ကလဲ့

 

ဒီေန႔ဆုိ ဒီထဲေရာက္ေနတာ သုံးညႏွင့္ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေန ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ ပုိ႔မယ္လုိ႔ၾကားသည္၊ ပုိ႔ႏုိင္ေအာင္ က်ေနာ္ဆီက စစ္ခ်က္ရယူေနျခင္းျဖစ္သည္၊
တစ္ကုိယ္လုံးလည္း နာက်င္ေနၿပီ၊ အထူးသျဖင့္ ရင္ဘတ္ထဲက ေအာင့္ေအာင့္ၿပီးနာသည္၊ စစ္ေဆးတုန္းက စာအုပ္ကာၿပီးအထုိးခံထားရလုိ႔ျဖစ္မည္၊ အရုိးမ်ားက်ဳိး အထဲကလီဇာေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားၿပီလား မေျပာတတ္၊ လက္ေခ်ာင္းေတြလည္း လိမ္ၿပီးအခ်ဳိးခံထားရသည္၊ ပါးရုိက္ခံရတာေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိေတာ့၊ ႏွစ္ရက္ဆက္တုိက္ဆုိေတာ့ မခံႏုိင္ေတာ့ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ၊ ဒဏ္ရာကလည္းကုိက္သည္၊ မုိးမခ်ဳပ္ခင္ေလးတုန္းက လည္ပင္းကုိညစ္ၿပီးေခါင္းကုိရုိက္ေတာ ့မခံႏုိင္ေတာ့ ‘ဟုတ္ပါတယ္ လုပ္ပါတယ္လုိ႔’ ပါးစပ္ကထြက္သြားေတာ့မလုိ႔၊ ဒါေပမဲ့မထြက္ ကုိယ္ကမွမဟုတ္တာ၊ ‘က်ေနာ္မဟုတ္ရပါဘူး က်ေနာ္မဟုတ္ဘူး’ ဆုိၿပီး ဒါပဲထပ္တလဲလဲေျပာေနမိသည္၊ မ်က္စိမဖြင့္ႏုိင္၊ နားလည္းမၾကားေတာ့ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ ဝုိင္းစစ္ေနသည္၊ ဒီေတာ့့ ကုိယ့္ကုိဘယ္သူရုိက္လဲ ဘယ္သူထုိးလဲ မသိေတာ့၊ စိတ္ထဲမွာ အေဖကုိတမ္းတေနသည္၊ အရင္တုန္းကလုိပဲ အေဖပစ္ထားဦးမလား၊ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ဘာမွမလုပ္ရပါဘူး အေဖရယ္လုိ႔။
………………………………………………………………………………………….

‘ဘုန္း ဘုန္း’၊
‘ကိန္အိန္အိန္၊ ကိန္ကိန္’၊
“ဟဲ့ ေမာင္မ်ဳိး ေခြးကုိအလကားေနရင္း ဘာလုိ႔လုိက္ရုိက္ေနတာလည္း၊ မေန႔ကလည္းတစ္ေကာင္ရုိက္ၿပီးၿပီ၊ ေခြးမွလည္းအသက္နဲ႔ နာတတ္တာေပါ့ ၊”
ေခြးနက္ကေတာ့ နာလြန္းလုိ႔လားေတာ့မသိ၊ ကိန္ကိန္လုိ႔ေအာ္ၿပီး ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ေျပးထြက္သြားသည္၊
‘ဟာ အဖြားကလည္း ဒီေခြးေတြက အိမ္ေရွ႕လာၿပီး ေသးေပါက္ခ်ီးယုိနဲ႔ ရုိက္ေပးမွေတာ္ရာၾကမွာ၊’
“ဟဲ႔သူတုိ႔ နင့္အိမ္ေရွ႕ေသးေပါက္တာ နင္ျမင္လုိ႔လား၊”
'ေခြးပဲေပါက္မွာေပါ့ အဖြားရ’
“ဒီကေလးေတာ့ ဝဋ္လည္ဦးမယ္၊ ဟုိေန႔ကလည္း ဟုိဘက္အိမ္ကေၾကာင္ကုိ ဂုံနီအိတ္ထဲထည့္ ဖမ္းေလွာင္ထားတယ္၊ ဟင္းေတြေလွ်ာ့သြားလုိ႔ဆုိလား၊
နင္ဝဋ္လည္လိမ့္မယ္ တိရိစာၦန္ဆုိၿပီး မညွင္းဆဲနဲ႔၊ နင္ေတာ့ခက္ေတာ့တာပဲ ေမာင္မ်ဳိးရယ္၊”
