Sunday, December 23, 2012

ဘုရားသခင္ ေမြးေန႔ပြဲ မွာေပါ့



ဘုရားသခင္လည္း အတင္းေျပာရင္ ေျပာမွာပဲဆုိၿပီး
အဆင္းမလွမပတာေတြ အျမဲ ေရြးေျပာေနသလား အေမာင္
သတင္း အျဖစ္ ေျပာခ်င္တယ္ဆုိလည္း ေျပာေနတာက အပင္းေတြဆုိေတာ့
အတင္း ထက္ဆုိးတယ္၊

အအူေတြၾကား ဟီးရုိးေတာ့ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ အေမာင္
မပူပါနဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ မင္းကုိ ထရုိက္ခ်င္ၾက
ေနာက္ေတာ့ အမႈိက္တစ္စလုိပဲ ျမင္လုိက္ ၾကမွာပါ
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္
ေခြးအ အခ်င္းခ်င္းေတာ့ခ်စ္ သယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားၾကၿပီေမာင္၊

လက္ညွိးတစ္သိန္းၾကားမွာ လက္ခုပ္သံ တစ္ခ်က္နဲ႔
မင္းကုိယ္မင္း ပြဲလယ္တင့္တယ္ ထင္လည္း
မင္းကုိယ္မင္း မွန္မၾကည့္နဲ႔ ေရအုိင္ေလးကုိ င႔ုံၾကည့္
ဘုရားသခင္ေျပာတဲ့ ပုံရိပ္ေယာင္ဆုိတာ မင္း အဲဒီမွာ ေတြ႔လိမ့္မယ္၊

ဘုရားသခင္ကုိ ေက်းဇူးေတာ္ေတြ အထူးတင္လုိ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးႏုိင္ေသးရင္
မင္းအရင္လုိ ေတးရင့္ေတာ္ေတြ က်ဴးၿပီး မေကာင္းျမင္တာေတြ နည္းနည္းရပ္ပါလားေမာင္
နည္းနည္း နည္းနည္းေလးပါ အေမာင္
ဘုရားသခင္ ေမြးေန႔ပြဲ မွာေပါ့။

 
ငါတုိ႔ဘက္က တစ္ေယာက္မွ မက်ဘူး သူတုိ႔ဘက္က အားလုံးေသ
အရူးေတြပဲ ယုံၾကမယ္အေမာင္
ငါလုပ္တာ အမွန္ သူတုိ႔ ဘာလုပ္လုပ္ အမွား
ငါေရးတာ အမွန္ သူတုိ႔ ဘာေရးေရး အမွား
ငါေျပာတာ အမွန္ သူတုိ႔ ဘာေျပာေျပာ အမွား ဆုိရင္
ဘုရားသခင္လည္း မင္းေဘးနား ရွိေနမွာ မဟုတ္ဘူး
မင္းေတာ့ လူေတြကုိ ခဲနဲ႔ေပါက္ရလိမ့္မယ္
သတိထားပါေမာင္ မင္းခဲနဲ႔ေပါက္ရမဲ့ သူေတြက လူေတြအားလုံးနည္းပါးေနာ္၊

မေျပာင္းေသးဘူး၊ လုံးဝမေျပာင္းေသးဘူး ေရးေျပာဆဲဆုိ ရုပ္ျပအကဲပုိငုိ
မင္းကုိယ္မင္း ျပန္ၾကည့္လုိက္ပါဦး မင္းေရာ ဘာေျပာင္းခဲ့သလဲလုိ႔
ခြင္ အသစ္ေတာ့ မင္းေျပာင္းရင္ ေျပာင္းမွာပါ အရွင္သခင္အသစ္ ရွာမလုိ႔၊

ဘုရားသခင္ကုိ ေက်းဇူးေတာ္ေတြ အထူးတင္လုိ႔ ေကာင္းခ်ီးေပးႏုိင္ေသးရင္
မင္းအရင္လုိ ေတးရင့္ေတာ္ေတြ က်ဴးၿပီး မေကာင္းျမင္တာေတြ နည္းနည္းရပ္ပါလားေမာင္
နည္းနည္း နည္းနည္းေလးပါ အေမာင္
ဘုရားသခင္ ေမြးေန႔ပြဲ မွာေပါ့။

ဘုရားသခင္ ေမြးေန႔ပြဲ မွာေပါ့
အေကာင္းေတြ နည္းနည္းျမင္ၾကပါလုိ႔၊
တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့
က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေတြ ေကာင္းမြန္စြာအိပ္စက္ ၾကရေအာင္
တစ္ရက္ေလး တစ္ရက္ေလးပါ အေမာင္။

 sosegado

 



Saturday, November 10, 2012

နတ္သြားလမ္းက အျဖဴေလး


ဒီရြာကေလးကုိ နတ္သြားလမ္း ရြာေလးဟု ေခၚသည္၊ ဒီရြာေလးကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔ နတ္သြားလမ္း ရြာကေလးဟု ေခၚၾကသည္ကုိ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွလည္း စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိေတာ့ပါ၊ ပါးစပ္ရာဇဝင္မွာေတာ့ ရွမ္းျပည္ဘက္က နတ္တစ္ခ်ဳိ႕ ေတာင္ျပံဳးကုိအသြား ျဖတ္သြားတဲ့ ေနရာမုိ႔လုိ႔ဟု ဆုိၾကသည္၊ ေသခ်ာေမးလုိက္လွ်င္ ေရရာေသာ အေျဖကုိ ဘယ္သူမွ မေပးႏုိင္ခဲ့ၾကပါ၊ ၾကာခဲ့ၿပီေပါ့ ငါတုိ႔အဖုိးေတြ အဖြားေတြ မတုိင္ခင္ထဲကေပါ့ စသျဖင့္ ေျပာဆုိတတ္ၾကပါသည္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ နတ္သြားလမ္းရြာကေလး၏ သက္တမ္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါၿပီ၊ ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကုိ အေျခခံေသာ ရြာကေလးျဖစ္သည္၊ အိမ္ေျခ၃၀ ေလာက္သာရွိေသာ္လည္း တရားရိပ္သာနွင့္တြဲေနေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိပါသည္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိေတာ့ နတ္သြားလမ္းေက်ာင္းလုိ႔ ေခၚၾကပါသည္၊ ရြာနီးပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ဝုိင္းဝန္း ကုိးကြယ္ၾကသည္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ တရားျပလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အဓိက ထားသည္၊ စာျပဆရာေတာ္ ဦးဇိနဘိဝံသကေတာ့ ရပ္ေရးရြာေရး ေက်ာင္းအေရးမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ပါသည္၊ ဤရြာမွ ကေလးမ်ားသည္ သုံးတန္းထိ နတ္သြားလမ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားရသည္၊ ၿပီးမွ ရြာႀကီးရွိ မူလတန္းေက်ာင္းကုိ ေျပာင္းရသည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီရြာေလးနဲ႔ မႏၱေလးကားလမ္းသည္ သိပ္မေဝးပါ၊ ႏြားလွည္းနဲ႔ မိနစ္၃၀ေလာက္ ေမာင္းလွ်င္ ေရာက္ပါသည္၊ ထုိမွ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းသြားလွ်င္  ခင္ဖုန္းဆုိေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာကုိ ေရာက္ပါသည္၊ ထုိသုိ႔ရြာႀကီးနဲ႔ နီးေနသျဖင့္လည္း ဒီရြာေလးမွာ အိမ္ေျခနည္းေနရျခင္းျဖစ္သည္၊ လူဦးေရ တစ္ရာမျပည့္ေသာ ဒီရြာေလး၏ လူဦးေရတစ္ဝက္ခန္႔သည္ ကေလးမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ လူငယ္တစ္ဝက္ခန္႔မွာလည္း မႏၱေလးတြင္ အလုပ္သြားလုပ္ၾကသည္၊ ထုိေၾကာင့္ ဒီရြာေလး၏ လူႀကီးမ်ားကုိ ရည္တြက္၍ ရပါသည္၊ ဒီရြာေလး၏ လူႀကီးလူငယ္ကေလးမ်ားသည္ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မသိသူမရွိၾကပါ။

နတ္သြားလမ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးနဲ႔အတူ ကေလးေတြကုိ စာျပေသာ ဆရာတစ္ဦးရွိပါသည္၊ သူ႔ကုိ ဆရာေလးမ်က္ခုံးလုိ႔ ေခၚပါသည္၊ တကယ္ေတာ့ သူ႔နာမည္အရင္းက ကုိေအာင္ျမင့္ထြန္းျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ အလြန္ထူးျခားေသာ မ်က္ခုံးေမြးမ်ားကုိ ပုိင္ဆုိင္သူျဖစ္သည္၊ သူ၏မ်က္ခုံးေမြးမ်ားသည္ ထူထူမဲနက္၍ အေပၚသုိ႔တက္ေနပါသည္၊ တရုတ္ရာဇဝင္ကားေတြက သုိင္းဆရာႀကီးေတြ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ မ်က္ခုံးေတြအတုိင္းျဖစ္သည္၊ အေဝးကၾကည့္လွ်င္ မ်က္ခုံးေမြးမ်ားကုိ လွမ္းျမင္ႏုိင္ပါသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးသည္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္ ဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားခဲ့ဖူးသူျဖစ္သည္၊ ထုိအတြက္ သူသည္ ကေလးေတြကုိ ကႀကီးခေခြး၊ ေအဘီစီႏွင့္ တစ္ႏွစ္သုံးေလးကုိ သင္ၾကားေပးႏုိင္သူျဖစ္သည္၊ ဆရာေတာ္က အကူအညီ ေတာင္း၍ ကူညီ သင္ၾကားေပးေနသူျဖစ္သည္၊ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း စာေပဝါသနာပါသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္၊ ကုိေအာင္ျမင့္ထြန္းေခၚ ဆရာေလးမ်က္ခုံးသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားလည္းျဖစ္သည္၊ အေဖနွင့္အေမက သားကုိ ယာသမားတစ္ေယာက္ မျဖစ္လုိေပ၊ ယာမ်ားကုိ လူငွါးနဲ႔လုပ္ကုိင္ကာ သားကုိ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းထားသည္၊ ဒါေပမဲ့ သားကေတာ့ ဆယ္တန္းထိသာ သင္ၾကားႏုိင္ခဲ့သည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးရဲ႕ ေနာက္အလုပ္ တစ္ခုကေတာ့ ရြာမ်ားကုိ သြားေရာက္၍ စာအုပ္မ်ား စာေစာင္မ်ားလွည့္လည္ ေရာင္းခ်ျခင္း ျဖစ္သည္၊ အဲဒီအတြက္ မိဘမ်ားက တရုတ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးကုိ ဝယ္ထားေပးသည္၊ ဒီလုိ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာေလးမ်က္ခုံးသည္ အသက္၄၀ အရြယ္ထိ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္လ႔ုိေနသည္။

ဒီရြာကေလးကုိ အစဥ္အဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္လာေသာ ေဆြမ်ဳိးတစ္စု ရွိပါသည္၊ သူတုိ႔ေတြကုိ တစ္ရြာလုံးကေရာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ကေရာ သူႀကီးမ်ဳိးေတြလုိ႔ေခၚၾကသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ပါလီမာန္ေခတ္တုန္းက ရြာအုပ္ခ်ဳပ္သူ သူႀကီးအျဖစ္ မ်ဳိးရုိးအစဥ္အဆက္လုပ္ခဲ့ၾကသည္၊ မဆလေခတ္တြင္လည္း ေကာင္စီလူႀကီး လုပ္ခဲ့ၾကသည္၊ နဝတေခတ္တြင္လည္း ရဝတ လုပ္ျပန္သည္၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ ဒီအမ်ဳိးထဲကပဲ ျဖစ္ျပန္သည္၊ တကယ္ေတာ့ ဒီရြာက လူေတြသည္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကုိင္စားေသာက္လုိ႔ရလွ်င္ ဘာမွ ေစာဒက မတက္ခ်င္သူမ်ားျဖစ္သည္၊ ရုံးေရး အစုိးရေရးမ်ားကုိလည္း ဝင္ေရာက္ ပတ္သက္ခ်င္သူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ၊ ထုိသူႀကီးအမ်ဳိးထဲတြင္ ေကာင္စီလူႀကီးလုပ္ခဲ့ေသာ ဦးဘေက်ာ္ဆုိသူ ရွိပါသည္၊ နဝတေခတ္ ရဝတလုပ္ခဲ့သူမွာ သူ႔အစ္ကုိ ဦးျမေက်ာ္ျဖစ္သည္၊ ေလာေလာဆယ္ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူမွာ ညီအငယ္ဆုံး ဦးမင္းေက်ာ္ျဖစ္သည္၊ ဦးဘေက်ာ္သည္ သမီးသုံးေယာက္ သားတစ္ေယာက္ထြန္းကားပါသည္၊ သားအငယ္ဆုံးကုိ သမီးငယ္ေမြးၿပီး ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ ေမြးဖြားသည္၊ အငယ္ဆုံးသားေလးသည္ ခုမွ ၁၅ႏွစ္ရွိေသးသည္၊ ၿမိဳကေက်ာင္းတြင္ ထားေသာ္လည္း ဘုန္းႀကီးဝတ္ခ်င္သည္ပဲ ေျပာေန၍ တစ္အိမ္လုံး စိတ္ညစ္ေနရသည္၊ သမီးငယ္မွာ ေက်ာက္ဆည္သားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ကာ ေက်ာက္ဆည္မွာေနသည္၊ သမီးလတ္က ဒီရြာသား ျမင့္ေသာင္းဆုိသူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ကာ မိဘလက္ရုိး ယာအလုပ္ကုိပဲ လုပ္ကုိင္ေနသည္။

ဦးဘေက်ာ္ တစ္ေယာက္အျမဲတမ္း ေခါင္းထဲစဥ္းစားေနရသည္ကေတာ့ သမီးႀကီး ေမခင္ဦးေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္၊ ေမခင္ဦးသည္ အသက္၃၅ႏွစ္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္၊ ရည္းစားမရွိ ႀကိဳက္သူလည္း မရွိျဖစ္ေနသည္၊ ဦးဘေက်ာ္က သမီးႀကီးကုိ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးေနခ်င္သည္၊ သမီးႀကီး ေမခင္ဦးတြင္ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုရွိပါသည္၊ အဲဒါကေတာ့ ေမးေစ့ေထာင့္တြင္ မွဲ႔အႀကီးႀကီးတစ္ခုႏွင့္ နဖူးအလယ္ မက်တက်တြင္ သိသာထင္ရွားေသာ မွဲ႔ တစ္လုံးရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ ကေလးဘဝ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မွဲ႔ခင္ဦး ခင္ဦးမွဲ႔ ဆုိၿပီး ေျပာင္ေနာက္သျဖင့္ ေက်ာင္းမတက္ပဲ ေနဘူးသည္၊ ေကာင္စီလူႀကီးအေဖ ေက်ာင္းကုိ သြားၾကမ္းလုိက္မွ မစမေနာက္ၾကေသာ္လည္း ကြယ္ရာတြင္ေတာ့ ေခၚေနၾကသည္၊ ႀကီးလာေတာ့လည္း ေမခင္ဦးကုိ အားလုံးက မႀကီးမွဲ႔ မႀကီးမွဲ႔လုိ႔ ေခၚၾကသည္၊ ေမခင္ဦးလည္း စိတ္မဆုိးေတာ့ပါ၊ ဦးဘေက်ာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။

အက်ဥ္းဆုိရေသာ လူပ်ဳိႀကီး ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ သူႀကီးအမ်ဳိး မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ မိဘတုိ႔ ဝတၱရားႏွင့္အညီ လက္ထပ္ထိမ္းျမားရေတာ့သည္၊ ဒီလုိနဲ႔ မႀကီးမွဲ႔တစ္ေယာက္ ေရာင္ေနာက္ဆံထုံးပါဆုိသလုိ ဆရာေလးမ်က္ခုံးအိမ္သုိ႔ ေရာက္လာရသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးေရာ မႀကီးမွဲ႔ပါ ပင္ကုိယ္ရုိးသားၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္၊ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ၂ႏွစ္ေက်ာ္တဲ႔အထိ ကေလးမရၾကပါ၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံး၏အေမ ေဒၚေပါက္ေပါက္ အတြက္ေတာ့ လုိတ မျပည့္ႏုိင္ပါ၊ ေဒၚေပါက္ေပါက္တစ္ေယာက္ ေျမးလုိခ်င္လွၿပီျဖစ္သည္၊ သားေရာေခၽြးမပါ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်ရသျဖင့္ ေခၽြးမအရြယ္မလြန္ခင္ ေျမးတစ္ေယာက္ရဘုိ႔ ေဒၚေပါက္ေပါက္ အတြက္ အလြန္ အေရးႀကီး ေနၿပီျဖစ္သည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေျမးရရွိေရး စီမံကိန္းႀကီးကုိ ေဒၚေပါက္ေပါက္ စတင္ေတာ့သည္၊ ကေလးမရေသာ ရုပ္ရွင္မင္းသား မင္းသမီးေတြ ကေလးရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာ၊ ဘယ္လုိလုပ္ၾကတာ စသျဖင့္ ေဒၚေပါက္ေပါက္ၾကားဖူးေနသည္၊ ဒီအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပင္ကုန္ကုန္ ေျမးရေအာင္ ဟုိမင္းသားလုိ လုပ္ရမွာပဲဆုိၿပီး နည္းလမ္းရွာေဖြေနေတာ့သည္၊ ေျမးမေလးရရင္ေတာ့ ဒု႒ဝတီေပါက္ေပါက္လုိ႔ နာမည္ေပးမည္လုိ႔ စိတ္ကူးထားသည္။

ဒီလုိနဲ႔ အသိအသိေတြကတဆင့္ ေဒၚေပါက္ေပါက္တစ္ေယာက္ မႏၱေလးက ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြား၏ ေဆးခန္းကုိ ေရာက္ရွိခဲ့သည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ အေမေဒၚေပါက္ေပါက္၏ စီစဥ္ခ်က္အရ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားနဲ႔ စစ္ေဆးျပသရသည္၊ ေဒၚေပါက္ေပါက္အတြက္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္က ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက ဇနီးေမာင္နွံ ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ အားနည္းခ်က္အရ ကေလးရေအာင္ မလုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာလာသည္၊ ႏုိင္ငံျခားသြားျပဘုိ႔ အၾကံေပးသည္၊ ေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံျခားထြက္ရေအာင္လည္း မတတ္ႏုိင္ေပ၊ ေနာက္ဆုံး ေဒၚေပါက္ေပါက္က ဆရာေရ စြမ္းသေလာက္ကူညီပါဆုိ၍ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ကုိ ေဆးတစ္လစာေပးၿပီး တစ္လေန လာျပရန္ ခ်ိန္းဆုိလုိက္သည္။

××××××××××××××××××××

တရုတ္ျပည္ ပီကင္းတကၠသုိလ္တြင္ သုေတသနျပဳလုပ္ေနေသာ ျမန္မာဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရွိပါသည္၊ သူ႔နာမည္က ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔ ျဖစ္သည္၊ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔သည္ မ်ဳိးရုိးဗီဇဆုိင္ရာ အားသုံးမ်ဳိးစပ္ လြန္ကဲမ်ဳိးပြားမႈကုိ သုေတသနျပဳေနသူျဖစ္သည္၊ အခြင့္အေရးလည္းရ ကုိယ္ကုိတုိင္က စိတ္ဝင္စားေသာေၾကာင့္ တရုတ္ျပည္တြင္ သုေတသနလုပ္ေနရေသာ္လည္း အတူတူလုပ္ကုိင္ေနသူ တရုတ္မ်ားကုိ လုံးဝမႀကိဳက္ မႏွစ္သက္ေပ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေန႔အားႏွစ္ပတ္ယူ၍ ျမန္မာျပည္ျပန္ခဲ့သည္၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားရဲ႕ ေဆးခန္းတြင္ ဘာရယ္မဟုတ္ သြားေနေလ့ရွိသည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီ လာျပေသာ လူႏွစ္ဦးကုိ စိတ္ဝင္စားမိသည္၊ သူတုိ႔ကေတာ့ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ပဲ ျဖစ္သည္၊ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားရဲ႕ စစ္ေဆးခ်က္အရ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံးသည္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မ်ဳိးေအာင္ႏုိင္ေသာ ဥမ်ား သုတ္ပုိးမ်ားကုိ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ၾကပါ၊ ေဆးဝါးေသာက္သုံးျခင္း ခြဲစိတ္ကုသျခင္း အစားထုိးဥတည္ျခင္းျဖင့္လည္း မလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္၊ ထုိသုိ႔ လုံးဝမည့္သည္နည္းနဲ႔မွ် ကေလးမရႏုိင္ေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကုိ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔ တစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ သုေတသနအတြက္ စိတ္ဝင္စားမိသည္။

ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔သည္ သူရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားကုိ ဖြင့္ေျပာလုိက္သည္၊ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက ဝမ္းသာအားရစြာျဖင့္ ‘မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ သူတုိ႔က ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မဆုိ ကေလးလုိခ်င္ေနၾကတာ’၊ လူမ်ဳိးသန္႔က
“ငါက သူတုိ႔ကုိ ကယ္တလယ္ကယ္ဗီဇမ်ဳိးစပ္ဥတည္ျခင္းကုိ အသုံးျပဳမွာ၊ ပရယ္တီကယ္အရ ငါေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ တရုတ္ေတြကုိေတာင္ ငါေပးမသိဘူး၊ ခု ငါ သူတုိ႔နဲ႔ ကလင္နင္ကယ္လုပ္မလားလုိ႔”၊ ေဇာ္မ်ဳိးပြားကလည္း ‘ဒါဆုိ မင္း သူတုိ႔နဲ႔ေတာ့ စာခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ရလိမ့္မယ္ ေနာင္ျပႆနာရွင္းေအာင္ေပါ့၊ ေနာက္အပတ္ မင္းမျပန္ခင္ သူတုိ႔ကုိ္ ငါျပန္ခ်ိန္းလုိက္မယ္၊ တကယ္လုိ႔ ေအာင္ျမင္သြားရင္ သူတုိ႔မိသားစုအတြက္ ဝမ္းသာမႈႀကီးေပါ့၊ မင္းအတြက္လည္း ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုေပါ့’လုိ႔ ဆုိလုိက္သည္။

ေနာက္တစ္ပတ္ၾကေတာ့ အေမေဒၚေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ဆရာေလးမ်က္ခုံး၊ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ ေဆးခန္းကုိ ေရာက္လာၾကသည္၊ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက ကေလးရရွိေအာင္ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔က ကူညီမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမည္ျဖစ္၍ တစ္ခုခုလြဲေခ်ာ္ခဲ့ေသာ္ သူတုိ႔တာဝန္မယူေၾကာင္း အဲဒါကုိ သေဘာတူလွ်င္ စလုပ္ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္၊ ေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔ ခဏေလးသာစဥ္းစားၿပီး သေဘာတူလုိက္ၾကသည္၊ မည္သည့္နည္းနဲ႔လုပ္မည္ကုိ မေမးၾက၊ ဟုိမင္းသားေတာင္ လုပ္ေသးတယ္၊ မနၱေလးမွာ ဒီလုိနဲ႔ရထားတဲ့ ကေလးေတြအမ်ားႀကီး၊ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ မဆန္းေတာ့လုိ႔ ေဒၚေပါက္ေပါက္ကဆုိလုိက္ေသးသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ ေဆးခန္းတြင္ တစ္ပတ္ေနလုိက္ရသည္၊ ထုိေနာက္ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔က သူတရုတ္ျပည္သုိ႔ တစ္လျပန္သြားၿပီး ျပန္လာလွ်င္ ျပဳလုပ္မႈကုိဆက္လုပ္ၾကမည္လုိ႔ဆုိသည္၊ ၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔သည္ လုိအပ္သည္မ်ားကုိယူ၍ ပီးကင္းသုိ႔ျပန္သြားခဲ့သည္။

တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ခ်ိန္းထားေသာေန႔တြင္ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔တစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး မႀကီးမွဲ႔ကုိ လုိအပ္သည္မ်ား ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေပးသည္၊ မႀကီးမွဲ႔တစ္ေယာက္ ေဆးခန္းတြင္ သုံးရက္ေလာက္ ေနလုိက္ရသည္၊ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔က ျပဳလုပ္မႈေအာင္ျမင္ေၾကာင္း၊ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ တစ္လေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ဆုိသည္၊ ဒီအေတာအတြင္း ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက မႀကီးမွဲ႔ကုိ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဆုိသည္၊ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔က တစ္လေန ေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔ မိသားစုသတင္းေကာင္းၾကားရမွာ ႀကိမ္းေသေၾကာင္း၊ သူအေနနဲ႔ တရုတ္ျပည္သုိ႔ ျပန္သြားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက ကေလးေမြးတဲ့အထိ တာဝန္ယူသြားမည္လုိ႔ ေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔ကုိ ေျပာဆုိလုိက္သည္၊ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔ေရာ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားပါ ျပဳလုပ္မႈအတြက္ ေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔ဆီက အခေၾကးေငြမယူခဲ့ပါ၊ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားက ေဆးခန္းအတြက္ ပုံမွန္လူနာတစ္ဦးပုံစံအတုိင္း ကုန္က်ေငြကုိ တြက္ယူခဲ့သည္။

ဒီလုိနဲ႔ မႀကီးမွဲ႔တစ္ေယာက္ ကုိယ္ဝန္ရရွိလာသည္၊ တစ္ရြာလုံးတြင္ ဟုိးေလးတစ္ေၾကာ္ျဖစ္သြားသလုိ၊ ႏွစ္ဖက္မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြကလည္း ဝမ္းသာမဆုံးပါ၊ ဝမ္းအသာဆုံးကေတာ့ ဆရာေလးမ်က္ခုံးအေမ ေဒၚေပါက္ေပါက္ျဖစ္ပါသည္၊ သူရဲ႕စြမ္းေဆာင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆုံး ၾကြားမဆုံး ျဖစ္လုိ႔ေနသည္။

××××××××××××××××××××

ဒီလုိနဲ႔ မႀကီးမွဲ႔ ကေလးေမြးရမည့္ေန႔ကုိ ေရာက္လာသည္၊ ဆရာဝန္ ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားရဲ႕ အစီအစဥ္အရ ခြဲေမြးရသည္၊ အမ်ဳိးေတြ အေဆြေတြ ေဆးခန္းတြင္ ျပည့္လုိ႔ေနသည္၊ ကုိယ္ဝန္ ရွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ မႀကီးမွဲ႔တစ္ေယာက္ ကေလးေမြးဖြားရျခင္းျဖစ္သည္၊ ဘုရားစာရြတ္သူ၊ အတင္းေျပာေနသူ၊ ဟုိအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေျပာေနသူမ်ားျဖင့္ ေဆးခန္းတစ္ခုလုံး ထုိေန႔က ဆူညံေနသည္၊ မြန္းလြဲတစ္နာရီ ဆယ္မိနစ္တြင္ ခြဲစိပ္ေမြးမႈ ၿပီးဆုံးသြားသည္၊ သားေယာက္်ားေလးေမြးေၾကာင္း ဆရာမတစ္ေယာက္က ေၾကညာေပးသည္၊ အားလုံးက ေဝးကနဲ ေအာ္ကာ ဂုဏ္ျပဳလုိက္ၾကသည္ ရြာဓေလ့ပင္ျဖစ္ပါသည္၊ ေနာက္ေတာ့ ဆရာဝန္က ၾကည့္ခြင့္မေပး၍ ကေလးကုိၾကည့္လုိ႔မရဟု ဆုိသည္၊ ၾကည့္လုိ႔မရေသးဘူးဆုိမွ အားလုံးက ၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ႏွစ္ဘက္ေဆြမ်ုိးေတြကုိ ဦးဘေက်ာ္က ျပန္ၾကပါ မနက္ျဖန္မွ ကေလးနဲ႔ ကေလးမိခင္ ရြာျပန္လာမယ္ဆုိၿပီး အားလုံးကုိျပန္ခုိင္းသည္၊ ေဒၚေပါက္ေပါက္ မ်က္ႏွာမေကာင္းေၾကာင္း အားလုံးသတိထားမိသည္၊ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ အေတြးမ်ားျဖင့္ အမ်ဳိးေတြ အေဆြေတြ ရြာျပန္သြားၾကသည္။

ထုိေန႔ညပုိင္းမွာပင္ ရြာထဲတြင္ သတင္းထြက္လာသည္၊ မႀကီးမွဲ႔ အဂၤလိပ္ေလးေမြးလုိ႔တဲ့၊ မႀကီးမွဲ႔ ဘုိေလးေမြးလုိ႔တဲ့၊ မႀကီးမွဲ႔ လူျဖဴေလးေမြးလုိ႔တဲ့၊ တဲ့တဲ့ဆုိေသာ ထုိသတင္းေၾကာင့္ ရြာကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ညေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ၾကပါ၊ လွ်ုိ႕ဝွက္ခ်က္ေပါက္ၾကားမႈသည္ လူေတြအတြက္ စိ္တ္အလွဳပ္ရွားဆုံးႏွင့္ အေျပာခ်င္ဆုံးျဖစ္သည္၊ ဘာလုိ႔ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ကေလးက လူျဖဴကေလး ျဖစ္ေနရတာလဲ၊ ေတြးေတာ ေျပာဆုိမႈမ်ားသည္ ထုိညက နတ္သြားလမ္းရြာကေလး၏ အိမ္တုိင္းတြင္ ႀကီးစုိးထားခဲ့သည္။

မနက္မုိးလင္းေသာအခါ ဘယ္သူမွ မရွိေသာ ဆရာေလးမ်က္ခုံး၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ရိွေနၾကသည္၊ မနက္ဆယ္နာရီေလာက္တြင္ လူေတြပုိမ်ားလာသည္၊ လူေတြ၏ သူမ်ားအေၾကာင္း သိခ်င္စိတ္ ဆုိမလား၊ အထူးအဆန္းကုိ သိခ်င္စိတ္ ဆုိမလား၊ အရင္ျမင္ဖူးလုိက္ခ်င္သည့္စိ္တ္ ဆုိမလား၊ ထုိစိတ္ေတြေၾကာင့္ အလုပ္ပစ္အကုိင္ပစ္ ကုိယ္စားရိတ္နဲ႔ကုိယ္ ေရာက္လာၾကသည္၊ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးမင္းေက်ာ္နဲ႔ ရြာအရန္မီးသတ္ ကုိသက္ပုိင္တုိ႔ ေရာက္လာၿပီး လူေတြကုိ အတင္းျပန္လြတ္သည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က မျပန္ခ်င္သလုိ လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ဦးမင္းေက်ာ္က ပုိင္နက္က်ဳးလြန္မႈ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းမႈကုိ ေႏွာက္ယွက္မႈျဖင့္ ဖမ္းမည္ဆုိ၍ ျပန္သြားၾကသည္၊ ညေနပုိင္းေလာက္တြင္ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔သားေလး လူျဖဴေလးကို ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးဆီ ျပေနသည့္သတင္း ပ်ံ႕ႏ႔ွံသြားျပန္သည္၊ ထုိသတင္းေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔ လူအမ်ား ေရာက္ရွိလာသည္၊ လူမ်ားလာသျဖင့္ စာခ်ကုိယ္ေတာ္၊ ရြာလူႀကီးမ်ား၊ အရန္မီးသတ္ႏွင့္ ကုိရင္ႀကီးမ်ားက ဝင္ထိန္းလုိက္ရသည္၊ ထုိေနာက္ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရး အထူးအစည္းအေဝးေခၚကာ၊ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးမင္းေက်ာ္က ဆရာေလးမ်က္ခုံး၏ အိမ္ပတ္လည္ ကုိက္၅၀အတြင္း မည္သူမွ်ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိ မသြားရန္ မဝင္ရန္ အမိန္႔ထုတ္လုိက္သည္၊ အရန္မီးသတ္ကလည္း အလွည့္က် လုံျခံဳေရးယူလုိက္သည္။

ဘယ္လုိပင္ တားထားေသာ္လည္း ငါးရက္ေလာက္တြင္ တစ္ရြာလုံးနည္းပါး ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔သားေလး လူျဖဴေလးကုိ ျမင္ဖူးသြားၾကၿပီျဖစ္သည္၊ ထုိအခါ အားလုံးမျငင္းႏုိင္သည့္ အရာမ်ား ရွိလာေတာ့သည္၊ ထုိအရာကား ထုိကေလးေလးသည္ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ကေလး ျဖစ္ေၾကာင္းကုိပင္ ျဖစ္သည္၊ မျငင္းႏုိင္သည့္အေၾကာင္းကေတာ့ လူျဖဴေလး၏ အသားေရာင္၊ မ်က္ႏွာေပါက္၊ ဆံပင္အေရာင္တုိ႔သည္ အေနာက္တုိင္းသားတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း လူျဖဴေလး၏ မ်က္ခုံးမ်ားသည္ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ တစ္ပုံစံထဲပင္ျဖစ္ၿပီး၊ ေမးေစ့ေအာက္နားတြင္လည္း မွဲ႔ႀကီးတစ္ခုပါေနသည္၊ ဒါအျပင္ နဖူးအလယ္တြင္လည္း မွဲ႔ကေလးရွိေနျပန္သည္၊ သူ႔အေမနဲ႔အေရာင္ပဲကြဲသည္ ဒီမွဲ႔ကအနီေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖစ္သည္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရြာလုံးက ဒီကေလးေလးကုိ အျဖဴေလး အျဖဴေလးလုိ႔ ေခၚၾကေတာ့သည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က မ်ဳိးရုိးလုိက္ကာ မွဲ႔ခုံးဟု ေခၚခ်င္ၾကေသာ္လည္း အားလုံးက အျဖဴေလးလုိ႔သာ ေခၚၾကသျဖင့္ အားလုံးလုိက္ကာ အျဖဴေလး ျဖစ္လုိ႔သြားသည္။

လမ်ား အၾကာမွာေတာ့ အျဖဴေလးသည္ ရြာအတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါ၊ ဒီလုိနဲ႔ အျဖဴေလးသည္ နတ္သြားလမ္းရြာတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သည္၊ အျဖဴေလးသည္ တျခားကေလးမ်ားထက္ နည္းနည္းထြားသည္၊ အရပ္လဲ ပုိရွည္သလုိျဖစ္သည္၊ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အျဖဴေလးကုိ တစ္နွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွာပဲ နာမည္ေပးျဖစ္ၾကသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ နွစ္ဘက္မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ား နာမည္အေပၚ သေဘာတူညီမႈ မရ၍ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္၊ ခုေပးမည့္ နာမည္ကုိေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရားက ေပးသည္၊ ဆရာေတာ္ေပးသည္ နာမည္က ရန္ေအာင္ဦး ျဖစ္သည္၊ ဘုန္းႀကီးေပးခ်င္တာကေတာ့ ရန္ေအာင္လုိ႔ျဖစ္သည္ ဒါေပမဲ့ တစ္ဘက္က ဦးမဟုတ္ရင္ေက်ာ္ပါမွ ျဖစ္မည္ဆုိ၍ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဦး ထဲ့ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိနာမည္သည္ စာရြက္ထဲမွာသာရွိၿပီး ဘယ္သူမွ မေခၚၾကပါ၊ အားလုံးကေတာ့ အျဖဴေလး လုိ႔ပဲ ေခၚၾကပါသည္။

××××××××××××××××××××

ဒီလုိနဲ႔ အျဖဴေလး ၅နွစ္ျပည့္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ကာ သူငယ္တန္း စေနရသည္၊ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပင္ျဖစ္သည္၊ ဆရာကလည္း အေဖကုိယ္တုိင္ျဖစ္သည္၊ အတန္းထဲ နာမည္ေခၚလွ်င္ ရန္ေအာင္ဦးဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မထူး၊ အျဖဴေလးဆုိလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထူးသည္၊ အျဖဴေလးသည္ ကေလးတုိ႔ သဘာဝေဆာ့သလား မေမးနဲ႔ သူ႔အေဖ ဆရာေလးမ်က္ခုံး ေတာ္ေတာ္ထိန္းရသည္၊ တရြာလုံးလဲ သူ မေရာက္ဖူးေသာအိမ္ ရွားသည္၊ အျဖဴေလးသည္ လူမ်ားကုိ အျမဲျပံဳးျပေလ့ရွိသည္၊ လူစိမ္းသူစိမ္းကုိ ေၾကာက္သည့္စိတ္လည္း မရွိေခ်၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူေတြကုိ သူက စၿပီးႏႈတ္ဆက္တတ္သည္၊ ျပဳံးျပတတ္သည္၊ တစ္ေန႔ေက်ာင္းတြင္ မေန႔အလွဴက က်န္ေသာ မုန္႔မ်ားကုိ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေကၽြးသည္၊ အျဖဴေလးက မစားေပ၊ သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြကုိလည္း မစားရန္တားသည္၊ သူ႔အေဖ ဆရာေလးမ်က္ခုံးက သားဘာလုိ႔ မစားသလဲေမးရာ၊ ကေလးေတြ ဝမ္းသြားလိမ့္မယ္ စားရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္ဆုိသည္၊ အေဖကလည္း ကေလးစကားမုိ႔ အမွတ္တမဲ့ေနလုိက္သည္၊ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား ဝမ္းေလွ်ာၾကသည္၊ ေသျခင္းနာျခင္း မရွိေသာ္လည္း အားနည္းေသာ ကေလးတစ္ခ်ဳိ႕ ေတာ္ေတာ္ခံလုိက္ရသည္၊ မစားေသာ အျဖဴေလးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ ဘာမွ မျဖစ္ၾကပါ။

တစ္ေန႔ ညေနမွာေတာ့ သူ႔အေဖ နန္းျပင္ရြာသုိ႔ ဂ်ာနယ္ႏွင့္ စာေစာင္တစ္ခ်ဳိ႕ သြားပုိ႔ဖုိ႔ လုပ္သည္၊ ဒါကုိ အျဖဴေလးက ငုိယုိကာ အတင္းတားသည္၊ ေခ်ာ့လုိ႔ မရသည့္အဆုံး ဆရာေလးမ်က္ခုံး မသြားပဲ ေနလုိက္သည္၊ ေနာက္ေန႔ သတင္းၾကားရသည္မွာ မေန႔ညေနက နန္းျပင္ရြာက လူတစ္ဦး စိတ္ေဖါက္ျပန္ကာ ရြာအဝင္တြင္ လာသမွ်လူေတြကုိ ဓါးနဲ႔လုိက္ခုတ္သည္ဆုိသည္၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာ ရကုန္သည္ဆုိသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံး သြားလုိက္လွ်င္ အခုတ္ခံရသည့္အထဲ ပါေနဦးမည္၊ ဒီလုိပဲ ဆရာေလးမ်က္ခုံး၏ အိမ္သုိ႔ အျမဲတမ္း ေကာက္ညွင္းေပါင္းႏွင့္ ပဲျပဳတ္ေရာင္းေလ့ရွိေသာ ေစ်းသည္ ေဒၚေရႊစင္ထက္ တစ္ေယာက္၊ အျဖဴေလးအေမ မႀကီးမွဲ႔ကုိ သူေခါင္းကုိက္ ေဝဒနာ ခံစားေနရသည္မွာ လနဲ႔ခ်ီရွိၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ၊ အျဖဴေလးၾကားသြားၿပီး ‘ႀကီးေဒၚေရႊစင္ ဒီေရေလးေသာက္လိုက္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္’ဆုိၿပီး ေရတစ္ခြက္ခတ္ကာ တုိက္ေလသည္၊ ေဒၚေရႊစင္လည္း ကေလးေပးသည့္ ေရကုိေသာက္ကာ ေစ်းေရာင္း ဆက္ထြက္သြားေလသည္၊ ေနာက္ေန႔ ေဒၚေရႊစင္ထက္ အိမ္ကုိ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ေခါင္းကုိက္ေဝဒနာ ယူပစ္သလုိေပ်ာက္သြားေၾကာင္းေျပာကာ ေက်းဇူးတင္၍ အျဖဴေလးအတြက္ မုန္႔ေတြဝယ္လာေပးသည္၊ မျပန္ခင္ အျဖဴေလးဆီက ေရတစ္ခြက္ ေတာင္းေသာက္သြားခဲ့သည္။

အဲဒီလုိပဲ တစ္ေန႔မွာ ဦးေလးဝမ္းကြဲ ေတာ္သည့္ ရြာအရန္မီးသတ္ ေခါင္းေဆာင္ ကုိသက္ပုိင္ အိမ္ကုိေရာက္လာသည္၊ အျဖဴေလးက ဦးေလးသက္ပုိင္ ၿမိဳ႕သြားရင္ ထီထုိး၊ ထီေပါက္ရင္ က်ေနာ္ကုိ မုန္႔ေတြဝယ္ေပး၊ ကစားစရာေတြ ဝယ္ေပးပါလုိ႔ေျပာသည္၊ ကုိသက္ပုိင္ကလည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ မနက္ျဖန္ငါလည္း ၿမိဳ႕သြားမွာနဲ႔ အေတာ္ပဲလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊ အျဖဴေလးက ႏွစ္ရက္အတြင္းထုိးေနာ္လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္သည္၊ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္္ ကုိသက္ပုိင္ ေက်ာက္ဆည္ေရာက္ေသာ အခါ ထီထုိးျဖစ္ခဲ့သည္၊ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာ ထုိထုိးလာေသာထီ နွစ္သိန္းဆုေပါက္ေလသည္၊ ထုိအခါမွ ကုိသက္ပုိင္ အျဖဴေလးေျပာတာကုိ သတိရၿပီး မုန္႔ေတြနွင့္ ကစားစရာေတြ ဝယ္ေပးေတာ့သည္။

