Saturday, April 3, 2010

ပံုၿပင္မဟုတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕မွတ္စု (စတုတၳပုိင္း)


က်မ ဒီေနရာမွာ ေစာင့္ေနတာ မိနစ္၂၀ ရွိသြားၿပီျဖစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္က ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာစရာရွိသည္ဆို၍ က်မလာေနၾကဆိုင္ေလးကို ခ်ိန္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ရဲလင္းေအာင္က အဲဒီေနရာေတြကို ငါမလာခ်င္ဘူး ဟုဆိုသည္၊ က်မက ညေနပိုင္းမွာ ငါအလုပ္နွင့္ အဲဒီဘက္မွာေရာက္ေနမွာ နင္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာလို႔ရတာက အဲဒီေနရာအေကာင္းဆံုးပဲ၊ က်မေပးသည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လက္ခံကာ ေအးငါလာခဲ့မယ္ဆိုသည္။

တကယ္ေတာ့ S Bar & Cafe ဆိုင္ေလးကို ညေနရံုးဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ က်မ နာရီဝက္၊ တစ္နာရီခန္ ့ ဝင္ထိုင္ၿပီး စိတ္အပန္းေျဖေနၾက၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိႀကိဳက္သည္၊ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မူ႔ကုိႀကိဳက္သည္၊ ဆိုင္ေလးရဲ႕ Toffee Pudding, sparkling apple juice နွင့္ ေကာ္ဖီျပင္းေအး တုိ႔ကို က်မႀကိဳက္နွစ္သက္၍လည္းျဖစ္သည္၊ One Fullerton တြင္ရွိၿပီး စကၤာပူ ျမစ္နွင့္ မရီနာရႈခင္း ေတြကိုၾကည့္၍ ေတြးခ်င္ရာေတြးနိုင္သည္၊ ည ၇ နာရီထိ ေဈးေလ်ွာ့ယူသည္၊ လူေတြမ်ားမလာခင္ က်မျပန္ေနၾကျဖစ္သည္၊ ယခုလည္း ရဲလင္းေအာင္ကို ေစာင့္ရင္း မရီနာ ရႈခင္းေတြၾကား က်မစိတ္တုိ႔သည္ အတိတ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။
…………………………………………… ။ …………………………………………………
စကၤာပူကို က်မေရာက္လာျခင္းသည္ က်မအတြက္ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္၊ ေသွ်ာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ၊ လင္အလုပ္လုပ္သည့္ေနရာ အေျခအေနေပး၍ မယားပါလာျခင္းျဖစ္သည္၊ အဲဒီအခ်ိန္အခါက ရဲလင္းေအာင္က သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမူ ့ EP (employment pass) က်ၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္္သည္၊ က်မလဲ dependent pass ရရွိခဲ့သည္။

ရဲလင္းေအာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စီစဥ္ေပး၍ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကလင္မန္တီက မိသားစုအိမ္တစ္အိမ္တြင္ က်မတုိ႔ အခန္းတစ္ခန္း ငွါးၿပီးေနရသည္၊ နွစ္ပတ္ေလာက္ အင္မင္ဂေရးရွင္း ကိစၥေတြ လိုက္လုပ္ၿပီး၊ ရဲလင္းေအာင္ အလုပ္စဆင္းရသည္၊ က်မကေတာ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ စာဖတ္ ကဗ်ာေရးရင္း ရဲလင္းေအာင္အျပန္ကိုေစာင့္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့သည္၊ အိမ္ရွင္က က်မတုိ႔ကို ထမင္းခ်က္ခြင့္မေပး၊ အဝတ္ေလ်ွာ္စက္ တစ္ပတ္ နွစ္ခါသံုးခြင့္ျပဳသည္၊ ဖုန္းလာရင္ေတာ့ ေခၚေပးသည္၊ က်မကလည္း နားလည္ပါသည္ ကိုယ္ကအခန္းပဲငွါးထားတာကိုး၊ ရဲလင္းေအာင္၏ အလုပ္သေဘာအရ တစ္ပတ္တြင္ အဝတ္ေလ်ွာ္စက္ သံုးခါသံုးခြင့္တိုးေတာင္းလိုက္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ ပံုမွန္ျပန္ေရာက္ေသာ ေန႔ေတြမွာ လင္မယားနွစ္ေယာက္ ထမင္း အတူတူ စားရသည္၊ ေနာက္က်ေသာေန႔ေတြမွာ က်မတစ္ေယာက္ထဲ စားျဖစ္သည္၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္နိုင္ငံတြင္ေနဘူးေသာ က်မအတြက္ စကၤာပူူသည္ ဘာမွမဆန္းေပ၊ ရဲလင္းေအာင္ overtime ဆင္းရေသာ ေန႔ေတြမ်ားလာသည္။

ရဲလင္းေအာင္၏ အလုပ္က Service အင္ဂ်င္နီယာဟုဆိုသည္၊ သေဘၤာ ေပၚတြင္ လ်ွပ္စစ္နွင့္ ပတ္သက္ေသာ စက္မ်ားကို လိုက္စစ္၊ လိုက္ျပင္ရျခင္းျဖစ္သည္၊ သေဘၤာသား မလုပ္ခ်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္ခုေတာ့ သေဘၤာနဲ႔ နပမ္းလံုးေနရၿပီ။
‘ဒီေန႔ၿပဲတာပဲ၊ နွစ္လံုးေတာင္ထမ္းဆင္းရတယ္၊’
‘ဒီေန႔သေဘၤာေပၚႀကိဳးေလွခါးနွင့္ တက္ခိုင္းတယ္၊’
ေန႔တိုင္းနည္းပါး သူညည္းသံေတြ၊
ဪ ရဲလင္းရယ္ နင္ရတာလဲ ၾကည့္ဦးေလ တစ္လ သံုးေထာင္ေက်ာ္၊
ဒီလိုနဲ႔ က်မ ပလာစတာ ကပ္ေပး၊ ဦးစိုင္းလိမ္းေဆး လူးေပးနွင့္ အခန္းေလးကေတာ့ ေဆးနံ႔ေတြသင္းလို႔ေပါ့။

ရဲလင္းေအာင္၏ boiler suit သံုးထည္ကို ထည္လဲဝတ္နိုင္ေအာင္ ေလ်ွာ္ေပးရင္း၊ စာၾကည့္တိုက္က စာအုတ္ေတြ ငွားဖတ္ရင္း က်မအခ်ိန္ကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲ စဥ္းစားေနမိသည္၊

‘ရဲလင္းေအာင္က၊ မ နင္အဆင္ေျပရဲ့လား၊’
‘ပ်င္းလို ့ျပန္သြားမွာစိုးရိမ္တယ္၊’
က်မကလည္း ‘နင္အလုပ္ထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေန၊ ငါက ရပါတယ္၊’
အိမ္မွာေနတာမ်ားရင္း အိမ္ရွင္အမႀကီးနဲ ့ရင္းနီးလာသည္၊ အိမ္ရွင္အမႀကီးနာမည္က ျမင့္ျမင့္ေအး ျဖစ္ၿပီး၊ က်မက မျမင့္ဟုေခၚသည္၊ မျမင့္ဆီက က်မေလ့လာစရာေတြ အမ်ားႀကီးရသည္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး ေတာ္ေတာ္လုပ္သည္၊ က်မအႀကိဳက္ေတြ႔ေစသည္၊ အိမ္အလုပ္ ကေလးအလုပ္ေတြၾကားက Watsons တြင္ part time ဝင္လုပ္လိုက္ေသးသည္၊ က်မကိုလည္း ဝင္လုပ္ရန္ေျပာသည္၊ ရဲလင္းေအာင္နွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္ရာ မလုပ္ရဘူးဟုဆိုသျဖင့္ က်မ မလုပ္မိေခ်။

ရဲလင္းေအာင္တုိ႔အလုပ္တြင္ ျမန္မာ အလုပ္သမားႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ မ်ားပါသည္၊ ထိုအတြက္ အုပ္စုဖြဲ႔ျခင္း၊ ညစ္ျခင္း၊ အတုိ႔အေထာင္ office politic လုပ္ျခင္း၊ စသျဖင့္ ျမန္မာ၊ျမန္မာခ်င္းျဖစ္ၾကသည္၊ ႀကီးၾကပ္သူ ျမန္မာနွစ္ေယာက္ကလဲ သ႔ူလူ၊ ကိုယ့္လူ လုပ္လာသည္၊ ခက္ခဲေသာ၊ အႏ ၱရာယ္ရွိေသာ အလုပ္ဆိုရင္ သူတုိ႔မႀကိဳက္သူမ်ားကို လြတ္သည္၊ လြယ္ကူေသာ၊ oversea သြားရေသာ၊ overtime ပိုရေသာ အလုပ္ဆို၊ သူတုိ႔ကိုဖါးေသာ သူတုိ႔လူမ်ားကိုသာလြတ္သည္၊ သူေဌးေတြကလည္း အလုပ္ၿပီးရင္ ၿပီးေရာ၊ ျမန္မာ၊ျမန္မာခ်င္းလြတ္ထားသည္။

