Sunday, August 29, 2010

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ


MITမွာ ေျပာတာျပတာေတြကုိ သြားနားေထာင္ၿပီး Boston ျပန္ရန္အလုပ္တြင္ ဖုန္းတစ္ခုဝင္လာသည္၊ နားေထာင္လုိက္ေတာ့ မၾကားရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ရွိသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ အသံ၊ အက္ရွရွ ရွိေနတုန္းပါပဲ၊ ဒီကုိေရာက္ေနတဲ့မို႔လား၊ ဖုန္းနံပါတ္ဘယ္လုိရသလဲမေမးနဲ႔၊ ခုဒါၿပီးရင္ဘယ္သြားမွာလည္း၊ ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလည္း စသျဖင့္ ေမးလည္းေမး ေျပာလည္းေျပာၿပီးမွ၊ သူ႔ဘယ္သူလဲ သိလားမွတ္မိလားလုပ္လာသည္၊ ျပန္မေျဖေသးပဲ သက္ျပင္းကုိခ်မိလုိက္သည္၊ အမွတ္ရေစတဲ့ အက်င့္တစ္ခုကမေျပာင္းလဲေသးပါလား၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲျပန္ေျဖလုိက္မိသည္၊ အသံက ေမ့ေလာက္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး၊ ဒီအတြက္မွတ္မိသလား၊ ဘယ္သူျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိ ေျဖစရာလုိလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ေတာ့၊ ဟြန္း ဟြန္း ဟြန္း ရယ္သံေလးနဲ႔ အဲဒါေၾကာင့္ခ်စ္ခဲ့တာ ဟုဆုိသည္၊ ငယ္မူျပန္ေနေသးသည္၊ ကုိယ္ရဲ႔ အစီအစဥ္ကုိ ေျပာျပလုိက္သည္၊ လာခဲ့မယ္လုပ္သည္၊ လာရန္မလုိေၾကာင္း အစီအစဥ္နဲ႔လုိက္ရမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရင္း၊ မနက္ျဖန္ NY မွာေတြ႔ဖုိ႔ခ်ိန္းလုိက္သည္၊ Bus ေပၚေရာက္ေနၿပီ ဖုန္းခ်ရေတာ့မယ္လုိ႔ေျပာေတာ့၊ က်မဘဝမွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ရယ္ေမာျခင္းပါပဲေမာင္၊ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ေမာင္ကုိ ေမာင္လုိ႔ပဲ ျပန္ေခၚပါရေစေမာင္၊
စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ပါ ဟုျပန္ေျဖလုိက္ေတာ့၊ ေက်းဇူးပါပဲေမာင္၊ အရမ္းေတြ႔ခ်င္ေနၿပီ၊ နက္ျဖန္ေတြ႔ၾကရေအာင္ ဖုန္းေမွ်ာ္ေနမယ္ ဟုဆုိကာဖုန္းခ်သြားသည္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးေနသူ တစ္ေယာက္ကုိ ဆက္လက္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္္နူးခြင့္ေပးလုိက္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးလုပ္ရပ္တစ္ခုလုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္မိသည္။

Bus ကားသည္ Boston ရွိတည္းခုိရမည့္ ေဟာ္တယ္သုိ႔ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ခရီးဆက္ေနသည္၊ အေတြးတုိ႔သည္ အတိတ္သို႔ျပန္ေရာက္ကာ သူ႔အေၾကာင္းစဥ္းစားေနမိသည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံခ်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ကုိ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံခြင့္ရေလၿပီ၊ သူဆုိသည္ကား ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ ။

က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူမ်ားကုိ သူတုိ႔၏ထူးျခားခ်က္နဲ႔ညီစြာ ခ်စ္စရာ နာမည္ေလးေတြေပးထားေလ့ရွိသည္၊ က်ေနာ္၏ ခ်စ္သူမ်ားကေတာ့ သူတုိ႔၏ ခ်စ္စရာ နာမည္မ်ားကုိမသိၾကေပ၊ မႏၱေလးက ပထမဦးဆုံး ရည္းစားကုိ ‘အၿပံဳးလွသခင္’ ေနာက္တစ္ေယာက္က ‘မဟူရာမင္းသမီး’၊ ရန္ကုန္က ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို ‘ႏွင္းေကသရာဇာ’ စသျဖင့္ေပါ့၊
‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ သည္လည္း ရန္ကုန္ကပဲျဖစ္သည္၊ ရန္ကုန္မွာေမြး ရန္ကုန္မွာႀကီးေသာ ရန္ကုန္သူစစ္စစ္ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ၿပီး‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’သည္ ဆရာဝန္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႔ေသာ အခိ်န္က‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’သည္ ေဆးေက်ာင္းၿပီးကစ ေဟာက္ဆာဂ်င္ဆင္းရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္၊ က်ေနာ္က အလုပ္လက္မဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္အိမ္တြင္ မေနခ်င္ပဲေနေနရသူ၊ အေဒၚ၏အိမ္သည္ အင္းလ်ားလမ္းတြင္ရွိသည္၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ႏွင့္ ဟုိဘက္ဒီဘက္၊ အင္းလ်ားေဆာင္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဆယ္မိနစ္မၾကာ၊ အရင္တုန္းက အေဆာင္သူေတြနဲ႔ အရမ္းစည္သည္ ခုေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္၊ လမ္းထိပ္တြင္ ေခမာရဥ္ ရွမ္းစားေသာက္ဆုိင္ရွိသည္၊ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’သည္ ေနာက္တစ္လမ္းမွာေနသည္၊ က်ေနာ္သည္ပ်င္းတုိင္း လွည္းတန္းသုိ႔ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာထြက္ေလ့ရွိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ လမ္းထိပ္တြင္ေခြးေၾကာင္းေလ့ရွိေသာ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ ႏွင့္ဆုံမိသည္၊ ဆြဲေဆာင္မႈ႔ရွိေသာ မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ကုိ က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးေစစိတ္ျဖစ္ေပၚလာသည္၊ တကယ္ပါ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ဟုဆုိရေလာက္ေအာင္ပင္ မ်က္လုံးေတာ္ေတာ္လွေသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