နတ္သြားလမ္းရြာကေလးတြင္ လူစိတ္ဝင္စားေလာက္ေသာ ထူးျခားမႈ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္၊ မနက္ခင္း တစ္ခုတြင္ အျဖဴေလးထလာၿပီး ‘အေဖအေဖ ဒီေန႔ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ ယာကုိသြား အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ပစၥည္းေတြ သီးနွံေတြကုိ ျမစ္ဘက္ကေန အျမင့္ကုိေရြ႕ ေရေတြစီးလာလိမ့္မယ္’လုိ႔ ဆုိသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ သူသားေျပာတတ္သည့္ အေတြ႔အၾကံဳအရ ထုိေန႔က ေက်ာင္းမသြားပဲ ပစၥည္းေတြႏွင့္ သီးနွံေတြကုိ သြားေရြ႕လုိက္သည္၊ လူမ်ားကုိလည္း ေရြ႕ခုိင္းသည္၊ လူအမ်ားက အမ်ားေရြ႕သျဖင့္ လုိက္ေရြ႕ၾကသည္၊ ဘာရယ္လုိ႔ သိပ္ မစဥ္းစားပါ၊ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္သာ ဒီအခ်ိန္ ဘယ္လုိေရႀကီးလိမ့္မလဲ ဆုိၿပီး လုိက္မေရြ႕ၾကပါ၊ ထုိေန႔ည သန္းေခါင္ေလာက္တြင္ ဆည္မွ ထိန္းမရသျဖင့္ အေရးတႀကီး ေရေတြလြတ္ခ်လုိက္သည္၊ ေသာင္ျပင္ႏွင့္ ျမစ္စပ္က စုိက္ခင္းေတြ ေရလႊမ္းသြားသည္၊ ပစၥည္းေတြႏွင့္ ရိတ္ထားေသာသီးနွံေတြ ေရထဲပါကုန္ၾကသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ လုိက္ေရြ႕ထားသူေတြ ဘာမွမျဖစ္ၾကပါ၊ ထုိသတင္းသည္ နတ္သြားလမ္းရြာတင္မက တျခားရြာမ်ားကုိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့သည္၊ အဲဒီမွာ ဆရာေလးမ်က္ခုံးကုိ လူအမ်ားက ေမးလာၾကသည္၊ ဘယ္လုိသိတာလဲဆုိသည္ကုိပင္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးက သားေလး အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ အိမ္မက္မက္လုိ႔ပါ ဆုိၿပီး အေျဖေပးခဲ့သည္၊ လူေတြသည္ ဘယ္အရာမဆုိ ပုိသိခ်င္ၾကသည္၊ ဘယ္လုိပင္ ဆရာေလးမ်က္ခုံး ဖုံးကြယ္ေစကာမႈ အျဖဴေလးသည္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ႀကိဳေျပာႏုိင္ေၾကာင္း ေရမန္းျဖင့္ ေရာဂါကုႏုိင္ေၾကာင္း သတင္းသည္၊ တစ္ေယာက္မွ တစ္ရာမက ရြာေတြမွာ ၿမိဳ႕ေပၚထိ ေရာက္ရွိလုိ႔သြားေတာ့သည္။

××××××××××××××××××××

ဒီလုိနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရြာမ်ားမွ လူမ်ားသည္ နတ္သြားလမ္းရြာေလးသုိ႔ လာကာ အျဖဴေလးကုိ လာေတြ႔ၾကသည္၊ အျဖဴေလးကမ်ား သူတုိ႔၏ ေရွ႕ျဖစ္ကုိ တစ္ခုခုေျပာလုိက္ေလမလား၊ ႏွစ္လုံးခ်ဲထီနံပတ္မ်ား ေပးေလမလား၊ ေနမေကာင္း ထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာ ခံစားေနရေသာ ေရာဂါေဝဒနာမ်ား ေပ်ာက္ကင္းသြားေလမလား၊ သူတုိ႔လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာ အခက္အခဲမ်ား ေျပလည္သြားႏုိင္ေလမလား၊ မေအာင္ျမင္၍ ေအာင္ျမင္ခ်င္သူမ်ား၊ စင္ေပၚေရာက္ခ်င္သူမ်ား၊ ထိပ္ဆုံးေရာက္ခ်င္သူမ်ား၊ စသျဖင့္ လားလားႏွင့္မ်ားမ်ား လူေတြေၾကာင့္ နတ္သြားလမ္းရြာေလးသည္ ရြာလူဦးေရထက္ပင္ စည္ကားေနေတာ့သည္။

ထုိသုိ႔ လူေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာသျဖင့္၊ ေဆြမ်ဳိးမ်ား တုိင္ပင္ကာ အျဖဴေလးကုိ ေတြ႔ခ်င္သူမ်ား  အျဖဴေလးရဲ႕ အေဒၚအိမ္ ဦးျမင့္ေသာင္း ေဒၚမြန္ဦးခင္တုိ႔ အိမ္မွာသာ ေတြ႔ရန္ဆုံးျဖစ္လုိက္သည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဆရာေလးမ်က္ခုံးက သူသားေလးကုိ ဒါမ်ဳိးေတြ မလုပ္ေစခ်င္ သူအိမ္မွာလည္း မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ၿပီး ေဆြမ်ဳိးေတြကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္၍သာ လုပ္ရေၾကာင္း ဒီကိစၥေတြအတြက္ မည္သည့္အခေငြေၾကးမွ် ဘယ္သူဆီမွ မယူရန္ အားလုံးကုိ ကတိေတာင္းလုိက္သည္၊ ဦးျမင့္ေသာင္းတုိ႕ကလည္း အားေနသည္၊ သူယာကုိ တရုတ္ဖရဲသီးလုပ္သူမ်ားကုိ အငွါးခ်ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ အစမွာ အေဒၚအခ်င္းခ်င္း တျခားေဆြမ်ဳိးေတြအခ်င္းခ်င္း မေျပလည္ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံး ကုိသက္ပုိင္၏ အၾကံအဉာဏ္ျဖင့္ သေဘာတူသြားၾကသည္၊ အၾကံပုိင္ေသာ ကုိသက္ပုိင္ျဖစ္ေလသည္၊ အေဒၚ ေဒၚမြန္ဦးခင္တုိ႔က အိမ္ေရွ႕တြင္ ကေတာ့ပြဲထုိးကာ လာေရာက္သူမ်ားကုိ ပူေဇာ္ေစမည္၊ ပူေဇာ္ပစၥည္းမ်ားေရာင္းမည္၊ အေဒၚႀကီး ေဒၚခ်ိဳဦးခင္တုိ႔က အျဖဴေလးရဲ႕ ေရမန္းေတြကုိ ေရသန္႔ဗူးျဖင့္ပြားက ေရသန္႔ပြားမ်ား လူေတြကုိေရာင္းမည္၊ အျဖဴေလးသည္ စကားေျပာခ်င္မွ ေျပာမည္ျဖစ္ရာ ေလးနာရီထက္ ပုိေစာင့္သူမ်ား အိမ္ေစာင့္နတ္ခြင့္ျပဳဘုိး ေကာက္ခံမည္၊ ဒါကုိ အဖုိးအဖြားေတြက ယူၾကမည္၊ အျဖဴေလးအတြက္ ေပးသည့္လက္ေဆာင္ႏွင့္ ပစၥည္းေတြကုိေတာ့၊ အျဖဴေလးတုိ႔ မိသားစုသာ ယူရမည္ စသျဖင္႔ျဖစ္ေလသည္။

အျဖဴေလးထံ လာေရာက္သူမ်ားသည္ မႏၱေလး၊ ေက်ာက္ဆည္၊ ပလိပ္ႏွင့္ တျခားၿမိဳ႕မ်ားကပါ လာေရာက္ၾကေတာ့သည္၊  ရြာစည္ပင္သာယာေရးႏွင့္ လမ္းတံတားျပဳျပင္ေရးအတြက္ ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔က အလွဴေငြေကာက္သည္၊ လာသူမ်ား၏ စက္ဘီး၊ ဆုိင္ကယ္၊ လွည္း၊ ကား အပ္ရန္ေနရာသတ္မွတ္၍ အရန္မီးသတ္နွင့္ ေက်းရြာလူငယ္မ်ားက အခေၾကးေငြေကာက္သည္၊ ႀကီးေဒၚသက္က ထမင္းဆုိင္ဖြင့္သည္၊ မုဆုိးမ ေဒၚခ်စ္က ကြမ္းယာေရာင္းသည္၊ ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ သားကုိပင္ ကြမ္းယာဆုိင္ကုိ ကူရန္လွမ္းေခၚလုိက္သည္၊ ဦးေမာင္လတ္ကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထပ္ဖြင့္သည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ဆုိင္ေတြမ်ားလာသည္၊ ရြာကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခ်ိန္ကုိက္လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုိက္လုပ္ၾကသည္၊ လုပ္သေလာက္လဲ ေရာင္းၾကရသည္၊ တနည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ အျဖဴေလးေၾကာင့္ နတ္သြားလမ္းရြာသည္ စီးပြားျဖစ္လာသည္ဟု ဆုိရပါမည္။

နတ္သြားလမ္းရြာက ရြာသူရြာသားေတြ ဘယ္လုိပင္စီးပြားျဖစ္လုိ႔ အဆင္ေျပေနၾကပါေစ၊ မေပ်ာ္ႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိပါသည္၊ သူကေတာ့ အျဖဴေလးရဲ႕ ဖခင္ ဆရာေလးမ်က္ခုံးျဖစ္သည္၊ သူကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနဲ႔ နီးစပ္သူျဖစ္သျဖင့္ သူသားကုိ ဒုကၡ ခံေနရသည္လုိ႔ျမင္ေနသည္၊ သူသားသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးကုိ နားလည္သူကေတာ့ စာခ်ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက အျဖဴေလး ဒီလုိျပဳလုပ္ေနလွ်င္ ေက်ာင္းမတက္ရန္ အၾကံဉာဏ္ေပးသျဖင့္ ဆရာေလးမ်က္ခုံးမွာ ပုိစိတ္ဆင္းရဲရသည္၊ တစ္ဘက္မွာလည္း ႏွစ္ဘက္ေဆြမ်ဳိးမ်ားကုိ မေတာ္လွန္ႏုိင္ပါ၊ ဒီလုိပဲ လင္ေယာက္်ား မေပ်ာ္၍ လုိက္မေပ်ာ္ရသူကေတာ့ အျဖဴေလးရဲ႕ မိခင္ မမွဲ႔ႀကီးျဖစ္ပါသည္၊ ေျမးအိမ္မွ မရွိသျဖင့္ အဖုိးဦးေအာင္မုိးႏွင့္ အဖြားေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲေနသည္။

ဦးမင္းေက်ာ္တုိ႔ ရြာလူႀကီးေတြ စိတ္ညစ္စရာတစ္ခုကေတာ့ ရန္ကုန္ မႏၱေလးလမ္းမႀကီးမွ ရြာသုိ႔ လာေသာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အလွဴခံတဲမ်ားေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္၊ ဘယ္ရြာကဘယ္ဘုရားကုိျပင္ရန္၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပဳျပင္ရန္၊ ဘယ္လူမႈအဖြဲ႔အစည္း ရန္ပုံေငြဆုိၿပီး၊ လာေသာသူေတြကုိ အလွဴ ေကာက္ခံေနသည္၊ ထုိသုိ႔ရုတ္ရုတ္သဲသဲ စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေနေသာ နတ္သြားလမ္းရြာေလးကုိ ၿမိဳ႕နယ္က တာဝန္ရွိသူဟုဆုိေသာ အဖြဲ႔မ်ား ဆင္းခ်လာသည္၊ ထုိေနာက္ ရြာလူႀကီး ဦးမင္းေက်ာ္ ႏွင့္ေဆြေႏြးၾကသည္၊ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ညႊန္ၾကားသြားသည္လုိ႔ ဆုိၾကေသာ္လည္း၊ ရန္ပုံေငြတစ္ခ်ုိဳ႕ စာရင္းပါသြားရေလသည္၊ အလွဴခံတဲ တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။

ေနာက္တစ္ခု ရြာထဲမွာျဖစ္လာသည္က ရြာလယ္က ဦးေမာင္လွသည္ ေဗဒင္ ဝိဇၨာခမ္းမ ဖြင့္လွစ္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ သူအိမ္သုိ႔ ေအာက္ျပည္က ေဗဒင္ဝိဇၨာ တတ္ကၽြမ္းသူ ဆရာဒုိးဆုိသူ ေရာက္လာ၍ ျဖစ္သည္၊ ဦးေမာင္လွ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပုံႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံ အႀကီးႀကီး ေထာင္ထားသည္၊ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဘုိးမင္းေခါင္ ဘုိးဘုိးေအာင္ တျခား ဝိဇၨာပုံေတြနဲ႔ ျပည့္၍ေနသည္၊ ဆရာဒုိး၏ အစီအမံပါပဲ၊ ျပစားသည္လုိ႔ပဲဆုိဆုိ လုပ္စားသည္လုိ႔ပဲဆုိဆို ဝင္ေရာက္ေမးသူမ်ား ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္၊ ေစ်းကလည္း ႏွစ္ေထာင္မွ ငါးေထာင္ထိပဲယူသည္၊ တစ္မိသားစုလုံးေမးလုိက္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ ဝင္သြားသည္၊ မွန္သည္ရွိ မမွန္သည္ရွိ လူဝင္လုိ႔ေနသည္၊ ဒါကုိ ဦးမင္းေက်ာ္ႏွင့္ ကုိသက္ပုိင္တုိ႔က လုံးဝမေက်နပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လုိမွ လုပ္မရ၊ ဧည့္စာရင္းကလည္း ပုံမွန္တုိင္ေန၍ နည္းေဟာင္းေတြသုံးလုိ႔မရေတာ့၊ ဒီၾကားထဲ ဘယ္ကသတင္းရလဲမသိ မႏၱေလးက သတင္းေထာက္ေတြ အျဖဴေလးသတင္းကုိ လာယူၾကသည္၊ ကေလးအေဖ ဆရာေလးမ်က္ခုံးက ဓါတ္ပုံလုံးဝရုိက္ခြင့္ မျပဳသျဖင့္ ဦးေမာင္လွအိမ္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပုံကုိ ရုိက္ယူသြားၾကသည္၊ ဘယ္လုိသတင္းေတြ ေရးၾကဦးမလဲ မသိပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ မနက္မွာ အျဖဴေလးက အေဒၚေတြကုိ သူအိမ္ျပန္ခ်င္သည္လ႔ုိ ေျပာသည္၊ အေဒၚနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြက ညမွ ျပန္ပါသားရယ္ လူေတြကေရာက္လုိ႔ေနၿပီ ဆုိၿပီးကေလးကုိ ေခ်ာ့ထားလုိက္သည္၊ ကေလးအေဖ ဆရာေလးမ်က္ခုံးလာေတာ့လည္း အေဒၚမ်ားက ဘာမွ မေျပာလုိက္ေပ၊ ေန႔လယ္ပုိင္းတြင္ အျဖဴေလးက အေဖကုိေခၚေပးဖုိ႔ ပူဆာျပန္သည္၊ ေခၚေပးမယ္ဆုိၿပီး အခ်ိန္ဆြဲထားၾကျပန္သည္၊ မၾကာမွီမွာ အျဖဴေလး ရုတ္တရက္လဲက်သြားသည္၊ အသက္ရႈၾကပ္ေနၿပီး စကားေမးမရေတာ့ပါ၊ အနီေရာင္ အဖုအပိန္းေတြလည္း ထြက္လာသည္၊ ထုိအခါမွာ ကေလးအေဖႏွင့္အေမကုိ ေျပးေခၚၾကသည္၊ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ေရာက္လာၾကၿပီး မႏၱေလးေဆးရုံပုိ႔ဖုိ စီစဥ္ၾကသည္၊ ေဒါသျဖစ္ေနေသာ ဆရာေလးမ်က္ခုံးက ဘယ္အမ်ဳိးအေဆြမွ မလုိက္လာရန္ ေျပာၾကားလုိက္သည္၊ မႏၱေလးေဆးရုံႀကီးတြင္ တက္ေရာက္ကုသေသာ္လည္း အျဖဴေလး မသက္သာခဲ့ပါ၊ ဆရာဝန္မ်ား ေရာဂါရွာမရပဲ ျဖစ္လုိ႔ေနသည္၊ ရြာက ဆရာေတာ္ဘုရား လူနာၾကည့္ရန္ ေဆးရုံကုိၾကြသြားသည္၊ ေဒၚေပါက္ေပါက္က ေဒါက္တာေဇာ္မ်ဳိးပြားကုိ အကူအညီေတာင္းရာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔ကုိ အေၾကာင္းၾကားေပးခဲ့သည္၊ သုံးရက္ေလာက္ေနမွာ ေဒါက္တာလူမ်ဳိးသန္႔ ေရာက္ရွိလာသည္၊ ေနာက္ေန႔ မနက္မွာပင္ အျဖဴေလး ဆုံးသြားၿပီဆုိေသာ သတင္း ရြာကုိေရာက္ရွိလုိ႔လာသည္။

နတ္သြားလမ္းရြာ တစ္ရြာလုံး ထုိေန႔က မငုိတဲ့သူမရွိပါ၊ ေအာ္ဟစ္ငုိေႂကြးသူမ်ားလည္း ရွိသည္ဆုိ၏၊ အျဖဴေလးသည္ ရွစ္လေက်ာ္ေလာက္ နတ္သြားလမ္းရြာကုိ စည္ကား စီးပြားျဖစ္ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား၊ ေရာဂါအေျခအေနအရ အျဖဴေလးကုိ မႏၱေလးမွာပင္ အျမန္သျဂႋဳလ္လုိက္ရသည္ ဆုိသည္၊ ေဆြမ်ဳိးရင္းမ်ားသာမက ဘယ္သူမွ အျဖဴေလး၏ ေနာက္ဆုံး ခရီးကုိ လုိက္မပုိ႔လုိက္ရေပ၊ ရက္လည္ေသာေန႔တြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ အျဖဴေလး၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ တကယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ခ်မ္းသာမႈအေၾကာင္းကုိ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟ ေတြနဲ႔ ယွဥ္ကာ ေဟာၾကားခဲ့သည္၊ တစ္ရြာလုံး ဝမ္းနည္း မ်က္ရည္ဝဲေနၾကေသာ္လည္း၊ အျဖဴေလးအေဖ ဆရာေလးမ်က္ခုံးႏွင့္ အျဖဴေလးအေမ မႀကီးမွဲ႔တုိ႔ကေတာ့ တရားရသြားၾကသည့္အလား ေတြေဝေနသည္ကလြဲလုိ႔ မငုိၾကပါ၊ အငုိဆုံးကေတာ့ အျဖဴေလး၏ အေဒၚေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။

××××××××××××××××××××

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ နတ္သြားလမ္းရြာကေလး၏ အိမ္အခ်ဳိ႕သည္ သြပ္မုိးမ်ားျဖစ္သြားခဲ့သည္၊ စကုိင္းစေလာင္းဖုံးေတြ တုိးပြားလာသည္၊ ေထာ္လာဂ်ီႏွင့္ ဆုိင္ကယ္မ်ား ပုိမ်ားလာသည္၊ အဖြား ေဒၚေပါက္ေပါက္တုိ႔လည္း ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီး ဝယ္ျဖစ္သြားသည္၊ ေနာက္ၿပီး  ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားစခန္းတြင္လည္း လူပုိမ်ားလာခဲ့သည္။

ရွမ္းျပည္နယ္ မုိင္းေသာက္ ေတာရ စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ကုိရင္အသစ္ကေလး တစ္ပါး ေက်ာက္ဆည္ဘက္က ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး လာပုိ႔သြားသည္ဆုိ၏၊ ကုိရင္ေလးသည္ ႏႈတ္အရမ္းနည္းသည္၊ စကားကုိ လုိသည္ထက္ပုိမေျပာလုိ႔ သိရသည္၊ ကုိရင္ေလး၏ ထူးျခားေသာ အသားအရည္ေၾကာင့္ တျခား ကုိရင္ႏွင့္ ဦးဇင္းေတြက ကုိရင္ျဖဴလုိ႔ ေခၚၾကသည္ ဆုိသည္။

