Monday, September 10, 2012

မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္ အပုိင္း (၂)



ျမစန္းၾကည္သည္ သူ႔ကုိက်ေနာ္ အရမ္းခ်စ္သည္ ဆုိတာကုိ သိပါလိမ့္မည္၊ ျမစန္းၾကည္ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္သည္ ဆုိသည္ကုိ က်ေနာ္လည္း ယုံၾကည္ပါသည္၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္မႈသည္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ နီးစပ္ႏုိင္မႈကုိ ေဝးကြာေစခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆပါသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ သာမန္အရပ္ထဲကလူေတြလုိ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစရာမလုိပဲ ခ်စ္သည္ ႀကိဳက္သည္ ယူလုိက္သည္ ဆုိတာမ်ဳိးက ပုိ၍ လက္ေတြ႔ဆန္တတ္ပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လက္ေတြ႔ မဆန္ဘူးလုိ႔ ေျပာလာရင္ တစ္ဝက္မက မွန္ပါလိမ့္မည္၊ အတူေနဖုိ႔အေရး မိဘေဆြမ်ဳိးအသုိင္းအဝုိင္း ေနေရးထုိင္ေရး ေရွ႕ေရး စသျဖင့္ အားလုံး အဆင္ေျပမွ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါကုိ ေစာင့္ရပါသည္၊ ထုိေစာင့္ေနရေသာ အခ်ိန္တြင္ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ကုိယ္ေတြ႔ သိခဲ့ရပါသည္။

ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ျမစန္းၾကည္သည္ က်ေနာ့္ဆီက ေျခရာေဖ်ာက္ ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္၊ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ ထြက္သြားသလုိလုိ နယ္စပ္တစ္ေနရာသုိ႔ ထြက္သြားသလုိလုိ က်ေနာ္ အစရွာလုိ႔ မရခဲ့ပါ၊ မုိးကုတ္တြင္ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ပါ၊ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ က်ေနာ္ကုိ တစိမ္းဆန္ခဲ့ပါၿပီ၊ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ သူ၏တဘက္သတ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ က်ေနာ္ကုိ ပစ္ခြာေျပးသြားသလဲ က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါ၊ ဒီမွာဘက္တြင္ က်ေနာ္က ခပ္ညံ့ညံ့သမား မဟုတ္ပါလား၊ က်ေနာ့္မိဘ အသုိင္းအဝုိင္း၏ ဇြတ္တရြတ္ တဘက္သတ္ ျပဳလုပ္ေနမႈေၾကာင့္ အဓိကျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ျမင္မိသည္၊ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမစန္းၾကည္ကုိ ရွာေနဆဲ သတင္းေတြ ေထာက္လွမ္းေနဆဲပါ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အခ်စ္ဆုံးသည္ က်ေနာ္ထံ ျပန္လာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ထားပါသည္။

က်ေနာ့္ အေဖႏွင့္အဖြားတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ ခ်စ္သူႏွင့္ေကြကြင္းရ၍ က်ေနာ္ ခံျပင္းေဒါသျဖစ္ရပါသည္၊ တကယ္ဆုိ ‘သား ဒီမိန္းကေလးနဲ႔ေတာ့ အဖြားတုိ႔ သေဘာမတူႏုိင္ဘူး၊ တျခား အဖြားတုိ႔ လက္ခံႏုိင္တဲ့ တစ္ေယာက္ကုိ သားရွာၾကည့္ပါ’ ဒီလုိေျပာလာလုိ႔ ရသည္၊ သူတုိ႔က က်ေနာ္ကုိ အေပ်ာ့နည္းနဲ႔ မခ်ဥ္းကပ္ၾက၊ တခါထဲ သူတုိ႔ႀကိဳက္တဲ့သူကုိ လုိက္ရွာေနသည္၊ သူတုိ႔ကလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ျမစန္းၾကည္သည္ အရမ္းခ်စ္ႀကိဳက္ေနသူမ်ားျဖစ္၍ ခြဲလုိ႔ ရမည္မဟုတ္လုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနမည္၊ ျမစန္းၾကည္ႏွင့္ က်ေနာ္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသည့္ကိစၥကုိ က်ေနာ္ သူတုိ႔ကုိ အသိမခံ၊ အဆက္အသြယ္ရွိေနသည့္ဟန္ ေဆာင္ထားသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ မုိးကုတ္ကုိ တစ္ရက္ေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ သြားလုိက္ေသးသည္၊ တကယ္ေတာ့ ျမစန္းၾကည္ရဲ႕ သတင္းေလးရမလားလုိ႔ပါ၊ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္မိသားစုနဲ႔က်ေနာ္ 孙武ဆန္ဝူရဲ႕ နည္းေတြကုိ အသုံးခ်ဆက္ဆံေတာ့မည္လုိ႔ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္၊ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔ ေမးလာရင္ အေျဖကေတာ့ က်ေနာ္သည္ ျမစန္းၾကည္မွ လြဲ၍ ဘယ္သူကုိမွ လက္မထပ္ခ်င္ပါ။

တစ္ေန႔ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္သြားေသာအခါ အိမ္တြင္ အန္တီႀကီး တစ္ဦးေရာက္ေနပါသည္၊ ဒီအန္တီႀကီးကုိ က်ေနာ္သိပါသည္၊ ၂၉ လမ္းက နာမည္ႀကီး မယ္ေဖၚ ဒါမွမဟုတ္ မိန္ရန္ (မိန္းမစပ္ေပးသူ) တစ္ေယာက္ပါ၊ အဖြားက ဒီကုိလာခဲ့ဘာညာနဲ႔ က်ေနာ္ကုိ အန္တီႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ အန္တီႀကီးတြင္ အယ္လ္ဘမ္ေတြႏွင့္ စာရင္းစာအုပ္ေတြပါသည္၊ က်ေနာ္ကုိ တုိက္ရုိက္မျပေသာလည္း အယ္လ္ဘမ္ကုိ ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ျပသည္၊ အထဲက ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ပုံေတြကုိ ျမင္ေနရသည္၊ က်ေနာ္လည္း အလုိက္အထုိက္ပင္ ေနလုိက္သည္၊ ဒါမွ အဖြားတုိ႔ အေဖတုိ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ ႀကိဳသိႀကိဳျမင္၍ က်ေနာ္ဘက္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္လုိ႔ ရမည္ မဟုတ္ပါလား၊ အျပန္တြင္ အန္တီႀကီးက အဖြားကုိ အယ္လ္ဘမ္တစ္အုပ္ ေပးသြားခဲ့သည္၊
ညေန ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အဖြားကုိ ‘အဖြား က်ေနာ္ၾကားဖူးတယ္ မယ္ေဖၚေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ မေကာင္းဘူးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးရုိးက ဆုိရုိးရွိတယ္ မဟုတ္လား’ စကားထည့္လုိက္သည္၊ အဖြားေတြေဝသြားသည္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစြဲႀကီးေသာ အဖြားသည္ ဆက္လုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ကုိ က်ေနာ္သိသည္၊ အေဖက ဇြတ္လုပ္လာရင္ေတာင္ အဖြားက ကန္႔ကြက္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

