Friday, September 17, 2010

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ (၂)

 
မႏၱေလး  ေရႊဝုိင္းတြင္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည့္ က်ေနာ္ကုိ အေဖက ေရရွည္လုပ္ငန္းမဟုတ္ႏုိင္ဟု ဆုိကာတေၾကာင္း မဟူရာမင္းသမီးတုိ႔ဘက္ကို တင္းေနသည္ကတေၾကာင္းျဖင့္ ရန္ကုန္ရွိအေဒၚလုပ္ငန္းကို ေလ့လာခုိင္းသည္ဆုိကာ ရန္ကုန္ကုိပုိ႔လုိက္သည္၊ အေဒၚလုပ္ငန္းသည္ အရင္ကအေဖ့စိတ္ကူး ျဖစ္ၿပီး အေဒၚကုိေပးလုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊ ထုိလုပ္ငန္းကုိစိတ္မဝင္စားသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားထြက္မယ္ဆုိၿပီး ေလ့လာေနခ်ိန္ျဖစ္သည္၊ စံရိပ္ျငိမ္က ဆရာတစ္ေယာက္ဆီမွာ အဂၤလိပ္စာတက္ေနသည္၊ အားေနသည္ကမ်ားသျဖင့္ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ ရဲ႕အေဖၚျဖစ္ခဲ့ရသည္။

‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ ႏွင့္ရင္းႏွီးမႈ႔သည္ တျဖည္းျဖည္းပုိတိုးလာခဲ့သည္၊ သူ႔အခက္အခဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေျဖရွင္းေပးသူသည္ က်ေနာ္ျဖစ္လာၿပီး၊ က်ေနာ့္ကိစၥေတြအတြက္တုိင္ပင္ေဖၚသည္ ‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔အိမ္မသိေအာင္လုပ္သည့္ ကိစၥအားလုံးနီးပါးသည္ က်ေနာ့္ဆီက အၾကံဥာဏ္မ်ားသာျဖစ္သည္၊ တကယ္ေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီတုိ႔ အသုိင္းအဝုိင္းႏွင့္ မဟူရာမင္းသမီး တုိ႔အသုိင္းအဝုိင္းသည္ သိပ္မထူး၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီတုိ႔က နုိင္ငံျခားကုိအရမ္းအထင္ႀကီးသည္၊ သားေတြသမီးေတြအားလုံးကုိ ဆရာဝန္ေတြ အင္ဂ်င္နီယာေတြျဖစ္ေစခ်င္သည္၊ ရာထူး ပုိက္ဆံကုိ ၾကည့္ၿပီးခြဲျခားဆက္ဆံတတ္သည္၊ မဟူရာမင္းသမီးတုိ႔က ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ဂုဏ္ကုိမက္သည္၊ အလုပ္အကုိင္မယ္မယ္ရရမရွိလည္း ဘယ္သူ႔သား ဘယ္သူ႔ေျမးနဲ႔ျဖစ္ေနသည္၊ အထည္ႀကီးပ်က္ေတြၾကားမွာ ဝုိင္းလည္ေနသည္၊ မႏၱေလး၏ ထုံးစံလားမသိ၊ ရာထူး ပုိက္ဆံကုိ ၾကည့္ၿပီး မခြဲျခားဆက္ဆံေသာ္လည္းပဲ၊ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးရာတြင္ ဘာေတြရွိမွ ဘာေတြတင္မွ လုပ္တတ္သည္၊ ထ႔ုိအတြက္ ခုိးေျပးလုိက္ေျပးသည္ကမ်ားသည္။

မဟူရာမင္းသမီးသည္ က်ေနာ္ကုိ တကယ္ခ်စ္ တကယ္ႀကိဳက္သည္၊ အသားျဖဴသည့္ၾကားက အနက္ေရာင္ဝတ္စုံကုိ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာဝတ္တတ္သည့္အတြက္ မဟူရာမင္းသမီး ျဖစ္လာသည္၊
သူငယ္ခ်င္း၏အစ္မ က်ေနာ္ထက္ အသက္သုံးႏွစ္ေလာက္ပုိႀကီးသည္၊ ေဆးဖက္၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ ဂ်ံဳ လုပ္ငန္း၊ ကုန္စည္ဒုိင္ စသျဖင့္ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ခ်ီကာ အသုိင္းအဝုိင္းႀကီးသည္၊
တြဲျဖစ္ၾကသည့္ေနာက္ သူငယ္ခ်င္း၏ စိန္ေခၚျခင္းကုိခံရသည္၊ ဘုိးေတာ္ (မဟူရာမင္းသမီး၏အေဖ)က လုံးဝသေဘာမတူ၊ မဟူရာမင္းသမီးလည္း ကုိယ္ရံေတာ္ေတြနဲ႔ျဖစ္သြားသည္၊ မႏၱေလး တကၠသုိလ္မွာ ဆရာမျပန္လုပ္ေတာ့လည္း သူ႔မွာမလြတ္လပ္ေတာ့ အႀကိဳအပုိ႔ေတြနဲ႔ျဖစ္သည္၊ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္က ေရႊဝုိင္းတြင္ က်င္လည္ေနခ်ိန္၊ ပုိက္ဆံကုိေကာင္းေကာင္းရွာတတ္ေနၿပီ္၊ ပတ္ဘလစ္ကာကားေတာင္ ကုိယ္ဟာကုိယ္ ဝယ္စီးႏုိင္သည္၊ အဲဒါေတာင္ အင္ဂ်င္နီယာ မလုပ္ပဲ အေရမရအဖတ္မရေတြလုပ္ေနသည္ ဟုေျပာခံရသည္၊ ေရႊဝုိင္းမွာ က်ေနာ့္ဆရာက ကုိဘဲဥ ျဖစ္သည္ RITဆင္းၿပီး အင္ဂ်င္နီယာမလုပ္ပဲ ဝုိင္းတြင္ဆရာတဆူျဖစ္ေနသည္ က်ေနာ့္ထက္ ေတာ္ေတာ္္စီနီယာၾကသည္၊ အင္ဂ်င္နီယာ မလုပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲကြာ ငါတုိ႔က အင္ဂ်င္နီယာေတြကုိ ဝယ္လုိ႔ရတယ္ကြဆုိၿပီး၊ ေရႊေခ်ာင္းေတြကုိ ရုိက္ျပသည္၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မဟူရာမင္းသမီးသည္ ကုိယ္ရံေတာ္ေတြၾကားမွ မႏၱေလး တကၠသုိလ္ကေန က်ေနာ့္ ပတ္ဘလစ္ကာကား ေပၚပါပါလာတတ္သည္။
က်ေနာ္ကေတာ့ စုိင္းဆုိင္ေမာဝ္ရဲ႕ ‘ပုိေနျမဲၾကားေနျမ’ဲ သီးခ်င္းေလးကုိဆုိေကာင္းေနစဲ။

ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ့္အေဖကလည္းတင္းလာသည္ ရန္ကုန္ကုိလြတ္လုိက္သည္၊ က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္လာရသည္၊ ထုိအတြက္ မိဘမ်ားသည္ သားသမီးေတြကုိ သူတုိ႔ျဖစ္ေစခ်င္တာမ်ားကုိ ျဖစ္ေစခ်င္တာမ်ား၏ ဆုိသည့္အဆုိကုိ က်ေနာ္ အျပည့္အဝ ယုံၾကည္လုိက္သည္။

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီသည္ မဟူရာမင္းသမီးတုိ႔ အသုိင္းအဝုိင္းကုိ ေရေရလည္လည္ ပုတ္ခပ္သည္၊ တစ္ခါမွာေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီသည္ မဟူရာမင္းသမီးကုိ ဗါလင္တုိင္းေန႔ ရန္ကုန္ကုိ မျဖစ္မေန အေရာက္လာခဲ့ရန္ က်ေနာ္ကုိ ဖုန္းဆက္ခုိင္းသည္၊ က်ေနာ္လည္း မဟူရာမင္းသမီးကုိ ခ်စ္ရင္လာခဲ့ရန္ ငါ့ဘဝအတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္ ဘာညာျဖင့္္ ဇြတ္လာရန္ ဖုန္းဆက္ေခၚသည္၊ မဟူရာမင္းသမီးက က်ေနာ္အတြက္ဆုိ သူျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ပါမည္ဆုိသည္၊ က်ေနာ္က ေတြ႔လား မဟူရာမင္းသမီးက ငါ့ကုိဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆုိရင္ ဟုဆုိကာျပန္ၾကြားလုိက္သည္၊ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့ မဟူရာမင္းသမီးက သူရန္ကုန္သြားမည့္ကိစၥ သူ႔အေဖ သိသြားသျဖင့္ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လာသည္ က်ေနာ္က လာကုိလာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဇြတ္အတင္းေျပာရာ ေနာက္ဆုံး မဟူရာမင္းသမီး၏ ငုိသံမ်ားကက်ေနာ္ကုိ နူးညံ့သြားခဲ့သည္၊ မိန္းခေလးမ်ား၏ အေကာင္းဆုံးလက္နက္တစ္ခုသည္ မ်က္ရည္မ်ားမဟုတ္ပါလား။
ထ႔ုိအတြက္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီက မဟူရာမင္းသမီးကုိ အခ်စ္ကုိတန္ဘုိးမထားတဲ့မိန္းမ ဘာဘာညာညာျဖင့္ ေတြ႔ရင္ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေျပာျပစ္လုိက္ခ်င္တယ္ဟုဆုိကာ အျပစ္တင္သည္၊ က်ေနာ္ ေနာက္မွျပန္စဥ္းစားမိသည္မွာ ငါဘာျဖစ္လုိ႔ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီေျပာတုိင္းလုပ္တာလဲလုိ႔၊ အဲဒီလုိၾကားထဲက ဗါလင္တုိင္းေန႔တြင္ က်ေနာ္တိတ္တဆိတ္ မႏၱေလးျပန္သြားကာ မဟူရာမင္းသမီးႏွင့္ ဘုရားႀကီး အေနာက္ဘက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ေတြ႔ျဖစ္ၾကသည္၊ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ မဟူရာမင္းသမီးတုိ႔ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ဆုံျခင္းဆုိတာ ႏွစ္ဦးစလုံးမသိခဲ့ၾကပါ။

က်ေနာ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီသည္ က်ေနာ္ကုိမေခၚေတာ့၊ တစ္ပတ္တိတိၾကာေတာ့ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြလာလက္စသပ္ေပး အဲဒီအတြက္လာေခၚတာဆုိၿပီး ျပန္ေခၚျဖစ္ၾကသည္၊ ေလာကႀကီးတြင္ နားလည္ရအခက္ဆုံးအရာမ်ားတြင္ မိန္းခေလးတုိ႔၏ စိတ္လည္းပါသည္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီႏွင့္ မဟူရာမင္းသမီးတုိ႔ ေတြ႔ဆုံခဲ့ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
………………………………………………………………………………………

‘ေမာင္’ ဟုေခၚသံေၾကာင့္ အေတြးတုိ႔ရပ္တန္႔သြားသည္၊

‘ႏူိးလာၿပီလား၊’ဟုေမးလုိက္မိသည္၊
ေနာက္က်ေနၿပီေနာ္ ျမန္ျမန္လုပ္လုိက္မယ္ဆုိကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသည္၊
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ Time square ဘက္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္၊ AMC အစား Regal ရုပ္ရွင္ရုံတြင္ၾကည့္ၾကရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကသည္၊ Stadium theater ျဖစ္လုိ႔ျဖစ္သည္၊ ရုပ္ရွင္ေရြးရာတြင္ေတာ့ Salt, The American, The Expendables ေနာက္ဆုံး ေမာင့္သေဘာ ေမာင့္သေဘာ ျဖစ္ေန၍ The Expendables ပဲေရြးလုိက္သည္၊ ရုံနံပါတ္က 13 ေနာက္ဆုံးေပၚRPX technology ရုံ၊ ၾကည့္တဲ့လူက ဆယ္ေယာက္ေလာက္ပဲရွိသည္ထင္သည္၊ ရုံတင္ထားတာၾကာၿပီဆုိ၍ျဖစ္မည္၊ ဇာတ္ကားထဲတြင္ မင္းသားတစ္ေယာက္က  ျမန္မာပတၱျမားလက္စြပ္ကုိ ခ်စ္သူကုိလက္ေဆာင္ေပးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္ ခ်စ္သူကတျခားသူရွိေနေလေတာ့ မေပးျဖစ္ခဲ့ေခ်၊ စတားလုံး၏ ဂ်က္လီအေပၚ ပညာသားပါပါ ႏွိမ္သည့္ဇာတ္ကြက္မ်ားကုိၾကည့္ကာ လူအမ်ားစုကုိ လူအနည္းစုကာ ႏုိင္ကာၿပီးသြားခဲ့သည့္ ရုိက္စားဇာတ္လမ္းျဖစ္ေပမဲ့၊ ဇာတ္လမ္းကုိမၾကည့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တုိးတိုးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္၊ ေမာင္ေနာက္ခါလာရင္ ပတၱျမားလက္စြပ္ယူခဲ့ေပး၊ ရုပ္ရွင္အေရြးမွားတယ္ The American ေရြးရမွာ မင္းသားမုိက္တယ္ ၊ Salt ဆုိရင္ မင္းသမီးမုိက္တယ္၊ RPX ဆုိတာ too loud, too large, too expensive စသျဖင့္ေပါ့ ၊ ထုိေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ညစာကုိ ည ၁၂ နာရီမွ စားျဖစ္ၾကသည္၊ ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ရွစ္နာရီခြဲအမွီ Liberty jetty ကုိသြားရမည္ဆုိၿပီးတန္းအိပ္ျဖစ္ၾကသည္။

