မုိက္ကယ္ဘေအး ႏွင့္ အတိတ္ကုိျပန္လွန္ျခင္း
မုိက္ကယ္ဘေအး တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတက္ရင္း ပါေမာကၡေပးထားေသာ ပေရာဂ်က္မ်ားကုိလုပ္ရင္းနဲ႔ပင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္က ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ဂၽြန္ဘေရာင္း ေတာ္လွန္ေရးအေၾကာင္း အေသးစိပ္ေလ့လာမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္၊ အဓိက ကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ ႏွင့္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ တုိ႔အေၾကာင္းမွတ္တမ္း တစ္ခုခုမ်ား ရွိေလမလားကုိ ရွာေဖြရန္ျဖစ္သည္၊ သူသည္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ ႏွင့္ တုိက္ရုိက္ သက္ဆုိင္ခဲ့သူဟု ယုံၾကည္ထားေသာ ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါသည္၊ ဝါရွင္တန္၊ ဗာဂ်ီးနီးယား ႏွင့္ နယူးေယာက္ ျပတုိက္မ်ား၊ စာၾကည့္တုိက္ေပါင္းစုံမ်ားကုိ ကူးခ်ည္းသန္းခ်ည္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံး စစ္သမုိင္းျပတုိက္ထိပင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဖရန္႔လန္းဘတ္ႏွင့္ တျခား ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားအေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားရွိေသာ္လည္း၊ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ ႏွင့္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ တုိ႔၏ မွတ္တမ္းမ်ားကုိ မရွာေဖြႏုိင္ခဲ့ပါ၊ ေဝလာေတာင္ကုန္းတုိက္ပြဲကုိ တုိက္ပြဲငယ္ တစ္ခုအျဖစ္သာ ေဖၚျပထားၿပီး အေသးစိပ္ မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္း မရွိပါ၊ ဒီအတြက္ ထုိအခ်ိန္က ေဝလာေတာင္ကုန္းတြင္ တုိက္ပြဲငယ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာၿပီျဖစ္သည္၊ ဆက္လက္၍ ဆုတံဆိပ္ႏွင့္ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္ စာရင္းမ်ားကုိ ေလ့လာေသာအခါ၊ စာရင္းတစ္ခုတြင္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ နာမည္ကုိ ေတြ႔ရွိလုိက္ရသည္၊ အေသးစိတ္ ေဖၚျပထားျခင္း မရွိေခ်၊ ဒါေပမဲ့ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ၏ မွတ္တမ္းမ်ားကုိ ဘယ္ေနရာမွ ရွာမေတြ႔ခဲ့ပါ၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ကုိင္ေနသူေတြအတြက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္မွတ္တမ္းမ်ားတြင္သာ ရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆလုိက္သည္၊ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူ အာရုံထဲတြင္ ျမင္ေတြ႔ရသည့္ ေဝလာေတာင္ကုန္းတုိက္ပြဲ ေဖၚျပခ်က္ ႏွင့္ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္းဝင္ စာရင္းထဲမွ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ နာမည္တုိ႔သည္ ခုိင္လုံေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ တုိက္ဆုိင္မႈေတြပါလုိ႔ အျငင္းပြားေကာင္း ပြားႏုိင္ေသာ္လည္း မုိက္ကယ္ဘေအးသည္ သူသည္ အတိတ္ဘဝ တစ္ခုက လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ ဆုိတာကုိ ယုံၾကည္လုိက္သည္။
ထုိအေၾကာင္းေတြကုိ သူအေဖအား ဖြင့္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္၊ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္ လုိ႔ဆုိသည္၊ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားေတြကုိ ေျပာဖုိ႔က ဒီထက္မက သက္ေသျပခ်က္ေတြ လုိပါလိမ့္မယ္ဟု သူအေဖက ေျပာခဲ့သည္၊ သူ႔အေဖသည္ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ေယာက္မုိ႔ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္ဟု လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ သူကုိ စာအုပ္ေတြ အဖတ္မ်ားလုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနသူ တစ္ဦးလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကသည္ကမ်ားသည္၊ အခင္ဆုံး ငယ္သူခ်င္း ေပါလ္က “အာရုံေတြ၊ အိမ္မက္ေတြထဲမွ ေပၚတယ္၊ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ ဆုိတာ မွတ္တမ္းထဲမွာ ရွိတယ္၊ ေဝလာေတာင္ကုန္းတြင္ တုိက္ပြဲငယ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါနဲ႔ မင္းဟာ အရင္ဘဝက ေအဒင္ဘရုိက္ ျဖစ္သြားေရာလား” ဟု ေမးခြန္းေတြ ျပန္ေမးခဲ့သည္၊ အရင္ဘဝေတြဆုိတာကုိ လက္မခံေသာ၊ အလုိေတာ္က် အတုိင္းျဖစ္ေသာ၊ ဖန္ဆင္း ေပးသနားေတာ္မႈျခင္း ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေသာ အသုိင္းအဝုိင္းၾကားတြင္ သူသည္ သူ႔အေဖမွတဆင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ပုိေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္၊ ဖရီးသင့္ကာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနရျခင္းအတြက္ ကုိးကြယ္ယုံၾကည္မႈေတြရဲ႕ ေဘာင္ကုိေက်ာ္ကာ ပုိေလ့လာမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ သူသိခ်င္လုိေသာ အရာတြင္သာ စိတ္ဝင္စားခဲ့သျဖင့္၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္တယ္ ဆုိတာေလာက္မွာပင္ ရပ္ထားခဲ့ၿပီး၊ ျဖစ္ၿပီးရင္ပ်က္တယ္ ဆုိတာေတြကုိေတာ့ ဆက္ေလ့လာျခင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ပါေခ်။
