တအင့္အင့္ ငုိသံၾကား၍ က်မဆုိင္ေရွ႕သုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္၊
ဆုိင္ေရွ႕ လမ္းမေပၚမွာေတာ့၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ပုံစံ ဝတ္ဆင္ထားေသာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္၊ က်မကုိ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္ၿပီး ကားတံခါးကုိ ေဆာင့္ပိတ္ကာ ကားေပၚတက္သြားသည္၊ ဒီေနာက္ ၆ ဂငယ္ နံပါတ္ တုိယိုတာ လင့္ခရုစာကားက ေဆာင့့္္ႀကီးတငင္ျဖင့္ က်မဆုိင္ေရွ႕က ေမာင္းထြက္သြားသည္။
‘သမီးဘာျဖစ္လုိ႔ ငုိေနတာလဲ’ဟု က်မက က်မရဲ႕ ဆုိင္းေရာင္းသူေလးကုိ ေမးလုိက္သည္၊
“ဟုိဘြားေတာ္ႀကီး (မိန္းမႀကီး) သမီးကုိ ဆဲဆူသြားတယ္၊ တြန္းလဲတြန္းသြားေသးတယ္” ကေလးမေလးက ျပန္ေျဖသည္၊
‘ဘာမ်ားျဖစ္သြားေသးသလဲ သမီး’လုိ႔ က်မ ထပ္ေမးလုိက္ျပန္သည္၊
“ဘာမွေတာ့မျဖစ္ပါဘူး၊ သူကုိ အသစ္ေတြရွိလွ်က္နဲ႔ ၅၀၀က်ပ္တန္ အေဟာင္းေတြ ျပန္အမ္းလုိ႔၊ ပုိက္ဆံေတြနဲ႔ ေပါက္ၿပီး နင္ဒီေလာက္ အသစ္ေတြလုိခ်င္လွ်င္ ဟုိဆုိင္မွာသြားလုပ္ အသစ္ေတြခ်ည္းပဲရမယ္၊ အပ်ဳိပါ ေက်ာင္းသူလုိ႔သာေျပာ ဆင္ အသစ္ေတြ အထပ္လုိက္ က်လာလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး သမီးကုိ ဒီထက္ဆုိးတဲ့ ယုတ္ယုတ္မာမာေတြေျပာသြားေသးတယ္”၊ ကေလးမေလးက ေျပာျပသည္၊
“ေၾသာ္သမီးရယ္ အရက္မူးသမား တစ္ေယာက္မူးရမ္းၿပီး ေစ်းလာဝယ္တယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါကြယ္၊ နားထဲကေဖ်ာက္ စိတ္ထဲက ထုတ္ပစ္လုိက္၊ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြက ဒီလုိပဲ သမီးရယ္”၊
“ကုိယ္ကုိေျပာလာတဲ့စကား ကုိယ္ကမယူရင္ ကုိယ္စီမေရာက္ဖူးေပါ့” ဆုိၿပီး ကေလးမေလးကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ရွင္းျပလုိက္ရသည္၊ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ က်မတုိ႔အတြက္ ဒါမ်ုိးေတြကေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါေခ်၊ က်မတုိ႔ မႏၱေလးဘက္မွာ ပုိက္ဆံႏွင့္ ေမာက္မာသူေတြက အမ်ားသား မဟုတ္လား၊
ဒီကေလးမေလးကေတာ့ရုိးသည္၊ သူကေလး၏ ဂုဏ္သိကၡာကုိ တုိက္ရုိက္ထိခုိက္သြား၍ ဝမ္းနည္းသြားျခင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္၊ ထုိအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ သိလုိက္မည္မဟုတ္ပါ အမွတ္ရမည္လည္း မဟုတ္ပါ၊ လူတစ္ေယာက္ ခံစားမႈသည္ သူတုိ႔လုိ လူမ်ဳိးေတြအတြက္ အေရးထားစရာ ကိစၥလုိ႔ ထင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
