2D 3D ႏွင့္ မယ္လုိဒီ

ဘာရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔ဝယ္လာတဲ့ samsung 55 TV က 2D ေတြကုိ 3D ေျပာင္းလုိ႔ရတယ္ဆုိလုိ႔၊ ျမန္မာေခြေတြကုိ စမ္းၾကည့္မိတယ္၊ ျမန္မာ 3D ကားရွာမေတြ႔တာေၾကာင့္လည္းျဖစ္ပါတယ္၊

သီခ်င္းေခြေတြကုိ အရင္စမ္းၾကည့္တယ္၊ ရဲေလး၊ ေအသင္ခ်ိဳေဆြ၊ ေလးျဖဴ၊ မ်ိဳးႀကီး၊ ထြန္းအိျႏၵာဗုိလ္၊ ၾကက္ဖ၊ သီရီေဆြ သီခ်င္းေတြပါ။

မဆုိးတာနဲ႔၊ ေနာက္ထပ္ လြင္းမုိးခရီးသြားေနသည္၊ မယ္လုိဒီရဲ႕ ရုပ္ရွင္ကားကုိ 3Dနဲ႔ၾကည့္တာ မဆုိးပါဘူး၊
DVD တာမကဘူး VCD ေတြလည္း 3D ရေနတာေတြ႔ရတယ္၊ ကူးေခြေတြကေတာ့ မထင္ရွားပါဘူး၊ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ 3D ကားေတြေလာက္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။

လက္ကလိထားတာေလး တင္လုိက္ပါတယ္၊ 3D TV ပုံေတြကုိရုိက္ထားတာဝါးေနပါတယ္၊ မယ္လုိဒီက 3D နဲ႔လုိက္တယ္လုိ႔ေျပာရမွာပဲ၊ ၾကည့္တာလြန္သြားလုိ႔ မ်က္မွန္ေတာင္ ဓါတ္အားျပန္သြင္းရတယ္။

ရဲေလး

 ရဲေလး + ဂ်င္းနီး

ေအသင္ခ်ိဳေဆြ

 ေဂ်ာက္ဂ်က္+ ေအသင္ခ်ိဳေဆြ

 ေလးျဖဴ၊ မ်ိဳးႀကီး၊

လြင္းမုိးခရီးသြားေနသည္၊

 

 ၾကက္ဖ၊

 မယ္လုိဒီ

မေန႔တစ္ေန႔က ငယ္ရုပ္ပုံလႊာ

ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမ့ေလာက္ပါၿပီ၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ က်ေနာ္တြင္ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါသည္၊ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း၊ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကစားဘက္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ျဖစ္သည္၊ ေမ့ေလာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အမွတ္တရေလးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြက မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပါပဲ။

က်ေနာ္သည္ မူလတန္းကုိ လာရႈိးမွ စေနၿပီး တစ္ဝက္မွာပင္ ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္၊ သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္း၊ ႏွစ္တန္း ေတြကုိ ထူးထူးေထြေထြ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ၊ အေမေျပာသည္မွာ လက္ေရးအလြန္ည့ံ၍ လက္ေရးလွစာအုပ္မ်ားကုိ ျဖဳန္းတီးသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္၊ သုံးတန္းေခၚတတိယတန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ အမွတ္တရျဖစ္ရသည္မွာ၊ ဘယ္လုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္မရပါ၊ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ေက်ာင္းေလွခါးေပၚမွ တြန္းခ်လုိက္ပါသည္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘာေၾကာင့္ တြန္းခ်ျဖစ္သည္ကုိ မမွတ္မိပါ၊ ႏွစ္ေပေလာက္သာျမင့္၍ ဘာမွမျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူေၾကာက္လန္႔သြားခဲ့သည္၊ သူ႔နာမည္က သက္ဦးျဖစ္ပါသည္၊ ထုိအတြက္ က်ေနာ္အျပစ္ေပးခံရပါသည္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ ႀကိမ္လုံးစာမိပါသည္၊ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္လည္း က်ေနာ္မမွတ္မိပါ၊ က်ေနာ္အေမလည္း ဆရာႀကီး၏ အဆူကုိခံရပါသည္၊ ဒါေပမဲ့ ေဒါသျဖစ္ေနေသာ သက္ဦး၏အေမကုိ က်ေနာ္ႀကိတ္ျပံဳးေလးျပံဳးျပခဲ့သည္ကုိ အမွတ္ရပါသည္၊ သက္ဦးႏွင့္ က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မလာခဲ့ပါ၊ ေလးတန္းေအာင္၍ အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေသာအခါ ေက်ာင္းခ်င္းလည္းမတူေတာ့ပါ၊ သက္ဦးသည္က်ေနာ္ကုိ ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္သြားခဲ့သည္၊ တကယ္ေတာ့ သက္ဦး၏အေမကုိ ၾကည့္မရ၍ လုပ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ေမွာင္ခုိလုပ္ငန္းျဖင့္ႀကီးပြားေနေသာ သက္ဦး၏အေမသည္ ေက်ာင္းသုိ႔လာ၍ ေစာင့္ၾကြားေစာင့္ၾကြားလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေလးတန္းတြင္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုရွိပါသည္၊ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲတြင္ျဖစ္သည္၊ စာေမးပြဲေမးခြန္းတြင္ ငါးပုဒ္လုံးေျဖပါဟုေရးထား၍ က်ေနာ္က ဆရာမကုိ ဘာလုိ႔လဲဟုထေမးရာ၊ ဆရာမက တပုဒ္ကုိ အမွတ္၂၀ စုစုေပါင္းငါးပုဒ္ အမွတ္တစ္ရာေပးတယ္ အမွတ္၄၀ ရရင္ ေအာင္ၿပီ ဟုဆုိသည္၊ စာေမးပြဲၿပီး၍ အမွတ္မ်ားထြက္ေသာအခါ ဆရာမက က်ေနာ္ကုိ ဘာလုိ႔ေလးပုဒ္ထဲေျဖသလည္း ေမးသည္၊ က်ေနာ္ မေျဖသည့္ ေမးခြန္းသည္ ျပည္ေထာင္စုေန႔အေၾကာင္းျဖစ္သည္၊ ဒီအတြက္ ဆရာမက မင္းျပည္ေထာင္စုေန႔ အေၾကာင္းမသိဘူးလားဟု ထပ္ေမးသည္၊ က်ေနာ္ကသိပါတယ္ ဆရာမ၊ ဒါဆုိရြတ္ျပဆုိ၍ က်ေနာ္လည္းနူတ္တုိက္ေျဖလုိက္သည္၊ ရရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလုိ႔မေျဖတာလဲဟုထပ္ေမးရာ၊ က်ေနာ္က က်ေနာ္ အမွတ္၄၀ မကရေနၿပီေလဆရာမဟုေျဖလုိက္္သည္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာမက ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ေလသံျဖင့္ မဟုတ္ဘူးကြဲ႔ မင္းအကုန္လုံးေျဖေတာ့ အမွတ္အမ်ားႀကီီးရမွာေပါ့၊ က်ေနာ္ကလည္း အမွတ္အမ်ားႀကီီးရေတာ့ ဘာျဖစ္လဲဆရာမ၊ ဆရာမကတဖန္ အမွတ္အမ်ားႀကီီးရေတာ့ အဆင့္ တစ္ရတာေပါ့ မင္းလူေတာ္ျဖစ္ၿပီ၊ က်ေနာ္ကလည္းထပ္ဆင့္၍ လူေတာ္ျဖစ္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲဆရာမ၊

လူေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ကြဲ႔ ဆရာမျပန္ေျဖသည္၊ က်ေနာ္ကဆက္၍ ဒါဆုိမေတာ္တဲ့သူေတြ မေကာင္းတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့ဆရာမ၊ ဆရာမက ဟုတ္တယ္မင္းေတာ္ေအာင္လုပ္၊ က်ေနာ္ မေတာ္ခ်င္ဘူးဆရာမ အမ်ားလုိပဲေနခ်င္တယ္၊ ေနာက္ဆုံးဆရာမက ေအးကြယ္မင္းမေတာ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ေနာက္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔၊ ဒါေၾကာင့္အကုန္ေျဖေနာ္ ဟုဆုိကာ ရပ္လုိက္သည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သိပ္မေက်လည္ခဲ့ပါ၊ ဒီေနာက္ဆရာ၊ဆရာမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဒီေမးခြန္းေမးျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။

မူလတန္းမ်ားတြင္ က်ေနာ္အတြက္ ထူးထူးေထြေထြ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ပါ။

အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းေသာ အခါ က်ေနာ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္ အမွတ္(၁) အထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့သည္၊ ယခင္ ေနာ္မန္ဟုိက္စကူးျဖစ္သည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ အထက ၁ ေက်ာင္းသည္ ေယာက္်ားေလးေက်ာင္းျဖစ္သည္၊ ငါးတန္းႏွင့္ ေျခာက္တန္း အတန္းေတာ္ေတာ္မ်ားသည္၊ ခပ္ည့ံညံ့ေရာက္လာေသာ က်ေနာ္အတြက္ (F)တန္းတြင္ေနရသည္၊ အတန္းပုိင္ဆရာမွာ ပင္စင္ယူၿပီးမွာ ေက်ာင္းကဆရာ မေလာက္္၍ ျပန္ေခၚထားေသာ မြန္ ဆရာႀကီးျဖစ္သည္၊ ဆရာႀကီးသည္ ေအးေအးေဆးေဆးရွိၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္ေသာ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာႀကီးေျပာျပခဲ့ေသာ မြတ္မလိန္း ေခၚ ေမာ္လၿမိဳင္သမုိင္း၊ မြန္ပုံျပင္မ်ား၊ ဘီးလူးကၽြန္း ဇာတ္လမ္းမ်ားကား ယေန႔တုိင္ က်ေနာ္ အမွတ္တရ ရွိေနဆဲပါ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ အထက ၁ ေက်ာင္းသည္ တကယ့္အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးပင္၊ အေဆာင္ေဟာင္းႏွင့္ အေဆာင္သစ္ဟု၍ရွိသည္၊ ၾကားထဲတြင္ တုိက္နီေဆာင္တစ္ေဆာင္ရွိေသးသည္၊ အေဆာင္ေဟာင္းႏွင့္တုိက္နီေဆာင္တုိ႔သည္ အဂၤလိပ္ေခတ္ကေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိစဥ္က ေဘာလုံးကြင္းသုံးကြင္း၊ အားကစားရုံ၊ တင္းနစ္ကြင္း၊ ၾကက္ေတာင္ကြင္း၊ ကၽြမ္းဘားရုံ၊ ကဇာတ္ တင္ဆက္နုိင္ေသာ ေဟာခမ္းမ၊ ပန္းခ်ီခန္း၊ စက္မူခန္း၊ ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ား ႏွင့္ အေဆာင္သစ္ဘက္တြင္ ဘုရားခန္းတုိ႔တည္ရွိသည္၊အဂၤလိပ္စတုိင္ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးျဖစ္သည္၊ ငါးတန္း Fသည္ တုိက္နီေဆာင္တြင္ရွိသည္၊ ထူးျခားသည္မွာတုိက္နီေဆာင္ေဘးတြင္ ေညာင္ပင္အုိႀကီးတစ္ပင္ရွိသည္၊ ေက်ာင္းသားတုိင္း ထုိေညာင္ပင္တြင္ တစ္စုံတစ္ရာရွိသည္ဟုယုံၾကည္ၾကသည္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ တက္ေဆာ့ၾကျမဲျဖစ္သည္၊့ တစ္ေန႔၌ ထုိုိေညာင္ပင္မွေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျပဳတ္က်သည္ဆုိ၍ သြားၾကည့္ရာ ခုႏွစ္တန္းမွာ က်ေနာ့္အစ္ကုိဝမ္းကြဲျဖစ္ေနသည္၊ အယူသည္းေသာ ဆရာမ တစ္ဦးမွာ ေရမီးပူေဇာ္ျခင္း ရွစ္ခုိးေတာင္းပန္ျခင္းမ်ားလုပ္ေပးေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္၊ွ

ငါးတန္းသည္ ေက်ာင္းႀကီးကို လုိက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပင္ ကုန္ဆုံးခဲ့သည္၊