အဲဒီလုိပဲ တစ္ညမွာ အေဖက ညစာစားပြဲရွိတယ္ အုိရီယန္တယ္ကုိ လာခဲ့ပါလုိ႔ ဖုန္းနဲ႔ေျပာလာသည္၊ က်ေနာ္လည္း သြားျဖစ္ခဲ့သည္၊ အုိရီယန္တယ္ စားေသာက္ဆုိင္ရဲ႕အေပၚ အထူးအခန္းတစ္ခုမွာ ျဖစ္သည္၊ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့ အဖြား၊ အေဖ၊ အေမႏွင့္ ဦးေလးမိသားစု၊ က်ေနာ့္အစ္မဝမ္းကြဲလည္းပါသည္၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ျခားမိသားစု တစ္ခုကုိေတြ႔လုိက္ရသည္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ ကေလးနွစ္ေယာက္၊ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ႏွင့္ သူတုိ႔၏ အေဖႏွင့္အေမတုိ႔ျဖစ္သည္၊ ေရွးဦးစြာအစ္မဝမ္းကြဲက အားလုံးႏွင့္က်ေနာ္ကုိ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ ေကာင္မေလးနာမည္က ပြင့္ဖူးဝါတဲ့ က်ေနာ္၏အထင္ တရုတ္ကုိျမန္မာမႈျပဳထားေသာ နာမည္ျဖစ္မည္ တရုတ္လုိဖီးႏွစ္ငွက္ကေလးလုိ႔凤凰 အဓိပၸါယ္ရသည္၊ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရသည္မွာ မႏၱေလးကမဟုတ္ေသာ ဒါမွမဟုတ္ မႏၱေလးပတ္ဝန္းက်င္ကမဟုတ္ေသာ မိသားစုျဖစ္ေၾကာင္း သိႏုိင္သည္၊ အေျပာအဆုိနဲ႔ အမႈအရာမ်ားသည္ ယူနန္ဆန္သည္၊ ဒီလုိပဲ မိသားစုခ်င္း စကားေတြေျပာေနၾကသည္၊ က်ေနာ္ အလုိက္အထုိက္ပင္ ေနေပးလုိက္သည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ အစ္မဝမ္းကြဲ က်ေနာ့္ရုံးခန္းကုိ လုိက္လာသည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲက ‘မေန႔က ေကာင္မေလးႏွင့္ မိသားစုကုိ ဘယ္လုိျမင္သလဲတဲ့’ ေမးလာသည္၊
က်ေနာ္က “ဘာကုိ ဘယ္လုိျမင္ရမွာလဲ” လုိ႔ေမးေတာ့ ‘မိသားစုႏွစ္စု ေပါင္းစပ္ရမွာကုိ ေမးတာ’လုိ႔ေျပာသည္၊ က်ေနာ္ကလည္း မသိသလုိ နားေဝးသလုိနဲ႔ သူ႔ကုိ ေမးခြန္းေတြျပန္ျပန္ ေမးေနသည္၊ ၾကာေတာ့ အစ္မဝမ္းကြဲ စိတ္မရွည္ေတာ့ ‘အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ နင္နဲ႔ ယူလုိရမလား နင္ႀကိဳက္သလားလုိ႔ ေမးတာဟဲ့’ ဟုဆုိေတာ့သည္၊ သူတုိ႔ထုံးစံက ယူရမဲ့သူႏွစ္ေယာက္က အေရးမႀကီး ယူမဲ့သူေတြရဲ႕ မိသားစုေတြက ပုိအေရးႀကီး ေနလား က်ေနာ္မသိေတာ့၊ က်ေနာ္က “ေကာင္မေလးက သိပ္မလွေပမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္”၊
‘ေအး ငါလည္း နင္က အဲလုိေကာင္မေလးမ်ဳိးေတြ ႀကိဳက္တယ္ ဆုိတာ သိထားလုိ႔’ ဆုိၿပီး ရယ္ေနသည္၊
က်ေနာ္က “ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္မႀကိဳက္ဘူး၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး” ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဘာရယ္’ ‘ဘာေၾကာင့္မုိ႕လဲ’ ဆုိၿပီး အံ့ၾသစြာေမးလာသည္၊
က်ေနာ္ကလည္း ဘာရယ္ေၾကာင့္မုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ မႀကိဳက္လုိ႔ မႀကိဳက္တာပါ၊ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔့ က်ေနာ္စကားေတြ ေျပာၾကည့္ပါတယ္ သူက မ်က္မွန္တတ္တယ္”၊
‘ဘာရယ္ မ်က္မွန္တတ္လုိ႔’ အစ္မဝမ္းကြဲကျပန္ေမးသည္၊
“မ်က္မွန္တတ္တာကုိေျပာတာ” က်ေနာ္ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဟဲ့ ဒီမွာ ငါ့ေမာင္ရဲ႕ အျပင္က တရုတ္အမ်ဳိးသမီးေတြ အမ်ားစု ငါ့အထင္ ၇၅%ေက်ာ္ဟာ မ်က္မွန္တတ္ၾကတယ္၊ နင္ဟာကေလ တရုတ္ျဖစ္ေနၿပီးေတာ’့
က်ေနာ္ကလည္း “၂၅%က်န္ေသးတယ္ေလ၊ အဲဒီ၂၅%ဆုိတာ အမ်ားႀကီးပဲ”၊
၂၅% ဆုိတာ အမ်ားႀကီးပဲဆုိတာ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကသည္၊
‘ဒါေၾကာင့္ လူႀကီးေတြကေျပာတယ္ နင္ဟာ အလြန္ေျပာရဆုိရခက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္၊ ေနာက္ၿပီး နင္တအား ျမန္မာဆန္ေနၿပီ’၊
“ဒီမွာ အစ္မ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးၿပီး ျမန္မာေတြနဲ႔ အတူႀကီးျပင္းလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ျမန္မာဆန္တာ ဘာျဖစ္လဲ၊ က်ေနာ္ဟာ တရုတ္အမ်ဳိးအႏြယ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမဲ့ ကုိယ္ကုိကုိယ္ ျမန္မာလုိ႔ပဲခံယူထားတယ္၊ ငါတုိ႔တရုတ္ေတြ ငါတုိ႔တရုတ္ေတြလုိ႔ ေျပာၿပီး အမ်ဳိးျမင္တာေတြ က်ေနာ္ဆီကုိ ဘာအက်ုဳိးသက္ေရာက္မႈမွ မရွိပါဘူး၊ ခုဆုိေခတ္ေတြ ေျပာင္းေနၿပီ အစ္မ၊ က်ေနာ္တုိ႔ လုိက္ေျပာင္းမွျဖစ္မယ္”၊
‘ဒီမယ္ ငါ့ေမာင္ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ မင္းဘယ္ေလာက္ပဲ ျမန္မာဆန္ေန ဆန္ေန၊ မင္းဟာတရုတ္တစ္ေယာက္ပဲ၊ တရုတ္ဟာတရုတ္၊ ျမန္မာဟာျမန္မာ၊ ကုလားဟာကုလား သူတုိ႔ဒီလုိျမင္ၾကမွာပဲ’၊
“အဲဒါပဲေလ အဲဒီျမင္တဲ့ အျမင္ကုိေျပာတာ၊ ျမင္တတ္ရင္ ျမန္မာျပည္သားပဲ၊ ေနတတ္ရင္ျမန္မာျပည္သားပဲ”၊ “က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အဲလုိျမင္တတ္ ေနတတ္တဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာမယ္လုိ႔”။

“အစ္မမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ အစ္မ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက အစ္မနဲ႔ ေတာင္ၿမိဳ႕က အစ္ကုိတစ္ေယာက္နဲ႔ အရမ္းတြဲခဲ့တာ၊ အစ္မတုိ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ၊ ဦးးေလးႏွင့္အေဒၚအျမင္မွာၾကေတာ့ သူတုိ႔သမီး ျမန္မာနဲ႔ ယူသြားမွာစုိးလုိ႔ တတိယႏွစ္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ၿပီး စာေပးစာယူတက္ခုိင္းခဲ့တာ၊ အဲဒါကုိ အစ္မဘာေျပာမလဲ၊ ခုအစ္မ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ ဟုိ အစ္ကုိႀကီးကလည္း ခုထိ လူပ်ဳိႀကီး”၊
“ဦးေလးႏွင့္အေဒၚက အတင္းေပးစားလုိ႔ အစ္မလူတစ္ေယာက္ကုိ ယူလုိက္ရၿပီး အဲဒီလူက ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနမယ္၊ အရက္ေတြလဲေသာက္ အစ္မကုိေန႔တုိင္းရုိက္ ဆဲဆုိေနတယ္ဆုိရင္ အစ္မဘယ္လုိေနမလဲ”
‘ငါ့အေဖႏွင့္အေမက ဒီလုိဘယ္ေတာ့မွ လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး’၊
“အစ္မရယ္ က်ေနာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အဲလုိျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးပါ”၊
က်ေနာ္ကုိ အဲလုိျပန္ေျဖေနေပမဲ့ အစ္မစကားတုိ႔သည္ ေႏွးသြားပါၿပီ၊ ေတြေဝရီေဝေနေသာ မ်က္လုံးကုိ မ်က္မွန္ထဲမွာ လွမ္းေတြ႔လုိက္ရသည္၊ အစ္မသည္ ဟုိအစ္ကုိႀကီးကုိ ခ်စ္ေကာင္းခ်စ္ခဲ့ပါမည္၊ ဟုိအစ္ကုိႀကီးကလည္း အစ္မကုိ ခ်စ္ေနႏုိင္ပါသည္၊ က်ေနာ္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မ်က္မွန္နဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ စိတ္ထဲက သနားမိလုိက္ပါသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-


တစ္ေန႔မွာ မႏၱေလးက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေဆာ္ၾသမႈေၾကာင့္ နန္းေရွ႕က မိဘမဲ့ေဂဟာတြင္ က်ေနာ္အလွဴျပဳလုပ္ပါသည္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအားလုံးကုိ ဖိနပ္တစ္စုံလွဴၿပီး မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါး ေကၽြးပါသည္၊ အဖြားနဲ႔ အေမသည္ မနက္ကတည္းက ေရာက္ေနၿပီး ပါဝင္လုပ္ကုိင္ေနပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြကုိ ဖိနပ္ေတြ ေဝေပးေနခ်ိန္တြင္ အေဖေရာက္လာပါသည္၊ အေဖနဲ႔အတူ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးပါလာပါသည္၊ ေနာက္မွ အေမႏွင့္သမီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္၊ အေမနဲ႔သမီးသည္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ကြာမည္မထင္ပါ၊ ခုေလာေလာဆယ္ မႏၱေလးတြင္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ မီးသီး၊ မီးဆြဲ lighting ကုမၸဏီ တစ္ခုက လုပ္ငန္းရွင္၏ ဇနီးႏွင့္သမီးတုိ႔ ျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးကမိတ္ကပ္ အေဖြးသားနဲ႔၊ ေနကာမ်က္မွန္ကုိယ္စီနဲ႔ေပါ့၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ရသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔အလွဴလုပ္ေနတာကုိ အပုိေတြလုပ္ေနသည့္အလား၊ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ားကုိ ရြံရွာဖြယ္ နွိမ္ခ်ၾကည့္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္၊ သမီးနာမည္သည္ နန္းေဝေဝလုိ႔ ျမန္မာလုိေပးထားၿပီး အသက္ ၂၂ႏွစ္သာရွိေသးသည္၊ သမီးေလးက တရုတ္လုိ စႏႈတ္ဆက္သည္၊ ၿပီးမွ ျမန္မာစကားကုိ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ က်ေနာ္ကုိ လာေျပာပါသည္၊ က်ေနာ့္လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္တာကုိ ဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ဝယ္ထားေသာ ကားမ်ားအေၾကာင္း၊ အစုအစပ္ လုပ္ငန္းမ်ားအေၾကာင္း သူလည္းသူတုိ႔၏ စီးပြားေရးကုိ စေလ့လာေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ေျပာဆုိေနပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေျပာေနခ်ိန္ ေက်ာင္းက ေကာင္ေလးေတြက အစ္ကုိဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘာေတြလုပ္ခ်င္ေသးသလဲ လာေမးၾကပါသည္၊ ထုိအခါ နန္းေဝေဝသည္ ထုိကေလးမ်ားကုိ စကားေျပာေနတာ ဝင္ရႈပ္ရမလားဆုိၿပီး ရုိင္းျပစြာေဟာက္လြတ္ပါသည္၊ တရုတ္လုိလည္း ဆဲဆုိလုိက္ပါေသးသည္၊ အေဖေတာင္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ့သည္၊ က်ေနာ္သည္ တရုတ္စကားကုိ ေရေရလည္လည္ မတတ္ေသာ္လည္း ဆဲဆုိတာနဲ႔ ထမင္းစားေရေသာက္ေလာက္ေတာ့ သိပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြ မယ္သီလရွင္ေတြကုိ ကန္ေတာ့ ေတာ့လည္း ဝင္ၿပီးမကန္ေတာ့ပါ၊ အားလုံး မုန္႔ဟင္းခါးစားၾကေတာ့လည္း သူတုိ႔ သားအမိဝင္မစားပါ၊ အေမလုပ္သူက မစားတတ္လုိ႔ဆုိသည္၊ မုန္႔ဟင္းခါးမစားတတ္သူကုိ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ္ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ သမီးလုပ္သူကေတာ့ သူမ်က္ကပ္မွန္တတ္ထားလုိ႔ မုန္႔ဟင္းခါးအေငြ႔ေတြ မ်က္စိထဲ ဝင္မွာစုိးလုိ႔ လုိ႔ဆုိသည္၊ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မ်က္ကပ္မွန္ ဘာမွေတာ့မဆုိင္ပါ၊ ဒီၾကားထဲ အဖြားက ဒီအလွဴအေၾကာင္း ၾကြားလုိက္ေသးသည္၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ကလည္း အားက်မခံ သူတုိ႔တစ္ခါတစ္ေလ ယူနန္က သူတုိ႔ရြာမွာ လုိအပ္တာေတြကုိ လွမ္းလွဴၾကတယ္လုိ႔ဆုိသည္၊ ေၾသာ္ လွဴလည္းလွဴတတ္ၾကေပတယ္၊ က်ေနာ္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံး မ်က္ကပ္မွန္တတ္ၿပီး ေနကာမ်က္မွန္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ရြံရွာမိပါသည္။