သူကုိ္ ယုံၾကည္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ အစြန္းေရာက္ေနၿပီဟု လူအမ်ားက ေျပာၾကေသာ္လည္း မုိက္ကယ္ဘေအး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူယုံၾကည္မႈသည္ မွန္ကန္ရမည္ဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္၊ ထုိ ေျပာသူမ်ားကုိလည္း သူအျပစ္ မဆုိမိေခ်၊ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ သူလုိ ေတြၾကံဳခံစားမႈမ်ဳိး လူတုိင္းမွာ မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ခုတေလာ သူသည္ သူ႔အဖုိး ဦးဘေအးကုိ အိမ္မက္ မက္ေနသည္၊ အိမ္မက္ထဲတြင္ သူတုိ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္၊ မုိက္ကယ္ဘေအးသည္ အျပင္တြင္ သူ႔အဖုိးကုိ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ၊ မေန႔က အိမ္မက္မွာေတာ့ သူ႔အဖုိး သူကုိ တစ္ခုခု ေပးခ်င္ေၾကာင္းမက္သည္၊ အရင္ ဘဝေတြအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စား ေလ့လာရင္း အစြဲျပဳ မက္ျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ် လုိက္မိသည္။
တစ္ေန႔ ေဂ်ာ့ဝါရွင္တန္ ျပတုိက္တြင္ ရွိေနခုိက္ အေဖဆီက ဖုန္းလာသည္၊ အေရးႀကီး၍ အိမ္ကုိ ျပန္လာရန္ ေျပာသည္၊ ဗာဂ်ီးနီးယား အိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ အေဖက၊ “မင္းအဖုိး အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနတယ္၊ မင္းကုိ အရမ္းေတြ႔ခ်င္တယ္လုိ႔ ေတာင္းဆုိေနတယ္၊ အမ်ဳိးေတြက လာေစခ်င္ၾကတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္ သြားရမယ္၊ မင္းလုိက္မယ္လုိ႔ အေဖ တစ္ထစ္ခ်တြက္ၿပီး ဗီဇာေလွ်ာက္ထားလုိက္ၿပီးၿပီ၊ မနက္ျဖန္ရမယ္၊ မနက္ျဖန္ညပဲ ငါတုိ႔သြားၾကမယ္၊ မင္းလုိက္မယ္ မဟုတ္လား”၊ ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီး ေမးေသာ အေဖ၏ အေမးကုိ သူဘယ္လုိ ျပန္ေျဖရမလဲ၊ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသာ အဖုိးကုိ ေတြ႔ခ်င္သည္၊ သူ႔အေဖ၏ ေမြးဖြားရာ ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္၊ ျမန္မာလုိ႔ဆုိေသာ သူ႔ေဆြမ်ဳိးမ်ား ဘယ္လုိလဲဆုိတာ သူသိခ်င္သည္၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာ ဘယ္လုိဆုိတာ သူရသေလာက္ ေလ့လာခ်င္သည္၊ ေနာက္ဆုံး အေျဖက လုိက္ခဲ့မယ္အေဖပဲျဖစ္ပါသည္။
မုိက္ကယ္ဘေအးတုိ႔ သားအဖနွစ္ေယာက္ Dulles ေလဆိပ္မွ United Airlines ျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္၊ လမ္းတြင္ ဘန္ေကာက္မွာ ေလယာဥ္ေျပာင္းရမည္ဟု သူ႔အေဖကေျပာသည္။
မုိက္ကယ္ဘေအးႏွင့္ ဦးဘေအး
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေလယာဥ္စီးခဲ့ရၿပီး၊ လမ္းတြင္ ရက္စြဲတစ္ရက္ ဆုံးရႈံးကာ၊ သူတုိ႔သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေပၿပီ၊ အေဖသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္မေရာက္တာ ၂၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့ေလၿပီ၊ ခုျပန္လာေတာ့လည္း အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္သည္္၊ အေဖသည္ ေတြေဝ ေငးေမာေနရာမွ မုိက္ကယ္ဘေအးကုိ ‘အိပ္ရင္းနဲ႔ အိမ္မက္မက္တယ္ကြာ မေကာင္းဖူး၊ မင္းအဖုိးေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီထင္တယ္’၊ ‘မင္းအဖြား အေမကုိလည္း သတိရတယ္ကြာ’၊ “မျဖစ္တန္ေကာင္းပါဘူး”လုိ႔ သူ အေဖကုိ အားေပးရင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာလည္း မတင္မက်ႀကီး ခံစားေနရသည္၊ အဖြားသည္ အေဖႏုိင္ငံျခားမသြားခင္က ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္၊ အေဖသည္ သူကုိ “ေလဆိပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလည္းသြားတယ္၊ အေဖတုိ႔တုန္းကဆုိ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ အႀကိဳအပုိ႔လုပ္ခဲ့တာ”၊ လုိ႔ဆုိသည္၊ အင္မင္ဂေရးရွင္း အေရာက္တြင္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားသာ ေနရာတြင္ တန္းစီၾကရင္း၊ အေဖ့မ်က္လုံးမ်ာက သေဘၤာသားမ်ားအတြက္ ဆုိသည့္ေနရာကုိ ေရာက္၍ေနသည္၊ အေဖသည္ တစ္ခ်ိန္က သေဘၤာသားတစ္ဦး မဟုတ္ပါလား။