ၿပီးပါၿပီ။

Thursday, October 4, 2012

ယုံလား မယုံဘူးလား အေမရိကန္မ်ား ႏွင့္ Mystery Spots



ဆာရစ္ခ်ပ္ဘရန္ဆန္ ကေျပာသည္၊ အေမရိကန္ေတြဟာ ရယ္စရာေကာင္းသည္တဲ့၊ ဒါကုိ ေရာဘတ္ဆန္ ကျပန္ေျပာပါသည္ အေမရိကန္ေတြက fun ကုိသိပ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ funny ျဖစ္ေနတာလုိ႔ ဆုိပါသည္။
က်ေနာ္ အထင္ကေတာ့ လူသဘာဝအတုိင္း funnyျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္နဲ႔ funnyမျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္တုိ႔ ရွိပါလိမ့္မည္၊ အေမရိကန္ေတြ funny ျဖစ္မျဖစ္ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူတုိ႔ေမးေသာ ေမးခြန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါသည္။ 


က်ေနာ္တြင္ အလြန္ခင္မင္ေသာ အေမရိကန္မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦးရွိပါသည္၊ တစ္ေယာက္က Bill ေဘးလ္လုိ႔ေခၚတဲ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္ပါ၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ Jan ယန္လုိ႔ေခၚတဲ့ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ေလတပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ အရပ္ဘက္ဝန္ထမ္းတစ္ဦးပါ၊ ဒီလူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္၍၎၊ က်ေနာ္ေရာက္သြားေသာ ေနရာတစ္ခုနဲ႔၎ က်ေနာ္အတြက္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခုကုိ ရရွိခဲ့ပါသည္။

အေမရိကန္ေတြက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ႀကိဳက္သည္ ဆုိရာ၌ တစ္ခ်ဳိ႕က ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕က သည္းထိတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕က လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ေသာ အရာမ်ားကုိ နွစ္သက္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ ဒီအတြက္ လူတုိ႔၏ အႀကိဳက္ကုိ လုိက္ေသာ ေစ်းကြက္မ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္၊ ရုပ္ရွင္ တီဗီႏွင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ်ားတြင္ ထုိအစီအစဥ္မ်ား ေရပန္းစားလာခဲ့သည္။ 


…………………………………………………………………

ေလတပ္ဝန္ထမ္း မိတ္ေဆြ ယန္က သ႔ူ ေန႔အားရက္တြင္ က်ေနာ္ကုိ အလြန္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ေသာ ေနရာတစ္ခုကုိ ေခၚသြားမည္ဟု ဆုိလာသည္၊ မင္း သင္ခဲ့ဘူးတဲ့ ရူပေဗဒ၊ ဘူမိေဗဒႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ သီအုိရီေတြဟာ မွားေနေၾကာင္း မင္းသိလာရလိမ့္မယ္၊ သိပၸံပညာဟာ အရာအားလုံးထိ မျပည့္စုံေသးဘူး ဆုိတာကုိ မင္းသိရလိမ့္မယ္ဟု ဆုိသည္၊ က်ေနာ္လည္း သိပ္စိတ္ဝင္စားပါတယ္ အဲဒီေနရာကုိ ေရာက္ဖူးခ်င္ပါသည္လုိ႔ ဆုိလုိက္သည္၊ သူ က်ေနာ္ကုိ လုိက္ပုိ႔မည့္ ေနရာကေတာ့ ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ Santa Cruz မွာရွိတဲ့၊ Mystery Spot လုိ႔ေခၚတဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္ေသာ ေနရာ ျဖစ္ပါသည္၊ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အတြက္ သူလုိက္ပုိ႔မည့္ ေနရာကုိ က်ေနာ္သည္ ႀကိဳတင္ေလ့လာမႈမ်ား မျပဳလုပ္ခဲ့ပါ၊ သူ႔ေနာက္လုိက္မွာပဲေလ ဆုိၿပီး ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေနခဲ့ပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔ကားေလးနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့သည္၊ San Francisco ကေန သိပ္မသြားရပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔သည္ San Jose ဘက္ကုိ မသြားပဲ Santa Cruz ဘက္ ဆင္းလာခဲ့သည္၊ လမ္းတြင္ ယန္က က်ေနာ္အား ေမးလာသည္ ‘မင္း ကမာၻ႔ဆြဲအား gravity အေၾကာင္းကုိ သိတယ္ မဟုတ္လား’၊ က်ေနာ္ကလည္း “သိပါတယ္ ေက်ာင္းေနတုန္းကလည္း သင္ရပါတယ္”လုိ႕ ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ခု တုိ႔သြားမဲ့ေနရာက ကမာ႔ၻဆြဲအား မမွန္တဲ့ေနရာ၊ အဲဒီေနရာမွာ ကမာၻ႔ဆြဲအားဟာ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္ကြ၊ ဗုိးတက္အ္ Vortex စြမ္းအားေတြ သက္ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေပါ့၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ဘုရားသခင္က အထူးဖန္ဆင္းထားတဲ့ေနရာ၊ ေဒသခံေတြကေတာ့ နတ္ဘုရားရဲ႕ ကိ်န္စာသင့္ေနတဲ့ေနရာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၿဂိဳလ္သားေတြ ေရာက္ခဲ့တဲ့ေနရာ ဒီလုိေျပာဆုိၾကတယ္’၊ က်ေနာ္က နားမလည္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္သည္၊ ‘တကယ္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈေတြ ရွိတဲ့ေနရာပါ ေရာက္ရင္ မင္းသိသြားမွာပါ’ လုိ႔ဆုိသည္။

Scotts Valley အလြန္ ေတာင္ေတြ ရက္ဝုဒ္ Redwoods ေတာႀကီးေတြ ျဖတ္ၿပီးမွာေတာ့၊ ရက္ဝုဒ္ ေတာအုပ္ထဲက ေတာင္ေျခတစ္ေနရာတြင္ Mystery Spot ကုိလွမ္းျမင္ရသည္၊ ကားကုိ ကားရပ္ကြင္း တြင္ ရပ္ထားခဲ့ၿပီး၊ ဧည့္သည္ေတြ စာရင္းေပးရမည့္ေနရာကုိ ထြက္ခဲ့ၾကသည္၊ အလြန္လွပေသာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္၊ ယန္က ႀကိဳတင္လက္မွတ္ကုိ အြန္လုိင္းက ဝယ္ထားခဲ့သည္၊ မိနစ္၂၀ေလာက္ လုိက္ျပမဲ့သူ guide ကုိေစာင့္ရင္း၊ ျပခန္းေတြ၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္း အေရာင္းဆုိင္ေတြ လုိက္ၾကည့္ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္ ၁၅ေယာက္ ျပည့္မည္မထင္ပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႕တြင္ အေယာက္၂၀ အုပ္စုတစ္စု ဝင္သြားသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။

ဧည့္ႀကိဳေဆာင္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႔ စုစုေပါင္း ၁၂ ေယာက္ကုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လုိက္ျပမဲ့သူ guideက ဒီေနရာအေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး သူလုိက္ပုိ႔မဲ့ အစီအစဥ္ေလးကုိေျပာျပပါသည္၊ ၁၉၃၀ ေလာက္ထဲက ဒီေနရာေလး၏ သမုိင္းစခဲ့သည္ဆုိ၏၊ လွည့္ပတ္ၾကည္ရႈခ်ိန္ အနည္းဆုံး ၄၅ မိနစ္ၾကာမည္တဲ့၊ သူ႔နာမည္က မုိက္ကယ္ျဖစ္သည္ အသက္၂၅ႏွစ္ေလာက္ရွိမည္၊ ရီစရာေတြကုိ ေျပာေနေသာ္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕ရီစရာမေကာင္းပါ၊ အဖြဲ႔တြင္ ပါလာေသာ ကေလးသုံးေယာက္ကေတာ့ ဘာေျပာေျပာ လုိက္ရီေနၾကပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ေတာင္ႏွစ္လုံးၾကားက လွ်ဳိလုိ႔ေခၚႏုိင္သည့္ ေနရာက သစ္သားအိမ္ကေလးတစ္လုံးဆီသုိ႔ သြားၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထုိအိမ္ကေလးရွိရာ ေပ ၁၅၀ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ Mystery Spot ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္၊ အိမ္ေလးသို႔ သြားရာလမ္းကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေဖါက္ထားပါ၊ ဇီဇက္ အေကြ႔အေကာက္ ေတြလုပ္ထားပါသည္၊ ေဘးမွာ ရက္ဝုဒ္ Redwoods ႏွင့္ ယူကလစ္ Eucalyptus ပင္ေတြၾကားမွာျဖစ္သည္၊ ပထမဦးစြာ မုိက္ကယ္က လယ္ဗယ္မီတာေလးနဲ႔ ေရခ်ိန္ညီေၾကာင္းျပသည္၊ ဒါေပမဲ့ လယ္ဗယ္မီတာတင္ထားသည္ သစ္သားျပားကေလးက ေစာင္းေနသည္၊ ဒီေနရာတြင္ သိလုိက္ရသည္မွာ ေစာင္းေနသည့္အရာမ်ားသည္ အတည့္ျဖစ္သည္ ဆုိျခင္းကုိပင္၊ အျမင္အရ ေစာင္းေနသည္၊ လယ္ဗယ္မီတာေလးနဲ႔ ခ်ိန္လုိက္လွ်င္ အတည့္ျဖစ္ေနသည္ကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ သစ္သားအိမ္ကေလးဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္၊ သစ္သားအိမ္ကေလးကုိ ေစာင္းၿပီး ေဆာက္ထားသည္၊ မုိက္ကယ္က တကယ္ေတာ့ ဒါဟာတည့္တည့္ ေဆာက္ထားတာပါလုိ႔ ေျပာသည္၊ အိမ္ထဲကုိ ဝင္သြားေသာ အခါ မုိက္ကယ္က ကမာၻဆြဲအားအေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပသည္၊ နယူတန္ကုိပင္ ဟာသေျပာလုိက္ေသးသည္၊ သာမာန္အိမ္ေတြမွာဆုိရင္ အိမ္ဘားတန္းကုိ တြယ္ခုိစီးလုိက္လွ်င္ ခႏၶာကုိယ္သည္ ေအာက္သုိ႔ တည့္တည့္ျဖစ္ေနမည္ျဖစ္သည္၊ ဒီမွာေတာ့ အိမ္ဘားတန္းကုိ တြယ္ခုိစီးလုိက္လွ်င္ ခႏၶာကုိယ္သည္ တဘက္သုိ႔ေစာင္းေနသည္၊ လာေရာက္သူအားလုံးနီးပါး တြယ္ခုိစီးၾကသည္၊ ဒီေနာက္မွာေတာ့ အေစာင္းေတြသည္အတည့္ အတည့္ေတြသည္ အေစာင္းျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အိမ္နံရံမ်ားေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္လုိ႔ ရေၾကာင္းျပသည္၊ အဲဒီလုိ ေစာင္းေစာင္းရပ္ေနၾကတာကုိ ဓါတ္ပုံရုိက္ၾကသည္၊ ပုံမွန္အားျဖင့္ လူသည္ တည့္တည့္မတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားေသာ္လည္း ဒီမွာ ေစာင္းေစာင္းမတ္မတ္ လမ္းေလွ်ာက္သြားေနသလုိျဖစ္သည္။

တစ္ေနရာေရာက္ေသာအခါ ခ်ိန္သီးႀကီး တစ္ခုကုိေတြ႔ရသည္၊ ပုံမွန္အားျဖင့္ ခ်ိန္သီးတုိ႔သည္ လႊဲလုိက္လွ်င္ အလယ္ကေန ဟုိဘက္ဒီဘက္ တူညီစြာလြဲေလ့ရွိသည္၊ မုိက္ကယ္က ဒီခ်ိန္သီးႀကီးကုိၾကည့္ဆုိၿပီး လႊဲလုိက္သည္၊ ခ်ိန္သီးႀကီးသည္ တစ္ဘက္ထဲသုိ႔ တစ္ဘတ္သတ္ လႊဲေနေတာ့သည္၊ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ‘အုိး’ ကနဲ႔ ျဖစ္သြားၾကသည္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာကုိ ေခၚသြားျပန္သည္၊ မုိက္ကယ္က ဒီပ်ဥ္ျပားက ေစာင္းေနတယ္ ဒါေပမဲ့သူက လယ္ဗယ္ညီေနတယ္ ဆုိၿပီး လယ္ဗယ္မီတာေလးနဲ႔ ခ်ိန္ျပသည္၊ တစ္ေယာက္နွစ္ေယာက္က အေပၚကုိတက္ရတာနဲ႔ ေအာက္ကုိဆင္းရတာ ဘာကြာသလဲ လာစမ္းၾကည့္ၾကပါ ဆုိသည္၊ ေလးငါးေယာက္ေလာက္ စမ္းၾကည့္ၾကသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ဘာမွာ မကြာဘူးေျပာသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ေအာက္ဆင္းရတာ အားစုိက္ရတယ္လုိ႔ ေျပာသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွ မကြာဘူးလုိ႔ထင္မိသည္၊ တကယ္ဆုိ အေပၚတက္ရမွ အားစုိက္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီလုိနဲ႔ အိမ္ေနာက္ေပါက္ကုိ ေရာက္လာၾကသည္၊ မုိက္ကယ္က ေမးသည္ 'ေရက ဘယ္လုိစီးဆင္းပါသလဲ' ကေလးေတြက ျမင့္ရာက နိမ္႔ရာကုိ စီးပါသည္လုိ႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ေျဖၾကသည္၊
ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ထပ္ေမးေတာ့ ကမာ႔ၻဆြဲအားေၾကာင့္လုိ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျဖၾကပါသည္၊
မုိက္ကယ္က ဒါဆုိ မင္းတုိ႔ကုိ တစ္ခုျပစရာရွိတယ္ ဆုိၿပီး သစ္သားျပားကေလးကုိ ထုတ္လုိက္သည္၊ သစ္သားျပားကေလး၏ အလယ္တြင္ အူလမ္းေၾကာင္းကေလးပါသည္၊ ျပတင္းေပါက္တစ္ခုတြင္ သစ္သားျပားကေလးကုိ ေထာင္လုိက္သည္၊ အားလုံးသည္ စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္၊
မုိက္ကယ္သည္ သူ႔အိတ္ထဲက ေဘ့စ္ေဘာ ေဘာလုံးေလးကုိ ထုတ္လုိက္သည္၊ ၿပီးေနာက္ ေဘာလုံးေလးကုိ သစ္သားျပားအေပၚကေန ေအာက္ကုိလိမ့္ခ်လုိက္သည္၊ ေဘာလုံးေလးသည္ သစ္သားျပား အေပၚကေနေအာက္ကုိ ဆင္းသြားၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေသာ ရပ္ကာ ေနာက္ကုိအရွိန္နဲ႔ ျပန္လွည့္လာသည္၊ ေနာက္သစ္သားျပားေပၚက က်သြားသည္၊ လူေတြအားလုံး ‘အုိး’ ကန႔ဲ ျဖစ္သြားျပန္သည္၊ ဒီမွာၾကည့္ဆုိၿပီး မုိက္ကယ္က ေဘာလုံးေလးကုိေကာက္ၿပီး သစ္သားျပားေအာက္ပုိင္းသုိ႔ ခ်လုိက္ရာ ေဘာလုံးေလးသည္ သစ္သားျပားအေပၚသုိ႔ လိမ့္ၿပီးတက္လာသည္၊ ေနာက္တစ္ခါ မုိက္ကယ္က က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ လိမ့္လုိရတာပါသလားေမးရာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔မိတ္ကပ္ဘူးေလးကုိ ထုတ္ေပးသည္၊ မုိက္ကယ္က မိတ္ကပ္ဘူးေလးကုိ သစ္သားျပားေအာက္ပုိင္းသုိ႔ ခ်လုိက္ရာ သစ္သားျပားအေပၚသုိ႔ လိမ့္ၿပီးတက္လာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္၊ အားလုံး ‘အုိး’ ကနဲ႔ ျဖစ္သြားျပန္သည္။

ၿပီးေနာက္ မုိက္ကယ္က ဘယ္သူ႔မွာ ေရဘူးပါသလဲေမးရာ၊ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ေရဘူးကုိ ထုတ္ေပးလုိက္သည္၊ မုိက္ကယ္က ငါေရေတြကုိ သြန္မွာေနာ္လုိ႔ေျပာေတာ့ ကေလးက ေခါင္းၿငိမ့္သည္၊ မုိက္ကယ္သည္ ေရဘူးထဲကေရေတြကုိ သစ္သားျပားေအာက္ပုိင္း အူလမ္းေၾကာင္းေလးထဲသုိ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း သြန္ခ်လုိက္သည္၊ ေရတုိ႔သည္ အူလမ္းေၾကာင္းေလးအတုိင္း သစ္သားျပားေအာက္ပုိင္း ကေန အေပၚသုိ႔ စီးလာသည္ ၿပီးေနာက္ ေအာက္သုိ႔စီးက်ကုန္သည္၊ အားလုံး ‘အုိး’ ကနဲ ျဖစ္သြားျပန္သည္၊ ကေလးေတြက လက္ခုပ္တီးၾကသည္၊ မုိက္ကယ္က ၾကည့္ ေရက ဒီလုိစီးတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္သည္၊ ဒီေနရာတြင္ သိလုိက္ရသည္မွာ အေပၚသည္ ေအာက္ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေအာက္သည္ အေပၚျဖစ္ေနပါသည္။

ဒီေနာက္ မုိက္ကယ္သည္ အိမ္ေနာက္ေပါက္နဲ႔ သိပ္မကြာသည့္ ေနရာေလးကုိ ေခၚသြားသည္၊ ဆင္ေျခေလွ်ာ တစ္ခုျဖစ္သည့္ ပ်ဥ္ျပားႀကီးတစ္ခ်ပ္ကုိ ေစာင္းၿပီးေထာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ မုိက္ကယ္က ဒီပ်ဥ္ျပားက ေစာင္းေနတယ္ ဒါေပမဲ့ ပ်ဥ္ျပားရဲ႕ ေအာက္ပုိင္းက ျမင့္တယ္၊ အထက္ပုိင္းကနိမ့္ေနတာ ဆုိၿပီး လယ္ဗယ္မီတာေလးနဲ႔ ခ်ိန္ျပသည္၊  ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ထဲက အရပ္ပုသူတစ္ေယာက္နဲ႔ အရပ္ျမင့္သူတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚထုတ္ၿပီး တဘက္စီမွာ ရပ္ခုိင္းသည္၊ ၿပီးေတာ့ဘက္ေျပာင္းၿပီး အရပ္ကုိ နွိဳင္းယွဥ္ၾကသည္၊ အရပ္ပုသူသည္ အနိမ့္ကုိဆင္းသြားေသာအခါ အရပ္ျမင့္သြားၿပီး၊ အရပ္ျမင့္သူသည္ အျမင့္ကုိတက္သြားေသာအခါ အရပ္နိမ့္သြားေၾကာင္းျပလုိက္သည္၊ ဒီေနရာတြင္ သိလုိက္ရသည္မွာ အရြယ္တူေနပါေစ အျမင့္မွာရပ္ေနေသာသူသည္ အရပ္နိမ့္ၿပီး၊ အနိမ့္မွာ ရပ္ေနသာသူသည္ အရပ္ျမင့္ေၾကာင္းသိလုိက္ရသည္။

မုိက္ကယ္က ဓါတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ငါးမိနစ္ေပးကာ အစီအစဥ္ကုိ အဆုံးသတ္လုိက္သည္၊ တစ္ေယာက္စီကုိ ကားေၾကာ္ျငာစတစ္ကာ bumper sticker တစ္ခုစီလက္ေဆာင္ေပးပါသည္၊ အေမရိကန္ ထုံးစံအတုိင္း လုိက္ျပသူ guideကုိ တစ္ပ္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ေပးရပါသည္၊ ငါးေဒၚလာေပးလုိက္ရတာ တန္သည္ဟု ထင္မိပါသည္၊  မျပန္ခင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာင္ေပၚတက္၍ ရႈခင္းေတြ ၾကည့္ခဲ့ၾကပါေသးသည္၊ လမ္းတြင္ ယန္က ဘယ္လုိလဲ မင္းစိတ္ဝင္စားလားလုိ႔ ေမးသည္၊ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အတြက္ အထူးအဆန္းေတြပါပဲ ဒီေနရာမွာ ကမာ႔ၻဆြဲအား ျဖစ္ပ်က္ေနတာ စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္သည္၊ ယန္က ဒါကုိ လူေတြက optical illusion လွည့္စားထားတာလုိ႔ ေျပာတယ္၊ မ်က္လွည့္လုိေပါ့၊ gravity ကုိနားလည္တဲ့သူေတြက အင္ဂ်င္နီယာ ပညာရပ္ေတြေပါင္းၿပီး လွည့္စားခဲ့တာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ အထူးအဆန္းကေတာ့ သံလုိက္အား သက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ သံလုိက္အိမ္ေျမွာင္ေတြ မီတာေတြ အလုပ္မလုပ္ဘူးေပါ့၊ ယန္ေျပာျပေတာ့ က်ေနာ္ အ့ံၾသသြားမိသည္၊ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ကေလးတစ္ခ်က္နဲ႔ အထူးအဆန္းႀကီးျဖစ္ေအာင္ လူေတြဖန္တီးတတ္ၾကပါလားလုိ႔ စဥ္းစားမိလုိက္သည္။