ငါးတန္းတြင္ က်ေနာ္အတြက္ ထူးထူးေထြေထြ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း မရွိခဲ့ပါ။ ငါးတန္းစာေမးပြဲေအာင္ရာ၌ (F)တန္းတြင္ အေတာ္ဆုံး ၁၀ ေရာက္တြင္ပါသျဖင့္၊ ေျခာက္တန္း ေရာက္လာေသာအခါ (A)တန္းတြင္ေနရပါသည္၊ ေဇာ္ေအာင္ ဆုိေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲထုိင္ရသည္၊ ေဇာ္ေအာင္သည္ ပထမဦးဆုံး က်ေနာ္၏ အတဲြဆုံး ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္၊ ေျခာက္တန္းတြင္ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခုရွိပါသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ အတန္းပုိင္ဆရာမ မလာ၍ (C)တန္းမွ ဆရာမ အတန္းခဏဝင္ထိန္းေပးပါသည္၊ ဆရာမသည္ မြန္ျပည္နယ္ေကာင္စီအႀကီးအကဲ၏ ဇနီးျဖစ္ပါသည္၊ ထုိအခ်ိန္ကရုိးရုိးေအးေအးေနပါသည္၊ ယခုေခတ္ ကေတာ္ေတြနဲ႔ တစ္ျခားစီပါ၊ ဆရာမက ေက်ာင္းသားေတြကုိ သမုိင္းစာေတြကုိ ဖတ္ထားရန္မွာၿပီးထြက္သြားပါသည္၊ သမုိင္းစာအုပ္ကုိ လုိက္လွန္ရင္း က်ေနာ္သည္ ၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံ ကုိဖတ္ေနမိပါသည္၊ တစ္ေနရာေရာက္ေသာအခါ က်ေနာ္အသံထြက္ဖတ္လုိက္ပါသည္၊

က်ေနာ္ဖတ္သည္ကုိ အားလုံးစိတ္ဝင္စားသြားၿပီး လုိက္ဖတ္ၾကသည္၊ ေဘးနားက ထြန္းလွေအာင္မွ ကဲ အားလုံး ညီညီညာညာ လုိက္ဆုိဟုဆုိ၍ သံၿပိဳင္ဟစ္ၾကရာ ဟိန္းထြက္သြားပါသည္၊ အဲဒါကေတာ့ သပိတ္သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္၊ သခင္မ်ိဳးေဟ့ ဒုိ႔ဗမာ၊ လာမဲ့ေဘး ေျပးေတြ႔၊ ေၾကာက္ေမြးပါ ဇာဂနာနဲ႔ႏုတ္၊ ျဖစ္ပါသည္၊

အဲဒါကုိပင္ က်ေနာ္တုိ႔ သံၿပိဳင္လုိက္ဆုိေနၾကပါသည္၊ ဆုိလုိ႔ေအာ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းမွာပင္ PT ဆရာေရာက္လာပါသည္၊ သူေနာက္က ရွစ္တန္းက ဆရာတစ္ေယာက္လည္းပါလာသည္၊

'ေဟ့ေကာင္ေတြ ရပ္ၾကစမ္း၊ ရပ္ၾကစမ္း၊'

PT ဆရာက ဘယ္သူဆုိခုိင္းတာလဲကြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စေဟာက္ပါသည္၊
အားလုံးၿငိမ္ေနၾကပါသည္၊ ထုိေနာက္ဆရာက ေျပာၾကစမ္း ေျပာၾကစမ္းဆုိၿပီး တုတ္ျဖင့္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကုိ ရုိက္ပါသည္၊
ထြန္းလွေအာင္သည္ က်ေနာ္တုိ႔ထဲတြင္ အႀကီးဆုံးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္ ဒီအတြက္ အားလုံးၿငိမ္ေနၾကပါသည္၊ ဆရာက ေရွ႕ဆုံးစားပြဲကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းရုိက္လုိက္ပါသည္၊
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေဇာ္ေအာင္က က်ေနာ္ဘက္လွည့္၍ သူစဆုိတာ ဆရာ ဟုဆုိလုိက္ရာ၊

'ေဟ့ေကာင္ထ' ဟုဆုိ၍ က်ေနာ္ထလုိက္ရသည္၊ က်ေနာ္လည္း ဆရာမက ဖတ္ဆုိလုိ႔ဖတ္တာပါ၊ ဆရာက ဒါဆုိဘာလုိ႔ ေအာ္တာလဲ၊ က်ေနာ္ကလည္း ဖတ္တာပါဆရာ၊ ဆရာက ဘာဖတ္တာလည္း တစ္ေက်ာင္းလုံးၾကားတယ္၊ က်ေနာ္ကလည္း ဖတ္တာလုိ႔ဆက္ျငင္းေနပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ ထြန္းလွေအာင္ထၿပီး 'က်ေနာ္စေအာ္တာပါဆရာ' လုိ႔ေျဖလုိက္သည္၊ PTဆရာကလည္း ဒါဆုိမင္းေရွ႕ထြက္ခဲ့၊ ထြန္းလွေအာင္ အတန္းေရွ႕သုိ႔ထြက္လာသည္၊ ထုိအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာမ ျပန္ေရာက္လာသည္၊ ဆရာႏွစ္ေယာက္ကလည္း သက္ျပင္းခ်လုိက္သည့္ပုံစံ၊ ဆရာမ ကလည္း ကေလးေတြဘာျဖစ္ၾကတာလဲ၊ တစ္တန္းလုံးသံၿပိဳင္ ေအာ္လုိ႔ပါဆရာမ၊ အဲဒီေနာက္ ဆရာမႏွင့္ ဆရာေတြ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီး၊ ဆရာေတြထြက္သြားၾကသည္၊ ဆရာမ အတန္းဘက္ကုိလွည့္ကာ အားလုံးျပန္ထုိင္မယ္ဆုိ၍၊ အားလုံးႏွင့္ေရာကာ က်ေနာ္လည္းျပန္ထုိင္လုိက္သည္၊ ထြန္းလွေအာင္လည္း သူေနရာသုိ႔ျပန္ဝင္ထုိင္လုိက္သည္၊ ၿပီးေတာ့ 'ကေလးတုိ႔က စာကုိေအာ္ဖတ္ခ်င္ၾကတာကုိး၊ စာကုိပဲဖတ္ဖတ္ ကဗ်ာကုိပဲဖတ္ဖတ္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ဖတ္ ေအာ္ရတယ္၊ ကုိယ္ထင္တာကုိပဲ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတာကုိပဲ ထပ္တလဲလဲ ေအာ္ေနလုိ႔ေတာ့ ေအာ္တာပဲ အဖတ္တင္မယ္ ဘာမွအက်ိဳးမရွိလာဘူးကြယ္၊' 'ခု ဆရာမ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပးလုိက္မယ္ မင္းတုိ႔ေအာ္ဖတ္ၾကေပေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္မလုပ္မိဘုိ႔ သတိထား၊ တျခားအခန္းေတြက စာသင္ေနၾကတာ သူတုိ႔ကုိ အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့' ဟုေျပာကာ ထြက္သြားသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံးကဗ်ာကုိ အသံထြက္ဖတ္ၾကေတာ့လည္း မေအာ္ၾကေတာ့ပါ၊ ထိုကဗ်ာကုိ စိတ္မဝင္စားသျဖင့္ မမွတ္မိပါ၊ ထုိေန႔မွစ၍ ေဇာ္ေအာင္သည္ ပြႀကီးမည္ေသာ နာမည္တစ္ခု ထပ္တုိးခဲ့ပါသည္၊ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထြန္းလွေအာင္တစ္ေယာက္ ကေတာ့ ေဇာ္ေအာင္ကုိ သည္ေန႔ထိ ခ်ီးထုပ္ဟုေခၚေနဆဲျဖစ္ပါသည္။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခုႏွစ္တန္းသုိ႔ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