နာမည္ႀကီးအဆုိေတာ္ျဖစ္လာမည့္ ေဆးေက်ာင္းသူအသစ္ေလးရဲ႕ ဦးထြန္းလင္းျခံလမ္းက စာအုပ္ဆိုင္တြင္ မိတ္ဖြဲ႔ေပးမႈ႔ေၾကာင့္ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ႏွင့္ က်ေနာ္သိခြင့္ရလာသည္၊ သိသိခ်င္းပဲ သူ႔ကုိျခံအလုပ္သမားထင္ေနတာ စ၍စကားကုိ အစီအစဥ္မက် ေျပာတတ္ပုံကုိ သတိထားမိခဲ့သည္၊ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾကသည္၊ က်ေနာ္ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ငယ္ေသာ္လည္း စကားေျပာေဖၚ၊ တီးတုိးေဖၚ၊ သြားေဖၚလာဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လာသည္၊ သန္လွ်င္ေဆးရုံႏွင့္ အင္းစိန္ေဆးရုံသုိ႔ သူေဟာက္ဆာဂ်င္ဆင္းေတာ့ က်ေနာ္ပဲ အပုိ႔အႀကိဳလုပ္ရသည္၊
ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တြင္ ‘မဟူရာမင္းသမီး’ ဟူေသာ ရည္းစားတစ္ေယာက္ မႏၱေလးတြင္ရွိသည္၊ ‘မဟူရာမင္းသမီး’သည္ သူငယ္ခ်င္း၏အစ္မ၊ မႏၱေလး၏က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေသာအသုိင္းအဝုိင္းမွ ျဖစ္၍ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္ကနည္းသည္၊ တယ္လီဖုန္းရည္းစားျဖစ္ခဲ့သည္။ တီးတုိးေဖၚ၊ စကားေျပာေဖၚျဖစ္သည့္ အတြက္‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’သည္ က်ေနာ္ႏွင့္‘မဟူရာမင္းသမီး’ အေၾကာင္းသိရွိခဲ့သည္၊ ရန္ကုန္ကုိ ခုိးေျပးဘုိ႔ အၾကံျပဳဘူးသည္၊ က်ေနာ္ခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူမ်ားကုိ ခ်စ္စရာ နာမည္ေလးေတြေပးေလ့ရွိသည္ကုိ သူသိထားသည္၊ က်ေနာ္ႏွင့္‘မဟူရာမင္းသမီး’တုိ႔သည္ ဆက္ရန္မရွိေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ ကေနၾကသည္ဟု သူကပင္ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္။

Bus ကားေဟာ္တယ္သုိ႔ေရာက္ၿပီျဖစ္၍ အေတြးတုိ႔ရပ္သြားခဲ့သည္၊ အခန္းေပၚတက္ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး၊ ဒီေန႔ seminar အတြက္ရုံးကုိေပးရန္ feedback report ေရးေနမိသည္၊ ပုံမွန္အားျဖင့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာမွ ေရးေလ့ရွိေသာ္လည္း ေနာက္ေန႔ေတြမွာ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ႏွင့္ ေတြ႔ရန္ရွိသျဖင့္ ဘယ္လုိမွ ေရးျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု သိထားသျဖင့္ ေရးေနရျခင္းျဖစ္သည္၊ ေနာက္ေတာ့ အေမရိကန္ ကုိယ္စားလွယ္က ညစာကုိ Boston Chinatown တြင္ေကၽြးမည္ဟု စီစဥ္ထားသျဖင့္ အုပ္စုလုိက္ Chinatown စားေသာက္ဆုိင္သုိ႔သြားၾကရသည္၊ Boston သည္ seafood, lobster နာမည္ႀကီးသည္ဟုဆုိ၏ စားၾကည့္ေတာ့ freshအရသာမွတပါး ထူးထူးေထြေထြ ဘာမွ် taste မျဖစ္ပါ၊ ဒီလုိနဲ႔ေဟာ္တယ္သုိ႔ ညရွစ္နာရီခြဲတြင္ျပန္ေရာက္သည္၊ အေမရိကန္ ေႏြရာသီအတုိင္း အလင္းေရာင္ရွိေနတုန္းပါပဲ၊ reportကုိအၿပီးသတ္လုပ္ၿပီး ရုံးသုိ႔ပုိ႔လုိက္သည္၊ ေန႔ႏွင့္ည ကြာျခားမႈ႔ေၾကာင့္ ရုံးႏွင့္ ဆက္သြယ္ခ်ိန္ကုိ ညကုိးနာရီသတ္မွတ္ထားသည္၊ လုိအပ္သည့္ရုံးႏွင့္ ဆက္သြယ္မူေတြကုိ တစ္ခါထဲလုပ္လုိက္သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ ေျပာသည့္အတုိင္း တုိရန္တုိသုိ႔မသြားမွီ ၾကားကာလ ခြင့္ယူလုိက္သည္၊ အကုန္လုံးၿပီးေတာ့ ညဆယ္နာရီထုိးေတာ့မည္၊ လွဲေနလုိက္မိသည္၊ ခဏေန ဂ်ပန္ကေကာင္ ေရာက္လာၿပီး အဂၤလန္ကတစ္ေယာက္နဲ႔ စိတ္ဝင္စားစရာ တစ္ေနရာသြားမည္ လုိက္ခဲ့ပါလားေခၚ၍ ပါသြားခဲ့သည္၊ သြားမဲ့သြားေတာ့ ေျခာက္ေယာက္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္္၊ ကာေရဘီယံ club တစ္ခုျဖစ္သည္၊ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ႔ မ်ိဳးစုံနဲ႔ အရက္ေသစာ ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္၊ ေကာင္မေလးေတြကစုံသည္၊ ကႀကီးေတြ၊ အျပားေတြ၊ စလုံးေတြ၊ ပဲေတြ၊ entertainment အတြက္ေသေသခ်ာခ်ာ train ထားၾကသည္၊ စလုံးေတြက အမ်ားဆုံးပါပဲ အေရာင္လည္းစုံသည္၊ အမဲ၊ အျဖဴ၊ အနီ၊ အေရာေတြ၊ စလုံးမတစ္ေယာက္နဲ႔ထုိင္ျဖစ္သည္၊ ဂ်င္နီဖါလုိပက္နဲ႔တူ၍ ျဖစ္သည္၊ အရက္ေတြ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္ေတာ့သည္ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး တဘက္လွည့္နဲ႔ ဂ်ပန္ဆီပုိ႔လုိက္သည္၊ စလုံးအမဲမေလးနဲ႔ထုိင္ျဖစ္သည္ ေစ်းအႀကီးဆုံး အရက္ကုိ တစ္ခြက္ထဲမွာေသာက္ၿပီး စကားေတြေျပာျဖစ္သည္၊ (စလုံးဆုိသည္မွာ ဒီဘက္မွာ စပိန္စကားေျပာေသာ လူမ်ိဳးကုိ ေခၚၿပီး၊ ပဲမွာ မကၠစီကန္ေတြကုိ ေခၚသည္) ျပန္ခါနီး အညင္သာဆုံးအနမ္းတစ္ခုေပးၿပီးေဟာ္တယ္သုိ႔ လုိက္အိပ္ခ်င္သည္ဆုိ၏၊ ရုိးရုိးေလးပဲျငင္းလုိက္မိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ေဟာ္တယ္သုိ႔ျပန္ေရာက္ျဖစ္ၾကသည္ ဘယ္သူမွ အေဖၚေခၚမလာၾကပါ၊ မနက္ၾကရင္ အသီးသီး ခရီးဆက္ရဦးမည္မဟုတ္လား၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ရွိရာ NY ဆီသုိ႔ ငါးနာရီထသြားရမည္။