…………………………………………………………………

ေနာက္ေန႔တြင္ က်ေနာ္ ယန္ႏွင့္ ေဘးလ္တုိ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္ အတူတူထုိင္ ျဖစ္ၾကသည္၊ က်ေနာ္က ယန္ကုိ မေန႔က ထူးဆန္းတဲ့ေနရာ Mystery Spot လုိက္ပုိ႔တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလုိက္သည္၊ ေဘးလ္က ‘ဘာထူးဆန္းတဲ့ေနရာလည္း အဲဒါ လူလိမ္ေတြ ညာေနတဲ့ေနရာ၊ မင္း သူကုိ ေခၚမသြားသင့္ဘူး’၊

ယန္ကလည္း ‘ဘာမုိ႔လဲ၊ အဲဒီေနရာက ပညာရပ္နဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ေနရာကြ အားလုံးမွ ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ပဲကုန္တာ’

ေဘးလ္က ‘အဲဒါေပါ့ မင္းတုိ႔က တစ္ေယာက္ကုိ ငါးေဒၚလာ ဆယ္ေဒၚလာနဲ႔ ဒီလုိပဲ လုပ္စားတဲ့သူေတြ ႀကီးပြားသြားတာ၊ ဘုရားသခင္ကလုိလုိ ၿဂိဳလ္သားကလုိလုိ သတင္းလႊင့္ေသးတယ္’၊
ယန္ ကလည္းမခံ ‘ဒါက ဟုိး အတိတ္ကပါကြာ၊ ခုသူတုိ႔က ဒီလုိမေျပာေတာ့ပါဘူး’၊
ေဘးလ္ကလည္း ‘ေအးေပါ့ကြာ မင္းတုိ႔လုိလူေတြရွိလုိ႔ လုပ္စားတဲ့သူေတြရွိတာ’၊
‘မင္းငါ့ကုိ ဒီလုိမေျပာနဲ႔’ ယန္္ကျပန္ေျပာသည္၊

က်ေနာ္က အေျခအေနႀကီးထြားလာမည္ စုိး၍၊ ၾကားက မင္းတုိ႔ ရန္မျဖစ္ၾကပါနဲ႔လုိ႔ ဝင္ေတာင္းပန္လုိက္သည္၊

ေဘးလ္ေရာ ယန္ေရာ ‘ငါတုိ႔ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘူး အျငင္းပြားေနၾကတာပါ’၊ ‘ငါတုိ႔ရဲ႕ သေဘာထား ကြဲလြဲမႈအတြက္ အျငင္းပြားေနၾကတာပါ၊ ငါတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွာ ရန္မျဖစ္ဘူး’ စသျဖင့္ က်ေနာ္ကုိ ျပန္ေျပာၾကသည္၊

ယန္က ‘ငါတုိ႔က အျငင္းပြားေနၾကကြ၊ ဒါမွ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နားလည္မွာ၊ သူဘယ္လုိျမင္လည္း ကုိယ္ဘယ္လုိျမင္သလဲေပါ့၊ မင္းၾကည့္ေလ ေဘးလ္ေျပာတာလည္း မမွားဘူး ကယ္လီဖုိးနီးယားက စလုိက္တဲ့ ဒီ Mystery Spot ဟာ၊ အေမရိကန္တျပည္လုံးမွာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ မလွ်ဳိ႕ဝွက္ထားတဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္မႈေပါ့’၊

ေဘးလ္က ‘အဲဒါကုိ လုပ္စားတာလုိ႔ေခၚတာ’၊
ယန္က တစ္ဖန္ ‘လုပ္စားတယ္လုိ႔ပဲဆုိဆုိ ညာတာပဲဆုိဆုိ ငါတုိ႔အေမရိကန္ေတြ ႏွစ္သက္ၾကတယ္ fun ေပါ့’၊
ေဘးလ္ကလည္း ‘ဒါေၾကာင့္လည္း လိမ္မွန္းသိလွ်က္နဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕က အလိမ္ခံဖုိ႔သြားၾကတယ္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေဒးဗစ္ေကာဖါဖီးလ္လည္း ခ်မ္းသာသြားတယ္၊ လူေတြရဲ႕ အႀကိဳက္ကုိ သိရင္ လုပ္စားရလြယ္ပါတယ္’၊ ေဘးလ္ကဆက္၍ ‘နည္းပညာေတြ တုိးတက္လာေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ လွ်ဳိ႕ဝွက္ဆန္းၾကယ္တယ္ ဆုိတာေတြ ယုံရခက္ မယုံရခက္ေပါ့’
‘ေအးေလ နည္းပညာနဲ႔ လူေတြကုိ ဘယ္လုိလွည့္စားတယ္ဆုိတာ မင္းသြားၾကည့္သင့္တာေပါ ့’၊ ဆုိေတာ့သည္၊
က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ပြင့္လင္းေသာ သေဘာထားကြဲလြဲမႈကုိ သိလုိက္ရသည္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သြားၾကည့္ၿပီးမွ ဒီ Mystery Spot အေၾကာင္းေလ့လာျဖစ္သည္၊ Mystery Spots မ်ားသည္ ဖန္တီးထားေသာ illusion မ်ား ျဖစ္သည္ကုိ အမ်ားကသိၾကပါသည္၊ ဒီလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားကုိ ေဖၚထုတ္သူမ်ားလည္း ရွိပါသည္၊ ဒါေပမဲ့ လူေတြသြားေရာက္ လည္ပတ္ၾကပါသည္၊ ဘယ္သူကမွ မင္းတုိ႔ညာေနတယ္လုိ႔္ လာရန္ေတြ႔သူမရွိ၊ ႀကိဳက္သူသြား၍ မႀကိဳက္တဲ့သူ မသြားပဲေနႏုိင္သည္၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္ရင္ ကုိယ္သြားမယ္ ကုိယ္မႏွစ္သက္ရင္ ကုိယ္မသြားနဲ႔ေပါ့၊ မႀကိဳက္တဲ့သူမ်ားက သြားေရာက္တဲ့သူမ်ားကုိ ရန္မလုပ္ မဆဲဆုိပါ၊ သြားတဲ့သူမ်ားကလည္း မႀကိဳက္၍ မသြားတဲ့သူမ်ားကုိ ဘာမွမေျပာ၊ ပြင့္လင္းေသာ လူအဖြဲ႔အစည္း၏ အားသာခ်က္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ ကုိယ္မႀကိဳက္၍ သူမ်ားပါ မႀကိဳက္ရဘူးဆုိေသာ ကုိယ္မသြား၍ သူမ်ားပါ မသြားရဘူးဆုိေသာ စိတ္ထားရွိသူမ်ား အေတာ္နည္းပါးပါသည္၊ ေနာက္ဆုံး ယုံလား မယုံးဘူးလား ဆုိတာ အဓိကမက်၊ ထုိသြားေသာအခ်ိန္ေလးမွာ စိတ္ေပ်ာ္ရြင္မႈ ရသြားျခင္းသည္ တန္ဖုိးဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က
‘I didn't even care that "it's a scam," "not real," "optical illusion," etc. Stop trying to ruin it for the people who actually enjoyed it. This was so friggin interesting, mind boggling, scratch your head type fun!’ ဆုိသည္၊                                                        
အမ်ားအားျဖင့္ ဒါကုိ ငါတုိ႔သိပါတယ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကုိလာရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္’ လုိ႔ဆုိၾကသည္၊
‘fun’ ကုိသိပ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ ‘funny’ ျဖစ္သည္ဆုိသည့္  အေမရိကန္ေတြကုိ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။

 …………………………………………………………………

က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး Mystery Spots ေတြဖြင့္ၿပီး ဒီနည္းပညာကုိျပစားရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ စဥ္းစားမိသည္၊ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ေတြးလုိက္မိသည္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီလုိ က်ေနာ္ျပစားလွ်င္ ေတာ္ၾကာ လူလိမ္လူညာ ေတြပါလုိ႔ မီဒီယာေတြကေရး၊ လုပ္စားတဲ့ သူေတြပါဆုိၿပီး လူစုလူအုပ္ႀကီးက ဆႏၵေတြျပ၊ ဆန္႔က်င္ေရးအဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔၊ ဆန္႔က်င့္ေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္၊ ေနာက္ဆုံး လူလိမ္လူညာ ေတြပါလုိ႔ ဆုိၿပီး လူစုလူအုပ္ႀကီးေရာက္လာ ဝင္ဖ်က္ဆီး၊ ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္ရဲ႕Mystery Spots ေတြ ေပ်ာက္သြားရပါလိမ့္မည္၊ ဒါက က်ေနာ္ထင္ျမင္ခ်က္သာျဖစ္ပါသည္။

လူတစ္ခ်ဳိ႕သည္ ထုိသုိ႔ လုပ္ရသည္ကုိ အဟုတ္ႀကီးထင္ေနတတ္ပါသည္၊ သူတုိ႔ အဟုတ္ႀကီးထင္သည့္ အရာမ်ားသည္ ဘာမွမဟုတ္သည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

မၾကာမွီ အခ်ိန္မွာေပါ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕သည္ နားလည္သင့္သည္တုိ႔ကုိ နားလည္သြားခဲ့ၾကလွ်င္ က်ေနာ္ Mystery Spots ေတြ ဖြင့္ၿပီးျပျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

sosegado






                                ေရခ်ိန္


                                    ခ်ိန္သီး

                                အလြန္လွတဲ့ေနရာေလးပါ



 လူထုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ပထမ ရည္မွန္းခ်က္ အျမန္ေအာင္ျမင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္မိပါသည္။


ဓါတ္ပုံ ZSO


Monday, September 10, 2012

မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္ အပုိင္း (၂)



ျမစန္းၾကည္သည္ သူ႔ကုိက်ေနာ္ အရမ္းခ်စ္သည္ ဆုိတာကုိ သိပါလိမ့္မည္၊ ျမစန္းၾကည္ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္သည္ ဆုိသည္ကုိ က်ေနာ္လည္း ယုံၾကည္ပါသည္၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္မႈသည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ နီးစပ္ႏုိင္မႈကုိ ေဝးကြာေစခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆပါသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ သာမန္အရပ္ထဲကလူေတြလုိ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစရာမလုိပဲ ခ်စ္သည္ ႀကိဳက္သည္ ယူလုိက္သည္ ဆုိတာမ်ဳိးက ပုိ၍ လက္ေတြ႔ဆန္တတ္ပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္ေတြ႔ မဆန္ဘူးလုိ႔ ေျပာလာရင္ တစ္ဝက္မက မွန္ပါလိမ့္မည္၊ အတူေနဖုိ႔အေရး မိဘေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအဝုိင္း ေနေရးထုိင္ေရး ေရွ႕ေရး စသျဖင့္ အားလုံး အဆင္ေျပမွ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကုိ ေစာင့္ရပါသည္၊ ထုိေစာင့္ေနရေသာ အခ်ိန္တြင္ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ကုိယ္ေတြ႔ သိခဲ့ရပါသည္။

ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ျမစန္းၾကည္သည္ က်ေနာ့္ဆီက ေျခရာေဖ်ာက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္၊ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ ထြက္သြားသလုိလုိ နယ္စပ္တစ္ေနရာသုိ႔ ထြက္သြားသလုိလုိ က်ေနာ္ အစရွာလုိ႔ မရခဲ့ပါ၊ မုိးကုတ္တြင္ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ပါ၊ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ က်ေနာ္ကုိ တစိမ္းဆန္ခဲ့ပါၿပီ၊ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူ၏တဘက္သတ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ္ကုိ ပစ္ခြာေျပးသြားသလဲ က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါ၊ ဒီမွာဘက္တြင္ က်ေနာ္က ခပ္ညံ့ညံ့သမား မဟုတ္ပါလား၊ က်ေနာ့္မိဘ အသုိင္းအဝုိင္း၏ ဇြတ္တရြတ္ တဘက္သတ္ ျပဳလုပ္ေနမႈေၾကာင့္ အဓိကျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိသည္၊ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမစန္းၾကည္ကုိ ရွာေနဆဲ သတင္းေတြ ေထာက္လွမ္းေနဆဲပါ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အခ်စ္ဆုံးသည္ က်ေနာ္ထံ ျပန္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ထားပါသည္။

က်ေနာ့္ အေဖႏွင့္အဖြားတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ခ်စ္သူႏွင့္ေကြကြင္းရ၍ က်ေနာ္ ခံျပင္းေဒါသျဖစ္ရပါသည္၊ တကယ္ဆုိ ‘သား ဒီမိန္းကေလးနဲ႔ေတာ့ အဖြားတုိ႔ သေဘာမတူႏုိင္ဘူး၊ တျခား အဖြားတုိ႔ လက္ခံႏုိင္တဲ့ တစ္ေယာက္ကုိ သားရွာၾကည့္ပါ’ ဒီလုိေျပာလာလုိ႔ ရသည္၊ သူတုိ႔က က်ေနာ္ကုိ အေပ်ာ့နည္းနဲ႔ မခ်ဥ္းကပ္ၾက၊ တခါထဲ သူတုိ႔ႀကိဳက္တဲ့သူကုိ လုိက္ရွာေနသည္၊ သူတုိ႔ကလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ျမစန္းၾကည္သည္ အရမ္းခ်စ္ႀကိဳက္ေနသူမ်ားျဖစ္၍ ခြဲလုိ႔ ရမည္မဟုတ္လုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနမည္၊ ျမစန္းၾကည္ႏွင့္ က်ေနာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသည့္ကိစၥကုိ က်ေနာ္ သူတုိ႔ကုိ အသိမခံ၊ အဆက္အသြယ္ရွိေနသည့္ဟန္ ေဆာင္ထားသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ မုိးကုတ္ကုိ တစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားလုိက္ေသးသည္၊ တကယ္ေတာ့ ျမစန္းၾကည္ရဲ႕ သတင္းေလးရမလားလုိ႔ပါ၊ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္မိသားစုနဲ႔က်ေနာ္ 孙武ဆန္ဝူရဲ႕ နည္းေတြကုိ အသုံးခ်ဆက္ဆံေတာ့မည္လုိ႔ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္၊ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ေမးလာရင္ အေျဖကေတာ့ က်ေနာ္သည္ ျမစန္းၾကည္မွ လြဲ၍ ဘယ္သူကုိမွ လက္မထပ္ခ်င္ပါ။

တစ္ေန႔ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္သြားေသာအခါ အိမ္တြင္ အန္တီႀကီး တစ္ဦးေရာက္ေနပါသည္၊ ဒီအန္တီႀကီးကုိ က်ေနာ္သိပါသည္၊ ၂၉ လမ္းက နာမည္ႀကီး မယ္ေဖၚ ဒါမွမဟုတ္ မိန္ရန္ (မိန္းမစပ္ေပးသူ) တစ္ေယာက္ပါ၊ အဖြားက ဒီကုိလာခဲ့ဘာညာနဲ႔ က်ေနာ္ကုိ အန္တီႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ အန္တီႀကီးတြင္ အယ္လ္ဘမ္ေတြႏွင့္ စာရင္းစာအုပ္ေတြပါသည္၊ က်ေနာ္ကုိ တုိက္ရုိက္မျပေသာလည္း အယ္လ္ဘမ္ကုိ ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ျပသည္၊ အထဲက ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ပုံေတြကုိ ျမင္ေနရသည္၊ က်ေနာ္လည္း အလုိက္အထုိက္ပင္ ေနလုိက္သည္၊ ဒါမွ အဖြားတုိ႔ အေဖတုိ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ ႀကိဳသိႀကိဳျမင္၍ က်ေနာ္ဘက္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္လုိ႔ ရမည္ မဟုတ္ပါလား၊ အျပန္တြင္ အန္တီႀကီးက အဖြားကုိ အယ္လ္ဘမ္တစ္အုပ္ ေပးသြားခဲ့သည္၊
ညေန ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အဖြားကုိ ‘အဖြား က်ေနာ္ၾကားဖူးတယ္ မယ္ေဖၚေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ မေကာင္းဘူးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးရုိးက ဆုိရုိးရွိတယ္ မဟုတ္လား’ စကားထည့္လုိက္သည္၊ အဖြားေတြေဝသြားသည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစြဲႀကီးေသာ အဖြားသည္ ဆက္လုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ကုိ က်ေနာ္သိသည္၊ အေဖက ဇြတ္လုပ္လာရင္ေတာင္ အဖြားက ကန္႔ကြက္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

အဲဒီလုိပဲ တစ္ညမွာ အေဖက ညစာစားပြဲရွိတယ္ အုိရီယန္တယ္ကုိ လာခဲ့ပါလုိ႔ ဖုန္းနဲ႔ေျပာလာသည္၊ က်ေနာ္လည္း သြားျဖစ္ခဲ့သည္၊ အုိရီယန္တယ္ စားေသာက္ဆုိင္ရဲ႕အေပၚ အထူးအခန္းတစ္ခုမွာ ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမႏွင့္ ဦးေလးမိသားစု၊ က်ေနာ့္အစ္မဝမ္းကြဲလည္းပါသည္၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ျခားမိသားစု တစ္ခုကုိေတြ႔လုိက္ရသည္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ကေလးနွစ္ေယာက္၊ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ သူတုိ႔၏ အေဖႏွင့္အေမတုိ႔ျဖစ္သည္၊ ေရွးဦးစြာအစ္မဝမ္းကြဲက အားလုံးႏွင့္က်ေနာ္ကုိ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ ေကာင္မေလးနာမည္က ပြင့္ဖူးဝါတဲ့ က်ေနာ္၏အထင္ တရုတ္ကုိျမန္မာမႈျပဳထားေသာ နာမည္ျဖစ္မည္ တရုတ္လုိဖီးႏွစ္ငွက္ကေလးလုိ႔凤凰 အဓိပၸါယ္ရသည္၊ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရသည္မွာ မႏၱေလးကမဟုတ္ေသာ ဒါမွမဟုတ္ မႏၱေလးပတ္ဝန္းက်င္ကမဟုတ္ေသာ မိသားစုျဖစ္ေၾကာင္း သိႏုိင္သည္၊ အေျပာအဆုိနဲ႔ အမႈအရာမ်ားသည္ ယူနန္ဆန္သည္၊ ဒီလုိပဲ မိသားစုခ်င္း စကားေတြေျပာေနၾကသည္၊ က်ေနာ္ အလုိက္အထုိက္ပင္ ေနေပးလုိက္သည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ အစ္မဝမ္းကြဲ က်ေနာ့္ရုံးခန္းကုိ လုိက္လာသည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲက ‘မေန႔က ေကာင္မေလးႏွင့္ မိသားစုကုိ ဘယ္လုိျမင္သလဲတဲ့’ ေမးလာသည္၊
က်ေနာ္က “ဘာကုိ ဘယ္လုိျမင္ရမွာလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့ ‘မိသားစုႏွစ္စု ေပါင္းစပ္ရမွာကုိ ေမးတာ’လုိ႔ေျပာသည္၊ က်ေနာ္ကလည္း မသိသလုိ နားေဝးသလုိနဲ႔ သူ႔ကုိ ေမးခြန္းေတြျပန္ျပန္ ေမးေနသည္၊ ၾကာေတာ့ အစ္မဝမ္းကြဲ စိတ္မရွည္ေတာ့ ‘အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ နင္နဲ႔ ယူလုိရမလား နင္ႀကိဳက္သလားလုိ႔ ေမးတာဟဲ့’ ဟုဆုိေတာ့သည္၊ သူတုိ႔ထုံးစံက ယူရမဲ့သူႏွစ္ေယာက္က အေရးမႀကီး ယူမဲ့သူေတြရဲ႕ မိသားစုေတြက ပုိအေရးႀကီး ေနလား က်ေနာ္မသိေတာ့၊ က်ေနာ္က “ေကာင္မေလးက သိပ္မလွေပမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္”၊
‘ေအး ငါလည္း နင္က အဲလုိေကာင္မေလးမ်ဳိးေတြ ႀကိဳက္တယ္ ဆုိတာ သိထားလုိ႔’ ဆုိၿပီး ရယ္ေနသည္၊
က်ေနာ္က “ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး” ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဘာရယ္’ ‘ဘာေၾကာင့္မုိ႕လဲ’ ဆုိၿပီး အံ့ၾသစြာေမးလာသည္၊
က်ေနာ္ကလည္း ဘာရယ္ေၾကာင့္မုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ မႀကိဳက္လုိ႔ မႀကိဳက္တာပါ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔့ က်ေနာ္စကားေတြ ေျပာၾကည့္ပါတယ္ သူက မ်က္မွန္တတ္တယ္”၊
‘ဘာရယ္ မ်က္မွန္တတ္လုိ႔’ အစ္မဝမ္းကြဲကျပန္ေမးသည္၊
“မ်က္မွန္တတ္တာကုိေျပာတာ” က်ေနာ္ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဟဲ့ ဒီမွာ ငါ့ေမာင္ရဲ႕ အျပင္က တရုတ္အမ်ဳိးသမီးေတြ အမ်ားစု ငါ့အထင္ ၇၅%ေက်ာ္ဟာ မ်က္မွန္တတ္ၾကတယ္၊ နင္ဟာကေလ တရုတ္ျဖစ္ေနၿပီးေတာ’့
က်ေနာ္ကလည္း “၂၅%က်န္ေသးတယ္ေလ၊ အဲဒီ၂၅%ဆုိတာ အမ်ားႀကီးပဲ”၊
၂၅% ဆုိတာ အမ်ားႀကီးပဲဆုိတာ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကသည္၊
‘ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြကေျပာတယ္ နင္ဟာ အလြန္ေျပာရဆုိရခက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္၊ ေနာက္ၿပီး နင္တအား ျမန္မာဆန္ေနၿပီ’၊
“ဒီမွာ အစ္မ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးၿပီး ျမန္မာေတြနဲ႔ အတူႀကီးျပင္းလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ျမန္မာဆန္တာ ဘာျဖစ္လဲ၊ က်ေနာ္ဟာ တရုတ္အမ်ဳိးအႏြယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ကုိယ္ကုိကုိယ္ ျမန္မာလုိ႔ပဲခံယူထားတယ္၊ ငါတုိ႔တရုတ္ေတြ ငါတုိ႔တရုတ္ေတြလုိ႔ ေျပာၿပီး အမ်ဳိးျမင္တာေတြ က်ေနာ္ဆီကုိ ဘာအက်ုဳိးသက္ေရာက္မႈမွ မရွိပါဘူး၊ ခုဆုိေခတ္ေတြ ေျပာင္းေနၿပီ အစ္မ၊ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္”၊
‘ဒီမယ္ ငါ့ေမာင္ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ မင္းဘယ္ေလာက္ပဲ ျမန္မာဆန္ေန ဆန္ေန၊ မင္းဟာတရုတ္တစ္ေယာက္ပဲ၊ တရုတ္ဟာတရုတ္၊ ျမန္မာဟာျမန္မာ၊ ကုလားဟာကုလား သူတုိ႔ဒီလုိျမင္ၾကမွာပဲ’၊
“အဲဒါပဲေလ အဲဒီျမင္တဲ့ အျမင္ကုိေျပာတာ၊ ျမင္တတ္ရင္ ျမန္မာျပည္သားပဲ၊ ေနတတ္ရင္ျမန္မာျပည္သားပဲ”၊ “က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အဲလုိျမင္တတ္ ေနတတ္တဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာမယ္လုိ႔”။

