Friday, July 16, 2010

မေန႔တစ္ေန႔က ငယ္ရုပ္ပုံလႊာ

ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမ့ေလာက္ပါၿပီ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ က်ေနာ္တြင္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါသည္၊ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း၊ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကစားဘက္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ျဖစ္သည္၊ ေမ့ေလာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အမွတ္တရေလးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပါပဲ။

က်ေနာ္သည္ မူလတန္းကုိ လာရႈိးမွ စေနၿပီး တစ္ဝက္မွာပင္ ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္၊ သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္း၊ ႏွစ္တန္း ေတြကုိ ထူးထူးေထြေထြ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ၊ အေမေျပာသည္မွာ လက္ေရးအလြန္ည့ံ၍ လက္ေရးလွစာအုပ္မ်ားကုိ ျဖဳန္းတီးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္၊ သုံးတန္းေခၚတတိယတန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ အမွတ္တရျဖစ္ရသည္မွာ၊ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္မရပါ၊ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ေက်ာင္းေလွခါးေပၚမွ တြန္းခ်လုိက္ပါသည္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘာေၾကာင့္ တြန္းခ်ျဖစ္သည္ကုိ မမွတ္မိပါ၊ ႏွစ္ေပေလာက္သာျမင့္၍ ဘာမွမျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူေၾကာက္လန္႔သြားခဲ့သည္၊ သူ႔နာမည္က သက္ဦးျဖစ္ပါသည္၊ ထုိအတြက္ က်ေနာ္အျပစ္ေပးခံရပါသည္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ ႀကိမ္လုံးစာမိပါသည္၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္လည္း က်ေနာ္မမွတ္မိပါ၊ က်ေနာ္အေမလည္း ဆရာႀကီး၏ အဆူကုိခံရပါသည္၊ ဒါေပမဲ့ ေဒါသျဖစ္ေနေသာ သက္ဦး၏အေမကုိ က်ေနာ္ႀကိတ္ျပံဳးေလးျပံဳးျပခဲ့သည္ကုိ အမွတ္ရပါသည္၊ သက္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မလာခဲ့ပါ၊ ေလးတန္းေအာင္၍ အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေသာအခါ ေက်ာင္းခ်င္းလည္းမတူေတာ့ပါ၊ သက္ဦးသည္က်ေနာ္ကုိ ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္၊ တကယ္ေတာ့ သက္ဦး၏အေမကုိ ၾကည့္မရ၍ လုပ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းျဖင့္ႀကီးပြားေနေသာ သက္ဦး၏အေမသည္ ေက်ာင္းသုိ႔လာ၍ ေစာင့္ၾကြားေစာင့္ၾကြားလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေလးတန္းတြင္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုရွိပါသည္၊ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲတြင္ျဖစ္သည္၊ စာေမးပြဲေမးခြန္းတြင္ ငါးပုဒ္လုံးေျဖပါဟုေရးထား၍ က်ေနာ္က ဆရာမကုိ ဘာလုိ႔လဲဟုထေမးရာ၊ ဆရာမက တပုဒ္ကုိ အမွတ္၂၀ စုစုေပါင္းငါးပုဒ္ အမွတ္တစ္ရာေပးတယ္ အမွတ္၄၀ ရရင္ ေအာင္ၿပီ ဟုဆုိသည္၊ စာေမးပြဲၿပီး၍ အမွတ္မ်ားထြက္ေသာအခါ ဆရာမက က်ေနာ္ကုိ ဘာလုိ႔ေလးပုဒ္ထဲေျဖသလည္း ေမးသည္၊ က်ေနာ္ မေျဖသည့္ ေမးခြန္းသည္ ျပည္ေထာင္စုေန႔အေၾကာင္းျဖစ္သည္၊ ဒီအတြက္ ဆရာမက မင္းျပည္ေထာင္စုေန႔ အေၾကာင္းမသိဘူးလားဟု ထပ္ေမးသည္၊ က်ေနာ္ကသိပါတယ္ ဆရာမ၊ ဒါဆုိရြတ္ျပဆုိ၍ က်ေနာ္လည္းနူတ္တုိက္ေျဖလုိက္သည္၊ ရရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလုိ႔မေျဖတာလဲဟုထပ္ေမးရာ၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္ အမွတ္၄၀ မကရေနၿပီေလဆရာမဟုေျဖလုိက္္သည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာမက ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ေလသံျဖင့္ မဟုတ္ဘူးကြဲ႔ မင္းအကုန္လုံးေျဖေတာ့ အမွတ္အမ်ားႀကီီးရမွာေပါ့၊ က်ေနာ္ကလည္း အမွတ္အမ်ားႀကီီးရေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆရာမ၊ ဆရာမကတဖန္ အမွတ္အမ်ားႀကီီးရေတာ့ အဆင့္ တစ္ရတာေပါ့ မင္းလူေတာ္ျဖစ္ၿပီ၊ က်ေနာ္ကလည္းထပ္ဆင့္၍ လူေတာ္ျဖစ္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲဆရာမ၊
လူေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြဲ႔ ဆရာမျပန္ေျဖသည္၊ က်ေနာ္ကဆက္၍ ဒါဆုိမေတာ္တဲ့သူေတြ မေကာင္းတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ဆရာမ၊ ဆရာမက ဟုတ္တယ္မင္းေတာ္ေအာင္လုပ္၊ က်ေနာ္ မေတာ္ခ်င္ဘူးဆရာမ အမ်ားလုိပဲေနခ်င္တယ္၊ ေနာက္ဆုံးဆရာမက ေအးကြယ္မင္းမေတာ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ေနာက္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔၊ ဒါေၾကာင့္အကုန္ေျဖေနာ္ ဟုဆုိကာ ရပ္လုိက္သည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မေက်လည္ခဲ့ပါ၊ ဒီေနာက္ဆရာ၊ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဒီေမးခြန္းေမးျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။
မူလတန္းမ်ားတြင္ က်ေနာ္အတြက္ ထူးထူးေထြေထြ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ပါ။

အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္ အမွတ္(၁) အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္၊ ယခင္ ေနာ္မန္ဟုိက္စကူးျဖစ္သည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ အထက ၁ ေက်ာင္းသည္ ေယာက္်ားေလးေက်ာင္းျဖစ္သည္၊ ငါးတန္းႏွင့္ ေျခာက္တန္း အတန္းေတာ္ေတာ္မ်ားသည္၊ ခပ္ည့ံညံ့ေရာက္လာေသာ က်ေနာ္အတြက္ (F)တန္းတြင္ေနရသည္၊ အတန္းပုိင္ဆရာမွာ ပင္စင္ယူၿပီးမွာ ေက်ာင္းကဆရာ မေလာက္္၍ ျပန္ေခၚထားေသာ မြန္ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္၊ ဆရာႀကီးသည္ ေအးေအးေဆးေဆးရွိၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္ေသာ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာႀကီးေျပာျပခဲ့ေသာ မြတ္မလိန္း ေခၚ ေမာ္လၿမိဳင္သမုိင္း၊ မြန္ပုံျပင္မ်ား၊ ဘီးလူးကၽြန္း ဇာတ္လမ္းမ်ားကား ယေန႔တုိင္ က်ေနာ္ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲပါ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ အထက ၁ ေက်ာင္းသည္ တကယ့္အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးပင္၊ အေဆာင္ေဟာင္းႏွင့္ အေဆာင္သစ္ဟု၍ရွိသည္၊ ၾကားထဲတြင္ တုိက္နီေဆာင္တစ္ေဆာင္ရွိေသးသည္၊ အေဆာင္ေဟာင္းႏွင့္တုိက္နီေဆာင္တုိ႔သည္ အဂၤလိပ္ေခတ္ကေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိစဥ္က ေဘာလုံးကြင္းသုံးကြင္း၊ အားကစားရုံ၊ တင္းနစ္ကြင္း၊ ၾကက္ေတာင္ကြင္း၊ ကၽြမ္းဘားရုံ၊ ကဇာတ္ တင္ဆက္နုိင္ေသာ ေဟာခမ္းမ၊ ပန္းခ်ီခန္း၊ စက္မူခန္း၊ ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ား ႏွင့္ အေဆာင္သစ္ဘက္တြင္ ဘုရားခန္းတုိ႔တည္ရွိသည္၊အဂၤလိပ္စတုိင္ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးျဖစ္သည္၊ ငါးတန္း Fသည္ တုိက္နီေဆာင္တြင္ရွိသည္၊ ထူးျခားသည္မွာတုိက္နီေဆာင္ေဘးတြင္ ေညာင္ပင္အုိႀကီးတစ္ပင္ရွိသည္၊ ေက်ာင္းသားတုိင္း ထုိေညာင္ပင္တြင္ တစ္စုံတစ္ရာရွိသည္ဟုယုံၾကည္ၾကသည္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ တက္ေဆာ့ၾကျမဲျဖစ္သည္၊့ တစ္ေန႔၌ ထုိုိေညာင္ပင္မွေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျပဳတ္က်သည္ဆုိ၍ သြားၾကည့္ရာ ခုႏွစ္တန္းမွာ က်ေနာ့္အစ္ကုိဝမ္းကြဲျဖစ္ေနသည္၊ အယူသည္းေသာ ဆရာမ တစ္ဦးမွာ ေရမီးပူေဇာ္ျခင္း ရွစ္ခုိးေတာင္းပန္ျခင္းမ်ားလုပ္ေပးေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္၊ွ