ရဲလင္းေအာင္မေျပာနဲ႔ က်မေတာင္မွ ထုိအသုိင္းအဝုိင္းကုိ စိတ္ပ်က္မိသည္၊ အလွဴပြဲ ေမြးေန႔ပြဲေတြလုပ္ရင္ လူေရြးဖိတ္သည္၊ မလာျပန္ရင္ တစ္မ်ဳိးထင္သည္၊ ဟုိဘက္ကလုိလုိ၊ ဒီဘက္လုိလုိ ႏွစ္ေယာက္တစ္ပုိင္းရွိေသာ ဒီအသုိင္းအဝုိင္းေလး ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္၊ ၿပိဳင္စရာမရွိ ၿပိဳင္ေနၾကသည္၊ တရားပြဲလာတာေတာင္ စိန္ဘယက္၊ စိန္လက္ေကာက္၊ ေရႊတဝင္းဝင္းနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဘယ္လုိရင္းနီးေၾကာင္းလဲျပခ်င္ေသးသည္၊ တရားပြဲတြင္ က်မတကယ္ တရားရမိသည္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ စကၤာပူူမွာမုိ႔လုိ႔ ေဘးႏုိင္ငံေတြမွာဆုိ လူပါေပ်ာက္ၿပီ၊ မျမင့္ေျပာျပမွ စကၤာပူေရာက္ ေရႊျမန္မာ မ်ားအေၾကာင္းပုိသိလာရသည္။

ရဲလင္းေအာင္ကို အားေပးရင္း က်မ စီမံခန္႔ခြဲေရး ဒီပလိုမာ သင္တန္းတစ္ခုတက္ျဖစ္သည္၊ တစ္ဘက္မွလည္း ရဲလင္းေအာင္ကို သင္တန္းတစ္ခ်ဳိ႕တက္ဘို ့တိုက္တြန္းရသည္၊ ဒီနိုင္ငံမွာေနရင္ ဒီနိုင္ငံနွင့္အတူ လိုက္နိုင္မွ အထူးသျဖင့္ေျပာင္းလဲျမန္ေသာ စကၤာပူူ တြင္ ေနာက္မက်န္ရစ္ခဲ့ဘို႔ အေရးႀကီးသည္၊ ရဲလင္းေအာင္သည္ သူ႔အလုပ္ကိုသူ မေက်နပ္လာသည္၊ ရဲလင္းေအာင္၏ အေျခအေန စကၤာပူူ၏ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ဒီအလုပ္တြင္ခုေလာေလာဆယ္ တည္ၿမဲေနေအာင္ က်မသူ႔ကို တြန္းကန္အားေပး ထားရသည္။

Oversea သြားရသည့္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္၍ ရဲလင္းေအာင္နွင့္ အလုပ္ၾကပ္ ဦးစိုးႏိုင္တို႔ စကားမ်ားၾကသည္၊ သီရီလကၤာ နိုင္ငံသို႔ ကိုထြန္းနွင့္ ရဲလင္းေအာင္ကို လႊတ္လိုက္သည္၊ ထိုအခ်ိန္က တမီးလ္က်ား သူပုန္မ်ားေသာင္းက်န္းေနသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ တို႔ျပင္ေနေသာ သေဘၤာအနားက သေဘၤာ ေဖါက္ခြဲခံရသည္၊ အစိုးရက နိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ထိုအနီးတဝိုက္မွ ျပန္ေစသည္၊ ထို႔အတြက္ အလုပ္မၿပီးခဲ့ေခ်၊ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူေဌးက အလုပ္မၿပီး၍ ဆူသည္၊ တကယ္ေတာ့ ထိုအလုပ္သည္ ဦးစိုးနိုင္ရဲ႕ လူေတြအတြက္ျဖစ္သည္၊ အႏ ၱရာယ္ရွိ၍ ရဲလင္းေအာင္တို႔ကို လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ပထမတြင္ ကိုထြန္းက အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲၿပီး၊ ထိပ္တိုက္ေတြ ့ၾကေသာအခါ ရဲလင္းေအာင္နဲ႔ျဖစ္သည္၊
ဒီလိုနဲ႔ရဲလင္းေအာင္ အလုပ္ထဲတြင္ အဆင္မေျပေတာ့။

ဒီအတြက္ က်မတို႔ ေရွးေရးအတြက္ plan စီမံခ်က္ေတြ လုပ္ရသည္၊ ပထမဦးဆံုး နွစ္ျပည့္တာနဲ႔ PR (အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္) တင္မည္၊ သူတို႔မတင္ေပးလည္း ကိုယ္ဟာကိုတင္မည္၊ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ အလုပ္သစ္ရွာမည္၊ အေထာက္အကူ ျဖစ္ရန္အတြက္ က်မလည္း အၿမဲတမ္း အလုပ္တစ္ခု လုပ္ဘုိ႔လုိအပ္မည္၊ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ထဲတြင္ အစဥ္ေျပသလိို ေရလိုက္ငါးလိုက္ေနရန္ု ရဲလင္းေအာင္ကို ေျပာထားရသည္။

က်မ၏ လင္မယားနွစ္ေယာက္ အလုပ္ရွာ စီမံကိန္းႀကီးစပါသည္၊ ပထမဦးဆံုး ေဈးအသင့္သင့္ ကြန္ျပဴတာတစ္လံုးဝယ္ရသည္၊ သတင္းစာပံုမွန္ဝယ္၊ အထူးသျဖင့္ စေနေန႔ သတင္းစာႏွင့္ အင္တာနက္ထဲၾကည့္ စာအုပ္ထဲတြင္ သူနဲ႔ကိုက္မဲ့ဟာ ကိုယ္နဲ႔ကိုက္မဲ့ဟာ ဇယားခ်၊ ေဖၚလိုးအပ္လုပ္နွင့္ တစ္လကုန္သြားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ အင္တာဗ်ဳး သံုးခါဝင္ရသည္၊ က်မ မဝင္ရေသး၊ ဖုန္းထဲမွာေတာင္ အေဟာက္ခံရေသး၊ ‘မင္းကဒီအလုပ္ဟာ ဘာအလုပ္လဲသိလို႔လား၊’ ‘မသိပဲနဲ႔ဘာလို႔ေလ်ွာက္တာလဲ၊’
က်မကလဲ ‘က်မ အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ပါ၊’ ‘ဒီေနရာကလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ရမဲ့ေနရာ မဟုတ္ဘူး၊’
တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ‘ဝီဒုတ္ဝမ္႔ဘားမီစ္၊’
‘မင္းတို႔လိုျမန္မာျပည္ကလာတဲ့သူက ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ႏိုင္မယ္ထင္လို႔လား၊’ စသျဖင့္စံုေနပါသည္၊ က်မစိတ္မပ်က္သြားပါ၊ လာခဲ့ပါဆို၍ ဝမ္းသာအားရသြားလ်ွင္ စားေမးပြဲလိုေမးခြန္းေတြ ေျဖရၿပီးျပန္လာရသလို၊ ပြဲစားေတြလဲရွိေသးသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ေနရာထဲမွာ ျမန္မာေတြ သံုးေယာက္ေလးေယာက္ၿပဳံလို႔၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း မိတ္ဖြဲ႔လို႔ရသလို၊ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း ျပိဳင္ဘက္ႀကီးအလား၊
ရဲလင္းေအာင္ကေတာ့ “ ‘မ’ရယ္ နင္ ျမန္မာျပည္ အေတြ႔အႀကံဳမရွိလို႔ေနမွာ၊ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ဘက္ မရွာပါနဲ႔လား” ဆိုသည္၊ က်မကလဲ က်မတားကက္နဲ႔က်မ ဘဝဆိုတာဒီလိုရပ္ထားလို႔ဘယ္ရမလည္း။

တစ္ေန႔မွေတာ့ က်မကို အင္တာဗ်ဳး လွမ္းေခၚသည္၊ ငါ႔ကိုေခၚတာ ဘယ္ကလဲ စာအုပ္ထဲ ျပန္ရွာ၊ ေလ်ွာက္တာေတြမ်ားေတာ့ မမွတ္မိ၊ ေတာ္ေသးသည္ စာအုပ္ထဲရွိေနလို႔၊ ဂ်ပန္ ကုမၸဏီ ျဖစ္သည္၊ အလုပ္ သေဘာကို ေဖၚျပထားသလို၊ ေရွ႕ဆက္ အလုပ္ရရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲပါ ထည့္ေရးခိုင္းထားသည္၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး သင္တန္းတက္ထား၍၎ စာအုပ္ေတြဖတ္ထား၍၎ ၂မ်က္နွာေလာက္ေရးေပးလိုက္သည္၊ အင္တာဗ်ဳးေန႔မွာဘုရားကို လိုသည္ထက္ပိုရွိခိုး၊ ရံုးဆန္ဆန္ အဝတ္အစားကိုဝတ္ၿပီး၊ မျမင့္ကို ၂ခါထက္မနည္းစစ္ခိုင္းသည္၊ မျမင့္ကလဲ ငါ့ညီမ အိုေကၿပီ ေသခ်ာေပါက္ရရမယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကုမၸဏီ ရံုးရွိရာ ရာဖယ္ပေလ့သို ့ အင္အားအျပည့္နဲ႔ထြက္ခဲ့သည္၊ လုပ္ရမည့္အလုပ္က Technical Assistant Engineer တားကက္ထဲေတာ့ဝင္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ ေျပာသလို ကိုယ္ကဘာမို႔လဲ၊ အေလ်ွာ့အတင္းေတာ့ လုပ္ရမည္၊ ဒါမွဒါပဲဆိုၿပီး တင္းေနလို႔က ဘာမ်ွျဖစ္မလာ ေျမာသြားနိုင္သည္၊ ရတဲ့အခြင့္အေရးကို အရယူရမည္။