သူတု႔ိကုိ လာႀကိဳေသာ သူ႕အေဒၚႏွင့္ ႀကီးႀကီး ဆုိသူကုိ ေတြ႔ရသည္၊ အေဖ၏ ညီမႏွင့္ အစ္မမ်ားျဖစ္ပါသည္၊ သူ႔အစ္ကုိဝမ္းကြဲ ဆုိသူလည္းပါသည္၊ အေဖသည္ ေလဆိပ္အျပင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလကုိတစ္ဝ ရႈရႈိက္ကာ လက္အုပ္ခ်ီ ဆုေတာင္းမႈျပဳလုိက္သည္၊ ဘာကုိဆုေတာင္းသလဲေတာ့ မုိက္ကယ္ဘေအး မသိေပ၊ ၿပီးေနာက္ မုိက္ကယ္ဘေအးတုိ႔ ငါးေယာက္သည္ ျမန္မာျပည္မွာ လူအႀကိဳက္အမ်ားဆုံး အေကာင္းစားကားဟု သူ႔အေဒၚကဆုိေသာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံလုပ္ တုိယိုတာ မက္တူးကားေပၚတြင္ လုိက္ပါရင္း၊ ျမန္မာေတြက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဆက္မထုတ္ေတာ့တဲ့ ဖ်က္ဆီးပစ္ေတာ့မဲ့ ကားကုိ ႀကိဳက္ၾကတာလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနမိသည္၊ ကားေဟာင္းမ်ား၊ အိမ္အေဟာင္းမ်ား အေဟာင္းအေဟာင္းမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ၊ အေဟာင္းမ်ား၏ တုိင္းျပည္မ်ားလား မုိက္ကယ္ဘေအးထင္မိသည္၊ ‘အေဟာင္းေတြကုိ အေဟာင္းအတုိင္းထားလွ်င္ ေဟာင္းေနမယ္၊ အေဟာင္းေတြကုိ အသစ္ႏွင့္တန္းတူ ျပဳျပင္ထိန္သိမ္းထားႏုိင္ရင္ေတာ့ အဲဒီ အေဟာင္းဟာ အသစ္ထက္ေတာင္ တန္ဘုိးရွိဦးမယ’္ ဆုိတဲ့ ဆရာတစ္ဦး၏ စကားကုိ ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္၊ ဟုတ္သည္ ဒီအေဟာင္းေတြကုိ အသစ္ႏွင့္တန္းတူ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းႏိုင္လွ်င္ တန္ဖုိးမ်ား တက္လာေပေတာ့မည္၊ ေနာင္တြင္ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အလုိအပ္ဆုံးႏွင့္ အေရးပါဆုံးလုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္သည္ဟု ေတြးေနမိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔တည္းခုိးမည့္ အဖုိး၏အိမ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္၊ ပစၥည္းခ် ခဏနားၿပီး အဖုိးတက္ေရာက္ ကုသေနသည့္ ပန္းလွိဳင္ေဆးရုံသုိ႔ သြားၾကမည္ဆုိသည္၊ မၾကာခင္ မုိက္ကယ္ဘေအး တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူေတြ႔ခ်င္ေနေသာ အဖုိး ဦးဘေအးႏွင့္ ေတြ႔ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ေလဆိပ္၊ ေဆးရုံႏွင့္ ေဆးရုံသြားရာလမ္းတြင္ လူေတြေတာ္ေတာ္ေပါသည္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္မလုပ္ အားေနၾကသည့္ပုံစံ ျဖစ္ေနသည္၊ ေလဆိပ္ႏွင့္ ေဆးရုံကလည္း ဝန္ထမ္းေတြ မ်ားလြန္းသည္ဟု ထင္မိသည္၊ တစ္ေယာက္ လုပ္ရမည့္အလုပ္ကုိ သုံးေယာက္ေလးေယာက္ လုပ္ေနၾကၿပီး၊ တစ္နာရီနဲ႔ ၿပီးရမည့္အလုပ္ကုိ ငါးနာရီေလာက္ လုပ္ေနၾကသည္၊ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ေပါတဲ့ ႏုိင္ငံဟု ထင္မိသည္၊ သူဟာနဲ႔သူေတာ့ အလုပ္ျဖစ္လုိ႔ေနသည္၊ အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္နာလည္းမႈ ရွိသည့္ ႏုိင္ငံလုိ႔လဲ ထင္မိျပန္သည္၊ ေဆးရုံသည္ အသစ္၊ ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္အတန္းမွီ ဟုဆုိၾကသည္၊ သူ႔အျမင္ေတာ့ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းေရး လုိအပ္ေသးသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြ ၾကည့္မေကာင္း သန္႔ရွင္းဖုိ႔လုိသည္၊ ေဆးျပန္သုတ္ဖုိ႔လုိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ အဖုိးရွိရာ အခန္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
အဖုိးသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ မွိန္း၍ေနသည္၊ အေမာ ခဏခဏ ေဖါက္ေန၍ စကားမေျပာႏုိင္ေတာ့၊ အေဖ့ကုိျမင္ေတာ့ အဖုိးက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ အဖုိးေရာ အေဖေရာ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသည္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျပန္မလာသည္သား ခုမွေရာက္လာေတာ့ ဝမ္းနည္းေနေပလိမ့္မည္၊ အေဖက သူဆီကုိလွည့္ၿပီး ‘ဒါအေဖ့ေျမး’ လုိ႔ေျပာလုိက္သည္၊ အဖုိးသည္ သူလက္ကုိ ဆုပ္ကုိင္က တစ္စုံတစ္ခုေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္၊ မေျပာႏုိင္ခဲ့၊ ႀကီးႀကီးဘက္သုိ႔ လွည့္ကာ ေမးထုိးျပသျဖင့္၊ ႀကီးႀကီးက ‘စိတ္ခ်အေဖ၊ အေဖေျပာတာ၊ အေဖေပးခုိင္းတာေတြ အေဖ့ေျမးကုိ ေပးလုိက္မယ္’ ဆုိၿပီး၊ အဖုိးကုိ ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊ အေဖက အဖုိးလက္ကုိကုိင္ကာ ပြတ္ေပးေနၿပီး၊ အဖုိးက ေျမးျဖစ္သူ၏ လက္ကုိ ထိရုံေလး ပြတ္ေပးေနသည္၊ ဘယ္လုိရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ မုိက္ကယ္ဘေအး မ်က္ရည္ေတြ က်လာမိသည္၊ အခန္းထဲရွိ လူေတြအားလုံး မ်က္လုံးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြျပည့္လုိ႔ေနသည္၊ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး လူနာေမာေနတယ္ဆုိ၍ သူတုိ႔အားလုံး အခန္းအျပင္ဘက္ ထြက္ေပးလုိက္ၾကသည္၊ အေဖတစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့သည္၊ ၿပီးေနာက္ အေဖေဆးရုံမွာေနခဲ့ကာ သူတုိ႔အားလုံး အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္၊ မုိက္ကယ္ဘေအးကုိ ခရီးပန္းလာသျဖင့္ နားေစရန္ျဖစ္သည္၊ ေန႔ႏွင့္ ညႏွင့္ ကလည္း ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္၊ အေဖကေတာ့ အဖုိးေဘးတြင္သာ နားနားေနေန ေန၍ ေဆးရုံတြင္ ဒီညအိပ္မည္ဟုဆုိသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ေရးမုိးခ်ဳိး ထမင္းစားၿပီး ခဏနားမယ္ဆုိကာ ဝင္အိပ္လုိက္ရာ၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္၊ ႏူိးလာေတာ့ ညေနေစာင္း၍ေနၿပီ၊ အေဖ့အတြက္ အဝတ္အစားတစ္စုံယူကာ ေဆးရုံသုိ႔ထပ္သြားၾကသည္၊ သူတုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အဖုိးသည္ အိပ္လုိ႔ေနသည္၊ အေဖသည္ ေဆးရုံမွာပင္ ေရခ်ဳိးအဝတ္စားလဲလုိက္သည္၊ ႀကီးႀကီးယူလာေသာ အစာမ်ားကုိစားၿပီး အဖုိးေဘးနားမွာပင္ ေနေနသည္၊ ညကုိးနာရီေလာက္တြင္ အေဖေနခဲ့ကာ သူတုိ႔အားလုံး ျပန္လာၾကသည္။
ညစာကုိ ည ၁၀ နာရီေလာက္တြင္စားၿပီး၊ သူႏွင့္ ႀကီးႀကီး၊ အေဒၚ၊ ဦးေလး၊ သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုမ်ားနွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည္၊ ဝမ္းကြဲ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမမ်ားစြာကုိ ေတြ႔ရသည္၊ ေတာ္ေတာ္ ေဆြမ်ဳိးေတာင့္သည့္ ငါပါလားဟု သူကုိယ္သူ ေတြးမိသည္၊ သူျမန္မာစကားေျပာတတ္၍ အားလုံးက ဝမ္းသာအံ့ၾသေနၾကသည္။ ထုိညက သူႀကိဳးစားပမ္းစားအိပ္ေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ အိပ္လုိက္ႏုိးလုိက္နဲ႔ ေန႔ႏွင့္ည မွားေနသည္၊ မုိးလင္းခါနီးတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
သူ႔အစ္ကုိဝမ္းကြဲ လာႏူိး၍ သူထလုိက္သည္၊ ျမန္ျမန္လုပ္ အဖုိး အေမာ တအားေဖါက္ေနၿပီတဲ႔ ေဆးရုံကုိသြားၾကရေအာင္ဆုိသည္၊ ပလုပ္က်င္း၊ မ်က္ႏွာေရႏွင့္ေလာင္းကာ ေဆးရုံသုိ႔ အျမန္ဆုံး ထြက္လာၾကသည္၊ ေဆးရုံေရာက္ေသာအခါ အဖုိး လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅မိနစ္ခန္႔က ဆုံးသြားၿပီဆုိသည္၊ မိသားစုေတြ အားလုံး ငုိေၾကြးေနၾကသည္၊ ေဖေဖသည္ပင္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငုိ၍ ေနသည္၊ သူသည္လည္း ဝန္းနည္းျခင္းႏွင့္အတူ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာခဲ့သည္၊ အဖုိးကုိ အသက္ရွင္လွ်က္ သူျမင္ဖူးခဲ့ပါၿပီ၊ အဖုိးသည္လည္း သူကုိျမင္ဖူးသြားပါသည္၊ အဖုိးေကာင္းရာဘဝသုိ႔ ေရာက္ရွိပါေစလုိ႔ သူဆုေတာင္းလုိက္မိသည္။
ဆုံးၿပီး သုံးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အဖုိးအသုဘခ်သည္၊ အေဖသည္ မငုိေတာ့ေပ၊ သူေျပာခ်င္တာေတြကုိ အဖုိးကုိ ေျပာျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္၊ ျမန္မာ အသုဘခ်ျခင္းကုိ သူ အနီးကပ္ ေတြ႔ဖူးလုိက္သည္၊ ခုႏွစ္ရက္ ျပည့္ေသာေန႔တြင္ အဖုိးအတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးမည္ဟုသိရသည္၊ ဒီၾကားထဲမွာ သူ႔အစ္ကုိဝမ္းကြဲက သူကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ လုိက္ျပသည္၊ တစ္ျခား ဘယ္သြားခ်င္ေသးသလဲ ေမးရာ၊ အဖုိး၏ နာေရးျဖစ္သည့္အတြက္ သန္လ်င္ ေက်ာက္တန္းဘက္သုိ႔သာ ေရာက္ျဖစ္သည္၊ ဗုဒၶဘာသာကုိ စိတ္ဝင္စားသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ျမန္မာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ရသမွ်အခ်ိန္တြင္ ေလ့လာျဖစ္သည္၊ သူသိထားေသာ ေထရဝါဒသည္ ျမန္မာျပည္တြင္ တစ္ခ်ဳိ႕အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္၊ အေဖက မိရုိးဖလာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာလုိ႔ ေျပာသည္၊ ဘုရား၊ တရား သံဃာ အျပင္၊ တစ္ျခား နတ္ ဝိဇၨာ ကုိးကြယ္မႈမ်ားစြာ ကုိလည္း ေတြ႔ရသည္၊ ေနာက္ၿပီး ရဟန္း၊ ဘုန္းႀကီး၊ သံဃာ စသျဖင့္ သူေရာေထြး ရႈတ္လုိ႔ေနသည္၊ ရဟန္း၊ ဘုန္းႀကီး၊ သံဃာ တုိ႔သည္ ဗုဒၶ၏ တပည့္သားေတာ္ အျဖစ္ တင္စားၾကသည္၊ ဗုဒၶ၏ သစၥာတရားေတာ္မ်ားကုိ လူသားေတြကုိ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ရန္ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္ သြားရန္ အေရးႀကီးသူမ်ားျဖစ္သည္၊ သုိ႔ေသာ္ မုိက္ကယ္ဘေအး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒါသထြက္ေနေသာ ဘုန္းႀကီး၊ အာဃာတ မေျပ ရန္ညွိးထားေသာ ဘုန္းႀကီး၊ ၾကမ္းတမ္းစကားဆုိေသာ ဘုန္းႀကီး၊ ဝိဇၨာကုိးကြယ္ေသာ ဘုန္းႀကီး၊ ထီနံပါတ္ေပး ေဗဒင္တြက္ေသာ ဘုန္းႀကီး၊ လူအေရးကိစၥမ်ားကုိသာ လုပ္ေသာ ဘုန္းႀကီးေတြ အမ်ားအျပားေတြ႔ခဲ့ရသည္၊ လူေတြကလည္း ထုိဘုန္းႀကီးေတြကုိ ကုိးကြယ္ၾကသည္၊ လူေတြကပဲ မွားသလား၊ ဘုန္းႀကီးကပဲ မွားသလား