Reston သည္ Virginia တြင္ရွိေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္၊ ေဘးပတ္ဝန္က်င္ကုိ နာရီဝက္ေလာက္ပတ္ေမာင္းလုိက္ရင္ အစုံအလင္ရွိသည္ကိုေတြ႔ရသည္၊ ရုပ္ရွင္ရုံ၊ ေဆးရုံ၊ ဟုိတယ္၊ ကုန္တုိက္ ေတြ ႏွင့္ Sterling ဘက္တြင္ ျမန္မာစားေသာက္ဆုိင္ေတာင္ရွိလုိက္ေသးသည္၊ Sterling ျမန္မာစားေသာက္ဆုိင္တြင္ သြားစားတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ တရုတ္ေတြထင္ေနသည္၊ အျဖဴေတြဦးစားေပးသည္ဟုထင္မိသည္၊ နန္းႀကီးသုတ္ပဲ စားျဖစ္ၾကသည္၊ စိိတ္ဝင္စားစရာေနရာကေတာ့ Reston town center ပဲျဖစ္သည္၊ ဒါေပမဲ့ Tysons corner ကုိပဲသြားတတ္သည္၊ ဝယ္လုိ႔ ေကာင္းသည္ဟု မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကဆုိသည္၊ အနီးထက္အေဝးကုိ ႀကိဳက္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာလားမသိ၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ အရင္က Reston ေဆးရုံတြင္လုပ္သည္၊ ခုေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိေစာင့္ရွာက္ေရးမွာ ဝင္လုပ္ေနသည္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကေတာ့ က်ေနာ္ကုိ Virginia အျပင္ West Virginia ႏွင့္ Maryland ေတြကုိလုိက္ပုိ႔ေပးသည္၊ ျမစ္ဆုံသုိ႔မဟုတ္Golden triangle မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ နာမည္ေပးထားေသာHarpers Ferry park ကုိပါေရာက္ျဖစ္သည္၊ ျပည္နယ္သုံးခုဆုံသည့္ေနရာျဖစ္သည္၊ Potomac ႏွင့္ Shenandoah ျမစ္တုိ႔ဆုံရာေနရာလည္းျဖစ္သည္၊ John Brown ျပတုိက္ကုိလည္း မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကလုိက္ျပသည္၊ John Brown သည္ေရွးက်ေသာ အေမရိကန္ကၽြန္ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္၊ ထုိေနရာမွာပင္လူျဖဴအစုိးရ၏ ႀကိဳးေပးျခင္းကုိခံရသည္၊ ထုိေနရာကုိ ဒီေန႔အထိ အမွတ္တရျပထားသည္၊ ေႏြရာသီျဖစ္သျဖင့္ အလြန္ေအးခ်မ္းလွပသည္၊ ၿပီးေနာက္က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ Potomac ျမစ္ကမ္းေဘးက ေက်ာက္ခုံေလးေပၚတြင္ထုိင္ျဖစ္ၾကသည္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္ကျမန္မာျပည္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ လွည္းတန္းမွာ စားေသာက္ခဲ့တာေလးေတြကုိ သတိတရျပန္ေျပာျဖစ္သည္၊ ‘အင္းလ်ားလမ္းကုိသတိရေသးလားလုိ႔ေမးလုိက္မိသည္၊’
‘အင္း’ ဆုိသည္အေျဖႏွင့္အတူ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕စိတ္တစ္ခ်ဳိ႕ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေနၿပီဆုိတာကုိ သိလုိက္သည္၊
က်ေနာ္ကျဖည္းညင္းစြာျဖင့္ ‘အိမ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေသးလား’ လုိ႔ေမးလုိက္သည္၊
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက ခ်က္ခ်င္းပင္ ‘လုံးဝမဆက္သြယ္ဘူး၊ သူတုိ႔ဆက္သြယ္တာကုိလည္း လက္မခံဘူး၊ ဘာလုိ႔ေမးတာလည္းေမာင္’ ဟုက်ေနာ္ကုိျပန္ေမးလုိက္သည္၊
က်ေနာ္က ‘ဒီလုိပဲသတိရသြားလုိ႔ပါ၊ က်ေနာ့္ အေဖႏွင့္အေမ စကၤာပူလာလည္ေၾကာင္း သူတုိ႔အသက္ေတြႀကီးသြားၾကၿပီလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊’
အသက္ေတြႀကီးသြားၾကၿပီ လုိ႔ က်ေနာ္ကုိသံေယာင္လုိက္ရင္း မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ခုံမွထၿပီး ျမစ္ကမ္းေဘးအတုိင္း ဘူတာရုံအေဟာင္းဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကသည္၊ ေပ်ာ္ရြင္ေနေသာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္ေတြေဝလုိက္ေစၿပီ၊
ခဏ ေနေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကစၿပီး ‘တစ္ခုခုစားၾကမယ္ေမာင္’ ဟုဆိုကာ စားေသာက္ဆုိင္ေတြရွိတဲ့ဘက္ကုိ ေလွ်ာက္လာၾကသည္၊ စိတ္ႀကိဳက္ဆုိင္ရွာမေတြ႔ က်ေနာ္တုိ႔ Virginia ဘက္သုိ႔ျပန္ေမာင္းလာသည္၊ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္က West Virginia ရဲ႕လွပပုံေတြကုိေျပာျပျဖစ္သည္၊
