မုိးရြာထဲမွာပင္ လြယ္ထူး တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ မွ်စ္ထုပ္ႀကီးတစ္ခု ထပ္ေတြ႔ျပန္သည္၊ မွ်စ္ထုပ္ႀကီးေတြ ရရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ဝမ္းသာမႈသည္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ခဏေမ့သြားခဲ့သည္၊ ၿပီးမွ ဒီေနရာကုိ ဟုိဘက္က ေကာင္ေတြလည္း လာႏုိင္ေသးသည္ကုိ သတိရၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကုိ အကဲခတ္ ၾကည့္လုိက္မိသည္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အပင္ေတြၾကားမွာ ကာဘုိင္တစ္လက္ျဖင့္ သူ႔ကုိခ်ိန္ထားေသာ သူတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္၊ သူ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရ ပုဆုိးစလြယ္သုိင္းထဲတြင္ မွ်စ္္ေတြ၊ အင္ဥေတြႏွင့္ အရြက္တစ္ခ်ဳိ႕၊ လက္ထဲတြင္လည္း မွ်စ္္ထုပ္ႀကီးသုံးထုပ္နွင့္ သူရဲ႕ အမ္၁၆ ေသနတ္က ေနာက္ကုိ လြယ္ထားမိသည္။
‘မင္း ဟုိဘက္က မဟုတ္လား’ဆုိၿပီး၊ သူ႔ကုိ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားေသာသူက သူနားလည္ေသာ ဘာသာစကားနဲ႔ ေမးလာသည္၊ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ၿပီး ထုိသူကုိၾကည့္ေနလုိက္မိသည္၊ ‘မင္းဘာလာလုပ္တာလည္း’ ဗမာလုိေမးျပန္သည္၊
“ငါ အစာလုိက္ရွာေနတာ”လုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘ငါလည္း ဟင္းစားလုိက္ရွာေနတာ’ဆုိၿပီး ခ်ိန္ထားတဲ့ ေသနတ္ကုိခ်ကာ ထုိသူအပင္ေတြၾကားက ထြက္လာသည္၊
ဒီအခါမွသာ လြယ္ထူး သက္ျပင္းခ်လုိက္မိသည္၊ မိမိတုိ႔သည္ ရန္သူမ်ား မဟုတ္ၾကပါလား။
ထြက္လာသူက ဟုိဘက္က ႏွစ္ရစ္ရွိေသာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္၊ သူ႔ေနာက္ပလုိင္းထဲမွာေတာ့ အရြက္တစ္ခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႔ရ၍ ဟင္းစားလုိက္ရွာေနတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္၊ ထုိအခ်ိန္တြင္ မုိးေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာခ်လုိက္ျပန္သည္၊
ထုိသူက ‘ေကာင္ေလး လာ ဟုိအပင္ႀကီးေအာက္ သြားခုိရေအာင္’ ေျပာလာသျဖင့္ လြယ္ထူးလည္း မုိးခုိရန္လုိက္သြားမိသည္၊ လြယ္ထူးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အပင္ျမစ္စုံတြင္ ထုိင္ကာမုိးခုိေနၾကသည္၊ သူ႔ရဲ႕မွ်စ္ေတြကုိၾကည့္ၿပီး ‘မင္းေတာ္ေတာ္ရေနၿပီပဲ’လို႔ ထုိသူကေမးလာသည္၊
“ဒီေနရာက ငါရွာေနၾကေလ” လြယ္ထူးကျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