ခုႏွစ္တန္းမွာလည္း (A)တန္းမွာပင္ ေနရသည္၊ ေဇာ္ေအာင္သည္ ေရွ႕ဆုံးမွာထုိင္ခ်င္သည္ဟုဆုိကာ ေရွ႕တန္းသုိ႔ေျပာင္းသြားသည္၊ ထုိအတြက္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားသစ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ထုိင္ရသည္၊ သူ နာမည္က ေစာခရစၥတုိဖါ ျဖစ္သည္၊ ေစာခရစၥတုိဖါ သည္အလြန္စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ က်ေနာ္၏ ေက်ာင္းေနေဖၚ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါသည္၊ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ရွစ္တန္းထိ ေက်ာင္းေနခဲ့ရစဥ္ ခုႏွစ္တန္းသည္ က်ေနာ္အေပ်ာ္ဆုံးအတန္းျဖစ္ပါသည္။

ပူးေတတုိ႔ မေရႊစင္တုိ႔ရဲ႕ ငယ္အေၾကာင္းေတြဖတ္ရင္း သတိရလာ၍ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

လမ္းေပၚမွာ

ဖုန္းဆုိးေျမေတြကုိျဖတ္ၿပီး၊ စိမ္းဝါေရာင္ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ေတာအုပ္အစပ္မွာ၊

လမ္းဆုံကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္၊

က်ီးကန္းေတြ တအာအာေအာ္၊ လင္းတေတြပ်ံဝဲလုိ႔၊
စြန္ရဲက ေကာင္းကင္မွ ထုိးစုိက္ဆင္းလာတယ္၊
ေအာက္မွာ ေခြးေတြက မေဟာင္ပဲအူ၊ က်ားသစ္ေတြကတစြတ္ထုိး၊
သမင္ေတြေျပးလုိ႔ ေျမေခြးက အငုိက္ကုိေခ်ာင္း ဇာတ္ၾကမ္းခင္းမဲ့ သ႑န္ေပါ့၊
ရွားရွားပါးပါးပါပဲ၊ ဥယ်ာဥ္မမည္တဲ့ ခ်ံဳႏြယ္ပင္အုပ္ထဲမွာ
ပန္းတစ္ခ်ိဳ႕ပြင့္လုိ႔ လိပ္ျပာေတြရစ္ဝုိင္း
ဇီဝစုိး ထေအာ္ေတာ့ ဆက္ရက္ေတြက သူတပါးေကၽြးမဲ့အစာကုိ ေစာင့္
ေတာ္လည္းသံကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္၊
အတိတ္နိမိတ္ကုိ ေကာက္တတ္သူနဲ႔
အရိပ္အထိန္႔ကုိ ေၾကာက္တတ္သူဆုိရင္
ေသြးလန္႔ၿပီး အဲဒီမွာတင္ ရပ္တန္႔သြားနုိင္တယ္။

ခရီးသြား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္ၿပီးေတာ့ၾကည့္မိ္ ဘယ္လမ္းကုိ ဆက္ရပမသိ၊ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက တလမ္းထဲပဲ သြားခြင့္ရွိ၊
အခြင့္အေရးတစ္ခု လမ္းတလမ္းဆီကုိ အစမ္းတစ္ခါ တည သြားခြင့္ရွိေလေတာ့၊
ညကုန္မုိးလင္းရင္ မရမက လမ္းဆုံကုိျပန္ေရာက္ရမယ္ေပါ့ ၊
အစမ္းမသြားခင္မွာေတာ့ လွမ္းၾကည့္တာ ဓမၼတာမုိ႔၊
အေဝး ေဝးနုိင္သမွ်ေဝးေအာင္၊ အၾကည့္ ၾကည့္နုိင္သမွ်ၾကည့္မိတယ္၊
ဒီဘက္လမ္းမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ အလံကုိလြင့္လုိ႔၊
အျပာေရာင္ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ဤေနရာမွ သြားရသည္တဲ့၊
အေကြ႔အေကာက္ ေထြေထာက္ေနတဲ့ဆူးလမ္း
ေတာင္ေစာက္ေတာင္မတ္ေတြနဲ႔ တေျမာ္တေခၚႀကီးပါလား၊
ဟုိဘက္လမ္းမွာေတာ့ အနီေရာင္ အလံကုိလြင့္လုိ႔၊
အဝါေရာင္ဆုိင္းဘုတ္နဲ႔ ဤေနရာမွ သြားလာခြင့္မျပဳတဲ့၊
ေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့လမ္း ေကာက္ကုိင္းတာေတာင္မျမင္ဘူး
ျမက္ခင္းစိမ္း ေရကန္ေတြနဲ႔ ေျပျပစ္တဲ့ ေတာင္တန္း
ေျပးသြားရင္ ေန႔ခ်င္းေရာက္မဲ့ပုံ။

ယုံၾကည္စရာအေၾကာင္းမရွိေပမဲ့ အခ်ိန္အခါလာ လမ္းစေပးသူေတြက
သမုိင္း အစဥ္အလာမေကာင္းၾကေလေတာ့
ညႊန္းထားတဲ့လမ္းဟာ အစြန္းဝကၤပါေခ်ာက္ကမ္းပါး ျဖစ္ဘုိ႔မ်ားတယ္၊
ေန႔မွာေတာင္လမ္းေပ်ာက္ လုိရာကုိမေရာက္ပဲ
အလုိေတာ္ၾက ဆုိေနရတာက လမ္းဆုံးမရွိတဲ့လမ္းလုိ႔
အမ်ားသုံးေပတံ အျမင္နဲ႔ရမ္းေျပာရင္ ေျပာႏုိင္တယ္၊
အေတြ႔အႀကံဳဆုိတာ ငါတုိ႔မွာ ျပားေစ့ေလာက္ပဲ ရွိတာမုိ႔ ၊
အမ်ားေျပာတဲ့လမ္း ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့လမ္း သြားခြင့္မျပဳတဲ့လမ္း
ေျပးသြားရင္ ေန႔ခ်င္းေရာက္မဲ့လမ္း၊
ရဲရဲနီစြာနဲ႔ အစမ္းခရီးႏွင္ကာ ထြက္လာခဲ့တယ္ ပန္းသီးတစ္လုံးကုိကုိက္လုိ႔ေပါ့၊
နားထဲမွာေတာ့ လက္ခုပ္တီး ၾသဘာသံေတြၾကားလုိက္ရတယ္။