“နင့္ဦးေလးလူမုိက္ရဲ႕ အတုေတြမယူနဲ႔၊ သတၱဝါေတြကုိ မညွင္းဆဲနဲ႔၊
ဝဋ္္ဆုိတာလည္တတ္တယ္ကြဲ႔ ခုေခတ္ကေလးေတြမ်ား သိကုိမသိၾကဘူး၊”
အဖြား၏ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံကား က်န္ခဲ့ၿပီ၊ ေမာင္မ်ဳိးကေတာ့ လမ္းထိပ္သုိ႔ထြက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္၊ ဒီလမ္းထဲကေခြးေတြကေတာ့ ေမာင္မ်ဳိးလာရင္ အကုန္ေျပးပုန္းကုန္ၾကသည္၊ အခ်င္းခ်င္းသတင္းေပးထားသည္လားမသိ၊ ဒီေကာင္ေခြးရုိက္တတ္သည္လုိ႔။

ေမာင္မ်ဳိးတုိ႔က ကမာရြတ္ကြမ္းျခံမွာေနတယ္၊ ကြမ္းျခံမွာေမြး ကြမ္းျခံမွာႀကီးျပင္းခဲ့သည္၊ ေမာင္မ်ဳိးတုိ႔အိမ္က အိမ္ဆုိင္ေလးဖြင့္ထားသည္။
…………………………………………………………………………

လွည္းတန္းေစ်းႏွင့္ ဆင္မလုိက္ေစ်းၾကားမွာ အိမ္ဆုိင္ဖြင့္ရတာေတာ့ လြယ္မည္မဟုတ္၊ တကယ္ေတာ့ အေဖရဲ႕အလုပ္ကုိ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ ခ်စ္တီး လုပ္စားျခင္းပဲျဖစ္သည္၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ေငြတုိးေခ်းစားသည္၊ အေဖဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ခဲ့တာႏွစ္ေပါင္းၾကာၿပီ၊ အရပ္ထဲမွာလုပ္ေနေသာ ေန႔ျပန္တုိးသမားေတြနဲ႔ကြာသည္၊ အေဖလုပ္သည္က နည္းစနစ္က်သည္၊ ေစတနာပါသည္၊ ကတိသစၥာကုိ တန္ဘုိးထားသည္၊ ေမြးရာဇာတိ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္ကုိ အေျခခံသည္၊ ဟုိမွာလူရင္း ေဆြမ်ဳိးေတြကလွဳပ္ရွားေပးသည္၊ နာဂစ္ျဖစ္တုန္းက ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကုိ အေႂကြးေတြေလွ်ာ္ပစ္တဲ့အျပင္ အကူအညီေတြေတာင္ေပးလုိက္ေသးသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ အေဖေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ အေဖစီးပြားျဖစ္ေနသည္၊ လမ္းထဲကအိမ္ဆုိင္ကုိလည္း ဒီလုိပင္ အေႂကြးမ်ားနဲ႔လည္ပတ္ေနသည္၊ အေႂကြးရေတာ့ ေဖာက္သည္ဘယ္ျပတ္မလဲဟုဆုိသည္၊ အေဖကိုအေႂကြးျပန္ေပးမွာေပါ့ သူ႔ညီကကြမ္းျခံလူမုိက္ကုိး လုိ႔ေျပာရင္ အေဖေဒါသထြက္ေတာ့သည္၊ မမွန္တာဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဟုဆုိသည္၊ ဘယ္သူကုိေပး ဘယ္သူကုိကမ္းရမလဲ အေဖသိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ထပ္တုိက္ႏွင့္ စက္မူဇုန္ထုတ္ကားတစ္စီးႏွင့္ေနႏုိင္သည္၊ အေဖေငြေတြ ဘယ္ေလာက္လည္ပတ္ေနသည္ကုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မသိ၊ သူ႔စာရင္းဇယားနဲ႔သူရွိသည္၊ ကားပြဲစားလုပ္ေနေသာ အစ္ကုိႀကီးေမာင္စုိးကုိ နည္းနည္းခ်င္း ေျပာျပေနသည္ကုိေတာ့သိသည္။