“ဒါနဲ႔ မင္း ငါတုိ႔စကား တတ္သလား” လြယ္ထူးက ေမးလုိက္သည္၊
‘ငါကျမစ္ဝကၽြန္းေပၚကေလ’ ထုိသူျပန္ေျဖေလသည္၊
“ဟုတ္လား” ဆုိၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္လုိက္သည္၊ တကယ္ေတာ့ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဆုိတာ ဘယ္နားမွာလဲ လြယ္ထူးမသိပါ။
ခဏၾကာ ထုိသူသည္ သူ႔လက္က်န္ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ မီးညိွၿပီးဖြာေလသည္၊ မီးခုိးေတြ ထြက္လာတုိင္း လြယ္ထူး မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ျဖစ္ေနမိသည္၊ ေဆးလိပ္ျပတ္ေနတာ မုိးေတြတအား စရြာတဲ့ေနထဲကေပါ့၊ ထုိသူက မိမိကုိ ၾကည့္ၿပီး ေဆးလိပ္တုိကုိ လွမ္းေပးလုိက္သည္၊ ‘ဖြာေလကြာ အခ်မ္းေျပေပါ့’ လုိ႔ ေျပာလုိက္ေသးသည္၊ လက္ကလွမ္းယူၿပီး ပါးစပ္က ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ ထြက္သြားမိသည္၊ လြယ္ထူး အဆက္မျပတ္ ဖြာေနမိသည္၊ “ငါတုိ႔ဆီ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္းျပတ္ေနတာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီ”၊ လြယ္ထူး ထုိသူကုိေျပာလုိက္မိသည္၊
‘ငါတုိ႔ က ဟင္းစားျပတ္ေနတာ တစ္လမကေတာ့ဘူး ေမြးထားတာေတြလည္း မုိးမ်ားလုိ႔ေသကုန္ၿပီ ငါးပိနဲ႔ ညားေနတာၾကာလုိ႔၊ ငါ အရြက္ေတြ ဥေတြ ဘာေတြ ရမလားလုိ႔ လုိက္ရွာတာ’၊ ထုိသူကဆုိလာသည္၊
“ဒီနွစ္ကမုိးမ်ားတယ္” လြယ္ထူးက ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊
“ငါတုိ႔က ဆန္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ လူနာအတြက္ခ်န္ထားတာပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ငါတုိ႔ ထမင္း ေကာင္းေကာင္းမစားရတာ တစ္လေလာက္ရွိၿပီ၊ မွ်စ္ေတြဥေတြပဲ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဆန္ျပဳတ္ေပါ့” လြယ္ထူးက ဆက္ေျပာလုိက္သည္၊
‘မုိးတအားသည္းေနေတာ့ ရိကၡာျဖည့္လည္း မေရာက္လာဘူးေလ လာမယ္လာမယ္နဲ႔ နွစ္လေက်ာ္သြားၿပီ၊’ ထုိသူကေျပာလုိက္သည္၊
လြယ္ထူးက “ဟုတ္တယ္ ရြာကလည္းေဝးတယ္ေလ ရြာေတြကလည္း နည္းနည္းေျပာင္းလည္းေနၿပီ ငါတုိ႔သြားရင္ လူႀကီးေတြကုိ တုိင္လားေတာလား လုပ္တယ္၊ လူႀကီးေတြကလည္း ငါတုိ႔ကုိ လွမ္းႀကိမ္းေတာ့တာပါ၊ အရင္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူး”၊
‘ရြာေတြက ခုအတုိင္အေတာ ထူလာၾကၿပီ၊ ခုတေလာ သမၼတဆီကုိ ဥကၠ႒ဆီကုိ လွမ္းတုိင္တာေတြ ေခတ္စားေနတယ္၊ မုိးမတုိင္မွီ တစ္စုျပန္သြားလုိ႔ ငါတုိ႔ေတာ့ ဆန္ေတြလုံေလာက္တယ္၊ ငါ့အေကာင္ေတြလည္း ငါးပိသတ္သတ္လြတ္ျဖစ္ေနၿပီ’၊ ထုိသူေျပာတာကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာရယ္မဟုတ္ ရယ္လုိက္မိၾကသည္။