‘ေႏြရာသီေလးပဲေမာင္ fall ေရာက္ရင္ အရြက္ေတြေၾကြ အပင္ေတြၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ ရာသီဥတုကလြမ္းစရာေကာင္းတယ္၊ ေမာင့္ဂ်ာကင္အက်ႌေလးကုိဝတ္ျဖစ္တယ္၊ ေဟာင္းေနၿပီေမာင္ အသစ္ဝယ္ေပးေနာ္၊ ေဆာင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ႏွင္းေတြ ေရခဲေတြနဲ႔ အထီးက်န္ဆန္သလုိပဲ၊ က်မရဲ႕ရာသီဥတု ခံစားခ်က္ေတြက သူမ်ားေတြနဲ႔မတူဘူးေမာင္၊’ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ ေျပာရင္းသူဟာသူ ျပံဳးလုိက္သည္၊ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပံဳးတစ္ခုပါ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးဖြဲဖြဲက်လာသည္၊
လမ္းေဘးမွာေတာ့ ႏြားျခံေတြ၊ ျမင္းျခံေတြ၊ ျခံဝုိင္းအက်ယ္ႀကီးမွာ အိမ္အႀကီးႀကီးေတြ၊ အိမ္ေရွ့မွာလည္း ေႏြရာသီမုိ႔လားမသိ ၿပိဳင္ကားေတြ ကားအႀကီးႀကီးေတြရပ္ထားႀကသည္၊ က်ေနာ္က ေအးခ်မ္းၿပီး ေနလုိ႔ေကာင္းမဲ့ ေနရာေတြလို႔ေျပာလုိက္ေတာ့၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကမႀကိဳက္ၾကဘူး၊ ေပ်ာ္စရာမရွိဘူးဆုိပဲ၊ အဖုိးႀကီးအဖြားႀကီးေတြေနတာ မ်ားတယ္၊ က်မ ေပးရွင့္ေတြေတာင္ရွိတယ္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ ကားကုိ လမ္းတစ္လမ္းထဲခ်ဳိးဝင္သြားသည္၊ ‘ေမာင္ၾကည့္ဒီလမ္းကအိမ္ေတြကသိပ္လွတယ္၊ ေခတ္လည္းမွီတယ္ classic လည္းျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ဆုိ West Virginiaက ဓါတ္ေတာ္ခ်ဳိင့္တုိ႔ ပိတ္ခ်င္းေျမွာင္တုိ႔ကုိ ေမာင္ကုိလုိက္ပုိ႔ဦးမယ္၊ အဲဒီဂူေတြေရတံခြန္ေတြကုိ က်မဟာက်မ နာမည္ေျပာင္းေပးထားတာ၊’
ဒီလုိနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ Virginia ျပန္ေရာက္လာသည္၊ Sterling က ဗီယက္နမ္ဆုိင္တြင္ ေခါက္ဆြဲဝင္စားျဖစ္ၾကသည္၊ ဆုိင္နာမည္က Taste of Vietnam ျဖစ္သည္၊ ၿပီးေတာ့အိမ္ျပန္လာၾကသည္၊ ဒီေန႔လည္းခ်စ္သူရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာရမဲ့စကားေတြမေျပာျဖစ္ခဲ့၊ အေလးအနက္ေျပာခ်င္၍လည္း က်ေနာ္အခ်ိန္အခါကုိ ေစာင့္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သုံးရက္ေလာက္လည္ပတ္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အိမ္မွာနားရေအာင္လုိ႔ က်ေနာ္အဆုိျပဳလိုက္သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက ဟုတ္ၿပီ ေမာင့္ကုိတစ္ခုခုလုပ္ေကၽြးမယ္၊ စပါတဂီလုပ္ေကၽြးမယ္ဟုဆုိသည္၊ မနက္စာ ႏွင့္ေန႔လည္စာကုိ ဒီေန႔ အေမရိကန္စတုိင္ စားလုိက္ၾကသည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ေတာ္ေတာ္ခ်က္တတ္လုပ္တတ္ေနၿပီ၊ ေန႔လည္စာစားၿပီး တီဗီေရွ႕တြင္ ႏွစ္ဦးသား ထုိင္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္၊
‘ေမာင္မွတ္မိလား၊ ေမာင္ဆီကုိ က်မပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ အေမရိကားကေန ဖုန္းဆက္တာ၊ ေမာင္က စကၤာပူူမွာေလ၊ ေမာင္ကက်မကုိ အစဥ္ေျပေအာင္ေနဘုိ႔၊ လူေတြကုိနားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားဘုိ႔၊ ဘာကုိမွအရႈံးမေပးဘုိ႔၊ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္လုပ္ဘုိ႔ မွာတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ကက်မကုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အားေပးေနတာ၊ က်မကေတာ့ အင္အားတစ္ခုအေနနဲ႔ ေမာင္အသံေတြကုိနားေထာင္မိတယ္၊ ေမာင္က်မကုိနားလည္ခြင့္လြတ္ႏုိင္တာကုိလည္း ဝမ္းနည္းမိတယ္၊’
‘မခြင့္လြတ္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမွ မရွိဘဲကုိး’ ဟုျပန္ေျဖလုိက္မိသည္၊
‘ေမာင္ Las Vegas ႏွင့္ Grand Canyon ေရာက္တုန္းက ေမာင္က်မဆီမလာခဲ့ဘူး၊’
‘အေမရိကားက အက်ယ္ႀကီးမဟုတ္လား၊ ေနာက္ၿပီး အစီအစဥ္ႏွင့္လာရတာဆုိေတာ့၊ သူတုိ႔ေနာက္လုိက္ရတယ္၊ ျပန္ခါနီးဖုန္းဆက္လုိက္ေသးတယ္မဟုတ္လား’ လုိ႔ျပန္ေျပာျပလုိက္သည္၊
‘အဲဒီတုန္းက က်မအရူးတစ္ေယာက္လုိပါပဲ၊ ေမာင့္ကုိေတြ႔ခ်င္တာ၊ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊’