မနက္ ၆နာရီေလာက္ က်ေနာ္နိူးလာသည္ မထေသးပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ၏ နဖူးကုိ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာနမ္းလုိက္မိသည္၊
………………………………………………………………..

ရည္းစားမဟုတ္ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာနမ္းဘူးပါသလားလုိ႔ေမးရင္၊ နမ္းဘူးပါသည္ဟုေျဖရပါမည္၊ တခ်ိန္တုန္းက မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ၏ နဖူးေလးကုိ က်ေနာ္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာနမ္းခဲ့ဘူးပါသည္၊ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔သည္ ခ်စ္သူရည္စား မဟုတ္ၾကေသးပါ၊ က်မ၏အရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းဟု မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီက သတ္မွတ္ထားသည္၊ စကားေလးနည္းနည္း လြန္သြားတာနဲ႔ ‘က်မတုိ႔က အရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြေနာ္’ ဟုဆုိကာ အျပံဳးေလးနဲ႔ က်ေနာ္ကုိႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့သည္၊ တစ္ေန႔မွာ အလုပ္မွာလည္း ဆရာဝန္မႀကီးတစ္ေယာက္က အႏုိင္က်င့္၊ အိမ္မွာလည္း သူ႔အေမနဲ႔ အၾကီးအက်ယ္စကားမ်ား၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ရင္ဘတ္ထဲဝင္ကာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငုိပါေတာ့သည္၊ ကုိယ္ေတြ႔လက္ေတြ႔ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္၏ ရႈိက္ႀကီးတငင္ငုိျခင္းကုိ က်ေနာ္မႀကံဳဘူးပါ၊ သူဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္ငုိတာလည္း က်ေနာ္မသိပါ၊ က်ေနာ္ကုိလည္းမေျပာ၊ သူ႔ရဲ႕ဆံပင္ေတြကုိ ပြတ္သတ္ရင္းေခ်ာ့ေနမိသည္၊ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕နဖူးေလးကုိ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာနမ္းလုိက္မိသည္၊ အငုိတိတ္ေစရယ္လုိ႔ေပါ့၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီတစ္ေယာက္ သူ၏မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္မ်က္နာကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္း ‘က်မတုိ႔က အရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြေနာ္’ ဟုဆုိကာ အငုိတိတ္သြားခဲ့သည္၊ က်ေနာ္အတြက္ ယေန႔တုိင္သတိရေနဆဲ အနမ္းတစ္ခုပါ။

တကယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားထြက္မယ္ဆုိတဲ့ က်ေနာ္ထက္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားကုိဦးစြာထြက္သြားခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ လည္ရင္းပတ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ဥကၠလာပဘက္က အၾကားအျမင္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ဆီ ေရာက္သြားဘူးသည္၊ ဆရာမကုိ ေမးခြန္းသုံးခုေမးႏုိင္သည္ ေမးခ်င္သည့္ ေမးခြန္းေတြကုိ စာရြက္ေပၚတြင္ေရးထားရသည္၊ ဆရာမသည္ စာရြက္ကုိမၾကည့္ပဲ ထုိေမးခြန္းသုံးခုလုံးကုိေျဖဆုိသည္၊ ထုိေန႔က က်ေနာ္မေမးပါ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီသည္ သူေမးခ်င္ေသာေမးခြန္းေတြကုိ စာရြက္ေပၚေရးထားလုိက္သည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလဲ့ေရာက္ေသာအခါ၊ ဆရာမသည္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏုိင္ငံျခားေရာက္မယ္၊ အခက္အခဲမ်ားစြာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးအဆင္ေျပမယ္၊ အုိေအာင္မင္းေအာင္ေပါင္းရမယ္၊ ဆရာမက က်ေနာ္ဘက္လွည့္ကာ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ အသင့္ျပင္ထားဟု အဆစ္ေျဖသြာေသးသည္၊ ထုိအခ်ိန္က မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားစကားလုံးဝ မဟ၍လည္း ဆရာမေလး၏ အေျဖမ်ားကုိ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ပင္ထားခဲ့သည္။
ၾသဂုတ္လရဲ႕ မုိးဆက္တုိက္ရြာေနေသာ ေန႔တစ္ေန႔ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ က်ေနာ္အိပ္ေနတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကလာႏိူးသည္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီျဖစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္အိမ္၊ က်ေနာ္အခန္းသုိ႔ ဘယ္လုိေရာက္လာပါလိမ့္၊ ႏူိးၿပီလားဆုိၿပီး က်ေနာ္ရင္ခြင္ထဲဝင္လာကာ က်ေနာ္ကုိတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားသည္၊ က်ေနာ္သည္လည္း အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ အလုိက္သင့္ျပန္ဖက္ထားလုိက္မိသည္၊ သူ႔ကုိလည္း ‘ဘာျဖစ္လာလုိ႔လဲ’ ‘ဘာျဖစ္လာလုိ႔လဲ’ အထပ္ထပ္ေမးေနမိသည္၊ မ်က္လုံးရုိင္းႀကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ကုိၾကည့္ရင္း ‘ဒီေန႔က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကၿပီ၊’ ေျပာရင္းက်ေနာ္ကုိထပ္ဖက္ျပန္သည္၊ ‘သိပ္ခ်စ္တယ္ေမာင္၊’ ‘ေမာင္လုိ႔ေခၚေတာ့မယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားေမာင္၊’ ‘ ေမာင္ေရာက်မကုိခ်စ္တယ္မဟုတ္လား’ က်ေနာ္တကယ္ အ့ံအားသင့္ေနမိသည္ ေမးခြန္းေတြက ရင္ထဲမွာအမ်ားႀကီး၊ အလုိက္သင့္ျပန္ဖက္ထားရင္း အင္းပါ လုပ္မိသည္၊ ‘ကဲေမာင္ မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ ေမာင္ကုိက်မစကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာစရာရွိတယ္၊’ ‘ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္မယ္ အိမ္ကုိမလာခဲ့နဲ႔၊’ ထုိေန႔က က်ေနာ္တစ္ေနကုန္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီရဲ႕ဖုန္းကုိ ေစာင့္ေနမိသည္၊ သူဖုန္းဆက္မလာပါ၊ ထုိေန႔က မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီသည္ က်ေနာ္ကုိ ခ်စ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္သြားသည့္ေန႔ဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။
……………………………………………..