“အစ္မမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ အစ္မ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက အစ္မနဲ႔ ေတာင္ၿမိဳ႕က အစ္ကုိတစ္ေယာက္နဲ႔ အရမ္းတြဲခဲ့တာ၊ အစ္မတုိ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ၊ ဦးးေလးႏွင့္အေဒၚအျမင္မွာၾကေတာ့ သူတုိ႔သမီး ျမန္မာနဲ႔ ယူသြားမွာစုိးလုိ႔ တတိယႏွစ္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး စာေပးစာယူတက္ခုိင္းခဲ့တာ၊ အဲဒါကုိ အစ္မဘာေျပာမလဲ၊ ခုအစ္မ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ဟုိ အစ္ကုိႀကီးကလည္း ခုထိ လူပ်ဳိႀကီး”၊
“ဦးေလးႏွင့္အေဒၚက အတင္းေပးစားလုိ႔ အစ္မလူတစ္ေယာက္ကုိ ယူလုိက္ရၿပီး အဲဒီလူက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနမယ္၊ အရက္ေတြလဲေသာက္ အစ္မကုိေန႔တုိင္းရုိက္ ဆဲဆုိေနတယ္ဆုိရင္ အစ္မဘယ္လုိေနမလဲ”
‘ငါ့အေဖႏွင့္အေမက ဒီလုိဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး’၊
“အစ္မရယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဲလုိျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးပါ”၊
က်ေနာ္ကုိ အဲလုိျပန္ေျဖေနေပမဲ့ အစ္မစကားတုိ႔သည္ ေႏွးသြားပါၿပီ၊ ေတြေဝရီေဝေနေသာ မ်က္လုံးကုိ မ်က္မွန္ထဲမွာ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္၊ အစ္မသည္ ဟုိအစ္ကုိႀကီးကုိ ခ်စ္ေကာင္းခ်စ္ခဲ့ပါမည္၊ ဟုိအစ္ကုိႀကီးကလည္း အစ္မကုိ ခ်စ္ေနႏုိင္ပါသည္၊ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မ်က္မွန္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ စိတ္ထဲက သနားမိလုိက္ပါသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-


တစ္ေန႔မွာ မႏၱေလးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေဆာ္ၾသမႈေၾကာင့္ နန္းေရွ႕က မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ က်ေနာ္အလွဴျပဳလုပ္ပါသည္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအားလုံးကုိ ဖိနပ္တစ္စုံလွဴၿပီး မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါး ေကၽြးပါသည္၊ အဖြားနဲ႔ အေမသည္ မနက္ကတည္းက ေရာက္ေနၿပီး ပါဝင္လုပ္ကုိင္ေနပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြကုိ ဖိနပ္ေတြ ေဝေပးေနခ်ိန္တြင္ အေဖေရာက္လာပါသည္၊ အေဖနဲ႔အတူ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးပါလာပါသည္၊ ေနာက္မွ အေမႏွင့္သမီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္၊ အေမနဲ႔သမီးသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ကြာမည္မထင္ပါ၊ ခုေလာေလာဆယ္ မႏၱေလးတြင္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ မီးသီး၊ မီးဆြဲ lighting ကုမၸဏီ တစ္ခုက လုပ္ငန္းရွင္၏ ဇနီးႏွင့္သမီးတုိ႔ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးကမိတ္ကပ္ အေဖြးသားနဲ႔၊ ေနကာမ်က္မွန္ကုိယ္စီနဲ႔ေပါ့၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ရသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အလွဴလုပ္ေနတာကုိ အပုိေတြလုပ္ေနသည့္အလား၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ားကုိ ရြံရွာဖြယ္ နွိမ္ခ်ၾကည့္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္၊ သမီးနာမည္သည္ နန္းေဝေဝလုိ႔ ျမန္မာလုိေပးထားၿပီး အသက္ ၂၂ႏွစ္သာရွိေသးသည္၊ သမီးေလးက တရုတ္လုိ စႏႈတ္ဆက္သည္၊ ၿပီးမွ ျမန္မာစကားကုိ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ က်ေနာ္ကုိ လာေျပာပါသည္၊ က်ေနာ့္လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္တာကုိ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ဝယ္ထားေသာ ကားမ်ားအေၾကာင္း၊ အစုအစပ္ လုပ္ငန္းမ်ားအေၾကာင္း သူလည္းသူတုိ႔၏ စီးပြားေရးကုိ စေလ့လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ေျပာဆုိေနပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာေနခ်ိန္ ေက်ာင္းက ေကာင္ေလးေတြက အစ္ကုိဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ေသးသလဲ လာေမးၾကပါသည္၊ ထုိအခါ နန္းေဝေဝသည္ ထုိကေလးမ်ားကုိ စကားေျပာေနတာ ဝင္ရႈပ္ရမလားဆုိၿပီး ရုိင္းျပစြာေဟာက္လြတ္ပါသည္၊ တရုတ္လုိလည္း ဆဲဆုိလုိက္ပါေသးသည္၊ အေဖေတာင္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ့သည္၊ က်ေနာ္သည္ တရုတ္စကားကုိ ေရေရလည္လည္ မတတ္ေသာ္လည္း ဆဲဆုိတာနဲ႔ ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္ေတာ့ သိပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြ မယ္သီလရွင္ေတြကုိ ကန္ေတာ့ ေတာ့လည္း ဝင္ၿပီးမကန္ေတာ့ပါ၊ အားလုံး မုန္႔ဟင္းခါးစားၾကေတာ့လည္း သူတုိ႔ သားအမိဝင္မစားပါ၊ အေမလုပ္သူက မစားတတ္လုိ႔ဆုိသည္၊ မုန္႔ဟင္းခါးမစားတတ္သူကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ သမီးလုပ္သူကေတာ့ သူမ်က္ကပ္မွန္တတ္ထားလုိ႔ မုန္႔ဟင္းခါးအေငြ႔ေတြ မ်က္စိထဲ ဝင္မွာစုိးလုိ႔ လုိ႔ဆုိသည္၊ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မ်က္ကပ္မွန္ ဘာမွေတာ့မဆုိင္ပါ၊ ဒီၾကားထဲ အဖြားက ဒီအလွဴအေၾကာင္း ၾကြားလုိက္ေသးသည္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကလည္း အားက်မခံ သူတုိ႔တစ္ခါတစ္ေလ ယူနန္က သူတုိ႔ရြာမွာ လုိအပ္တာေတြကုိ လွမ္းလွဴၾကတယ္လုိ႔ဆုိသည္၊ ေၾသာ္ လွဴလည္းလွဴတတ္ၾကေပတယ္၊ က်ေနာ္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံး မ်က္ကပ္မွန္တတ္ၿပီး ေနကာမ်က္မွန္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ရြံရွာမိပါသည္။

မႏၱေလး၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ မႏၱေလးက ေထာက္လွန္းေရးေခတ္လုိ႔ ေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရမ္းပတာေျပာင္းလဲသြားသည္၊ ေငြအရင္းအႏွီးႀကီးမားေသာလူတစ္ခ်ုိဳ႕ စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္ေရာက္လာသည္၊ ထုိမွ အစုလုိက္ အစုလုိက္ ေရာက္လာၾကသည္၊ လုပ္ငန္းေပါင္းစုံတြင္ ဝင္လာၾကသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ျမန္မာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာလာသည္၊ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာေတြသာမက မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ တရုတ္တုိ႔သည္လည္း ထုိအေရြ႕တြင္ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္၊ အတူတူ လုပ္ကုိင္ေနေသာ ၂၆လမ္း၊ ၂၉လမ္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ ၃၅ ၃၆လမ္းထိ လုပ္ဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိေတာ့ပါ၊ ႏုိင္ငံျခားပဲ ထြက္သြားၾကေလလား၊ ရန္ကုန္ဘက္ကုိပဲ ေျပာင္းသြားၾကေလလား မသိေတာ့ပါ၊ လမ္း၈၀ ဘုံေက်ာင္းႀကီးက ေကာ္မတီဝင္ေတြသည္လည္း မ်က္ႏွာသစ္မ်ားနဲ႔ ျဖစ္လာသည္ဆုိ၏၊ အေဖ လူႀကီးအျဖစ္ပါဝင္ေသာ ၈၂လမ္း ဘုံေက်ာင္းႀကီးကေတာ့ ေတာင့္ခံထားခဲ့သည္၊ အေဖ့ အမ်ဳိးအႏြယ္က ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အင္အားနည္းနည္းေတာင့္သည္ကုိး။

မင္းေနျပည္ျဖစ္ခဲ့ေသာ မႏၱေလးတြင္ ျမန္မာလုိ စကားမေျပာေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ အုပ္စုလုိက္ အဖြဲ႔လုိက္ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္၊ မတတ္လုိ႔ မေျပာတာလား၊ မေျပာခ်င္၍ မေျပာတာလား က်ေနာ္ မသိပါ၊ က်ေနာ္နဲ႔ အသက္ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာေသာ အသစ္အသစ္တုိ႔၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြပါ၊ အစဥ္အဆက္ မႏၱေလးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ႀကီးျပင္းလာေသာ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေတြသည္ မႏၱေလး၏ ဓေလ့ ထုံးတမ္း အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္ကုိ နားလည္၍ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ပင္ မႏၱေလးနယ္သားမ်ား အျဖစ္ခံယူခဲ့ပါသည္၊ တုိင္းနယ္ျပည္နယ္ ေဘာလုံးပြဲေတြ ေခတ္စားေနတုန္းက အေဖတုိ႔ စီးပြားေရးအဖြဲ႔သည္ မႏၱေလးတုိင္းအသင္းကုိ တတ္အားသမွ် ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳခဲ့သည္၊ ေဘာလုံးသမား ေပါက္စီႏွင့္ ေနာက္ေဘာလုံးသမားႏွစ္ဦးကုိ ဘုံေက်ာင္းတြင္ေခၚကာ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံဘူးသည္ဆုိ၏၊ ဒီေန႔ ထုိ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြက နည္းနည္းရုိင္းသည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္၊ ကေလးမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းကုိမတက္ ျမန္မာစာလည္းမသင္ၾကပါ၊ သူတုိ႔၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ အေမရိကား၊ ၾသစေတးလ်၊ တုိင္ဝမ္ ေနာက္ဆုံး မရလွ်င္ စကၤာပူကုိ သြားေရာက္ ၾကမည့္ သေဘာျဖစ္မည္၊ အစဥ္အလာအားျဖင့္ မႏၱေလးဘက္တြင္ အနည္းငယ္ႀကီးသူကုိ ဘုိးေတာ္ ဘြားေတာ္ ဆုိၿပီးေခၚေဝၚသုံးေလ့ရိွသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိရင္အေၾကာ္ေရာင္းသည့္ အေဒၚႀကီးကုိ ဘြားေတာ္၊ ဆုိက္ကားဆရာကုိလည္း ဘုိးေတာ္ ေခၚေလ့ရွိပါသည္၊ ထုိကေလးေတြကေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းဝယ္လွ်င္လည္း ေစ်းေရာင္းသူ အဖုိးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ားကုိ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ရုိင္းျပစြာ ေျပာဆုိရုံမက တရုတ္လုိႏွိမ္ခ်ဆဲဆုိေသးသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ မခံဝ့ံနုိင္စရာမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ရပါသည္၊ တစ္ေန႔က ထုိ အသစ္အသစ္တုိ႔၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ ဆုိင္ကယ္ကုိ ဦးထုပ္မပါပဲ သုံးေယာက္စီးလာသည္၊ ဒါကုိ လမ္းျပရဲတစ္ေယာက္က တားသည္၊ ထုိဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြက ငါးေထာင္တန္တစ္ရြက္ကုိပစ္ခ် ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ေပးလုိက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တရုတ္လုိ ဆဲဆုိလုိက္သည္၊ လမ္းျပရဲကေတာ့ မသိသလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ကြမ္းစားထားေသာသြားေတြနဲ႔ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္ၿပီး ငါးေထာင္တန္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္သည္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ခံစားလုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေတာ္လွန္ထားေသာ ေနရာက ေရာက္လာၾကသူမ်ားရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေတြ မဟုတ္ပါလား။

အသစ္အသစ္ႏွင့္ အေဟာင္းအေဟာင္းတုိ႔၏ နိယာမသည္ ဘယ္လုိပဲ ရွိေနပါေစ မွ်ေျခသည္ အေရးႀကီးသည္ ဟုထင္ျမင္မိပါသည္၊ ထုိကေလးမ်ား ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ သူတုိ႔သည္ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြျဖစ္လာၾကမည္လား၊ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္လာၾကမည္လား၊ ျမန္မာလ႔ုိေျပာရင္ ေအာက္က်တယ္ထင္ေနတဲ့သူေတြ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမည္ မထင္ပါ၊ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လုိမ်ဳိး ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္လာၾကမည္နည္း၊ ေမးခြန္းေတြ ရွိပါလိမ့္မည္၊ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေတာ္လွန္ထားေသာ ေနရာက ေရာက္လာၾကပါေစ ဒီေနရာနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနတတ္ရမည္၊ ေနႏုိင္ရမည္ဟု မဟုတ္ပါလား၊ တုိင္းျပည္၏ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ လုိက္ပါရမည္၊ သုိ႔မဟုတ္ပါက မေနတတ္သူေတြေၾကာင့္ ပဋိပကၡ အသြင္ေဆာင္သြားႏုိင္ပါသည္၊ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္တြင္ မေနတတ္မထုိင္တတ္တဲ့ သူေတြ ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႔ေနရပါသည္၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ ဘာသာေရးကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး မေနတတ္မထုိင္တတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲတြင္ ေနရထုိင္ရခက္ပါလိမ့္မည္၊ သူတုိ႔၏ မေနတတ္မထုိင္တတ္မႈကုိ လူအခြင့္အေရးဆုိၿပီး လြဲမွားစြာျမင္ေနသူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိလည္း ေတြ႔ေနရသည္၊ တကယ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေတာ္လွန္ထားေသာသူေတြ၊ အစြန္းေရာက္သမားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံ လုပ္ကုိင္ ညွိႏုိင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ေနရျခင္းသည္ အခက္အခဲဆုံးတစ္ခုပါ။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ရုံးခန္းကုိ အဖြား၊ အေဖနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ေရာက္လာသည္၊ အဖြားက ထုိအမ်ဳိးသမီးကုိ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ အသက္သုံးဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ ေခတ္မွီေသာ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈနဲ႔ျဖစ္သည္၊ ဝုလန္လုိ႔ ေခၚမည္ထင္ေသာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းေပးေသာ ေအးဂ်င့္လုပ္ကုိင္ေနသူ ရန္ကုန္က ျဖစ္သည္၊ သူတြင္ လက္ေတာ့ပ္တစ္လုံးပါသည္၊ အုိင္ပက္လည္းပါသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး စသျဖင့္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္၊ သူရဲ႕ လက္ေတာ့ပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္၏ ပရုိဖုိင္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ အံ့အားေတာ့ မသင့္သြားပါ၊ အဖြား၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ အမ်ဳိးသမီးသည္ သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ ရွင္းျပသည္၊ တုိင္ဝမ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေနလာခဲ့သည္ ဆုိသည္၊ ေနာက္ သူဆီမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ ပုံကုိ အုိင္ပက္ထဲမွျပသည္၊ ေလာေလာဆယ္ စကၤာပူ တုိင္ဝမ္မွာ ေနေနတဲ့ သူေတြလဲ ပါသည္လုိ႔ ဆုိသည္၊ အထုိက္အေလွ်ာက္ နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဖြားႏွင့္အေဖတုိ႔ စိတ္မေလွ်ာ့ေသးၾကပါလား လုိ႔ေတြးလုိက္မိသည္။

ျမစန္းၾကည္ သတင္းၾကားရ၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိရာ ေတာင္ႀကီးသုိ႔ သြားခဲ့ပါသည္၊ ေတာင္ႀကီးက အျပန္တြင္ အိမ္တြင္ အထူးဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရန္ရွိသည္ လာခဲ့ပါဆုိ၍ အိမ္ကုိသြားလုိက္ရသည္၊ အေမက သတင္းေပးလာ၍ ထုိ အထူးဧည့္သည္ဆုိသည္မွာ အေဖေရာ အဖြားေရာ အရမ္းသေဘာက် ေနတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္၊ အိမ္ေရာက္သြားေသာအခါ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္း ဆုိဖါေပၚတြင္ ထုိင္၍ လက္ေတာ့ပ္ကြန္ျပဴတာနဲ႔ စာရုိက္ေနေသာ မိန္ကေလး တစ္ဦးကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ သာမန္ မိန္ကေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္၊ ဆံပင္က လက္ေမာင္းေလာက္ထိ ရွည္ေသာ္လည္း တစ္ဝက္ေလာက္ကစၿပီး ပုံသြင္းေကာက္ထားသည္၊ အဝတ္အစားကလည္း ေခတ္မွီစြာျဖင့္ သူနဲ႔လုိက္ဖက္ေအာင္ ဝတ္ထားသည္၊ မ်က္ႏွာက တရုတ္တစ္ေယာက္ထက္ အသားျဖဴျဖဴ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔တူသည္၊ က်ေနာ္ဝင္လာေသာအခါ ၿပဳံးျပၿပီး ေခါင္းေလးညိတ္ျပသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ သူ႔ကုိ မၾကည့္သလုိနဲ႔ ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ကာ အခန္းထဲဝင္လုိက္သည္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ သတိထား မိလုိက္တာကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးက မ်က္မွန္တတ္သည္၊ မ်က္မွန္နဲ႔ မ်က္ႏွာပုံက လုိက္ေနေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္း သတိမထားမိတာျဖစ္မည္။