က်မတုိ႔ အိမ္ကေလးသည္ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ရွိသျဖင့္ အပုိဝင္ေငြေလးမ်ားရမလားလုိ႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ တႏုိင္စတုိးဆုိင္ကေလး ဖြင့္ထားခဲ့သည္၊ ဆုိင္ကေလးသည္ မထင္မွတ္ပဲ ေရာင္းေကာင္းခဲ့သည္၊ ကုိယ္လက္ရွိအလုပ္ေတြနဲ႔ မႏုိင္သျဖင့္ ဆုိင္အကူေရာင္းရန္ အသိေတြထဲက ကေလးမေလး ႏွစ္ေယာက္ကုိ ခန္႔ထားမိသည္၊ ယခု ကေလးမေလးက စဥ့္ကုိင္ဖက္က ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕သမီးျဖစ္ၿပီး မိဘ၏သြန္သင္မႈေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္သည္၊ မႏၱေလးတြင္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ကာလအတြင္း တဘက္ကဝင္ေငြရကာ မိဘကုိ ကူညီသည့္ သေဘာျဖင့္ က်မဆုိင္ေလးတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိကားေပၚ တက္သြားေသာ အမ်ဳိးသမီးကုိ က်မသိပါသည္၊
မႏၱေလးတၿမိဳ႕လုံးနီးပါး သိပါလိမ့္မည္၊
က်မအတြက္ေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းကုိ သိခ်င္လွ်င္ ဒီအမ်ဳိးသမီးကုိၾကည့္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါသည္၊
တကယ္လုိ႔ က်မတစ္ေယာက္ စာေရးဆရာေတြလုိ စားေရးတတ္ခဲ့ရင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းစုံေတြကုိ ေရးမယ္ဆုိပါက ဝထၳဳေတြ ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္မ်ား ရလာမလဲမသိပါ။
တကယ္ေတာ့ ဒီအမ်ဳိးသမီးလည္း ဒီလုိဆုိင္ေလးဖြင့္ခဲ့ဖူးပါသည္၊ ၿပီးေနာက္ ခုလုိႀကီးပြားခဲ့သည္ပဲ မဟုတ္ပါလား၊
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔က၊ က်မေက်ာင္းတက္ေနေသာ အခ်ိန္ကေပါ့၊
ေအလမ္းက ထမိန္တုိင္းျပည္ ဆုိသည့္ သူမ၏ ဆုိင္တြင္၊ က်မ လုံခ်ည္ေတြ ဝယ္ခဲ့ဘူးပါသည္၊ ထုိအခ်ိန္က က်မတုိ႔တေတြက ထမိန္ေတြပဲ အဝတ္မ်ားသည္ မဟုတ္ပါလား၊ ခုေခတ္လုိ စကတ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြ မဝတ္သေလာက္ပင္၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အေမ၊ အစ္မ၊ ဆရာမေတြကုိ ကန္ေတာ့ဖုိ႔ လက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ အဲဒီ ထမိန္တုိင္းျပည္ ဆုိင္ကေလးကပင္ ဝယ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေခတ္ကုိ ျမင္တတ္သူလား၊ အကြက္ကုိ ျမင္တတ္သူလား က်မ မေျပာတတ္ပါ ထမိန္တုိင္းျပည္ ဆုိင္ပုိင္ရွင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာသြားခဲ့သည္၊ သူဘယ္လုိ ခ်မ္းသာသြားသလဲဆုိတာေတာ့ မႏၱေလးတၿမိဳ႕လုံးနီးပါးသိပါလိမ့္မည္၊ သူ႔လုိ ခ်မ္းသာသြားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးမုိ႔ သူႀကီးပြားခ်မ္းသာသြားမႈကုိ က်မဘာမွ မေျပာခ်င္ပါ၊ သူမ်ားႀကီးပြားခ်မ္းသာ တာကုိ မနာလုိျဖစ္တတ္သူလုိ႔ က်မကုိယ္က်မ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ၊ သူ၏ အခြင့္အေရး Right ရပုိင္မႈပဲေလဆုိၿပီး ကုိယ္ပုိင္ အခြင့္အေရးကုိ ေလးစားသူ တစ္ေယာက္အေနျဖင့္လည္း က်မ ထုိအမ်ဳိးသမီးကုိ မေဝဖန္ခ်င္ပါ။