သူလုိဖရီးသင့္ကာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မေတြးတတ္ေတာ့၊ "သစၥာတရားေတာ္မ်ားကုိ လူသားေတြကုိ ေဟာၾကားပုိ႔ခ်ေနေသာ ဘုန္းႀကီးရဟန္း ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္"လုိ႔ အေဖကဆုိသည္၊ ဗုဒၶ၏ တပည့္သားေတာ္ မလုပ္ႏုိင္ပဲႏွင့္ ဒီလူေတြ ဘာလုိ႔ဘုန္းႀကီး ဝတ္ေနၾကတာလဲ၊ သကၤန္းရုံေနၾကတာလဲ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးပင္၊ လူထြက္ၿပီး ေဗဒင္တြက္ ဝိဇၨာကုိးကြယ္ လူအေရးကိစၥမ်ား လုပ္လုိ႔ရသည္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ လူမထြက္ပဲ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ သံဃာထု နာမည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနၾကသနည္း၊ ေနရစားရတာ လြယ္လုိ႔လားေတာ့မသိ၊ ေျမာက္ေပး ကုိးကြယ္ေသာ လူေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိသည္၊ ေၾသာ္ မိရုိးဖလာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာတဲ့လား၊ မိမိယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ သာသနာကုိ စေတးခံႏုိင္ၾကသည္တဲ့လား၊ ေမတၱာတရားကုိ အေျခခံေသာ တရားေတာ္ရွိပါလွ်က္ႏွင့္ အမ်ားစုမွာ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးလြန္းေနၾကသည္၊ ခြင့္လြတ္ျခင္းထက္ အညွိးထားျခင္းကုိ ပုိ အေလးေပးေနၾကသည္၊ ေခတ္ေၾကာင့္လား စနစ္ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိေပ၊ တျခားလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာကုိ ယုံၾကည္ေသာ နားလည္ေသာ တန္ဘုိးထားေသာ သူေတြ ဘယ္လုိျမင္မလဲ မသိပါ၊ စစ္မွန္ေသာ သစၥာတရားေတာ္မ်ားရွိပါလွ်က္နဲ႔ လက္ေတြ႔အသုံးမခ်တတ္ေသာလူမ်ဳိးကုိ ေရႊျမန္မာလူမ်ဳိးဟုေခၚသည္ဟု မုိက္ကယ္ဘေအး မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
ရက္လည္အၿပီး ႏွစ္ရက္အေနတြင္ သူျပန္မည္ျဖစ္သည္၊ အေဖကေတာ့ တစ္လဆက္ေနကာ ပဲခူးဘက္တြင္ တရားစခန္းဝင္မည္ဆုိသည္၊ ရက္လည္အၿပီး ညေနတြင္ ႀကီးႀကီးက သူ႔ကုိ အဖုိးေပးခဲ့သည္ ဆုိၿပီး အထုပ္တစ္ထုပ္ေပးသည္၊ ႀကီးႀကီးက မင္းအဖုိးကမွာလုိက္တယ္ ဒီစာေတြကုိေသခ်ာဖတ္ ၿပီးရင္ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚက ရွင္ေစာပု ဘုရားမွာ တရားထုိင္ သူကုိအမွ်ေဝေပးပါတဲ့၊ မင္းအဖုိး ဒီေရာဂါစျဖစ္ကတည္းက သူလည္း ရွင္ေစာပု ဘုရားကုိ ပုံမွန္သြား တရားထုိင္ ၿပီးရင္ မင္းကုိေပးဖုိ႔ ဒီစာေတြ ေရးေတာ့တာပဲ၊ မုိက္ကယ္ဘေအး တစ္ေယာက္ အဖုိးေပးခဲ့သည္ဆုိေသာ အထုပ္ကုိေဖါက္ၾကည့္လုိက္သည္၊ “ေျမး မုိက္ကယ္ဘေအး၊ ေျမးႏွင့္အဖုိး အတိတ္ကေပးစရာရွိေသာ အေၾကြးေတြကုိဆပ္ရန္ အဖုိးရသေလာက္ ေရးမွတ္လုိက္ပါသည္”တဲ့၊ ေနာက္တစ္မ်က္ႏွာ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရာ၊ မုိက္ကယ္ဘေအး တုန္လွဳပ္သြားေတာ့သည္၊
သေကၤတ တစ္ခု၊ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ က လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ ကုိေပးခဲ့ေသာ စတီဗင္မိသားစုကုိ ကယ္ရန္ သေကၤတ၊
ဒါဆုိ အဖုိးသည္ သူမေသမီ သူသည္ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ ဆုိတာ သိရွိသြားခဲ့သည္ျဖစ္မည္၊ ေနာက္ထပ္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာေတာ့ မထင္ရွားေသာ ေျမပုံမ်ား၊ ေျမေအာက္ အိမ္တစ္လုံး၏ တည္ေဆာက္ပုံမ်ားျဖစ္သည္၊ သူထပ္၍ တုန္လွဳပ္ရျပန္သည္၊ ဒါဆုိ စတီဗင္ မိသားစု ႏွစ္ ၁၅၀လုံး ထုိေျမေအာက္အိမ္ထဲတြင္ ရွိေနမည္၊ ဘယ္သူမွ သြားမကယ္ထုတ္ခဲ့ၾက၊ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္က ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ ကယ္ထုတ္သြားၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ့သည္၊ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္၁၅၀ ၾကာမွာ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ က လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ ကုိ ကယ္ထုတ္ခုိင္းေပၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာ ႏွင့္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ တုိ႔က ဦးဘေအးႏွင့္ မုိက္ကယ္ဘေအးျဖစ္လုိ႔ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
သူအျမန္ဆုံး ဗာဂ်ီးနီးယား ကုိျပန္ရေပမည္၊ အရင္ဘဝက ကတိေပးထားေသာ ကိစၥတစ္ခုကုိ ဒီဘဝတြင္ အၿပီးလုပ္ရေပမည္၊ မျပန္ခင္ အဖုိး ဦးဘေအး မွာထားသည့္အတုိင္း ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚက ရွင္ေစာပု ဘုရားမွာ တရားထုိင္ၿပီး အဖုိးကုိ အမွ်ေဝေပးရဦးမည္ျဖစ္သည္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရွင္ေစာပု ဘုရားမွာ တရားထုိင္ခုိင္းတာလဲ သူ႔အဖုိးကုိ သူေမးခြင့္ မၾကံဳခဲ့ပါ။
…………………………………………………..