က်ေနာ္ေတြးမိလုိက္သည္မွာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ အေမရိကားကေန က်ေနာ့္ကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္လုိက္ၾကည့္ေနသည္ထင္သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္ၾကည့္လုိက္မိသည္ မ်က္ႏွာကုိတဘက္လွည့္ထားသည္၊ စိတ္ဆုိးေနသည့္ပုံစံ အရင္တုန္းကဟာေတြကုိ ခုစိတ္ထုိင္ဆုိးေနသည္က ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္၊ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ’ လုိ႔ က်ေနာ္တုိးတုိးေလးေခၚလုိက္ေတာ့ ‘ဟင္း’ လုိ႔ျပန္ထူးသည္၊
‘တကယ္လုိ႔ က်ေနာ္က တျခားမိန္းခေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆုိ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ဘယ္လုိထင္သလဲ၊’ က်ေနာ္သူ႔ကုိေမးလုိက္သည္၊
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကခ်က္ခ်င္းပင္ ‘ေမာင္ဘယ္သူကုိမွလည္း လက္ထပ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္ဘယ္သူကုိမွလည္း ခ်စ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေမာင္က်မကုိခ်စ္ၿပီးသြားၿပီ၊ က်မႏွလုံးသားထဲကသိခဲ့တဲ့အေျဖတစ္ခုပဲ၊ က်မအၿမဲတမ္းယုံၾကည္ေနတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုေပါ့၊
'တကယ္လုိ႔ (If)' ဆုိတဲ့ စကားစုဟာ က်မ အမုန္းဆုံး စကားစု တစ္ခုပဲ၊ ေမာင္လက္ထပ္ခဲ့ရင္ လက္မထပ္ခင္ညမွာ က်မေမာင့္ဆီကုိ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္လာမွာပါ၊ က်မက မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီပါ၊ ေမာင္သိတယ္မဟုတ္လား၊
က်မေလာကႀကီးမွာမရွိခဲ့ေတာ့ရင္၊ က်မေသဆုံးသြားခဲ့ရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ၊ I am very sure အေသခ်ာဆုံးကေတာ့ က်မအသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ေမာင္ဘယ္သူကုိမွာ လက္ထပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ က်မရဲ႕ အခ်စ္ေတြက ေမာင့္ဆီမွာ ေနရာယူထားၿပီ၊ ေမာင့္နားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ရွိေနတယ္ေလ၊’
က်ေနာ္သူကုိဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ပါ၊ သူ႔ကုိယ္လုံးေလးကုိဆြဲယူ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကုိ ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ေပြ႔ဖက္ထားလုိက္မိသည္။
ေၾသာ္ ခ်စ္တတ္လုိက္တာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ရယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ တီဗီဆက္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္၊ Channel တစ္ခုက ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လာေနသည္၊ မိသားစုဇာတ္လမ္း၊ အဓိကကေတာ့ အဖုိးႀကီးႏွင့္အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္ဇာတ္လမ္း သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည္၊ ႀကီးလာၾကေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြဆီ အလုပ္လုပ္ အေျခခ်ဘုိ႔ထြက္သြားၾကသည္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ အၿငိမ္းစားယူၿပီး ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကုိေျပာင္းလာသည္၊ သားတစ္ေယာက္ ရည္းစားႏွင့္ကြဲ ရင္ကြဲနာက်ကာ ျပန္ေရာက္လာသည္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က bankrupt ျဖစ္ၿပီးျပန္ေရာက္လာသည္၊ သမီးတစ္ေယာက္ေဆးစြဲ ေထာင္ၾကၿပီးျပန္ေရာက္လာသည္၊ ေနာက္သမီးတစ္ေယာက္ လင္နဲ႔ကြဲကာျပန္ေရာက္လာသည္၊ အဆင္ေျပေသာအခါ သားသမီးေတြျပန္သြားၾကသည္၊ သားသမီးေတြ အဆင္ေျပႀကီးပြားေနခ်ိန္တြင္ အေဖႏွင့္အေမကုိသတိမရၾက၊ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္ ျပန္ျပန္ေရာက္လာၾကသည္၊ ဒါေပမဲ့ အဖုိးႀကီးႏွင့္အဖြားႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း အခန္းေတြကုိအဆင္သင့္ျပင္ထားၾကသည္၊ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားေသာအခါ က်ေနာ္ ႏွင့္မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတုိ႔ ဇာတ္လမ္းအေပၚေျပာဆုိေဆြးေႏြးျဖစ္သည္၊ မိသားစုႏွင့္မိဘဆုိတာကုိ က်ေနာ္ကပုိေျပာျဖစ္သည္၊ ေက်ာင္းတုန္းက မုံရြာ ေခ်ာင္းဦးကလုိက္လာတဲ့ အေဖကုိ ေက်ာင္းထဲလုိက္လာရပါမလားဆုိၿပီး ရန္ျဖစ္ေနတဲ့သမီး၊ အေဖကေတာသား အေမကလယ္သူမ သူ႔အတြက္ဂုဏ္နိမ့္မသြားပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားအရက္သမား က်ဳပ္အိမ္ဘယ္ေတာ့မွ မလာခဲ့နဲ႔လုိ႔ နင္ထုတ္တဲ့ သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္၊ တကယ္ေတာ့ သူအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဘုိ႔ သေဘၤာလုိက္ႏုိင္ဘုိ႔ အေဖကအလုပ္လုပ္ရင္း ဒဏ္ေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာ၊ အေဖတုိ႔အသုံးမက်ဘူး၊ အေဖတုိ႔အေတြးအေခၚေတြက စသျဖင့္ ခံယူခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ အေဖကုိလက္ညိဳးထုိး ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔ေနတဲ့ အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးသမားလုိ႔ခံယူထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၊ တကယ္ေတာ့ အေဖဟာအေဖ၊ အေမဟာအေမပဲ ဆုိတာကုိသူတုိ႔ေမ့ေနၾကတာပါ၊ မိဘဆုိတာ တစ္ခါတစ္ေလလည္း အမွားလုပ္မိမွာပါ၊ သူတုိ႔လည္းလူသားေတြပဲ မဟုတ္လား၊ တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အေဖအေမကုိ ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာင္ ရွိရက္နဲ႔ေတြ႔ခြင့္မရွိ၊ ေတြ႔ခြင့္မၾကံဳဘူး၊ အက်ဥ္းခ်ခံထားရတယ္၊ တားျမစ္ခံထားရတယ္၊ ျပန္လုိ႔မရဘူး၊ သြားလုိ႔မရဘူး၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြက တားဆီးထားတယ္၊ တရားသေဘာအရဆုိရင္ေတာ့၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြပါပဲ၊ အမ်ားအားလုံးေသာ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ခ်င္ၾကတာပါ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ေျပာေနတာကုိ မ်က္လုံးေလးစင္းၿပီးနားေထာင္ေနသည္။
ခဏၾကာ ‘ေမာင္’လုိ႔ေခၚလုိက္ၿပီး၊ ‘ေမာင္က်မကုိ က်မအိမ္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးတစ္ခုခုေျပာစရာရွိလားဟင္၊ ေမာင္မွာရွိေနတယ္လုိ႔ က်မထင္လုိ႔ပါ၊’
က်ေနာ္သူ႔မ်က္ႏွာေလးကုိျပန္ၾကည့္လုိက္မိသည္၊ က်ေနာ္ကပဲ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ နားလည္သည္ဟုထင္ေနသည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ က်ေနာ့္အမူအက်င့္ေတြကုိ ေကာင္းေကာင္းနားလည္း သိရွိေနၿပီ၊ က်ေနာ္ကပွံမွန္ေလးပင္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊ ‘ဟုတ္တယ္’လုိ႔၊ ျပန္ေျဖလုိက္မိသည္၊
‘ေျပာပါေမာင္၊ ေမာင္မွမေျပာရင္ ဘယ္သူေျပာမလည္း၊’
‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔က်ေနာ္ေတြ႔ျဖစ္တယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရွစ္လေလာက္က က်ေနာ္အလုပ္ထဲကုိ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ အေဖေရာက္လာတယ္၊ သူဘယ္လုိလိပ္စာရသလဲေတာ့မသိဘူး၊ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာနဲ႔ ဆင္းေတြ႔ေတာ့ အန္ကယ္ျဖစ္ေနတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီႏွင့္အဆက္အသြယ္ရွိလား ေတြ႔ျဖစ္လား ေမးလာပါတယ္၊ အဓိကကေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ အဆင္ေျပလား ေနထုိင္ေကာင္းလားကုိ သိခ်င္တာပါ၊ က်ေနာ္ကလည္း မေတြ႔ျဖစ္ဘူး အဆက္အသြယ္ရွိပါတယ္၊ အဆင္ေျပ ေနထုိင္ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ အဲဒီမတုိင္ခင္ေလးတင္က ၾကယ္ကေလးရဲ႕ ကေလးတစ္လျပည့္ေန႔မွာ ဖုန္းေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီမွာ အန္ကယ္ငုိပါတယ္၊ ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္က က်ေနာ္ေရွ႕မွာငုိေနတာ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမွန္းကုိမသိဘူး၊ ေနာက္ၿပီး မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕အေဖ၊ ဒါေၾကာင့္ခံစားခ်က္ေတြ က်ေနာ္ရင္ထဲကူးစက္လာခဲ့တယ္၊ သူ လူေတြကုိေမးတယ္တဲ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီႏွင့္အဆက္အသြယ္ရွိလား ေတြ႔ျဖစ္လားေပါ့ ဘယ္သူဆီကမွ အေျဖမရဘူး၊ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ သမီးအေၾကာင္းၾကားရလုိ႔ဝမ္းသာလြန္းလုိ႔ပါတဲ့၊ အန္တီကုိေမးတဲ့ အခါမွာ အန္တီကုိေဆးရုံလာျပတာျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း အန္ကယ္နဲ႔လုိက္သြားၿပီး တည္းတဲ့ဟုိတယ္မွာ အန္တီကုိလုိက္ေတြ႔ျဖစ္တယ္၊ ပူစူး (မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ညီမဝမ္းကြဲ) လည္းပါလာတယ္၊ အန္တီက ေတာ္ေတာ္အုိစာသြားတယ္၊ ေရာဂါခံစားေနရလုိ႔လည္းျဖစ္မယ္၊ ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ကုိဖက္ငုိတယ္၊ သူကုိခြင့္လြတ္ပါတဲ့ သူ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ စိတ္ဆင္းရဲ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတယ္တဲ့၊ က်ေနာ္လည္းအလုိက္သင့္ပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ကိစၥေတြပါ ေရွ႕ကုိပဲၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ အန္တီေနေကာင္းေအာင္ေနလုိ႔ အားေပးခဲ့တယ္၊ ေနာက္ အန္တီအေျခအေနက ေဆးရုံတက္ရမယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ္စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ အန္တီေဆးရုံ ဆယ္ရက္တက္ရတယ္၊ ေဆးရုံတက္တဲ့ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကုိ အၿမဲေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ေန႔တုိင္းက်ေနာ္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ ၾကယ္ကေလးႏွင့္ မေဝတုိ႔ဆီက သိထားတဲ့မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အန္တီက က်ေနာ္ကုိေတြ႔ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကိုေတြ႔ခ်င္တာပါ၊ က်ေနာ္က မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ ကုိယ္စားျဖစ္ခဲ့ရတာပါ၊ က်ေနာ္ အန္ကယ္နဲ႔ အန္တီတုိ႔ကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေပးခဲ့တယ္၊
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ နားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြတလိမ့္လိမ့္ စီးက်ေနသည္၊ တရႈိက္ရႈိက္ငုိေၾကြးေနသည့္အတြက္ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ ခဏရပ္ထားလုိက္သည္။
သူ႔ေက်ာျပင္ကုိပြတ္သပ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြကုိသုတ္ေပးလုိက္သည္၊ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့က်ေနဆဲပါပဲ၊
ေမာင္အခု ေမေမ ေနေကာင္းသြားၿပီလား၊ က်ေနာ္ကုိ အငုိေတြၾကားကေမးလုိက္သည္၊
သက္သာလုိ႔ျမန္မာျပည္ျပန္သြားပါတယ္၊ ၆လျပည့္ရင္ follow up လုပ္ရမွာေပါ့၊ ရင္သားမွာ ကင္ဆာဆဲတစ္ခ်ဳိ႕ေတြ႔တယ္၊ ႏွလုံးလည္းသိပ္မေကာင္းဘူး၊ ကင္ဆာဆဲေတြကုိ ခြဲစိတ္ထုတ္ဓါတ္ကင္လုိက္တယ္၊ ႏွလုံးကေတာ့ ေရရွည္ကုရမွာေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာဝန္ျဖစ္တဲ့သမီးကုိ ပုိသတိရတာေနမွာေပါ့၊
ခု ၆လေက်ာ္သြားၿပီေမာင္၊ က်ေနာ္ကုိ အလန္႔တၾကား လွမ္းေျပာလုိက္သည္၊
ဟုတ္တယ္ သူ႔တုိ႔ follow up လာျပန္လုပ္တယ္၊ ကင္ဆာဆဲေတြအဆင္ေျပသြားေပမဲ့၊ ႏွလုံးကေတာ့ ေရရွည္ကုရမွာေပါ့၊
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းရွည္ရွည္တစ္ခုကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္ၿပီးေနာက္၊ က်မ အေဖအေမကုိ ေတြ႔ခ်င္လုိက္တာ ေမာင္ရယ္၊ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကုိ သူ႔လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေလးေတြနဲ႔ ဆုပ္ေခ်ရင္းေျပာလာသည္၊
က်ေနာ္ကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပင္ စီစဥ္ထားပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္သည္၊
ရွင္ တကယ္ ဆုိတဲ႔ အ့ံၾသသံရွည္ႀကီးတစ္ခုမ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီဆီက ထြက္ေပၚလာသည္၊
ကုိယ္လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ပဲ၊ အစီအစဥ္ေတြလုပ္တတ္ပါတယ္၊ (I also have a plan.) ေျပာလုိက္ေတာ့၊ ေျပာ ေျပာ ဘာေတြစီစဥ္ထားလည္းဆုိၿပီး သူ႔လက္သီးကေလးမ်ားသည္ လက္ေမာင္းဆီမွ ေက်ာကုန္းသုိ႔ေရာက္လာပါသည္၊