အေတြးတေမွးမွ ရပ္ကာ က်ေနာ္ေရခ်ိဴးခန္းထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့သည္၊ က်ေနာ္ေရခ်ိဳးၿပီးေသာအခါ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ႏူိးေနၿပီျဖစ္သည္၊ ေမာင္ကအေစာႀကီးႏူိးတာပဲ က်မေရခ်ိဳးလုိက္ဦးမယ္ ေစာင့္ေနာ္ဟုဆုိကာ ပါးကုိအနမ္းေလးေပးၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္သြားသည္၊ ဒီေန႔ နယူးေယာက္ကုိလည္ၿပီး ေနာက္ေန႔က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ ေနထုိင္ရာ Virginia သို႔သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တုိ႔ Liberty jetty သုိ႔ ၄၂ လမ္း Time square ဘူတာကေန ရထားနဲ႔သြားျဖစ္သည္၊ Jetty ေရာက္ေတာ့လက္မွတ္ခ်ိန္းရသည္၊ Liberty လက္မွတ္ကုိ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက online မွဝယ္ထား၍ျဖစ္သည္၊ Crown ေပၚတက္သည့္လက္မွတ္ဆုိ ၃လ ေလာက္ႀကိဳဝယ္မွရသည္၊ က်ေနာ္တုိ႔စီးသည္ သေဘာၤသည္ ဒုတိယေျမာက္ထြက္ေသာ သေဘာၤျဖစ္သည္၊ Miss New York တဲ့၊
က်ေနာ္ေရာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီေရာ Liberty cruise စီးဘူးေသာ္လည္း Liberty ရုပ္တုႀကီးေပၚ တခါမွ်မတက္ဘူးပါ၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကေတာ့ ‘၁၅၀ ေက်ာ္ step တက္ရမယ္ဆုိလုိ႔၊’ ‘ေမာင္နဲ႔ၾက ေမာမယ္မထင္ဘူး’ ‘ေပ်ာ္တယ္ေမာင္’ ဟုဆုိသည္၊ အျပန္တြင္ Ellis Island ကုိလည္းဝင္ျဖစ္သည္။
အျပန္ သေဘာၤေပၚတြင္၊
‘ေမာင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကုိၾကည့္လုိက္ပါေမာင္’
‘ဒီ္ၿမိဳ႕ႀကီးက က်မဘဝကုိ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေျပာင္းလည္းသြားေစခဲ့တယ္’
‘ခုလည္း ဒီ္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာပဲ ေမာင္နဲ႔ျပန္ဆုံဆည္းရတယ္
က်မ အေမရိကားကေန ေမာင္ဆီ မရမကဆက္သြယ္ခဲ့တာ ေမာင္မွတ္မိတယ္ေနာ္’
‘မွတ္မိပါတယ္’ဆုိၿပီး က်ေနာ္ သူ႔အေမးကုိ ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
‘က်မရဲ႕ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္တုိင္းမွာ ေမာင္နဲ႔ဆက္သြယ္လုိ႔ရခဲ့တာ၊ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ဆက္စပ္မႈ႔ တစ္ခုရွိမယ္ထင္တယ္ေမာင္၊
ၾကယ္ကေလးကူညီလုိ႔လုိ႔ ေမာင္ေျပာရင္ေျပာႏုိင္ေပမဲ့၊ ၾကယ္ကေလးကူညီျဖစ္ေအာင္လည္း ထူးဆန္းတဲ့တုိက္ဆုိင္မႈ႔ မဟုတ္လားေမာင္၊’
‘ေမာင္ က်မကုိခ်စ္တယ္ဆုိတာကုိ ယုံတယ္၊ ေမာင္ဆီက အင္းပါ ဆုိတဲ့စကားေလးၾကားၿပီးကတည္းက က်မကုိခ်စ္လားဆုိတဲ့ အေမးကုိ ထပ္ၿပီးမေမးေတာ့ဘူး၊ က်မရဲ႕ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ သံသယ မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊’
‘ေမာင္က်မကုိ စိတ္နာလားဟင္၊’
‘ေမာင္က်မကုိ ခုဘယ္လုိျမင္သလဲ၊’
‘မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ’ လုိ႔ျမင္တယ္၊ ျပန္ေျဖလုိက္ေတာ့၊
ဟင္းဟင္းဟင္း ရယ္သံေလးနဲ႔အတူ က်ေနာ္ကုိ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားလုိက္သည္၊
‘သိပ္ခ်စ္တယ္ေမာင္ ရင္ႏွင့္အမွ်ပါ၊’
‘ေမာင္ဟာ က်မကုိ နားအလည္ဆုံး၊’
က်ေနာ္လည္းသူကုိ တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေခတၱေမ့ထားလုိက္သည္၊
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးကုိၾကည့္ရင္း စကားေတြေျပာေနေသာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိၾကည့္ေနမိသည္၊ ၾကယ္ကေလးသည္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ေက်ာင္းေနဖက္ ဆရာဝန္မတစ္ဦးပါ၊ အရင္ကသူ႔ရဲ႕ အမ်ဳိးသားအလုပ္လုပ္ရာ ဆုိက္ပရပ္တြင္လုိက္ေနသည္၊ အမ်ဳိးသားကသေဘာၤလုပ္ငန္းဆုိေတာ့ စကာၤပူကုိ ခဏခဏေရာက္ျဖစ္ၾကသည္၊ ေနာက္ဆုံး စကာၤပူတြင္ရုံးလာထုိင္သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ ၾကယ္ကေလးမွတဆင့္ က်ေနာ္အေၾကာင္းေတြသိေနသည္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕အေၾကာင္းေတြကုိ မသိခ်င္ပဲ တစ္ေနရာမွာ သိမ္းထားျဖစ္သည္၊
ခုေတာ့ သူရဲ႕အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ နားေထာင္ႏွစ္သိမ့္ဘုိ႔ က်ေနာ္ေနခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါလား၊ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကုိယ့္ခံစားခ်က္ေတြကုိ သိမ္းထားၿပီး တစ္ျခားသူရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ မွ်ေဝခံစားနားလည္ေပးလုိက္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ယူဆပါသည္။
ေမာင္ဟုိမွာၾကည့္စမ္း ဒီဘက္က Brooklyn ဟုိမျမင္ရတဲ့ဘက္က Queens ေပါ့၊ က်မနယူးေယာက္မွာေလးႏွစ္ေနခဲ့တာ Queens မွာ အမ်ားဆုံးေပါ့၊ Brooklyn မွာ လပုိင္းေလာက္ပဲေနခဲ့တာ၊ ဒီကၿပီးရင္ က်မတုိ႔ Queensဘက္ကုိ ရထားနဲ႔သြားမယ္ ေမာင္ကုိက်မေနခဲ့တဲ့ေနရာျပမယ္ အလႊမ္းေျပေပါ့၊
သေဘာၤေပၚကဆင္းကာနီး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ၾကင္နာေနေသာ အသက္၇၀ အရြယ္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး စုံတြဲကုိျပသည္၊ ေမာင္ဟုိမွာေတြ႔လား သူ႔တုိ႔ၾကင္နာေနၾကတာေလ၊
က်မလည္း စိတ္ကူးယဥ္ထားတယ္ စီမံထားတယ္ဆုိ ပုိမွန္မလား၊
ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆုံးအခိ်န္ေတြကုိ ေမာင္နဲ႔အတူ ကုန္ဆုံးခ်င္တယ္
ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ေတာင္မွ ေမာင္လက္ေပၚမွာ ထြက္သြားခ်င္တယ္
ေႏြရာသီ အိမ္ေလးကုိ ဟုိ ကေနဒါနယ္စပ္ Thousand Island မွာဝယ္မယ္၊
ေဆာင္းရာသီႏွင့္တျခားရာသီေတြမွာ ဖေလာ္ရီဒါ မဟုတ္ရင္ ဟာဝုိင္အီ မွာေနမယ္၊ က်မ ကယ္လီဖုိးနီးယားကုိ မႀကိဳက္ဘူး၊
မယုံမရွိနဲ႔ ေမာင္
I’m American. I have a plan. You have to follow me.
က်မစိတ္ကူးေတြကရယ္ရသလား ေမာင္၊
အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ လုိ႔ ရုိးရုိးေလးျပန္ေျဖလုိက္မိသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ ရထားနဲ႔ Queensဘက္သုိ႔ထြက္လာခဲ့သည္၊ Grand central တြင္ရထားခ်ိန္းသည္၊ Queens ဘက္ကုိေရာက္ေတာ့ ရထားသည္ ေျမေအာက္မွာမဟုတ္ေတာ့ အေပၚကသြားသည္၊ ၁၀၃ လမ္း Corona Palaza မွ က်ေနာ္တုိ႔ျပန္လွည့္လာသည္၊ ဒီ လမ္း၄၀ lowery streetမွာ က်မေနခဲ့တာ၊ လမ္း၆၀ Woodside မွာလည္းေနဘူးတယ္၊ ဒီရထားလမ္းခရီးကုိ က်မႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာစီးခဲ့ဘူးတယ္၊ ခုေမာင္နဲ႔အတူတူစီးေနရၿပီ၊ ယုံမလားေတာ့မသိဘူး ေမာင္နဲ႔အတူတူစီးခ်င္တယ္လုိ႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ခဲ့ဘူးပါတယ္၊

ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ မခံခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ မိန္းခေလးတစ္ဦးဟာနယူးေယာက္ ကုိေရာက္လာခဲ့တယ္၊
ကယ္လီဖုိးနီးယားကလာခဲ့တဲ့ က်မအတြက္ နယူးေယာက္ဟာ တမ်ဳိးျဖစ္ေနေပမဲ့ အစဥ္ေျပပါတယ္၊
က်မရဲ႕ ပထမဦးဆုံးအလုပ္က စိန္ေရြးတာပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ Madeline ဆုိတဲ့ ဂ်ဳးအမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွင့္ က်မခင္မင္ခဲ့တယ္ သူကိုက်မက မန္ဒီလုိ႔ေခၚတယ္၊ သူက အေမရိကန္ ပယေဆးေတြေရာင္းတယ္၊ က်မဆရာဝန္ဆုိဟာသူသိသြားၿပီး သူဆီကုိေခၚခဲ့တယ္၊ ေဆးစပ္ေဆးထုပ္ႏွင့္ သူနဲ႔ေဆးပညာဖလွယ္ခဲ့တယ္၊ သူက က်မကုိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာသည္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့တယ္၊ သူဆီမွအလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ က်မေက်ာင္းဆက္တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ လူထုက်န္းမာေရး ေနာက္ေတာ့ သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဆးပညာေတြပါ၊ ေမာင့္ကုိေျပာျပဘူးတယ္ထင္ပါတယ္၊ ေမာင္မေရာက္ခင္ညက သူ႔နဲ႔ညစာစားခဲ့ေသးတယ္၊
က်ေနာ္က အေသးစိပ္ေတာ့မေျပာဖူးဘူး၊ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။