မုိးသည္ နည္းနည္းစဲသြားၿပီျဖစ္သည္၊ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္သည္းလာမည္ မသိႏုိင္ပါ၊ ဒီေဒသသည္ မုိးတြင္းတြင္ မုိးအဆက္မျပတ္ရြာေသာ ေဒသမဟုတ္ပါလား၊ ‘မုိးစဲၿပီကြာ ေရာ့ေပါ့လိပ္နွစ္လိပ္ ငါဆက္ရွာလုိက္ဦးမယ္’၊ ထုိသူက ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ ထုတ္ေပးရင္းေျပာသည္၊
လြယ္ထူးကလည္း “ဒီမွ်စ္ထုပ္ႀကီး ႏွစ္ထုပ္ယူသြားေလ”၊
‘ဒါဆုိယူသြားမယ္ ငါ့အေကာင္ေတြေတာ့ ဒီေန႔ ဝမ္းသာေတာ့မယ္ေဟ့’၊ ထုိသူေျပာရင္းထြက္သြားသည္၊ တစ္လွမ္းနွစ္လွမ္း လွမ္းၿပီး ထုိသူ လြယ္ထူးထံသုိ႔ ျပန္လွည့္လာသည္၊ ၿပီးေနာက္ လြယ္ထူးကုိ တုိးတိုိးနဲ႔စကားေတြေျပာကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။
--------------------------------
ထြက္သြားေသာ ဟုိဘက္ကသူကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ လြယ္ထူး ေခါင္းထဲ အေတြးေတြ ဝင္လာေတာ့သည္၊ ဒီအဖြဲ႔အစည္းထဲကုိ လြယ္ထူး ၁၄ႏွစ္သားထဲက ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္၊ အထူးအဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ သူတုိ႔တစ္ရြာလုံးသည္ ဒီအဖြဲ႔အစည္းဝင္ေတြ မဟုတ္ပါလား၊ ေမြးကတည္းက ရြာသည္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ရသည္၊ ၿပီးခဲ့ေသာ ေလးႏွစ္က လြယ္ထူး ဒီဘက္ကုိေရာက္လာခဲ့သည္၊ စခန္းေတြ တစ္စခန္းၿပီး တစ္စခန္း ေျပာင္းရသည္၊ ခု ဟုိဘက္ကသူ ေနေနေသာ စခန္းသည္ အရင္တုန္းက သူတုိ႔စခန္းႀကီးျဖစ္သည္၊ လူရွစ္ဆယ္ေလာက္ ေနလုိ႔ရသည္၊ ၿပီးခဲ့ေသာနွစ္ပုိင္း တုိက္ပြဲေတြမွာ စခန္းေတြ ဟုိဘက္ကုိ က်သြားခဲ့သည္၊ ခုေနေသာ စခန္းကုိပင္ ေျပာင္းဖုိ႔လုပ္ၿပီးမွ ေျပာင္းစရာ မလုိေတာ့၊ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္ ဟုိဘက္ကုိ သြားပစ္စရာ သြားတုိက္စရာမလုိေတာ့၊ ဟုိဘက္ကလည္း လာတုိက္္မည္မဟုတ္ဟု လူႀကီးေတြ အေၾကာင္းၾကားလာသည္၊ အပစ္အခတ္ရပ္လုိက္တာလုိ႔ စခန္းက ဖထီးကဆုိသည္၊ ရပ္ခါ စက ပစ္ၾကခတ္ၾကေသးသည္၊ လူႀကီးေတြက ဖထီးကုိ အျပင္းအထန္ သတိေပးလာသည္၊ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းမၾကားမခ်င္း မတုိက္ရဆုိသည္၊ ဒီလုိ ဒီလုိနဲ႔ မုိးတြင္းကုိေရာက္လာခဲ့သည္၊ အရင္တုန္းက တုိက္ရင္းခုိက္ရင္း ရြာေတြကုိျဖတ္ရ၍ ရြာေတြက ရိကၡာရသည္၊ ခုေတာ့ ရိကၡာကုိ စီစဥ္ေပးမည္ ဆုိေသာ္လည္း မေရာက္လာ၊ ေရာက္လာေသာ္လည္း အနည္းငယ္သာျဖစ္ေနသည္၊ ရြာျပန္ခ်င္တယ္ ေျပာသူေတြလည္း မ်ားလာသည္၊ ဖထီးလည္း လူႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကုိ ထိန္းထားရသည္။