လမ္းထဲကုိ စစေလွ်ာက္ခ်င္းမွာပဲ
ျဖျဖအားေပးသံလုိ အသံေတြဆူညံသြားတယ္၊ ဗရာဘုိ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့ငါ၊
ျမက္ခင္းေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ အရုိင္းပန္းေတြပြင့္လုိ႔
ပ်ားပိတုန္းေတြဝဲ လိပ္ျပာကုိ ငါရွာလုိ႔မေတြ႔ပါဘူး၊
လူတစ္ေယာက္ သူရူးပမာေျပးေနတယ္ ဝိညဥ္ေတြ ဝိညဥ္ေတြတဲ့၊
သူေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေသြးခ်င္းခ်င္းနီရဲ၊
ဒီျမက္ေတြဟာရွတတ္တယ္ဆုိတာ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္ႏုိင္၊
ငါလည္း အရွခံေသြးေတြထြက္ေနေပမဲ့ ၾသဘာသံၾကားမွာနစ္ျမဳပ္လုိ႔ ေရွ႕တုိးခဲ့တယ္၊
ေရကန္အုိင္စပ္မွာ လူတစ္စုရွိတာနဲ႔ စနည္းနာဘုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လုိက္တာ
ေရွာခနဲ ေျမြတစ္ေကာင္ထြက္လာ လွမ္းအေပါက္မွာ တန္းဆုတ္တာျမန္လုိ႔
ေရွ႕မွာေတြ႔တဲ့ဟာကုိေပါက္ ရန္သူလား မိတ္ေဆြလားမသိ္တဲ့ေျမြမ်ိဳး၊
ေပါလုိက္တဲ့ေျမြေတြ ေျမြေတြ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
ပိတုန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေသြးညွီန႔ံေၾကာင့္လား၊ ပိတုန္းပီသေအာင္လား ငါကုိကုိက္ခဲလုိက္တာ၊
ကုိက္တတ္တဲ့ပိတုန္းေတြ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
နာတာကုိနာတယ္လုိ႔မွတ္ၿပီး ေနရာတကာ ဘုရားနဲ႔ကုိင္ေပါက္တဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သတိရ
ငါလည္း အုိင္စပ္နားကလူစုဆီေရာက္ခဲ့တယ္။

ဒီလူစုဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ နတ္ဘုရားအတြက္ ဆုေတာင္းပြဲလုပ္ေနၾကတယ္၊
တစ္ကယ္ေတာ့ လူတစ္စု မဟုတ္ဘူး အစုေတြ အစုေတြနဲ႔ လူအစုေတြ
စုေနတဲ့လူေတြကုိ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္ႏုိင္၊
အဖြဲ႔ေတြကြဲ ေျပာေန ေျပာေနၾကတာေတြကလည္း ေတာမွာသြားေျပာရင္ေတာင္
မိေအးတုိ႔ ယုံမဲ့ပုံ မေပၚဘူး၊ အဖ်ားလည္းရႈးသြားလုိက္ၾကတာ၊ တစ္ခါလာလဲ ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲ၊
လမ္းမွန္ လမ္းမွန္နဲ႔ အၾကမ္းပန္းကန္ထဲ ထည့္ေျပာ ဖုိးဖိုးတုိ႔ဖြားဖြားတုိ႔ရယ္
အသက္ေတြလည္း ႀကီးကုန္ပါၿပီ၊
ရုတ္တရက္ ပြဲဆူသြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္တာပါလဲလုိ႔ ဖုတ္ဖက္ခါထအၾကည့္မွာ
အိကႌ်ျပာ မ်က္မွန္ထူ အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာ
ႏွစ္ေလးဆယ္ဇာတ္လမ္းေတြေျပာ အသစ္ အသစ္ အဆန္းေတြမပါတာနဲ႔
ကတုံးစေတာက္ႏွင့္ လူက ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က အသံေတြနဲ႔ေႏွာ
ဖါးျပဳတ္ေတြထလုိ႔ေအာ္ ပုတ္လုိ႔ေက်ာ္တာတဲ့ ထုတ္ႏုတ္ေကာ္္ကာ ကေနတဲ့ အရပ္ဇာတ္ပါပဲ၊
အဖြားႀကီးေတြ လက္ခုပ္တီး အဖုိးႀကီေတြ လက္ေမာင္းတန္း
ျပာျပာသလဲနဲ႔ ဘုမသိဘမသိေတြထေအာ္လုိက္တာ မုိးေတြေတာင္ျခိမ္းဆုိပဲ၊
ေဂ်ာက္ဂ်က္ စိုင္းစိုင္း သီခ်င္းႀကိဳက္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ညည္းၾကတာ မဟုတ္ေပမဲ့လဲ
အဖုိးတုိ႔က ကာရံမညီ တလြဲေတြျဖစ္ေနေတာ့
တစ္ရံတစ္ခါဆီေတြးေနမဲ့အစား ေလာေလာဆယ္ မွန္မၾကည့္ၾကဘူးလားတဲ့၊
ေျပာေန ေဟာေန ေရာေန ၾကတာေတြ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
အရင္တုန္းကဟာေတြ အျမဲတမ္းမွန္ေနမယ္ဆုိရင္ နာဂစ္ေတာင္ ဝင္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိ၊
ဆရာ ဆရာလုိ႔ ေခၚလုိက္ေတာ့ ဗ်ာဗ်ာလုိ႔ ေအာ္သံေတြမဆဲ ရွင္ ရွင္လုိ႔ဆုိတာေတာင္ပါေသး၊
ဒါေပမဲ့ ဆရာျဖစ္ႏုိင္တဲ့သူ မေတြ႔ေသး၊
ေနရာတကာမွာ ဆရာတုိ႔ လူကုိပဲ အေကာင္းဆုံးျမင္ေနေတာ့၊ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဆရာတုိ႔ လူထက္ ေကာင္းတဲ့လူလည္း ရွိေသးတယ္ဆုိတာ သတိေလးထားဦး၊
ဆရာတုိ႔လူကုိထိရင္ အကန္းအရုိင္းျပန္ရိတာမုိ႔ မွန္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကုိယ့္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လုိက္ဦး၊ ဆရာ ဆရာ ဆရာ တုိ႔ရယ္ ဆရာ ဆရာ ဆရာ ဆုိၿပီး ၁၈ ႀကိမ္ေခၚပါတယ္၊
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပုရစ္ေတြကထခုန္ အျဖစ္ေတြကစုံေနေတာ့
ပုရြက္ဆိတ္အိမ္ကုိ တုတ္ႏွင့္ထုိး မီးရႈိ႕ဘုိ႔ၾကံတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ လူယုတ္တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္၊
သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္က အေတာ္ယုတ္ သတိထား၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပုံကုိ ေနရာတုိင္းမွာ ကပ္ထားတယ္။