ငါးတန္းသည္ ေက်ာင္းႀကီးကို လုိက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပင္ ကုန္ဆုံးခဲ့သည္၊

ငါးတန္းတြင္ က်ေနာ္အတြက္ ထူးထူးေထြေထြ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ပါ။ ငါးတန္းစာေမးပြဲေအာင္ရာ၌ (F)တန္းတြင္ အေတာ္ဆုံး ၁၀ ေရာက္တြင္ပါသျဖင့္၊ ေျခာက္တန္း ေရာက္လာေသာအခါ (A)တန္းတြင္ေနရပါသည္၊ ေဇာ္ေအာင္ ဆုိေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲထုိင္ရသည္၊ ေဇာ္ေအာင္သည္ ပထမဦးဆုံး က်ေနာ္၏ အတဲြဆုံး ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊ ေျခာက္တန္းတြင္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုရွိပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမ မလာ၍ (C)တန္းမွ ဆရာမ အတန္းခဏဝင္ထိန္းေပးပါသည္၊ ဆရာမသည္ မြန္ျပည္နယ္ေကာင္စီအႀကီးအကဲ၏ ဇနီးျဖစ္ပါသည္၊ ထုိအခ်ိန္ကရုိးရုိးေအးေအးေနပါသည္၊ ယခုေခတ္ ကေတာ္ေတြနဲ႔ တစ္ျခားစီပါ၊ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြကုိ သမုိင္းစာေတြကုိ ဖတ္ထားရန္မွာၿပီးထြက္သြားပါသည္၊ သမုိင္းစာအုပ္ကုိ လုိက္လွန္ရင္း က်ေနာ္သည္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံ ကုိဖတ္ေနမိပါသည္၊ တစ္ေနရာေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္အသံထြက္ဖတ္လုိက္ပါသည္၊
က်ေနာ္ဖတ္သည္ကုိ အားလုံးစိတ္ဝင္စားသြားၿပီး လုိက္ဖတ္ၾကသည္၊ ေဘးနားက ထြန္းလွေအာင္မွ ကဲ အားလုံး ညီညီညာညာ လုိက္ဆုိဟုဆုိ၍ သံၿပိဳင္ဟစ္ၾကရာ ဟိန္းထြက္သြားပါသည္၊ အဲဒါကေတာ့ သပိတ္သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒုိ႔ဗမာ၊ လာမဲ့ေဘး ေျပးေတြ႔၊ ေၾကာက္ေမြးပါ ဇာဂနာနဲ႔ႏုတ္၊ ျဖစ္ပါသည္၊
အဲဒါကုိပင္ က်ေနာ္တုိ႔ သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိေနၾကပါသည္၊ ဆုိလုိ႔ေအာ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းမွာပင္ PT ဆရာေရာက္လာပါသည္၊ သူေနာက္က ရွစ္တန္းက ဆရာတစ္ေယာက္လည္းပါလာသည္၊
'ေဟ့ေကာင္ေတြ ရပ္ၾကစမ္း၊ ရပ္ၾကစမ္း၊'
PT ဆရာက ဘယ္သူဆုိခုိင္းတာလဲကြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စေဟာက္ပါသည္၊
အားလုံးၿငိမ္ေနၾကပါသည္၊ ထုိေနာက္ဆရာက ေျပာၾကစမ္း ေျပာၾကစမ္းဆုိၿပီး တုတ္ျဖင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ ရုိက္ပါသည္၊
ထြန္းလွေအာင္သည္ က်ေနာ္တုိ႔ထဲတြင္ အႀကီးဆုံးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္ ဒီအတြက္ အားလုံးၿငိမ္ေနၾကပါသည္၊ ဆရာက ေရွ႕ဆုံးစားပြဲကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းရုိက္လုိက္ပါသည္၊