မနက္ၾကေတာ့ NYသုိ႔သြားမည့္အုပ္စုမွာ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္ျဖစ္သည္၊ minibus ေလးျဖင့္လုိက္ပုိ႔သည္၊ တည္းခုိရမည့္ ေဟာ္တယ္က မန္ဟ္္ဟန္းရွိ Crown Plaza ေဟာ္တယ္ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္က Manhattan မန္ဟ္္ဟန္းတန္ဟုေခၚေသာ္လည္း သူတုိ႔ကမန္ဟ္္ဟန္းပဲ ေခၚသည္၊ တလမ္းလုံးအိပ္လာခဲ့သည္၊ ဆယ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဟာ္တယ္ကိုေရာက္သည္ ၂ညစာ check in လုပ္လုိက္သည္၊ အေမရိကန္အစုိးရ စရိတ္နဲ႔ေပါ့၊ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းေနရာခ်ၿပီးတာနဲ႔ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ဆီ ဖုန္းေခၚလုိက္သည္၊ သူေအာက္မွာေရာက္ေနၿပီတဲ့၊ ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္လည္းေအာက္ဆင္းလာသည္၊ ဧည့္ Lobby ဆုိဖါေပၚတြင္ထုိင္ေနေသာ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ကုိေတြ႔ရသည္၊ လွေနတုန္းပါပဲ၊ ေနကာမ်က္မွန္ အႀကီးစားတစ္ခုတတ္ထားသည္၊ က်ေနာ္ကုိေတြ႔ေတာ့ ေနကာမ်က္မွန္ကုိခၽြတ္လုိက္သည္၊ က်ေနာ္ကုိစုိက္ၾကည့္ေနသည္၊ လွပေသာ ဆြဲေဆာင္မႈ႔ရွိေသာ မ်က္လုံးမ်ားက မေျပာင္းလဲေသးပါ၊ သူ႔လက္ဖဝါးႏုႏုေလးကုိ ဖမ္းဆုပ္ၿပီးညွစ္ထားလုိက္မိသည္၊
'ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား' ဟုေမးလုိက္သည္၊
'အခ်ိန္တြက္ၿပီးလာခဲ့တာ' လုိ႔ျပန္ေျဖတယ္၊ ၿပီးေနာက္ ရုတ္တရက္ပဲ က်ေနာ္ရင္ထဲတုိးဝင္ကာ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားရင္း ေမာင္ လုိ႔ေခၚလုိက္သည္၊
တစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ 'ဒီဆုိဖါမွာထုိင္ၿပီး ေမာင့္ဖုန္းကုိေစာင့္ေနတာ တစ္ကမၻာေလာက္ၾကာတယ္ထင္တာပဲေမာင္ရယ'္ ဆုိၿပီး ဆုိဖါမွာျပန္ထုိင္လုိက္တယ္၊
'ေမာင္ကမေျပာင္းလဲဘူးေနာ္ ဆံပင္ပုံစံကလြဲလုိ႔၊'
က်ေနာ္ကလည္း သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ပုိၿပီးေတာ့လွလာတယ္ ျပည့္လာတယ္၊ လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့၊
'တကယ'္ ဟုဆိုၿပီး ဝမ္းသာအၾကည္နူးဆုံး အျပံဳးေလးတစ္ခုကုိ သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတြ႔လုိက္ရသည္၊
'လာ နင္ရဲ႕အိတ္ကုိ အေပၚမွာသြားထားမယ္'ဆုိၿပီး သူ႔အိတ္ကုိဆြဲကာ က်ေနာ္ေရွ႔ကထြက္လာခဲ့သည္၊ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ တစ္ေယာက္ က်ေနာ္လက္ေမာင္းကုိဆြဲကာ ေနာက္မွလုိက္ပါလာသည္၊ (က်ေနာ္က ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ကုိ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ေျပာေလ့ရွိသည္၊)
အခန္းထဲတြင္ သူ႔အိတ္ကုိေနရာခ်ၿပီး ခုငါတုိ႔ breakfast သြားစားၾကမယ္ဟုက်ေနာ္ကေျပာလုိက္ရာ၊
OK ဆုိၿပီး က်ေနာ္မ်က္ႏွာကုိ လက္ညိႈးေလးႏွင့္လုိက္ပြတ္ရင္း အိမ္မက္မဟုတ္ဖူးေနာ္ေမာင္ ဟုဆုိလာသည္၊
'လာ အိမ္မက္ဟုတ္လားမဟုတ္လား သိရေအာင္ breakfast သြားစားရေအာင္'ဟုဆုိကာ ေအာက္ဆင္းခဲ့ၾကသည္၊ အမွန္ကုိ ဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္လည္း‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ကုိ ျပန္ေတြ႔ရသည္ကုိ အိမ္မက္လုိ႔ပင္ထင္ေနမိသည္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ကမၻာ၏ တဘက္ျခမ္းစီတြင္ ေနေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
ေဟာ္တယ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့၊ က်ေနာ္က ငါတုိ႔ဘယ္မွာသြားစားၾကမလဲ ဟုေမးရာ၊
fast food ဆုိင္တစ္ဆုိင္သြားမယ္ေလ ဟုဆုိသည္၊
က်ေနာ္တုိ႔ မနက္စာႏွင့္ ေန႔လည္စာ ေပါင္းစားၾကရင္ေကာင္းမယ္ လုိ႔အၾကံေပးလုိက္သည္၊
‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’က ဒါဆုိ တရုတ္တန္းသြားစားၾကမယ္၊ 'က်မ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ အေရွ႔တုိင္းအစာ စားခ်င္လာတယ'္ ဟုဆုိကာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေနသည္၊
က်ေနာ္က 'ကဲဒါဆုိလဲသြားၾကမယ္ ဘယ္လုိသြားမလဲ'၊ 'Broadways အတုိင္းဆင္းသြားေရာက္တယ္၊'
Broadways လမ္းမႀကီးကုိေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဆင္းရမွာလား တက္ရမွာလား ဟုသူ႔ကုိေမးရာ၊
အဲဒီအတုိင္းသြားေရာက္တယ္ ဟုဆုိကာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ တရုတ္တန္းကုိမေရာက္
Broadways လမ္းလည္းဆုံးၿပီ၊ Brooklyn bridge ကုိေရာက္လာသည္၊ တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီလုိ႔ သူကုိဆုိလုိက္ေတာ့ မထူးပါဘူးေမာင္ရယ္ တံတားေပၚေလွ်ာက္လုိက္ရေအာင္၊ ဒီလုိနဲ႔ Brooklyn တံတားေပၚ တစ္ဝက္ေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကသည္၊ တံတားအဆုံးေတာ့ Chinatown သုိ႔ဆုိတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ေတြ႔သည္၊ ႏွစ္ေယာက္သား ဟာဘာလုိ႔အသြားတုန္းကမေတြ႔တာလဲ ဆိုၿပီး လမ္းညႊန္အတုိင္းလုိက္လာၾကသည္၊
ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ရဲကားေတြ၊ ရဲေတြ လက္ထိပ္တန္းလန္းနဲ႔လူေတြပဲေတြ႔သည္၊ က်ေနာ္က တရုတ္တန္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ ဟုတ္တယ ္ဒါရဲတန္းဟုဆုိၿပီး သူဟာသကုိ သူသေဘာက်စြာရယ္ေနသည္၊ အေဆာက္အဦးႀကီးက New York Detention Center ျဖစ္ေနသည္၊ ဟုိမွာတရုတ္ေတြေတြ႔ၿပီ က်ေနာ္ကုိလွမ္းေအာ္ေျပာလုိက္သည္၊ တရုတ္ေတြေတြ႔တုိင္း တရုတ္တန္းျဖစ္ရမလား က်ေနာ္ကျပန္ေျပာလုိက္သည္၊ ဟုိမွာေတြ႔လားဆုိင္ေတြ ဟုဆုိၿပီး 'ေမာင္ဆာေနၿပီလား' ဟုေမးလာသည္၊
'ဆာလည္းဆာတယ္ ေမာလည္းေမာတယ္' ဟုျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
Malaysia and Thai စားေသာက္ဆုိင္ကုိေတြ႔၍၊ နင္က စကၤာပူမလာေတာ့ နင့္ကုိဒီမွာစကၤာပူစာေတြ ေကၽြးမယ္လုိ႔ဆုိေတာ့၊ ေမာင့္သေဘာဟုဆုိသည္၊ ဘာမွမမွာရေသး ခ်လာေသာ ေရကုိႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ခြက္လုံးကုန္ေအာင္ ေသာက္ပစ္လုိက္ၾကသည္၊ စားပြဲထုိးမေလးက အလုိက္သိစြာ တစ္ခြက္စီလာခ်ေပးသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ chicken rice ၊ ပီနန္ fried rice noodle ႏွင့္ ေရခဲသုပ္ တုိ႔မွာစားျဖစ္ၾကသည္၊ စားၿပီးခဏအနားေျဖကာ ဘယ္သြားဦးမလဲလုိ႔ ေမးရာ၊ Empire State Building အင္ပါယာစတိတ္ ကုိသြားမယ္ ဆုိသျဖင့္ အရင္တစ္ေခါက္ကေရာက္ၿပီးၿပီ၊ က်မလည္းတစ္ေခါက္ေရာက္ၿပီးၿပီ ေမာင္နဲ႔သြားခ်င္လုိ႔ဟုဆုိသျဖင့္ သြားရေအာင္ဆုိကာ Taxi နဲ႔ ၃၄လမ္းကုိ ထြက္လာၾကသည္၊ Taxi က ၃၄လမ္းမွာ ယာဥ္ၾကပ္ေနသည္ဆုိကာ ၃၅ လမ္းမွာခ်သြားသည္၊ ဒါနဲ႔ပဲ ၃၅လမ္းထဲက ကုိတီးတီး ဆုိင္မွာ အေအးဝင္ေသာက္ၿပီး အင္ပါယာစတိတ္ဘက္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာၾကသည္။

