက ညီမကို သူတို႔က သူတုိ႔ အက်ဳိးအတြက္ခ်ဳပ္ေနွာင္ ခဲ့ၾကတာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္လြတ္လိုက္ပါ၊
စိတ္ရဲ႕ၿငိမ္းခ်မ္းမူကို ညီမရလိမ့္မယ္၊
ကမာၻေပၚမွာ က်မလို မတရား ခ်ဳပ္ေနွာင္ ခံရသူေတြ အေနွာင္အဖြဲ႔က ကင္းလြတ္ပါေစ၊
ခ်ဳပ္ေနွာင္ ၾကတဲ့ လူေတြလဲ ဝဋ္လည္ျခင္းမွ ကင္းပါေစ၊
ခ်ဳပ္ျခင္း ေနွာင္ျခင္းေတြ၊ လူလူခ်င္း နွိပ္စက္ျခင္းေတြ ေဝးပါေစ။ မရွိၾကပါေစနဲ ့။
က်မဆုေတာင္းလိုက္တယ္၊ အျမဲဆုေတာင္းေနမွာပါ၊
ေၾသာ္ ညီမရယ္ အေရွ႕ကိုပဲ ၾကည့္ေပါ့ ေနာက္ေၾကာင္းဆိုတာက ဆိုးတာေတြေရာ ေကာင္းတာေတြေရာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနတတ္ရင္ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာမေနတတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုိတာရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊
ေလယာဥ္ ဘန္ေကာက္ ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ကို ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာေနသည္၊
‘စိတ္မပူပါနဲ ့ ညီမေရ ဂိတ္ဝထိ္ပုိ ့ေပးမယ္၊’

အပုိင္း(၁)ျပီးပါျပီ။