ဒါေပမဲ့ သူရဲ႕ အျပဴအမူေတြဟာ တျခားသူေတြနဲ႔ မတူ ေျပာစရာျဖစ္ရပါသည္၊ ဒီေန႔ျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ က်မ တစ္ခ်ဳိ႕ကုိေတာ့ ေျပာရပါေတာ့မည္၊ ခုအခိ်န္တြင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ လုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ကုိင္ေနေသာ တုိက္တာအိမ္ျခံေျမေတြ အမ်ားႀကီးပုိင္ဆုိင္ေနေသာ ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္ဆုိသည္ကုိ က်မ လက္ခံပါသည္၊ ၅၈ လမ္းဘက္မွာေဆာက္ေနေသာ တုိက္ခန္းတြဲေတြ၊ ၿပီးစီးသြားေသာ ဆုိင္ခန္းတြဲေတြ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရြာထဲက ေရာင္းဝယ္ထားတာေတြက သူမသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေခတ္သစ္မ်က္နွာဖုံး သူေဌး တစ္ေယာက္ဆုိတာကုိ ထင္ရွားေစပါသည္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိ မ်က္နွာဖုံး ထားတာလဲကုိေတာ့ ထုိအမ်ဳိးသမီးသည္ သူကုိသူ ေဝဖန္မႈေရာ ျပဳခဲ့မိေလသလား က်မ မထင္ပါ၊ အေပးအကမ္း အလွဴအတန္းက ေပးကမ္းတတ္ပါဘိ၊ လွဴတတ္ပါဘိလုိ႔ ေျပာယူရမေလာက္ေပ၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း ရန္ပုံေငြဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္လူမႈေရး အဖြဲ႔ကုိဘယ္ေလာက္၊ ဘယ္ေက်ာင္းႀကီးကုိ ဘယ္ေလာက္ မတည္လုိက္တယ္၊ ဘယ္ဘုန္းႀကီးကုိ ဘယ္လုိအကုန္က်ခံ သိကၡာထပ္၊ ထပ္လည္းထပ္ႏုိင္လြန္းပါတယ္၊ အေပးနဲ႔အယူ ေကာင္းေကာင္းတြက္ခ်က္တတ္သူပါ၊ ေပးကမ္းျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္၏ ဆုိတာကုိ လက္ခံထားတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ေယာက္ပါ။
ဘယ္လုိပင္ မ်က္နွာဖုံး ထားပါေစ သူကုိ ႏုိင္ငံေတာ္က သုဓမၼသိဂႌ ဘြဲ႔အပ္ႏွင္းလုိက္သည္၊
ေၾသာ္ သုဓမၼသိဂႌ ဆုိတာ ဒီလုိမိန္းမေတြကုိ ေပးတာပါလားလုိ႔ က်မမွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္ ဝမ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူ ဆုေတာင္းေပးၾကသူေတြကလည္း သတင္းစာေတြထဲမွာအျပည့္ ဇာတ္တူသားေတြ အခ်င္းခ်င္း ရုိင္းပင္းၾကတာမ်ားလား၊ ထုိအမ်ဳိးသမီးေၾကာင့္ က်မအတြက္ေတာ့ သုဓမၼသိဂႌေတြဟာ ဘုရားႀကီးအဝင္က အဖြားအုိႀကီးေတြေလာက္ မပုိေတာ့ပါ၊ တကယ္တန္း ထုိက္တန္စြာရတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ က်မဝမ္းနည္းပါတယ္၊ ဒီလုိေျပာလုိ႔ က်မကုိ မနာလုိျဖစ္တာလားလုိ႔ ေမးႏုိင္ပါတယ္၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ မနာလုိျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး လူေတြလုိေနတာကုိ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါပဲ၊ လွဴၾကတုိင္း တန္းၾကတုိင္း ဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ထူးေတြ ေပးမယ္ဆုိရင္ ေသခ်ာေပးေစခ်င္ပါတယ္ ပါဝါအာဏာေၾကာင့္ လွဴၾကတာလား၊ လွဴဖုိ႔ေငြေတြဘယ္ကရလာသလဲ၊ ရယူလုိလုိ႔ လွဴၾကတာလား၊ ေစတနာ သဒၵါတရား တကယ္ထက္သန္လုိ႔လားေပါ့၊ ေျပာသာေျပာရတာ ဒီလုိအလွဴေတြက က်မတုိ႔ မႏၱေလးဘက္မွာအမ်ားႀကီး၊ ဘုရားႀကီးကုိ သြားမလား၊ မႏၱေလးေတာင္ေပၚ တက္မလား ေမၿမိဳ႕ပိတ္ခ်င္းေျမွာင္ကုိ သြားမလား ကဗ်ည္းထုိးထားတဲ့ အလွဴရွင္ေတြၾကည့္လုိက္ ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာ သိၾကပါလိမ့္မယ္၊ တစ္ဗုိလ္က် တစ္ဗုိလ္ဆင္းေပါ့၊ သူတုိ႔ကုိယ္စား က်မေတာ့ရွက္မိပါတယ္၊ ေခတ္ေျပာင္းေနပါၿပီ ဆုိေပမဲ့ ဓါတ္ပုံအႀကီးႀကီးေတြက မျဖဳတ္ေသးပါဘူး၊ ေဂါပကအဖြဲ႔ေတြကပဲ အကဲပုိၾကတယ္ ထင္ပါသည္၊ ေဂါပကအဖြဲ႔ေတြလည္း ေျပာင္းဖုိ႔ေကာင္းေနပါၿပီ၊ မေျပာင္းခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ သူတုိ႔လုိလူေတြပါမွာပါ၊
ထုိအမ်ဳိးသမီးအေၾကာင္းကလည္း မႏၱေလးၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕လုံးနီးပါးသိေနတဲ့ ကိစၥဆုိေတာ့
က်မ မနာလုိျဖစ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။
ထမိန္တုိင္းျပည္ ဆုိတဲ့ အထည္ဆုိင္ေလးကေန၊ ဒီေလာက္ခ်မ္းသာလာေအာင္ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္လာေအာင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးဘယ္လုိႀကိဳးစားခဲ့သလဲ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ ျပန္ၾကည့္ၾကရေအာင္၊ သူကေတာ့ ေပးဆပ္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာခ်င္ေျပာမွာပဲ၊ ကုိယ္ေရးခဲ့တဲ့ ကုိယ္သမုိင္းကုိေတာ့ ျပန္ဖ်က္လုိ႔မရပါဘူး၊ အိမ္ျခံေျမေရာင္းဝယ္လုပ္ရာကေန အပြင့္ေတြအတြက္၊ အကြက္ေတြ ဖန္ေပးတတ္လာသည္၊ ေနာက္ေတာ့ အပြင့္ႀကီးေတြ၊ အပြင့္ႀကီးႀကီ္းေတြႏွင့္အတူ
အကြက္ေတြဖန္လာသည္၊ ႀကီးေတြ မွဴးေတြ အဆင့္ေလာက္ဆုိ အရာမသြင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ နယ္စပ္ကလူေတြနဲ႔ ေစ်းေတြကစားၿပီး ေစ်းထုိးတက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ အထုပ္နဲ႔အထည္နဲ႔ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ပုိက္ဆံရမဲ့ကိစၥေတြ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ၊ ကေလးဘက္က ေျပာင္းလာတဲ့ အပြင့္ႀကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလုိလုိ အသံေတြထြက္လာသည္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္သက္လုံး လက္တြဲလာတဲ့ သူေယာက္်ားကုိ ကြာရွင္းလုိက္ပါတယ္၊ အဲဒီ အပြင့္ႀကီး လည္း အပြင့္ႀကီးႀကီ္းျဖစ္ၿပီးမွ ျပဳတ္ျပန္သည္၊ လင္ငယ္၊ မယားငယ္ဘဝကေန အတူေနျဖစ္သြားၾကတယ္ ဆုိပါသည္္၊ နန္းတြင္းအရႈပ္ေတာ္ပုံႀကီးေပါ့၊ ဒီလုိျဖစ္လာဖုိ႔ ထုိအမ်ဳိးသမီးက သူ႔မိသားစုကုိ ေပးဆပ္ခဲ့တာပါပဲ၊ အပြင့္ႀကီးေတြအတြက္ ဘယ္လုိဖန္ေပးခဲ့သလဲ ၾကံေပးခဲ့သလဲ သူ႔ဆုိင္လုပ္ဘူးတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ အကုန္သိၾကပါသည္၊ အသက္၅၀ မိန္းမႀကီးက မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔ က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဘက္ေဘးခ် ေဘာင္းဘီတုိေလးဝတ္ထားတာ ျမင္ၾကည့္ၾကပါေတာ့။
က်မႏွင့္ ထုိအမ်ဳိးသမီးက ေရစက္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပါပဲ၊
အဲဒီ ထမိန္တုိင္းျပည္ ဆုိတဲ့ အထည္ဆုိင္ေလး ဖြင့္ခါစေပါ့၊ က်မလုံခ်ည္တစ္ထည္ သြားဝယ္ခဲ့ပါသည္၊ ေငြျပန္အမ္းတဲ့အခါမွာ ေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးက က်မကုိ အမ္းမဲ့ေငြေတြကုိ ယူလာပါသည္္၊ ဆုိင္ရွင္ ထုိအမ်ဳိးသမီးကျဖတ္ၿပီး ဘာလုိ႔သစ္ေနတာေတြ ျပန္အမ္းတာလဲ၊ အေဟာင္းဆုံးေတြ ေရြးအမ္းဆုိၿပီး ေျပာသံဆူသံၾကားရပါတယ္၊ ေကာင္မေလးကလည္း ဆူလုိက္တဲ့အတြက္ က်မကုိ အေဟာင္းဆုံးေတြလာအမ္းပါသည္္၊ က်ပ္၅၀ တန္ႏွင့္ အေၾကြတစ္ခ်ဳိ႕ေပါ့၊
က်မတုိ႔အတြက္ေတာ့ ေငြေဟာင္းေဟာင္း သစ္သစ္ သုံးလုိ႔ရလွ်င္ၿပီးပါၿပီ၊
ထုိအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ပုိက္ဆံျမင္တတ္ပုံကုိ က်မမွတ္မိေနပါတယ္၊ က်မမွာ ဒီလုိ လူမ်ုိဳးေတြရဲ႕ အျပဳအမႈေတြဆုိ အမွတ္ရေစတဲ့ အက်င့္ရွိပါသည္၊
ထုိအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ မွတ္မိမယ္ မထင္ပါဘူး၊ သူရဲ႕မွတ္အသိ ထဲမွာ ပုိက္ဆံေတြပဲျမင္ေနမွာေပါ့၊
ဒီလုိပဲ ဒီေန႔ က်မဆုိင္က ကေလးမေလးကုိ ေျပာဆုိသြားတာေတြလည္း သူမွတ္မိမယ္ မထင္ပါဘူး၊
သူမွတ္အသိ ထဲမွာ ပုိက္ဆံေတြပဲျမင္ေနမွာပါ။
အသက္ေတြလည္းႀကီးလာပါၿပီ
ေခတ္ေတြလည္း စေျပာင္းလာၿပီ ေျပာၾကပါသည္
ဒီလုိပဲ ထုိအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ မွတ္အသိထဲမွာ ပုိက္ဆံေတြပဲျမင္ေနရင္ေတာ့……..
ေသရင္ ဒီဂုဏ္ထူးဘြဲ႔ထူးေတြလည္း သယ္သြားလုိ႔မရပါဘူး
ေသရင္ ဒီပုိက္ဆံေတြြလည္း ယူသြားလုိ႔မရပါဘူး
ေသရင္ အလွဴမေျမာက္တဲ့အလွဴေတြလည္း ပါမသြားပါဘူး
ထုိအမ်ဳိးသမီးကုိ ၾကည့္ၿပီး က်မ အသိတရားေလးရလုိက္ပါတယ္၊
ခြင့္လြတ္တတ္သူ က်မကေတာ့ ထုိအမ်ဳိးသမီးကုိ က်မသိထားတဲ့ အသိတရားေတြကုိ သိေစခ်င္ပါတယ္။
အလွဴေျမာက္တဲ့အလွဴေတြ လွဴႏုိင္ၾကပါေစ။
တုိက္ဆုိင္သြားလွ်င္ တုိက္ဆုိင္သြားသည္သာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း…………………………………