အင္ပါယာစတိတ္ကုိေရာက္ေတာ့ အေပၚတက္ဘုိ႔ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး ရင္ေမာမိသည္၊ ဘယ္အခ်ိန္တက္ရပ၊ ေမာင္ ဒီဘက္ကုိလာခဲ့ဟုဆုိကာ ႀကိဳးတန္းႏွစ္ခုကုိေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး တရုတ္ေတြၾကားထဲေရာက္သြားသည္၊ ေမာင္လက္မွတ္သြားဝယ္လုိက္ဆုိ၍ ဝယ္လုိက္သည္ ခဏေနၾကာ လုိင္လုိင္ ေခၚသံၾကား၍တရုတ္ေတြၾကားထဲ အေပၚေရာက္သြားသည္၊ အေပၚေရာက္ေတာ့ နင္ေက်ာ္ျဖတ္လုိက္တာလား၊ 'ဟုတ္တယ္ တရုတ္ေတြက အုပ္စုနဲ႔လာတာ သူတုိ႔ကုိဦးစားေပးတယ္ tourist မုိ႔လုိ႔၊ တရုတ္ေတြက ဟုိထြက္ဒီထြက္ စည္းကမ္းမရွိေတာ့ သူတုိ႔မထိန္းႏုိင္ဘူး ဝင္ေရာလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔မသိေတာ့ဘူး၊ ေရာင္းတဲ့သူကလည္း ေရာင္းလုိက္တာပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရယ္ရတယ္ ေပ်ာ္တယ္ေမာင္၊'
၁၀၂ ထပ္ကုိ ေနာက္ထပ္ ၁၅ ေဒၚလာေပးၿပီးတက္ၾကျပန္သည္၊ New York ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ၁၀၂ ထပ္ မွန္ကာေတြၾကားက လွည့္ပတ္ၾကည့္လုိက္သည္၊ 'ဒီဘက္က Queens ဟုိဘက္က Brooklyn ၊ Liberty ရုပ္တုႀကီးက ဒီဘက္မွာရွိတာ၊' ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’က က်ေနာ္ကုိလုိက္ျပရင္း 'သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ တကယ္ေတာ့ Top of the Rock ေပၚက New York ၿမိဳ႕ႀကီးကုိၾကည့္ရင္ပုိလွတယ္တဲ့ ဒီ အင္ပါယာစတိတ္ အေဆာက္အဦးႀကီးကုိလည္း လွမ္းျမင္ရတယ္တဲ့၊ မနက္ျဖန္ က်မတုိ႔တက္ၾကမယ္ Libertyကအျပန္ေပါ့' ဟုဆုိလာ၍၊ OKလုိ႔ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊ 'ဒီညေမာင္ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊' 'Time square သြားမယ္၊ Time squareမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မယ္၊ ခုေဟာ္တယ္ျပန္ ေရးမုိးခ်ိဳးၿပီးနားမယ္၊ ၿပီးမွျပန္ထြက္မယ္ေလ' က်ေနာ္အစီအစဥ္ေတြကုိေျပာရင္း က်ေနာ္တုိ႔ေအာက္ကုိဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။