လြယ္ထူးသည္ ဟုိဘက္က သူေျပာလုိက္ေသာ စကားကုိ ဖထီးကုိ ျပန္ေျပာလုိက္သည္၊ ဖထီးသည္ သူေပးလုိက္ေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဖြာၿပီးစဥ္းစားေနသည္၊ ၿပီးေနာက္ ဖထီးက မင္းပဲ ေရာ္ဂ်ာတုိ႔ကုိ ေခၚၿပီးသြားလုိက္ ဘာေတြယူသြားရမယ္ဆုိတာ ေနာက္မွငါေျပာမယ္ ဆုိသည္၊ ထုိေန႔ညက လြယ္ထူး မမက္စဖူး အိမ္မက္မက္ေလသည္၊ အိမ္မက္ထဲတြင္ မေရာက္ဖူးေသာ တစ္ေနရာသုိ႔ လြယ္ထူး ေရာက္သြားသည္၊ ႏုိးလာေတာ့ အိမ္မက္ထဲက ေနရာသည္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဆုိတာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ လြယ္ထူး စိတ္ထဲက ထင္ပစ္လုိက္သည္။
……………………………….
အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ထားေသာ ေနရာသုိ႔ ဟုိဘက္က သူေတြထက္ အရင္ေရာက္ေအာင္သြားမည္ဟု လြယ္ထူး ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္၊ ဒီအတြက္ လြယ္ထူးတုိ႔ ေစာေစာပင္ ထြက္လာၾကသည္၊ ခ်ိန္းထားေသာ အခ်ိန္ထက္ နွစ္နာရီေလာက္ ေစာေရာက္ေနသည္၊ လြယ္ထူးကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ နားေနလုိက္သည္၊ ပါလာေသာ ႏွစ္ေယာက္က ကင္းပုန္းဝပ္ေနၾကသည္၊ တစ္နာရီေလာက္ေနေတာ့ ေရာ္ဂ်ာက ဟုိဘက္ကတက္လာၿပီ ဆုိၿပီး အဆင့္သင့္ ေနရာယူလုိက္သည္၊ လြယ္ထူးလည္း သြားၾကည့္လုိက္ရာ တစ္ေယာက္ထဲ ေတာတုိးလာေနေသာ ဟုိဘက္ကသူကုိ ေတြ႔ရသည္၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဟုိဘက္ကသူ လြယ္ထူးတုိ႔နား ေရာက္လာသည္၊ လြယ္ထူးတုိ႔ဝပ္ေနသည္ကုိ ျမင္သည့္အလား ‘ေကာင္ေလး’ဆုိၿပီး ေအာ္ေခၚလုိက္သည္၊ လြယ္ထူးလည္း “ေဝး” လုိ႔ထူးၿပီး ဝပ္ေနရာက ထလာသည္၊ ေရာ္ဂ်ာတုိ႔ကုိ မင္းတုိ႔ေတြေနခဲ့ဦး ဆုိၿပီး မွာခဲ့သည္။
ဟုိဘက္ကသူက ‘မင္းတုိ႔ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီလား’ “မၾကာေသးပါဘူး”လုိ႔ ေျပာၾကရင္း ႏွစ္ေယာက္ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္မိၾကသည္၊ ‘အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား’ ဟုိဘက္ကသူက ေမးလုိက္သည္၊
“အဆင္ေျပတယ္ေလ” လြယ္ထူးျပန္ေျဖလုိက္သည္၊ ဟုိဘက္ကသူက ေလခၽြန္သံ ႏွစ္ခ်က္ေပးလုိက္ရာ ေတာထဲက ဟုိဘက္ကနွစ္ေယာက္ ထပ္ထြက္လာသည္၊ သူတုိ႔သယ္လာေသာ ပစၥည္းေတြကုိ လြယ္ထူးေရွ႕တြင္ ခ်လုိက္သည္၊ လြယ္ထူးလည္း ေရာ္ဂ်ာတုိ႔ဘက္လွည့္ရင္း ေဟ့ေကာင္ေတြ သယ္ထုတ္ခဲ့ေတာ့လုိ လွမ္းေျပာလုိက္သည္၊ ေရာ္ဂ်ာတုိ႔လည္း ပါလာေသာ ပစၥည္းေတြကုိ ဟုိဘက္ကသူေရွ႕ ခ်ေပးလုိက္သည္။