မႏၱေလး၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားသည္ မႏၱေလးက ေထာက္လွန္းေရးေခတ္လုိ႔ ေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရမ္းပတာေျပာင္းလဲသြားသည္၊ ေငြအရင္းအႏွီးႀကီးမားေသာလူတစ္ခ်ုိဳ႕ စီးပြားေရးေလာကထဲ ဝင္ေရာက္လာသည္၊ ထုိမွ အစုလုိက္ အစုလုိက္ ေရာက္လာၾကသည္၊ လုပ္ငန္းေပါင္းစုံတြင္ ဝင္လာၾကသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ ျမန္မာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာလာသည္၊ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာေတြသာမက မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ တရုတ္တုိ႔သည္လည္း ထုိအေရြ႕တြင္ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္၊ အတူတူ လုပ္ကုိင္ေနေသာ ၂၆လမ္း၊ ၂၉လမ္း တေျဖးေျဖးနဲ႔ ၃၅ ၃၆လမ္းထိ လုပ္ဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိေတာ့ပါ၊ ႏုိင္ငံျခားပဲ ထြက္သြားၾကေလလား၊ ရန္ကုန္ဘက္ကုိပဲ ေျပာင္းသြားၾကေလလား မသိေတာ့ပါ၊ လမ္း၈၀ ဘုံေက်ာင္းႀကီးက ေကာ္မတီဝင္ေတြသည္လည္း မ်က္ႏွာသစ္မ်ားနဲ႔ ျဖစ္လာသည္ဆုိ၏၊ အေဖ လူႀကီးအျဖစ္ပါဝင္ေသာ ၈၂လမ္း ဘုံေက်ာင္းႀကီးကေတာ့ ေတာင့္ခံထားခဲ့သည္၊ အေဖ့ အမ်ဳိးအႏြယ္က ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အင္အားနည္းနည္းေတာင့္သည္ကုိး။

မင္းေနျပည္ျဖစ္ခဲ့ေသာ မႏၱေလးတြင္ ျမန္မာလုိ စကားမေျပာေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ အုပ္စုလုိက္ အဖြဲ႔လုိက္ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္၊ မတတ္လုိ႔ မေျပာတာလား၊ မေျပာခ်င္၍ မေျပာတာလား က်ေနာ္ မသိပါ၊ က်ေနာ္နဲ႔ အသက္ဆယ္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာေသာ အသစ္အသစ္တုိ႔၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြပါ၊ အစဥ္အဆက္ မႏၱေလးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ႀကီးျပင္းလာေသာ က်ေနာ္တုိ႔ တစ္ေတြသည္ မႏၱေလး၏ ဓေလ့ ထုံးတမ္း အေျပာအဆုိ အေနအထုိင္ကုိ နားလည္၍ က်ေနာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ပင္ မႏၱေလးနယ္သားမ်ား အျဖစ္ခံယူခဲ့ပါသည္၊ တုိင္းနယ္ျပည္နယ္ ေဘာလုံးပြဲေတြ ေခတ္စားေနတုန္းက အေဖတုိ႔ စီးပြားေရးအဖြဲ႔သည္ မႏၱေလးတုိင္းအသင္းကုိ တတ္အားသမွ် ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳခဲ့သည္၊ ေဘာလုံးသမား ေပါက္စီႏွင့္ ေနာက္ေဘာလုံးသမားႏွစ္ဦးကုိ ဘုံေက်ာင္းတြင္ေခၚကာ ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံဘူးသည္ဆုိ၏၊ ဒီေန႔ ထုိ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြက နည္းနည္းရုိင္းသည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္၊ ကေလးမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းကုိမတက္ ျမန္မာစာလည္းမသင္ၾကပါ၊ သူတုိ႔၏ ဦးတည္ခ်က္သည္ ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ အေမရိကား၊ ၾသစေတးလ်၊ တုိင္ဝမ္ ေနာက္ဆုံး မရလွ်င္ စကၤာပူကုိ သြားေရာက္ ၾကမည့္ သေဘာျဖစ္မည္၊ အစဥ္အလာအားျဖင့္ မႏၱေလးဘက္တြင္ အနည္းငယ္ႀကီးသူကုိ ဘုိးေတာ္ ဘြားေတာ္ ဆုိၿပီးေခၚေဝၚသုံးေလ့ရိွသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိရင္အေၾကာ္ေရာင္းသည့္ အေဒၚႀကီးကုိ ဘြားေတာ္၊ ဆုိက္ကားဆရာကုိလည္း ဘုိးေတာ္ ေခၚေလ့ရွိပါသည္၊ ထုိကေလးေတြကေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းဝယ္လွ်င္လည္း ေစ်းေရာင္းသူ အဖုိးႀကီး အဖြားႀကီးမ်ားကုိ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ရုိင္းျပစြာ ေျပာဆုိရုံမက တရုတ္လုိႏွိမ္ခ်ဆဲဆုိေသးသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ မခံဝ့ံနုိင္စရာမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ရပါသည္၊ တစ္ေန႔က ထုိ အသစ္အသစ္တုိ႔၏ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြ ဆုိင္ကယ္ကုိ ဦးထုပ္မပါပဲ သုံးေယာက္စီးလာသည္၊ ဒါကုိ လမ္းျပရဲတစ္ေယာက္က တားသည္၊ ထုိဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြက ငါးေထာင္တန္တစ္ရြက္ကုိပစ္ခ် ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ေပးလုိက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တရုတ္လုိ ဆဲဆုိလုိက္သည္၊ လမ္းျပရဲကေတာ့ မသိသလုိ ဘာလုိလုိနဲ႔ ကြမ္းစားထားေသာသြားေတြနဲ႔ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္ၿပီး ငါးေထာင္တန္ကုိ ေကာက္ယူလုိက္သည္၊ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ခံစားလုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပါပဲ၊ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေတာ္လွန္ထားေသာ ေနရာက ေရာက္လာၾကသူမ်ားရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေတြ မဟုတ္ပါလား။

အသစ္အသစ္ႏွင့္ အေဟာင္းအေဟာင္းတုိ႔၏ နိယာမသည္ ဘယ္လုိပဲ ရွိေနပါေစ မွ်ေျခသည္ အေရးႀကီးသည္ ဟုထင္ျမင္မိပါသည္၊ ထုိကေလးမ်ား ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ သူတုိ႔သည္ မႏၱေလးသူ မႏၱေလးသားေတြျဖစ္လာၾကမည္လား၊ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္လာၾကမည္လား၊ ျမန္မာလ႔ုိေျပာရင္ ေအာက္က်တယ္ထင္ေနတဲ့သူေတြ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိမည္ မထင္ပါ၊ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လုိမ်ဳိး ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္လာၾကမည္နည္း၊ ေမးခြန္းေတြ ရွိပါလိမ့္မည္၊ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေတာ္လွန္ထားေသာ ေနရာက ေရာက္လာၾကပါေစ ဒီေနရာနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေနတတ္ရမည္၊ ေနႏုိင္ရမည္ဟု မဟုတ္ပါလား၊ တုိင္းျပည္၏ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ လုိက္ပါရမည္၊ သုိ႔မဟုတ္ပါက မေနတတ္သူေတြေၾကာင့္ ပဋိပကၡ အသြင္ေဆာင္သြားႏုိင္ပါသည္၊ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္တြင္ မေနတတ္မထုိင္တတ္တဲ့ သူေတြ ေနရာတုိင္းမွာ ေတြ႔ေနရပါသည္၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ ဘာသာေရးကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး မေနတတ္မထုိင္တတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ အေျပာင္းအလဲတြင္ ေနရထုိင္ရခက္ပါလိမ့္မည္၊ သူတုိ႔၏ မေနတတ္မထုိင္တတ္မႈကုိ လူအခြင့္အေရးဆုိၿပီး လြဲမွားစြာျမင္ေနသူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိလည္း ေတြ႔ေနရသည္၊ တကယ္ေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ေတာ္လွန္ထားေသာသူေတြ၊ အစြန္းေရာက္သမားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံ လုပ္ကုိင္ ညွိႏုိင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ေနရျခင္းသည္ အခက္အခဲဆုံးတစ္ခုပါ။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