ရာဖယ္ပေလ့ရွိရံုးအေဆာက္အဦးသို႔ေရာက္သည္၊ တက္ရမည္က ၂၂ ထပ္ ရင္ေတြခုန္လို႔ေနသည္၊ က်မဘဝမွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ရံုးအထပ္ျမင့္သို႔ တက္ဘူးျခင္းျဖစ္သည္၊ ဧည္႔ႀကိဳစားပြဲတြင္ သတင္းပို႔ၿပီး ခဏ ေစာင့္ရသည္၊ ၿပီးေနာက္ က်မ၏စာရြက္စာတမ္းမ်ားကိုေတာင္းကာ အင္တာဗ်ဳးမည့္ အခန္းထဲကုိ ဝင္ေစသည္၊ အခန္းထဲတြင္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံု အျပည့္နဲ႔ ဂ်ပန္တစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္၊ က်မကိုထိုင္ေစၿပီး ဘာမ်ွမေျပာေသးပဲ က်မ၏ စီဗြီ၊ေလ်ွာက္လႊာနွင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ၾကည့္ေနသည္၊ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ က်မကို ေျခာက္လွန္႔ေစကာ ေခၽြးမ်ားပင္ထြက္လာသည္၊ က်မလည္း သူၾကည့္ေနေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္သည္၊ ဆယ္ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာလ်ွင္၊ ‘မင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား ၊’ ‘ဟုတ္ကဲ့’ ဟု ေမး၍ျပန္ေျဖလိုက္သည္၊ ဦးစြာ က်မတက္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းမ်ားနဲ႔ သင္ယူခဲ့ေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကို ရွင္းလင္းေျပာျပခိုင္းသည္၊ ၿပီးေနာက္ ေလ်ွာက္လြာတြင္ က်မေရးထားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္ရွင္းခိုင္းသည္၊ ဒီ ကုမၸဏီ အေၾကာင္းဘာသိသလဲ ေမး၍ သိသေလာက္ေျဖလိုက္သည္၊ က်မကို ဘာလို႔သင္တန္းေတြ ခဏခဏ တက္သလဲဟုေမးရာ၊ learning လုပ္ခ်င္၍ ဟုေျဖလိုက္သည္၊ က်မ၏ learning လုပ္နိုင္မူ႔ ကိုေမးသည္၊ သင္ရင္အတတ္ျမန္ေၾကာင္းေျဖလိုက္သည္၊ ရိုေဘာ့တစ္ အေၾကာင္းကို က်မကိုရွင္းျပၿပီး ဘယ္ေလာက္သိသလဲေမးသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕သီအိုရီမ်ားကိုၾကားဘူးၿပီး၊ ဘာမွမသိေၾကာင္းေျဖလိုက္သည္၊ က်မ၏လက္ရွိ အေျခအေန နွင့္ နိုင္ငံျခားသို႔သင္တန္းသြားနိုင္သလားေမးရာ၊ ေလာေလာဆယ္ကိုရွင္းျပၿပီး၊ သြားႏိုင္သည္ဟုေျဖလိုက္သည္၊ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ႔နာမည္ မူရာကာမီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ Technical Manager ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အင္တာဗ်ဳးၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းနွင့္ အက္ဒမင္အရာရွိကို ေစာင့္ရန္မွာၿပီး ထြက္သြားသည္။

ခဏေနၾကာ အက္ဒမင္အရာရွိ အမ်ိဳးသမီး ေရာက္လာၿပီး၊ ‘ကြန္ကရက္က်ဳေလးရွင္း မင္းကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ၊’ ေဖါင္တစ္ခုထဲတြင္ ေရးထားသည္မ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုရွင္းျပကာ၊ လစာကမင္းေတာင္းတာထက္ ၃၀ဝ ပိုတယ္၊ EP ေျပာင္းရမယ္၊ က်မကိုလက္မွတ္ထိုးခိုင္းသည္၊ ကုမၸဏီ ေပၚလစီမ်ားကိုရွင္းျပသည္၊ မနက္ျဖန္တစ္ေခါက္ထပ္လာရန္ နွင့္ EP က်ရင္ အလုပ္စ ဆင္းရမည္ဟုဆိုသည္၊ ထိုေနာက္ က်မကို စာအုပ္၂ အုပ္ေပးသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ မန္ေနဂ်ာက မင္းကုိဖတ္ဖို႔ဟုဆိုသည္၊ စာအုပ္ေတြက Robotic in Industrial Automation နွင့္ Basic Robotic Engineering တို႔ျဖစ္သည္။

ရံုးအေဆာက္အဦးေအာက္ေရာက္လ်ွင္ ရဲလင္းေအာင္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္၊ အလုပ္ရၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ေရာက္ရင္ အေသးစိပ္ေျပာျပမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္၊ မျမင့္ကိုလည္း လွမ္းအသိေပးလိုက္သည္၊ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အင္တာဗ်ဳးဝင္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ အလုပ္ခန္႔လိုက္သည့္အတြက္ က်မေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ပထမဦးဆံုးအလုပ္စဆင္းေသာေန႔မွာ ေထြေထြထူးထူးသိပ္မရွိခဲ့၊ က်မ နိမ္းကဒ္ေလးကို ၾကည့္ကာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ပီတိ ေတြျဖစ္ေနသည္၊ ရဲလင္းေအာင္မွာ နိမ္းကဒ္မရွိ အလုပ္ကဒ္ပဲရွိသည္၊
Moe Sandar, Technical Assistant Engineer, Tenso Singapore Company Ltd.
ကုိယ္ပုိင္စားပြဲ၊ ကြန္ျပဴတာနွင့္ Robotics Trends Newsletter, Robotics မဂၢဇင္းေတြနဲ႔၊ ေလာေလာဆယ္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ ေနေသာ အလုပ္စားပြဲကုိ ၾကည္႔ကာ ငါစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဘူးတာ ဟုေတြးေနမိသည္။
က်မ အလုပ္ရေသာ Tenso Company သည္ ရိုေဘာ့တစ္ မရွင္းမ်ား တီထြင္ျပဳလုပ္ရာတြင္ အစပ်ဳိး ခဲ့ေသာ pioneer Company ျဖစ္သည္၊ စကၤာပူူတြင္အေျခထိုင္ကာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ နိုင္ငံမ်ားကို ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္သည္၊ ရာဖယ္ပေလ့တြင္ ေဒသရံုးခ်ဳပ္ရွိၿပီး၊ တြားစ္တြင္္ ျပဳျပင္ထိန္းသိန္းေရး အလုပ္ရံုရွိသည္၊ က်မက Technical Manager ကို assistant လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္၊ ပထမသံုးလတြင္ က်မလုပ္ရမည့္အလုပ္နွင့္ ကုမၸဏီ၏ product မ်ဳိးဆက္မ်ားကို ေယဘူယ် ေလ့လာရန္ျဖစ္သည္၊ အေသးစိပ္သိရန္မလိုဟုဆိုသည္၊ presentationျပင္ filesေတြတြဲ၊ products ေလ့လာရင္း ရာဖယ္ပေလ့နွင့္တြားစ္ ေျပးေနရသည္၊ ဒီၾကားထဲ ရဲလင္းေအာင္ကိုလည္း အလုပ္ဝိုင္းရွာေပးရသည္၊ အင္တာဗ်ဳးေတြဝင္ၿပီး အလုပ္မရ၊
ရဲလင္း နင္တစ္ခုခုလိုေနၿပီ၊ ျဖည့္ေပးေလ၊ က်မဘာျဖည့္ရမယ္မသိ၊
က်မတို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္ ကလင္မန္တီဘက္မွာပင္ အိမ္ခန္းတစ္ခုလံုးငွါးေနျဖစ္သည္။
ဒီလိုနဲ႔က်မ ဂ်ပန္သင္တန္းသြားတက္ဘို ့ျဖစ္လာသည္၊ သုံးလၾကာမည္၊ အလုပ္ရခ်င္၍သာ နိုင္ငံျခားသြားႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုခဲ့သည္၊ တကယ္္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ လူဝင္မူႀကီးၾကပ္ေရးေတြ ျဖတ္ရမွာ က်မ ရင္အေလးဆံုးပင္ျဖစ္သည္၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အေႏြးအက်ႌ လိုက္ဝယ္ၾကသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကို အစဥ္ေျပသလိိုေနရန္ အထပ္ထပ္မွာမိသည္၊ ရဲလင္းေအာင္က ကိစၥမရွိပါဘူး ငါျပန္သြားရံုပဲ၊ ဟာမဟုတ္တာ ဟုက်မဆိုမိသည္။
အိုဆာကာ ကိုင္ဆိုင္းေလဆိပ္ လူဝင္မူႀကီးၾကပ္ေရးမွ က်မကိုျဖတ္ခြင့္မေပး၊ ရံုးခန္းတစ္ခုသို႔ေခၚသြားသည္၊ ဗီဇာေတြ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ရံုးက အကုန္လုပ္ေပးလိုက္တာပဲ ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ္႔၊ က်မဘဝမွာ အခန္းေတြထဲကို ေရာက္ရမည္ဟုဇာတာမ်ား ပါေလသလား၊ အရာရွိေရာက္လာၿပီး passport ဓါတ္ပံု၊ ဗီဇာဓါတ္ပံု ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္၊ က်မ နိမ္းကဒ္ကိုေတာင္းသည္ ေပးလိုက္သည္၊ အိုဆာကာရံုးက လူတစ္ေယာက္ေယာက္၏ နိမ္းကဒ္ကိုေတာင္းသည္၊ က်မမွာမရွိ၊ ကုမၸဏီ ပရိုဖိုင္ႏွင့္ ရွိသည့္ ဂ်ပန္ နိမ္းကဒ္ေတြ ေပးလိုက္သည္၊ နိမ္းကဒ္ေတြလိုက္ၾကည့္္ၿပီး ခဏထြက္သြားသည္၊ ျပန္လာၿပီး က်မ passport ျပန္ေပးသည္၊ You can go, somebody is waiting for you. Passport ထဲၾကည့္္လိုက္ေသာအခါ လိေမၼာ္ေရာင္ စတစ္ကာ ကပ္ထားသည္၊ တံုးထဲတြင္ ထရိန္နင္ ဟုေရးထားၿပီး ၆လ ေနထိုင္ခြင့္ရသည္။