အေဖက က်ေနာ္ကုိ လူဆုိးဟုဆုိသည္၊ မင္းလူမုိက္မျဖစ္ေစနဲ႔လုိ႔ ေဒါသျဖစ္လာတုိင္းေျပာသည္၊ ရပ္ကြက္ထဲကေတာ့ က်ေနာ့္ဦးေလးလုိပဲ က်ေနာ့္ကုိလူမုိက္ဟုေျပာၾကသည္၊ က်ေနာ္ရန္ခဏခဏျဖစ္သည္၊ ျဖစ္တုိင္းလက္ပါတတ္သည္၊ ရပ္ကြက္ရုံးေရာက္တဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္လူမုိက္မဟုတ္၊ ဦးေလးမွ တကယ့္လူမုိက္ျဖစ္သည္၊ ဦးေလးေခတ္တုန္းက ဦးေလးသည္ လွည္းတန္းဘူတာေဘး ကြမ္းျခံ (၁)လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္အျမဲထုိင္တတ္သည္၊ အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ကစည္ကားတုန္း၊ ေက်ာင္းသားေတြတစ္ခါတစ္ေလ နယ္ကၽြံလာတတ္သည္၊ သံလမ္းဟုိဘက္ျခမ္းမွာပဲေန ဒီဘက္မလာခဲ့နဲ႔၊ စည္းလုပ္ထားသည္၊ ေက်ာင္းသားေတြထဲတြင္ သစ္ေတာႏွင့္ ဘူမိေက်ာင္းသားေတြကနည္းနည္းဆုိးသည္၊ ေယာက္်ားေလးေတြပဲမုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္သည္၊ တစ္ခါကသစ္ေတာ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကုိ ရုိက္ထည့္လုိက္သည္၊ မူးၿပီးရပ္ကြက္ထဲလာရစ္ေနလုိ႔၊ ဦးေလးေဆာ္ထည့္လုိက္မွန္း၊ အေဆာင္မႈး ပါေမာကၡေတြကလည္းသိသည္၊ ရဲစခန္းကလည္းသိသည္၊ ဦးေလးဘာမွမျဖစ္ အေရးအခင္းေတြလဲမျဖစ္ခဲ့၊ ဦးေလးတုိ႔ရွိလုိ႔ရပ္ကြက္ၿငိမ္သည္ဟုဆုိၾကသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ေရာက္ေတာ့ ေျပာင္းကုန္ၿပီ၊ လမ္းေတြထဲမွာလည္း ကန္ထရုိက္တုိက္ေတြ တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ေပၚလာသည္၊ လူေဟာင္းေတြေပ်ာက္ကုန္ၿပီ၊ တုိက္ခန္းေတြနဲ႔ လူေတြမ်ားကာ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္လာသည္၊ ဒီမွာတင္က်ေနာ္နဲ႔ အခ်ဳိးမေျပတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ ခ်ၾကသည္၊ သူကြဲကုိယ္ကြဲပင္ ဒီလုိနဲ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူမုိက္ျဖစ္လာသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္လူမုိက္မဟုတ္၊ ရန္ခဏခဏျဖစ္တာနဲ႔လူမုိက္ဟုေျပာရင္ ကမာၻေပၚတြင္ လူမုိက္ေတြ ဒုႏွင့္ေဒးရွိေနေတာ့မည္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္ ရဲစခန္းေရာက္ခဲ့ရသည္၊ အခ်ဳပ္က်ခဲ့ဘူးသည္၊ အျဖစ္က တစ္ခုေသာ သႀကၤန္တြင္ အင္းလ်ားလမ္းတြင္ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြ မ႑ပ္ေထာင္ၾကသည္၊ ရပ္ကြက္ထဲကသူေတြကုိ အကူအညီငွားသည္၊ က်ေနာ္ေမာင္မ်ဳိးတစ္ေယာက္လဲပါသြားသည္၊ အၾကပ္ေန႔မွာ အရက္မႈး ေဆးမႈးေနေသာ လူငယ္တစ္သုိက္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကသည္၊ ရုိက္ၾကျပဳၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က တစ္ေယာက္ေခါင္းကြဲ၊ တစ္ေယာက္ဗုိက္ကုိဓါးနဲ႔အထုိးခံရသည္၊ ဟုိဘက္ကအနည္းဆုံး ၅ေယာက္ေလာက္ ေဆးရုံေရာက္သြားသည္၊ ဟုိဘက္အုပ္စုကVIP ႏွင့္ပုိက္ဆံရွိ အသုိင္းအဝုိင္းျဖစ္၍ က်ေနာ္တုိ႔တေတြကုိ ကမာရြတ္ရဲကဖမ္းသည္၊ သႀကၤန္တြင္းမုိ႔ အမႈမစစ္တစ္ခါတည္း ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္ပုိ႔လုိက္သည္၊ အမႈစစ္မည္လုပ္ေတာ့ ဓါးနဲ႔ထုိးသြားသူက VIPသားျဖစ္ေနသည္၊ ဟုိဘက္ကလည္းအမႈမလုပ္ ဒီဘက္ကလည္းအမႈမလုပ္ ရဲကုိေပးစရာရွိေပးကာ အသီးသီးထြက္သြားၾကသည္၊ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္ေမာင္မ်ဳိးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့သည္၊
ေဟ့ေကာင္ မင္းအိမ္ကမလာဘူးလား၊ ခဏခဏအေမးခံရသည္၊ အေဖႏွင့္အိမ္ကေရာက္မလာပါ၊ အမႈတြဲမရွိ၍ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနၾကသည္၊ ေနာက္ဆုံးကမာရြတ္နယ္ထိန္းက က်ေနာ္ကုိထုတ္သြားသည္၊ နယ္ထိန္းက က်ေနာ္တုိ႔ကြမ္းျခံကပင္ျဖစ္သည္၊ သူ႔မိန္းမက အေဖဆုိင္နဲ႔အေႂကြးမကင္း၊ က်ေနာ္လည္း ခံဝန္ခ်က္လက္မွတ္ထုိးလုိက္ရသည္၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့သိရသည္မွာ အေဖကတစ္အိမ္လုံးကုိ ဒီေလာက္ဆုိးတဲ႔ေကာင္ပစ္ထား လူဆုိးလူမုိက္ေတြ သြားရာလမ္းဘာလဲဆုိတာ သိလိမ့္မယ္ဆုိ၍ ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ဆုံး နယ္ထိန္းမိန္းမက အေမကုိလာေျပာကာ အဆင္ေျပသြားျခင္းျဖစ္သည္။
……………………………………….

အေဖကအလုပ္တစ္ခု က်ေနာ္ကုိခုိင္းသည္၊ အလုံဘက္တြင္ေရာက္ေနေသာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက လူတစ္ေယာက္ထံမွ ပုိက္ဆံသြားယူရန္ျဖစ္သည္၊ ၿပီးရင္ေစာေစာျပန္လာရန္လည္းမွာလုိက္ေသးသည္၊ က်ေနာ္ေမာင္မ်ဳိးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၾကည့္ျမင္တုိင္ဘက္လွည့္ဝင္လုိက္သည္၊ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ အရက္ဆုိင္ေတြလွည့္ထုိင္လုိက္တာ ည ၁၂နာရီေက်ာ္သြားသည္၊ လုိင္းကားေတြမရွိေတာ့၊ ဒီလုိနဲ႔လမ္းမႀကီးအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာသည္၊ လမ္းတြင္ တက္ဆီေလးဘာေလးလာရင္ တားစီးမည္ေပါ့၊ မုိးဖြဲဖြဲရြာထားသျဖင့္ လမ္းတြင္လူသြားလူလာနည္းသည္၊ လမ္းကလည္း ဒီဘက္ကရထားလမ္းနဲ႔ဆုိေတာ့ ပုိဆုိးသည္၊ စလြယ္လြယ္ထားေသာ အိတ္ထဲတြင္ အေဖပုိက္ဆံငါးသိန္းေက်ာ္ရွိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္လမ္းေလွ်ာက္လာသည္၊ ဒီလုိပဲျပန္ေနၾကမဟုတ္လား။