တစ္ရက္မွာေတာ့ က်ေနာ္ရုံးခန္းကုိ အဖြား၊ အေဖနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ေရာက္လာသည္၊ အဖြားက ထုိအမ်ဳိးသမီးကုိ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ အသက္သုံးဆယ္ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ ေခတ္မွီေသာ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈနဲ႔ျဖစ္သည္၊ ဝုလန္လုိ႔ ေခၚမည္ထင္ေသာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းေပးေသာ ေအးဂ်င့္လုပ္ကုိင္ေနသူ ရန္ကုန္က ျဖစ္သည္၊ သူတြင္ လက္ေတာ့ပ္တစ္လုံးပါသည္၊ အုိင္ပက္လည္းပါသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး စသျဖင့္ စကားစျမည္ ေျပာျဖစ္ၾကသည္၊ သူရဲ႕ လက္ေတာ့ပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္၏ ပရုိဖုိင္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ အံ့အားေတာ့ မသင့္သြားပါ၊ အဖြား၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ အမ်ဳိးသမီးသည္ သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းကုိ အနည္းငယ္ ရွင္းျပသည္၊ တုိင္ဝမ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေနလာခဲ့သည္ ဆုိသည္၊ ေနာက္ သူဆီမွာရွိတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ ပုံကုိ အုိင္ပက္ထဲမွျပသည္၊ ေလာေလာဆယ္ စကၤာပူ တုိင္ဝမ္မွာ ေနေနတဲ့ သူေတြလဲ ပါသည္လုိ႔ ဆုိသည္၊ အထုိက္အေလွ်ာက္ နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဖြားႏွင့္အေဖတုိ႔ စိတ္မေလွ်ာ့ေသးၾကပါလား လုိ႔ေတြးလုိက္မိသည္။

ျမစန္းၾကည္ သတင္းၾကားရ၍ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိရာ ေတာင္ႀကီးသုိ႔ သြားခဲ့ပါသည္၊ ေတာင္ႀကီးက အျပန္တြင္ အိမ္တြင္ အထူးဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ရန္ရွိသည္ လာခဲ့ပါဆုိ၍ အိမ္ကုိသြားလုိက္ရသည္၊ အေမက သတင္းေပးလာ၍ ထုိ အထူးဧည့္သည္ဆုိသည္မွာ အေဖေရာ အဖြားေရာ အရမ္းသေဘာက် ေနတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္၊ အိမ္ေရာက္သြားေသာအခါ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္း ဆုိဖါေပၚတြင္ ထုိင္၍ လက္ေတာ့ပ္ကြန္ျပဴတာနဲ႔ စာရုိက္ေနေသာ မိန္ကေလး တစ္ဦးကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ သာမန္ မိန္ကေလး တစ္ေယာက္ပါပဲ၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမည္၊ ဆံပင္က လက္ေမာင္းေလာက္ထိ ရွည္ေသာ္လည္း တစ္ဝက္ေလာက္ကစၿပီး ပုံသြင္းေကာက္ထားသည္၊ အဝတ္အစားကလည္း ေခတ္မွီစြာျဖင့္ သူနဲ႔လုိက္ဖက္ေအာင္ ဝတ္ထားသည္၊ မ်က္ႏွာက တရုတ္တစ္ေယာက္ထက္ အသားျဖဴျဖဴ ျမန္မာမိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔တူသည္၊ က်ေနာ္ဝင္လာေသာအခါ ၿပဳံးျပၿပီး ေခါင္းေလးညိတ္ျပသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ သူ႔ကုိ မၾကည့္သလုိနဲ႔ ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ကာ အခန္းထဲဝင္လုိက္သည္၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ သတိထား မိလုိက္တာကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးက မ်က္မွန္တတ္သည္၊ မ်က္မွန္နဲ႔ မ်က္ႏွာပုံက လုိက္ေနေတာ့ ၾကည့္ၾကည့္ခ်င္း သတိမထားမိတာျဖစ္မည္။

ခဏေန အေမလာေခၚ၍ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာခဲ့သည္၊ အိမ္ေရွ႕တြင္ အဖြားႏွင့္ အေဖကုိလည္းေတြ႔ရသည္၊ အဖြားက ေကာင္မေလးကုိ က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္၊ သူ႔နာမည္က ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးျဖစ္သည္၊ ရန္ကုန္ကျဖစ္သည္၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာင္ခုိင္လမ္းထဲမွာေနသည္၊ ယခု အင္ယားလမ္းသြယ္ထဲမွာ ေနသည္၊ အသက္၂၅ႏွစ္ရွိၿပီး စကၤာပူတြင္ ေက်ာင္းသုံးႏွစ္တက္လာသည္ ဆုိသည္၊ ေလာေလာဆယ္ ဖက္ရွင္အဝတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဖြင့္ရန္ စီစဥ္ထားသည္ဟု ဆုိျပန္သည္၊ သူ႔အေဖသည္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ထုတ္ကုန္သြင္းကုန္ လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးျဖစ္သည္ဆုိ၏၊ က်ေနာ္ကေတာ့ နားေထာင္သူ တစ္ေယာက္ပါ၊ အဖြားနဲ႔သူကေတာ့ စကားေတြေတာ္ေတာ္ ေျပာေနၾကသည္၊ ေကာင္မေလးက သူႏုိင္ငံျခားတုန္းကဆုိၿပီး အေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာသည္၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကလူေတြ ဘယ္သိလိမ့္မတုန္း ဆုိသည့္ စကားကုိလည္း ခဏခဏသုံးတတ္ျပန္သည္၊ အဖြားတုိ႔ အေဖတုိ႔ကေတာ့ သူေျပာေနတာကုိ သေဘာက်ေနသည့္အလား၊ က်ေနာ္ အမွတ္ရလုိက္ပါသည္ အရင္တုန္းကေပါ့ ဒီအိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းမွာပဲ၊ က်ေနာ္ခ်စ္သူ ျမစန္းၾကည္ အေျပာအဆုိခံခဲ့ရသည္၊ ဒါကုိစဥ္းစားမိေတာ့ က်ေနာ္မ်က္ႏွာတြင္ ခံျပင္းစိတ္မ်ားျဖစ္လာသည္၊ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေျပာင္းသြားသည္ကုိ အားလုံး သတိထားမိသြားသည္လား မသိ၊ စကားေျပာသံေတြ ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားသည္၊ အဖြားကစ၍ ‘ငါတုိ႔ စကားေကာင္းေနလုိက္တာ၊ ေျမးႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာၾက ငါတုိ႔လုပ္စရာေတြ သြားလုပ္ၾကမယ္’ ဆုိၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။

သူကပင္စတင္၍ သ႔ူကုိ ဇင္ႏြယ္လုိ႔ ေခၚဘုိ႔ေျပာသည္၊ က်ေနာ္ကုိ ကုိေက်ာ္လုိ႔ ေခၚမည္ေျပာသည္၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္ကုိ ဘယ္သူမွ ကုိေက်ာ္လုိ႔ မေခၚဘူး၊ ေက်ာ္စုိးလုိ႔ပဲ အားလုံးေခၚသလုိေခၚရန္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊
သူက ‘ခုနက ေဆာရီး၊ ကုိေက်ာ္ အဲေလ ကုိေက်ာ္စုိး ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ မႏူတ္ဆက္လုိက္ရဘူး၊ ဘေလာ့အတြက္ စာေတြေရးေနလုိ႔’၊
“ဗ်ာ ဘယ္လုိ” က်ေနာ္ျပန္ေမးလုိက္သည္၊
‘ဒီလုိေလ က်မက ဘေလာ့ကာ ဒီေတာ့ အဲလုိပဲ အခ်ိန္ရရင္ ရသလုိ ဘေလာ့အတြက္ စာေတြေရးတယ္’၊
“ဘယ္လုိ ဘယ္ဘေလာက္ေတြကုိ ကာဖုိ႔ စာေတြေရးရတာလဲ” ေမးလုိက္မိသည္၊
သူက ခ်က္ခ်င္းပင္၊ ‘အဲလုိမဟုတ္ဘူး ဘီအယ္လ္အုိဂ်ီ ဘေလာ့ကုိေျပာတာ အင္တာနက္မွာ စာေရးတာ’၊
“ေၾသာ္ သိၿပီသိၿပီ ေထာင္က်တဲ့ ေနဘုန္းလတ္တုိ႔လုိလား ေထာင္ေတြဘာေတြက်ေနဦးမယ္” ျပန္ေမးလုိက္ျပန္သည္၊
‘မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ခုေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီး၊ ခု က်မဘေလာ့က စာေတြေတာင္ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါလာၿပီ’၊
“ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါခ်င္ရင္ ကုိယ္္ဟာကုိယ္ စာေပတုိက္ေတြဆီပုိ႔ေပါ့၊ ဘာလုိ႔ ဘေလာ့ေရးေနမလဲ ပါတာ ဘာဝမ္းသာစရာရွိလုိ႔လည္း၊ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းဆုိ သူေရးတာေတြ လတုိင္း ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပါတယ္ ဘာဘေလာ့မွ မကာဘူး”၊
သူက ‘မဟုတ္ဘူးေလ မတူဘူးေလ’ ရွင္းျပဖုိ႔လုပ္သည္၊ က်ေနာ္က “ထားလုိက္ပါေတာ့ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူးလုိ႔၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြပဲ ထုတ္ခ်င္တယ္ အျမတ္ေလး ဘာေလးရရင္ေပါ့”
“ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ ဒီကုိ လာသလား၊”
‘ဟုတ္တယ္၊ က်မက က်မကိုက်မ ယုံၾကည္တယ္၊ အေဖအေမတုိ႔ကလည္း က်မကုိ ယံုတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အေဖအေမတုိ႔က ကုိေက်ာ္စုိးမိဘေတြကုိ သိတယ္ေလ၊ ကုိေက်ာ္စုိးအေၾကာင္းကုိလည္း သိတယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ထဲ လာခဲ့တာ၊ ႏုိင္ငံျခားမွာလဲ တစ္ေယာက္ထဲပဲေလ’၊ လာျပန္ၿပီ ဒီ ႏုိင္ငံျခားမွာဆုိတာ ဆုိၿပီး စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္မိသည္၊ စကားေျပာရင္း ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးရဲ႕ မ်က္နွာကုိၾကည့္လုိက္မိသည္၊ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ဒီေနရာတြင္ထုိင္ၿပီး ည်ိးငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူ ျမစန္းၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ျပန္သတိရလုိက္မိသည္၊ စကားဆက္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေသာေၾကာင့္ ခရီးပန္းလာ၍ နားခ်င္ေၾကာင္းေျပာၿပီး အခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့မိသည္၊ အဖြားတုိ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စကားေတာ္ေတာ္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္လုိ႔ ထင္ေနပါလိမ့္မည္။