ဂ်ပန္ သုံးလထရိန္နင္သည္ က်မအတြက္္ ျမန္ဆန္လွေပသည္၊ သင္တန္းတက္၊ ရဲလင္းေအာင္ဆီဖုန္းဆက္၊ နာမည္ႀကီးေနရာေတြ ေလ်ွာက္လည္နဲ႔ ကုန္ဆံုးခဲ့သည္။ စကၤာပူ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ က်မ ရာထူးေျပာင္းသြားသည္၊ Technical Engineer ျဖစ္သြားသည္၊ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရး၊ after sales ကိစၥမ်ား၊ customer ကိစၥမ်ား က်မစကိုင္တြယ္ရသည္၊ မန္ေနဂ်ာက အနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္္ၿပီး သင္ေပးသလိုျဖစ္သည္၊ Technical ကိစၥမ်ားကို က်မအေသးစိပ္သိစရာ မလို ဘယ္သူနဲ႔သက္ဆိုင္သလဲသိဘို႔လုိသည္ အခ်ိန္မွီထိုသူဆီမွ အေျဖရက customer ကိုေျဖရွင္းနိုင္ဘို႔ပင္ ျဖစ္သည္၊ Globalကုမၸဏီျဖစ္၍ ဂ်ပန္လိုတတ္ရန္မလို သို႔ေသာ္ Technical အေၾကာင္းမ်ားကိုမူ ဂ်ပန္လိုေရးထားတာမ်ားသည္။

ရဲလင္းေအာင္၏ အလုပ္အခက္အခဲ မ်ားစြာရွိ၍ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ PR တင္ျဖစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္သည္ အလုပ္၏ဖိစီးမူ႔ဒဏ္ေၾကာင့္၊ စိတ္မရွည္ျခင္း ေဒါသျဖစ္လြယ္ျခင္းနွင့္ ပိုဆိုးသည္က အလုပ္ထဲကလူေတြနဲ႔ ့ ပထမေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ရင္း ဘီယာေသာက္ေသာက္လာသည္၊ က်မအလုပ္ရလာေသာအခါ အိမ္၏လိုအပ္စားရိတ္မ်ားကို က်မကအကုန္က်ခံသည္၊ ရဲလင္းေအာင္က ဖုန္းဖိုး၊ ေရမီးဖိုးပဲေပးသည္၊ ေရာက္ကာစက က်မေငြကို တြက္ခ်က္၍ သံုးသည္ က်မတို ့၏ ေငြဝင္ေငြထြက္ကို သိသည္၊ ခုေနာက္ပိုင္း က်မသူ႔ကိုေမးရသည္၊ မေက်နပ္စြာျပန္ေျဖသည္က ‘နင္လစာႏွင့္ ႏုိင္းမလို ့လား၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာထားတာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သံုးမွာပဲ၊’ က်မလဲ အေျပာအဆိုခံကာ ထိန္းရသည္၊ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မလစာသည္ သူ႔့လစာထက္ပိုရေနၿပီ။

ကိုယ္မသိေသာ professional ထဲသို႔ဝင္မိေသာေၾကာင့္၊ အလုပ္ထဲတြင္လည္း ထင္သေလာက္မလြယ္၊ စေန တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္လည္ တစ္ပါတ္စာ ေတာင္လိုပံုေနေသာ ႏွစ္ေယာက္ အဝတ္မ်ားကို ေလ်ွာ္ရ မီးပူတိုက္ရ၊ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းကို သူ႔့ကိုခ်က္ေကၽြး ျဖစ္သည္၊ စကၤာပူူသည္ က်မကို ေျပာင္းလဲလိုက္သလို ရဲလင္းေအာင္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။

က်မတို႔နွစ္ေယာက္ စကၤာပူ PR က်သည္၊ ကုမၸဏီမွ ထိုးရမည့္စာရြက္ကို က်မတို႔ကုမၸဏီက လိုလိုလားလား ေဆာင္ရြက္ေပးသည္၊ ရဲလင္းေအာင္တို႔ကုမၸဏီက ဦးစိုးနိုင္္ညစ္ထားသျဖင့္ စာရြက္မရေပ၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းမွလြဲ၍ ရဲလင္းေအာင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ၊ က်မက ‘သူေဌးနဲ႔ သြားေတြ ့ၾကရေအာင္ ငါလဲလိုက္မယ္၊’ ရဲလင္းေအာင္ကို မနက္ျဖန္ခြင့္ယူခိုင္းလိုက္သည္၊ က်မလဲခြင့္ယူလိုက္သည္၊ ေနာက္ေန႔က်မ သူတို႔ကုမၸဏီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး သူေဌးရွိမရွိေမးလိုက္သည္၊ ရွိသည္ဟုေျဖသည္၊ ဘယ္သူလဲဟုေမးရာ က်မတို႔ကုမၸဏီကပါဟုေျဖလိုက္သည္၊ ဘယ္အခ်ိန္ထိရွိမလဲ မနက္ပိုင္းတစ္ပိုင္းလံုးရွိတယ္ဟုေျဖသည္၊ က်မတို႔နွစ္ေယာက္ ရဲလင္းေအာင္တို႔ကုမၸဏီရွိရာ ဂ်ိဳေရာင္းဘက္ကို တက္ဆီ ျဖင႔္ေရာက္သြားသည္၊ အဝင္ဝတြင္ ရဲလင္းေအာင္၏ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ တစ္ခ်ဳိ႕ကိုနူတ္ဆက္ၿပီး စာေရးမထံ က်မတန္းဝင္သြားသည္၊ သူေဌးနဲ႔ေတြဘို႔ ခုနဖုန္းဆက္ထားတာ၊ သူေဌးအခန္းထဲမွာရွိတယ္ ဝင္သြားဟုဆိုသည္၊ သူေဌးဆီအဝင္ က်မတို႔နွစ္ေယာက္ကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မလို ၾကည့္ေနက်သည့္ ဦးစိုးနိုင္ႏွင့္ လူတစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတြ ့ရသည္၊ သူေဌးသည္ စာရြက္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ေနသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကိုသူေဌးမသိေပ၊ က်မကပဲ က်မတို႔နွစ္ေယာက္ကို မိတ္ဆက္လိုက္သည္၊ ဂ်ပန္ေတြ သင္ေပးထားေသာ အျပံဳးကိုသံုးကာ၊
‘ ငါတို႔ မင္းဆီကအကူအညီတစ္ခုလိုအပ္ေနတယ္၊ မင္းလဲေပးနိုင္မယ္လို႔ယူဆတယ္၊’
‘ငါတို႔ အင္မင္ဂေရးရွင္းမွာ PR တင္ထားတာ ဒီကုမၸဏီကလူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေထာက္ခံခ်က္လိုအပ္တယ္ မင္းဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးလို႔ငါထင္တယ္္၊’ သူေဌးေရွ႕သို႔ စာရြက္ထိုးေပးလိုက္သည္၊ စာရြက္ကိုဖတ္ၾကည့္္ၿပီး ဆိုင္းထိုးရမည့္ေနရာတြင္ ထိုးေပးလိုက္သည္၊ တံဆိပ္တံုးကို စားေရးမကို လုပ္ခိုင္းရန္ေျပာသည္၊ က်မက ‘ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္၊ မင္းရဲ႕ၾကင္နာမူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး၊’ ရဲလင္းေအာင္ကလည္း ‘ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္သူေဌး’ ဟုနူတ္ဆက္ၿပီး၊ စာေရးမေလးဆီသြား ကုမၸဏီတံဆိပ္ႏွိပ္သည္၊ စာေရးမေလးက ေကာ္ပီတစ္စံုယူထားကာ စာရြက္ကိုျပန္ေပးသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကိုHR နွင့္ေတြ႔ရန္မွာသည္၊ ေနာက္ေန႔ရဲလင္းေအာင္ကို နံနက္ေစာေစာ HR ဆီသြား၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ခြင့္တစ္ပတ္ယူခဲ့ရန္မွာလိုက္သည္၊ စိတ္ေမာလူေမာစြာျဖင့္ PR ကိစၥ ၿပီးစီးသြားသည္။

ရဲလင္းေအာင္ယခုအလုပ္မွာ မေနသင့္ေတာ့၊ ရဲလင္းေအာင္ အလုပ္ရွာေဖြေရးကို က်မစနစ္တက် စီစဥ္ရသည္၊ ရမဲ့ရေတာ့လည္း အလုပ္၂ခု တၿပိဳင္ထဲရသည္၊ PR၏တန္ဘိုးကို သိလိုက္ရသည္၊ စက္ရံု production အလုပ္နွင့္ Maintenance အလုပ္ ႀကိဳက္ရာကို ေရြးခိုင္းလိုက္သည္၊ က်မကေတာ့ Maintenance အလုပ္ ကိုႀကိဳက္သည္ အစိုးရလင့္ကုမၸဏီႀကီးျဖစ္၍ျဖစ္သည္၊ ခံစားခြင့္ေတြလဲမ်ားသည္၊ ေနာက္ဆံုးသူလဲ အဲဒီအလုပ္ကိုေရြးလိုက္သည္၊
ရဲလင္းေအာင္ကုမၸဏီသစ္သည္ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ခု၏ Maintenance လုပ္ငန္းမ်ားကို ကန္ထရိုက္ ယူထားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ က M&E engineer ျဖစ္သည္၊ အလွည့္က်ဆင္းရ၍ ေန႔အားရက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိသည္ကလြဲလို ့အဆင္ေျပသည္၊ ရဲလင္းေအာင္အလုပ္သစ္မွာ အဆင္ေျပ၍ က်မစိတ္သက္သာရခဲ့သည္၊ က်မကိုေတာ့ ဂ်ပန္ေတြက ေမာင္းေကာင္းေနဆဲ။