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေဇာ္ေအာင္က က်ေနာ္ဘက္လွည့္၍ သူစဆုိတာ ဆရာ ဟုဆုိလုိက္ရာ၊
'ေဟ့ေကာင္ထ' ဟုဆုိ၍ က်ေနာ္ထလုိက္ရသည္၊ က်ေနာ္လည္း ဆရာမက ဖတ္ဆုိလုိ႔ဖတ္တာပါ၊ ဆရာက ဒါဆုိဘာလုိ႔ ေအာ္တာလဲ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဖတ္တာပါဆရာ၊ ဆရာက ဘာဖတ္တာလည္း တစ္ေက်ာင္းလုံးၾကားတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ဖတ္တာလုိ႔ဆက္ျငင္းေနပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ ထြန္းလွေအာင္ထၿပီး 'က်ေနာ္စေအာ္တာပါဆရာ' လုိ႔ေျဖလုိက္သည္၊ PTဆရာကလည္း ဒါဆုိမင္းေရွ႕ထြက္ခဲ့၊ ထြန္းလွေအာင္ အတန္းေရွ႕သုိ႔ထြက္လာသည္၊ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာမ ျပန္ေရာက္လာသည္၊ ဆရာႏွစ္ေယာက္ကလည္း သက္ျပင္းခ်လုိက္သည့္ပုံစံ၊ ဆရာမ ကလည္း ကေလးေတြဘာျဖစ္ၾကတာလဲ၊ တစ္တန္းလုံးသံၿပိဳင္ ေအာ္လုိ႔ပါဆရာမ၊ အဲဒီေနာက္ ဆရာမႏွင့္ ဆရာေတြ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီး၊ ဆရာေတြထြက္သြားၾကသည္၊ ဆရာမ အတန္းဘက္ကုိလွည့္ကာ အားလုံးျပန္ထုိင္မယ္ဆုိ၍၊ အားလုံးႏွင့္ေရာကာ က်ေနာ္လည္းျပန္ထုိင္လုိက္သည္၊ ထြန္းလွေအာင္လည္း သူေနရာသုိ႔ျပန္ဝင္ထုိင္လုိက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ 'ကေလးတုိ႔က စာကုိေအာ္ဖတ္ခ်င္ၾကတာကုိး၊ စာကုိပဲဖတ္ဖတ္ ကဗ်ာကုိပဲဖတ္ဖတ္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဖတ္ ေအာ္ရတယ္၊ ကုိယ္ထင္တာကုိပဲ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတာကုိပဲ ထပ္တလဲလဲ ေအာ္ေနလုိ႔ေတာ့ ေအာ္တာပဲ အဖတ္တင္မယ္ ဘာမွအက်ိဳးမရွိလာဘူးကြယ္၊' 'ခု ဆရာမ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပးလုိက္မယ္ မင္းတုိ႔ေအာ္ဖတ္ၾကေပေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္မလုပ္မိဘုိ႔ သတိထား၊ တျခားအခန္းေတြက စာသင္ေနၾကတာ သူတုိ႔ကုိ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့' ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးကဗ်ာကုိ အသံထြက္ဖတ္ၾကေတာ့လည္း မေအာ္ၾကေတာ့ပါ၊ ထိုကဗ်ာကုိ စိတ္မဝင္စားသျဖင့္ မမွတ္မိပါ၊ ထုိေန႔မွစ၍ ေဇာ္ေအာင္သည္ ပြႀကီးမည္ေသာ နာမည္တစ္ခု ထပ္တုိးခဲ့ပါသည္၊ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထြန္းလွေအာင္တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ေဇာ္ေအာင္ကုိ သည္ေန႔ထိ ခ်ီးထုပ္ဟုေခၚေနဆဲျဖစ္ပါသည္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခုႏွစ္တန္းသုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