ခဏေန အဖြားတုိ႔ ျပန္ထြက္လာသည္၊ စကားေတြ ဆက္ေျပာေနၾကသည္ကုိ အခန္းထဲက ၾကားေနရသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကို ညစာစားၿပီးမွ ျပန္ပါဦးလုပ္ေနၾကသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ညပုိင္းမႏၱေလးတြင္ သူမွာ လုပ္စရာေတြရွိ၍ သူျပန္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္၊ ျပန္ ျမန္ျမန္ျပန္လုိ႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲက လုိက္ေျပာေနသည္၊ အေဖႏွင့္အေမက သူတုိ႔ မႏၱေလးလုိက္ပုိ႔ေပးမည ္ဆုိသည္၊ အဖြားက ငါေျမး သနပ္ခါးႀကိဳက္တယ္ ထည့္ေပးလုိက္ လုပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲက အဖြားကုိ ကၽြတ္ကၽြတ္ ကၽြတ္ လုပ္ေနမိသည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေၾသာ္ ငါေျမးတဲ့လား၊ ျမစန္းၾကည္တုန္းက အဲဒီလုိဆုိ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ေတြးမိသည္၊ တတ္လဲတတ္ႏုိင္ၾကတဲ့ သူေတြ၊
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေစ့စပ္မိတ္ဆက္ေရး လာလုပ္ေသာ မ်က္မွန္တတ္သည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားမိသည္လုိ႔ ဝန္ခံလုိက္ပါသည္။

ေနာက္ေန႔ မနက္မွာ အိမ္ကုိ အစ္ကုိလတ္မိန္းမ က်ေနာ့္ မရီး၊ အစ္မဝမ္းကြဲတုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္၊ အဖြားေခၚလုိက္တာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲက ငါသတင္းေကာင္း ၾကားရမယ္ဆုိလုိ႔ လာတာလုိ႔ ေျပာသည္၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားဝုိင္းမွာေတာ့၊ အဖြားက မေန႔ကလာတဲ့ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းေျပာဆုိေနသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔လည္း ရီရီေမာေမာ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေၾကာင္း အဲဒီေကာင္မေလး သူ႔ေျမးေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဆုိသည္၊ အေဖကလည္း ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔၏ မိသားစုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းအေၾကာင္း၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ အစ္ကုိေတြ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကုိ ေျပာေနသည္၊ မရီးကလည္း လုိက္ေထာက္ခံေနသည္၊ အစ္မဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္သာ က်ေနာ္ကုိ တၾကည့္ၾကည့္န႔ဲေနသည္၊ ေနာက္ဆုံးအေဖက မေန႔ညက ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး၏အေဖနဲ႔ သူဖုန္းေျပာျဖစ္ေၾကာင္း မိသားစုႏွစ္စု နားလည္မႈရၾကေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ က်ေနာ္ဘက္လွည့္ကာ ‘သား မင္းေရာ သမီးဇင္ႏြယ္ေလးကုိ ဘယ္လုိျမင္သလဲ’လုိ႔ ေမးသည္၊
က်ေနာ္မ်က္နာကုိ အတည္အျငိမ္ဆုံး လုပ္လုိက္ၿပီး “ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနကုိ ေျပာရရင္ က်ေနာ္သူ႔ကုိ မႀကိဳက္ဘူးအေဖ”၊
“ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနမွာေတာ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ လုံးဝ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး အေဖ”၊
က်ေနာ္အေျဖေၾကာင့္ အားလုံးမွင္သက္သြားသည္၊ အဖြားက မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ ေနသည္၊ အေဖမ်က္ႏွာက သူထင္သည့္အတုိင္း မျဖစ္၍ ေဒါသထြက္ေနသည့္အလား၊ က်န္သူမ်ားကေတာ့ က်ေနာ္ကုိ စဥ္းစားစရာအျဖစ္ ၾကည့္ေနၾကသည္၊
အေဖက ‘လူႀကီးေတြက စီစဥ္ထားတာကြ၊ နွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ဒီေလာက္ေကာင္း၊ ဒီေလာက္ အစဥ္ေျပတာ ဘယ္မွာ သြားရွာမလဲ၊ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ မိန္ကေလးမ်ဳိး မင္းဘယ္မွာ သြားရွာမလဲ၊ ဒီမိန္ကေလး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဘာအတြက္နဲ႔ မင္းနဲ႔ အစဥ္မေျပရမွာလဲ’ ‘ရွင္းစမ္း မင္းအခုရွင္းစမ္း’၊ အေဖကေမးလာသည္၊
က်ေနာ္ မိသားစုဝင္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပ နွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပတယ္ဆုိတာ ဘာကုိဆုိၾကတာလဲ၊ က်ေနာ္နဲ႔အဆင္မေျပတာက အဓိက မက်ဘူးလား၊ တကယ္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ရွင္းျပႏုိင္တဲ့အေျဖ တိတိက်က် က်ေနာ့္မွာ မရွိေသးပါ၊ ေယဘုယ် အေျဖကုိပဲ အေဖကုိေပးရမည္ေပါ့၊
က်ေနာ္စဥ္းစားေနတုန္းမွာပင္ အေဖက ‘မင္းမွာအေျဖ မရွိဘူး မဟုတ္လား၊ မင္းဘာေၾကာင့္ မႀကိဳက္တာလဲ ေျဖစမ္း’၊
အေဖက ေမးလာေသာ ေမးခြန္းကုိ က်ေနာ္မေျဖပါ၊ အေဖအသံသည္ နည္းနည္းေဒါသသံ ပါေနသည္၊ အဖြား၊ အေမ၊ မရီးႏွင့္ အစ္မဝမ္းကြဲ တုိ႔က က်ေနာ္ကုိ ဆုိးဝါးလွေသာ လူတစ္ေယာက္ပမာ ဝုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္၊
သူတုိ႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းေျပာလုိက္သည္၊
“မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္”
‘ဘာရယ္ ဘယ္လုိ’ ဆုိၿပီး အသံေတြ ၿပိဳင္တူထြက္လာၾကသည္၊
သူတုိ႔ထင္ခ်င္သလုိ ထင္ၾကပါေစ၊
က်ေနာ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ က်ေနာ္မုန္းတယ္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

ေနာက္ေန႔မွာ က်ေနာ္မႏၱေလးကုိ ျပန္ခဲ့ပါသည္၊ စိတ္ေတြအရမ္းညစ္ခဲ့ပါသည္၊ က်ေနာ့္မိသားစု အသုိင္းအဝုိင္းနဲ႔ ေဝးရာကုိ ေျပးထြက္သြားသင့္ၿပီလား၊ ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္သြားရင္ေကာင္းမလား တင္းက်ပ္ေသာ အေတြးမ်ား ရင္ထဲမွာ ေနရာယူထားပါသည္၊ စိတ္တည္ျငိမ္မႈရရန္ က်ေနာ့္ရုံးခန္းေလးတြင္ အနားယူေနခုိက္၊ ေရွ႕မွ ဆူညံသံမ်ားေၾကာင့္ အေတြးမ်ားေပ်ာက္သြားရပါသည္၊ ထုိအခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္ရုံးခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္ အရွိန္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာပါသည္၊ ဝင္ေရာက္လာသူကုိ ေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္အ့ံၾသသြားရပါသည္။