ခဏေန အေမလာေခၚ၍ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာခဲ့သည္၊ အိမ္ေရွ႕တြင္ အဖြားႏွင့္ အေဖကုိလည္းေတြ႔ရသည္၊ အဖြားက ေကာင္မေလးကုိ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ သူ႔နာမည္က ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးျဖစ္သည္၊ ရန္ကုန္ကျဖစ္သည္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာင္ခုိင္လမ္းထဲမွာေနသည္၊ ယခု အင္ယားလမ္းသြယ္ထဲမွာ ေနသည္၊ အသက္၂၅ႏွစ္ရွိၿပီး စကၤာပူတြင္ ေက်ာင္းသုံးႏွစ္တက္လာသည္ ဆုိသည္၊ ေလာေလာဆယ္ ဖက္ရွင္အဝတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဖြင့္ရန္ စီစဥ္ထားသည္ဟု ဆုိျပန္သည္၊ သူ႔အေဖသည္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ထုတ္ကုန္သြင္းကုန္ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္သည္ဆုိ၏၊ က်ေနာ္ကေတာ့ နားေထာင္သူ တစ္ေယာက္ပါ၊ အဖြားနဲ႔သူကေတာ့ စကားေတြေတာ္ေတာ္ ေျပာေနၾကသည္၊ ေကာင္မေလးက သူႏုိင္ငံျခားတုန္းကဆုိၿပီး အေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာသည္၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ဘယ္သိလိမ့္မတုန္း ဆုိသည့္ စကားကုိလည္း ခဏခဏသုံးတတ္ျပန္သည္၊ အဖြားတုိ႔ အေဖတုိ႔ကေတာ့ သူေျပာေနတာကုိ သေဘာက်ေနသည့္အလား၊ က်ေနာ္ အမွတ္ရလုိက္ပါသည္ အရင္တုန္းကေပါ့ ဒီအိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းမွာပဲ၊ က်ေနာ္ခ်စ္သူ ျမစန္းၾကည္ အေျပာအဆုိခံခဲ့ရသည္၊ ဒါကုိစဥ္းစားမိေတာ့ က်ေနာ္မ်က္ႏွာတြင္ ခံျပင္းစိတ္မ်ားျဖစ္လာသည္၊ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္ကုိ အားလုံး သတိထားမိသြားသည္လား မသိ၊ စကားေျပာသံေတြ ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားသည္၊ အဖြားကစ၍ ‘ငါတုိ႔ စကားေကာင္းေနလုိက္တာ၊ ေျမးႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာၾက ငါတုိ႔လုပ္စရာေတြ သြားလုပ္ၾကမယ္’ ဆုိၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။

သူကပင္စတင္၍ သ႔ူကုိ ဇင္ႏြယ္လုိ႔ ေခၚဘုိ႔ေျပာသည္၊ က်ေနာ္ကုိ ကုိေက်ာ္လုိ႔ ေခၚမည္ေျပာသည္၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္ကုိ ဘယ္သူမွ ကုိေက်ာ္လုိ႔ မေခၚဘူး၊ ေက်ာ္စုိးလုိ႔ပဲ အားလုံးေခၚသလုိေခၚရန္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊
သူက ‘ခုနက ေဆာရီး၊ ကုိေက်ာ္ အဲေလ ကုိေက်ာ္စုိး ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မႏူတ္ဆက္လုိက္ရဘူး၊ ဘေလာ့အတြက္ စာေတြေရးေနလုိ႔’၊
“ဗ်ာ ဘယ္လုိ” က်ေနာ္ျပန္ေမးလုိက္သည္၊
‘ဒီလုိေလ က်မက ဘေလာ့ကာ ဒီေတာ့ အဲလုိပဲ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ဘေလာ့အတြက္ စာေတြေရးတယ္’၊
“ဘယ္လုိ ဘယ္ဘေလာက္ေတြကုိ ကာဖုိ႔ စာေတြေရးရတာလဲ” ေမးလုိက္မိသည္၊
သူက ခ်က္ခ်င္းပင္၊ ‘အဲလုိမဟုတ္ဘူး ဘီအယ္လ္အုိဂ်ီ ဘေလာ့ကုိေျပာတာ အင္တာနက္မွာ စာေရးတာ’၊
“ေၾသာ္ သိၿပီသိၿပီ ေထာင္က်တဲ့ ေနဘုန္းလတ္တုိ႔လုိလား ေထာင္ေတြဘာေတြက်ေနဦးမယ္” ျပန္ေမးလုိက္ျပန္သည္၊
‘မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ခုေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီး၊ ခု က်မဘေလာ့က စာေတြေတာင္ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါလာၿပီ’၊
“ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါခ်င္ရင္ ကုိယ္္ဟာကုိယ္ စာေပတုိက္ေတြဆီပုိ႔ေပါ့၊ ဘာလုိ႔ ဘေလာ့ေရးေနမလဲ ပါတာ ဘာဝမ္းသာစရာရွိလုိ႔လည္း၊ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းဆုိ သူေရးတာေတြ လတုိင္း ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါတယ္ ဘာဘေလာ့မွ မကာဘူး”၊
သူက ‘မဟုတ္ဘူးေလ မတူဘူးေလ’ ရွင္းျပဖုိ႔လုပ္သည္၊ က်ေနာ္က “ထားလုိက္ပါေတာ့ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူးလုိ႔၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြပဲ ထုတ္ခ်င္တယ္ အျမတ္ေလး ဘာေလးရရင္ေပါ့”
“ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ ဒီကုိ လာသလား၊”
‘ဟုတ္တယ္၊ က်မက က်မကိုက်မ ယုံၾကည္တယ္၊ အေဖအေမတုိ႔ကလည္း က်မကုိ ယံုတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အေဖအေမတုိ႔က ကုိေက်ာ္စုိးမိဘေတြကုိ သိတယ္ေလ၊ ကုိေက်ာ္စုိးအေၾကာင္းကုိလည္း သိတယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ထဲ လာခဲ့တာ၊ ႏုိင္ငံျခားမွာလဲ တစ္ေယာက္ထဲပဲေလ’၊ လာျပန္ၿပီ ဒီ ႏုိင္ငံျခားမွာဆုိတာ ဆုိၿပီး စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္မိသည္၊ စကားေျပာရင္း ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးရဲ႕ မ်က္နွာကုိၾကည့္လုိက္မိသည္၊ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဒီေနရာတြင္ထုိင္ၿပီး ည်ိးငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူ ျမစန္းၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ျပန္သတိရလုိက္မိသည္၊ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေသာေၾကာင့္ ခရီးပန္းလာ၍ နားခ်င္ေၾကာင္းေျပာၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့မိသည္၊ အဖြားတုိ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေတာ္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္လုိ႔ ထင္ေနပါလိမ့္မည္။

ခဏေန အဖြားတုိ႔ ျပန္ထြက္လာသည္၊ စကားေတြ ဆက္ေျပာေနၾကသည္ကုိ အခန္းထဲက ၾကားေနရသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကို ညစာစားၿပီးမွ ျပန္ပါဦးလုပ္ေနၾကသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ညပုိင္းမႏၱေလးတြင္ သူမွာ လုပ္စရာေတြရွိ၍ သူျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္၊ ျပန္ ျမန္ျမန္ျပန္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက လုိက္ေျပာေနသည္၊ အေဖႏွင့္အေမက သူတုိ႔ မႏၱေလးလုိက္ပုိ႔ေပးမည ္ဆုိသည္၊ အဖြားက ငါေျမး သနပ္ခါးႀကိဳက္တယ္ ထည့္ေပးလုိက္ လုပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲက အဖြားကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္ ကၽြတ္ လုပ္ေနမိသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေၾသာ္ ငါေျမးတဲ့လား၊ ျမစန္းၾကည္တုန္းက အဲဒီလုိဆုိ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးမိသည္၊ တတ္လဲတတ္ႏုိင္ၾကတဲ့ သူေတြ၊
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေစ့စပ္မိတ္ဆက္ေရး လာလုပ္ေသာ မ်က္မွန္တတ္သည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားမိသည္လုိ႔ ဝန္ခံလုိက္ပါသည္။

ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ အိမ္ကုိ အစ္ကုိလတ္မိန္းမ က်ေနာ့္ မရီး၊ အစ္မဝမ္းကြဲတုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္၊ အဖြားေခၚလုိက္တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲက ငါသတင္းေကာင္း ၾကားရမယ္ဆုိလုိ႔ လာတာလုိ႔ ေျပာသည္၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားဝုိင္းမွာေတာ့၊ အဖြားက မေန႔ကလာတဲ့ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆုိေနသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ရီရီေမာေမာ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေၾကာင္း အဲဒီေကာင္မေလး သူ႔ေျမးေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဆုိသည္၊ အေဖကလည္း ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔၏ မိသားစုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေၾကာင္း၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ အစ္ကုိေတြ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ ေျပာေနသည္၊ မရီးကလည္း လုိက္ေထာက္ခံေနသည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္သာ က်ေနာ္ကုိ တၾကည့္ၾကည့္န႔ဲေနသည္၊ ေနာက္ဆုံးအေဖက မေန႔ညက ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး၏အေဖနဲ႔ သူဖုန္းေျပာျဖစ္ေၾကာင္း မိသားစုႏွစ္စု နားလည္မႈရၾကေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ က်ေနာ္ဘက္လွည့္ကာ ‘သား မင္းေရာ သမီးဇင္ႏြယ္ေလးကုိ ဘယ္လုိျမင္သလဲ’လုိ႔ ေမးသည္၊
က်ေနာ္မ်က္နာကုိ အတည္အျငိမ္ဆုံး လုပ္လုိက္ၿပီး “ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနကုိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္သူ႔ကုိ မႀကိဳက္ဘူးအေဖ”၊
“ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနမွာေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး အေဖ”၊
က်ေနာ္အေျဖေၾကာင့္ အားလုံးမွင္သက္သြားသည္၊ အဖြားက မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ ေနသည္၊ အေဖမ်က္ႏွာက သူထင္သည့္အတုိင္း မျဖစ္၍ ေဒါသထြက္ေနသည့္အလား၊ က်န္သူမ်ားကေတာ့ က်ေနာ္ကုိ စဥ္းစားစရာအျဖစ္ ၾကည့္ေနၾကသည္၊
အေဖက ‘လူႀကီးေတြက စီစဥ္ထားတာကြ၊ နွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ဒီေလာက္ေကာင္း၊ ဒီေလာက္ အစဥ္ေျပတာ ဘယ္မွာ သြားရွာမလဲ၊ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ မိန္ကေလးမ်ဳိး မင္းဘယ္မွာ သြားရွာမလဲ၊ ဒီမိန္ကေလး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဘာအတြက္နဲ႔ မင္းနဲ႔ အစဥ္မေျပရမွာလဲ’ ‘ရွင္းစမ္း မင္းအခုရွင္းစမ္း’၊ အေဖကေမးလာသည္၊
က်ေနာ္ မိသားစုဝင္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပ နွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပတယ္ဆုိတာ ဘာကုိဆုိၾကတာလဲ၊ က်ေနာ္နဲ႔အဆင္မေျပတာက အဓိက မက်ဘူးလား၊ တကယ္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ရွင္းျပႏုိင္တဲ့အေျဖ တိတိက်က် က်ေနာ့္မွာ မရွိေသးပါ၊ ေယဘုယ် အေျဖကုိပဲ အေဖကုိေပးရမည္ေပါ့၊
က်ေနာ္စဥ္းစားေနတုန္းမွာပင္ အေဖက ‘မင္းမွာအေျဖ မရွိဘူး မဟုတ္လား၊ မင္းဘာေၾကာင့္ မႀကိဳက္တာလဲ ေျဖစမ္း’၊
အေဖက ေမးလာေသာ ေမးခြန္းကုိ က်ေနာ္မေျဖပါ၊ အေဖအသံသည္ နည္းနည္းေဒါသသံ ပါေနသည္၊ အဖြား၊ အေမ၊ မရီးႏွင့္ အစ္မဝမ္းကြဲ တုိ႔က က်ေနာ္ကုိ ဆုိးဝါးလွေသာ လူတစ္ေယာက္ပမာ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္၊
သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းေျပာလုိက္သည္၊
“မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္”
‘ဘာရယ္ ဘယ္လုိ’ ဆုိၿပီး အသံေတြ ၿပိဳင္တူထြက္လာၾကသည္၊
သူတုိ႔ထင္ခ်င္သလုိ ထင္ၾကပါေစ၊
က်ေနာ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

ေနာက္ေန႔မွာ က်ေနာ္မႏၱေလးကုိ ျပန္ခဲ့ပါသည္၊ စိတ္ေတြအရမ္းညစ္ခဲ့ပါသည္၊ က်ေနာ့္မိသားစု အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ ေဝးရာကုိ ေျပးထြက္သြားသင့္ၿပီလား၊ ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္သြားရင္ေကာင္းမလား တင္းက်ပ္ေသာ အေတြးမ်ား ရင္ထဲမွာ ေနရာယူထားပါသည္၊ စိတ္တည္ျငိမ္မႈရရန္ က်ေနာ့္ရုံးခန္းေလးတြင္ အနားယူေနခုိက္၊ ေရွ႕မွ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ အေတြးမ်ားေပ်ာက္သြားရပါသည္၊ ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ရုံးခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ အရွိန္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာပါသည္၊ ဝင္ေရာက္လာသူကုိ ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္အ့ံၾသသြားရပါသည္။

ဝင္လာသူမွာ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးျဖစ္သည္၊ သူ႔ေနာက္က က်ေနာ့္မန္ေနဂ်ာ လုိက္လာသည္၊ မန္ေနဂ်ာက သူဇြတ္ဝင္လာတယ္ အစ္ကုိေလးဆုိၿပီး ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ေမးေင့ါျပသည္၊ က်ေနာ္ကေခါင္းျငိမ့္လုိက္ၿပီး၊ မန္ေနဂ်ာကုိ ျပန္ထြက္သြားရန္ လက္ျဖင့္အခ်က္ျပလုိက္သည္၊ မန္ေနဂ်ာသည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ထားခဲ့ၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ကာ ထြက္သြားသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသတုိ႔ႏွင့္အတူ မာနေတြကုိပါ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ မေန႔က အိမ္မွာျဖစ္သည့္ ကိစၥအတြက္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္မည္၊ က်ေနာ္က ထုိင္ပါဆုိၿပီး စားပြဲေရွ႕ကခုံကုိ ေနရာျပလုိက္သည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးသည္ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အခန္းကုိ ေလ့လာမႈ ျပဳေနသည္၊ ျဖည္းျဖည္းျခင္းပင္ ထုိင္လုိက္သည္၊ က်ေနာ္က “ေရေသာက္ဦးမလား က်ေနာ့္ရုံးကုိ လာလည္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘က်မလည္း ရွင့္ရုံးခန္းကုိ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး’၊ စကားကုိ နည္းနည္းရပ္လုိက္ၿပီး ‘ဒါေပမဲ့ ရွင္နဲ႔ေျပာစရာ စကားေတြရွိေနေတာ့ လာရတာေပါ့၊ အမွန္ကုိေျပာရရင္ မေန႔ညက က်မ အရမ္းကုိ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ရွင့္ကုိေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူး၊ ရွင့္ကုိျမင္ရေတာ့ ေဒါသတစ္ခ်ဳိ႕ေပ်ာက္သြားတယ္’၊
က်ေနာ္ကလည္း “ဟုတ္ကဲ့ ေျပာစရာရွိရင္ေျပာပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသိျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီပဲ”၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘က်မ ပထမဦးဆုံး ေမးပါရေစ၊ ရွင့္ကုိရွင္ သိပ္အထင္ႀကီးေနလား၊ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘဝင္ျမင့္ေနသလား’၊
က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ၊ သူ႔ကုိစုိက္ၾကည့္ကာ နားေထာင္ေနလုိက္သည္၊
‘ဒီေခတ္ႀကီးမွာ မိဘေတြေပးစား ေစ့စပ္ေပးတုိင္း ယူစရာမလုိဘူး၊ လုိက္နာစရာ မလုိဘူးဆုိတာ က်မနားလည္ပါတယ္၊ က်မလည္း ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေနလာတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တုိင္တုိင္ပင္ပင္ မရွိပဲ ယတိျပတ္ႀကီး လုပ္တာေတာ့ က်မဘက္ကုိ မတရားဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္တယ္၊ က်မဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ’၊
“က်ေနာ္မွ မႀကိဳက္တာ၊ မႀကိဳက္တာကုိ မႀကိဳက္တာလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူးလား”၊ က်ေနာ္ျပန္ေျဖၿပီး ေမးလုိက္သည္၊
‘ရွင္က က်မကုိ ဘာမႀကိဳက္တာလဲ၊ က်မ မ်က္မွန္တတ္ထားတာကုိ မႀကိဳက္တာလား၊ ဒါမွာမဟုတ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေစ့စပ္မဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္အိမ္ကုိ လာရဲလုိ႔ ေပါတယ္ထင္ၿပီး မႀကိဳက္တာလား’၊
က်ေနာ္ အသံေလးထြက္ၿပီး နည္းနည္းရယ္လုိက္မိသည္၊
‘ရွင္ က်မကုိ ရြဲ႕တာလား’၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေမးသံကုိ ၾကားလုိက္ရသည္၊
“မဟုတ္ပါဘူး”၊ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဒီမယ္ က်မကလည္း အိမ္ကေပးစားမဲ့သူကုိ ယူဖုိ႔ အရင္က လုံးဝအစီအစဥ္ မရွိပါဘူ၊ မိသားစုအေရး၊ အားလုံးကုိ ျခဳံငုံ သုံးသပ္ၿပီးေတာ့၊ ဒီေနာက္ ရွင္နဲ႔ ရွင္မိသားစု အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာၿပီးမွ လက္ခံလုိက္တာ၊ က်မ အဲဒီေယာက္်ားကုိ ေလ့လာၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ပါရေစဆုိၿပီး အေဖဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူခဲ့တာ၊ က်မက ရွင့္ကုိ လူလူခ်င္း လာေလ့လာတာ လာယူတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟင္းဟင္းဟင္း က်မက အဲလုိရယ္ရမွာ၊ ရွင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေအာက္တန္းက်တယ္လုိ႔ မထင္မိဘူးလား၊ မိန္းမေတြကုိ ဒီလုိဆက္ဆံတာ၊ ရွင္က ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာလုိ႔တုန္း၊ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေနလုိ႔တုန္း၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း ျပန္ၾကည့္ပါဦး’၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး အရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ဆက္ေျပာျပန္သည္၊
‘ရွင္က ရီးစားလည္းရွိဘူးတယ္၊ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပဲ၊ က်မလည္း ရီးစားရွိဘူးပါတယ္၊ သိပ္မခ်စ္ၾကပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ရီးစားထားတယ္ ဆုိတာ ရယ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အလုပ္တစ္ခုပါ၊ ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ခ်င္မွ ပတ္သက္မယ္၊
ကမာၻေပၚမွာ ရီးစားနဲ႔ ကြဲဘူးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ရီးစားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထားေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ ရွင္ရယ္၊ ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ ရွင္ဟာ တကယ္ကုိသနားစရာေကာင္းပါတယ္’၊
သူေျပာလုိက္မွ ကုိယ္ဟာ တကယ္သနားစရာ မုန္းစရာေကာင္းေသာလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီလား စဥ္းစားမိသည္၊
က်ေနာ္ ျဖည္းျဖည္းျခင္း၊ “ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ မႀကိဳက္ဘူး၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားကုိ ထိခုိက္နစ္နာခဲ့မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ကုိ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္ပါ”၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ၿပံဳးသလုိလုိ မဲ့သလုိလုိလုပ္ၿပီး၊ ‘က်မကလည္း လူတစ္မ်ဳိးပါ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ဲလင္းလုပ္ခ်င္တယ္၊
က်မကုိ မႀကိဳက္ပါဘူးဆုိတဲ့သူကုိ ရေအာင္ယူခ်င္တယ္၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးေျပာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းျပခ်င္တယ္’၊ ‘ေနာက္ၿပီးသနားစရာေကာင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ ကူညီခ်င္လုိ႔ပါ’ ‘ဒါပါပဲ က်မလာေျပာတာ၊ က်မသြားေတာ့မယ္’ ဆုိၿပီးလွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္၊
က်ေနာ္ကလည္း “ခင္ဗ်ား အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလုိ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္”၊ ေျပာလုိက္မိသည္၊
ေနာက္လုံးဝ လွည့္မၾကည့္ပဲ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး အခန္းထဲကထြက္သြားသည္၊
က်ေနာ္လည္း အျပင္ထိ လုိက္ပုိ႔မေနေတာ့ပါ။