ေဟာ္တယ္ခန္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ ငါးမိနစ္ေလာက္နားၿပီး၊ ေရခ်ိဳးပါလားလုိ႔ေမးရာ၊ ေမာင္အရင္ခ်ိဳးနွင့္ဆုိ၍ ေရကုိစိမ္ေျပနေျပ ခ်ိဳးမိသည္၊ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေရးခ်ိဳးဘုိ႔ေစာင့္ေနေသာ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ကိုေတြ႔ရသည္ ေစာင့္ေနတာမသိလုိက္ဘူး ၾကာသြားသလားလုိ႔ေမးလုိက္မိသည္၊ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’သည္ သူ၏မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ကုိစုိက္ၾကည့္ရင္း ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ေစာင့္ေနခဲ့တာပါေမာင္ဟုဆိုၿပီး က်ေနာ္ကုိနမ္းလုိက္သည္ အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္အနမ္းဆုိတာသိလုိက္သည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကက်ေနာ္နမ္းခ်င္ခဲ့သည္ နူတ္ခမ္းအစုံ ခုေတာ့က်ေနာ္ကုိနမ္းေနၿပီ၊ အေတြ႔အထိႏွင့္ အခ်စ္၏ဆြဲေဆာင္မႈ႔ေနာက္ကုိ က်ေနာ္ပါသြားခဲ့သည္။

က်ေနာ္နိူးလာေတာ့ အခ်ိန္ကုိၾကည့္လုိက္မိသည္ ညခုႏွစ္နာရီေတာင္ရွိသြားခဲ့ၿပီ၊ အခ်စ္၏ဆြဲေဆာင္မႈ႔ေနာက္ကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံးေမွ်ာပါရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကျခင္းျဖစ္သည္၊‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’သည္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲျဖစ္သည္၊ ေစာင္ကုိျခံဳေပးလုိက္သည္၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ကိုၾကည့္ၿပီး ယခုအသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္သူ႔ရဲ႕အလွနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုန္းကသူအလွကုိ ပုံေဖၚရင္း က်ေနာ္စိတ္တုိ႔သည္ အတိတ္ဆီသုိ႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားျပန္ပါသည္။

‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ က်ေနာ္ကုိခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလး
က်ေနာ္ကလည္း ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလး
က်ေနာ္တုိ႔ အမုန္းပြားခဲ့ၾကတာမဟုတ္
က်ေနာ္တုိ႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာမဟုတ္
က်ေနာ္တုိ႔ ကြဲခဲ့ၾကတာလည္းမဟုတ္
က်ေနာ္တုိ႔ ေဝးသြားခဲ့ၾကတာပဲျဖစ္သည္။



ခဏနားပါဦးမည္၊



ဝထၳဳဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။
‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ သည္ စိုးလြင္လြင္ ၏ သီခ်င္းစာသားမွျဖစ္သည္။
ကိုယ္ပိုင္ဓါတ္ပုံမ်ားျဖစ္သည္။

Liberty ရုပ္တုႀကီး
Time square
၃၅ လမ္းကဆုိင္


New York ကုိအေပၚစီးက

Sunday, August 1, 2010

မေန႔တစ္ေန႔က ငယ္ရုပ္ပုံလႊာ ( ၂ )

ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ရွစ္တန္းထိ ေက်ာင္းေနခဲ့ရစဥ္ ခုႏွစ္တန္းသည္ က်ေနာ္အေပ်ာ္ဆုံးအတန္းျဖစ္ပါသည္။

သတိရစရာ မေမ့ႏုိင္ေသာ ေက်ာင္းသားဘဝ တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက ခုႏွစ္တန္းတြင္ အမ်ားဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