ဝင္လာသူမွာ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးျဖစ္သည္၊ သူ႔ေနာက္က က်ေနာ့္မန္ေနဂ်ာ လုိက္လာသည္၊ မန္ေနဂ်ာက သူဇြတ္ဝင္လာတယ္ အစ္ကုိေလးဆုိၿပီး ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ေမးေင့ါျပသည္၊ က်ေနာ္ကေခါင္းျငိမ့္လုိက္ၿပီး၊ မန္ေနဂ်ာကုိ ျပန္ထြက္သြားရန္ လက္ျဖင့္အခ်က္ျပလုိက္သည္၊ မန္ေနဂ်ာသည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ထားခဲ့ၿပီး အခန္းတံခါးပိတ္ကာ ထြက္သြားသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသတုိ႔ႏွင့္အတူ မာနေတြကုိပါ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ မေန႔က အိမ္မွာျဖစ္သည့္ ကိစၥအတြက္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္မည္၊ က်ေနာ္က ထုိင္ပါဆုိၿပီး စားပြဲေရွ႕ကခုံကုိ ေနရာျပလုိက္သည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးသည္ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္အခန္းကုိ ေလ့လာမႈ ျပဳေနသည္၊ ျဖည္းျဖည္းျခင္းပင္ ထုိင္လုိက္သည္၊ က်ေနာ္က “ေရေသာက္ဦးမလား က်ေနာ့္ရုံးကုိ လာလည္တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘က်မလည္း ရွင့္ရုံးခန္းကုိ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ေရာက္ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး’၊ စကားကုိ နည္းနည္းရပ္လုိက္ၿပီး ‘ဒါေပမဲ့ ရွင္နဲ႔ေျပာစရာ စကားေတြရွိေနေတာ့ လာရတာေပါ့၊ အမွန္ကုိေျပာရရင္ မေန႔ညက က်မ အရမ္းကုိ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္၊ ရွင့္ကုိေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူး၊ ရွင့္ကုိျမင္ရေတာ့ ေဒါသတစ္ခ်ဳိ႕ေပ်ာက္သြားတယ္’၊
က်ေနာ္ကလည္း “ဟုတ္ကဲ့ ေျပာစရာရွိရင္ေျပာပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသိျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီပဲ”၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘က်မ ပထမဦးဆုံး ေမးပါရေစ၊ ရွင့္ကုိရွင္ သိပ္အထင္ႀကီးေနလား၊ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း ဘဝင္ျမင့္ေနသလား’၊
က်ေနာ္ ဘာမွ ျပန္မေျဖပဲ၊ သူ႔ကုိစုိက္ၾကည့္ကာ နားေထာင္ေနလုိက္သည္၊
‘ဒီေခတ္ႀကီးမွာ မိဘေတြေပးစား ေစ့စပ္ေပးတုိင္း ယူစရာမလုိဘူး၊ လုိက္နာစရာ မလုိဘူးဆုိတာ က်မနားလည္ပါတယ္၊ က်မလည္း ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေနလာတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ တုိင္တုိင္ပင္ပင္ မရွိပဲ ယတိျပတ္ႀကီး လုပ္တာေတာ့ က်မဘက္ကုိ မတရားဘူးလုိ႔ ဆုိခ်င္တယ္၊ က်မဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ’၊
“က်ေနာ္မွ မႀကိဳက္တာ၊ မႀကိဳက္တာကုိ မႀကိဳက္တာလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရဘူးလား”၊ က်ေနာ္ျပန္ေျဖၿပီး ေမးလုိက္သည္၊
‘ရွင္က က်မကုိ ဘာမႀကိဳက္တာလဲ၊ က်မ မ်က္မွန္တတ္ထားတာကုိ မႀကိဳက္တာလား၊ ဒါမွာမဟုတ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေစ့စပ္မဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္အိမ္ကုိ လာရဲလုိ႔ ေပါတယ္ထင္ၿပီး မႀကိဳက္တာလား’၊
က်ေနာ္ အသံေလးထြက္ၿပီး နည္းနည္းရယ္လုိက္မိသည္၊
‘ရွင္ က်မကုိ ရြဲ႕တာလား’၊ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေမးသံကုိ ၾကားလုိက္ရသည္၊
“မဟုတ္ပါဘူး”၊ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဒီမယ္ က်မကလည္း အိမ္ကေပးစားမဲ့သူကုိ ယူဖုိ႔ အရင္က လုံးဝအစီအစဥ္ မရွိပါဘူ၊ မိသားစုအေရး၊ အားလုံးကုိ ျခဳံငုံ သုံးသပ္ၿပီးေတာ့၊ ဒီေနာက္ ရွင္နဲ႔ ရွင္မိသားစု အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာၿပီးမွ လက္ခံလုိက္တာ၊ က်မ အဲဒီေယာက္်ားကုိ ေလ့လာၿပီးမွ ဆုံးျဖတ္ပါရေစဆုိၿပီး အေဖဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ ရယူခဲ့တာ၊ က်မက ရွင့္ကုိ လူလူခ်င္း လာေလ့လာတာ လာယူတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟင္းဟင္းဟင္း က်မက အဲလုိရယ္ရမွာ၊ ရွင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေအာက္တန္းက်တယ္လုိ႔ မထင္မိဘူးလား၊ မိန္းမေတြကုိ ဒီလုိဆက္ဆံတာ၊ ရွင္က ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာလုိ႔တုန္း၊ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေနလုိ႔တုန္း၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္လည္း ျပန္ၾကည့္ပါဦး’၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး အရွည္ႀကီးေျပာၿပီး ဆက္ေျပာျပန္သည္၊
‘ရွင္က ရီးစားလည္းရွိဘူးတယ္၊ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆုိပဲ၊ က်မလည္း ရီးစားရွိဘူးပါတယ္၊ သိပ္မခ်စ္ၾကပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ရီးစားထားတယ္ ဆုိတာ ရယ္စရာ ေပ်ာ္စရာ အလုပ္တစ္ခုပါ၊ ဘဝနဲ႔ ပတ္သက္ခ်င္မွ ပတ္သက္မယ္၊
ကမာၻေပၚမွာ ရီးစားနဲ႔ ကြဲဘူးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး၊ ရီးစားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထားေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ ရွင္ရယ္၊ ေျပာရရင္ တကယ္ေတာ့ ရွင္ဟာ တကယ္ကုိသနားစရာေကာင္းပါတယ္’၊
သူေျပာလုိက္မွ ကုိယ္ဟာ တကယ္သနားစရာ မုန္းစရာေကာင္းေသာလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီလား စဥ္းစားမိသည္၊
က်ေနာ္ ျဖည္းျဖည္းျခင္း၊ “ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ မ်က္မွန္နဲ႔ မိန္းမေတြကုိ မႀကိဳက္ဘူး၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားကုိ ထိခုိက္နစ္နာခဲ့မယ္ဆုိရင္ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ကုိ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္လုိ႔ သေဘာထားလုိက္ပါ”၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ၿပံဳးသလုိလုိ မဲ့သလုိလုိလုပ္ၿပီး၊ ‘က်မကလည္း လူတစ္မ်ဳိးပါ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်ဲလင္းလုပ္ခ်င္တယ္၊
က်မကုိ မႀကိဳက္ပါဘူးဆုိတဲ့သူကုိ ရေအာင္ယူခ်င္တယ္၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးေျပာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းျပခ်င္တယ္’၊ ‘ေနာက္ၿပီးသနားစရာေကာင္းတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ ကူညီခ်င္လုိ႔ပါ’ ‘ဒါပါပဲ က်မလာေျပာတာ၊ က်မသြားေတာ့မယ္’ ဆုိၿပီးလွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္၊
က်ေနာ္ကလည္း “ခင္ဗ်ား အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလုိ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္”၊ ေျပာလုိက္မိသည္၊
ေနာက္လုံးဝ လွည့္မၾကည့္ပဲ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး အခန္းထဲကထြက္သြားသည္၊
က်ေနာ္လည္း အျပင္ထိ လုိက္ပုိ႔မေနေတာ့ပါ။

က်ေနာ္ဘဝတြင္ ပထမဦးဆုံး မ်က္မွန္တတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဒါသသႀကီး ေျပာဆုိခံရျခင္း ျဖစ္သည္၊ သနားစရာေကာင္းလုိ႔ ကူညီဖုိ႔လာတာတဲ့ ေျပာလည္းေျပာတတ္ပါေပတယ္၊ လူတုိ႔သည္ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ အဟုတ္ႀကီးထင္ကာ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာတတ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရပါသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

အေဖကပဲ အကြက္ဆင္တာလား၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကပဲ အကြက္ဆင္တာလားေတာ့ မသိပါ၊ အေဖသည္ က်ေနာ္တုိ႔၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းလုိက္သည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးမိဘေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းတစ္ခ်ဳိ႕တြင္လည္း အစုရွယ္ယာ ပါဝင္လုိက္သည္၊ ဒီအတြက္ က်ေနာ္ေန႔စဥ္အလုပ္ေတြသည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔နဲ႔ အနည္းအက်ဥ္း ပတ္သက္ေနေတာ့သည္၊ ရန္ကုန္ကုိလည္း အစည္းအေဝး မၾကာခဏ သြားရေတာ့သည္။

ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေဖသည္ ေျပာင္းလဲလာေသာ ႏုိင္ငံအေျခအေနကုိ ႀကိဳတြက္ေလ့လာ ေလ့ရွိသည္၊ ႏုိင္ငံျခားအဆက္အသြယ္လည္းရွိ၍ ေရွ႕ျဖစ္လာမည့္ အေျပာင္းအလဲ စီးပြားေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား လုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ဒီအတြက္လည္း ေငြအင္အားေတာင့္တင္းေစရန္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ အစုအစပ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေျပာတာကုိ မယုံေသာအေဖသည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေဖနဲ႔ၾကမွ လက္ခံေတာ့သည္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေဖ၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးအေဖႏွင့္ အစ္ကုိမ်ားသည္ တုိင္ဝမ္မွ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ တုိင္ဝမ္သုိ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ခရီးထြက္သြားၾကသည္၊ ဒီမွာရွိေသာ အလုပ္မ်ားကုိ က်ေနာ္နဲ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ကုိ စီမံခန္႔ခြဲေစသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ရန္ကုန္တြင္ က်ေနာ္ေသာင္တင္ေနရသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးနဲ႔လည္း ပုိရင္းႏွီးလာသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးသည္ က်ေနာ္ကုိ နားလည္လာၿပီလုိ႔ က်ေနာ္ထင္သည္၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ဆန္ဝူနည္းေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါလိမ့္မည္၊ အေဖတုိ႔ ျပန္ေရာက္မည့္ေန႔မွာပင္ ေတာင္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းဆက္လာသည္၊ က်ေနာ္အႏွစ္နွစ္အလလ သိခ်င္ေနေသာ အရာတစ္ခုကုိ သိခဲ့ရပါၿပီ၊ အဲဒီမွာဘက္တြင္ ခပ္ည့ံညံ့ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္သည္ ရင္ဆုိင္စရာ စြမ္းအားေမြးရေတာ့ေပမည္။

ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္သည္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတာေတြ ေျပာလုိက္ခ်င္သည္၊ ေျပာေနက် အရင္ႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြက မႏၱေလးမွာ က်န္ခဲ့သည္၊ ခုေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ သီခ်င္းေတြကုိ နားေထာင္၊ သီခ်င္းေတြကုိ ေအာ္ဆုိမိေနသည္၊ တစ္ေယာက္ထဲပဲ လုပ္စရာကုိ လုပ္မွျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး ရန္ကုန္ကအလုပ္ေတြကုိ လႊဲအပ္ရန္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးဆီ ထြက္လာခဲ့သည္၊
“က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ အေရးတႀကီး ခရီးထြက္စရာရွိလုိ႔၊ အလုပ္ေတြကုိ ခင္ဗ်ားပဲ လူႀကီးေတြဆီ တင္ျပလုိက္ပါ”၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘ဒီႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ ေထြေထြထူးထူး က်မတုိ႔ ဘာမွလုပ္ခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိစၥမရွိပါဘူး’၊
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊
‘ဒါနဲ႔ ဘယ္ကုိ ခရီးထြက္မွာတုန္း စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔ေနာ္ ေမးၾကည့္တာပါ’ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ေမးလာသည္၊
“ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ကုိပါ” ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ဟင္း တစ္ခါမွ ေရာက္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔၊ ဘာနဲ႔ သြားမွာတုန္း၊ ေမာ္လၿမိဳင္တင္ပဲလား’ ဆက္ေမးျပန္သည္၊
“က်ေနာ့္ကားနဲ႔ပါ၊ ေမာ္လၿမိဳင္နဲနဲေက်ာ္မယ္ က်ေနာ့္အတြက္ အေရးတႀကီး သြားကုိသြားရမွာမုိလုိ႔ပါ” ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘အင္းေလ က်မက အဲဒီဘက္သြားေနက်ပါ၊ အကူအညီလုိ လုိက္ပုိ႔ရမယ္ဆုိ ေျပာပါ၊ ေအာက္ျပည္မွာ ကုိေက်ာ္စုိး တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ က်မတုိ႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး’ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ေျပာလုိက္သည္၊
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ လုိအပ္ရင္ က်ေနာ္ေျပာပါမယ္” ဆုိၿပီးေျပာကာ ျပန္လာလုိက္သည္။

အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ စဥ္းစားၿပီးရင္း စဥ္းစားေနမိသည္၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ပါလာခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကလည္း ေျပာထားေတာ့ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိပဲ ေခၚလာရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ထင္မိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ညဘက္ေရာက္မွ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္မိသည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက သူလုိက္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထြက္ခ်ိန္ကုိ နွစ္နာရီေလာက္ ေနာက္ဆုတ္ေပးရန္ ေျပာလာသည္၊ က်ေနာ္ကလက္ခံလုိက္သည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ေနာက္ေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္ ခရီးထြက္လာၾကသည္၊ လမ္းေၾကာင္းသိေသာသူတစ္ေယာက္ပါေတာ့ ခရီးမွာ အစဥ္ေျပပါသည္၊ လမ္းတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေထြေထြထူးထူး စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ပါ၊ ေဒသအေၾကာင္း ေဒသထြက္ကုန္ အေၾကာင္းမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္ကုိသြားမည္ကုိ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး က်ေနာ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ မေမး မစပ္စုပါ၊ သြားခ်င္သူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ပုိ႔သည့္ပုံစံပါပဲ၊ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ နားေတာ့မွ က်ေနာ္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ေျပာျပျဖစ္ပါေတာ့သည္၊
က်ေနာ္ ခုသြားမွာ ဖါးေအာက္ေတာရ တရားစခန္းကုိပါ၊ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ျမစန္းၾကည္ တရားအားထုတ္ေနတာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီရွိေနၿပီ၊ ဟုိေန႔ကမွ က်ေနာ္သိရေၾကာင္း၊ က်ေနာ္လာမဲ့ ကိစၥကုိလည္း အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခု လုိအပ္တာေတြကုိ လွဴမလုိ႔ အလွဴရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သြားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္သည္၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးသည္ လုံးဝ အံ့အားသင့္သြားသည္၊ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာပါ၊ ဖါးေအာက္ေတာရ တရားစခန္းကုိ သူမေရာက္ဘူးေၾကာင္းကုိသာ ေျပာပါသည္။

ေမာ္လၿမိဳင္ကေန လယ္ကြင္းေတြ၊ ျခံႀကီးေတြ စစ္တပ္ေတြ ရြာေတြကုိ ျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တုိ႔ တရားစခန္းကုိ ေရာက္ပါသည္၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဝင္ဖူးေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီး အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသး၍ ဆရာေတာ္တစ္ပါးကုိ ဖူးရပါသည္၊ လွဴတန္းရမည့္အရာမ်ားကုိ လွဴတန္းၿပီး၊ တရားအေဆာင္တစ္ခုသုိ႔ ထြက္လာပါသည္၊ အေဆာင္တြင္ ဆရာေလးတစ္ပါးက ဆီးႀကိဳေနပါသည္၊ ဆရာေလးသည္ ေတာင္ႀကီးက သူငယ္ခ်င္း၏ အမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္၊ ဘန္ေကာက္ ေအအုိင္တီတုိ႔မွဘြဲ႔ရခဲ့ၿပီး စကၤာပူတြင္ အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သိရပါသည္၊ ခုေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေသာ တရားရိပ္တြင္ ခုိလွဳံေနပါၿပီ၊ ဆရာေလးေရွ႕မွာပင္ က်ေနာ္ ျမစန္းၾကည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္၊ ျမစန္းၾကည္သည္ ဒီအေဆာင္က ေယာဂီတစ္ေယာက္ပါ၊ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာရွိေသာ တရားရိပ္တြင္ က်ေနာ္အရမ္းခ်စ္ရေသာ ခ်စ္သူကုိ ေတြ႔ရေသာအခါ၊ က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ ေရးျပလုိ႔ရမည္ မဟုတ္ေသာ ခံစားမႈမ်ဳိးကုိ က်ေနာ္ခံစားရပါသည္၊ ေနေကာင္းလား၊ အဆင္ေျပမယ္လုိ႔ထင္ေၾကာင္း ခုအလွဴမ်ား လာလုပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေလာက္သာေျပာႏုိင္ပါသည္၊ ျမစန္းၾကည္ကလည္း ခုလုိ တကူးတက လာလွဴတာ ေက်းဇးူတင္ေၾကာင္း၊ သူအဆင္ေျပပါေၾကာင္း၊ က်ေနာ္လည္း အဆင္ေျပမည္ကုိ သူသိပါေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကုိ အျမဲတမ္း ေမတၱာပုိ႔ေပးပါေၾကာင္းေျပာပါသည္၊ ေတြ႔ရွိခ်ိန္မွာ ခဏေလးမွ်သာ၊ ၿပီးေနာက္ ဆရာေလးက က်ေနာ္တုိ႔ေတြကုိ တရားဓမၼအေၾကာင္း ဒီတရားစခန္းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ရွင္းျပပါသည္၊ေနာက္ၿပီး ျမစန္းၾကည္သည္ ပါရမီ အခံရွိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါသည္၊ အခ်ိန္အၾကာႀကီး မေနသင့္သျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းႀကီးဆီ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္၊ ေက်ာင္းႀကီး၌ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိဖူးေမွ်ာ္ၿပီး ၾသဝါဒ ခံယူၾကပါသည္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက တရားစာအုပ္အထူႀကီး တစ္အုပ္စီကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အား ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××-

ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ နားခဲ့ေသာ တစ္ညတြင္ နာရီပုိင္းေလာက္သာ အိပ္ေပ်ာ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ မွန္ကန္ေသာ အေတြးေတြကုိ ေပးေစခဲ့ပါသည္၊ ေနာက္ေန႔ မွာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္၊

….ေခါင္ေလာင္းထုိးသံ ေရးေရးေလးၾကားေနတယ္
ဘယ္သူအတြက္ ထုိးတာလည္း
ေခါင္ေလာင္းထုိးသံရယ္……