ပစၥည္းေတြကုိၾကည့္ၿပီး အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္၊ ‘ေကာင္းကြာ ေက်းဇူးကြာ’ ဆုိၿပီး၊ လြယ္ထူးနွင့္ ဟုိဘက္ကဆရာတုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဖက္လုိက္ၾကသည္၊ တကယ္ေတာ့ လြယ္ထူးတုိ႔ဘက္က ဝက္တစ္ေကာင္ႏွင့္ အသားေျခာက္မ်ား၊ ဟုိဘက္က ဆန္တစ္အိတ္နဲ႔ အလဲအလွယ္လုပ္ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ “ဒီၾကက္ႏွစ္ေကာင္က မင္းတုိ႔ ဆရာႀကီးအတြက္ ဖထီးထည့္ေပးလုိက္တာ”၊ လြယ္ထူးက ေျပာလုိက္ေတာ့၊
ဟုိဘက္ကသူကလည္း ‘ဒီမွာလည္း ကြမ္းေတြနဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္နွစ္စီး မင္းဖထီးအတြက္’ ဆုိၿပီး အထုပ္တစ္ထုပ္လွမ္းေပးလုိက္သည္၊ ‘ေရာ့ ဒီမွာ ငါလက္ဘက္ရည္ ေဖ်ာ္လာတာ တစ္ေယာက္တစ္ငုံစီေသာက္ၾက အေမာေျပေပါ့’၊ ဟုိဘက္ကသူက ဆုိလုိက္သည္၊ ဟမ္းေကာခ်ဳိင့္ထဲက လက္ဘက္ရည္ကုိ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ အားလုံးေသာက္ေနၾကသည္၊ ဟုိဘက္ကသူက သူ႔လူေတြကုိ ‘ဟုိဘက္ကေကာင္ေတြကုိ မ်ားမ်ားေပးေသာက္လုိက္ေလ မင္းတုိ႔က ငါေဖ်ာ္တာေသာက္ေနက် မဟုတ္လား’ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။
မၾကာခင္ ဟုိဘက္ကသူက ထရပ္လုိက္ၿပီး၊ ‘ထစမ္းေကာင္ေလး ခုငါက မင္းကုိ ဟုိဘက္ကလုိ႔ ေျပာတယ္၊ မင္းကလည္းငါကုိ ဟုိဘက္ကလုိ႔ ေျပာတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ငါတုိ႔က တစ္ဘက္စီ ရပ္ေနၾကတာကုိ၊ ဒါေၾကာင့္ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့’၊
‘ခုမင္းနဲ႔ငါ တူတူရပ္လုိက္ၿပီ၊ အတူတူျဖစ္သြားရင္ ဟုိဘက္ကဆုိတာ ရွိဦးမလား၊ ဒီဘက္ကပဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့’၊
‘ငါထင္ပါတယ္ေလ မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာေတာ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ အလံတစ္ခုေအာက္မွာ အတူတူျဖစ္ၾကမွာပါ အသြင္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာေပါ့၊ အခ်ိန္အခါက ေတာင္းဆုိေနၿပီ၊ အတူတူျဖစ္သြားၾကတဲ့အခါ ဟုိဘက္ဒီဘက္ဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူးေလ’၊
“ဟုတ္လား ဒါဆုိ ငါ မင္းေျပာတဲ့ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚကုိ သြားၾကည့္လုိ႔ ရၿပီေပါ့”၊ လြယ္ထူးက ေမးလုိက္သည္၊