က်ေနာ္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံး မ်က္မွန္တတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသသႀကီး ေျပာဆုိခံရျခင္း ျဖစ္သည္၊ သနားစရာေကာင္းလုိ႔ ကူညီဖုိ႔လာတာတဲ့ ေျပာလည္းေျပာတတ္ပါေပတယ္၊ လူတုိ႔သည္ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာတတ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရပါသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

အေဖကပဲ အကြက္ဆင္တာလား၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကပဲ အကြက္ဆင္တာလားေတာ့ မသိပါ၊ အေဖသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းလုိက္သည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးမိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းတစ္ခ်ဳိ႕တြင္လည္း အစုရွယ္ယာ ပါဝင္လုိက္သည္၊ ဒီအတြက္ က်ေနာ္ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြသည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔နဲ႔ အနည္းအက်ဥ္း ပတ္သက္ေနေတာ့သည္၊ ရန္ကုန္ကုိလည္း အစည္းအေဝး မၾကာခဏ သြားရေတာ့သည္။

ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေဖသည္ ေျပာင္းလဲလာေသာ ႏုိင္ငံအေျခအေနကုိ ႀကိဳတြက္ေလ့လာ ေလ့ရွိသည္၊ ႏုိင္ငံျခားအဆက္အသြယ္လည္းရွိ၍ ေရွ႕ျဖစ္လာမည့္ အေျပာင္းအလဲ စီးပြားေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ဒီအတြက္လည္း ေငြအင္အားေတာင့္တင္းေစရန္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ အစုအစပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ မယုံေသာအေဖသည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေဖနဲ႔ၾကမွ လက္ခံေတာ့သည္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေဖ၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေဖႏွင့္ အစ္ကုိမ်ားသည္ တုိင္ဝမ္မွ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ တုိင္ဝမ္သုိ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ခရီးထြက္သြားၾကသည္၊ ဒီမွာရွိေသာ အလုပ္မ်ားကုိ က်ေနာ္နဲ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ကုိ စီမံခန္႔ခြဲေစသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ရန္ကုန္တြင္ က်ေနာ္ေသာင္တင္ေနရသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးနဲ႔လည္း ပုိရင္းႏွီးလာသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးသည္ က်ေနာ္ကုိ နားလည္လာၿပီလုိ႔ က်ေနာ္ထင္သည္၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆန္ဝူနည္းေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါလိမ့္မည္၊ အေဖတုိ႔ ျပန္ေရာက္မည့္ေန႔မွာပင္ ေတာင္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္လာသည္၊ က်ေနာ္အႏွစ္နွစ္အလလ သိခ်င္ေနေသာ အရာတစ္ခုကုိ သိခဲ့ရပါၿပီ၊ အဲဒီမွာဘက္တြင္ ခပ္ည့ံညံ့ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္သည္ ရင္ဆုိင္စရာ စြမ္းအားေမြးရေတာ့ေပမည္။

ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္သည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတာေတြ ေျပာလုိက္ခ်င္သည္၊ ေျပာေနက် အရင္ႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြက မႏၱေလးမွာ က်န္ခဲ့သည္၊ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ သီခ်င္းေတြကုိ နားေထာင္၊ သီခ်င္းေတြကုိ ေအာ္ဆုိမိေနသည္၊ တစ္ေယာက္ထဲပဲ လုပ္စရာကုိ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး ရန္ကုန္ကအလုပ္ေတြကုိ လႊဲအပ္ရန္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးဆီ ထြက္လာခဲ့သည္၊
“က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ အေရးတႀကီး ခရီးထြက္စရာရွိလုိ႔၊ အလုပ္ေတြကုိ ခင္ဗ်ားပဲ လူႀကီးေတြဆီ တင္ျပလုိက္ပါ”၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ ေထြေထြထူးထူး က်မတုိ႔ ဘာမွလုပ္ခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး’၊
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊
‘ဒါနဲ႔ ဘယ္ကုိ ခရီးထြက္မွာတုန္း စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔ေနာ္ ေမးၾကည့္တာပါ’ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ေမးလာသည္၊
“ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကုိပါ” ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဟင္း တစ္ခါမွ ေရာက္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ဘာနဲ႔ သြားမွာတုန္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္တင္ပဲလား’ ဆက္ေမးျပန္သည္၊
“က်ေနာ့္ကားနဲ႔ပါ၊ ေမာ္လၿမိဳင္နဲနဲေက်ာ္မယ္ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးတႀကီး သြားကုိသြားရမွာမုိလုိ႔ပါ” ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘အင္းေလ က်မက အဲဒီဘက္သြားေနက်ပါ၊ အကူအညီလုိ လုိက္ပုိ႔ရမယ္ဆုိ ေျပာပါ၊ ေအာက္ျပည္မွာ ကုိေက်ာ္စုိး တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ က်မတုိ႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး’ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ေျပာလုိက္သည္၊
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ လုိအပ္ရင္ က်ေနာ္ေျပာပါမယ္” ဆုိၿပီးေျပာကာ ျပန္လာလုိက္သည္။

အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ စဥ္းစားၿပီးရင္း စဥ္းစားေနမိသည္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ပါလာခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကလည္း ေျပာထားေတာ့ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိပဲ ေခၚလာရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ထင္မိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ညဘက္ေရာက္မွ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္မိသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက သူလုိက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထြက္ခ်ိန္ကုိ နွစ္နာရီေလာက္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရန္ ေျပာလာသည္၊ က်ေနာ္ကလက္ခံလုိက္သည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ ခရီးထြက္လာၾကသည္၊ လမ္းေၾကာင္းသိေသာသူတစ္ေယာက္ပါေတာ့ ခရီးမွာ အစဥ္ေျပပါသည္၊ လမ္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေထြေထြထူးထူး စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ပါ၊ ေဒသအေၾကာင္း ေဒသထြက္ကုန္ အေၾကာင္းမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္ကုိသြားမည္ကုိ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး က်ေနာ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမး မစပ္စုပါ၊ သြားခ်င္သူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ပုိ႔သည့္ပုံစံပါပဲ၊ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ နားေတာ့မွ က်ေနာ္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ေျပာျပျဖစ္ပါေတာ့သည္၊
က်ေနာ္ ခုသြားမွာ ဖါးေအာက္ေတာရ တရားစခန္းကုိပါ၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ျမစန္းၾကည္ တရားအားထုတ္ေနတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီရွိေနၿပီ၊ ဟုိေန႔ကမွ က်ေနာ္သိရေၾကာင္း၊ က်ေနာ္လာမဲ့ ကိစၥကုိလည္း အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခု လုိအပ္တာေတြကုိ လွဴမလုိ႔ အလွဴရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္သည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးသည္ လုံးဝ အံ့အားသင့္သြားသည္၊ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာပါ၊ ဖါးေအာက္ေတာရ တရားစခန္းကုိ သူမေရာက္ဘူးေၾကာင္းကုိသာ ေျပာပါသည္။

ေမာ္လၿမိဳင္ကေန လယ္ကြင္းေတြ၊ ျခံႀကီးေတြ စစ္တပ္ေတြ ရြာေတြကုိ ျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တုိ႔ တရားစခန္းကုိ ေရာက္ပါသည္၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဝင္ဖူးေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသး၍ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကုိ ဖူးရပါသည္၊ လွဴတန္းရမည့္အရာမ်ားကုိ လွဴတန္းၿပီး၊ တရားအေဆာင္တစ္ခုသုိ႔ ထြက္လာပါသည္၊ အေဆာင္တြင္ ဆရာေလးတစ္ပါးက ဆီးႀကိဳေနပါသည္၊ ဆရာေလးသည္ ေတာင္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္၊ ဘန္ေကာက္ ေအအုိင္တီတုိ႔မွဘြဲ႔ရခဲ့ၿပီး စကၤာပူတြင္ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သိရပါသည္၊ ခုေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ တရားရိပ္တြင္ ခုိလွဳံေနပါၿပီ၊ ဆရာေလးေရွ႕မွာပင္ က်ေနာ္ ျမစန္းၾကည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္၊ ျမစန္းၾကည္သည္ ဒီအေဆာင္က ေယာဂီတစ္ေယာက္ပါ၊ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာရွိေသာ တရားရိပ္တြင္ က်ေနာ္အရမ္းခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူကုိ ေတြ႔ရေသာအခါ၊ က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ ေရးျပလုိ႔ရမည္ မဟုတ္ေသာ ခံစားမႈမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ခံစားရပါသည္၊ ေနေကာင္းလား၊ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ထင္ေၾကာင္း ခုအလွဴမ်ား လာလုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေလာက္သာေျပာႏုိင္ပါသည္၊ ျမစန္းၾကည္ကလည္း ခုလုိ တကူးတက လာလွဴတာ ေက်းဇးူတင္ေၾကာင္း၊ သူအဆင္ေျပပါေၾကာင္း၊ က်ေနာ္လည္း အဆင္ေျပမည္ကုိ သူသိပါေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကုိ အျမဲတမ္း ေမတၱာပုိ႔ေပးပါေၾကာင္းေျပာပါသည္၊ ေတြ႔ရွိခ်ိန္မွာ ခဏေလးမွ်သာ၊ ၿပီးေနာက္ ဆရာေလးက က်ေနာ္တုိ႔ေတြကုိ တရားဓမၼအေၾကာင္း ဒီတရားစခန္းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ရွင္းျပပါသည္၊ေနာက္ၿပီး ျမစန္းၾကည္သည္ ပါရမီ အခံရွိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါသည္၊ အခ်ိန္အၾကာႀကီး မေနသင့္သျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးဆီ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္၊ ေက်ာင္းႀကီး၌ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိဖူးေမွ်ာ္ၿပီး ၾသဝါဒ ခံယူၾကပါသည္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက တရားစာအုပ္အထူႀကီး တစ္အုပ္စီကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အား ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ နားခဲ့ေသာ တစ္ညတြင္ နာရီပုိင္းေလာက္သာ အိပ္ေပ်ာ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ မွန္ကန္ေသာ အေတြးေတြကုိ ေပးေစခဲ့ပါသည္၊ ေနာက္ေန႔ မွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္၊

….ေခါင္ေလာင္းထုိးသံ ေရးေရးေလးၾကားေနတယ္
ဘယ္သူအတြက္ ထုိးတာလည္း
ေခါင္ေလာင္းထုိးသံရယ္……

ခင္ေမာင္တုိး၏ သီခ်င္းသံသည္ က်ေနာ့္ကားထဲမွာ ေအးၿငိမ့္စြာ ပ်ံႏွံ႔ေနပါသည္၊ ကားေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ဘက္ဆီကုိ အရွိန္နဲ႔ေျပးလွ်က္ ရွိပါသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ စထြက္လာကတည္းက စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသးပါ အေတြးကုိယ္စီနဲ႔မုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၏အဆုံးကုိ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက စတင္လုိက္ပါသည္၊ ‘က်မ မျမစန္းၾကည္ကုိ ခုမွေတြ႔ရေပမဲ့ အရမ္းေလးစားမိပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ ဒီတရားအလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္တာကုိ က်မခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ပါရမီအခံဆုိတာကုိ က်မယုံၾကည္မိပါသည္’၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး၏ စကားကုိၾကားရေသာအခါ က်ေနာ္အသံထြက္ေအာင္ ရီလုိက္မိပါသည္၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘ဘာျဖစ္လုိ႔ ရီတာပါလဲရွင္ က်မရင္ထဲကေျပာတာပါ’၊
“အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားစကားနဲ႔ က်ေနာ့္အေတြးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ရီမိတာပါ၊ ဒီလုိပါ ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္အတြက္ေပါ့ေလ အမွန္တစ္ခုကုိ ျမင္လုိက္ သိလုိက္ရပါတယ္”၊
ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္သည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ စကားအရွည္ႀကီးေျပာမိပါေတာ့သည္၊
“ခုနက ခင္ဗ်ားေျပာတယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ တရားအားထုတ္ တရားအလုပ္ေတြ လုပ္တာကုိ၊ တကယ္ေတာ့ သစၥာေလးပါးတရားကုိ ရွာေဖြရာမွာ အသက္တုိ႔ အရြယ္တုိ႔ ဘယ္သူမွ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ မကန္႔သတ္ထားပါဘူး၊ ဘုရားက လူသားအားလုံးအတြက္ လမ္းျပခဲ့တာပါ၊ အသက္ႀကီးမွ အျငိမ္းစားယူမွဆုိၿပီး ကုိယ္ကုိကုိယ္ ကန္႔သတ္လုိက္ၾကတာပါ၊ က်ေနာ္က အဲဒီလုိေဘာင္ေတြ အကန္႔အသတ္ေတြကုိ မႀကဳိက္ခဲ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္နဲ႔ ျမစန္းၾကည္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္လုပ္တုန္းက အဲဒီလုိ ေဘာင္ေတြ စံေတြနဲ႔ ဝုိ္င္းၿပီးကန္႔ကြက္ၾက တားဆီးၾကတာေပါ့”၊ “က်ေနာ္ အဲဒီလူေတြကုိ ျမစန္းၾကည္ကုိခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ မုန္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီေဘာင္နဲ႔ စံနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ကုိယ္အျမင္ကုိယ္ေျပာေနၾကသူေတြကုိ က်ေနာ္က မ်က္မွန္တတ္ထားတဲ့သူေတြလုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္တယ္၊ ဒါကလည္း က်ေနာ္သိတဲ့ သင္ခန္းစာ တခုဆီကပါ၊ ဒႆနိက ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးစတီးဝဲလ္က ရွင္းျပခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္တတ္သူေတြ အေၾကာင္းကုိေပါ့၊ ဆရာႀကီးက ကုိယ္ယုံၾကည္ခ်က္ စံ ေဘာင္ေတြနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ကုိယ္ကအမွန္လုိထင္ၿပီး ကုိယ္အျမင္ေတြကုိ ထုတ္ေဖၚၾကတယ္၊ ဆရာႀကီးကဒီလုိရွင္းျပခဲ့တယ္”၊

“တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ စင္ေပၚတက္ၿပီး အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ စကားေတြေျပာပါတယ္၊ အဲဒီစင္ေပၚက စကားေတြေျပာေနတဲ့လူကုိ ေဘးကလူေတြက ဘယ္လုိျမင္သလဲဆုိေတာ့
ပထမဦးဆုံးတစ္ေယာက္က ဒီလူဟာ အနီေရာင္ႀကီးပါကြာလုိ႔ဆုိတယ္ သူကမွန္အနီေရာင္ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတာကုိ၊
ေဘးကတစ္ေယာက္က မဟုတ္ပါဘူး အစိမ္းေရာင္ပါလုိ႔ဆုိတယ္ သူကမွန္အစိမ္းေရာင္ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတာကုိ၊
ေနာက္တစ္ေယာက္က အျပာေရာင္ပါကြာလုိ႔ဆုိတယ္ သူကမွန္အျပာေရာင္ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတာကုိ၊
ေဘးကတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူကမ်က္မွန္အထူႀကီးနဲ႔ပါ ဒီေကာင္ေတြကြာ ဒီလုိႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့သူကုိ အေရာင္ဆုိးေပးေနၾကတယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး လက္သီးလက္ေမာင္းႀကီးေတြက ႀကီးလုိက္တာ သူေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္၊
သူ႔ေဘးနားမွာေတာ့ မွန္ဘီလူးခြက္တတ္ထားတဲ့သူကေတာ့ ဒီေလာက္ပါမႊားေလးကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနၾကေသးတယ္ မ်က္ႏွာ အမႈအရာနဲ႔ သူမွန္ေၾကာင္း ျပသလုိက္တယ္၊
သူတုိ႔ေဘးနားမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ ပထမတစ္ေယာက္က မၾကည္လင္မျပတ္သားတဲ့ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတယ္၊ သူကဆုိတယ္ ဒီၤေကာင္အေၾကာင္းမ်ား အေရးလုပ္ေျပာေနၾကတယ္ တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ အရွက္မရွိတဲ့ေကာင္ ၾကည့္စမ္းဘာမွ မဝတ္ပဲ စင္ေပၚတက္ၿပီး အေရမရအဖတ္မရေတြ ေအာ္ေနတယ္ လူေတြကုိေစာ္ကားေနတာလုိ႔ ဆုိလုိက္တယ္၊
က်န္တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘာမွ မဝတ္တာဟာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ဝတ္စားခြင့္၊ ေနာက္ဆုံး လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိရမွာ မဟုတ္လား၊ ဒီလူဟာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအတုိင္း ဘာမွ မဝတ္ပဲေနလုိက္တာ သူရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပါပဲ၊ ဒါ လူအခြင့္အေရးပါပဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးေလးစားရမွာပါ၊ လက္ခုပ္တီးေပးလုိက္ၾကပါ အဲဒီလို ေဘးကလူေတြကုိေတာင္ ဆြယ္လုိက္ပါေသးတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ အခြင့္အေရးသမားဆုိတဲ့သူက ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ မ်က္မွန္အပိတ္ႀကီးကုိ တတ္ထားတာပါ၊ သူက ေဘးကတစ္ေယာက္ေျပာတာကို ဆန္႔က်င္ဘုိ႔ပါပဲ၊
သူတုိ႔ေျပာေနၾကတာကုိ ၾကားထဲက မ်က္မွန္မတတ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က နားမလည္စြာနဲ႔ ဟုိလူက သူဖါသာသူ ေနမင္းႀကီးကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနတာကုိ ဒီလူေတြ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနသလဲ မသိဘူးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္တဲ့၊ ဒါကမ်က္မွန္တတ္သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းပါ”၊

“ဒါေၾကာင့္လဲ ဆရာနႏၵသိန္းဇံက တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြဟာ ေဘ့စစ္ ေလာဂ်စ္ေတြကုိ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္တဲ့၊ က်ေနာ္တုိ႔က က်ီကန္းဆုိရင္မဲရမယ္ေလ က်ီးကန္းသည္မဲ၏၊ သုိ႔ေသာ္ ျဖဴေသာက်ီးကန္းလည္းရွိသည္ ဆုိတာကုိ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္၊ အေနာက္မွာေတာ့ သုိးဆုိရင္ ျဖဴရမယ္၊ သုိ႔ေသာ္ သုိးမဲေတြလည္းရွိသည္ေပါ့၊ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြဟာ အဲဒီသုိးမဲ တစ္ေကာင္အတြက္ ျငင္းခုန္ အျငင္းပြားေနၾကတာ အခ်ိန္ေတြကုန္လုိ႔ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြ မ်ားလုိ႔ မဟုတ္လား”၊
“က်ေနာ္ေျပာတာရွည္သြားတယ္ ထင္တယ္ေနာ္”၊ ဆုိၿပီး က်ေနာ္စကား ခဏရပ္ လုိက္ပါသည္၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘ကိစၥမရွိပါဘူး၊ က်မနားလည္သြားပါၿပီ’၊ ‘က်မကျဖင့္ ရွင္ မ်က္မွန္တတ္တာ မႀကိဳက္ဘူးဆုိလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္မွန္မတတ္ပဲေနတာ ေဝေဝဝါးဝါးပဲ’၊
သူစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရယ္မိၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ လူေတြကုိ မ်က္မွန္တတ္တဲ့လူေတြဆုိၿပီး စြတ္စြဲေနခဲ့သည္၊ ဒီခရီးေၾကာင့္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဆရာႀကီးစတီးဝဲလ္ရဲ႕ မ်က္မွန္တတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊
“က်ေနာ္တုိ႔ေတြလည္း မ်က္မွန္မတတ္မိေအာင္ ေလ့က်င့္ရဦးမွာ”လုိ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ေျပာလုိက္မိသည္၊
‘ဟုတ္တာေပါ့’လုိ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက အလုိက္သင့္ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

က်ေနာ့္ခ်စ္ေသာ ျမစန္းၾကည္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကုိ ရွာေဖြေနပါၿပီ၊
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ မ်က္မွန္မတတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမွာေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သယ္ေဆာင္လာေသာ ကားေလးကေတာ့ ေရွ႕ခရီးကုိ ဆက္ေနပါသည္၊

ခင္ေမာင္တုိး၏ သီခ်င္းသံေလးကုိ ခုမွ သတိျပန္ထားမိပါသည္၊ ရိပိဆုိတဲ့ ခလုပ္ေလးကုိ နိပ္ထားမိတာကုိး၊

…..ေခါင္ေလာင္းထုိးသံ ေရးေရးေလးၾကားေနတယ္
…..ဘယ္သူအတြက္ ထုိးတာလည္း
…..ေခါင္ေလာင္းထုိးသံရယ္………..


ၿပီးပါၿပီ။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

sosegado

 

အခန္း၂ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းကုိ ေပါင္းတင္လုိက္ပါသည္၊

အရွည္ႀကီးကုိ သည္းခံဖတ္ေပးသည့္ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။