ခုႏွစ္တန္းမွာလည္း (A)တန္းမွာပင္ ေနရသည္၊ ေဇာ္ေအာင္သည္ ေရွ႕ဆုံးမွာထုိင္ခ်င္သည္ဟုဆုိကာ ေရွ႕တန္းသုိ႔ေျပာင္းသြားသည္၊ ထုိအတြက္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားသစ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ထုိင္ရသည္၊ သူ နာမည္က ေစာခရစၥတုိဖါ ျဖစ္သည္၊ ေစာခရစၥတုိဖါ သည္အလြန္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ က်ေနာ္၏ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါသည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ရွစ္တန္းထိ ေက်ာင္းေနခဲ့ရစဥ္ ခုႏွစ္တန္းသည္ က်ေနာ္အေပ်ာ္ဆုံးအတန္းျဖစ္ပါသည္။




ပူးေတတုိ႔ မေရႊစင္တုိ႔ရဲ႕ ငယ္အေၾကာင္းေတြဖတ္ရင္း သတိရလာ၍ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

26 comments:

ကိုေဇာ္ said...

ဒါေလးကို ေသခ်ာ ျဖည္႔ေရးျပီး Tag လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ဖတ္လို႔ ေကာင္းတဲ႔ ငယ္ဘဝေလးေတြကို ျပန္ျပီး လြမ္းမိစရာေလးေတြ ျဖစ္လာမွာပဲဗ်ာ။

က်ေနာ္ကေတာ႔ ငယ္ငယ္က ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္ အေၾကာင္းကို ဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ တြဲျပီး တစ္ခါေရးဖူးေသးတယ္။

http://www.zaw357.net/2010/02/blog-post_05.html

အခု ကိုတည္ျငိမ္ ေရးထားတာကို ဖတ္ရေတာ႔ လြမ္းမိတယ္။

Anonymous said...

ကိုဆိုဆီ ေရ

ငယ္ဘဝေလး ကိုဖတ္ၿပီးေတာ႔ ရီမိတယ္ ေတာ္ေရာေပါ႔ ေနာ္ ၄၀ ရေနရင္ လက္ေညာင္းခံလို႕

ေနာက္ၿပီး အခုအခ်ိန္ မွာ သပိတ္သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒုိ႔ဗမာ၊ လာမဲ့ေဘး ေျပးေတြ႔၊ ေၾကာက္ေမြးပါ ဇာဂနာနဲ႔ႏုတ္၊ အဲဒီလိုေလး ေအာ္ဆိုလိုက္ရင္ အေတာ္ ၾကည္႕ေကာင္းမွာေနာ္

ေနာက္တခါ
က်ေနာ္ ပြဲစား ပိုစ္ ထဲက dark green ဆိုတာ ဘဲေခါင္းစိမ္း နဲ႔ မတူပါဘူး ဘဲေခါင္းစိမ္းက မီးသီး အဝိုင္းေလး dark green က ဂ်ပန္ဆိုင္ကယ္ ထဲက ေမာ္ဒယ္ ျမင္႔တဲ႔ ဆိုင္ကယ္ပါ ေရႊေရာင္ လိုမ်ဳိးေပါ႔

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

လူတိုင္းအတြက္ ငယ္ဘ၀ဆိုတာ မေမ႕ႏိုင္တဲ႕ အမွတ္ရစရာေတြၾကီးပါဘဲေနာ္...
စိတ္ညစ္စရာအခ်ိန္ေတြထက္ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေတြက ပိုမ်ားမယ္ထင္ပါတယ္..
ဘာလို႕ဆို ပူပင္စရာေတြ မသိေသးတဲ႕အရြယ္မို႕ေလ...
ကိုစိုးဆီေရးတာဖတ္ျပီး ကိုယ္႕ငယ္ဘ၀ကိုယ္ ျပန္သတိရသြားတယ္... ျပီးေတာ႕ ျပံဳးမိတယ္.. း)

ေမဓာ၀ီ said...