က်မ မေဝ ဆုိတဲ့အမတစ္ေယာက္နဲ႔ေနတယ္ သူကအေဆာက္အဦးပုံေတြဆြဲတယ္ autocad ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ မေဝနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်မ အစ္မႀကီး မေအးေအးႏုိင္နဲ႔ခင္ခဲ့ရတယ္၊ မေအးေအးႏုိင္က designer တစ္ေယာက္ေပါ့ web site ေပၚမွာ design ေတြဆြဲတယ္၊ မေအးေအးႏုိင္ဟာ ေတာင့္ေတာင့္ ခုိင္ခုိင္နဲ႔ ေယာက်ာ္းဆန္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ေပါ့၊ က်မသူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလာကႀကီးအေၾကာင္း လူေတြအေၾကာင္းပုိသိလာရတယ္၊ က်မအေျခက်ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာၾကေတာ့ မေအးေအးႏုိင္တစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးထဲမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ မေအးေအးႏုိင္ ဆုိေပမဲ့ မေအးႏုိင္တဲ့သူဘဝရဲ့တစ္ဆစ္ခ်ဳိး အေျပာင္းအလဲေတြနဲ႔ပါ၊ ေယာက်ာ္းဆန္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ဘဝထဲကုိ ကုိေသာ္ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအသုိင္းအဝုိင္းက လူတစ္ေယာက္ဝင္ေရာက္လာတယ္၊ ကုိေသာ္ကျမန္မာျပည္မွာ မိန္းမရွိတယ္၊ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ကုိေသာ္ဟာ မေအးေအးႏုိင္ရဲ႕ဘဝျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အတူတူေနၾကတယ္၊ လက္ထပ္ဘုိ႔ၾကံေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကံၾကမၼာကေျပာလုိ႔မရဘူးေလ၊ မေအးေအးႏုိင္မွာ ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ကုိေသာ္ဟာ မေအးေအးႏုိင္ကုိ လက္မထပ္ခဲ့ဘူး၊ မေအးေအးႏုိင္ဆီ ဝင္ထြက္ေနတဲ့ မလွလွတုိးနဲ႔ လက္ထပ္သြားခဲ့တယ္၊ မေအးေအးႏုိင္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ဒီကုိေရာက္ေအာင္ ေခၚခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့အားလုံးကုိ ခြင့္လြတ္နားလည္ရင္းနဲ႔ပဲ ေလာကႀကီးက ထြက္ခြာသြားတယ္၊ သစၥာတရားကုိက်မသိလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေမာင့္ကုိ အနားမွာ ရွိေနခ်င္တယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲ မျဖစ္ဘူးဆုိတာရယ္ အေၾကာက္တရားဆုိတာရယ္ ဝင္လာခဲ့မိတယ္ေမာင္၊
က်မစကားေတြမ်ားတာ ပ်င္းေနၿပီလားေမာင္၊
မပ်င္းပါဘူး၊ အရမ္းစိတ္ဝင္စားမိပါတယ္၊ လြယ္လြယ္ကူကူရမလာတဲ့ ဘဝကုိ လူေတြက ပုိတန္ဘုိးအထားဆုံးပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ နားလည္ေပးရတာေပါ့၊
ခ်စ္တယ္မဟုတ္လားေမာင္
က်ေနာ္ကုိ ဒုတိယအႀကိမ္ေမးျခင္းျဖစ္သည္၊
ဟြန္းလုိ႔အေျဖေပးရင္း သူ႔ႏူတ္ခမ္းေလးကုိ နမ္းေပးလုိက္သည္၊
က်ေနာ္ကုိ ခ်စ္စဖြယ္ အျပံဳးေလးနဲ႔ တုန္႔ျပန္ရင္း၊
ခုက်မတုိ႔ ေမာင္သြားခ်င္တဲ့ American Museum of Natural History ျပတုိက္သြားမယ္၊ ညေနမုိးခ်ဳပ္သြားမယ္ေမာင္၊ ၾကည့္စရာေတြအမ်ားႀကီး၊
ဟုတ္တယ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးကတည္းကသြားခ်င္ေနတာ၊ က်ေနာ္ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
ခု က်မက ေမာင္ရဲ႕ တုိးလ္ဂုိက္၊
ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူရယ္ရင္း ျပတုိက္ဆီသုိ႔ထြက္လာၾကသည္။
ျပတုိက္ကအျပန္ ကုိရီးယားဆုိင္တြင္ ထမင္းဝင္စားၾကသည္၊ ပုိက္ဆံရွင္းေသာအခါ tip ကုိ က်ေနာ္ ၂ ေဒၚလာပဲေပးခဲ့သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီက ေမာင္ tip ေပးတာနည္းတယ္ ၄ေဒၚလာေလာက္ေပးရမွာ၊ စကာၤပူကလာလုိ႔လားမသိ tip ေပးရျခင္းကုိမႀကိဳက္၊
‘Tip ေပးရတာမႀကိဳက္လုိ႔ အေမရိကားမွာ မေနခ်င္တာ၊’
‘အဲဒီလုိမေျပာနဲ႔ေမာင္ ေနာက္ခါက်မပဲေပးမယ္၊ အေမရိကားမွာ မေနခ်င္ဘူးလုိ႔ မေျပာပါနဲ႔၊
ေနာင္ေမာင္က်မနဲ႔ေနရမွာ၊’
‘အုိေက၊ အုိေက’ ဆုိၿပီးရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျဖလုိက္သည္၊
ဒီေန႔လည္း Time square တြင္သြားထုိင္ကာ ေဟာ္တယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီ၊
ဒီတစ္ခါ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ တစ္ေယာက္ ေရအရင္ဝင္ခ်ဳိးသည္၊
မနက္ျဖန္ မနက္ ရွစ္နာရီ bus ကားျဖင့္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ ေနထုိင္ရာ Virginia သို႔သြားမည္၊
Bus ကားက Washington, Arlington ေရာက္မည္၊ သူေနသည့္ေနရာ Reston ကုိဘယ္လုိ႔သြားမည္မသိ။

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ အေမးေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားမိသည္၊


‘ေမာင္က်မကုိ စိတ္နာလားဟင္၊’
ေနာက္ၿပီးေတာ့
‘ေမာင္က်မကုိ ခုဘယ္လုိျမင္သလဲ၊’
သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ေမးရတာလဲ၊
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ…………….
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္…………

ေၾသာ္အခ်စ္ဆုိသည္မွာ……..

ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ သီခ်င္းသံထြက္ေပၚလာသည္၊

"ကုိယ့္ကုိေလ စုိးမုိးႏုိင္သည့္အင္အား
ေမာင္ဘယ္ကမ်ားရရွိထားသလဲ ေျပာၾကားလွည့္ပါ
ေနရာတုိင္းမွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာ
ေနရာတုိင္းမွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာ၊"
အေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ခဏနားပါဦးမည္။

                                                                  Liberty  ေလွခါးထစ္မ်ား၊
                                           Liberty  ရုပ္တုႀကီးေအာက္က
                                        Time Squareထုိင္ခဲ့ၾကစဥ္

                                                  
                                              American Museum of Natural History


















25 comments:

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ေမာင္က်မကို ခုဘယ္လိုျမင္သလဲ....

ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာရီရဲ့ သီခ်င္းသံေပၚထြက္လာသည္....

(အင္း.....ေမာင္လဲစဉ္းစားေနတယ္...ေရခ်ိဳးခန္းထဲက မင္းရဲ့ ပုံသ႑န္....)

ျမတ္မြန္ said...

ဒိုင္ယာရီ တစ္ပုဒ္ ကို ဖတ္ေနရသလိုပါပဲ။
အဆက္ပ်က္သြားတာ ၾကာသြားေတာ႔ ဖတ္ရင္းနဲ႔မွ ဇာတ္လမ္း ျပန္သတိရေတာ႔တယ္။
ဓာတ္ပံုနွင္႔ တကြဆိုေတာ႔..
တကယ္႔ျဖစ္ပ်က္လို႔ ထင္မိတယ္။
လွပလိုက္တဲ႔ အားက်စရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါ။ ေနာက္ထပ္မ်ား ရွိေသးလား။ မ်က္ဝန္းလဲ႔ျပာရီနဲ႔ ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းသြားလည္း သိခ်င္ေသး၏။

ကုိေအာင္ said...

ဖတ္ရတာ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။

အုပ္ႀကီး said...

ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ ..
တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းလားဟင္ !
ဘာမ်ားဆက္ျဖစ္ၾကပါလိမ့္ ....

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္
အုပ္ႀကီး

TYZ said...

လာဖတ္တယ္ေနာ္. မ်က္၀န္းလဲ့ျပာရီလုိ ကံေကာင္းခ်င္တယ္။ ဆက္ရန္ကုိ ေမွ်ာ္လွ်က္......။

blackcoffee said...

မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာရီေရ... ေနာက္ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေသးသလဲ...

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

ပံုေတြထဲမွာ မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီနဲ႕ ကိုဆိုဆီတို႕ပံုေတြမ်ား ေတြ႔ရမလားလို႕ ျပဴးျပဲလိုက္ၾကည္႕မိေသးတယ္..
မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးက ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနတယ္မသိ။
မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီနဲ႕ အေတြ႔မွာ မဟူရာမင္းသမီးကို လံုး၀ေမ႕သြားခဲ႕တယ္ေပါ႕ေနာ္။
အင္းေလ မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီကလည္း ညွိဳ႕အားေကာင္းတာကိုး။

ကိုေဇာ္ said...

မွတ္တမ္း ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္း ေကာင္းေကာင္းေလးလို႔ ျမင္မိတယ္။
ဆက္ေစာင္႔ရမွာေပါ႔ဗ်ာ..

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

ေတြးေတာ့ေတြးေပါ့ဗ်ာ-ဒါေပမဲ့သိပ့္မၾကာေစနဲ ့ဗ်ာ
ဓါတ္ပံုေတြလည္းတဝၾကီးၾကည့္သြားတယ္။ မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာရီ ရဲ ့ဓါတ္ပံုဝါးဝါးကေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္တင္ေပးဗ်ာ-
ကိုယ့္လူ တည္ျငိမ္ေအး ကိုစြမ္းေဆာင္နိုင္တဲ ့သူက-
ဘယ္လိုအမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကေလးလဲလို ့ၾကည့္ခ်င္တယ္။

SHWE ZIN U said...

ကိုဆိုဆီ ေရ

ဖတ္ရတာေကာင္းတယ္ ဆက္ေမွ်ာ္ရအုန္းမွာေပါ႔ေနာ္ ဘယ္လိုလည္း သိခ်င္လွၿပီ ေက်းဇူး

ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

nyan gyi said...

Virginia ကဇာတ္လမ္းေလး ေစာင့္ဆနမယ္ျမန္ျမန္ေနာ္
GN..

blackroze said...

စာေတြလည္းဖတ္ရင္းး
ပံုေတြလည္းၾကည္႔ရင္း..
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ခံစားခ်က္လားဆိုတာလည္းေတြးရင္း
ဇတ္သိမ္းပိုင္းကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေၾကာင္းပါ...

ZT said...

ကိုဆိုဆီရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဖတ္ျပီး အခ်စ္ဝတၳု ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ :D

Anonymous said...

အလည္သြားမယ္ဗ်ာ မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာရီ ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပး၊
Min Min

Anonymous said...

အခ်စ္ဘဝ အေမာ ခရီးအလွအပ ေတြကုိ တစ္ခါတည္း ဖတ္သြားရသလုိ ေနာက္ဆက္တြဲေလးျမန္ျမန္ေရးပါ၊
SS

ahphyulay said...

အင္း...
ေရး လိုက္ရင္ ဒီလိုၾကီး ပဲ ။
တစ္ခုခု ကို ယူ သြား သလိုပဲ ။
ကိုယ္က ေပး လိုက္ရသလို....
ယူ သြား ေတာ ့လဲ ေမွ်ာ္ မိ ၿပန္ ..
ေပး လိုက္ရေတာ ့လဲ ၿပန္မရ မွာစိုးလို ့
ႏွေၿမာ မိ ၿပန္ ဗ်..။
အဲ ့ေတာ ့ “ မ်က္ဝန္းလဲ ့ ၿပာရီ ” ကို
ဆက္ ေစာင္ ့ ရေတာ ့ မယ္ ။

ခင္တဲ ့

ျမစ္က်ိဳးအင္း said...

အစ္ကိုအေရးေကာင္းလို႕ မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီကိုေတာင္ ျမင္ဖူးခ်င္လာျပီ။
တကယ္႕ျဖစ္ရပ္မွန္လားဗ်
သိခ်င္မိတယ္..

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ဝတၳဳေတာ႔ မၿဖစ္ေလာက္ဘူးေနာ္...
သိေနတယ္...ဂယ္...

Anonymous said...

မဟူရာမင္းသမီးအေၾကာင္းသတ္သတ္ေရးေပးပါလား
Zaw Zaw

Anonymous said...

ဖတ္သြားလိုက္ရတာမ်ား ...ကိုယ့္နားမွာ ျဖစ္ေနလား
လို ့ေတာင္ ထင္ေရာင္ထင္မွား ...:)
Korea Series ထက္ေတာင္ပိုေကာင္းေနေတာ့..
...:)..အားေပးလွ်က္...ခင္မာလာေအာင္..