ေရွ႕တြင္လမ္းေကြ႔ရွိသည္၊ ဆင္မလုိက္ဘက္ကုိခ်ဳိးၿပီးျပန္ရမည္၊ ကုိယ္ဟာကုိယ္စဥ္းစားေနတုန္း၊ ေနာက္က လူႏွစ္ေယာက္လုိက္လာမွန္းသတိထားမိသည္၊ သတိထားေနသည္ၾကားက တစ္ေယာက္ကကပ္လာၿပီး ဓါးနဲ႔အေနာက္ကေထာက္လုိက္သည္၊ ‘ေဟ့ေကာင္မင္းအိတ္ေပး နာရီေပး ဆြဲႀကိဳးခၽြတ္၊’
“ေဟးမင္းတုိ႔လူမွားေနၿပီထင္တယ္၊”
‘ေဟ့ေကာင္ စကားသိပ္မမ်ားနဲ႔၊ ေျပာတဲ့အတုိင္းေပး ဝင္သြားမယ္အခၽြန္၊’
ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာအလုခံရၿပီ၊ ဓါးျပတုိက္ခံရၿပီ၊ ေမာင္မ်ဳိးတုိ႔ ရာဇဝင္ရုိင္းေတာ့မယ္၊
အဲ့ဒီမွာပင္ေနာက္တစ္ေယာက္က နာရီကုိ အတင္းဆြဲခၽြတ္သည္၊
“ေအးေဆး၊ ေအးေဆး ေပးမယ္၊ အိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာမွမပါဘူးေနာ္၊”
သိလုိက္မိသည္က ဒီေကာင္ေတြ သဘာမဟုတ္ဘူး၊ ၾကံဳလုိ႔လုတဲ့သေဘာ၊
“ေအးေဆး၊ ေအးေဆး ဆြဲႀကိဳးအရင္ျဖဳတ္လုိက္ဦးမယ္၊”
‘ဖုန္း၊ တိန္း’
ဆြဲႀကိဳးျဖဳတ္ သလုိနဲ႔ ဓါးနဲ႔ေကာင္ကုိ လက္သီးေႂကြးၿပီး၊ ေရွ႕ကေကာင္ကုိ ေနာက္ေပါက္ေပးလုိက္သည္၊ ေရွ႕ကေကာင္လဲသြားသည္၊ ေနာက္ကေကာင္ ဓါးနဲ႔ရမ္းေနသည္၊ ဓါးကုိအတင္းလုရင္း ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ခ်ေနရသည္၊ လက္တြင္လည္း ဓါးရွမိေနၿပီ၊ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ကန္လုိက္ရာ တေကာင္ေမွာက္သြားသည္၊ ပါးစပ္ကလည္း ဓါးျပပါဗ်ဳိ႕ လုေနပါတယ္ဗ်ဳိ႕ေအာ္မိသည္၊ လူေတြေရာက္လာသည္၊ ျမန္သည္ နည္းတဲ့လူေတြမဟုတ္၊ သုံးေယာက္လုံးကုိ ခြဲရင္း၊ ဘာျဖစ္တာလဲ ဒီေကာင္ေတြက်ေနာ္ဆီက ဓါးေထာက္ၿပီးလုလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္သည္၊ လူႀကီးေတြက ဟာ အဲဒါဆုိရဲေခၚမွပဲ၊ မင္းလက္ထဲကဓါးေပး လူႀကီးတစ္ေယာက္ကဆုိသည္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္းဒဏ္ရာ ေသြးတအားထြက္ေနတယ္၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီေကာင္ကုိ ေဆးရုံမဟုတ္ရင္ ေဆးခန္းေခၚသြား၊ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ရဲလက္ထဲအပ္မယ္၊ ဒီလုိနဲ႔က်ေနာ္ေဆးရုံေရာက္သြားသည္၊ ေဆးထည့္ၿပီးမၾကာမွီ ရဲသုံးေယာက္ေရာက္လာၿပီး၊ မင္းငါတုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ စစ္ခ်က္ယူဘုိ႔ ဆုိၿပီးက်ေနာ္ကုိ လက္ထိပ္ခပ္ေခၚသြားသည္၊