ကိုဆိုဆီက ငယ္ကတည္းက ဇေလးနဲ႔ကိုး။
ငယ္တုန္းက ေတြးတာေလးေတြ ေျပာတာေလးေတြက တကယ္ေတာ့ အျပစ္ကင္းပါတယ္။ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္စဥ္းစားရတာကုိက ၾကည္ႏူးစရာေနာ္။
ဆက္ေရးပါအံုးရွင္ ဖတ္လို႔ ေကာင္းလို႔ပါ။

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

ေအးကြယ္မင္းမေတာ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ေနာက္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔၊ ဒါေၾကာင့္အကုန္ေျဖေနာ္ ဟုဆုိကာ ရပ္လုိက္သည္၊


ပူးေတသာ ကိုဆိုဆီရဲ႔ ဆရာမဆို ခုေနခါ ႀကိမ္လံုး ၂ လံုးပူးေလာက္နဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးေဆာ္လိုက္ၿပီ...

ခင္လို႔ စတာေနာ္...

အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ လာစား(ႀကည့္) ဦး... :)

ကုိေအာင္ said...

ငယ္ဘ၀ေတြက လြမ္းစရာပါ ကိုစုိးစီ၊ အမွတ္ (၄၀)
ေက်ာ္ေအာင္ ဆက္ေျဖႏုိင္ပါေစ။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ဖတ္ၿပီးၿပဳံးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ သက္ဦးကိုတြန္းခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ သက္ဦးအေမကို တြန္းခ်သင့္တာ း)))

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ငယ္ဘဝေတြ ေတာ္ေတာ္မွတ္မိတာပဲေနာ္.. ကေလးတုန္းက အျပစ္ကင္းတယ္.. ျပန္စဥ္းစားရတာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္

blackroze said...

ကိုဆိုစီေရ..
ငယ္ဘဝကေတာ့လူတိုင္းအတြက္
အမွတ္တရပါဘဲေလ...

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုဆုံဆီ...ငယ္ျပန္ျပန္လာတာ...အေၾကာင္းေတာ့ရွိရမယ္..အဟဲ..

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

တည္ျငိမ္ေအး---ေရ
ငယ္ဘဝကိုတမ္းတာေတြဆက္ေရးပါဗ်ာ-အားေပးတယ္
က်ေနာ္လည္းငယ္ငယ္က စာ ေအာ္က်က္ခဲ့ဘူးတယ္ဗ်-
အခုလည္းေအာ္က်က္ခ်င္ေသးတယ္။ ဆရာနဲ ့အျပန္
အလွန္စကားေျပာတာကိုဖတ္ျပီး ေမာင္လူေအး ဟာ
တည္ျငိမ္ေအး ----လားလို့ေလ။

လသာည said...

ငယ္ရုပ္ပံုလႊာ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။

အခုအခ်ိန္ သက္ဦးအေမလို လူမ်ိဳးကိုေတြ႔ရင္ ကိုယ္နိုင္တဲ့ သက္ဦးကိုပဲ တြန္းခ်ဦးမွာလား..

အမွတ္တစ္ရာ ရေအာင္ေျဖပါလို႔ ေျပာသူဟာ ဆရာမ မဟုတ္ပဲ sosegado ရဲ့ ခ်စ္သူသာ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ေနာက္ဆို ၁၀၀ရေစရမယ္လို႔ ေျဖမယ့္သူမို႔လား..

ခင္မင္စြာ ေနာက္သြားတာပါ။

ေန၀သန္ said...

ဆက္ဦးမလားဗ်ာ.... ငယ္ငယ္က ဆရာမကို ေမးခဲ့တာကိုဖတ္မိေတာ့ ျပံဳးမိတယ္..အေတာ္ဂြက်တဲ့ ေမးခြန္းေလးပဲ... း)))))


ခင္မင္တဲ့
ေန၀သန္

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

ကိုဆိုဆီ......

ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေလးေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ စာျပန္စီျဖစ္တဲ့အခါ.....တစ္ကယ့္ကို ဆြတ္ပ်ံ႕ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာ စာမ်က္ႏွာေဟာင္းေလးေတြပဲဗ်ာေနာ့္.......။

ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္........
ဏီလင္းညိဳ

အေတြးကမၻာ..မွတ္တမ္း said...