က်ေနာ္နဲ႔ ေစာခရစၥတုိဖါတုိ႔သည္ အတန္း၏ အျပင္ဘက္ဆုံး ေနာက္ဆုံးခုံတန္း မတုိင္မီ ခုံတြင္ေနရာယူထားသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္တြင္ သင္းေအာင္ ႏွင့္ မင္းစုိးႏုိင္၊ အေရွ႕တြင္ ေစာလြင္ဦး ႏွင့္ သန္းထြန္းေအာင္ တုိ႔ျဖစ္သည္၊ သင္းေအာင္သည္ ျပည္နယ္တရားသူႀကီး အဖြဲ႔ဝင္၏သားျဖစ္သည္၊ သန္းထြန္းေအာင္သည္ က်ိဳက္မေရာဘက္မွာ ေက်ာင္းလာတက္သူျဖစ္သည္၊ ဦးေလးအိမ္တြင္ေနသည္ မြန္ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္၏ သားဟုသိရသည္၊ အလြန္ေအးသည္၊ က်ေနာ္၏ မဲဆြယ္မႈ႔ေၾကာင့္ ၆ ေယာက္လုံး ပထမအစမ္း ဒုတိယအစမ္း စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ေအာင္ ေအာင္သာေျဖၾကသည္၊ သုိ႔ေသာ္ စာေမးပြဲႀကီးတြင္ သန္းထြန္းေအာင္သည္ အဆင့္တစ္ရရွိခဲ့သည္။

ခုႏွစ္တန္းတြင္ က်ေနာ္ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ ေက်ာင္းေျပးျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ အုပ္စုလုိက္ရန္ျဖစ္ဘူးပါသည္၊ ေက်ာင္းေျပးျခင္းကုိ ေစာခရစၥတုိဖါက အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ေစာခရစၥတုိဖါသည္ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္၏တူေတာ္ပါသည္၊ ဖာေဆာင္း၊ ဖားအံတုိ႔တြင္ေနျပီးေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ကုိေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ စကားအလြန္ေပါေသာ္လည္း ဘယ္သူကုိမဆုိ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ေျပာပါသည္၊ ထုိအတြက္ ဆရာဆရာမမ်ားသည္းခံရသည္၊ ဟုတ္ဟုတ္မဟုတ္ဟုတ္ျငင္းတတ္ပါသည္။

က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ကေနခဲ့ေသာ လာရႈိးတြင္ လာရႈိးႀကီး၊ လာရႈိးေလးရွိေၾကာင္း ေရပူစမ္းရွိေၾကာင္းေျပာေသာအခါ၊ ခရစၥတုိဖါကလည္း ဖာေဆာင္းႀကီး ဖာေဆာင္းေလး၊ ဖားအံႀကီး ဖားအံေလးရွိသည္ဟုျပန္ေျပာသည္၊ က်ေနာ္က မၾကားဘူးေၾကာင္း မျဖစ္နုိင္ေၾကာင္းျပန္ေျပာရာ ဇြတ္ျပန္ျငင္းပါသည္၊ ဒီအတြက္ က်ေနာ္ေရွ႕က ေစာလြင္ဦးကုိ အကူအညီယူၿပီးေမးရာ၊ လြင္ဦးက မဟုတ္ေၾကာင္း ခရစၥတုိဖါ ေပါက္ကရေျပာေၾကာင္းျပန္ေျပာပါသည္၊ ခရစၥတုိဖါက သူ ေပါက္ၿပီးေတာ့လည္းေျပာတာမဟုတ္ ကၿပီးေတာ့လည္းေျပာတာမဟုတ္ ရလုိ႔လည္းေျပာတာမဟုတ္ သူငယ္ငယ္တုန္းကရွိေၾကာင္း၊ ခုေရာဟုဆုိရာ ခုေတာ့မသိေတာ့ဘူးဟုလုပ္ျပန္သည္၊ ေနာက္ဆုံး မင္းညာတာလုိ႔ အားလုံးကဝုိင္းေျပာေသာအခါ၊ သူ႔ဘႀကီးကုိ ေမးလုိ႔ရတယ္ဟုဆုိျပန္သည္၊ က်ေနာ္တုိ႔က ဘယ္မွာလဲ မင္းဘႀကီးဟုေမးရာ၊ မဲေဆာက္၊ ရွမ္းဘက္ကမ္းမွာဟုဆုိကာ လုံးဝအေလွ်ာ့မေပးပဲ ေျပာေနဆဲျဖစ္သည္၊ ေနာက္ဆုံး ေစာလြင္ဦးနဲ႔ရန္ျဖစ္ၾကသည္၊ ခရစၥတုိဖါက လြင္ဦးကုိ မင္းတုိ႔ တလုိင္းကရင္ေတြ သတၱိမရွိဘူး၊ လြင္ဦးက ခရစၥတုိဖါကို ကုိလုိနီကရင္ ပ်က္ေနတယ္ စသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တင္းမာလာသည္၊ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္နဲ႔ သင္းေအာင္ ကရင္ခ်စ္ၾကည္ေရး လုပ္ေပးလုိက္ရသည္၊ တကယ္ေတာ့ ခရစၥတုိဖါသည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ေနရျခင္းကုိ အထူးေပ်ာ္ေမြ႔ေနသည္၊ သူဒီလုိမေနခဲ့ဘူးေၾကာင္း၊ ျမန္မာစကားေတြ အမ်ားႀကီး မေျပာဘူးေၾကာင္း က်ေနာ္ကုိေျပာျပသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ေတြသည္ ဘယ္လုိပဲစစ ေနာက္ေနာက္ ရန္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ေန႔တြင္ ေမ့သြားကာ အသစ္ျပန္စၾကျမဲျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ အုပ္စုသည္ ၉ တန္း ၁၀ တန္းမွာ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား၊ အတန္းမတက္ဘဲ ေရွ႕ေဆာင္လူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႔ဝင္ကာ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္လုပ္ေနျခင္းကုိ သတိထားမိၾကသည္၊ ေနာက္ဆုံး က်ေနာ္ကပင္ဦးေဆာင္ကာ အတန္းမတက္ရရင္ၿပီးေရာဟုဆုိကာ ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႔ဝင္ၾကသည္၊ အိမ္သုိ႔ မဝင္ရင္မရသည္ပုံစံနဲ႔ ဝတ္စုံဖုိး ေတာင္းရသည္၊ ဆရာမကုိၾကက္ေျခနီ ေဟာေျပာပြဲရွိလုိ႔ သြားတက္ဦးမယ္၊ နာရီဝက္ေလာက္တက္ၿပီးေသာအခါ စတင္ေက်ာင္းေျပးျဖစ္ခဲ့သည္၊ ေက်ာင္းတဝုိက္ ေဆးရုံႀကီး၊ တရားရုံး၊ ဦးဇိနဘုရားနဲ႔ ေတာင္ရုိးတန္းေပၚတက္ၾကသည္၊ ထုိသုိ႔ ေက်ာင္းေျပးျခင္းကုိ အေပ်ာ္ဆုံးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေစာခရစၥတုိဖါ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔၌ ေမာ္လၿမိဳင္ က်ဳံဒုိး၊ ေကာ့ကရိတ္သြား သေဘၤာကုိ ကရင္တုိ႔ကပစ္ရာ၊ လူေပါင္း သုံးဆယ္ေက်ာ္ေသ၍ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒဏ္ရာရၾကသည္၊ ေသဆုံးသူမ်ားထားရာ ေရခဲတုိက္သုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေျပးတစ္စု သြားၾကည့္ၾကသည္၊ ေသဆုံးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ကရင္၊ျမန္မာ ႏွင့္္ တစ္ျခားလူမ်ိဳးတုိ႔ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္သည္၊ ေရခဲတုိက္ထဲမေလာက္၍ အျပင္မွာပင္ ထားထားသည္၊ မင္းစုိးႏုိင္တုိ႔ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ေသဆုံးခဲ့သည္၊ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ေသသူမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး၊ က်ေနာ္ႏွစ္ရက္ဖ်ားသြားခဲ့သည္၊ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး ေက်ာင္းေျပးရင္ ေဆးရုံႀကီးသုိ႔ မသြားရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကသည္။