က်ေနာ္က အစ္ကုိတုိ႔မွားေနၿပီေနာ္၊ က်ေနာ္ဇြတ္အတင္းေျပာ ရုန္းရာ၊ အရက္န႔ံံႏွင့္ရဲက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုိက္ခဲ့၊ စခန္းေရာက္မွေျပာဆုိၿပီး၊ က်ေနာ္ကုိအတင္းခ်ဳပ္ကာ ေခၚလာသည္၊ ဒီလုိနဲ႔က်ေနာ္ဒီစခန္းကုိေရာက္ခဲ့သည္။

စခန္းမွာ အရင္ေရာက္ေနေသာ ဟုိႏွစ္ေယာက္အစစ္ခံရာတြင္ က်ေနာ္ကဓါးေထာက္ၿပီး သူတုိ႔ဆီကလုသည္၊ သူတို႔ကျပန္လည္ခုခံသည္ဟုဆုိသည္၊ က်ေနာ္က မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ့္ကုိ အဲဒီ့ေကာင္ေတြလုတာ၊ ေနာက္ဆုံးအမႈစစ္က က်ေနာ့္လက္ထဲတြင္ဓါးေတြ႔သည္၊ ရဲမွတ္တမ္းလည္းရွိသည္ ဆုိကာ က်ေနာ္ေျပာတာကုိမယုံေတာ့ပဲ စစ္ၿပီးရင္းစစ္ေနေတာ့သည္၊ ဒီအခ်ိန္ထိပါပဲ။
………………………………………………..

မနက္နုိး မိုးလင္းလာေတာ့ အမႈစစ္အရာရွိႏွင့္ ရဲတစ္ေယာက္ ၿပီးေတာ့ရဲစာေရးဝင္လာသည္၊ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းသည္ စစ္ခ်က္ျဖစ္၍ က်ေနာ္မထုိး၊
မထုိးဦးကြာဆုိၿပီး သုံးေလးခ်က္ အအုပ္ခံလုိက္ရသည္၊
အမႈစစ္အရာရွိက ‘အမွန္တုိင္းလုပ္လုိက္ေလ၊ အစ္ကုိတုိ႔ေျပာတဲ့အတုိင္းလုပ္ရင္ မင္းကုိအမ်ားႀကီး အစ္ကုိတုိ႔ကူညီႏုိင္တယ္၊’ ေလေျပေသြးသည္၊
က်ေနာ္က “အစ္ကုိတုိ႔မွားကုိမွားေနၿပီ၊”
‘ဒီလုိပဲေျပာၾကတာပဲ ငါ့ညီ မင္းကုိ တစ္နာရီအခ်ိန္ေပးမယ္ စဥ္းစားေပါ့၊ ဒီေကာင္ကုိျပန္ပုိ႔လုိက္’။
နာလုိက္တာ၊ ဓါးဒဏ္ရာေတြကလည္းကုိက္ေနၿပီ၊ နာက်င္တာကုိ နာက်င္ဘူးမွသိပါလိမ့္မည္၊ အေဖကို တမ္းတေနရာမွ၊ အဖြားကုိသတိရသြားသည္၊
“ေခြးမွလည္းအသက္နဲ႔ နာတတ္တာေပါ့၊”
“တိရိစာၦန္ဆုိၿပီး မညွင္းဆဲနဲ႔၊”
‘ဝဋ္ဆုိတာလည္တတ္တယ္ကြဲ႔”
သားလည္းနာေနၿပီအဖြားေရလုိ႔ စိတ္ထဲမွာေျပာလုိက္မိသည္။

ဦးေလးေျပာတာေတြလည္းသတိရမိသည္၊ လူမုိက္ဦးေလးသည္ ခုေတာ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ေနာက္လုိက္ ကပၸိယလုပ္ေနၿပီ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေနရာအႏွံ႔ တရားေတြေဟာသည့္ေနာက္ကုိ လုိက္လုိ႔ေနၿပီ၊ ငါးပါးသီလကုိ ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လုိ႔ေနၿပီ၊ ဘယ္သူမွပင္မယုံခ်င္ၾက။