"ငါ့အိပ္မက္ မ်ားက ႏိုးလားစဥ္..ၾကည္ႏူး ငါ့ရင္ထဲေမာ..တမ္းတလိုက္တိုင္းပဲ..မရိုးႏိုင္"..အငဲ သီခ်င္း ခပ္တိုးတိုးညည္းရင္း ကိုတည္ျငိမ္ ရဲ႕ ငယ္ရုပ္လႊာ ကိုခံစားသြားပါတယ္....

ခ်ိဳက် said...

ငယ္ဘဝေလးအေၾကာင္း ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ အစ္ကိုေရ...ရွိေသးရင္ဆက္ေရးပါဦးေနာ္။

ခင္တဲ့(ခ်ိဳက်)

ahphyulay said...

ေဝ ့....
ဆက္ေရးပါဗ်ာ၊ ငယ္ဘဝ ေလးေတြက အၿမဲလတ္ဆတ္
လန္းဆန္း ေနတတ္ေတာ ့ ဖတ္ရတာလဲ ၾကည္ႏူးေနမိ
ပါတယ္၊ ခရီး ထြက္ေနရလို ့ ေနာက္က် ေရာက္လာ
မိပါတယ္၊

ေသာ္ဇင္စိုး said...

လက္စသတ္ေတာ႔ အကိုက သူငယ္ၿပန္ခ်င္ေနတာကိုး ကိုးတန္းတို႔ ဆယ္တန္းတို႔ အေၾကာင္းေရးရင္ ေကာင္မေလးေတြ ဘာေလးေတြအၾကာင္းနဲ႔ ပိုဖတ္လို႔ ရသေၿမာက္မယ္ထင္တယ္.. ခိ..ခိ.. :)

ျမစ္က်ဳိးအင္း said...

မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္ေတာ့ ငယ္ငယ္က အျဖစ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲဗ်။ ကိုဆိုဆီ စာကိုဖတ္ရင္း ျပန္သတိရမိေသးတယ္။
လူတိုင္းနီးနီး တူတာတခုကေတာ့ ငယ္ဘဝ အေၾကာင္းေလးေတြ တေယာက္က အစေဖာ္ ေပးလိုက္ရင္ အလိုလို သတိရကုန္ၾကတာပဲေနာ္

ျမတ္မြန္ said...

၇တန္းၿပီးေတာ႔ေရာ..
ဆက္အံုးမွာလားဟင္..
ဖတ္မယ္ဗ်ိဳ႕..။

ငယ္ဘဝေတြၿပန္ေတြးရင္ ကေလးဘဝပဲ ၿပန္ေရာက္ခ်င္တယ္..။

ညလင္းအိမ္ said...

ငယ္ဘ၀ေတြက သတိရစရာ ေတြပါပဲဗ်ာ ...

noblemoe said...

၁၃၀၀ အေရးေတာ္ပံုဖတ္တဲ့အေၾကာင္းေလး လာဖတ္ပါ၏။ ရီလည္းရီရပါ၏။
သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစေနာ္
မိုး

သဒၶါလိႈင္း said...

ငယ္ဘ၀ကိုျပန္ၿပီးလြမ္းသြားရျပန္ၿပီ..။
မ်က္လံုးထဲမွာလည္းပံုရိပ္ေတြျပန္ေပၚလာတယ္..။

ခင္မင္တဲ့
သဒၶါ

ေရသန္ ့ said...

ငယ္ငယ္ ကအေၾကာင္းေတြ က မေန ့တစ္ေန ့လိုပါပဲ

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

၄တန္းတုန္းက ဆရာမက တစ္ခြန္းေျဖလုိက္
အကိုကတစ္ခြန္းျပန္ေမးလုိက္နဲ႕ အဲဒိတုန္းက ဆရာမစိတ္ညစ္မလားမသိဘူးေနာ္...:D

ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေလးေတြေရးထားတာ
ေကာင္းတယ္။အေနာ္လဲစာေအာ္က်က္မွရတာ
ခုထိေအာ္က်က္တုန္း :D

Anonymous said...

Pick just one museum such as the Rodin museum or L. The process works the same as a
photography class minus the darkroom setting. The internet is the best and cheapest way to
help you improve your photographic skills.

my webpage - learning photography