က်ေနာ္ေက်ာင္းျပန္တက္ေသာေန႔တြင္၊ ေက်ာင္းကဒီေရတက္ၾကမ္းမည္ဆုိၿပီး အတန္းငယ္မ်ားကုိ ေစာေစာျပန္လြတ္သည္၊ ခရစၥတုိဖါက သူနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းလုိက္ခဲ့ေပးပါဆုိ၍၊ အိမ္ကုိအေၾကာင္းၾကားၿပီး ခရစၥတုိဖါႏွင့္အတူ ဘုရားေက်ာင္းသုိ႔လုိက္သြားခဲ့သည္။ Church ဘုရားေက်ာင္းသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ အထက္လမ္းမႀကီးတြင္ တည္ရွိသည္ကလြဲလုိ႔ ေနရာအတိအက်နဲ႔ နာမည္ကုိမမွတ္မိေတာ့ပါ၊ အဂၤလိပ္ေခတ္ကေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ ခရစၥတုိဖါသည္ ဝတ္ျပဳသည့္ေနရာမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အေနာက္ဘက္ စာၾကည့္ခန္းမွတဆင့္ ေျမေအာက္ခန္းသုိ႔ဆင္းသြားသည္၊ ဝတ္ျပဳသည့္ေနရာတြင္ မ်က္ႏွာျဖဴစစၥတာတစ္ေယာက္ကုိေတြ႔ရသည္ ကရင္လုိေျပာတတ္သည္၊ ေျမေအာက္ခန္းသည္ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္သည္၊ ရုံးခန္းမ်ား၊ စာအုပ္ခန္းမ်ား၊ ပစၥည္းသုိေလွာင္ခန္းမ်ားနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္၊ အခန္းတစ္ခန္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ကရင္လူမ်ိဳး ဖာသားႀကီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရသည္ အသက္ ၇၀ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္ကုိခုံတစ္ခုံတြင္ထုိင္ခုိင္းထားသည္၊ ခရစၥတုိဖါသည္ ဖာသားႀကီးေရွ႕တြင္ မ်က္စိမွိတ္ကာ လက္အုပ္ခ်ီထားသည္၊ ဖာသားႀကီးကုိလည္း တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္ ဖာသားႀကီးကလည္း ျပန္လည္ဆုေတာင္းေပးေနသည္ထင္သည္၊ သူတုိ႔သည္ ကရင္လုိေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိေနာက္ ဖာသားႀကီးက ဖန္ခြက္ထဲမွ ေရျဖင့္ ခရစၥတုိဖါကုိဖ်န္းေပးသည္ ၿပီးေနာက္က်ေနာ္ကုိလည္း ဖ်န္းေပးသည္၊ ဖာသားႀကီးက က်ေနာ္ကုိ ခရစၥတုိဖါက သူမျမင္အပ္တာေတြကုိျမင္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ေနတယ္ လူကေလးလည္းဒီလုိပဲလုိ႔ေျပာတယ္ ခုဆုေတာင္းေပးလုိက္ၿပီ လူကေလးတုိ႔ အိပ္ေပ်ာ္ၾကေတာ့မွာပါ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမထားနဲ႔ေတာ့ ဘုရားသခင္က ေစာင့္ေရွာက္မွာပါ ဟုဆုိသည္၊ က်ေနာ္ကလည္းဟုတ္ကဲ့ပါဟုဆုိလုိက္သည္၊ ထုိေနာက္
က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အိမ္ျပန္ ခရစၥတုိဖါလည္း သူ႔အိမ္သုိ႔ျပန္သြားခဲ့သည္၊ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ Church ဘုရားေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ က်ေနာ္ေရာ ခရစၥတုိဖါပါ လူေသမ်ားကုိ ေမ့သြားၾကသည္။