ေနာက္ႏွစ္ရက္ေန အန္ကယ္နဲ႔ အန္တီတုိ႔ Washington Dulles ေလဆိပ္ကုိ ေရာက္မယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊
‘ေမာင္လူဆုိး’ဟုေျပာကာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္၊ ထုိေန႔ညက မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ကုိအတင္းဖက္တြယ္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေနာက္ေန႔ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ အလုပ္သြားသည္၊ ကားေပးထားသည္႔အတြက္ က်ေနာ္တစ္ေနကုန္ Virginia တခြင္ေလွ်ာက္သြားရာ Maryland, Baltimore ထိေရာက္သြားသည္၊ အျပန္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ေတာင္ဝင္မေခၚႏုိင္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက ဘာလုိ႔ အေဝးႀကီးသြားတာလည္း စိတ္ပူလုိက္ရတာ၊ GPS မွာနီးနီးေလးဟုဆိုကာ GPS ကုိအျပစ္ပုံလုိက္သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ ခုထဲကပင္ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီ၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနမည္မွာ အမွန္ပင္။
ေနာက္ေန႔ နံနက္ ၁၀း၄၀ မွာ ေလယာဥ္ဆုိက္မွာကုိ အိမ္က ရွစ္နာရီခြဲထဲကထြက္ခ်င္ေနသည္၊ တကယ္ေတာ့ Washington Dulles ေလဆိပ္သည္ Virginia Sterling တြင္ရွိသည္၊ Washington မွာမဟုတ္၊ Reston ႏွင့္ နီးသည္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ကတည္းကတြက္ခ်က္ၿပီးသားျဖစ္သည္၊ ေနာက္ဆုံး အိမ္ကေန ၉ နာရီထြက္ျဖစ္ၾကသည္၊ 267 လမ္းမႀကီးအတုိင္းသြားလုိက္ရုံ၊ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ SQ5914 /ANA က ၁၀း၅၀ မွဆုိက္မည္၊ ဆယ္မိနစ္ပုိေစာင့္ရမည္ေပါ့၊ လူေတြထြက္လာေတာ့ ေဟာဟုိမွာ အန္တီနဲ႔ အန္ကယ္ ဆုိတာေတာင္ သြားေျပးမႀကိဳ က်ေနာ္ပဲသြားေခၚလာရသည္၊ အနားေရာက္မွ သားအမိသားအဖ သုံးေယာက္ဖက္ကာ ငုိေနၾကသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္လာသည့္ ကိစၥတစ္ခု ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ၊ ထုိေန႔က Dulles ေလဆိပ္တြင္ အားရပါးရငုိေၾကြးေနၾကေသာ လူသားသုံးဦးကုိ ဘာျဖစ္တာပါလဲလုိ႔ၾကည့္သြားၾကသူေတြ မနည္းပင္၊ ျမန္မာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပင္ ပါလုိက္ေသးသည္၊ အျပန္ခရီးတြင္ GPS အားကုိးစြာ က်ေနာ္ Driverျဖစ္ခဲ့သည္၊ အန္တီနဲ႔ အန္ကယ္တုိ႔ က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္သားရယ္ဆုိတဲ့ ေက်းဇူးတင္စကား သုံးႀကိမ္ထက္မနည္းေျပာခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္သုံးရက္ေန က်ေနာ္ ခရီးဆက္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္၊ ေပ်ာ္ရြင္ေနေသာ မိသားစုကုိၾကည့္ၿပီး အမွန္ပင္ က်ေနာ္ပီတိျဖစ္ရသည္၊ အေဖနဲ႔အေမၾကားမွာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္၊ ဒါေပမဲ့ မ်က္လုံးမ်ားက က်ေနာ္ကုိအလြတ္မေပး၊
စေနေန႔ည ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက အေဖႏွင့္အေဖတုိ႔ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးေနၾက၊ ေမာင္မနက္ျဖန္ညေန တုိရန္တုိသြားမွာမုိ႔၊ သမီးေမာင္နဲ႔ တစ္ေနရာသြားစရာရွိလုိ႔၊ ေအးေအး သမီးတုိ႔ သြားစရာရွိတာသြားၾက အေမတုိ႔ျဖစ္ပါတယ္၊ အန္တီနဲ႔ အန္ကယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက က်ေနာ္ကုိ ေမာင္လုိ႔ ေခၚသည့္အတြက္ စဥ္းစားခန္းထုတ္ေနၾကသည္လားမသိ။
တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ေစာေစာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ က်ေနာ္ကုိ Alexandria သုိ႔ေခၚလာခဲ့သည္၊