လင္မယားနွစ္ေယာက္ အလုပ္ေတြအဆင္ေျပေသာ္လည္း ေတြ႔ခ်ိန္နည္းလာသည္၊ က်မကအိမ္ကို အလုပ္ေတြပါလာ၊ ညညပင္ေတြ႔ရေသာ္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕ညေတြ ရဲလင္းေအာင္ အလုပ္ဆင္းရသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကလည္း အရင္အလုပ္ကလူေတြနဲ ့ ေကာ္ဖီ၊ ဘီယာ ထြက္ေသာက္ဆဲ ျဖစ္သည္၊ က်မရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုဟာေနသလို၊ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တစ္ခုခုလိုေနၿပီျဖစ္သည္၊ ဒီၾကားထဲ ဂ်ပန္ကိုေနာက္ထပ္ ၆လ သင္တန္းသြားရဦးမည္၊ စိုင္းထီဆိုင္ရဲ႕သီခ်င္းေလးလို တကယ္နွစ္ကိုယ္ခြဲလို႔ရရင္ နွစ္ကိုယ္ခြဲပစ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္၊ တစ္ကိုယ္ကအလုပ္ဆီမွာ၊ က်န္တဲ့တစ္ကိုယ္ကထာဝစဥ္ၾကင္နာသူရဲ႕အနားမွာေပါ့၊ အလုပ္ကိုလဲလုပ္ခ်င္ ခ်စ္သူနွင့္လည္းေနခ်င္။

ရဲလင္းေအာင္သည္ အလုပ္အားသည္နွင့္အမ်ွ ဟိုလွုပ္ရွားမူ႔ ဟိုအထိမ္းအမွတ္မ်ားတြင္ ပါဝင္လာသည္၊
အထိမ္းအမွတ္ ဆြမ္းေကၽြးပြဲ တစ္ခုသို႔ရဲလင္းေအာင္ေခၚ၍ က်မလိုက္သြားသည္၊ organize လုပ္သူမ်ားနွင့္ ရဲလင္းေအာင္ ရင္းနွီးမူ႔ကို က်မ အံ့ဩစြာေတြ႔ရသည္၊ ရဲလင္း နင္ဟာကလည္း၊ ညီမေတြပါ၊ ထိုအထဲတြင္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို က်မ သတိထားမိသည္၊ အသက္၂၀ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္၊ ပိန္သည္၊ ဆံပင္ရင္ပတ္ေလာက္ထိရွည္သည္၊ နူတ္ခမ္းပါးပါးနဲ ့၊ တက္ၾကြသည့္ပံုစံ၊ တစ္ခါတစ္ေလ က်မကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကိုလည္း ကိုရဲ၊ ကိုရဲနွင့္ ရဲလြန္းလွသည္၊ တက္ၾကြသည့္လူငယ္မ်ား သဘာဝျဖစ္မည္ဆိုၿပီး၊ ဒီအတိုင္းထားလိုက္သည္။

မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ကုိေဇာ္ဦးနွင့္ ျပပြဲတစ္ခုတြင္ဆုံျဖစ္သည္၊ ဘာေတြျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာေတြေရာက္၊ ဘာေတြလုပ္ေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း၊ ကုိေဇာ္ဦးကပင္ စကားေတြ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာရန္ က်မတုိ႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကုိ ညစာေကၽြးဘုိ႔ဖိတ္လုိက္သည္၊ ကုိေဇာ္ဦးတစ္ေယာက္ အေမရိကားတြင္ အေျခခ်ေနၿပီ၊ ဆရာဝန္မႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားေလးတစ္ေယာက္ပင္ ရေနၿပီျဖစ္သည္။ ရဲလင္းေအာင္က မလုိက္ခ်င္ဟုျငင္းသည္၊ က်မကလည္း လုိက္ခဲ့ပါ ငါတုိ႔ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ သူသာငါကုိ မကူညီခဲ့ရင္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီကုိေရာက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလုိလဲျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္ဆုိ ငါတုိ႔ကေကၽြးရမွာ ဒီလုိနဲ႔ ရဲလင္းေအာင္ပါခဲ့သည္၊ ကုိေဇာ္ဦးက ညစာကုိ အေမရိကန္ ကလပ္ဘ္မွာေကၽြးသည္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဝင္ဝတြင္ လုံျခံဳေရးက က်မကုိ လက္ကုိင္အိတ္ပဲ ဖြင့္ရွာေသာ္လည္း၊ ရဲလင္းေအာင္ကို ဘိနပ္ပါခၽြတ္ခုိင္းသည္၊ ညစာစားရင္း ကုိေဇာ္ဦးက သူ႔လက္ရွိအလုပ္၊ သူ႔မိသားစု ႏွင့္ Robot ေတြအေၾကာင္းေျပာသည္၊ က်မကလည္း လက္ရွိအလုပ္အေျခအေန၊ ေတြ႔ရတဲ့ အခက္အခဲမ်ား၊ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္းေျပာျဖစ္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္က အေမရိကန္ေတြ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း ပဲဝင္ေျပာသည္၊
ရဲလင္းေအာင္ကအျပန္တြင္ က်မကုိ၊ ‘အေမရိကန္ေတြ ေၾကာက္တတ္တာကလဲကမ္းကုန္၊’ ‘အကုန္လုံး သူ႔ရန္သူ ထင္ေနတယ္၊’ ‘ရန္သူကလည္းေပါတာကုိး၊’
‘ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တယ္ ေျပာလုိက္ရင္ အထက္ကခ်ည္းပဲ၊’
က်မက သူကုိၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၊ ‘အေမရိကန္ေတြကုိ ေျပာတာ၊’ ‘အေမရိကန္ေတြကုိ ေျပာတာ၊’
အင္းေလ သူအရွာခံရလုိ႔ေနမွာ၊ က်မကလည္း ‘ရဲလင္း နင္သြားေစ်းဝယ္ေနၾက မူစတာဖါဆုိင္ ကုိၾကည့္ဦး၊’ ‘လာတဲ့ေစ်းဝယ္မွန္သမွ် သူခုိးလုိ႔ယူဆၿပီး၊ အိတ္ေတြပိတ္ခုိင္း၊ အိတ္ေတြထားခဲ့ခုိင္းနဲ႔၊ ဘာထူးလဲ၊’
‘ကုလားနဲ႔ အေမရိကန္ေတြနဲ႔ တူတူပဲ၊’ ရဲလင္းေအာင္ျပန္ေျဖသည္၊
က်မဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိေဇာ္ဦးနွင့္ ေတြ႔ရတာ က်မဝမ္းသာသည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ ကုိေဇာ္ဦးက အလုပ္ထဲတြင္ က်မ ပရက္ရွာမ်ားေလွ်ာ႔ရန္နဲ႔ က်မစိတ္ဓါတ္ ပုိခုိင္မာလာေစရန္၊ ယခင္ က်မလုပ္ခဲ့၊ အခ်ဳပ္က်ခဲ့ေသာ နုိင္ငံကုိ ျပန္သြားလည္ရန္ အၾကံေပးသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ႏွင့္ တုိင္ပင္ရာ ‘မသြားသင့္ဘူး မ ၊ ေမ့ပစ္ထားၿပီမဟုတ္လား၊ တစ္ခါထဲေမ့ပစ္လုိက္၊ ျပန္မေဖၚနဲ႔၊’
‘ငါေမ့လုိ႔ မရဘူး ရဲလင္း၊ ျပန္ျပန္ေပၚေနတယ္၊ ငါ့အတြက္ အေရးႀကီးလုိ႔ပါ၊ လုိက္ပုိ႔ေပးပါ ရဲလင္းရယ္၊’
‘ငါေတာ့ မပုိ႔ေပးႏုိင္ဘူး၊ နင္တစ္ေယာက္ထဲသြား၊ အဲဒီ့ အေမရိကန္ေကာင္ ေခၚသြားေလ၊’ က်မကုိ ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။
ေနာက္ဆုံး ကုိေဇာ္ဦး က်မကုိ လုိက္ပုိ႔သည္၊ မနက္ေစာေစာ ေလယာဥ္ပ်ံ ႏွင့္ထြက္သြားၿပီး၊ ေန႔လည္စာစားကာ ညေန ျပန္လာသည္၊ က်မ ရဲလင္းေအာင္ကုိ အသိေပးသြားသည္၊ အဲဒီေန႔ညပဲ ကုိေဇာ္ဦး အေမရိကားသုိ႔ ျပန္သြားသည္။