ျဖစ္ပုံကဒီလုိပါ၊ တစ္ေန႔ဦးေလးတစ္ေယာက္ သူ၏မုိက္ေဖၚမုိက္ဘက္တစ္ေယာက္ရွိရာ မုပၸလင္ရဲဘက္စခန္းသုိ႔ လုိက္သြားသည္၊ အနီးနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္တည္းသည္၊ ရဲဘက္စခန္းမွ ျပန္လာၿပီးေသာအခါ ဦးေလးသည္လုံးဝေျပာင္းလည္းသြားခဲ့သည္၊ ထုိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေနေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ခဲ့လုိ႔ျဖစ္သည္၊ “ငါတူေမာင္မ်ဳိး ရဲဘက္စခန္းေတြ၊ လမ္းေဖါက္လုပ္ေရးေတြမွာ လုပ္ေနၾကရတဲ့သူေတြ၊ အဲဒီထဲမွာ မမွန္ပဲနဲ႔ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရတဲ့သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္၊ တကယ္က်ဴးလြန္လို႔ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရတဲ့သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္၊ အဲဒါျပစ္မႈေႂကြးဆပ္ေနၾကတာမဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ယူထားတာျပန္ေပးေနရတာ၊ ျပန္ဆပ္ေနရတာ၊ တစ္ခ်ိန္က တစ္ဘဝတုန္းက ႏုိင္ငံေတာ္ေငြေတြပါ၊ အမ်ားပုိင္ပစၥည္းေတြပါဆုိၿပီး ကုိယ္က်ဳိးအတြက္ ယူခဲ့ၾကတယ္၊ အလြဲသုံးစားလုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ ခုျပန္ဆပ္ေနရတာ၊ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူထားမိလုိ႔ရွိရင္ ျပန္ေပးရမွာပဲ၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္အက်ဳိးျဖစ္လာတာပါ၊ အဲဒီလူတုိင္းဟာ ကလဲ့ ကုိ ေစာင့္ေနၾကရမွာပဲ။”
ဟုတ္က့ဲဦးေလးေရ ခုက်ေနာ္ ကလဲ့ေပါ့၊ က်ေနာ္ျပန္ဆပ္ေနရတာ၊ နာက်င္ရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲကေျပာေနမိသည္။
………………………………………………….

အခ်ဳပ္ခန္းထဲကေန အျပင္ကအသံအခ်ဳိ႕ကုိလွမ္းၾကားလုိက္ရသည္၊ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သည္၊ ဒါအေဖအသံ၊ ဟုတ္သည္ အေဖအသံ၊
‘အမွန္အတုိင္းပဲျဖစ္ခ်င္တယ္၊ အမွန္အတုိင္းျဖစ္ရေအာင္လည္း လာခဲ့တာပဲ၊
ခုက်ဳပ္သားနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္၊’
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဦခင္ေမာင္ေျပာတဲ့အတုိင္း က်ေနာ္တုိ႔လုပ္ေပးပါမယ္၊ အမႈတစ္ခုျဖစ္လုိ႔ စစ္ေဆးရင္ေတာ့ ဒီလုိပဲျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ေတာင္းပန္ပါတယ္၊”