ဒီတက္အိမ္တန္းေလးထဲက အိမ္တစ္ခုထဲဝင္လုိက္ေတာ့၊ အိမ္ထဲမွာ ဟိႏၵဴ ဘုရားေတြ ပူေဇာ္ထားေသာ ဟိႏၵဴကုလားဘုရားေက်ာင္းျဖစ္ေနသည္၊ သီဝ၊ ဟာနူမန္၊ ရာမ၊ ကစၥန krishna ဘုရားေတြေတြ႔သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ အိႏၵိယလူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားတီတုိးသြားေျပာၿပီး က်ေနာ္ကုိ ကစၥန ဘုရားေရွ႕တြင္ထုိင္ခုိင္းသည္၊ ထုိ အိႏၵိယလူမ်ိဳးသည္ အဝတ္စားလဲထြက္လာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အုံစရီစရီေတြနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ေပးသည္၊ ဆီမီးအေမြးခြက္ျဖင့္ ပတ္ပတ္လည္ဝုိင္းသည္၊ ပန္းကုန္းမ်ားစြတ္ေပးသည္၊ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္ကုိေရာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိပါ နဖူးတြင္အနီေရာင္တုိ႔ေပးၿပီး လက္တြင္အနီေရာင္ႀကိဳးကုိခ်ည္ေပးလုိက္သည္၊ ပန္းကုန္းမ်ားကုိ ကစၥနဘုရားတြင္သြားစြတ္ေပးလုိက္ရသည္၊ ဘာလုပ္တာလည္းလုိ႔ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိေမးေတာ့ ဒီမွာခ်စ္သူေတြဒီလုိလုပ္ေလ့ရွိတယ္ ခ်စ္သူေတြ ကံဆုိးျခင္းကလြတ္ေအာင္ေပါ့၊ ထုိေနာက္ အလႉခံပုန္းထဲသုိ႔ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ထည့္လုိက္သည္ကုိေတြ႔ရသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ထြက္လာေသာအခါ အျဖဴလူငယ္စုံတြဲႏွစ္တြဲ တန္းစီေနသည္ကုိေတြ႔ရသည္၊ ေမာင္ ဒီအနီေရာင္ လက္ပတ္ႀကိဳးကုိ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မျဖဳတ္ပါနဲ႔၊ ဘာရယ္လုိ႔မွ မဟုတ္ပါဘူး က်မအၿမဲ ေမာင့္အနားမွာရွိေနတဲ့ သေဘာေပါ့၊ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္ အထုပ္တစ္ထုပ္ေပးလုိက္သည္၊ ဘာလဲေမာင္ ဟုိေန႔က Baltimore ေရာက္တုန္းဝယ္လာတာ ဂ်ာကင္ အသစ္၊ အုိးေပ်ာ္လုိက္တာေမာင္ဟုဆုိက က်ေနာ္ကုိ အနမ္းတစ္ခုေပးလုိက္သည္။
ညေနက်ေတာ့ က်ေနာ္ကုိ လုိက္ပုိ႔တဲ့သူသုံးေယာက္ေတာင္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီႏွင့္ သူအေဖႏွင့္အေမျဖစ္သည္၊ ဂိတ္ထဲမဝင္ခင္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ တင္းက်ပ္စြာေပြ႔ဖက္ထားမိၾကသည္၊ နယူးေယာက္မွာ က်မေျပာခဲ့တာကုိ ေမာင္မေမ့နဲ႔ က်ေနာ္ကုိတီးတုိးမွာရင္း၊ take care လုိ႔တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ေျပာရင္း ႏူတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္၊ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီးပါေသာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ အၾကည့္ကုိေတြ႔လုိက္ရသည္၊ လက္ျပႏူတ္ဆက္ၿပီးအထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
တုိရန္တုိတြင္ သုံးရက္ seminarႏွင့္ အစည္းအေဝးတက္ၿပီး စကၤာပူျပန္ရမည္ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံဘုိ႔ နားခ်ရန္အစီအစဥ္ျဖင့္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီဆီကုိ က်ေနာ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ တကယ္တန္း မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီနဲ႔ေတြ႔ေသာအခါ တုိက္ရုိက္ေျပာဘုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိခဲ့ရသည္၊ ပုိဆုိးသည္မွာ သိမ္းထားေသာ အခ်စ္ေတြျပန္လည္ေပါက္ဖြားလာကာ အခ်စ္စြမ္းအင္ေတြက စိတ္ကုိလြတ္လပ္ခြင့္ေပးကာ ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ အမွန္တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏူိးေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္သိလုိက္ရသည္။
တဖက္တြင္လည္း အခ်စ္ႏွင့္ဘဝကုိ က်ေနာ္ဒြန္တြဲေတြးမိသည္၊ ဝန္ခံရလွ်င္ က်ေနာ္သည္မျပတ္သားသူ၊ မစြန္႔စားဝ့ံသူျဖစ္ေပမည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ က်ေနာ္ကုိအေမရိကားတြင္ေနထုိင္ဘုိ႔ ေျပာဘူးသည္၊ ေခၚဘူးသည္၊ က်ေနာ္ကမလႈပ္ စကၤာပူတြင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေအာင္ျမင္ထားသည္ဟုခံယူထားသည္၊ ရရွိထားေသာ ရာထူးႏွင့္ဝင္ေငြကုိ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မိသည္၊ က်ေနာ္အေမရိကားသြားခဲ့ရင္ က်ေနာ္ဘာလုပ္မလဲ၊ ဒီလုိရာထူးဒီလုိဝင္ေငြရႏုိင္မလား၊ မေသခ်ာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ မေသခ်ာ၊ မိန္းမအနားမွီစားတဲ့ အလုပ္ကုိေတာ့ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္၊ အစကျပန္မစခ်င္ေတာ့လုိ႔ ဆုိရင္ပုိမွန္ပါမည္၊ ဒီအတြက္ က်ေနာ္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ ႏွလုံးသားရဲ႕တစ္ေနရာမွာ သိမ္းထားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိလည္း စကၤာပူလာဘုိ႔ ျပန္ေခၚဘူးပါသည္၊ သူကလည္းသူခံယူခ်က္နဲ႔သူ၊ အေမရိကားကုိ အရႈံးမေပး၊ အေျခခ်ေနထုိင္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသား၊ ဒီလုိနဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ေဝးရသည္။
ဒီတစ္ခါ အေမရိကားက အျပန္မွာေတာ့၊ က်ေနာ္ေတြေဝရၿပီ၊ မဆုံျဖစ္တာၾကာေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အတူေနျဖစ္ေတာ့၊ သံေယာဇဥ္ပုိတုိးလာသည္၊ အမွန္ကုိဝင္ခံရလွ်င္ က်ေနာ့္စိတ္တစ္ဝက္ေလာက္သည္ Virginia မွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္၊ တစ္ပတ္တစ္ခါအနည္းဆုံး ဖုန္းေျပာျဖစ္၊ အီးေမးလ္ေတြ ပလူပ်ံေနေသာ္လည္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေဝးေနဆဲ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ပ်ံသန္းေနဆဲ၊ ျပန္႔လြင့္ ေနဆဲပါ၊ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆုိတာကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က အၾကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ားေပးခဲ့လွ်င္ ေကာင္းမွာပဲဆုိၿပီး အေျဖကုိမရွာပဲ ေတြေဝေနဆဲပါ။
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ စကၤာပူုျပန္ေရာက္ၿပီး အလုပ္ထဲတြင္ သံသရာျပန္လည္ ေနပါေတာ့သည္။
အနီေရာင္ လက္ပတ္ႀကိဳးေလးကေတာ့ လက္မွာျမဲလွ်က္ပါပဲ။
………………………………………………………………………………………………………………
Love never dies,
It just gets put aside
blurred by years of life.
It lives so quiet and deep in your heart
waiting for time, waiting for caring
waiting to renew passion and joy.
Love needs to be embraced
Love needs to shout
Love needs to hear whispers of caring.
Love never dies,
It’s a patient tenant of heart and soul.
………………………………………………………………………………………………………………
တစ္ေန႔က စာတုိက္ပုံးကုိဖြင့္လုိက္ေသာအခါ အထဲတြင္ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာစာတစ္ေစာင္ေရာက္ေနသည္၊ အမ်ားအားျဖင့္ လာေသာစာမ်ားမွာ Bills ေတာင္းေသာစာမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္၊ က်ေနာ္ဆီဘယ္သူမွ စာမထည့္၊ လိပ္စာကပုံႏွိပ္ထားေသာ္လည္း အရပ္သုံးစာအိတ္နဲ႔ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ၿပီး ဝါရွင္တန္က စာျဖစ္ေနသည္၊
ဟုတ္ပါသည္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ က်ေနာ္ဆီေရးလုိက္ေသာစာ၊ ဟုိေန႔ကပင္ဖုန္းဆက္ေသးသည္၊ စာအေၾကာင္းလုံးဝမေျပာ၊ အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ စာကုိဖတ္လုိက္မိသည္၊
ေမာင္
ေမာင္ျပန္သြားတာ ေလးလျပည့္သြားၿပီ၊ေမေမတုိ႔ျပန္သြားတာလည္း ႏွစ္လျပည့္ေတာ့မယ္၊
သတိရတယ္ေမာင္၊ အတူတူေနၾကရေအာင္၊ ဖုန္းေတြအီးေမးလ္ေတြက က်မအတြက္မလုံေလာက္ဘူး၊
ဒီစာကုိဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့၊ ေမာင္က်မဆီကုိ အေႏွးႏွင့္အျမန္ေရာက္လာမွာပါ၊
ဒီတစ္ခါ ေမာင္လာလုိ႔ရွိရင္ က်မတစ္ေယာက္ထဲလာႀကိဳမွာမဟုတ္ဘူး၊
ေမာင္နဲ႔က်မတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပြားေလးပါလာမွာပါ၊
ေမာင္ရဲ႕အေသြးအသားေလး က်မဆီမွာရွိသြားႏွင့္ၿပီ၊
မွတ္မိသလားေမာင္၊ I am American, I plan it.
အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေမာင္မလာျဖစ္ခဲ့ရင္၊
က်မတုိ႔ေမာင့္ကုိလာေခၚမွာပါ၊
ေမာင့္ကုိခ်စ္တဲ့
ေပ်ာ္ရြင္စရာမိသားစုေလးကုိ ပုိင္ဆုိင္ခ်င္တဲ့
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ
ၿပီးပါၿပီ။
အခ်စ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္ႏုိင္ၾကပါေစ။LOVE IS HAPPINESS
ကုိယ္ပုိင္ဓါတ္ပုံမ်ားျဖစ္ပါသည္
Patricia Walter ရဲ႕ ကဗ်ာposter from http://www.meaningsoflife.com/ျမစ္ဆံု
West Virginia သုိ႔
Baltimore တစ္ေနရာ
ဝါရွင္တန္ ျပတုိက္ထဲက ျမန္မာ့ေက်ာက္စိမ္း