ငါ့စိတ္ေတြ ဘယ္လုိေပါ့ပါးသြားေၾကာင္း၊ ေရွ႕စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာလာေအာင္ လုပ္မည္၊ သူေျပာသလုိ ေမ့နုိင္ေတာ့မည္ဟု ေျပာျပရန္ ရဲလင္းေအာင္ကုိ ေစာင့္ေနမိသည္၊ ည ၁၀ နာရီထိ ရဲလင္းေအာင္ ျပန္မလာပါ၊ သူ႔ဖုန္းကုိ ေခၚၾကည္႔ေသာ္လည္း မကုိင္ပါ၊ က်မဆုိဖါေပၚလွဲရင္းေစာင့္ေနမိသည္၊ ည ၁၂ နာရီထိုးခါနီး၊ ဝုန္းဝုန္း အိမ္ေရွ႕တံခါး ဖြင့္သံၾကားရသည္၊ ၾကမ္းလွခ်ည္းလား၊ ရဲလင္းေအာင္ျဖစ္သည္ မူးလာသည္၊ အရင္ေန႔ေတြလဲ ေသာက္လာေနၾကျဖစ္သည္ ဒီလုိမမူး၊ က်မလည္း အိမ္ေရွ႕သြားၿပီး၊
‘ရဲလင္း နင္ဘယ္လုိျဖစ္လာသလဲ၊’
‘ဘာ ဘယ္လုိျဖစ္လာရမလဲ၊ နင့္ကုိ ငါကေမးရမွာ ဘာျဖစ္လာသလဲလုိ႔၊’
ဟာ ဒုကၡပါပဲ၊ က်မ တံခါးကုိပိတ္လုိက္သည္၊
ရဲလင္းေအာင္ ဆုိဖါေပၚထုိင္ကာ က်မကုိ လက္ညိဳးထုိးၿပီး၊
‘သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လာသလဲ၊ ဘာျဖစ္လာသလဲ၊ ငါကျပန္ေမးရမွာ၊’ သူ႔အသံကေတာ္ေတာ္က်ယ္၍ က်မက ‘ရဲလင္း ငါဘာမွ ျဖစ္မလာဘူး၊ မနက္မွ ေျပာရေအာင္၊ ေဘးအခန္းေတြကုိ သတိထားဦး၊’
‘ဘာခုမွ ေၾကာက္ေနတာလဲ၊ လူသိမွာကုိ ေၾကာက္ေနတာလား၊’ ဟုထေအာ္သည္၊
‘ရဲလင္း ရဲေတြဘာေတြေရာက္လာရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္၊’
‘ေရာက္ေရာက္ကြာ၊ ဒီထက္ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး၊’ ‘ကုိယ႔္ကုိကုိယ္ တအားအထင္ႀကီးတဲ့ မိန္းမ၊’
‘ဘုန္း’ဆုိၿပီး ဆုိဖါကုိ ထကန္သည္၊ ‘အေမရိကား လုိက္သြားပါလား၊ ပုိအထင္ႀကီးသြားၾကလိမ့္မယ္၊’
‘ရဲလင္း နင္သတိထားေနာ္၊ ငါဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊’
ရဲလင္းေအာင္ထၿပီး လက္ညိဳးထုိးကာ ‘ဘာ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလဲ၊ ဟင္း ႏွစ္ေယာက္ထဲသြားတယ္၊’ ‘ျဖစ္ရင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေပါ့ ရွင္းရွင္းေလးပဲ၊’
‘အေမရိကား လုိက္သြား၊ ငါအတြက္ မလုိအပ္ေတာ့ဘူး၊’ ‘နင္လဲလုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ ငါလဲလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊’ ေအာ္ျပန္သည္၊
က်မလည္း သူ႔အတြက္ခပ္ထားေသာ ေရခြက္နဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ပက္ထည့္လုိက္ၿပီး၊
‘ရဲလင္းေအာင္ နင္ငါ့ရဲ႕ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ ေစာ္ကားတာႏွစ္ခါရွိၿပီး၊’ ‘ငါဘယ္လုိလဲဆုိတာ နင့္အစထဲကသိတယ္၊’ ‘နင္စဥ္စားၾကည့္ၿပီးမွေျပာ၊’
‘စဥ္စားစရာမလုိဘူး မွန္ေနတာ၊ ျဖစ္ရင္ျဖစ္တယ္ေပါ့၊’
‘ေတာက္’ က်မ ေတာက္ခတ္လုိက္သည္၊
‘နင္ကမူးၿပီးေတာ့ ဒီလုိေျပာတာေပါ့၊’ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်မ ဧည္႔ခန္းတြင္အလွျပထားေသာ အရက္ပုလင္းကုိ ဖြင့္လုိက္သည္၊
ရဲလင္းေအာင္ကေတာ့ ‘အသုံးမက်တဲ့ မိန္းမ၊’ ‘အသုံးမက်တဲ့ မိန္းမ၊’ ရြတ္ေနသည္၊
က်မ စားပြဲေပၚတြင္ အရက္တစ္ပုလင္း၊ ခြက္ႏွစ္ခြက္ တင္လုိက္သည္၊ သူ႔ကုိ စုိက္ၾကည္႔လုိက္သည္၊
‘ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊’ ‘ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ၊’ ‘ဟင္းဟင္းဟင္း’ ရဲလင္းေအာင္က မူးေနတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ က်မကုိေမးသည္၊
‘နင္က မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ မူးေနမွာေျပာရဲတယ္၊’ ‘လာနင္နဲ႔ငါ တူတူမူးမယ္၊’
က်မတစ္ခြက္လုံး ေသာက္ခ်လုိက္သည္၊ ဆုိးဝါးတဲ့ အရသာနဲ႔ လည္ေခ်ုာင္းတစ္ခုလုံး၊ ရင္ တစ္ခုလုံး ပူဆင္းသြားသည္၊က်မလဲေသြးပူေနၿပီျဖစ္သည္၊
‘လာမူးၿပီး ၿပိဳင္ေျပာရေအာင္၊’
ရဲလင္းေအာင္နဲနဲေတြေဝသြားၿပီး၊ ‘ရတယ္လာၿပီ၊’ တစ္ခြက္ေမာ့ခ်လုိက္သည္၊ မ်က္ႏွာနဲနဲ ရႈံမဲ့သြားသည္၊
က်မ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ ထပ္ေသာက္ကာ၊ ‘လာေလ လာေလ’ သူကုိေခၚလုိက္ျပန္သည္၊ ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ ေမာ့ခ်လုိက္သည္၊ က်မကလည္း ‘ေျပာေလ ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေလ၊’
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္၊ မုိးလင္းေတာ့ က်မက ကုတင္ေပၚမွာ၊ ရဲလင္းေအာင္က ဆုိဖါေပၚတြင္ အိပ္ေနၾကသည္၊ ထုိေန႔က က်မႏွင့္ ရဲလင္းေအာင္တုိ႔ အေရးေပၚခြင့္ ယူလုိက္ရသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ က်မကုိ မေတာင္းပန္ခဲ့ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ အရက္မူးၿပီးျပန္မလာေတာ့ပါ။

ေနာက္ ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ က်မ ဂ်ပန္ကို ၆လ သင္တန္းသြားရသည္၊ ဒီသင္တန္းက တကယ္ကုိမလြယ္၊ နည္းပညာသစ္ေတြရယ္၊ products အသစ္ေတြရယ္၊ ေစ်းကြက္အသစ္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မူ႔ ေတြျဖစ္သည္၊ ၆ လေက်ာ္ အတြင္း ရဲလင္းေအာင္ကုိ ဖုန္းသုံးခါပဲ အဆက္အသြယ္ရသည္၊ ျပန္လာေသာေန႔တြင္လည္း အဲဒီေန႔ အလုပ္တြင္ အေရးႀကီးသည္ဆုိ၍ လာမႀကိဳေခ်။

က်မအိမ္တြင္ ပစၥည္းမ်ားကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ထား၍ ဘယ္ေနရာ၊ ဘာေရြ႕သြားသလဲသိသည္၊ က်မ မရွိတုန္း ရဲလင္းေအာင္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေၾကာင္းက်မ သိသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ကုိေမးရာ ‘ေအး သူငယ္ခ်င္းေတြလာတယ္၊’ ‘နင္အိမ္လဲ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ဘူး၊’ ဒါပဲေျပာကာ ထြက္သြားသည္၊ ရဲလင္းေအာင္ အိမ္မျပန္ေသာေန႔ေတြ မ်ားလာသည္၊ ပထမေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ားေနသလုိနဲ႔၊ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွအေၾကာင္းျပခ်က္မေပး၊ က်မကေတာ့ လုိက္ေတြ႔၊ လုိက္ေခၚ ဘာေတြျဖစ္သလဲေမး၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲေမးႏွင့္ လင္ေပ်ာက္ရွာေနရသလုိ၊ သူကေတာ့ မစုိးရိမ္ပါနဲ႔ စကၤာပူၿမိဳ႕ထဲမွာပဲဟုဆုိသည္၊ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဆုိတာ က်မသိလုိက္သည္။

ဒီၾကားထဲ က်မကုိအလုပ္က အစမ္းသင္ မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္တုိးေပးလုိက္ျပန္သည္၊ တာဝန္ႏွင့္ အလုပ္ေတြပုိလာသည္၊ တစ္ေန႔ မျမင့္ကေတြ႔ခ်င္တယ္ဆုိ၍ က်မသြားေတြ႔သည္၊ စကၤာပူတြင္ က်မ ရဲလင္းေအာင္ေလာက္ အသိမိတ္ေဆြ သိပ္မေပါ၊ မျမင့္ေခၚေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက မယုံႏုိင္စရာ၊
‘အေၾကာင္းသိေတြမုိ႔ ေခၚလုိက္ရတာ ညီမေရ၊’
‘ရဲလင္းကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ေခၚၿပီး ေသခ်ာေဆြးေႏြးညီမ၊’ ‘ဟုိဘက္ကေတာ့ အပုိင္တြက္ေနၿပီ ၊’
‘အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႔ အတူတူေနတဲ့ ခေလးမေလးေတာင္ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မလ႔ုိ၊’ ‘ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္မျဖစ္ခ်င္လုိ႔တဲ့၊’
‘ရဲလင္းႏွင့္ညီမက လင္မယား ညွိယူၾကေပါ့၊ ေသခ်ာကုိင္တြယ္ညီမေရ။’
က်မ ရွက္လုိက္သည္ျဖစ္ျခင္း၊ စကၤာပူတြင္ ရွားရွားပါးပါးခင္မိေသာ မျမင့္အားေက်းဇူးတင္မိသည္၊ က်မဆက္လုပ္စရာမ်ားကုိ ဆက္လုပ္္ရမည္ျဖစ္သည္။