ခင္ေမာင္တုိး၏ သီခ်င္းသံသည္ က်ေနာ့္ကားထဲမွာ ေအးၿငိမ့္စြာ ပ်ံႏွံ႔ေနပါသည္၊ ကားေလးကေတာ့ ရန္ကုန္ဘက္ဆီကုိ အရွိန္နဲ႔ေျပးလွ်က္ ရွိပါသည္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးတုိ႔ စထြက္လာကတည္းက စကားမေျပာျဖစ္ၾကေသးပါ အေတြးကုိယ္စီနဲ႔မုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္း၏အဆုံးကုိ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက စတင္လုိက္ပါသည္၊ ‘က်မ မျမစန္းၾကည္ကုိ ခုမွေတြ႔ရေပမဲ့ အရမ္းေလးစားမိပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ ဒီတရားအလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္တာကုိ က်မခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ပါရမီအခံဆုိတာကုိ က်မယုံၾကည္မိပါသည္’၊ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူး၏ စကားကုိၾကားရေသာအခါ က်ေနာ္အသံထြက္ေအာင္ ရီလုိက္မိပါသည္၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘ဘာျဖစ္လုိ႔ ရီတာပါလဲရွင္ က်မရင္ထဲကေျပာတာပါ’၊
“အဲဒီလုိ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားစကားနဲ႔ က်ေနာ့္အေတြးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ရီမိတာပါ၊ ဒီလုိပါ ဒီခရီးမွာ က်ေနာ္အတြက္ေပါ့ေလ အမွန္တစ္ခုကုိ ျမင္လုိက္ သိလုိက္ရပါတယ္”၊
ဒီတစ္ခါေတာ့ က်ေနာ္သည္ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ စကားအရွည္ႀကီးေျပာမိပါေတာ့သည္၊
“ခုနက ခင္ဗ်ားေျပာတယ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေလးနဲ႔ တရားအားထုတ္ တရားအလုပ္ေတြ လုပ္တာကုိ၊ တကယ္ေတာ့ သစၥာေလးပါးတရားကုိ ရွာေဖြရာမွာ အသက္တုိ႔ အရြယ္တုိ႔ ဘယ္သူမွ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ မကန္႔သတ္ထားပါဘူး၊ ဘုရားက လူသားအားလုံးအတြက္ လမ္းျပခဲ့တာပါ၊ အသက္ႀကီးမွ အျငိမ္းစားယူမွဆုိၿပီး ကုိယ္ကုိကုိယ္ ကန္႔သတ္လုိက္ၾကတာပါ၊ က်ေနာ္က အဲဒီလုိေဘာင္ေတြ အကန္႔အသတ္ေတြကုိ မႀကဳိက္ခဲ့ပါဘူး၊ က်ေနာ္နဲ႔ ျမစန္းၾကည္ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္လုပ္တုန္းက အဲဒီလုိ ေဘာင္ေတြ စံေတြနဲ႔ ဝုိ္င္းၿပီးကန္႔ကြက္ၾက တားဆီးၾကတာေပါ့”၊ “က်ေနာ္ အဲဒီလူေတြကုိ ျမစန္းၾကည္ကုိခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ မုန္းခဲ့တယ္၊ အဲဒီေဘာင္နဲ႔ စံနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ကုိယ္အျမင္ကုိယ္ေျပာေနၾကသူေတြကုိ က်ေနာ္က မ်က္မွန္တတ္ထားတဲ့သူေတြလုိ႔ သတ္မွတ္လုိက္တယ္၊ ဒါကလည္း က်ေနာ္သိတဲ့ သင္ခန္းစာ တခုဆီကပါ၊ ဒႆနိက ပါေမာကၡ ဆရာႀကီးစတီးဝဲလ္က ရွင္းျပခဲ့တဲ့ မ်က္မွန္တတ္သူေတြ အေၾကာင္းကုိေပါ့၊ ဆရာႀကီးက ကုိယ္ယုံၾကည္ခ်က္ စံ ေဘာင္ေတြနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိ ကုိယ္ကအမွန္လုိထင္ၿပီး ကုိယ္အျမင္ေတြကုိ ထုတ္ေဖၚၾကတယ္၊ ဆရာႀကီးကဒီလုိရွင္းျပခဲ့တယ္”၊

“တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္ဟာ စင္ေပၚတက္ၿပီး အာေဘာင္အာရင္း သန္သန္နဲ႔ စကားေတြေျပာပါတယ္၊ အဲဒီစင္ေပၚက စကားေတြေျပာေနတဲ့လူကုိ ေဘးကလူေတြက ဘယ္လုိျမင္သလဲဆုိေတာ့
ပထမဦးဆုံးတစ္ေယာက္က ဒီလူဟာ အနီေရာင္ႀကီးပါကြာလုိ႔ဆုိတယ္ သူကမွန္အနီေရာင္ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတာကုိ၊
ေဘးကတစ္ေယာက္က မဟုတ္ပါဘူး အစိမ္းေရာင္ပါလုိ႔ဆုိတယ္ သူကမွန္အစိမ္းေရာင္ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတာကုိ၊
ေနာက္တစ္ေယာက္က အျပာေရာင္ပါကြာလုိ႔ဆုိတယ္ သူကမွန္အျပာေရာင္ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတာကုိ၊
ေဘးကတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူကမ်က္မွန္အထူႀကီးနဲ႔ပါ ဒီေကာင္ေတြကြာ ဒီလုိႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့သူကုိ အေရာင္ဆုိးေပးေနၾကတယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး လက္သီးလက္ေမာင္းႀကီးေတြက ႀကီးလုိက္တာ သူေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ဆုိတယ္၊
သူ႔ေဘးနားမွာေတာ့ မွန္ဘီလူးခြက္တတ္ထားတဲ့သူကေတာ့ ဒီေလာက္ပါမႊားေလးကုိ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာေနၾကေသးတယ္ မ်က္ႏွာ အမႈအရာနဲ႔ သူမွန္ေၾကာင္း ျပသလုိက္တယ္၊
သူတုိ႔ေဘးနားမွာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ ပထမတစ္ေယာက္က မၾကည္လင္မျပတ္သားတဲ့ မ်က္မွန္ကုိတတ္ထားတယ္၊ သူကဆုိတယ္ ဒီၤေကာင္အေၾကာင္းမ်ား အေရးလုပ္ေျပာေနၾကတယ္ တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ဟာ အရွက္မရွိတဲ့ေကာင္ ၾကည့္စမ္းဘာမွ မဝတ္ပဲ စင္ေပၚတက္ၿပီး အေရမရအဖတ္မရေတြ ေအာ္ေနတယ္ လူေတြကုိေစာ္ကားေနတာလုိ႔ ဆုိလုိက္တယ္၊
က်န္တစ္ေယာက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘာမွ မဝတ္တာဟာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ဝတ္စားခြင့္၊ ေနာက္ဆုံး လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိရမွာ မဟုတ္လား၊ ဒီလူဟာ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးအတုိင္း ဘာမွ မဝတ္ပဲေနလုိက္တာ သူရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈပါပဲ၊ ဒါ လူအခြင့္အေရးပါပဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးေလးစားရမွာပါ၊ လက္ခုပ္တီးေပးလုိက္ၾကပါ အဲဒီလို ေဘးကလူေတြကုိေတာင္ ဆြယ္လုိက္ပါေသးတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ့ အခြင့္အေရးသမားဆုိတဲ့သူက ဘာမွ မျမင္ရတဲ့ မ်က္မွန္အပိတ္ႀကီးကုိ တတ္ထားတာပါ၊ သူက ေဘးကတစ္ေယာက္ေျပာတာကို ဆန္႔က်င္ဘုိ႔ပါပဲ၊
သူတုိ႔ေျပာေနၾကတာကုိ ၾကားထဲက မ်က္မွန္မတတ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က နားမလည္စြာနဲ႔ ဟုိလူက သူဖါသာသူ ေနမင္းႀကီးကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနတာကုိ ဒီလူေတြ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနသလဲ မသိဘူးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္တဲ့၊ ဒါကမ်က္မွန္တတ္သူေတြရဲ႕အေၾကာင္းပါ”၊

“ဒါေၾကာင့္လဲ ဆရာနႏၵသိန္းဇံက တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြဟာ ေဘ့စစ္ ေလာဂ်စ္ေတြကုိ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္တဲ့၊ က်ေနာ္တုိ႔က က်ီကန္းဆုိရင္မဲရမယ္ေလ က်ီးကန္းသည္မဲ၏၊ သုိ႔ေသာ္ ျဖဴေသာက်ီးကန္းလည္းရွိသည္ ဆုိတာကုိ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္၊ အေနာက္မွာေတာ့ သုိးဆုိရင္ ျဖဴရမယ္၊ သုိ႔ေသာ္ သုိးမဲေတြလည္းရွိသည္ေပါ့၊ တစ္ခါတစ္ေလ လူေတြဟာ အဲဒီသုိးမဲ တစ္ေကာင္အတြက္ ျငင္းခုန္ အျငင္းပြားေနၾကတာ အခ်ိန္ေတြကုန္လုိ႔ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြ မ်ားလုိ႔ မဟုတ္လား”၊
“က်ေနာ္ေျပာတာရွည္သြားတယ္ ထင္တယ္ေနာ္”၊ ဆုိၿပီး က်ေနာ္စကား ခဏရပ္ လုိက္ပါသည္၊
ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက ‘ကိစၥမရွိပါဘူး၊ က်မနားလည္သြားပါၿပီ’၊ ‘က်မကျဖင့္ ရွင္ မ်က္မွန္တတ္တာ မႀကိဳက္ဘူးဆုိလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္မွန္မတတ္ပဲေနတာ ေဝေဝဝါးဝါးပဲ’၊
သူစကားေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရယ္မိၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ လူေတြကုိ မ်က္မွန္တတ္တဲ့လူေတြဆုိၿပီး စြတ္စြဲေနခဲ့သည္၊ ဒီခရီးေၾကာင့္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ဆရာႀကီးစတီးဝဲလ္ရဲ႕ မ်က္မွန္တတ္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊
“က်ေနာ္တုိ႔ေတြလည္း မ်က္မွန္မတတ္မိေအာင္ ေလ့က်င့္ရဦးမွာ”လုိ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးကုိ ေျပာလုိက္မိသည္၊
‘ဟုတ္တာေပါ့’လုိ႔ ဇင္ႏြယ္လြင္ထူးက အလုိက္သင့္ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

က်ေနာ့္ခ်စ္ေသာ ျမစန္းၾကည္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကုိ ရွာေဖြေနပါၿပီ၊
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ မ်က္မွန္မတတ္မိေအာင္ ႀကိဳးစားရဦးမွာေပါ့။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သယ္ေဆာင္လာေသာ ကားေလးကေတာ့ ေရွ႕ခရီးကုိ ဆက္ေနပါသည္၊

ခင္ေမာင္တုိး၏ သီခ်င္းသံေလးကုိ ခုမွ သတိျပန္ထားမိပါသည္၊ ရိပိဆုိတဲ့ ခလုပ္ေလးကုိ နိပ္ထားမိတာကုိး၊

…..ေခါင္ေလာင္းထုိးသံ ေရးေရးေလးၾကားေနတယ္
…..ဘယ္သူအတြက္ ထုိးတာလည္း
…..ေခါင္ေလာင္းထုိးသံရယ္………..


ၿပီးပါၿပီ။

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

sosegado

 

အခန္း၂ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းကုိ ေပါင္းတင္လုိက္ပါသည္၊

အရွည္ႀကီးကုိ သည္းခံဖတ္ေပးသည့္ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။