မုိက္ကယ္ဘေအးႏွင့္ အရင္ဘဝက တာဝန္
မုိက္ကယ္ဘေအး ဗာဂ်ီးနီးယားကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္၊ သူ၏ေတြ႔ရွိခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ ေတြကုိ၊ ပါေမာကၡဘလိတ္ကုိ ရွင္းျပခဲ့သည္၊ ပါေမာကၡဘလိတ္သည္ ဒီလုိကိစၥေတြကုိ အေတြ႔အၾကံဳရွိသူျဖစ္သည္၊ မုိက္ကယ္ဘေအးကုိ ဘာေတြဆက္လုပ္ရမည္ကုိ လမ္းေၾကာင္းေပးသည္၊ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ အကူအညီေပးမည္ဟုဆုိသည္၊ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဦးဘေအး အာရုံထဲက ေပၚလာသည္ကုိ ေရးမွတ္ထားေသာ ေျမပုံကုိေလ့လာမႈျပဳၾကသည္၊ ဒီေနရာသည္ ဘယ္နားမွာျဖစ္ႏုိင္သလဲ၊ ေဝလာေတာင္ကုန္းကုိ ကေန႔ဘယ္လုိေခၚသလဲ ဆုိသည္က စ၍ ရွာေဖြမႈ စခဲ့ေလသည္။
ေျမပုံအရ ထုိေနရာသည္ ပုိတုိမက္ ျမစ္ႏွင့္ သိပ္မကြာေသာ ေတာင္တန္းတစ္ေနရာတြင္ ရွိမည္၊ အမ်ဳိးသားဥယ်ာဥ္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ဧရိယာ အတြင္းမွာလား သိပ္မေသခ်ာေပ၊ ထုိအတြက္ ပါေမာကၡဘလိတ္သည္ National Historical Park မွ တာဝန္ရွိသူတုိ႔ကုိ အကူအညီေတာင္းသည္၊ ထုိသူတုိ႔မွလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ကူညီရွာေဖြေပးၾကသည္၊ ႏွစ္ပတ္သာၿပီးဆုံးသြားသည္ ရွာလုိ႔မေတြ႔ေသးေခ်၊ မုိက္ကယ္ဘေအးကုိ စုိးစုိးႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ေပါလ္ တုိ႔ကအနီးကပ္ ကူညီၾကသည္။
Mount Aetna ကုိအေျခခံကာ Harpers Ferry ဘက္သု႔ိျပန္ဆင္းၿပီးရွာရန္ အမ်ဳိးသားဘူမိေဗဒမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက အၾကံေပးသည္၊ မာရီလန္းေတာင္ကုန္းေတြကုိ အေျခခံရွာေနေသာ သူတုိ႔လူစုသည္ Mount Aetna ဘက္သုိ႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္၊ Antietam စစ္ေျမျပင္အေဟာင္းဘက္တြင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္၊ တဘက္တြင္လည္း မုိက္ကယ္ဘေအးတစ္ေယာက္ အဖုိးဦးဘေအးႏွင့္ ေတြ႔ၿပီးကတည္းက အာရုံေတြ အျမင္ေတြ ေပၚမလာေတာ့ေခ်၊ သူမွတ္မိတာ တစ္ခုက ေတာင္ေျခအနား ယာေတာေတြထဲတြင္ျဖစ္သည္၊ ဒီအတြက္ သူတုိ႔သည္ ေတာင္ေျခစပ္ ေနရာမ်ားကုိ အဓိကထား ရွာေဖြမႈျပဳေလသည္။
ရွာေဖြတာ သုံးပတ္ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္၊ မုိက္ကယ္ဘေအးတစ္ေယာက္ အရာရာ စိတ္မရွည္ေတာ့၊ ပါဝင္ကူညီတဲ့သူေတြက တစ္လစီမံကိန္း ဆြဲထားၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ ဒါေတာင္ ပါေမာကၡဘလိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ တစ္လအတြင္း ရွာေဖြလုိ႔မေတြ႔ခဲ့လွ်င္ သူတစ္ေယာက္ထဲ ၾကဲရေတာ့မည္ျဖစ္သည္၊ စိတ္မ်ားတည္ၿငိမ္မႈ မရွိသျဖင့္ တရားထုိင္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္၊ ရွာေဖြေရး အဖြဲ႔ဝင္ရိမ္းဂ်ားမ်ားကေတာ့ ငါတုိ႔ကေတာ့ရွာေန သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး တရားထုိင္ေနတယ္ဟု ေျပာဆုိၾကပါလိမ့္မည္၊ ဒီလုိနဲ႔ တစ္လျပည့္သြားခဲ့သည္ ရွာေဖြႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ၊ ပါေမာကၡဘလိတ္ အကူအညီေတာင္းထားသူမ်ား ရွာေဖြျခင္းကုိ ရပ္လုိက္ၾကသည္၊ သူကေတာ့ ပါေမာကၡဘလိတ္ကုိ ဆက္လက္ရွာေဖြမည္ဟု ေျပာလုိက္သည္၊ သူ၏ယုံၾကည္ခ်က္ပင္ မဟုတ္ပါလား၊ ပါေမာကၡဘလိတ္က မုိက္ကယ္ဘေအးကုိ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပန္နားဖုိ႔ အၾကံေပးသည္၊ အေဖကလည္း ျမန္မာျပည္တြင္ နွစ္ပတ္ဆက္ေနဦးမည္တဲ့၊ ဒီအတြက္ အိမ္ကုိ နွစ္ရက္ျပန္နားရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