အျဖဴတစ္ဝက္ အမည္းတစ္ဝက္ ငပြႀကီးေခါင္းေဆာင္က အဆူမပ်က္ေလေအာင္
ရမ္းသမ္းၿပီးလွမ္းပစ္ အႏွစ္မပါေတာ့လည္း ထိခ်က္ကလြဲ၊
သူ႔အရင္ စစ္ဆင္ခ်င္ေနတဲ့ အထီးမွန္းအမမွန္းမသိတဲ့ေကာင္ ေကာင္းဘြိဳင္လုိလုိဘာလုိလုိဆုိ ဒီထက္ေတာင္ပုိလုိ႔ဆုိး၊
ဝတၱရားအရေျပာေနရတာကုိ အဟုတ္လားမွတ္ေနသူေတြကေတာ့ ဟြန္းတေယာနဲ႔ သံျပိဳင္ဆြဲ၊
ဖါးျပဳတ္မႀကီးဆုိပုိဆုိး အေသဆုိးဘာဆုိးနဲ႔ ဆဲဆုိေနလုိက္တာလဲမုိးမြန္
ေရာေရာင္ၿပီး လုိက္ေဟာင္ အသုိက္ေျပာင္းခ်င္တယ္ဆုိလဲ ေျပာင္းေပါ့ ဒါေပမဲ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အမႈိက္ေဟာင္းေတြကုိေတာ့ မထားခဲ့နဲ႔ စရုိက္မေကာင္းဘူးဆုိတာ လူတုိင္းသိတယ္၊
ယင္ေကာင္ေတြမ်ားလာေတာ့ ထင္တာေတြမွားေနၿပီဆုိတာ
ငါလည္းဒီမွာ အေသအခ်ာကုိသိလုိက္တယ္၊
ေရကန္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မူမမွန္တာေတြကုိေတြ႔တယ္၊ မာယာေတြေပါ့၊
ကင္းေျခမ်ားေတြကေတာ့ ငါ့အေပၚတက္ေနေပမဲ့ မကုိက္ေသးဘူး၊
ငွက္တစ္အုပ္ထပ်ံသြား ေကၽြးတာစားေနရေတာ့ ေပးတာနဲ႔ ပ်ံၾက
တႏြယ္ငင္တစ္စင္ပါေတာ့ ဟုိအဝင္လွမ္းလည္းမလွပါဘူး၊ စားေနၾကတာေတာ့ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္
ကန္္စပ္ ကန္ပါး ကန္အလယ္ ကန္္နား မွာေတာ့ ျမဴပ္ခ်ီေပၚခ်ီနဲ႔
ဟုိတစ္စု ဒီတစ္စု ဟုိတစ္ကြဲ ဒီတစ္ကြဲ လမ္းေပ်ာက္ေနၾကတာ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
အရမ္းဟုတ္ေနၾကၿပီထင္ၿပီး လွမ္းတုတ္ကာ ေအာ္ေနၾကဆဲ။

ကုိယ္လူလည္းကုိယ္မစည္းရုံးႏုိင္ သူ႔လူလည္းကုိယ္မစည္းရုံးႏုိင္ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတာကုိ
ဆရာတုိ႔က အတင္းရုန္းစမ္းပါလုပ္ေနတာကေတာ့ ဆရာတုိ႔အလြန္ေပါ့၊
ဒီလမ္း ဒီစခန္း ဒီမွန္းတာ မွန္ေပမဲ့ ဒီသရန္းေတြနဲ႔ ဒီအတုိင္းေတာ့ မျဖစ္ဘူးေလ
ကန္စပ္မွာ တစ္ ေနၾကတာကုိ ျပန္လွပ္ကာ အေသအခ်ာ ျပန္မၾကည့္ၾကဘူး
သံခ်ပ္ကာေတြကုိပဲ အျပစ္ေျပာေနမယ္ဆုိရင္ နံရံတစ္ခ်ပ္သာ ျခားေပမဲ့လည္း
အမွန္တစ္ရပ္ေတာ့ျဖစ္မလာပဲ မခံမရပ္ႏုိင္တာေတြနဲ႔ ကမရတဲ့ဇာတ္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊
ေျပးသြားရင္ ေန႔ခ်င္းေရာက္မဲ့လမ္းဟာ ေတြးထားတာေတြနဲ႔ တျခားသုိ႔၊
လုိရင္းမေရာက္ႏုိင္တာမုိ႔ လွည့္ျပန္ဘုိ႔ လမ္းဆုံကုိဦးတည္လုိက္တယ္၊
မုိးးမလင္းမွီ ေရာက္ရမွာမုိ႔ ေျပးအျပန္မွာ ေဘးနံရံကဆဲသံေတြ ထူမြန္သြားတယ္
အေသသတ္ဘုိ႔ ေလေသနပ္နဲ႔ လုိက္ပစ္ေနတဲ့သူေတြလည္းပါ၊
ငါတုိ႔နဲ႔မေပါင္း မေကာင္း၊ ငါတုိ႔ေနာက္မလုိက္ လူမုိက္၊ ငါတုိ႔နဲ႔ခြဲ ငရဲ၊ ငါတုိ႔နဲ႔မတူ ရန္သူ ဒီလုိထုံးႏွလုံးသြင္းသူတုိ႔ကေတာ့ ကုန္းရုန္းၿပီးေအာ္ကာ ရန္သူေတာ္ႀကီးေပါ့၊
အရပ္သိ အတြင္းသိ အျပတ္သိေတြၾကားမွာ
ေအာက္တန္းက်တာေတြကုိ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
ေခြးအေတြက ငါေနာက္ကလုိက္ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ျမင္းရုိင္းေတြထြက္လာလုိ႔
ရွားရွားပါးပါး လိပ္ျပာတစ္ေကာင္က လမ္းျပလုိ႔ လမ္းဆုံကုိျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္၊
အေနာက္က ဝိညဥ္ေတြ ပါလာတာကုိ အဲဒီေရာက္မွာ သိမိတယ္
ကၽြတ္ခ်ိန္တန္သြားၾကၿပီေပါ့။