ရဲလင္းေအာင္ကုိ ဘယ္လုိမွ ဆက္သြယ္လုိ႔မရ၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဖုန္းဝင္လာသည္၊
‘မမုိးစႏၵာပါလား၊’
‘ဟုတ္ကဲ့၊’
‘က်မနာမည္ တာရာသက္ထား၊ တာရာလုိ႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္၊’
‘ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ၊’
‘မမုိးစႏၵာက က်မကုိ မသိေပမဲ့၊ က်မက ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိတယ္၊ က်မကုိျမင္ဘူးေပမဲ့ မွတ္ထားလိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊’
‘ေျပာစရာရွိေျပာပါ မတာရာ၊’ က်မစိတ္မရွည္ေတာ့၊ ဘာေတြလဲမသိ၊
‘က်မကလည္း ေျပာမွာပါ၊’ ‘ဒီမယ္ ကုိယ္ကုိ႔မခ်စ္၊ မႀကိဳက္ေတာ့တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေနာက္ စြတ္လုိက္မေနပါနဲ႔၊’
‘ဘာရယ္၊’
‘က်မ ကုိရဲ ကုိေျပာတာ၊’ ‘ရွင့္လုိ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္လုိခ်စ္ရမွန္း မသိ၊ ဘယ္လုိေပ်ာ္ေအာင္ထားရမွန္း မသိ၊ ကုိယ႔္ကုိကုိယ္ တအားအထင္ႀကီးတဲ့ မိန္းမ၊ ကုိရဲ အခ်စ္ႏွင့္ မတန္ဘူး၊’
‘ေနပါဦး နင္ကဘယ္သူလဲ၊’
‘ကုိရဲရဲ႕ ခ်စ္သူ၊’
‘ငါက ရဲလင္းေအာင္ရဲ႕ မိန္းမ၊ နင္မုိ႔လုိ႔ အရွက္မရွိ၊’
‘ဒီမယ္ ဘာအရွက္မရွိတာလဲ၊ ရွင္ကမွ ကုိယ္ကုိ႔မေပါင္းခ်င္ေတာ့တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေနာက္ စြတ္လုိက္ေနတယ္၊ ကုိရဲက က်မကုိ သိပ္ခ်စ္တာ၊’
က်မဖုန္းခ်ပစ္လုိက္သည္၊
က်မ အေစာ္ကားခံလုိက္ရတာပဲ၊
မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ မိန္းမတစ္ေယာက္က ေပၚတင္စိန္ေခၚလုိက္တာလား၊
က်မ ရဲလင္းေအာင္ႏွင့္ ေတြ႔မွကုိျဖစ္ေတာ့မည္၊ သူ႔ မန္ေနဂ်ာဆီ ဖုန္းဆက္လုိက္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္ဘယ္မွာ ရွိလဲစုံစမ္းလုိက္သည္၊ ဒီၾကားထဲ ဟုိေကာင္မေလးက SMS ေတြဆက္တုိက္ပုိ႔ေနသည္၊ မၾကာမွီ ရဲလင္းေအာင္ႏွင့္ဖုန္းရသည္၊ နင္လာၿပီးေတာ့ကုိ ရွင္းမွျဖစ္ေတာ့မယ္ ရဲလင္းေအာင္ဟု က်မေျပာလုိက္သည္၊
ေလာေလာဆယ္ သူမလာနုိင္ေၾကာင္း၊ မနက္ျဖန္ က်မထုိင္ေနၾက ဆုိင္ကုိခ်ိန္းလုိက္သည္၊ ရဲလင္းေအာင္က အဲဒီေနရာေတြကို မလာခ်င္ဘူး ဟုဆိုသည္၊ ေနာက္ေတာ့ လာခဲ့မည္ဟုဆုိသည္။
ႀကံဳဘူးၾကပါသလားလုိ႔ က်မေမးလုိက္ခ်င္သည္၊ က်မကုိ က်မ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟု ကုိယ္ကုိကုိယ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္၊ က်မစိတ္ေအးေအးထားၿပီး ေရရွည္အတြက္ စဥ္းစားရမည္ျဖစ္သည္။
ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ရဲလင္းေအာင္။


စတုတၳပုိင္း ဒီမွာနားပါမည္။







 

30 comments:

khin oo may said...

သူကုိယ္နဲ႕မေနခ်င္ေတာ႕ဘူးထင္ပါတယ္။ သြားခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ႕လဲ မဆြဲထားေတာ႕ပါဘူး။ ေနခ်င္တယ္ဆုိရင္ေကာ မုိးစႏၵာ

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

စာထဲမွာေမ်ာသြားတယ္ ကုိဆုိဆီေရ...
ဖတ္လုိ႕ေကာင္းတာထက္ စင္ကာပူကအေၾကာင္းေတြကုိ ကုိဆုိဆီက ေတာ္ေတာ္ေလး အေသးစိတ္ေရးထားတာ ေတြရလုိ႕ေလ...အားလုံးက တကယ္ အၿပင္မွာ ၿမင္ေတြ႕ ၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႕ ဆင္ေနေတာ့ ပုိစိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္မိတာ...အဆက္ေလးလည္း ၿမန္ၿမန္ေရးေပးပါဦး...

ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
အင္ၾကင္း

SHWE ZIN U said...

ကိုဆိုဆီ
ဖတ္သြားတယ္.. သိတ္ေကာင္းတဲ႔ စာေတြဟာ တကယ္႔ အျဖစ္အပ်က္လို႕ ဘဲ ထင္ရတယ္.. စာေရးတာေတာ္လို႔.. ဒါ႔အျပင္ တကယ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္လို႕...
ႏွစ္ခုစလံုးမ်ား ျဖစ္ေနမလား... ေမၽွာ္ေနပါတယ္.. ဆက္ရန္ကို..

ခင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

တရားပြဲလာတာေတာင္ စိန္ဘယက္၊ စိန္လက္ေကာက္၊ ေရႊတဝင္းဝင္းနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဘယ္လုိရင္းနီးေၾကာင္းလဲျပခ်င္ေသးသည္၊
အၿပင္မွာ ၿမင္ေတြ႕ ၿဖစ္ပ်က္ေနတာေလ-
သိတ္ေကာင္းတဲ႔အျဖစ္အပ်က္ကုိေမၽွာ္ေနပါတယ္.. ဆက္ရန္ကို..

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုဆုံဆီရဲ့၀တၱဳကေတာ့ လက္ကကိုမခ်နိုင္ေအာင္ပါပဲ..
အခန္းဆက္မ်ားမ်ားေလး..ဇတ္အိမ္ၾကီးၾကီးေရးေပးပါဗ်ိဳ႕

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

ကိုတည္ၿငိမ္ေရ...စာေႂကြးေတြလာ႐ွင္းတာ...က်မေတာ့ ဒါကို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ပဲ ထင္ေနေတာ့တယ္ ယုတိၲ႐ိွလြန္း၊ အသက္ဝင္လြန္းလို႔....ေနာက္တပိုင္းေမွ်ာ္ေနမယ္...:)

Flower said...

စိတ္မေကာင္းစရာေလး
လက္ေတြ႕ေလာကနဲ႕ အ၇မ္းကိုနီးစပ္တဲ႕ အျဖစ္ကေလးတစ္ခုပါ..
ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ တကယ္ကိုျဖစ္ႏိုင္ပါလားလို႕ ေတြးမိတယ္
အထူးသျဖင္႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေယာက်္ားနဲ႕ယွဥ္ေဘာင္တန္းလာႏိုင္တဲ႕ အိမ္ေထာင္မ်ိဳးမွာေပါ႕..
ေယာက်္ားေတြရဲ႕ အတၱက မိန္းမေတြကို သူတို႕ထက္ေတာ္တဲ႕သူ ထက္ျမက္တဲ႕သူ မျဖစ္ေစခ်င္ၾကဘူးေနာ္..

Anonymous said...

လူစုံပါလာျပီပဲ၊ မိန္းမေတြရဲ႕ အခ်စ္ကုိေတြ႕ရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္၊ ဆက္ပါဦး၊ Min Min

nyan gyi said...

ျဖစ္ျပီးရင္ပ်က္တတ္တဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လား၊ နားလည္မူ႔ေတြနဲ႔ ခ်စ္ဦးသူေတြ ျပန္လည္ အဆင္ေျပသြားမွာလား… ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ရသေတြႏွင့္ ဆက္ဖတ္ေနမယ္။

Sint Si said...

Hummm......you stoped at the high point.

rose of sharon said...

ဖတ္ၿပီးရင္ေမာလိုက္တာဟယ္... တကယ္႔အၿဖစ္အပ်က္ကို အေၿခခံၿပီးေရးထားတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္.... မိန္းမမာနရွိသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္႔ဆီကေၿပးသြားတဲ႔သူကို ဆြဲထားမွာမဟုတ္တာေသခ်ာတယ္...

ၿမတ္မြန္ said...