အိမ္တြင္နားေနရင္း တရားထုိင္လုိက္၊ ျဖစ္ႏုိင္ေျခမ်ားကုိ စဥ္းစားလုိက္နဲ႔ အခိ်န္ေတြကုန္ေစသည္၊ ေနာက္တစ္ပတ္မွ ေပါလ္ကုိေခၚကာ ဆက္လက္ရွာေဖြမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္၊ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ ေန႔လည္အနားယူအိပ္ေနစဥ္မွာ အိမ္မက္တစ္ခုမက္သည္၊ ေရွးဝတ္စုံနွင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး တစ္ဦးသည္ ယာေတာစပ္မွ သူ႔ကုိထြက္ကာ လက္ယပ္ေခၚေနသည္၊ သူကေတာ့ ကားလမ္းေပၚမွာျဖစ္သည္၊ ထုိအမ်ဳိးသမီးဆီသုိ႔ သြားရန္ သူေျပးဆင္းလုိက္သည္၊ ကားလမ္းေဘးတြင္ ေရေတြ ေျခသလုံးဝက္ခန္႔နစ္ေနသည္၊ အျမန္သြားဖုိ႔ ႀကိဳးစားရာ သူေရအုိင္ထဲ လဲက်သြားသည္၊ သူအိပ္ေနရာက ႏုိးလာခဲ့သည္၊ အိမ္မက္ထဲကေနရာ ဘယ္ေနရာလဲ သူသိသလုိလုိ ရွိသည္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္သည့္ ေနရာကုိ သူသိၿပီျဖစ္သည္၊ သူ ေပါလ္ကုိ ဖုံးေခၚရင္း၊ ေပါလ္တုိ႔အိမ္ဘက္ကုိ အေျပးထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ေပါလ္နွင့္ သူတုိ႔နွစ္ေယာက္ ကားကုိ ဒလၾကမ္းေမာင္းထြက္လာသည္၊ ေပါလ္က ေျဖးေျဖး ေမာင္းရန္ေျပာသည္၊ ေပါလ္လက္ထဲတြင္ ေကာ္ပီကူးထားေသာ သူ႔အဖုိးဦးဘေအး၏ ေျမပုံမ်ားပါရွိသည္၊ ဒီေနရာသည္ ဒါဂမ္ Dargan ဘက္တြင္ရွိသည္၊ Hawks Hill(ေဝလာ) ေတာင္ကုန္းသြားတဲ့ဘက္ လမ္းခြဲမွာျဖစ္သည္၊ ေရေတြအုိင္ေနေလ့ရွိသည္၊ ဒီလုိနဲ႔ သူတုိ႔ကားေလးသည္ ကားလမ္းေဘးက ေရအုိင္စပ္ကုိ ေရာက္လာခဲ့သည္၊ တူးဆြသည့္ ကိရိယာေတြယူၿပီး သူနွင့္ေပါလ္တုိ႔ ေတာင္ေျခဘက္ေရအုိင္စပ္ဆီ ထြက္လာၾကသည္၊ ဒီေနရာသည္ ျမက္ပင္ျခဳံေတာႀကီးမ်ား ထူထပ္ေပသည္၊ ျခဳံတစ္ျခဳံၿပီး တစ္ျခဳံ သူတုိ႔တူးဆြၾကသည္၊ ေမာသြား၍ ခဏနားလုိက္ၾက၊ သူ႔အဖုိးေျမပုံကုိ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ တူးေနမိသည္၊ တစ္ေနရာတြင္ ေတာင္ဆင္ေျခေခ်ာေလးကုိ ေတြ႔သျဖင့္ လာ ေပါလ္ ေတာင္ေျခနားက ေရအုိင္စပ္ကုိသြားမယ္ ဆုိၿပီးေခၚလုိက္သည္၊ ေပါလ္ကေမာေမာနဲ႔ လုိက္လာခဲ့သည္၊ ျခဳံမုိ႔မုိ႔ေလးတစ္ခုကုိ သူ တူးခ်လုိက္သည္၊ ေဒါင္ ေဒါင္ ဟု အသံထြက္လာသည္၊ အသံေၾကာင့္ ဟုိဘက္နားတြင္ တူးေနေသာ ေပါလ္ လည္းေရာက္လာသည္၊ ငါတုိ႔ ေတြ႔ၿပီထင္တယ္ ဒီေနရာကုိ ရွင္းၾကမယ္လုိ႔ေျပာၿပီး၊ သူတုိ႔ရွင္းၾကသည္ တူးၾကသည္၊ နာရီဝက္ခန္႔ သူတုိ႔ရွင္းလင္းပစ္လုိက္ေသာအခါ၊ ေျမေအာက္အိမ္သုိ႔ ဝင္သည္တံခါးကုိ ေတြ႔ရၿပီျဖစ္သည္၊ သူက တံခါးကုိ ဖြင့္ရန္ ႀကိဳးစားေသာအခါ၊ ေပါလ္က ပါေမာကၡဘလိတ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ အၾကံေပးသည္၊ သူလည္း လက္ခံလုိက္သည္၊ မုိက္ကယ္ဘေအးတစ္ေယာက္ ပါေမာကၡဘလိတ္ကုိ ဝမ္းသာအားရ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားလုိက္ေတာ့သည္။