ကိုကိုးအိမ္ said...

ကိုဆိုဆီေရ ျမိဳ႕ေတာ္ေလးအေၾကာင္းကို ကိုးဘေလာ့မွာတင္ထားတယ္ဗ်။ လာအားေပးတာ ေက်းဇူးအကို တာ့တာ ပန္ေတာ့မယ္ ဓာတ္ပံုေတြေတာ့ ၾကံဳတုန္းၾကည့္ သြားတယ္

ခင္မင္လွ်က္
ကိုကိုးအိမ္

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

ကုိဆိုဆီ....ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မ်က္၀န္းလဲ့ၿပာရီနဲ႕ပဲ အတူတူေနထုိင္သြားမွာမုိ႕လား....
မထင္မွတ္ထားတာေတြက ၿဖစ္ဦးမွာလား....တကယ့္ၿဖစ္ရပ္မွန္လို႕ပဲ စိတ္ထဲမွာ ယုံၾကည္မိတယ္....

ျမေသြးနီ said...

ကြၽန္ေတာ္...မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီ...မဟူရာမင္းသမီး..
အင္း...အေရးအသားက မ်က္၀န္းလဲ့ျပာရီလို႕ပဲ ညွိဳ႕အား ေကာင္းေလေတာ့ ဆက္ရန္ရွိကိုို ေစာင့္ဖတ္ရေပဦးမည္။

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

ဂြတ္ရွယ္ပဲ... မ်က္စိထဲမွာ မင္းသားေခ်ာေခ်ာနဲ႔ မင္းသမီးေခ်ာေခ်ာေလးကို ထည့္ၿပီး အေမရိကားကရႈခင္းပံုေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္လိုက္တာ အရမ္းမိုက္တဲ႔ drama ကားေလးတကားကို ၾကည့္လိုက္ရသလိုပဲ...ဖတ္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနတာ...
:)

စကၤာပူမွာ ေနတာၾကာလို႔လားမသိ tip money ေပးရတာကို မၾကိဳက္ ဆိုတာေလးမွာ ကိုဆိုဆီနဲ႔ ပူးေတနဲ႔ တူသြားတယ္... ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ေရႊေကာင္းမွာ ေဟာ့ေပါ႔ သြားစားေတာ့ ပူးေတတို႔ အဖြဲ႔က ၁၈ ေယာက္ စားပြဲထိုး ၄ ေယာက္က serve လုပ္တယ္... ေငြရွင္းၿပီးေတာ့ အစ္ကိုက ပူးေတကို tip money ေပးလိုက္ပါဦးတဲ႔။ ပူးေတက ၁ ေထာင္တန္ ၂ခ်ပ္ ထုတ္ေပးတာကို အစ္ကိုက နဲလို႔ဆိုၿပီး စားပြဲထိုး ၄ေယာက္စာကို သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ၁ ေသာင္းေတာင္(၅ ေထာင္တန္ ၂ ခ်ပ္) ေပးလိုက္တာ... မ်က္လံုးေတာင္ ျပဴးသြားတယ္...အစ္ကို႔ကို မ်ားလိုက္တာလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ တြက္ႀကည့္ပါဦးေလတဲ႔ ၁ ေယာက္မွ ၂ ေထာင့္ငါးရာေလာက္ရမွာတဲ႔.... ၿပီးေတာ့ ကားပါကင္နားေရာက္ေတာ့ ကားတံခါးေတြလာဖြင့္ေပးၾက ကားထြက္မယ္ဆို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၿပီးေတာ့ ၂ ေထာင္... tip money တင္ စလံုး ၁၅ ေဒၚလာေလာက္ျဖစ္ေနၾကတာ...အ႔ံၾသသြားတယ္...ၿပီးေတာ့ ပူးေတလဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။ စကၤာပူမွာ ထမင္း ၅ နပ္ေလာက္စားလို႔ရတယ္လို႔။ ေနာက္ဆို ဒါမ်ိဳး tip money ေပးရမယ့္ ဆိုင္ေတြမွာ မစားေတာ့ဘူးလို႔...
ႏွေျမာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး...ဒါမ်ိဳးေတြမစားပဲ မရွိဆင္းရဲသားေတြကို ေပးရရင္ ဒါမ်ိဳးႏွေျမာမိမွာ မဟုတ္ဘူး... သူတို႔ကို လာစားတဲ႔ လူတိုင္းက ေပးေနမွာေလ... ၁ ဝိုင္းကေန ၁ ေထာင္ဆီပဲရဦးေတာ့ တေန႔ ၃ ဝိုင္းေလာက္ပဲ serve လုပ္...

ကိုဆိုဆီေပးခဲ႔တဲ႔ ၂ ေဒၚလာလဲ နဲမယ္မထင္ပါဘူး... သူတေန႔ကို ၃ ဝိုင္းေလာက္ဆီကပဲ ရဦး ၆ ေဒၚလာ ဆိုင္ရွင္က ေပးတဲ႔ လစာရွိေသးတယ္ေလ။

tip money အေၾကာင္းေပၚလာတိုင္း ရန္ကုန္က အေၾကာင္းၾကီး ျပန္ျပန္သတိရေနလို႔ comment ရွည္သြားတယ္ ကိုဆိုဆီေရ.....sorry ေနာ္ ... ပူးေတကြန္မန္႔ကိုေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ႔ ျပာရီကို သြားမျပလိုက္နဲ႔ဦးေနာ္... သူတို႔ကေတာ့ Hi-Boss ေတြဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ပိုက္ဆံေတြကို ဂရုစိုက္မယ္မထင္ဘူးေလ။ ပူးေတလဲ တကယ္လိုအပ္မယ့္လူေတြကို လွဴရတန္းရမယ္ဆို မတြန္႔တိုတတ္ပါဘူး... :)

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

ဒီပို႔စ္က comment ကို blog owner approvel လုပ္ထားတာလား။ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိေတာ့ဘူး။... အရွည္ၾကီး မန္႔ၿပီးမွ မရွိေတာ့ဘူး... ျပန္လဲမရိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး... ေကာ္ပီလဲ မကူးထားမိဘူး... ;( ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...

tip money နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ feeling ေလးေတာင္ေရးထားလိုက္မိေသးတယ္...

:)