အဲဒီညမွာပဲ တစ္ျခားလမ္းကုိ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္ စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ ရႈတ္ခ်ေနၾကတာတဲ့
အျပတ္ယိမ္းေနၾကသူေတြကေတာ့ ငါကုိ မ်က္ႏွာစိမ္းလုိ လွမ္းၾကည့္ၾကတယ္
မလွမ္းမကမ္းက ၾကည့္ျခင္းခံေနရသလုိ ေတာင္းရမ္း အကဲစမ္းတဲ့ သူလည္းပါတယ္၊
ေနကာမ်က္မွန္တတ္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ေလခၽြန္ ေလးျဖဴသီခ်င္းေတာင္ ညည္းလုိက္ေသး၊
အယ္ေဇးရွင္းေတြ ေဟာင္ေနေပမဲ့ ျပထားတဲ႔ ႏွစ္ေကာင္ထဲ
က်န္တာေတြက ႀကိဳးဖီရင္ကုိက္မဲ့ ငတ္ျပတ္ေနၾကတဲ့ ပါလာရာေခြး
ကၽြဲေတြႏြားေတြက ကြင္းျပင္မွာအင္အားျပလုိ႔ ေထာက္ခံတဲ့ပြဲဆုိလား၊
ထူးထူးဆန္းဆန္းပါပဲ ဝက္ေတြကုိ ေတြ႔ခဲ့တယ္ စားေကာင္းလုိ႔ဗုိက္ဆူ စရုိက္ေတြကအတူတူ
အရင္ စားလြန္းတဲ့ဗုိက္ေတြ ရုိက္ႏွက္ၿပီးသတ္ျဖတ္ အဆုံးသတ္ မေကာင္းခဲ့တာလည္းမမႈ႕ စားေကာင္းေနၾကဆဲ၊
အုိႀကီးအုိမေတြက အစ္ကုိႀကီးညီေလးေတြကုိ လက္အုပ္ေလးခ်ီ ၾကြပါလုိ႔ေျပာ
မေတာ္တေရာ္ေတြျဖစ္ေနၾကတာ ေတာ္တန္ရုံသိတာနဲ႔ပဲ ေျပာပဲေျပာတတ္ၾကတယ္၊
အတြင္းမွာ ဘာရွိသလဲဆုိတာ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
သစ္ပင္ေတြက ေလတုိက္လည္းျငိမ္ေနတယ္၊ သာလိကာေတြက သင္ထားတဲ့အတုိင္းေျပာ
ျငိမ္တုိင္းေကာင္းတယ္ထင္ေနတဲ့သူေတြက အခ်ိန္တုိင္းေျပာင္းျပန္ ရတက္မေအးနုိင္ဘူး၊
အဲဒါေရြ႕နုိင္တဲ့ က်ားကြက္ေတြပဲ။

ေမ်ာက္ေတြသင္မွေတာ့ ေလာက္ေတြပဲထြက္လာမယ္ဆုိၿပီး ေျပာခ်င္သလုိေျပာ
ေထာက္ကူၿပီး ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ လုပ္ေပးနုိင္ရင္
ေလာက္ေတြဟာ အရယူၿပီး တကယ့္ဆူပါေတြထြက္လို႔
အရပ္ကူပါ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့၊ တစ္သက္ပူစရာ မလုိတာေတြကုိ
ဒီပါအရပ္ရပ္က စီကာမၾကည့္ဘူးဆုိရင္ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
ယုန္ဖမ္းတဲ့ပြဲမွာ က်ားကုိသုံးတယ္ဆုိေတာ့
ေျခာက္တတ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္တတ္ၾကသလဲဆုိ မလုိလည္းဂူေအာင္းၿပီးေနသတဲ့၊
ကလိမ္ကက်စ္ေတြနဲ႔ ျငမ္းဆင္ထားတဲ့လမ္းမွာ မတိမ္မနစ္ပဲ
သူတုိ႔သြားတဲ့အတုိင္းသြားရင္ ဘာဆူးမွာ မရွိ၊
ဆူးပင္ေတြဆုိတာ အရူးကုိယဥ္ေအာင္ လုပ္ေပးနုိင္တဲ့ ဇီးပင္ေတြဆုိေတာ့
အသုံးခ်တတ္ရင္ အျပံဳးလွလွေလးရတတ္တာမုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေတြးရေအာင္
မေရရာတာေတြကုိ အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္နုိင္၊
ျမက္ခင္းအတုေပၚမွာ စကၠဴပန္းေတြ ၾကဲထားလုိက္ၾကတာ
ပိတုန္းေကာင္ေတာင္ ယိမ္းေယာင္တိမ္းေစာင္ၿပီးမူးလဲ၊
ပူးၿပီးသတ္ရမွာကုိ အရူးႀကီးခ်ီးပန္းလုိ လုိက္ေျပာေနရုံနဲ႔
အႀကီးအကဲဆုိတာေတြက အသီးပဲစားတတ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူး
ငါကေတာ့ မထူးကဲပါပဲ ၾကံဳလုိ႔ ဝါးစိမ္းအရက္ကုိ ေသာက္ၿပီး ေတာင္ေပၚသုိ႔ထြက္ခဲ့တယ္၊
ဥၾသေတြကေတာ့ တြန္ေနဆဲ။