‘ရၿပီေပါ့ ေကာင္ေလး၊ ဒီႏုိင္ငံအတြင္းမွာ ဘယ္ေနရာမဆုိ မင္းသြားလုိ႔ရၿပီေပါ့’၊ ဟုိဘက္ကသူက ဆက္ေျပာျပန္သည္၊
‘ေကာင္ေလး ငါတုိ႔ အတူတူျဖစ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ “ဟုိဘက္က” ဆုိတာ ေျပာင္းသြားၿပီ၊ မင္းဒီေတာင္တန္းေတြကုိ ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္တတ္ရင္ အဲဒီမွာ ဟုိဘက္ကရွိလိမ့္မယ္၊ သူတုိ႔ တစ္ႏုိင္ငံလုံးက ငါတုိ႔ဆီက စြမ္းအင္ေတြနဲ႔မီးလင္းေနတာ၊ ငါတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းကုိ ဟုိဘက္ဒီဘက္ အျမဲျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ သူေတြေပါ့’၊
‘အဲဒီလုိပဲ အေပၚဘက္မွာ မဟာအင္အားႀကီး ဟုိဘက္ကေတြ ရွိတယ္၊ သူတုိ႔လည္း သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ ငါတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းကုိ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္’၊
‘အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ကလိန္ကက်စ္ ဟုိဘက္က ဆုိတာရွိတယ္၊ သ႔ူလူေတြကုိ ငါတုိ႔လူေတြဆုိၿပီး လိမ္ညာသြင္းေနတဲ့ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့ ဟုိဘက္ကေပါ့’၊
‘အဲဒီ ဟုိဘက္ကေတြကုိ ယွဥ္ႏုိင္ဖုိ႔ရာ ငါတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းက ဟုိဘက္ဒီဘက္ မဟုတ္ပဲ အတူတူျဖစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္၊ အတူတူဆုိတာ မင္းလည္းအတူတူ၊ ငါလည္း အတူတူ၊ တန္းတူရည္တူကုိေခၚတာ’၊
‘ဒါ ငါနားလည္သလုိ မင္းကုိေျပာျပတာ’၊
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဟမ္းေကာခ်ဳိင့္ထဲက လက္ဘက္ရည္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ငုံစီ ေသာက္လုိ႔ကုန္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ရန္သူျဖစ္ၾကေသာ သူတု္ိ႔သည္ ဆန္ထဲတြင္ အဆိပ္ခတ္ထားမည္၊ အသားေျခာက္ေတြထဲတြင္ အဆိပ္ခတ္ထားမည္ မစဥ္းစားမိၾကေတာ့ပါ၊ ဒီအရာကုိ ယုံၾကည္မႈလုိ႔ ေခၚရမည္ ျဖစ္ပါသည္၊
သူတု္ိ႔ ႏွစ္ေယာက္၏ ယုံၾကည္မႈသည္၊ သူတုိ႔တစ္စု၏ ယုံၾကည္မႈကုိျဖစ္ေစသည္၊ တစ္စု၏ ယုံၾကည္မႈသည္ တစ္ဖြဲ႔လုံးကုိ ျဖစ္ေစသည္၊ ထုိသည္မွသည္ အားလုံး၏ ယုံၾကည္မႈကုိ ျဖစ္ေစပါလိမ့္မည္။
တနသၤာရီ ေတာတြင္း တစ္ေနရာတြင္ ေသဆုံးသြားေသာ သူငယ္ခ်င္း ေစာတင္စုိးသုိ႔ အမွတ္တရ၊
အမွတ္တမဲ့ ရုိက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပုံမ်ားျဖစ္ပါသည္။
sosegado