တစ္နာရီေလာက္ေနေတာ့ ရိမ္းဂ်ားေတြ ေရာက္လာၾကသည္၊ သူ႔အဖုိး၏ ပုံအညႊန္းအတုိင္း တံခါးကုိဖြင့္ၾကည့္ၾကရာ၊ တစ္နာရီအတြင္းမွာပင္ ဖြင့္ႏုိင္ခဲ့သည္္၊ သူ႔အဖုိး၏ပုံအညႊန္း မရွိပါက ေတာ္ေတာ္ဖြင့္ရ ခက္ပါလိမ့္မည္၊ တံခါးမွာ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္သည္၊ ပြင့္သြားေသာ လမ္းအတုိင္း သူတုိ႔ေတြ ဆင္းလာၾကသည္၊ စနစ္တက် ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အခန္းမ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္၊ ေလေပါက္ေတြရွိသည္၊ တစ္ခ်ဳိ႕ ပစၥည္းေတြက အုိမင္းပ်က္စီးေနပါၿပီ၊ အိမ္ခန္းဟုထင္ရေသာ ေနရာတြင္ လူအရုိးစု သုံးစုကုိေတြ႔ရသည္၊ ေနာက္တစ္ခန္းတြင္ တစ္ခု၊ မီးဖုိခန္းဟုထင္ရေသာ ေနရာတြင္ သုံးစုေတြ႔ရသည္၊ စတီဗင္တုိ႔မိသားစုကုိ သူသိသည္မွာ ငါးေယာက္ျဖစ္သည္၊ ခုေတာ့ ခုနွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္၊ လူယုံကၽြန္ႏွစ္ဦးျဖစ္ေပလိမ့္မည္၊ စတီဗင္ မိသားစုသည္ လာကယ္ထုတ္မည့္ သူေတြကုိေစာင့္ရင္း ေသဆုံးခဲ့ၾကေပသည္၊ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာႏွင့္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္တုိ႔၏ တာဝန္ေပါ့ေလွ်ာုမႈေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ သူကုိယ္သူ အရင္ဘဝက လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္ဟု ယုံၾကည္ထားသူ မုိက္ကယ္ဘေအးတစ္ေယာက္ အဆုံးစြန္ဆုံးဝမ္းနည္းေၾကကြဲ ရေလသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ အေပၚမွာ ပါေမာကၡဘလိတ္နွင့္ FBI အရာရွိမ်ား ေရာက္လာၾကသည္၊ FBI က တာဝန္ယူလုိက္သျဖင့္ အားလုံးထြက္ေပးရန္ ေျပာသည္၊ အျပင္သုိ႔ ျပန္ထြက္လာရင္း သူဆုေတာင္းလုိက္မိသည္၊ အဖုိးႀကီး စတီဗင္မိသားစုအားလုံး လြတ္ေျမာက္ရာသုိ႔ သြားႏုိင္ၾကပါေစ၊ ဗုိလ္မွဴးဗစ္တာႏွင့္ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္တုိ႔ကုိလည္း ခြင့္လြတ္ႏုိင္ပါေစ။
အဖုိးႀကီး စတီဗင္၏ ေျပာဆုိခဲ့ေသာအသံ “မင္းဆက္ဆက္ ငါတုိ႔ကုိလာေခၚေနာ္ ငါတုိ႔ဒီမွာ ၾကာၾကာေနႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး၊”ကုိ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၁၅၀ ခန္႔က ေပးခဲ့ေျပာခဲ့ေသာ လက္ဖတန္နင္ ဘရုိက္၏ကတိ ‘စိတ္ခ်ပါ က်ေနာ္တုိ႔လာေခၚပါမယ္’ကုိ ဒီေန႔ မုိက္ကယ္ဘေအး ေပးဆပ္ခဲ့ေပၿပီ၊
လူေတြအားလုံး အေျပာကတိတည္၍ မည္သုိ႔ေသာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းကမဆုိ လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစလုိ႔ ထပ္ဆုေတာင္းလုိက္မိျပန္သည္။
အျပင္တြင္ ေတြ႔ရေသာ ပါေမာကၡဘလိတ္၊ စုိးစုိးႏွင့္ ေပါလ္တုိ႔ကုိ အားရဝမ္းသာျပဳံးျပ လုိက္မိသည္၊ ၿပီးေနာက္ မုိက္ကယ္ဘေအးတစ္ေယာက္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္သလုိ လဲက်သြားခဲ့သည္။
‘အားကုန္ၿပီး လဲက်သြားတာ’၊ ‘ေဆးရုံအျမန္ ပုိ႔၊’ ‘ေအာင္ဆီဂ်င္ ေပး၊’ ‘အေရးေပၚ ကားေပၚအျမန္တင္’ အသံမ်ား ၾကားေနရသည္၊ သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ ထုိလူေတြလုပ္သမွ် ခံေနလုိက္သည္၊ မွိန္းသလုိ ေမာသလုိ ျဖစ္သြားသည္၊
ေျမာသလုိလုိျဖစ္သြားစဥ္ စတီဗင္မိသားစုက ျပဳံးေပ်ာ္စြာျဖင့္ သူကုိေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လာေျပာေနသည္၊
သတိတစ္ခ်က္ရလာေတာ့ သူအေရးေပၚကားေပၚတြင္ ရွိေနေၾကာင္းသိလုိက္ရသည္၊ ေမွးသလုိလုိ ျပန္ျဖစ္သြားသည္ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူအဖုိး၏ ေက်နပ္ပီတိ အျပဳံးနွင့္ လာေရာက္ႏူတ္ဆက္တာ ေတြ႔လုိက္ရျပန္သည္၊
“အဖုိး”လုိ႔ သူလွမ္းေခၚလုိက္မိသည္၊
ၿပီးေနာက္ သူသည္ ေလာကႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့သည္။
အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
ၿပီးပါၿပီ။
ေျမပုံကုိ civilwar.org မွယူပါသည္၊