အ့ံၾသေလာက္ေအာင္ပါပဲ ေတာင္ေတြက ျမင့္မားလုိက္တာ၊
အနားေရာက္ေတာ့ တစီစီ အသံေတြၾကားရ၊ အဝီဝီနဲ႔ ေဆးဆုိးပန္းရုိက္လုပ္ေနသလား
လားလား ဒီေတာင္ႀကီးကျခေတာင္ဘုိ႔ႀကီးပါလား အားပါးပါး မယုံၾကည္စရာပဲ၊
ျခေတြရဲ႕အိမ္ ရြတ္တြေနတဲ့ေတာင္ႀကီး အေဝးကၾကည့္ေတာ့ မျမင္ႏုိင္၊
သင္းေခြခ်ပ္ ပတတ္ႏွင့္ ပုတ္သင္ညို္ ေတြက ဒီအတုိင္းရပ္ၾကည့္ေနၾကတယ္
ခပ္မွန္မွန္ ဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပ်ံေနတဲ့ သိမ္းငွက္
ငါကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေပါ့၊ ပုစဥ္းေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ ျခေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာစရာမလုိပါဘူး အေၾကာင္းကံတရားေတြက
ျခအုံႀကီးဟာ တြန္းတာနဲ႔လဲမွာပဲ၊
အတင္းကတ္သတ္ေနစရာ မလုိပါဘူး ကင္းခ်က္တတ္ဘုိ႔ပဲဲလုိတယ္၊ အဲဒါမေတြ႔ႏုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ရပ္ပဲ၊
ျခေတာင္ႀကီးၿပိဳရင္ လမ္းေပါက္ၿပီမုိ႔ ဆာေလာင္ၿပီး ေစာင့္ေနစရာ မလုိပါဘူး
ၿဖိဳတတ္ဘုိ႔ပဲလုိတယ္၊
ရုိေသစြာနဲ႔ ႀကိဳတြက္ထားတဲ့သူေတြက ၿဖိဳဘုိ႔အတြက္ ငုိဖုိ႔ပဲသိတယ္
က်ားကြက္လည္းမေရြ႕ မတရားတာပဲေျပာေနၾကတယ္ သူတုိ႔ဇယားကြက္ေတြကလည္းမမွန္
တစ္ေယာက္ထဲကုိပဲ အားကုိး အေရာက္မလွမ္းႏိုင္တဲ့အက်ိဳးေတြလုိပဲ စုံလုံးကန္းေနၾကသလား၊
ေလးဆယ့္သုံး ေလးဆယ့္ငါး ငါးဆယ္ ေျခာက္ဆယ့္ငါး ဂဏန္းေတြ ငါကုိလာရြတ္မျပေနနဲ့
ခုႏွစ္ဆယ့္ငါး တစ္ရာျဖစ္ဦး ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္တာမုိ႔၊
အဲဒီ့ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တာကုိ သိဘုိ႔လုိေနၾကၿပီ၊
ဘာမွမျဖစ္ရင္ အလကားမုိ႔ ငါလည္း အကန္းေတြကုိမယုံလုိ႔ လမ္းၾကံဳလုိက္ဖုိ႔
အေဖၚေတြကုိရွာရင္း သိသြားတာက ဒီေနရာမွာ ျခေသၤ့ လုိေနတယ္၊
ျခေသၤ့ ဆုိရင္ ကၽြဲေတြႏြားေတြလည္းလုိက္ ေခြးေတြက်ားေတြလည္းမကုိက္
ေျမြေတြဆုိလည္းတြင္းေအာင္း အေျခအေနေတြဆုိလည္းေျပာင္းလုိ႔ အေျဖေတြေကာင္းသြားႏုိင္တယ္
ျခေသၤ့ တစ္ခါေဟာက္လုိက္ရင္ ျခေတြျပားျပားဝတ္ အသြင္ေတြေျပာင္းလုိ႔ ေတာင္ဘုိ႔ေတာင္ၿဖိဳစရာမလုိဘူး၊
ဒီလုိနဲ႔ ငါလမ္းဆုံကုိ ျပန္ေရာက္ခ့ဲတယ္၊
လမ္းဆုံမွာ သြားၾကံဳရတာက လွမ္းျမင္ကာၾကည့္တတ္တဲ့ အေကာင္းျမင္ ကတၱီပါ ဂိုဏ္းသားေတြ
ေၾကာင္းက်ိဳးကုိ ဆင္ျခင္ကာရႈလုိ႔ ျခေသၤ့ကုိေစာင့္ေနၾကတာတဲ့။

ျခေသၤ့ကုိေစာင့္ေနၾကတာသိေတာ့ ပုံရိပ္ကုိဖမ္းအထာရွိတဲ့ လူတစ္စုက ျခေသၤ့ အေရာင္ေျပာင္းလုိ႔ ေဘာင္းဘီေတြခၽြတ္ၾကတာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပါပဲ
ဘယ္ေလာက္ပင္ အေရာင္ေျပာင္းေစဦးေတာ့ သူတုိ႔ အသြင္သ႑န္မေကာင္းေပါ့
အမ်ားအျမင္ေျပာေနၾကတာက ေသာင္းနဲ႔ဦးကေတာ့ ေျပာင္းလည္းထူးမဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊
ဒီျခေသၤ့အတုကုိ မျပတ္အစဥ္ရႈဘုိ႔လိုတဲ႔ ခပ္ျမင္ျမင္သမားေတြ ငါတုိ႔လုိအပ္ေနၿပီ၊
ဒီၾကံံ့ျခေသၤ့ဟာ ပန္႔ေတြဆင္ထားတာမုိ႔ အရပ္အျမင္ မတည့္တာကုိ
သိရက္နဲ႔ အခက္ခြင္မဖမ္းႏုိင္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ အထက္ကတၱီပါ ဂိုဏ္းသားေတြပါပဲ ၊
သူတုိ႔ထုံး သူတုိ႔ရုံးႏွင့္ သူတုိ႔ရႈံးမဲ့ ပြဲမွာ အတုံးတုံးေတြကုိေကၽြးၿပီး
အကြက္ျမင္ကာ ပ်ိဳးပ်ိဳးၿပီးလုပ္ရမွာကုိ တသက္စာမထင္ပဲ ဘာလာလာ ႏိုးႏိုးပဲလုပ္ေနရင္ေတာ့
တေရးသြားအိပ္လုိက္ၾကဦး၊ ဟုိဘက္ကျပံဳးေနလိမ့္မယ္၊
လမ္းျမင္ရေပမဲ့ လမ္းစဥ္ကမသိ ကၽြမ္းက်င္တာလည္းမရွိ
လမ္းေပါက္ဘုိ႔ လမ္းေဖါက္ဘုိ႔လုိတယ္ ျခေသၤ့ကုိေစာင့္ေနစရာမလုိပါဘူး၊
အသင္တုိ႔ေရ အထာကၽြမ္းတဲ့ သူေတြကုိေခၚ တတ္ၿပီးေတာ့ျမင္တဲ့ သူေတြနဲ႔ဆုိရင္ လမ္းကေရာက္ပါၿပီပဲ၊
ဒါေပမဲ့လည္း ဒီအရပ္ ဒီဇာတ္နဲ႔ပဲ ကရမွာဆုိေတာ့ သတိေတာ့ထားဦး
ငါတုိ႔လုိေနတာ ဒလုိင္းလားမား မဟုတ္ဘူး မင္ဒဲလားလည္းမဟုတ္ဘူး၊
လီကြမ္ယု မ်က္မွန္တတ္ၿပီး မဟာသီယာ ဘိနပ္စီး
ဆုိနီယာ အေတြးကုိဝတ္ထားတဲ့သူေတြ
ဘယ္မွာလဲ…. ဘယ္မွာလဲ….. ဘယ္မွာလဲ…..

လမ္းေပၚမွာပဲ…..။


sosegado
27/06/2010



ရွည္တာကုိ အဆုံးထိဖတ္ရင္ပဲ ၾကိဳတင္ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

Robert Frost ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ ခံစားၿပီး ေရးလုိက္သည္။ ပုဂၢလိက ထင္ျမင္ခံစားခ်က္တစ္ခုပါ၊

The route I never take, Mountain, The people waiting for lion

ပုံေတြကုိ google.com ideachampions.com iqmatrix.com မွယူပါသည္