တရုတ္ႏွစ္ကူး တစ္ရက္ႏွင့္ေနာက္ေန႔တစ္ရက္က်ေနာ္ ေက်ာင္းမတက္ပါ၊ က်ေနာ္အဖုိး(အေမ၏အေဖ)သည္ ႏွစ္ကူးကုိ အႀကီးအက်ယ္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္၊ အဖုိးသည္ အဂၤလိပ္ေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္ တရားသူႀကီးလုပ္ခဲ့ဘူးသည္၊ တရုတ္ေဆးဆရာလည္းျဖစ္သည္၊ အဖုိး၏အေမ အဘြားသည္ ေမာ္လၿမိဳင္တစ္ဝုိက္တြင္ သစ္စက္၊ ဆန္စက္၊ ရာဘာလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ခဲ့သူျဖစ္သည္၊ ျပည္သူပုိင္သိမ္းခံရၿပီးေနာက္ ျခံမ်ားသာက်န္ခဲ့သည္၊ အဘြား၏ေမာင္အငယ္ကေတာ့ မေလးရွားႏုိင္ငံ ပီနန္သုိ႔အၿပီးေျပာင္းေရြ႕သြားသည္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဘန္ေကာက္သုိ႔ အၿပီးေျပာင္းေရြ႕သြားသည္၊ အဖုိးသည္ ျခံသုံးျခံႏွင္ ေမာင္ငံက ေျခာက္ထပ္တုိက္ႀကီး၊ ပန္းပဲတန္းက တုိက္ပုေလးကုိ အေမြရခဲ့သည္၊ ေမာင္ငံက ေျခာက္ထပ္တုိက္ႀကီးကုိ အဖုိးလက္ထက္မွ ျပည္သူပုိင္သိမ္းခံရျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိအတြက္ အဖုိးသည္ ေျမနီကုန္း၊ ေတာင္ဝုိင္း၊ စမ္းႀကီး ျခံမ်ားတြင္လွည့္ပတ္ေနထုိင္ခဲ့သည္၊ ႏွစ္ကူးကုိ ေျမနီကုန္းျခံတြင္ အႀကီးအက်ယ္ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္၊ ႏွစ္ကူးဒုတိယေန႔တြင္ ဆရာမေတြကုိ မုန္႔ေတြစားစရာေတြပုိ႔ရင္း၊ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ကုိ ေျမနီကုန္းျခံထဲသုိ႔ ႏွစ္ကူးစားရန္ ေခၚလာခဲ့သည္။

ခရစၥတုိဖါသည္ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ႏွစ္ကူးရွိခုိးေနၾကပုံကုိ အ့ံၾသစြာျဖစ္ေနသည္၊ ၿပီးေနာက္တုိးတုိးေလး မင္းအမ်ိဳးေတြကလည္း တစ္ရြာေလာက္ရွိတယ္၊ က်ေနာ္က မဟုတ္ပါဘူး အလုပ္သမားေတြလည္းပါတယ္၊
ေနာက္ဗုိက္ဆာၿပီဟုဆုိလာသည္၊ မင္းစားခ်င္ရင္ တရုတ္ဘုရားရွိခုိး လုိ႔ဆုိလုိက္သည္၊ ခရစၥတုိဖါက ငါ့ဘုရားမွ မဟုတ္တာ၊ ဒါဆုိလည္းမင္းမုန္႔ပဲစားလုိ႔ က်ေနာ္ကေျပာလုိက္သည္၊ လြင္ဦး၊ သန္းထြန္းေအာင္ႏွင့္ မင္းစုိးနုိင္တုိ႔ အေမႊးတုိင္ ကုိယ္စီျဖင့္ တရုတ္ဘုရားရွိခုိးၿပီး ထမင္းႏွင့္ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ဟင္းထည့္ကာ စစားၾကသည္၊ ခရစၥတုိဖါလည္းထၿပီး အေမႊးတုိင္ျဖင့္ တရုတ္ဘုရားရွိခုိးကာ စစားေတာ့သည္၊ ဟဲဟဲနဲ႔ ဝက္သဲေၾကာ္ ငါတအားႀကိဳက္လုိ႔ဟုဆုိသည္။
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ၇တန္းေအာင္ကာ ၈ တန္းေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
၈ တန္းတြင္ ေက်ာင္းေျပးျမဲေျပး၏၊ အထက ၃ မိန္းခေလးေက်ာင္းမွသည္ သံလြင္ရုံ၊ ဘုရင့္ရုံ ရုပ္ရွင္ရုံေတြထိ နယ္ခ်ဲ့ခဲ့ၾကသည္၊ PT ခ်ိန္မုိးရြာ၍ ေဘာလုံးကန္ရာတြင္ က်ေနာ္ကစ၍ စဂုိးသြင္းခံရတဲ့ဘက္ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ ကန္ေၾကးျဖင့္ ကန္ခဲ့ၾကသည္၊ မင္းစုိးႏုိင္က က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က ဂုိးစသြင္းလုိက္ရာ တျခားဘက္က ေဘာင္းဘီခၽြတ္ရေတာ့သည္ ကုိယ္လုံးတီးေတြနဲ႔ကန္ၾကရသည္၊ ထုိဖက္တြင္ပါေသာ ခရစၥတုိဖါႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္က မခၽြတ္ဘူးလုပ္ေနသျဖင့္ မခၽြတ္တဲ့ေကာင္ အေျခာက္ဟု ဝုိင္းေအာ္ေတာ့မွ ခၽြတ္ၾကသည္၊ PTဆရာ၏အဆူကုိခံရသည္မွလြဲ၍ က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ မေမ့နုိင္စရာ ေဘာလုံးပြဲျဖစ္ခဲ့သည္။

က်ေနာ္သည္ ၈ တန္းေအာင္ေသာအခါ မႏၱေလးသုိ႔ ေျပာင္းခဲ့ရသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝးခဲ့ရသည္။

ခရစၥတုိဖါသည္လည္း ၈ တန္းေအာင္ေသာအခါ ရန္ကုန္ လုိလို ဖားအံလုိလုိ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္၊
ေနာက္မွ သိရသည္မွာ ခရစၥတုိဖါ၏ ဘႀကီးဆုိသူမွာ ကရင္အဖြဲ႔အစည္း၏ အႀကီးအကဲတစ္ဦးျဖစ္သည္၊
ခရစၥတုိဖါႏွင့္ က်ေနာ္ယေန႔ထိ မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ။
သန္းထြန္းေအာင္သည္ ယခုအခါ ဆရာဝန္ျဖစ္ကာ မြန္ျပည္နယ္မွာပင္ အေျခက်ေနထုိင္လွ်က္ရွိသည္၊
စုိးႏုိင္ ေခၚ မင္းစုိးႏုိင္ သည္ ဗုိလ္သင္တန္းတက္ကာ တပ္မေတာ္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္သြားသည္၊ ယခုအခါရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္၊ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ၾက၍ ေမြးလာေသာ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ မြန္ႏွင့္ရွမ္းေရာ၍ ယုိးဒယားရုပ္ထြက္ေနသည္၊ က်ိဳင္းတုံ သစ္တပင္ကုန္းရွိ သူ႔အရင္အိမ္ကုိသြားလည္တုန္းက သူသားကုိ က်ေနာ္က မင္းစုိင္းဟုနာမည္ေပးခဲ့သည္၊ ေစာလြင္ဦးသည္ DKBA တြင္ေနရာရေနေလသည္။