သိပ္ေကာင္းတဲ႔ ဝထၳဳတစ္ပုဒ္ပါပဲ..
အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္္းတယ္။

ကြ်န္မ ထင္တာေတာ႔ လင္မယား ၿဖစ္လာမွာေတာ႔ ေႏြးေထြးမွဳဆိုတာ သိပ္လိုအပ္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြႀကီးပဲ လုပ္ေနေတာ႔ အေနမ်ားတဲ႔ အလုပ္ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေစတယ္။ အေနနီးစပ္မွဳေတြႀကား သာယာေတာ႔တာေပါ႔။ မိန္းမ တစ္ေယာက္ၿဖစ္တဲ႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ ေႏြးေထြးမွဳေတြလည္း ဟေနတာလည္းပါပါတယ္။ နွစ္ေယာက္လံုးက တကယ္ခ်စ္ႀကတဲ႔ ခ်စ္သူ လင္မယားဆိုရင္ေတာ႔ တစ္ႀကိမ္သာ မွားခဲ႔တဲ႔ သူ႕အမွားအတြက္ ခြင္႔လြတ္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ႔ ကြာဟေနတဲ႔ လင္မယားႀကားထဲက အက္ေႀကာင္းေလးေတြ ၿပန္ဆက္ေစခ်င္တယ္။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

အိုးဘုရားေရ
ဆဲြေဆာင္ႏိုင္လြန္းလိုက္တာ
tempo အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာ
ဇာတ္လမ္းဆက္ရန္
ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္အျဖစ္အပ်က္ကို
ေက်ာရိုးခံျပီးေရးထားတယ္လုိ႔ထင္မိတယ္
စာေမးပဲြျပီးမွလာဖတ္မယ္ေတးထားတာ
ခုေတာ့တခါထဲဖတ္ျဖစ္သြားတယ္

(စကားမစပ္...ဆုေတာင္းစကားေလးအတြက္ေက်းဇူးပါ bro)

Anonymous said...

ေရးထား မန္႔ထားတာေတြၾကည့္ၿပီး စလုံးက ဒါရုိက္တာ Jack Neo အေၾကာင္း သတိရလုိက္တယ္၊ တစ္ႀကိမ္သာ မွားခဲ႔တဲ႔ သူ႕အမွားအတြက္ ခြင္႔လြတ္လိုက္ရမလား၊
ကိုယ္႔ဆီကေၿပးသြားတဲ႔သူကို ဆြဲထားမွာမဟုတ္တာေသခ်ာ သလား၊
ေဖါက္ျပန္တယ္ဆုိတာ ဘယ္ေနရာမွ မေကာင္းဘူး။
TA

Anonymous said...

အခ်စ္ဆုိတာကုိ နားလည္ဘုိ႔လုိတယ္၊
ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူဟာ မိန္းမ ရွိၿပီးသားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊
ေယာက္်ား ရွိၿပီးသားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊
ခ်စ္မိမွာပဲ၊ တားဆီးလုိ႔မရႏုိင္ဘူး၊
ကုိယ္အခ်စ္က သာေနရင္ ကိုယ္ကုိျပန္ခ်စ္ ကိုယ္ဆီ ကုိေရာက္လာမွာပဲ၊
ဒါေဖါက္ျပန္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အခ်စ္၊
ဇာတ္လမ္းထဲမွာၾကည့္ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ ဆရာမကုိ ဆက္ခ်င္ေနတာ၊
ဒါခ်စ္ပိုင္ခြင္႔ပါ။ လမင္း Lamin

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ဇာတ္လမ္းထဲ ေမ်ာပါသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆက္ေရးမယ့္ အပိုင္းကိုလည္း ေစာင့္ေနပါတယ္ အစ္ကို။

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...
This comment has been removed by the author.
ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

ထပ္ျပီးလာဖတ္တယ္-
အရမ္းစိတ္ဝင္စားတယ္-စကၤာပူပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ
ျဖစ္ေနတာေတြကိုေရးထားလို ့ေလ-
အိမ္ေထာင္ရွိေယာက္်ားကေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္-
မိန္းကေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္ဆန္ ့က်င္ဘက္လူသားတဦးနဲ ့
စာထဲကလိုေလယာဥ္ခရီးနဲ့တတူတူသြားျပီး
အစားစားတာကိုျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွု့မွာေတာ့
ပတ္ဝန္းက်င္အေျပာကိုခံရမွာေတာ့ေသျခာတယ္-အဲဒီမွာ
ရဲလင္းေအာင္ရဲ ့ေယာက္်ားမာနကိုထိသြားတာ- - -
ဇတ္အိမ္ဖြဲ ့တာေတြကိုၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ-
အဆက္ဆိုေတာ့လည္းဆက္ေစဗ်ား း း း
ေစာင့္ျပီးဖတ္မယ္-

ဒ႑ာရီ said...

စတုထၳပိုင္းေလးကို ဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ ပံုျပင္မဟုတ္တဲ့ ငါ့ရဲ႕မွတ္စု ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးေၾကာင့္ တကယ့္အျဖစ္ အပ်က္ေလး အျဖစ္ ခံစားမိသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းတရားကို ဘယ္လုိ နားလည္ရမယ္ မသိေတာ့ဘူး။ လက္ေတြ႔ဆန္လြန္းတဲ့ ဒီိပုိစ့္ေလးကို ႏွစ္သက္မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
ဒ႑ာရီ

ahphyulay said...

အင္း..
တကယ္ ့ အၿဖစ္ လို ့ပဲ မွတ္ယူ လိုက္ပါေတာ ့မယ္ ။
ေရးထားတာ မ်ား ေနေပမဲ ့ ဇာတ္ရွိန္က တက္ေန
ပါတယ္။ ရုပ္ဝတၳဳ ေတြ ပဲ ထြန္းကား ေနတဲ ့ေနရာ
မွာ ဒီလို အၿဖစ္မ်ိဳး ေတြ ၿဖစ္ တပ္လိမ္ ့ မယ္လို ့
ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္ ့ကို စမ္းသပ္ ေန
တယ္လို ့ သေဘာ ထားၿပီး စိတ္ရွည္ရွည္နဲ ့ လုပ္
သင္ ့ တာ ေတြ ကို တစ္ခုၿခင္း လုပ္သြားပါ လို ့ ။

ေမာင္မိုး said...

ကုိယ္႔ဆရာေရ....အလုပ္မအားတဲ႔ၾကားက လာျပီးဖတ္ရတယ္။ အခန္းဆက္ဆိုိေပမယ္႔ ေကာင္းလြန္းလို႔ပါ။ အေရးအသား၊ ဇာတ္အိမ္၊ စကားလုံးဘာမွကို ေျပာစရာမရွိဘူး။ ဒီေန႔ေတာ႔ ဖတ္ျပီး ေမာသြားတယ္။ ေနာက္အခန္းေတြဆို ေမာျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရဦးမယ္ထင္တယ္။

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

ကိုတည္ျငိမ္ေရ-
က်န္းမာပါေစမဂၤလာပါခင္ဗ်ာ-
ကဗ်ာေတြလာေရးေပးသြားလို့အားရွိမိပါတယ္-
ဦးမင္းဒင္ ဘေလာက္မွာေၾကာ္ျငာထားတဲ့အလွဴအတြက္
လည္းသာဓု ေခၚမိတာအၾကိမ္ၾကိမ္ပါခင္ဗ်ာ-
သာဓု သာဓု သာဓု
ကိုတည္ျငိမ္ လို့ျမန္မာဆန္တဲ့အမည္-တည္႒ကည္တဲ့အမည္
ကိုေခၚဆိုခြင့္ျပဳပါ-ေလးစားစြာျဖင့္
ဂ်စ္တူး

TYZ said...

အစကတည္းကစိတ္၀င္စားလုိ႕ ဖတ္ေနတာ။ အပုိင္းဆက္တုိင္းက ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ။ ဆက္ရန္ကုိေမွ်ာ္ေနပါတယ္......

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

ေတာင္းပန္ျခင္း--
တည္ျငိမ္ေအး - - - သို ့
ကိုတည္ျငိမ္လိုေရးမိသြားတာမွားသြားတယ္ဗ်-
တည္ျငိမ္ေအး အဲလိုေရးခ်င္တာပါ-
ခြင့္လြတ္ပါေနာ္-

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့
သစၥာေဖာက္တာ မွန္ရင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႕ မသင့္ ...

lamintayar said...

အစ္ကို ေရ အစအဆံုးဖတ္သြားပါတယ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က တကယ္.အၿဖစ္အပ်က္ထင္ေနတာ ဘယ္လိုလဲအကို ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္အကို ေနာက္အပိုင္းေတြေမ်ာ္ေနပါတယ္ ၿပီးေတာ. ဘယ္လိုအေၿခခံၿပီးေရးထားတာလဲဆိုတာ သိပါရေစလားအကို ၁ နာရီေတာင္ထိုးသြားတယ္ဂ် ...ဇမ္ဝင္ေနတာ ေလ.း))

:P said...

အခန္း ၅ ေရးျပီးျပီလား လာၾကည့္ပါတယ္

ZT said...

ဒီေန႕ ပထမပိုင္းကို Forward mail ကေန ရလိုက္လို႕ စိတ္ဝင္စားလို႕ လာရွာတာ။ အပိုင္း(၄) အထိ ဖတ္သြားတယ္။ အပိုင္း (၅) ကိုလည္း ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္။

ကိုဆိုဆီေရ။ အရင္ တစ္ပုိင္းမွာ နည္းနည္း လြဲေနတာေလး တစ္ခု ေထာက္ျပခ်င္တယ္။ တမ်ိဳးေတာ့ မထင္ပါနဲ႕။ စင္ကာပူမွာ ကုမၸဏီေတြ အားလံုး Corporation ဒါမွမဟုတ္ Pte Ltd လို႕ပဲ သံုးေလ့သံုးထ ရွိတယ္။ Co Ltd လို႕ သံုးေလ့ မရွိပါဘူး။ ဇာတ္လမ္းေလးကို ပိုျပီး အသက္ဝင္သြားေအာင္ လို႕ပါ။

flowerpoem said...

အပိုင္း(၄) ဖတ္ၿပီး (၅) ကိုေမွ်ာ္ေနပါတယ္..

sosegado said...

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ အပုိင္း၅ ကုိ သႀကၤန္အၿပီးတင္နုိင္ရန္ ႀကိဳးစားေနပါသည္။