က်ေနာ္ကုိ ရဲသားတစ္ေယာက္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကထုတ္လာသည္၊ ၿပီးေနာက္ စခန္းမွဴးအခန္းထဲ ေခၚသြားသည္၊ အခန္းထဲမွာေတာ့ လူစုံတက္စုံ၊ အေဖ၊ က်ေနာ့္အစ္ကုိ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္လူႀကီး၊ အရပ္ထဲကစြမ္းအားရွင္အစ္ကုိႀကီး၊ အမႈျဖစ္တဲ့ေန႔ကေတြ႔ရတဲ့ အဲဒီရပ္ကြက္ကလူႀကီး၊ ၿပီးေနာက္ပုိက္ဆံေပးလုိက္တဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြ၊ သူတုိ႔အားလုံးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အမွန္တရားအတြက္ လာခဲ့ၾကတာဆုိတာ ေပၚလြင္ေနသည္၊ အေဖက ‘သား စခန္းမွဴးေရွ႕က စာရြက္မွာလက္မွတ္ထုိးလုိက္၊ သားဓါးေထာက္လုခံရတဲ့အေၾကာင္း တုိင္ခ်က္ဖြင့္တာ၊ ဟုိဘက္က မင္းပစၥည္းေတြျပန္ယူလုိက္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပုိက္ဆံေတြကုိ စခန္းမွဴးစုိက္ထားတယ္၊ အမႈလုိက္နဲ႔ ဟုိေကာင္ေတြလုပ္လုိ႔ တစ္ဝက္ေလာက္ေလွ်ာ့ေနတာ၊ ရရွိေၾကာင္းလက္မွတ္ထုိးေပးလုိက္၊’ က်ေနာ္ လက္မွတ္ေတြထုိးေပးလုိက္သည္၊ အေဖကအလုပ္လုပ္လွ်င္ စနစ္တက်လုပ္သည္ကုိ သိထား၍ျဖစ္သည္။
စခန္းမွဴးနဲ႔ အေဖတုိ႔ စကားဆက္ေျပာေနၾကသည္၊ အစ္ကုိက ဟုိေကာင္ႏွစ္ေကာင္က သူတုိ႔အတုိက္ခံရတဲ့ေငြကုိ တစ္သိန္းလုိ႔ျပပါ၊ ဆရာတုိ႔သုံးသိန္းယူပါ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လမ္းစရိတ္တစ္သိန္းေပးပါဆုိၿပီ အမႈလုိက္နဲ႔ညွိၿပီးလစ္တာ၊ ပုိက္ဆံလည္းျမင္ေရာ စစ္တာေတြမွားကုန္ေရာ၊ ပထမေတာ့ အေဖကမင္းယူသုံးၿပီး အိမ္မျပန္ပဲေနတာထင္ေနတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ငါသားဒီလုိမလုပ္တတ္ပါဘူးဆုိၿပီး အေဖနယ္ထိန္းဆီသြားတာ၊ နယ္ထိန္းဆီကၾကားၾကားခ်င္း အေဖလည္း စလုိက္တာ၊ ဒီမလာခင္ တုိင္းရုံး၊ စစ္ေဒသေတြပါဝင္ခဲ့ေသးတယ္။
အစ္ကုိစကားကုိ နားေထာင္ၿပီး၊ သက္ျပင္းေလးတစ္ခုကုိ ေျဖးညွင္းစြာခ်မိပါသည္၊ ၿပီးေနာက္ စခန္းကလူေတြထုိင္ေနတဲ့ဘက္ကုိၾကည့္လုိက္မိပါသည္၊ ညာဘက္အစြန္ဆုံးက အမႈလုိက္၊ ၿပီးေတာ့ရဲအုပ္ႏွစ္ေယာက္၊ စခန္းမွဴး ႏွင့္ စခန္းစာေရးတုိ႔ျဖစ္သည္၊ သူတုိ႔အေပၚမွာေတာ့ ဓါတ္ပုံႀကီးေတြ၊
က်ေနာ္သူတုိ႔ကုိ တစ္ဦးခ်င္းစီကုိၾကည့္လုိက္သည္၊ ၿပီးေနာက္ဓါတ္ပုံႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္အသံမထြက္တထြက္ေလး ေျပာလုိက္မိသည္၊
“ကလဲ့ဆုိတာရွိတယ္
ေစာင့္ေနၾကပါ၊”
စခန္းမွဴးက ဘာေျပာခ်င္လုိ႔လည္း ညီေလးဟုလွမ္းေမးသည္၊
က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျဖပါ၊ ခပ္ပါးပါးေလးျပံဳးျပလုိက္သည္။

ၿပီးပါၿပီ။

မည္သူမဆုိ ကလဲ့ေစာင့္သူျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊
ကလဲ့ေစာင့္သူ မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔။