Saturday, September 25, 2010

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ (၃)

Penn station ေရွ႕မွာ bus ကား ကုိေစာင့္စီးၾကသည္၊ Tripper bus သည္အခ်ိန္မွန္သည္၊ ရွစ္နာရီ တိတိမွာပင္ နယူးေယာက္ကထြက္ခြာခဲ့သည္၊ Bus ကားေမာင္းသူသည္ အာဖရိကန္ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည္၊ အားလုံးကုိနူတ္ဆက္ၿပီး၊ My name is Katherine. Please call me Katherine, don’t call me Driver. I have the name given by my mother. OK everybody. မိတ္ဆက္ပုံက တစ္မ်ဳိးႀကီးပါလားလုိ႔ ကုိယ္ဟာကုိယ္ေတြးၿပီးၿပံဳးမိသည္၊ Bus ကား သည္ 95 အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးအတုိင္း ဝါရွင္တန္သုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနေလသည္။

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ ေခါင္းကုိ က်ေနာ္ေပၚမွီထားရင္း၊ ေမာင္ ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ ေမးလာသည္၊
က်ေနာ္က ကားေမာင္းသူ အမ်ဳိးသမီး မိတ္ဆက္ပုံကိုေမးေတာ့၊
ဒီမွာက အမ်ားအားျဖင္ ့ဒီလုိပဲေလေမာင္၊
ေမာင္ေရ၊ ေမာင္ကုိေျပာစရာေတြရွိတယ္၊
ေမာင္နားမေထာင္ခ်င္ေပမဲ့လည္း ေက်းဇူးျပဳ၍ နားေထာင္ေပးပါေနာ္၊ က်မႏွလုံးသားကလာတဲ့ စကားေတြပါ၊ ေမာင္ကုိရင္ဖြင့္လုိက္ခ်င္တာလုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ခဲ့ဘူးပါတယ္၊
ေမာင္သိတယ္ေနာ္ က်မ အေမရိကားကုိ ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာခဲ့သလဲဆုိတာ၊
အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ဟင္း ဟင္း၊ လင္ယူၿပီးလာခဲ့တာလုိ႔ ေျပာလည္းရပါတယ္၊
အဓိက က က်မမိဘေတြေၾကာင့္၊ ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံတာ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ေမာင္သိခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊
အမွန္ကုိဝန္ခံရရင္ က်မကုိယ္တုိင္လည္း အေမရိကန္ အိမ္မက္ကုိ မက္ခဲ့ပါတယ္၊
ဒီအတြက္လည္း က်မဘဝရဲ႕ အမွားႀကီးျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့၊
ကုိယ္ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ကုိ ထားၿပီး၊ တစ္ခါမွကုိယ္မသိတဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနဘုိ႔ က်မလုိက္နာခဲ့တာေတြ၊ အေဖအေမတုိ႔ရဲ႕ သေဘာကုိမလြန္ဆန္ရဲလုိ႔ ဆုိတာတစ္ခုထဲနဲ႔ ကံကုိပုံလုိက္မိလုိက္တာ က်မရဲ႕အျပစ္ေတြပါပဲ၊
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္ရင္ ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီးသား ႀကိဳတင္စီစဥ္ၿပီးသားေတြထဲက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ လြတ္ထြက္ဘုိ႔ဟာ မလြယ္ကူဘူးေလ၊
ဗီဇာကိစၥေတြ၊ ေနထုိင္ခြင့္ကိစၥေတြ၊ က်မဘာမွ သိစရာမလုိဘူးေလ၊ လာလုိက္ခဲ့ ဒီမွာေန ဒီလုိလုပ္ေတြနဲ႔၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မဟာတကယ္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ပါေမာင္၊ ေနာက္ေန႔ဘာျဖစ္လာမလဲဆုိတာကုိ အၿမဲစဥ္စားေနတဲ့ သက္မဲ့တစ္ဝက္ လူသားတစ္ဦးပါေမာင္၊
လက္မထပ္ခင္ မိသားစုေတြ႔ဆုံပြဲမွာ က်မကုိ သူပုိင္ပစၥည္းဥစၥာ တစ္ခုအေနနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ က်မေယာက္်ား ျဖစ္လာမဲ့သူကုိ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ မွားသြားၿပီဆုိတာ က်မရဲ႕ မသိစိတ္က သိလုိက္တယ္ေမာင္၊
အဲဒီညမွာ က်မတစ္ခုခုလုပ္ဘုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္၊ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလည္း ထြက္ေျပးမလား၊ လူဆုိတာ စိတ္ညစ္ေလထြက္ေပါက္မရေလဆုိတာ က်မလက္ခံခဲ့တယ္၊ ဘာမွလုပ္လုိ႔မရပါဘူး က်မအေနာက္မွာ အရိပ္ရွိေနတယ္၊ ဆန္ဖရန္စစၥကုိရဲ႕ အက်ဥ္းတန္လြန္းတဲ့ညေတြေပါ့၊
အဆုိးဆုံးကေတာ့ ေမာင္လုိ႔စိတ္ထဲမွာေပၚလာလုိက္တုိင္း၊ ေမာင္ဆုိတာကုိ စိတ္ထဲကအတင္းေဖ်ာက္ပစ္ရတာကုိပဲ၊
ေမာင္မွတ္မိေသးလား၊ ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေစ်းက ေမာင္က်မကုိ အေႏြးထည္ တထည္ဝယ္ေပးဘူးတယ္၊
ေယာက္်ားဝတ္ဂ်ာကင္ တထည္ျဖစ္ေပမဲ့၊ က်မရဲ႕ အျမတ္ႏူိးဆုံးႏွင့္ အေရးပါဆုံးပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္၊
အဲဒီအေႏြးထည္ကုိဝတ္လုိက္ရင္ က်မအနားေမာင္ရွိေနတယ္၊ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသလုိ ခံစားသြားရတယ္၊
ဆန္ဖရန္စစၥကုိဟာ က်မကုိခါးသီးေစခဲ့တယ္၊
က်မတုိ႔စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊
ရွင္သန္ေနရမယ္၊ မခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္လုိက္တုိင္း ဘဝဆုိတာမပ်က္သြားေစရဘူး ဆုိတဲ့စိတ္ေတြကုိ ေမြးယူခဲ့တယ္၊
ဒါေပမဲ့ေမာင္ရယ္ က်မအဲဒီေန႔ကစၿပီးရွင္ရက္နဲ႔ေသခဲ့ရတာပါ။

လက္ထပ္ၿပီးအေမက က်မနဲ႔တစ္လလိုက္ေနေပးတယ္၊ အေမျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ လုိက္ပုိ႔ရင္း၊ က်မအေမကုိ ေမးခဲ့တယ္၊ အေမ ေက်နပ္ရဲ႕လားလုိ႔၊ ေက်နပ္တာေပါ့ သမီးရယ္၊ ခုအေမတုိ႔ သမီးအတြက္စိတ္ခ်မ္းသာရၿပီ၊ ခုလုိသမီး အေမရိကားမွာ အေျခခ်ႀကီးပြားသြားတာ၊
ေၾသာ္ အေမရယ္၊ အေမရိကားက လူတစ္ေယာက္ကုိ လက္ထပ္လုိက္တာနဲ႔ ႀကီးပြားသြားတာလား၊
အေမက က်မၿပံဳးလုိက္တဲ့ အၿပံဳးကုိၾကည့္ၿပီး၊ သမီးအဆင္ေျပေအာင္ေနတဲ့၊
က်မခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္၊ စိတ္ခ်အေမ က်မအေမရိကားမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနမယ္၊ အေမသာေနာက္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေပါ့၊ ဒီလုိနဲ႔က်မတုိ႔ လမ္းခြဲလုိက္တယ္၊
အဲဒါ က်မ အေမကုိ ေနာက္ဆုံးေတြ႔ဆုံျခင္းပါပဲ၊ ဒီေန႔အထိေပါ့။

ေမာင္ကုိ က်မေယာက္်ား ဆုိတဲ့သူအေၾကာင္းေျပာျပရဦးမယ္၊ နားေထာင္ေပးေနာ္၊
နာမည္က လင္းအန္တိတ္ တဲ့၊ က်မထက္ခုႏွစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္၊ အေမရိကေရာက္မွ လင္းအန္တိတ္ျဖစ္သြားတာ၊ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ဦးေက်ာ္ေက်ာ္ေအာင္၊ (Burma Born Chinese)တဲ့ Burmeseတုိ႔ Myanmarတုိ႔လာမေျပာနဲ႔၊ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ဆုိတဲ့စကားကုိ နည္းနည္းေလးမွကုိမဟ၊ ေနရာမွားၿပီးေမြးခဲ့တာဆုိပဲ၊ ေယာကၡမေတြက ျမန္မာလုိ႔ေျပာတာမ်ားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အေကာင္းဘက္မေတြးလုိက္နဲ႔ မွားယြင္းေနတဲ့ အသုိင္းအဝုိင္းတစ္ခုကုိ က်မလြဲမွားစြာ ေရာက္ရွိခဲ့တာပါ၊ လင္းေတြထဲကုိေရာက္ရွိသြားေတာ့ က်မက Mrs. Lim ေပါ့၊ က်မေယာက္်ားက သားငယ္၊ ေအာက္မွာ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ အစ္ကုိအႀကီးဆုံးက မိဘႏွင့္အတူတူ အိမ္စီးပြားေရးလက္တြဲလုပ္တယ္၊ အိမ္စီးပြားေရးဆုိတာကလည္း ႀကီးႀကီးမားမားမဟုတ္၊ အစ္ကုိလုပ္ေနေတာ့၊ ညီဝင္လုပ္စရာမလုိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်မေယာက္်ားက တျခားမွာသြားလုပ္တယ္၊ Store Manager တဲ့ တကယ္ေတာ့ Store စာေရးအလုပ္သမားေပါ့ အကုန္လုံးသူပဲလုပ္ရတာ၊ လုပ္တာလည္း ေဆြမ်ဳိးမကင္းတဲ့ တရုတ္ကုမၸဏီမွာပါပဲ၊ သူတုိ႔ပုိင္တဲ့အိမ္ႀကီးကေတာ့ Pacific heights နားမွာဆုိေတာ့ လက္ရွိသန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တယ္ဆုိပဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း ဆုိင္လုိလုိရုံးလုိလုိ ရွိေသးတယ္၊
တစ္အိမ္ထဲမွာတူတူေနၾကေပမဲ့၊ စားတာနဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရးကုိ ခြဲထားတယ္၊ အေမရိကန္ တရုတ္ထုံးစံလားေတာ့ က်မ မသိ၊ ေခၽြးမအႀကီးက သူ႔တုိ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိစၥေတြနဲ႔ လုံးပန္းေနေတာ့၊ က်မကအိမ္တာဝန္ကုိယူ၊ အဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီး ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ေပးရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္၊ ညဘက္ေရာက္ရင္ေတာ့ က်မအတြက္ေလာကငရဲပါပဲ၊
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႔အထိေတြ၊ ကုိယ္နံ႔၊ သြားႀကိတ္သံ၊ ေဟာက္သံ၊ အာပုတ္ရည္ေတြကက်ေသး၊ ဝက္တစ္ေကာင္နဲ႔ အိပ္စက္ေနရသလုိပါပဲ။
က်မအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္လုိ႔ သူကုိေျပာပါတယ္၊
မင္းကဆရာဝန္မ လုပ္ခဲ့တာ၊ မင္းဘာလုပ္တတ္သလဲ
သူနာျပဳေတာင္ မင္းမခန္႔ဘူး၊
မင္းရဲ႕ျမန္မာျပည္က ဆမ ေတြ ဆရာဝန္ဘဲြ႕ေတြ၊ တံတားေပၚကသြားလြင့္ပစ္လုိက္၊ “ဒါအေမရိကားကြ၊”
ဒီစကားေတြဟာက်မအသည္းႏွလုံးကုိ တုိက္ရုိက္နာက်င္သြားေစတဲ့ စကားေတြျဖစ္တယ္၊ က်မကုိ စိန္ေခၚလုိက္တာနဲ႔လည္းတူတယ္၊ဆရာဝန္ကုိ ျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ၊ သူမ်ားေတြလုိ႔ အမွတ္မ်ားတုိင္း ဆရာဝန္ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ကုိ ေမာင္ကုိ သတိရခြင့္ အျပည့္ေပးလုိက္တယ္၊ ေမာင္အနားမွာရွိေနတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဂ်ာကင္အကႌ်ေလးကုိဝတ္ျဖစ္တယ္၊ “ဒါအေမရိကား” ဆုိတာကုိ က်မ စေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။

က်မအျပင္ကုိ ထြက္ေလ့ရွိလာတယ္၊ ကုိယ္အိမ္မွာ ေနေပ်ာ္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္သူကအျပင္ထြက္ၿပီးေနပါမလဲ၊ ဆန္ဖရန္စစၥကုိတင္မကဘူး၊ အုတ္ကလန္း၊ ဆန္တာကလွ်ာ ၊ ဆန္အုိေဆးထိ ရထားႏွင့္ေျခဆန္႔ခဲ့တယ္၊ ဘာရယ္မွ မဟုတ္ဘူး Pier 39 ၊ Fort point ၊ Golden gate garden ဆုိတာေတြအျပင္၊ အုတ္ကလန္းတံတားေဘးက ဘားမားလမ္း Burma road ဆုိတာကုိသြားၾကည့္လုိက္ေသးတယ္၊
စာအုပ္ေတြကုိလည္း ဖတ္ျဖစ္တယ္၊ Richmond စာၾကည့္တုိက္ ကေတာ့ က်မအတြက္ေနာက္ဆုံး စတည္းခ်တဲ့ေနရာျဖစ္လာတယ္၊ စာၾကည့္တုိက္မွာ ခင္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဆီ ေရာက္သြားတယ္၊ ဘာသာေရးအဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေပမဲ့ လူသားအားလုံးအတြက္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ မူဝါဒကုိ ကုိင္ဆြဲထားတဲ့အတြက္ က်မအတြက္အဆင္ေျပခဲ့တယ္၊ “ဒါအေမရိကား” ဆုိတာကုိေအာက္ေျခကစၿပီး ေလ့လာျဖစ္တယ္၊ ကေလးေတြသင္ေနတဲ့ လူမႈေရးသိပၸံ၊ အေမရိကန္သမုိင္း တုိ႔ကစတာေပါ့၊ အဲဒီကေန ေရွ႕ေနေတြနဲ႔သိလာတယ္၊ Wifle အဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔သိလာတယ္၊
ဘယ္ေလာက္ထိ က်မေလ့လာမိသလဲဆုိ၊ Violence Against Women and children, Section 1201. ေတြနဲ႔ T and U visas အေျခအေနေတြကုိေရာေပါ့၊ က်မ အေမရိကန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ အေမရိကန္ေတြအတုိင္း လုပ္ကုိင္ေနထုိင္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္။

အဆင္ေျပေနသလို ေနေနတဲ့ၾကားထဲကပဲ၊ က်မအလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ အျပင္ထြက္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ အေသးအဖြဲကိစၥေလးေတြကအစ၊ မၾကာခဏ စကားမ်ားျဖစ္ၾကတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာေမြး၊ ျမန္မာျပည္မွာလူျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြက ျမန္မာဆုိတာကုိႏွိမ္တာေလာက္ေတာ့ က်မရြံမုန္းတာမရွိဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ေယာကၡမအဖြားႀကီးႏွင့္ က်မေယာက္်ား ဆုိသူကုိေပါ့၊
မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူေတြနဲ႔ေနရတဲ့ ဒုကၡ ဆုိတာကုိ က်မေကာင္းေကာင္းႀကီးသိရွိ ခံစားခဲ့ရတယ္ေမာင္။

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ ေျပာရင္းေမာေနေလၿပီ၊ မ်က္ရည္ေတြလည္းဝဲလုိ႔၊
က်ေနာ္ lemon tea အေအးပုလင္းကုိဖြင့္ၿပီးေပးလုိက္သည္၊ ေသာက္လုိက္ဦးလုိ႔ေျပာလုိက္မိသည္၊
သူ၏ရင္ထဲကလာေသာ စကားမ်ားဆုိတာ က်ေနာ္အျပည့္အဝယုံၾကည္မိပါသည္၊
အေအးကုိ ေမာ့ေသာက္လုိက္ၿပီးခဏေနကာ၊ တုိးညွင္းစြာ ေမာင္လုိ႔ က်ေနာ္ကုိမၾကည့္ပဲေခၚလုိက္သည္၊
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ Driver Katherine က သူကားကုိဆက္တုိက္ေမာင္းသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း traffic အေျခေနအရျဖစ္ေၾကာင္း အားလုံးကုိလွမ္းေျပာသည္။

က်ေနာ္ သူလက္ေမာင္းေလးကုိလွမ္းဖက္လုိက္ရင္း၊ ဆက္ေျပာေလဆုိၿပီး သူကုိျပန္စေပးလုိက္သည္၊
သူတုိ႔ကုိ က်မအၾကံေပးခဲ့ပါတယ္၊ မိသားစုလုိက္ ခရီးထြက္ရေအာင္၊ တစ္ေနရာသြားရေအာင္ စသျဖင့္ေပါ့၊ ဒါကလည္းက်မလုိအပ္ေနတယ္ထင္လုိ႔ အၾကံေပးလုိက္မိတာ၊ အထူးသျဖင့္ ေခၽြးမအႀကီးဆန္ဖရန္စစၥကုိ ဝန္းက်င္ကလြဲၿပီး ဘယ္မွမေရာက္ဖူးဘူး၊ ဒီကုိေရာက္တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီး၊ အလုပ္၊ ပုိက္ဆံ၊ အစားအေသာက္၊ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ ဒါေတြကုိပဲလည္ပတ္ေနတာ သူတုိ႔မွာ life ဆုိတာမရွိဘူး၊ ဗုဒၶ ဘာသာဆုိေပမဲ့၊ က်မသိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ သူတုိ႔လုပ္ေနတာ တျခားစီပဲ၊ ဘာသာတရားနဲ႔လည္းေဝးေပါ့၊ အေမရိကားမွာေနၿပီး ဒီမိသားစုျဖစ္ပ်က္ေနတာ၊ တဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။

တစ္ေနမွာေတာ့ အလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္တယ္၊ က်မအျပင္သြားဘုိ႔ျပင္ဆင္ေနတယ္၊ က်မေယာက္်ားက ဘယ္သြားဦးမွာလည္း၊ က်မကလည္း သူကုိျပန္ေျဖပါတယ္၊ ဘာသြားလုပ္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္မလဲေပါ့၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့သူရဲ႕အေျဖက မသြားရဘူးပဲ၊ အားရင္အိပ္ေနတဲ့၊ မေန႔ကသူ႔ကုိ က်မတုိ႔တစ္ေနရာသြားၾကရေအာင္လုိ႔က်မအဆုိျပဳတယ္ မလုိက္ဘူး၊ အိမ္မွာေန၊ သူ႔အေမႏွင့္တျခားေနရာကုိသြားစရာရွိတယ္၊ ဘယ္သြားမယ္ဆုိတာဘာလုပ္မယ္ဆုိတာ က်မကုိမေျပာဘူး၊
တေျဖးေျဖးနဲ႔တင္းလာၾကတယ္၊ အထူးသျဖင့္က်မကုိ သူပုိင္ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ အၾကင္နာမရွိပဲဆက္ဆံတာကုိ က်မသည္းခံႏုိင္မႈ မရွိေတာ့ဘူး၊ က်မသူကုိအခ်က္က်က်ျပန္ေျပာတယ္၊ ဒါက်မရဲ႕အခြင့္အေရးပါလုိ႔၊ သူပုိေဒါသျဖစ္သြားတယ္၊ စကားဆက္မ်ားၾကရင္းနဲ႔ပဲ က်မပါးကုိသူရုိက္လုိက္တယ္ ႏွစ္ခ်က္၊ ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းထန္ပါတယ္၊ ကန္လည္းကန္လုိက္တယ္၊ က်မလဲက်သြားတယ္၊ ပါးစပ္ကလည္းေသြးေတြထြက္လာတယ္၊ မ်က္စိလည္းထိသြားတယ္ထင္တယ္၊ က်မကုိေခၽြးမအႀကီးကေျပးထူတယ္၊ ဒီလူကမရပ္ေသးဘူး က်မရဲ႕လက္ကုိင္အိပ္ကုိ ကန္ထုတ္ပစ္လုိက္ေသးတယ္၊ က်မမတ္တတ္ရပ္လုိက္တယ္၊ ထြက္ေနတဲ့ေသြးေတြကုိ မသုတ္ဘူး၊
ေယာကၡမအဖြားႀကီးက သူ႔သားမွားသြားၿပီဆုိတာ သူသိတယ္၊ ရပ္ဆုိၿပီး သူ႔သားကုိတျခားအခန္းကုိသြားခုိင္းတယ္၊ က်မကုိလည္းဒဏ္ရာေတြကုိ ေဆးေၾကာဘုိ႔ေျပာတယ္၊
က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့၊ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီေလာက္ဆုိေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ က်မရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အထိမခံေတာ့ဘူး၊
က်မ အသိေရွ႕ေန႔ကုိဖုန္းဆက္လုိက္တယ္၊ အဲဒီမွာ ေယာကၡမအဖြားႀကီးက တစခန္းထေတာ့တာပဲ၊ ရဲေခၚတယ္ထင္လုိ႔၊ က်မကုိသူတုိ႔လုပ္လုိက္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္၊ ျမန္မာျပည္ကုိ ဘယ္လုိပုံနဲ႔ျပန္ေရာက္သြားခ်င္သလဲ၊ ဒါ ဆန္ဖရန္စစၥကုိ၊ သူတုိ႔ကုိဘာထင္သလဲ၊ ျမန္မာတစ္ေယာက္အတြက္ဘာအခြင့္အေရးမွမရွိဘူး စသျဖင့္ျခိမ္းေခ်ာက္လာတယ္၊ ဟုိဘက္ကအသိေရွ႕ေန႔ကဖုန္းထဲကေနေကာင္းေကာင္းၾကားေနရတယ္၊
က်မကေတာ့ မ်က္စိကုိမွိတ္ၿပီး အသိေရွ႕ေန႔အလာကုိပဲေစာင့္ေနမိတယ္၊
တုိက္တ္ိုက္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ၊ က်မအသိေရွ႕ေန႔က ဆယ္မိနစ္အတြင္းေရာက္ခ်လာတယ္၊ ရဲေတြပါပါလာတယ္၊
အဲဒီေန႔ကစၿပီး အဲဒီအိမ္ကုိက်မျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေန႔ဟာ Martin Luther King Day ျဖစ္တယ္၊ အသိေရွ႕ေန႔ႏွင့္ရဲေတြက အခမ္းအနားတစ္ခုကတုိက္ရုိက္လာခဲ့ၾကတာ။

က်မ Protection Orderရတယ္၊ ေနထုိင္ေရးအတြက္ဘာမွ မပူရဘူး၊ အမႈႏွင့္ separation လုပ္တာက တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ၾကာတယ္၊ သူတုိ႔ဘက္ကလည္းေရွ႕ေနေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေျခပတယ္၊ က်မေယာက္်ားက က်မတုိ႔ဟာလင္မယား မေျမာက္ဘူး၊ လင္မယားမေျမာက္ေအာင္လည္း က်မကဖန္တီးတာလုိ႔ဆုိတယ္၊ က်မဘက္ကလည္း၊ က်မကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္က်ဴးလြန္တယ္၊ ဒီေန႔ထိသူ႔မ်က္ႏွာကုိျမင္ရရင္ ေၾကာက္မိတယ္၊ ဘာတယ္ေပါ့၊ သူ႔ေၾကာင့္က်မအျမတ္ႏိူးဆုံးပစၥည္း အေဆာင္ပုလင္းေလးကြဲသြားတယ္ ဒီအတြက္က်မစိတ္ဒဏ္ရာ ရရွိသြားတယ္ေပါ့၊ ပုိဆုိးတာက အဖြားႀကီးက က်မကုိ ဂိုဏ္းေတြဘာေတြနဲ႔ၿခိမ္းေခ်ာက္၊ ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ဘာလုပ္မယ္ ညာလုပ္မယ္ ဒါေတြက က်မအသိေရွ႕ေနက ဖုန္းထဲက အကုန္လုံးၾကားတယ္၊ ေနာက္ဆုံး divorce, ေလ်ာ္ေၾကး ႏွင့္ေၾကေအးလုိက္တယ္၊ ေလ်ာ္ေၾကးေတြအားလုံးကုိ ေရွ႕ေနႏွင့္ အသင္းကုိေပးလုိက္တယ္၊ ဒီၾကားထဲကက်မ စရိတ္ေတြကုိ သူတုိ႔အကုန္ေပးရတယ္၊ အသိေရွ႕ေနနဲ႔က်မက အစထဲကအေပးအယူလုပ္ၿပီးသားေလ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး က်မမိသားစု၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ သူငယ္ခ်င္း အသိမိတ္ေဆြေတြကုိ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္လုိက္တယ္၊ က်မကုိယ္က်မ ဒဏ္ခတ္လုိက္တာပါ။ က်မ ကယ္လီဖုိးနီယားကထြက္လာခဲ့တယ္ေမာင္၊
ေနာက္ေတာ့ ေမာင့္ကုိေမ့မရဘူး၊ ေမာင့္အေၾကာင္းသိခ်င္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ကုိပဲ ေရြးၿပီးဆက္သြယ္ခဲ့တယ္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္ရင္ခြင္ထဲတြင္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္၊
Bus ကားကေတာ့ ေမာင္းလုိ႔ေကာင္းေနဆဲ။
-----------------------------------------------------
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔၏ရည္းစားသက္တမ္းသည္ ခုႏွစ္ရက္တာျဖစ္္ေပမဲ့၊ သူ႔အိမ္ကႏိုင္ငံျခားတြင္ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမိအေၾကာင္း ေနာက္ဆုံးေန႔မွေျပာသည္၊ ေလဆိပ္ကုိလုိက္မပုိ႔ခုိင္း၊ က်မတုိ႔ေဝးသြားၾကတာ၊ ခြဲသြားၾကတာမဟုတ္ဘူးဟုဆုိသည္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ အေမရိကားထြက္သြားၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ႏိုင္ငံျခားထြက္ဘုိ႔ကုိ အစီအစဥ္တက် လုပ္မိသည္၊ ျမန္မာျပည္တြင္ က်ေနာ္အတြက္တစ္ခုခုဟာေနသလုိပင္၊ တကယ္ေတာ့လည္း က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ သူငယ္ခ်င္းဘဝျဖင့္ပုိအေနနီးစပ္သည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ က်ေနာ္ကုိ အရမ္းခၽြဲသည္၊ က်ေနာ္ကလည္း အလုိလုိက္သည္၊ က်ေနာ္သည္ ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ခြဲခဲ့ဘူးေသာ္လည္း မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီႏွင့္ေဝးသြားျခင္းေလာက္ ရင္ထဲတြင္ ဟာတာတာ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါ၊
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီႏွင့္ေဝးသြားၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ရည္းစားမထားျဖစ္ေတာ့၊ စကာၤပူေရာက္လာလုိ႔႔လား၊ အလုပ္ေတြမ်ားေနလုိ႔လားမေျပာတတ္ေပ၊ မိန္းခေလးမ်ားစြာနဲ႔ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္ဝင္စားစရာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္မွာမေတြ႔မိပါ၊ ပူးကပ္လာသည့္တစ္ခ်ဳိ႔ကုိပင္ခြာခ်ခဲ့သည္၊ လူပ်ဳိႀကီးလ႔ုိပဲဆုိဆို တစ္ကုိယ္တည္း ရွင္သန္လႈပ္ရွားခဲ့သည္၊ လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ရင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တစ္ေယာက္ထဲေနရေသာဘဝကုိ ပုိမုိႏွစ္သက္မိသည္၊ မိန္းခေလးမ်ားေပၚယုံၾကည္မႈလည္းသိပ္မရွိေတာ့၊ ႏွလုံးသားမရွိေတာ့တဲ့လူတစ္ေယာက္လုိ အားလုံးကုိ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏိုင္ခဲ့သည္။

တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ က်ေနာ္ဆီဆက္သြယ္လာသည္၊ က်ေနာ္သည္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ အားေပးစကားေျပာၿပီး၊ အေမရိကားကုိ မလာႏိုင္ေသးေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနျဖင့္သာ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့သည္၊ အေမရိကားသုိ႔ေရာက္ရွိသည့္အခါမ်ားမွာလည္း ဆက္သြယ္ခဲ့ျခင္းမျပဳခဲ့ပါ၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ တစ္ေနရာတြင္သိမ္းထားၿပီမုိ႔၊ ျပန္လည္ထုတ္ေဖၚဘုိ႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့တာ လည္းပါသည္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မဟူရာမင္းသမီး၏ေမာင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အစ္မႏွင့္ ဆက္သြယ္ဘုိ႔ေျပာလာသည္၊ မဟူရာမင္းသမီး၏အေဖ ဆုံးပါးသြားတာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္၊ မဟူရာမင္းသမီးသည္ က်ေနာ္ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားသည့္အခ်ိန္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ယူရန္ ဂ်ပန္သုိ႔ ပညာေတာ္သင္သြားေရာက္ခဲ့သည္၊ က်ေနာ္ နာဂုိရာ သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့သည္၊ အမွန္ကုိဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္ႏွလုံးသားထဲတြင္ မဟူရာမင္းသမီးမရွိေတာ့ပါ၊ ထုိအတြက္ က်ေနာ္ မဟူရာမင္းသမီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္မလုပ္ခဲ့ပါ၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဆုံးပါးသြားသည္၊ မဟူရာမင္းသမီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ယေန႔ထက္တုိင္ အပ်ဳိႀကီးပင္။
အခ်စ္တုိ႔သည္ တစ္ခါတစ္ေလ ေသဆုံးတတ္သည္ကုိ လက္ေတြ႔သိရွိခဲ့ရသလုိ၊ မီးေတာင္လုိျပန္လည္ အသက္ဝင္ႏုိင္ေၾကာင္းလည္း သိရွိခဲ့ရသည္။
-----------------------------------------------------
Bus ကားသည္ ဝါရွင္တန္ဒီစီသုိ႔ေရာက္ၿပီး ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆင္းသြားၾကသည္၊ ထုိေနာက္ Arlington သုိ႔ဆက္ထြက္ခြာလာသည္၊ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အထုပ္အပုိးေတြနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိယ္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္လုိက္သည္၊ Arlington ကားဂိတ္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အထုပ္ေတြနဲ႔ ကားဂိတ္နားက မက္ေဒၚနယ္တြင္ ဘာဂါဝင္စားလုိက္ၾကၿပီး၊ က်ေနာ္က မက္ေဒၚနယ္တြင္ေစာင့္ေနကာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီတစ္ေယာက္ သူ႔ကားရပ္ထားခဲ့သည့္ အသိအိမ္ကုိ Taxi ျဖင့္ကားသြားယူသည္၊ ခဏေနၾကာ ျပန္ေရာက္လာၿပီး၊ သူ႔၏ ကားေလးျဖင့္ Arlington မွ Reston သုိ႔ေမာင္းလာၾကသည္၊ မၾကာခင္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီရဲ႕ သူဝယ္ထားသည္ဆုိေသာ သူအိမ္ေဂဟာေလးသုိ႔ ေရာက္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္သူဆီကုိလာဘုိ႔၊ သူႏွင့္ေတြဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည့္အေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ေသးေပ။

ေမာင္ မၾကာခင္ က်မစိတ္ကူးနဲ႔ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္ေလးကုိေရာက္ေတာ့မယ္၊
အဲဒီမွာ ေမာင့္အေငြ႔အသက္ေတြရွိတယ္၊
ဒီေနရာကေတာ့ဘာ၊ ဟုိေနရာကေတာ့ဘာ၊ က်မအျမဲလာေနၾက၊ စသျဖင့္တက္ၾကြေနေသာ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ေလးတုိးတုိးေလးခ်မိသည္။
ၿပီးေနာက္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီသည္ Recalculation ဆုိၿပီးခဏခဏေအာ္ေနသည့္ GPS အသံကုိပိတ္လိုက္ၿပီး၊ သီခ်င္းကုိဖြင့္လုိက္သည္၊
ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေႏြရာသီဆုိေပမဲ့ စိမ္းလန္းစုိေျပေနသည္၊ ျမစ္ေဘးနားကလမ္းကုိ ေရြးေမာင္းလာ၍လည္းျဖစ္မည္၊
ဟုိဘက္ကမ္းက Maryland ျပည္နယ္၊ သီခ်င္းကလည္းစိတ္ဝင္စားဘုိ႔ေကာင္းပါသည္။

No I can’t forget this evening
Or your face as you were leaving
But I guess that’s just the way
The story goes
You always smile but in your eyes
Your sorrow shows
Yes it shows
No I can’t forget tomorrow
When I think of all my sorrow
When I had you there
But then I let you go
And now it’s only fair
That I should let you know
What you should know

I can’t live
If living is without you
I can’t live
I can’t give anymore
I can’t live
If living is without you
I can’t give
I can’t give anymore

ခဏနားပါဦးမည္၊



အိမ္ျဖဴေတာ္ေစာင့္ေခြး




29 comments:

ေမဓာ၀ီ said...

တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုပဲ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ...
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေမ်ာသြားတယ္ ... ျပီးေတာ့ ... ေမာသြားတယ္ ...

SHWE ZIN U said...

ကိုဆိုဆီ ေရ

အသစ္တင္လို႕ အေျပးအလႊားလာခဲ႕ရတယ္ ဖတ္ၿပီး ပိုေမာသြားတယ္ ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ ေတာ္ေသးတယ္ မ်က္ဝန္းလဲ႔ျပာရီ ကသတၱိရွိလို႕

ဆက္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္ ျမန္ျမန္ေလး ေရးပါဗ်ာ

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး

ဂ်စ္တူး ( မံုရြာ ) said...

ေအာ္ ေ႒သာ္ ဒါ ့ေၾကာင့္ကိုး
မ်က္ဝန္းလဲ ့ျပာရီကအဲဒီေလာက္အထိစြမ္းတာကိုးဗ်ာ-
နို ့ က်ဳတ္ျဖင့္မသိေပါင္ဗ်ာ-

ေငြလမင္း said...

ေအာ္ မ်က္၀န္းလဲ့ျပာရီ ဘ၀ က သနားရာပါလား
မခ်စ္တဲ့သူနဲ့ ေပါငး္ရျပီး ခ်စ္တဲ့သူနဲ့ေကြကြင္းရတာ ဖတ္ျပီးစိတ္မေကာင္းဘူးးးး

ေရႊရတုမွတ္တမ္း said...

ကိုဆုံဆီေရ..
အနဲဆုံး..မဂၢဇင္းမွာ ၄ လ ေလာက္ ထည့္ရတဲ့ အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ေလာက္ေရးဗ်ာ..
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာၾကီးေတြ (တင့္တယ္၊ဝင္းဦး၊ သန္းေဆြ) တို႔ စာေတြဖတ္ေနရသလိုမ်ိဳးကို ..တအိအိနဲ႔ စာဖတ္သူကိုဆြဲေခၚသြားတာ..သိတ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ..
အခုဝတၳဳေလးက ကိုယ္တိုင္ေနခဲ့တဲ့ အရပ္ေတြမို႔ မ်က္ေစ့ထဲျမင္ျပီးခံစားလို႔ရတယ္ဗ်ာ...

Anonymous said...

ဝတ္တေကာင္နဲ႔ ဘယ္လုိအိပ္ရပ

Anonymous said...

ျမန္မာျပည္မွာေမြး၊ ျမန္မာျပည္မွာလူျဖစ္သြားတဲ့ သူေတြက ျမန္မာဆုိတာကုိႏွိမ္တာေလာက္ေတာ့ က်မရြံမုန္းတာမရွိဘူး၊
La min

TYZ said...

အဆံုးသတ္ထားတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိလည္း ၾကိဳက္တယ္။ ဆက္ဖတ္ဖုိ႔ ဆက္ေမွ်ာ္ေနသည္. အၾကာၾကီးေတာ့ မနားပါနဲ႔ေနာ္..... ကုိယ္မေရးရတုိင္း အားမနာတမ္း ေတာင္းဆုိသြားပါသည္ ကုိဆုိဆီ...

ကုိေအာင္ said...

ဖတ္လုိ႕ကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္းပဲ ကုိစုိးစီေရ။

ကိုေဇာ္ said...

လွ်ိဳ႕ဝွက္လြန္းတဲ႔ မ်က္ဝန္းလဲ႔ျပာရီမွာ . . . .

သီခ်င္းေလးေတာင္မွ သြားသတိရမိတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာင္မွ တကယ္ေရာက္သြားသလိုပါပဲလား။ ေကာင္းခ်က္။

မေကာင္းခ်က္ကေတာ႔ ၾကာသဗ်ိဳ႕။ ေစာင္႔သူ ရင္ေမာတယ္။ ညန္ညန္လုပ္ဂ်။

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...

မ်က္၀န္းလဲ့ျပာရီအခန္းဆက္ကိုဖတ္လာခဲ့ရတာ
ဒီအခန္းေလးေတာ့ရင္နင့္လိုက္တာ။
ဇာတ္ေကာင္က ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႕ကုိၾကည့္ျပီးသက္ျပင္းခ်တယ္ဆိုေတာ့
ဇာတ္လမ္းအဆံုးကိုရိပ္မိသလိုရိွသြားတယ္။
ရိပ္မိတဲ့အတိုင္းေတာ့မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး
သူ႕မွာခ်စ္တဲ့လူနဲ႕ခဲြျပီးမခ်စ္တဲ့သူနဲ႕လဲေနခဲ့ရေသးတယ္
ခ်စ္တဲ့လူနဲ႕ေတြ႕ျပန္ေတာ့ခဲြသြားရျပန္ရင္.....:'(
လူ႔ဘ၀သက္တမ္းတိုတိုေလးပဲရိွိတာကို..၂၀၁၂လဲမေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္းျဖစ္၇င္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။
သနားပါတယ္
ေပါင္းေပးလိုက္ပါ ကိုတည္ျငိမ္ေအးရ.....
တကယ့္အျဖစ္ဆိုလဲေပါင္းလိုက္ပါ....;)
ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနဦးပါမည္။

ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္) said...

မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီ အိမ္ေထာင္က်တာ တတိယပိုင္းမွ ေဖာ္ထားတာ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းလာတယ္..
ကံမေကာင္းတဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးအေၾကာင္းကေတာ႕ စိတ္မေကာင္းစရာ။
အေမရိကားတစ္ခြင္ကို ၀တၳဳနဲ႕အတူ ဆြဲေခၚသြားႏုိင္တာ စာေရးသူေတာ္တယ္လို႕ ခ်ီးက်ဴးမိေသး။
ကိုယ္တိုင္ေရာက္သြားသလိုပါဘဲ။
ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေနပါသည္။

လသာည said...

ဖတ္ေကာင္းတယ္ ကိုsosegado။ ဇာတ္လမ္းက စိတ္၀င္စားဖို႔ တကယ္ေကာင္းတယ္။ ဆက္ရန္ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္

လသာည

Anonymous said...

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီ ကုိသေဘာက်သည္၊
Zaw Zaw

blackroze said...

ေနာက္လာမဲ့အပိုင္း၄ကိုလည္းေစာင့္ေနေၾကာင္းပါ..
ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ေကြကြင္းရတာလည္းဒုကၡ...
မခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ေပါင္းရတာလည္းဒုကၡ...

blackcoffee said...

အခ်စ္တုိ႔သည္ တစ္ခါတစ္ေလ ေသဆုံးတတ္သည္ကုိ လက္ေတြ႔သိရွိခဲ့ရသလုိ၊ မီးေတာင္လုိျပန္လည္ အသက္ဝင္ႏုိင္ေၾကာင္းလည္း သိရွိခဲ့ရသည္။

ဒီစာသားေလး သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ အခန္းဆက္ ဝတၳဳပံုစံေလး ဖတ္ရေတာ့ တမ်ဳိးဆန္း သလို ခံစားရတယ္။အပိုင္း(၄) ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ေနာ္။

nyan gyi said...

မ်က္ဝန္းလဲ့ဲဲျပာရီ ကေတာ့ စြဲေဆာင္တုန္းပါပ

ျမစ္က်ိဳးအင္း said...

ကိုစိုးဆီ အေမရိကားအျပန္ခရီးနဲ႕အတူ မ်က္၀န္းလဲ႕ျပာရီ ၀တၳဳအဆံုးသတ္မယ္ထင္တယ္..
မေရာက္ဖူးတဲ႕ေနရာေတြအေၾကာင္းပါ ထည္႕ေရးထားေတာ႕ ၀တၴဳရဲ႕ ရသနဲ႕အတူ သုတပါတြဲျပီး ရလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။
ေစာင္႕ေနပါတယ္.. ဆက္ရန္ကို

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

(မ်က္ဝန္းလဲ့ဲျပာရီကုိ က်ေနာ္ ဘာေၾကာင့္သူဆီကုိလာဘုိ႔၊ သူႏွင့္ေတြဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည့္အေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ေသးေပ။)

ဇာတ္လမ္းက လြမ္းစရာေတြ ျဖစ္က်န္ခဲ႔ဦးမွာလားဟင္...

မ်က္ဝန္းလဲ႔ျပာရီအစား မလြမ္း ခ်င္ေတာ့ဘူး... မိန္းမသားတေယာက္အေနနဲ႔ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ အခက္ခဲေတြက သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ... မထားခဲ႔နဲ႔ေတာ့ေနာ္...ကိုဆိုဆီျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကားအၿပီး လိုက္ရင္လိုက္ေနလိုက္။ မဟုတ္ရင္ သူ႔ကို ေျဖာင္းျဖေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး စလံုးေခၚလာခဲ႔လိုက္ေနာ္... ဒီလိုပဲ ဇာတ္သိမ္းေစခ်င္တယ္... :)

သိဂၤါေက်ာ္ said...

ေတာ္ေသးတယ္.. အဲလို ေယာက်္ားမ်ိဳးနဲ႕ ကေလးမရခဲ့တာ..
ဇာတ္သိမ္းမွာေတာ့ မ်က္ဝန္းလဲ့ျပာရီကို ကံေကာင္းေစခ်င္တယ္..

ေဆာင္း said...
This comment has been removed by the author.
ေဆာင္း said...

မ်က္၀န္းလဲ့ျပာရီေျပာတာအမွန္ေတြခ်ည့္ဘဲ

Sint Si said...

Nice story! I am sorry, she didn't get to enjoy beautiful bay area.

ျမေသြးနီ said...

ဒုတိယတစ္ေခါက္ လာေရာက္ဖတ္သြားပါတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္က ကြန္မန္႕ေပးမရလို႕...။
အပိုင္း(၄) မွာ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲ....???
ေမွ်ာ္ယံုမွတစ္ပါး...။

ahphyulay said...

အင္း....
ေသခ်ာတာ တစ္ခု ကေတာ ့ မ်က္ဝန္း လဲ ့ၿပာရီကို
တကယ္ခ်စ္သြား ခဲ ့ တာ ဆို တာပါပဲ။
“ခ်စ္တယ္” ဆိုတာ ေၿပာသေလာက္ မလြယ္ ပါဘူးေနာ္၊
အငိုလြယ္ၿပီး အရိႈက္ ခက္ သလိုပါပဲ။
ဇတ္ထဲ မွာ ေတာ ့ ေမ်ာေနတာ ေသခ်ာ ေနၿပီ ေနာ္၊
ဇာတ္အိမ္ ခိုင္ ပါ တယ္။

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

တကယ္ကို ဇာတ္လမ္းထဲမွာေမ်ာသြားမိတယ္ ကိုဆုိဆီ....အခ်စ္ဆုိတာ တစ္ခါတစ္ရံမွာေသဆုံးသြားတတ္သလို တစ္ခါတစ္ရံမွာ ၿပန္လည္အသက္၀င္လာတတ္တယ္တဲ့လား....
ေနာက္ဆက္တြဲေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္။

အေတြးကမၻာ..မွတ္တမ္း said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ိဳ႕...ကိုဆိုဆီ ေရ..အပိုင္းေလးကို ေမွ်ာ္ ေနတယ္ ဗ်ာ...

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ said...

ဂႏၱ၀င္ ဇာတ္လမ္းတြဲလိုပဲ...

မ်က္၀န္းလ႔ဲျပာရီရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ၿပီး
ဆက္ေျပာေလ.. လို႔ေျပာလိုက္တယ္ဆုိတဲ႔ ေနရာက ရုပ္ရွင္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလုိကုိ ညအိပ္ရာ၀င္မွာတုန္းကေတာင္ ျမင္ေယာင္လိုက္မိေသးေၾကာင္း ျပန္လာေျပာျပျခင္းပါ။

nyimuyar said...

ဟူးးး စိတ္ေမာလိုက္တာဗ်ာ ဒါေပမယ့္ အရမ္းကို ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနမိေအာင္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